Γλιστρούν οι μέρες κι όλα αλλάζουν
μα εσύ με κερνάς παραισθήσεις
Στο κορμί μου οι μνήμες ακόμα φωνάζουν
κοντά μου ξανά να γυρίσεις

Τώρα οι στιγμές μας γίνανε στάχτη
αγρύπνια κι αναστεναγμός
Χάθηκες σαν τον λιποτάκτη
κι έγινε ο έρωτας λυγμός

Όλα όσα νιώσαμε - έχουν περάσει
χάρτινα όνειρα - απατηλά
Σβήνουν με δάκρυα - όσα έχουμε χάσει
ο έρωτας μάτια μου - μας τυραννά

Πέρα στον όρμο μες τ' άγριο κύμα
θεέ μου οι μνήμες τα βράδια
Παλεύουν να κόψουν το άγιο νήμα
του έρωτα μες τα σκοτάδια

Άγνωστες λέξεις σ' άγνωστα μέρη
σ' έρημο τόπο πως να σταθείς
Όποιος προδόθηκε αυτός μόνο ξέρει
μ' ένα χαμόγελο πως να κρυφτείς

Όλα όσα νιώσαμε - έχουν περάσει
χάρτινα όνειρα - απατηλά
Σβήνουν με δάκρυα - όσα έχουμε χάσει
ο έρωτας μάτια μου - πονά

Δημιουργός:  Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )

Διευκρίνιση : H δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων.

Πήρα χαρτί κι ένα τσιγάρο σέρτικο
για έναν αλήτη πειρασμό βαρύ σερέτικο
Χαρτί λευκό που επάνω του κυλούσε
πνιχτός ο στεναγμός και με πονούσε

Πήρα αγιόκλημα και λόγια αγύρτικα
κι ένα χαμόγελο- πίσω του κρύφτηκα
Σε άδειους έρημους-παλιούς στρατώνες
μ' ένα ζεϊμπέκικο κυκλώνω τους χειμώνες

Τις νύχτες κρέμαγες τα δίχτυα
στο μπαλκόνι
τυλίχτηκε το σώμα μου στο μαύρο
σου σεντόνι
Και μια ζεστή μου αγκαλιά που
κάποτε ποθούσες
χανόσουν μες τα κρίματα
και την ξεχνούσες

Μ' ένα βιολί κι ένα κεντρί μετρούσα τα φιλιά σου
στις στάχτες μου χορεύοντας μακραίνει η σκιά σου
Μ' ένα χορό κυκλωτικό σαν από αρχαίο δράμα
αλόγιστα ξοδέψαμε του έρωτα το νάμα

Μες τα σοκάκια της σιωπής που ανθίζουν ανεμώνες
μ' ένα ζεϊμπέκικο χορό κυκλώνω τους χειμώνες
Μ' ευχή τσιγγάνας μάγισσας τα ξόρκια σου ξορκίζω
κι ένα μαχαίρι δίκοπο στα λόγια σου ακονίζω.

Δημιουργός:  Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )

Διευκρίνιση : H δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων.

Όποιος  τυχόν ενδιαφέρεται να  μελοποιήσει κάποιους από τους στίχους που εχω γράψει του παραχωρώ  ευχαρίστως το δικαίωμα  αφιλοκερδώς με την προϋπόθεση ότι  στην ενορχήστρωση του τραγουδιού θα πρωταγωνιστεί ο ήχος από  το  θεϊκό  όργανο του  Μπουζουκιού...    

