20 Ιουλίου 2010, 13:44
τα χελιδονια
-
17 Ιουλίου 2010, 23:21
ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑΗρθες και μου φερες ενα μπουκετο απο χαμογελα να τα φορεσουμε μαζι
σε πηγα σε ενα δασος πλαι στο κυμα του νησιου
που ηδη τωρα νοσταλγουμε τις γωνιες του
Εκει μας χαιδεψε ο ηλιος και η ζωη
για να μην ξεχναμε πως εμεις οι ιδιοι φτιαχνουμε το παραμυθι
-,οι εραστες του-
τις νυχτες επιπλεαμε στο κυμα κοιτωντας ψηλα τα αστερια
επεσε ενα αστερι καναμε ευχη και μου πες οτι ηθελες να την σφραγισεις με το φιλι μας
τυλιξαμε τα χερια ο ενας στον αλλον για να πιασει η ευχη μας
ξημερωμα σε δασος η μικρη μας ζωη
ποδηλατα,βαρκαδα στην λιμνοθαλασσα,σπηλια,ποδηλατα,σκηνη,δασος ξανα
Τωρα ο καθενας στην τσιμεντουπολη του
σπιτια μας
πριν φυγουμε για διακοπες εκανα σαν να μην ηξερα τι θελω
πριν φυγουμε για το δασος εκανες σαν να μην ηξερες τι θελεις ουτε εσυ
πλεον κι οι δυο θελουμε το ιδιο πραγμα
να γυρναμε καθε καλοκαιρι στη φωλια μας στο δασακι
Και ξερεις τι παθαινω απο τοτε που γυρισαμε οταν κοιταζω τον ουρανο?
Τα χελιδονια μου φαινεται πως καποιους μου θυμιζουν. . .
-
10 Ιουλίου 2010, 15:02
οπως καθε καλοκαιρι απο δω και περα. . .Γλιστρουν οι μερες μου στο τζαμι
κι οι νυχτες σκορπανε την παλαμη σου στον τοιχο
σου γραφω για το ονειρο μας
που θα αποκτησει τον δικο του στιχο αυριο...
θα παμε να χτισουμε τη φωλια μας σε ενα δασος
οπως καθε καλοκαιρι θα κανουμε απο τωρα και μετα
θα αντικρυσουμε της ζωης το βαθος
στα καστρα που θα φτιαχνουμε και θα χαλαμε στην αμμουδια
μια σκηνη δυο υπνοσακοι και τα ρουχα που φοραμε ολα μας τα υπαρχοντα
εκει θα μ αγαπας για αυτο που ειμαι μακρια απο τα κοινωνικα ορια της πολης.τα ''πρεπει '' και τα ''μη''
εκει θα σ αγαπαω για αυτο που εισαι με ολα τα χρωματα της μερας κι οχι με το γκρι
αυριο θα διασχισουμε τη θαλασσα και θα περασουμε απεναντι
στο δασος η αναπνοη μας θα ναι επιτελους φυσικη αργη και καθαρη
ο ερωτας μας δεν θα οριζεται απο το νοημα του κοσμου και την λογικη
αλλα απ τα καρδιοχτυπια των πουλιων των δεντρων και του φεγγαριου
απ την ανασα των κυματων του καλοκαιριου
απο τις μυτερες ηλιαχτιδες που θα χτενιζουν τα μαλλια μας τα πρωινα
απο το ιερο γαλαζιο που θα βαφτιζει τα κορμια μας ξανα και ξανα
γλιστρουν οι μερες μου στο τζαμι
αυριο θα χτισουμε τη φωλια μας
εκει που θελουμε εμεις κι οχι εκει που θελουν τα λεφτα μας
αυριο οι μερες θα γλιστρουν στον ανεμο κι οχι στο τζαμι
κι οι νυχτες θα σκορπουν την παλαμη σου στο απειρο
-
08 Ιουλίου 2010, 16:36
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ Aνάμεσα στα 16 κεράκια της τούρτας της Ιοκάστης βρισκόταν κι ένα πολύ ντροπαλό και ταπεινό κεράκι.Ενώ όλα τους ήταν ενθουσιασμένα που σε λίγη ώρα θα άναβαν για τα γενέθλια της έφηβης και φλυαρούσαν για το ποια ήταν η καταγωγή τους το 16ο κεράκι σώπαινε στην δεξιά γωνιτσα της τετράγωνης τουρτας σοκολάτα.Το πρώτο κερί γελούσε με τα υπόλοιπα που περηφανεύονταν για τις καταγωγές τους.