Η φωνή του ακούγεται στην πρόζα που κάνει με τον Στελλάκη Περπινιάδη, ως εισαγωγή στην «Φωνή του αργιλέ». Δεν είναι η αληθινή του φωνή. Ειναι επιτηδευμένη. Μιμείται το μάγκικο ύφος, που απαιτεί το τραγούδι.
Ο Παπάζογλου ήταν ευγενής. Ευγενής και ασυμβίβαστος. Πράος και ατρόμητος. Τον φώναζαν Αγγούρι, κεφάλι αγύριστο σα να λέμε. Αγράμματος σχεδόν, κι όμως έμαθε να γράφει μόνος του τις παρτιτούρες του. Τα έβαλε με την Λογοκρισία του Μεταξά:
Με αφορμή το τραγούδι του «Μπατίρης», όταν στους στίχους «Πάσχω να βρω την τύχη μου για να την αρωτήσω, αν έχω το δικαίωμα ελεύθερος να ζήσω», οι μεν λογοκριτές πρότειναν να αντικατασταθεί το «ελεύθερος» με το «χαρούμενος», ο δε δημιουργός τους απάντησε ότι χαρούμενος είναι μόνον ο ελεύθερος!
Ο Παπάζογλου ήθελε να είναι Χαρούμενος. Να ζει ελεύθερος. Κατάφερε να αποφύγει να καταγεί στον τουρκικό στρατό. Κατατάχτηκε αμέσως στον ελληνικό. Έμαθε να γράφει παρτιτούρες για να μπορεί να δισκογραφεί τα τραγούδια του όπως αυτός ήθελε. Κι όταν του διαχωρίσανε την χαρά από την ελευθερία, σταμάτησε να ηχογραφεί. Κι όταν ήρθε η κατοχή, σταμάτησε να τραγουδά. Να είναι Χαρούμενος. Να είναι ελεύθερος.
«τα πουλιά δεν κελαηδούνε όταν νυχτώσει...» έλεγε. Έτσι κι αυτός σώπασε σαν έπεσε η νύχτα της Κατοχής.
Και πέθανε πριν ξημερώσει.
'Αφησε 24 τραγούδια στο όνομά του. Πολλά περισσότερα χάρισε. Από αυτά τα 24 τα μισά σχεδόν «διακευάστηκαν» και κυκλοφόρησαν στο όνομα άλλων.
Κι όμως ο Παπάζογλου έμεινε διασημότερος όλων των διασκευαστών του! Αυτός με τα 24 τραγούδια.
Κυρίως όμως παρέμεινε ελεύθερος, ατίθασος και ασύληπτος (από την κλίκα των διασκευαστών). Σαν τους «λαχανάδες» του, που ρεμβαζανε «κάτω στα Λεμονάδικα», τα "λάχανα" των περαστικών....