Στην κατηφόρα πας με φόρα τι να πεις
κυλάς κι απόψε σαν σταγόνα της βροχής
Με πλημμυρίζεις μ' αναμνήσεις που με καίνε
όλες μου οι θύμισες για σένανε   λένε

Μ' ένα παράπονο ματώνει απόψε το φεγγάρι
μονάχο εκεί στην άγρια ερημιά του
Κι εγώ γυρτός στο άδειο μαξιλάρι
τυλίγομαι ο τρελός  με τη σκιά του

Τις νύχτες που τρελά σε λαχταρούσα
τρεμόσβηνε τα βράδια  η αναπνοή
Στιγμές που πέθαινα για σένανε μετρούσα
ώσπου να έρθει  το πρωί

Κυλούν οι μέρες δίχως νόημα κανένα
με  τα όνειρα μας κουρελιασμένα
Χτίζοντας όνειρα με  σκάρτες λέξεις
σε ποιον παράδεισο   ν' αντέξεις

Στης αγάπης το παζάρι χάθηκα μεμιάς
ηταν κάλπικα τα ζάρια σαν τα χείλη που φοράς
Τώρα πλέον δεν ελπίζω σπάσαν τα σχοινιά
πίσω πάλι δεν γυρίζω έρωτα φονιά

Τις νύχτες που τρελά σε λαχταρούσα
  οι αναμνήσεις μου ραγίζαν το κορμί
Στιγμές που πέθαινα για σένανε μετρούσα
  ώσπου να έρθει  το πρωί

Δημιουργός:  Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )

Διευκρίνιση : H δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων.

Όποιος  τυχόν ενδιαφέρεται να  μελοποιήσει κάποιους από τους στίχους που εχω γράψει του παραχωρώ  ευχαρίστως το δικαίωμα  αφιλοκερδώς με την προϋπόθεση ότι  στην ενορχήστρωση του τραγουδιού θα πρωταγωνιστεί ο ήχος από  το  θεϊκό  όργανο του  Μπουζουκιού...    

Τι είχαμε τι χάσαμε 
μετράς και συλλογιέσαι
Καλή μου! τι περάσαμε
μου λες κι αναρωτιέσαι

Θυμάσαι; στα χαλάσματα
ένα Σαββάτο βράδυ
Μου χάριζες μαλάματα
ριγώντας στο σκοτάδι

Και μια γιορτή μια Κυριακή
ανάψαν τα φιλιά μας
Και νιώσαμε τι πάει να πει
η φλόγα στα κορμιά μας

Ρίξε στην κούπα το κρασί
και στο φιλί θυμάρι
Να γίνει ο έρωτας γιορτή
πριν σβήσει το φεγγάρι

Και μια γιορτή μια Κυριακή
ανάψαν τα φιλιά μας
Και νιώσαμε τι πάει να πει
η φλόγα στα κορμιά μας

Δημιουργός:  Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )

Διευκρίνιση : H δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων.

Όποιος  τυχόν ενδιαφέρεται να  μελοποιήσει κάποιους από τους στίχους που εχω γράψει του παραχωρώ  ευχαρίστως το δικαίωμα  αφιλοκερδώς με την προϋπόθεση ότι  στην ενορχήστρωση του τραγουδιού θα πρωταγωνιστεί ο ήχος από  το  θεϊκό  όργανο του  Μπουζουκιού...    

Η νύχτα έσβησε σε λίγο
ξημερώνει
μα εσυ γυρεύεις, θλιμμένη
στα παλιά
Της νιότης σου τ' ολόλευκο
σεντόνι
που ανθόστρωνες σαν ήμασταν
παιδιά

Κλείσε τα βλέφαρα και πάρε με
μαζι σου
να θυμηθούμε όπως τότε
τα παλιά
Τότε που μύριζε λεβάντα
το κορμί σου
και ανθισμένη
πασχαλιά

Ελα καρδούλα μου σε λιγο
ξημερώνει
θα ξεθωριάσουν τότε όλεs
οι σκιές
Το λιοβασίλεμα τις θάλασσες
ματώνει
και των ανθρώπων
τις καρδιές

Κλείσε τα βλέφαρα και πάρε με
μαζι σου
να θυμηθούμε όπως τότε
τα παλιά
Τότε που μύριζε λεβάντα
το κορμί σου
και ανθισμένη
πασχαλιά .

Δημιουργός:  Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )

Διευκρίνιση : H δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων.