Το δεύτερο το πιο φαντασμένο έλεγε συνέχεια ότι ο προπαππους του είχε ανάψει στην τούρτα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη.’’αυτό θα πει μεγαλομανία χρυσό μου!’’ψιθύρισε σαρκαστικά το τρίτο που όλη την ώρα έλεγε πως η λάμψη του θα ξεπερνούσε τα πυροτεχνήματα.Το τέταρτο σχολίαζε το ντύσιμο των καλεσμένων μαζι με το πέμπτο και το έκτο.Το έβδομο στη σειρά έκανε πρόβα το τραγούδι ‘’happy birthday to you’’ και συνεχώς είχε την εντύπωση ότι φάλτσαρε και δώστου απ την αρχή.Το όγδοο χτένιζε τα κρόσσια του για να ανάψουν αμέσως.Το ένατο,το δέκατο,το εντέκατο και το δωδέκατο έκαναν πατινάζ στην σαντιγύ και παράβγαιναν ποιος θα έκανε την πιο καλλιτεχνική φιγούρα.Το δεκατο τρίτο το δέκατο τεταρτο και το δεκατο πεμπτο είχαν οριστεί οι κριτές σε αυτό τον φαντασμαγορικό διαγωνισμό καλλιτεχνικού πατινάζ.Μόνο το δέκατο έκτο χαζολογούσε με χαμηλωμένο το βλέμμα και δεν ήξερε πώς να πλησιάσει τα υπόλοιπα.Ηξερε ότι θα άναβε τελευταίο και ένοιθωε για αυτό το λόγο πολύ ασήμαντο.Σε μια στιγμή τα φώτα χαμήλωσαν.Ήταν φανερό ότι σε λίγο έφτανε η πολυπόθητη στιγμή για όλα τα κεράκια.Όλα τους με το που χαμήλωσαν τα φώτα αρχισαν το μουρμουρητο.Τότε βρήκε ευκαιρία το 16ο κεράκι και πλησίασε τα υπόλοιπα στο σκοτάδι μήπως καταφέρει και μπει στην συζήτηση.’’Εγω ειμαι το πιο φανταχτερο’’φώναζε η εγγονή του κεριού του Βοναπάρτη.Τι μας λες?γέλασε σαρκαστικα το τέταρτο που όλη την ώρα μόνο το κουτσομπολιό είχε στο μυαλό του.Το 16ο κεράκι ακούγοντας τα υπόλοιπα ανόητα κεράκια βυθιστηκε πιο μέσα στην τούρτα και στην απελπισία.Ηξερε ότι η αλαζονία των υπολοίπων ήταν αρκετή για να μην πραγματοποιηθεί ποτέ η ευχή που θα έκανε το 16χρονο κορίτσι μόλις τα έσβηνε.Μόνο μία λύση υπάρχει για να πραγματοποιηθεί η ευχή μιας τούρτας.Το κεράκι που θα σβήσει με ευχή να είναι το πιο ευτυχισμένο.Το ντροπαλό κεράκι όμως ήξερε ότι ούτε αυτό ηταν ευτυχισμένο αλλά ουτε και τα άλλα μπορούσαν να είναι καθώς το ένα ήθελε να ξεπεράσει το διπλανο του και σχηματιζαν κλίμα εχθρικο.Ετσι λοιπόν όλα τα υπόλοιπα είχαν στο νου τους την πρωτιά και φορούσαν ψεύτικα χαμόγελα για να κάνουν πως το καθένα ξεπερνούσε στην ευτυχία το διπλανό του.Κι όλα πίστευαν πως το νόημα της ζωής τους είναι να φανούν όσο πιο μεγαλοπρεπή γίνεται προτού σβήσουν για πάντα κι αυτό τους αρκούσε..Μόνο το μοναχικό κεράκι σκεφτόταν πραγματικά το μικρο κορίτσι που κανενα ουτε και το ίδιο δεν ήταν άξιο να τιμηθεί με την ευχή του και να πραγματοποιηθεί και με δυσκολία κρατούσε τα δάκρυα του για να μπορέσσει μετά να πάρει φωτιά..Ξαφνικά ενώ τα φώτα ήταν χαμηλωμένα μια μικρη γαλάζια πεταλούδα ηρθε και καθισε πάνω στο φτωχό κεράκι.Τότε η πεταλούδα φίλησε το κερί και του ψιθύρισε πως την έστειλε η θεά τύχη για να του πραγματοποιήσει μια επιθυμία μόνο και μόνο γιατι έτσι θα γινόταν ευτυχισμένο και γιατί όπως του εξήγησε μόνο εκείνο που ήταν το πιο δυστυχισμένο γιατί είχε επίγνωση της δυστυχίας του θα μπορούσε να ευτυχήσει πραγματικά.Το κεράκι τότε σκ΄ρτησε από χαρά και ευχήθηκε στην επόμενη του ζωή αφού θα έσβηνε να γινόταν το ημερολόγιο της μικρής ιοκάστης.Να ήταν το χαρτί που θα αποτύπωνε την ζωή της.Τότε ακούγοντας ιστορίες θα έπαυε να νοιώθει μοναξιά.Ηπεταλούδα χοροπήδησε αινιγματικά και ένευσε θετικά στην ευχή που άκουσε.Το κερί θα συνέχιζε την ζωή του μετά από αυτά τα γενέθλια χωρίς την ματαιοδοξία των υπολοίπων που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η πρωτιά μιας εφήμερης στιγμής.Το ταπεινό κερί ψήλωσε και έγινε τότε από την λάμψη της υπόσχεσης της πεταλούδας το πιο μεγαλόπρεπο κερί της τούρτας.Με σβηστά τα φώτα κι αφόυ άναψε και τα 16 κεριά της η μικρή της φάνηκε πως αυτό το κερί έπρεπε να σβήσει τελευταίο ολοκληρώνοντας την ευχή της.Η ευχή της ήταν να πάψει να νοιώθει μοναξιά.Τι αλλόκοτη σύμπτωση!σκέφτηκε η πεταλούδα καθώς χανόταν στο βάθος..το φτωχό κεράκι και η έφηβη έκανα την ίδια ευχή για να είναι ευτυχισμένοι από δω και πέρα…Πέρασαν μήνες και η Ιοκάστη απέκτησε σύντροφο και ένα καινούργιο ημερολόγιο.Κι από τότε στο ημερολόγιο της έγραφε όλες τις ευτυχισμένες στιγμές με τον αγαπημένο της.Η μοναξιά της είχε γίνει γλυκιά μοναχικότητα τις στιγμες που κατέγραφε την ίδια της την ευτυχία.Αργότερα θα την έκανε μυθιστόρημα αλλά αυτό δε μας ενδιαφέρει σε αυτήν την ιστορία.Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η ευχή της βγήκε αληθινή γιατί στην τούρτα κάποιο ταπεινό κεράκι σκέφτηκε την δική του μοναξιά και την δική της λύπη.Γιατί αυτό το κεράκι θέλησε να συνεχίσει να ζεί ακόμα κι αν ποτέ δεν ανταγωνιζόταν καποιον για να τον ξεπεράσει.Γιατι αυτό το κεράκι ευχήθηκε να συνεχίσει να ζεί σαν ημερολόγιο αφού αγαπούσε αληθινά τους ανθρώπους και το μονο που το ενδιέφερε ηταν να ζήσει χωρίς να νοιώθει μοναξιά.Τα άλλα κεριά έζησαν αυτό που σκέφτονταν..στιγμές φαντασμαγορίας χωρίς συνέχεια..και νόμισαν ότι είχαν κερδίσει την ευτυχία τους στην ανυπαρξία. .Το μικρό κεράκι όμως ήξερε ότι η αληθινή ευτυχία είναι να μοιράζεσαι ζωή σε όποια θέση κι αν βρίσκεσαι...
-
08 Ιουλίου 2010, 00:43
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣYour note has been created.
Η Γη έλουζε τα μαλλιά της με τις χρυσαφένιες αχτίδες του Ήλιου.Ξημέρωνε κι ο κύκλος της ήταν παιχνιδιάρικος όπως κάθε πρωί.Παρόλο που η τροχιά της ήταν ίδια από τότε που γεννήθηκε τα πρωινά συνήθιζε να είναι αισιόδοξη.Αυτή της η αισιοδοξία έμοιαζε με τον ζήλο μερικών όντων για ζωή.Η φίλη της η Σελήνη είχε αποσυρθεί από ώρα.Έτσι η χαμογελαστή Γη δεν πρόδιδε τις μελαγχολικές κουβέντες που είχε με την φιλενάδα της το προηγούμενο βράδυ.Αυτό που της στοίχιζε ήταν η μοναξιά.Βρισκόταν στο πεντακοσιοστό δισεκατομμύριο της ζωής της,περίπου τριάντα χρονών για τα ανθρώπινα μέτρα κι από τότε που θυμάται τον εαυτό της τον θυμάται ολομόναχο.Δίχως ένα ταίρι να ακολουθεί την τροχιά της,να της φωτίζει το βλέμμα και να ταράζει τα σωθικά της από την αγάπη και την προσμονή λίγο πριν το συναντήσει.Αυτό το πρωί όμως όπως κάθε πρωινό είχε την ελπίδα ότι θα το βρει κάπου στον αστραφτερό ουρανό,στην ουρά κάποιου κομήτη ίσως. . .