Φορτώνουν λύπες και χαρές
οι μνήμες μας και πάνε
Μες τα μπουντρούμια του μυαλού
εκεί να μαρτυράνε

Για έρωτες που έσβησαν
γι' αγάπες προδομένες
Στιγμές που δεν τις νιώσαμε
και πήγανε χαμένες

Ξανοίχτηκα στο πέλαγο
στην απλωσιά του κόσμου
Μα βρήκα άδειες αγκαλιές
σκοτείνιασε το φως μου

Οι λύπες μου βαθιά νερά
ποτάμια αγριεμένα
Μικρές χαρές που τρύγησα
τις φύλαξα για σένα

Το θαύμα που δε ζήσαμε
να ζήσω περιμένω
Μα εσύ πετάς στα σύννεφα
και μ' έχεις ξεχασμένο

Τη μια σε παίρνει ο άνεμος
την άλλη η καταιγίδα
Κι άλλοτε γίνεσαι χρυσή
του ήλιου ηλιαχτίδα ..

Δημιουργός:  Αναστάσιος. Π. ( Ακρίτας )

Διευκρίνιση : H δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων.

Μες τ' όνειρο μου άγγιξα
κρυφά το λογισμό σου
Μα ως την αυγούλα στάλαξα
σαν δάκρυ στον λυγμό σου

Χάθηκα μες τις ρεματιές
στις νύχτες των ματιών σου
Έσταζαν μέλι και φωτιές
οι άκρες των χειλιών σου

Κι ανθίσαμε ως το γιόμα
ανθάκια μες το χώμα

Κι' έγιναν μια οι δυο καρδιές
και φέξαν τα σκοτάδια
Γίναν κομμάτια οι κλειδωνιές
με τα δικά σου χάδια

Με όργωναν σταλαγματιές
 σταλιά-σταλιά οι στάλες
Στο σώμα μου άναβαν φωτιές
του έρωτα οι ψιχάλες.

Κι ανθίσαμε ως το γιόμα
ανθάκια μες το χώμα.

Στίχοι: Ακρίτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Έρχεται Φλεβάρης μήνας
ερημώσανε οι δρόμοι
Στα μπαράκια της Αθήνας
σε φωνάζουνε Σαλώμη

Οι πενιές μες τα σκοτάδια
την καρδούλα σου γλυκαίνουν
Αχ! του αμανέ τα χάδια
το κορμάκι σου τρελαίνουν

Βάλε κόκκινο φουστάνι
κι άιντε βγες μες την πλατεία
Να σκορπίσει το κορμί σου
τη γλυκιά του αμαρτία

Μάτια γαλάζια γιασεμιά
χειλάκια μελωμένα!
Φουρτούνες κρύβουν τα κορμιά
τ' αγγελοκαμωμένα

Άιντε το Φλεβάρη μήνα
όσοι ξενυχτάνε   μόνοι
 Τριγυρνάνε στην Αθήνα
με μι' αγιάτρευτη συγγνώμη

Βάλε κόκκινο φουστάνι
κι άιντε βγες μες την πλατεία
Να σκορπίσει το κορμί σου
τη γλυκιά του αμαρτία..

Στίχοι: Ακρίτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Υ.Γ : Η Intrumental μουσική του Κυριάκου Παπαδόπουλου!! και του Βασίλη Σαλέα !! που τυχαία αλίευσα στο διαδίκτυο στάθηκε αφορμή και πηγή έμπνευσης.

Όποιος  τυχόν ενδιαφέρεται να  μελοποιήσει κάποιους από τους στίχους που εχω γράψει του παραχωρώ  ευχαρίστως το δικαίωμα  αφιλοκερδώς με την προϋπόθεση ότι  στην ενορχήστρωση του τραγουδιού θα πρωταγωνιστεί ο ήχος από  το  θεϊκό  όργανο του  Μπουζουκιού...    

Στάζει ο ήλιος την πορφύρα, στ' αφροκύματα
στη Θήρα.
Στις αυλές και τα σοκάκια, στ΄ ανθισμένα
γιασεμάκια.

Στου θεού το περιβόλι, τρών και πίνουν
οι διαβόλοι.
Κι οι αγγέλοι βάζουν πλάτη, να 'χει ο Άγιος
μονοπάτι.

Μες της κιβωτού τ' αμπάρι,
έριξε ο θεός το ζάρι
Και εσώθει η ανθρωπότης,
από τον κατακλυσμό της.

Μα ένας γέρος στη Βραυρώνα, κλαίει και λέει
ένα χειμώνα.
Πως στη λίμνη Αχερουσία, πέθανε
η αθανασία.

Ποιος τον άλλον να ζυγιάσει, κι ύστερα
να τον δικάσει.
Ποιος κατέχει την αλήθεια, που μας λεν
τα παραμύθια.

Μες της κιβωτού τ' αμπάρι,
έριξε ο θεός το ζάρι.
Και εσώθει η ανθρωπότης,
από τον κατακλυσμό της.

Στίχοι: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Περιπλανιέμαι σε ανείδωτα
σκοτάδια.
σε υγρούς δρόμους αχνίζοντας..
γυρνώ,
Αγγίζοντας αγιάτρευτα αθώρητα
σημάδια,
έστω για λίγο πάλι ,κοντά σου
να βρεθώ,

Ήταν πλατύς τότε ο δρόμος μας,
.θυμάσαι;
και το ψιχάλισμα μας έβρισκε
αγκαλιά,
Με την ανάσα μου ορκιζόσουν
πως κοιμάσαι,
λουσμένη με παρθένα, ήδιστα
φιλιά,

Σαν δυο άγρια περιστέρια,
φτερουγίζαμε ως τ' αστέρια

Δικά μου είναι τούτα τα σημάδια
δικές μου είναι τούτες οι στιγμές
δικά μου είναι τούτα τα τροχάδια
δικές μου είναι τούτες οι φυγές

Θυμάσαι;
Τότε απλώναμε τα χέρια,
τρυφερά στα καλοκαίρια,
με βεντάλια απ' τη Σεβίλλη,
και αντίδωρο στα χείλη,
Έλεγες !
μη φοβάσαι, μη φοβάσαι,
για πάντα εσύ. Δικιά μου θα 'σαι.

Δυο φεγγάρια αλλοπαρμένα,
μας κοιτούσαν ματωμένα

Δικά μου είναι τούτα τα σημάδια,
δικές μου είναι τούτες οι πληγές,
δικά μου είναι τούτα τα σκοτάδια,
δικές μου είναι τούτες οι κραυγές!

Στίχοι: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Δεν έχει τέλος ούτε αρχή
τη μια χαλάζι και βροχή
Την άλλη ήλιο ξαστεριά
βουλιάζουν πλοία στη στεριά

Οι μέρες πέφτουν στο κενό
ταυτότητα με αριθμό
Γυρεύουν στα συντρίμμια
αρχάγγελοι κι αγρίμια

Δρόμοι διαβάτες τροχοφόρα
χαθήκαμε στην ανηφόρα
Σώμα από στάχτη και πηλό
πως να γεμίσεις το κενό

Tα λόγια μας ψιθυριστά
παραθυρόφυλλα κλειστά
Στο μαύρο αμπαρωθήκαμε
και δεν ξαναβρεθήκαμε.

Ο κόσμος ντύθηκε χακί
λευκό κελί μια φυλακή
Κόλαση και παράδεισος
ειν' του μυαλού η άβυσσος

Με βαγόνια και καμιόνια
παλαβά τρελά δαιμόνια
Σε ασπρόμαυρο τοπίο
μας τραβάν για το σφαγείο

Δρόμοι διαβάτες τροχοφόρα
χαθήκαμε στην ανηφόρα
Σώμα από στάχτη και πηλό
πως να γεμίσεις το κενό

Tα λόγια μας ψιθυριστά
παραθυρόφυλλα κλειστά
Στο μαύρο αμπαρωθήκαμε
και δεν ξαναβρεθήκαμε...