Από την άλλη,πάνω στο σώμα της κατοικούσε εδώ και 40 χρόνια ο Ορφέας,ένας άντρας αρκετά ονειροπόλος.Αγρότης ήταν μέχρι εκείνο το πρωί που αποφάσισε και πούλησε όλα του τα υπάρχοντα για να κάνει το γύρο της Γης.Έτσι,τα χρόνια περνούσαν και αυτός ταξίδευε σε στεριές και θάλασσες.Στα 60 του κέρδισε σε έναν διαγωνισμό αστρονομίας ένα εισιτήριο για ένα αστρικό ταξίδι.Θα έμπαινε σε διαστημόπλοιο και θα βλεπε την Γη από μακριά.Ο Ορφέας από την μοναξιά και τα ταξίδια είχε αρχίσει να τρελαίνεται.Είχε αποκτήσει σιγά σιγά την ακλόνητη πίστη ότι η Γη είχε πρόσωπο,φωνή και ψυχή.Το τελευταίο βράδυ προτού ξεκινήσει το αστρικό του ταξίδι η Γη ψιθύρισε στην Σελήνη’’Βλέπω αστέρια σε ζευγάρια να κάνουν βουτιές από ψηλά και δακρύζω.Θα θελα να φύγω μακριά να βρω το ταίρι μου μα δεν γίνεται να αρνηθώ την φύση μου.Κι η φύση μου είναι η τροχιά μου.Έχουν περάσει πεντακόσια δισεκατομμύρια χρόνια ,αύριο έχω τα γενέθλια μου και κανένα αστέρι δεν βρέθηκε ποτέ να μ αγαπήσει.Ωρες ώρες μου ρχεται να πνιγώ στον γαλαξία και να παραμείνω αστρόσκονη χωρίς φωνή,χωρίς καρδιά,χωρίς όνειρα!΄΄Και με αυτά τα λόγια πήγε για ύπνο. . .
Όλη αυτην την ώρα ο Ορφέας κοιμόταν μέσα στο διαστημόπλοιο και του φάνηκε μες στον ύπνο του πως άκουγε την ίδια την Γη να λέει πικρά πως θέλει να παρατήσει την τροχιά της για να βρει το ταίρι της.Ηλεκτρισμός τον διαπέρασε.Αισθάνθηκε με σιγουριά ότι όλα τα χρόνια που ταξίδευε κι όλα τα χρόνια που ήταν αγρότης ήταν ερωτευμένος με την Γη.Και τώρα την άκουγε να μιλάει.Το ξερε ότι είχε ψυχή.Χρόνια το ξερε!΄
Ομψς πώς θα της μιλούσε?και πώς θα τον άκουγε?Η Γη δε μιλούσε στην γλώσσα των ανθρώπων παρόλο που αυτός την κατανόησε.Πόσο κρίμα ήταν να μείνει μόνη της ενώ υπήρχε αυτός που της είχε αφιερώσει την ζωή του.Ξύπνησε και πέρασαν δέκα χρόνια μουντά και μελαγχολικά.Η Γη έκλαιγε κι αυτή συνέχεια και σ όποια πόλη κι αν ταξίδευε έβρεχε.Μια μέρα άκουσε ένα τραγούδι με θέμα τους πλανήτες.Τότε του πέρασε από το νου να βρει τον στιχουργό να τον ρωτήσει αν είχε ακούσε κι αυτός με κάποιο μαγικό τρόπο ένα αστέρι να μιλάει,αν τλεος πάντων είχε καποια παρόμοια εμπειρία με την δική του και τέλος αν ήξερε έναν τρόπο που θα έκανε την Γη να τον ακούσει και να τον καταλάβει.Ο ποιητής όντως είχε παρόμοια εμπειρία με την δική του όπως ισχυρίστηκε μα δεν θέλησε να επεκταθεί σε λεπτομέρειες.Του αποκάλυψε όμως πως υπάρχει ένας τρόπος που θα μπορούσε να μιλήσει στην Γη και να τον ακούσει.Θα έπρεπε να πάει σε μια σπηλιά που μέσα θα είχε κύματα θαλασσινά το βράδυ που θα έχει πανσέληνο.Γιατί κάθε φορά που η Σελήνη είναι ολόκληρη στρέφει το βλέμμα της στον κόσμο της Γης και τον αφουγκράζεται.Εκεί θα έλεγε αυτά που ήθελε ,τα κύματα θα τα έλεγαν στην Σελήνη κι η Σελήνη με την σειρά της στην Γη.Έτσι ο Ορφέας βρέθηκε στην σπηλιά της λίμνης της Μελισσάνης στην κεφαλλονιία το επόμενο βράδυ που θα υπήρχε πανσέληνος.Θα μπορούσε να πει πολλά στην Γη,όπως ότι την αγαπούσε κι ας ήξερε ότι ηταν άλλοι κόσμοι,αυτός μικρόκοσμος εκείνη μακρόκοσμος..ή ότι..τέλος πάντων..Ηταν πια 70,η φωνή του έτρεμε, το σώμα του έγερνε προς το σώμα της και τα τελευταία του λόγια ήταν ‘’Εισαι η Γη μου,Σ αγαπω πατρίδα των ονείρων μου’’Τα λόγια του τα πήραν τα κύματα τα ψιθύρισαν στην Σελήνη,τα πήρε η Σελήνη τα ψιθύρισε στην Γη και τότε μονομιάς η Γη έλαμψε και έκλεισε στην αγκαλιά της τον γέρο πια Ορφέα.