© 01-06-2019

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Σ'  αυτό το τσίρκο 
θεατές και ακροβάτες
Με αγίους ασκητές
και παραβάτες

Μοιάζει ο χρόνος
 να κυλάει ξεχασμένος
Μα ένας κλόουν 
ψιθυρίζει λυπημένος

Από πέτρα κόσμε
μοιάζεις
Ξεγελάς και με
τρομάζεις

Πες μου πως 
να σε κρατήσω
Και μαζί σου
να κυλήσω

Από χώμα είσαι
πλασμένος
Με το δάκρυ
ποτισμένος

Από που 
να σε κρατήσω
Να σε πιώ 
για να μεθύσω.

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Στην κατηφόρα πας με φόρα
τι να πεις
κυλάς κι απόψε σαν σταγόνα
της βροχής
Με πλημμυρίζεις μ' αναμνήσεις
που με καίνε
όλες μου οι θύμισες
για σένα λένε

Ένα παράπονο ματώνει
απόψε το φεγγάρι
θλιμμένο εκεί στην
ερημιά του
Κι εγώ γυρτός στο
μαξιλάρι
τυλίγομαι στη
μοναξιά του

Τις νύχτες που σε λαχταρούσα
τρεμόσβηνε η αναπνοή
στιγμές που πέθαινα μετρούσα
ώσπου να έρθει το πρωί,

Άδειες μέρες δίχως νόημα
κανένα
με τα φτερά μας
κουρελιασμένα
Έχτιζες όνειρα με σκάρτες
λέξεις
σε ποιον παράδεισο
ν' αντέξεις

Στης αγάπης το παζάρι χάθηκα
μεμιάς
ηταν κάλπικο το ζάρι σαν τα χείλη
που φοράς
Τώρα πλέον δεν ελπίζω σπάσαν
τα σχοινιά
πίσω πάλι δε γυρίζω
έρωτα φονιά

Τις νύχτες που σε λαχταρούσα
τρεμόσβηνε η αναπνοή
στιγμές που πέθαινα μετρούσα
ώσπου να έρθει το πρωί.

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Στο πελαγίσιο βλέμμα σου
τις νύχτες ταξιδεύω!
κι ώσπου να φέξει το πρωί
εσένανε γυρεύω

Που πήγαν τόσες αγκαλιές
παλιώσαν τα ρολόγια
και εγω κρεμιέμαι απ' το χτες
κι απ' τα δικά σου λόγια

Τον Αύγουστο ανταμώσαμε
σ' έχασα Μάη μήνα
σαν μου πες πως τελειώσαμε
μια νύχτα στην Αθήνα

Σβήνουν σημάδια κι ενοχές
με δακρυσμένα μάτια
Καρδιές που μείναν μοναχές
κι απέγιναν κομμάτια

Που πήγαν τόσες Κυριακές
με τα χλωμά φεγγάρια
όλες τις όμορφες  στιγμές
τις χάσαμε στα ζάρια

Τον Αύγουστο ανταμώσαμε
σ' έχασα Μάη μήνα
σαν μου πες πως τελειώσαμε
μια νύχτα στην Αθήνα.

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Σαν σε τυλίγει η μοναξιά
στο μαύρο της σεντόνι
του στεναγμού η μπαλοθιά
τις θύμισες φουντώνει

Σε γύρευα σε σκοτεινά
ερημικά δρομάκια
σε μυρωμένα αλλοτινά
της μνήμης τα σοκάκια

Στις θάλασσες ταξίδεψα
με τον αποσπερίτη
στο μύθο σε ξαγνάντεψα
στου οδυρμού τη σκήτη

Μέσα σε ξεροπήγαδο
στεγνώνει το φιλί σου
ρημάδι κακοσήμαδο
στα βάθη της αβύσσου

Η αγάπη σου έγινε καημός
ο λογισμός σε τρώει
ο Έρωτας έγινε λυγμός
άμοιρη . Αλκινόη.


Αλκινόη. Μία από τις νύμφες που ανέθρεψαν τον Δία όταν ήταν βρέφος.

Κατά την μυθολογία η Αλκινόη, Κόρη του Πολύβου από την Κόρινθο και σύζυγος του Αμφίωνα. Σύμφωνα με την παράδοση, τιμωρήθηκε από την Αθηνά, επειδή δεν πλήρωσε σε μια υφάντρια τον μισθό που είχε συμφωνήσει. Η θεά τής ενέπνευσε έρωτα για τον Ξάνθο και η Αλκινόη, . τον ακολούθησε, εγκαταλείποντας τον άντρα και τα παιδιά της. Στη μέση όμως της διαδρομής κατάλαβε τι είχε κάνει κι αμέσως άρχισε να κλαίει με άφθονα δάκρυα και να φωνάζει πότε το νόμιμο σύζυγό της και πότε τα παιδιά της, ώσπου στο τέλος, μολονότι ο Ξάνθος της έλεγε πολλά λόγια παρηγοριάς και της υποσχόταν ότι θα την κάνει γυναίκα του, χωρίς να πειστεί έπεσε στη θάλασσα μετανιωμένη και πνίγηκε .

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Στο σεργιάνι σου απόψε
φεγγαράκι μου αν τη δεις
από την καρδιά της κόψε
λούλουδα της χρυσαυγής

Που έχουν άνθη νοτισμένα
ανοιξιάτικα του Απρίλη
Αχ! με πλάνεψαν κι εμένα
τα ολόδροσα της χείλη

Αν τη δεις στο παραθύρι
πες της πως τη λαχταρώ
αργοσβήνω σα καντήλι
που 'χω μέρες να τη δω

Στη νυχτερινή σου στράτα
φεγγαράκι μου αν τη δεις
με φλουριά κωσταντινάτα
θα τη ντύσω να της πεις

Πες της θα 'ρθω από την Πάρο
όρκο δίνω στο Θεό
με καΐκι θα αριβάρω
για να τη στεφανωθώ ..

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Παλιές αγάπες σαλεύουν
ξεχασμένες
υφαίνουν στο παρόν
αποθυμιές
Κι ενώ θαρρείς πως είναι
πεθαμένες
σε ραίνουν ξάφνου
με δροσοσταλιές.

Έρχονται απατηλά και σου χτυπούν
την πόρτα
αργόσυρτα της θύμησης
τα χάδια
Ανασαλεύουν στις ρωγμές σου
ανεμόδαρτα
νοσταλγικά γλυκόπικρα
σημάδια.

Ξάφνου τα μάτια της θυμάσαι
και ραγίζεις
σαν θήραμα γυρεύεις κάπου
να κρυφτείς
Νιώθεις βαθιά μέσα σου ευάλωτος,
δακρύζεις
είναι μαθές ο Έρωτας
Άγριος θηρευτής

Οι θύμησες αρπακτικές οίκτο
δε δείχνουν
μήτε η συμπόνια στα στήθη τους
φωλιάζει
Στα περασμένα απρόσμενα
σε ρίχνουν
εκεί που ο πόνος τους, βουβά
σε κομματιάζει.

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Πάλι μόνος ξενυχτάς κι αυτό το βράδυ
μια διέξοδο γυρεύεις στο σκοτάδι
Για ένα λάθος, σου το λέω, μα το ξέρεις
από έρωτα ειναι κρίμα να υποφέρεις

Μες τα μαύρα της Αγόρι μου τα δίχτυα
στα συντρίμμια με ποτά και με ξενύχτια
Είναι κρίμα λίγο λίγο ν' αρρωσταίνεις
κι από αγάπη κάθε νύχτα να πεθαίνεις

Στου μυαλού σου το κελί
φυλακισμένος
Χρόνια ισοβίτης-
καταδικασμένος
Κάνοντας όνειρα τρελά
κι απελπισμένα
ζεις στο πουθενά
και στα χαμένα

Με αγωνία ξενυχτάς κι αυτό το βράδυ
να ζητάει το κορμί σου ένα της χάδι
Να παγώνει μες τις φλέβες σου το αίμα
είναι άγριο να ζεις με αυτό το ψέμα

Στου μυαλού σου το κελί
φυλακισμένος
Χρόνια ισοβίτης-
καταδικασμένος
Κάνοντας όνειρα τρελά
κι απελπισμένα
ζεις στο πουθενά
και στα χαμένα.