Όλοι στενοχωρήθηκαν και είπαν πως πέθανε.Κανείς δεν έμαθε την αλήθεια.Οι σφυγμοί που όριζαν την ζωή του ως τότε σταμάτησαν γιατί έπαψε να είναι μόνος.Τον είχε πάρει η Γη στην αγκαλία της.Κι από τότε η Γη κι ο Ορφέας ήταν για πάντα ενωμένοι.Λίγη αστρόσκονη μεσα σε άλλη λίγη. . .Για τους ανθρώπους ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής.Για τον Ορφέα ήταν το τέλος της μοναξιάς.
-
07 Ιουλίου 2010, 09:25
οταν απο ενα τσατρουμ ξεκιναει το παραμυθι. . .http://www.youtube.com/watch?v=-5ma5jIJZxc&feature=related Μια φορα κι έναν καιρο ηταν ένα μικρο αγορι που δεν ηξερε πώς να μιλαει κι ολο σωπαινε.τον λεγαν μουσικουλη γιατι η ζωη του ηταν η μουσικη.καθοταν με τις ωρες στο πιανο και τραγουδουσε με το παιξιμο του,η με τις ωρες ακουγε τραγουδια στο ραδιοφωνο.σε καποιο άλλο κομματι της γης ηταν ένα μικρο κοριτσι που δεν ηξερε να σωπαινει κι ολο μιλαγε.το λεγαν συννεφια γιατι καθοταν με τις ωρες και μιλουσε με τα συννεφα και τις σκιες.ειδικα τις ωρες που ενοιωθε μοναξια τα στοιχεια της φυσης της εκαναν παρεα.ολοκληρες ιστοριες είναι γραμμενες στον ουρανο ελεγε,αρκει να μπορεσει καποιος να τις δει και να τις διαβασει.η συννεφια αγαπουσε πολύ τους ανθρωπους και πιο πολύ αυτους που δε μιλαγαν ποτε για τον εαυτο τους όπως εκανε εκεινη.ένα βραδυ ο μουσικουλης που δεν θυμοταν ποτε τα ονειρα του ειδε ότι βρισκοταν σε έναν τοπο που δεν φαινοταν το σωμα του παρα μονο διαβαζοταν η φωνη του κι αρχισε να μιλαει τοτε με ένα συννεφο.το συννεφο αυτό του ειπε την ιστορια της ζωης του και τον συγκινησε.εκεινος της εστειλε κομματια μουσικης που αγαπουσε και την συγκινησε κι αυτος.από τοτε κάθε βραδυ συναντιονταν σε αυτόν τον μαγεμενο τοπο και σιγα σιγα αγαπηθηκαν και ηθελαν να συναντιουνται και την μερα.’’τι κριμα να συναντιομαστε μονο στα ονειρα μας’’ειπε ο μουσικουλης στο συννεφο/’’τι κριμα να σ αγαπαω και να μην μπορω να αγκαλιασω το σωμα σου τα πρωινα’’ειπε το συννεφο στον μουσικουλη.από τοτε και οι δυο ζουσαν για να ρθει το βραδυ και δεν ειπαν σε κανεναν τι τους συνεβαινει τοτε.ηταν τα βραδυα γεματα μελωδιες και ποιηματα,μουσικες του μουσικουλη και ιστοριες του συννεφου.κι ηταν όλα τοσο αληθινα που εμοιαζαν με παραμυθι.το συννεφο όμως δεν αρκουταν σε αυτό το παραμυθι.ηθελε να γινει σωμα και να παρει μορφη ανθρωπινη.μονο ενας τροπος υπηρχε να ριζωσει στη γη.να κρατησει σιωπη για τριαντα μερονυχτα διπλα στο φεγγαρι χωρις να πει σε κανεναν τιποτα.το συννεφο τρομαξε στην ιδεα ότι όταν ο μουσικουλης το εβλεπε θα του γυριζε την πλατη μονο και μονο για να μπορεσουν καποιο πρωι να αγαπηθουν σαν σωματα.