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Πήρα χαρτί κι ένα τσιγάρο σέρτικο
για έναν αλήτη πειρασμό βαρύ σερέτικο
Χαρτί λευκό που επάνω του κυλούσε
πνιχτός ο στεναγμός και με πονούσε

Πήρα αγιόκλημα και λόγια αγύρτικα
κι ένα χαμόγελο- πίσω του κρύφτηκα
Σε άδειους έρημους-παλιούς στρατώνες
μ' ένα ζεϊμπέκικο κυκλώνω τους χειμώνες

Τις νύχτες κρέμαγες τα δίχτυα
στο μπαλκόνι
τυλίχτηκε το δάκρυ μου στο μαύρο
σου σεντόνι
Και μια ζεστή μου αγκαλιά που
κάποτε ποθούσες
χανόσουν μες τα κρίματα
και την ξεχνούσες

Μ' ένα βιολί κι ένα κεντρί μετρούσα τα φιλιά σου
στις στάχτες μου χορεύοντας μακραίνει η σκιά σου
Μ' ένα χορό κυκλωτικό σαν από αρχαίο δράμα
αλόγιστα ξοδέψαμε του έρωτα το νάμα

Μ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο κυκλώνω τους χειμώνες
μες τα σοκάκια της σιωπής σκορπίζω ανεμώνες
Μ' ευχή τσιγγάνας μάγισσας τα ξόρκια σου ξορκίζω
κι ένα μαχαίρι δίκοπο στα λόγια σου ακονίζω..........

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Χελιδονάκι του Μαγιού
μικρό μου χελιδόνι
φτερούγισες να πας αλλού
στης ξενιτιάς τ' αλώνι

Τα δάκρυα σταλαγματιές
σκοτείνιασαν το φως μου
Αχ! αυλακώνουν ρεματιές
στις ερημιές του κόσμου

Χελιδονάκι του Μαγιού
γλυκιά μου χελιδόνα
λαχτάρα του καλοκαιριού
μαράζι του χειμώνα

Τα όνειρα που χάλασες
σκορπίσανε στο κύμα
θάφτηκαν σ' άγριες θάλασσες
μες του βυθού το μνήμα

Έγινε η πίκρα συννεφιά
το δάκρυ μου βροχούλα
σαν ρίζωσε στην ερημιά
η δόλια μου η καρδούλα

Χελιδονάκι του Μαγιού
γλυκιά μου χελιδόνα
λαχτάρα του καλοκαιριού
μαράζι του χειμώνα.....

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Στο πουθενά μια Κυριακή
ώρα εννιά και κάτι
δραπέτης απ' τη φυλακή
ενός καιρού σακάτη

Αδέλφια έχει δυο θεριά
τη Θλίψη και τον Δρόμο
τη Μάνα του τη Μοναξιά
την κουβαλά στον ώμο

Ο κόσμος είναι μια σταλιά
κι ο έρωτας μια ζάλη
είναι η ζωή γυροβολιά
στης ζήσης το μαγκάλι

Στον ουρανό κρεμάστηκε
θλιμμένο ένα φεγγάρι
γι αυτόν κανείς δε νοιάστηκε
η νύχτα αν θα τον πάρει

Μείναν τα όνειρα λειψά
στο παγωμένο βλέμμα
με δάκρυ μόνο ξεδιψά
ο Χάρος, η με..... Αίμα.

Ο κόσμος είναι μια σταλιά
κι ο έρωτας μια ζάλη
είναι η ζωή γυροβολιά
στης ζήσης το μαγκάλι..