ετσι τα βραδυα ο μουσικουλης εβλεπε το συννεφο να στεκεται διπλα στο φεγγαρι και να μην του γυριζει λεξη.’’με θυμασαι?ειμαι η σκια της αγαπης σου’’το συννεφο κοιταζε αλλου και σκουπιζε λιγα δακρυα’’κλαις?μπορω να σε κανω να γελασεις’’το συννεφο δεν απαντουσε.ετσι ο μουσικουλης σταματησε να πεφτει για υπνο να ονειρευεται το συννεφο και διαβαζε συνεχως μουσικη.αφου περασαν τα τριαντα βραδυα το συννεφο μεταμορφωθηκε σε ένα γλυκο κοριτσακι και ξεκινησε να παει να βρει τον μουσικουλη και να του τα εξηγησει όλα.μα ο μουσικουλης δεν κοιμοταν και ετσι δεν μπορουσε να τον συναντησει πουθενα.’’φεγγαρακι ξερεις που είναι ο μουσικουλης?’’ ‘’στο χωμα καποιας μελωδιας κατοικει αλλα δεν ξερω ποιας’’ ‘’αστερακια μηπως ειδατε τον μουσικουλη?’’ ‘’τον ειδαμε στην αθηνα κατω από κατι παρτιτουρες σε έναν σταθμο ενός τρενου να κοιμαται πηγαινε να ρωττησεις τα περιστερια της αθηνας θα ξερουν ισως αυτά καλυτερα’’’’περιστερια μηπως ειδατε τον μουσικουλη?’’ ‘’ναι..πριν από λιγο περασε από τον σταθμο αττικης αλλα εφυγε με έναν φιλο του..τον ακουσα να του λεει ότι εδώ ερχεται τα βραδυα για να μην σκεφτεται..να βλεπει μονο τους περαστικους και να ξεχνιεται στα ανθρωπινα’’ετσι η συννεφουλα περπατησε μεχρι τον σταθμο αττικης και τον περιμενε μεχρι το επομενο απογευμα..ξαφνου ακουσε μια γνωριμη φωνη να μουρμουριζει έναν σκοπο από το απεναντι πεζοδρομιο..ηταν εκεινος..χωρις να χασει λεπτο επεσε στην αγκαλια του ενώ εκεινος με δυσκολια στεκονταν ορθιος..ειμαι το συννεφο που αγαπησες στον υπνο σου του ειπε..επρεπε να γινω ανθρωπος για αυτό δεν σου μιλουσα τριαντα βραδια..ο μουσικουλης τα χε χαμενα κι αρχισε να κλαιει..δεν ηταν δυνατον!δεν μπορουσε να είναι αληθεια!τα ονειρα γινονται πραγματικοτητα?τοτε σηκωσε το βλεμμα του στο προσωπο της συννεφιας κι αφου την αναγνωρισε της κρατησε το χερι και την ταξιδεψε στην πολη του..από τοτε ο μουσικουλης κι η συννεφια ηταν αχωριστοι μεχρι να τους χωριζε ο θανατος και να τον εκανε αυτόν μουσικη κι εκεινη παλι συννεφο στον ουρανο..θα γυριζαν παλι στις μορφες με τις οποιες αγαπηθηκαν και ολος ο κοσμος που θα περνουσε από την γη θα αναγνωριζε την ανθρωπια σε μια νοτα και τον ερωτα σε καποιο συννεφο
-
01 Ιουλίου 2010, 22:30
προσωπικη νοσοςΤα σιδερενια σου δακρυα σκιζουν τα χερια μου
καθε φορα που παω να τα σκουπισω
κι η σβησμενη ανασα σου κλεβει τα χαμογελα της ζωης μου
δεν ειμαι εδω..εχω φυγει..δε θα με βρεις..
οχι γιατι σ αφησα απλα γιατι δεν υπαρχω...
οι κτυποι της καρδιας δινουν ρυθμο στο βημα μου
μα δεν το ακουω
ο σφυγμος μπλαβιζει τις φλεβες μου κατω απο το δερμα
μα δεν βλεπω
το σωμα σου κι απο μακρια στελνει τη μυρωδια σου
μα δε μυριζω
τα χειλη σου με αγγιζουν
μα δεν γευομαι
κι ολο βαζω μουσικες που αγαπησαμε
κι ας μην ακουω
κι ολο κοιταω οπου κοιτας
κι ας μη βλεπω
κι ολο γερνω στο λαιμο σου
κι ας μη μυριζω
κι ολο καταπινω τα σιδερενια σου δακρυα
κι ας μη γευομαι. . .
με σιδερενια δακρυα στο στομαχι για να τα διωξω απο το προσωπο σου να λαμπει ξανα
οπως το γνωρισα και το αγαπησα
ας πουν για μενα
''αυτοκτονησε απο αγαπη''
κι ας συνεχισω ως βιολογικο ρολοι...
ζωντανη για ολους!
-
13 Ιουνίου 2010, 07:12
ξερεις... ξερεις, ο πονος ειναι για οσους αγαπουν τα τριανταφυλλα
κι η στεναχωρια για οσους παλευουν να χωρεσουν σε χαραμαδες απο φως
μα ειναι νωρις να πατησεις τα χναρια της ληθης που θα σε ορισουν αργα η γρηγορα
ειναι νωρις να αγαπησεις τα λαθη σου και να προχωρησεις
και δεν ειναι καθολου νωρις να ανοιξεις τις πληγες σου και να φυτεψεις παλι ονειρα
και δεν ειναι καθολου νωρις να λουστεις με τις τασεις φυγης σου
κι ας σου τσουζουν τα ματια ακομα οταν κυλανε πανω σου μαζι με νερο
ξερεις,η ντροπη ειναι για οσους αγαπησαν το κρυφτο της σεληνης τα πρωινα με τον ηλιο
κι η μοναξια για οσους θελησαν να ανοιξουν μια σηραγγα στο κεφαλι τους και να περασουν απεναντι
μα ειναι νωρις να κανεις ενα βημα να πας πιο κατω
και δεν ειναι νωρις να συγχωρεσεις τη λογικη σου
καμια φορα,οταν αισθανεσαι για κομματια του εαυτου σου που δεν εχουν αισθηματα
οταν νοιωθεις κατι για τις λογικες που σε σπαταλησαν και δεν τις διαλεξες
σπας ενα φραγμα ορισμου του εαυτου σου
και γινεσαι ραφη του σεντονιου που θα σκεπασει την αγνοια των αλλων
-
12 Ιουνίου 2010, 15:25
ξερεις. . .ξερεις, ο πονος ειναι για οσους αγαπουν τα τριανταφυλλα
κι η στεναχωρια για οσους παλευουν να χωρεσουν σε χαραμαδες απο φως
μα ειναι νωρις να πατησεις τα χναρια της ληθης που θα σε ορισουν αργα η γρηγορα
ειναι νωρις να αγαπησεις τα λαθη σου και να προχωρησεις
και δεν ειναι καθολου νωρις να ανοιξεις τις πληγες σου και να φυτεψεις παλι ονειρα
και δεν ειναι καθολου νωρις να λουστεις με τις τασεις φυγης σου
κι ας σου τσουζουν τα ματια ακομα οταν κυλανε πανω σου μαζι με νερο
ξερεις,η ντροπη ειναι για οσους αγαπησαν το κρυφτο της σεληνης τα πρωινα με τον ηλιο
κι η μοναξια για οσους θελησαν να ανοιξουν μια σηραγγα στο κεφαλι τους και να περασουν απεναντι
μα ειναι νωρις να κανεις ενα βημα να πας πιο κατω
και δεν ειναι νωρις να συγχωρεσεις τη λογικη σου
καμια φορα,οταν αισθανεσαι για κομματια του εαυτου σου που δεν εχουν αισθηματα
οταν νοιωθεις κατι για τις λογικες που σε σπαταλησαν και δεν τις διαλεξες
σπας ενα φραγμα ορισμου του εαυτου σου
και γινεσαι ραφη του σεντονιου που θα σκεπασει την αγνοια των αλλων
-
07 Απριλίου 2010, 21:19
ταξιδιωτικη εμπειρια στην βιεννη την μητροπολη του δουναβη και μια απορια ταξιδιωτικη..Χρονια πολλα..απο βιεννη..ειναι η πρωτη φορα που την επισκεπτομαι και εχω να κανω μερικα σχολιακια...πρωτα απο ολα απο πλευρας αρχιτεκτονικης ειναι απο τις αρτιοτερες ευρωπαικες πολεις που εχω δει με ιστορικο κεντρο και κομψα αρχιτεκτονικα μοτιβα νεοκλασσικα που μεταδιδουν εναν αερα μεγαλειου και επιβολης..προσωπικα επειδη η πολεοδομια επιβαλλεται στον περαστικο και του θυμιζει την ασημαντοτητα του μπροστα στα πολυτελη ανακτορα που κυριαρχουν οπου κιαν πας θες το belvedere θες το shloss shonbrun θες το κτηριο της βουλης που παλια ηταν παλατι...ετσι λοιπον καταλαβαινω γιατι γεννηθηκαν στην βιεννη τοσο μεγαλα πνευματα..ειχαν την αναγκη οι ανθρωποι να ταχθουν σε κατι για να μην τρελαθουν απο την χωροταξικη μεγαλοπρεπεια..