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Γυρνά - γυρίζει ο τροχός
δεν έχει αρχή ούτε τέλος
μα εμένα έρωτας τρελός
με πλήγωσε με βέλος

Αιμορραγώ για σένα ναι
όμορφη ξελογιάστρα
Αχ! έρωτα παντοτινέ
ξεθεμελιώνεις κάστρα

Για δυο χειλάκια φλογερά
χίμηξα μες το κύμα
κουβάρι σε θολά νερά
του έρωτα το νήμα

Τρέχει γυρίζει ο τροχός
στου έρωτα τ' αλώνι
αχ! της καρδούλας μου ο ανθός
για σένα μαραζώνει

Για τα γλυκά ματάκια σου
γιοφύρια θε να χτίσω
αν θα χαθείς στη στράτα σου
γύρνα σε μένα πίσω

Γυρίζει αιώνια ο τροχός
ο ήλιος ανατέλλει
μα εμένα έρωτας τρελός
Αχ! μ' έκανε κουρέλι......

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Είμαι ένας Άνθρωπος απλός
δεν είμαι καν σπουδαίος
σπίτι δουλειά έχω ευτυχώς
και σύζυγο βεβαίως

Το Χάραμα πάω για δουλειά
πίνω και καφεδάκι
στης τρεις σχολάω- λέω γεια
και πάω απλά σπιτάκι

Την Κυριακή στην εκκλησιά
ανάβω ένα κεράκι
δεν πίνω τσίπουρα κρασιά
απλά ένα τσιγαράκι

Είμαι ένας Άνθρωπος κοινός
απλά.... δεν έχω δεν ξοδεύω
και δεν οφείλω κανενός
κανέναν δεν παιδεύω

Μήτε ρωτάω πως, γιατί,
σαν λάχει άπλα ψηφίζω
μ' ένα σταυρό σ ένα χαρτί
το μέλλον λεν' ορίζω !

Είμαι ένας Άνθρωπος απλός
απλά δεν με ρωτάνε
λένε πως άλλοι ευτυχώς
απλώς με κυβερνάνε

Προχθές που λες μ' εκκάλεσαν
να πάω σε μια κηδεία
μα εχθές την ανακάλεσαν
απλά είχαν απεργία

Υπήρξε Άνθρωπος απλός
δεν ήταν καν σπουδαίος
που την ζωή του δυστυχώς
απλά- απώλεσε τυχαίος.

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Τι αποκαρδίωση τι κρίμα.
 καθώς τα όνειρα εκείνα
που λαβωμένα έγιναν θρύμμα
Κλαδάκια λες που επάνω τους
μαράθηκε ο ανθός
να πέφτουν μυστικά,
κι' αθόρυβα - στο μνήμα

Ενώ θα κλείνουν
τα φτερά τους πληγωμένα,
τη μέρα που τη λύτρωση
τους θα ζητούν
Φτωχά μου όνειρα
ανθάκια μου θλιμμένα
χαθήκαμε υμνώντας
τον Έρωτα θα πουν.

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

acritas21@gmail.com

Στο λεωφορείο της γραμμής
Ομόνοια Βριλήσσια
στα δάχτυλα σου απαριθμείς
τα ρέστα απ' τα μπαξίσια

Απλώνεις για να φαίνονται
στου ονείρου το λιοστάσι
λευκά φτερά που υφαίνονται
στου φεγγαριού το τάσι

Ντελίβερι το απόγευμα
και το πρωί νταμάρι
δε βλέπεις καν το λιόγερμα
να βγαίνει το φεγγάρι

Στα δάχτυλα σου απαριθμείς
τα ρέστα απ' τα μπαξίσια
στο λεωφορείο της γραμμής
Ομόνοια Πατήσια.

Δημιουργός: Ακριτας, Αναστάσιος. Π.

Διευκρινίζεται ότι η δημοσίευση των στίχων δε συνεπάγεται παραχώρηση των πνευματικών δικαιωμάτων .

acritas21@gmail.com