πηγα και στην οπερα και παρακολουθησα μπαλετο στην παρασταση ονειρο θερινης νυκτος..μαγεια..πηγα και στα παρκα της..ειχε πλακα που τα περισσοτερα μακντοναλντσ ειναι υπογεια στα μετρο..η φιλη μου ειπε οτι αυτο συμβαινει για να τρωνε κατι μεσα στη ζεστη τον χειμωνα ενω εγω παλι πιο ειρωνικα πιστευω οτι ειναι σαρκασμος των πολιτων για τα μακντοναλντσ και τα σταρμπακσ που δεν ειναι δικα τους οποτε και ειναι για τα μπαζα..
οι βιεννεζοι ειναι καλοπερασακηδες και το βλεπεις απο το σαβουαρ βιβρ που διαθετει και το πιο φτηνο μαγαζι ακομα και η διακοσμηση του..
η πλακα ειναι και οι τουαλετες της οπερας που εχουν κλασικη μουσικη..γιατι νταξει πριν πας στην οπερα κι αν ριξεις ενα κατουρημα να μην μπεις στο κλιμα?
τελος παντων,αυτο που εντυπωσιαζει μερικους ταξιδιωτες ειναι τα παλατια,αλλους η επιβολη των κτηριων,αλλους οι εκκλησιες,αλλους το λουνα παρκ το πρατερ με την πιο παλια ροδα της ευρωπης,αλλους η εκκλησια του αγ στεφανου που ανεβαινουν στην καμπανα και χαζευουν πανοραμικα την πολη,,
εμενα τι να σας πω ενα πραγμα μου εκανε τρομερη εντυπωση
δεν ειχε πουθενα ντελιβερι...
-
06 Απριλίου 2010, 20:56
γαμωτο...ηταν που περιμενα χρονια να μοιρασουμε στα δυο
ο καθενας την δικη του ολοκληρη μοναξια
ηταν που κυνηγουσα χιμαιρες
και ειχα μαθει απο παιδι να τις κοιταζω οπως οι αλλοι
ξερουν να κοιταζουν μονο την πραγματικοτητα
κι εσυ πηγες στο περιπτερο για τσιγαρα ειπες και δεν γυρισες
θα πρεπε να χω δει καμια ταινια στη ζωη μου να ξερω τι απαντανε σ αυτες τις περιπτωσεις...
-
21 Φεβρουαρίου 2010, 14:47
ΛΙΓΕΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ Η ΖΩΗ ..ΠΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Μερα πρωτη σεπτεμβριου
Καθομουν στην παλια πολυθρονα με τον παππου.Εκεινος καπνιζε κι ακουγαμε μαζι Αττικ.Θυμηθηκα τοτε που υπηρχε ακομα η γιαγια τα βαλσακια που χορευαν κάθε φορα στα γενεθλια μου.Το πικαπ να παιζει Δαναη κι η γιαγια να κοκκινιζει σαν τριανταφυλλο στην αγκαλια του τρυφερου μου παππου.Αυτό που μ αρεσει παντα με τον παππου είναι ότι μου νιλουσε ωρες ατελειωτες για τους ανθρωπους που αγαπησε,για τα βιβλια με τα οποια αποκοιμιοταν μικρος,για τις κανταδες που ειχε κανει όταν ηταν νεος με την παρεα του στις ομορφες κοπελες του νησιου.Μα πιο πολύ μου αρεσε όταν μου μιλουσε για την ανθρωπινη ψυχη και τα παθη της.Εγω βεβαια δεν μπορουσα να τα καταλαβω όλα αυτά με το μυαλο μου.Η παιδικη μου ψυχη όμως ηρεμουσε και ταξιδευε.
Τωρα ο παππους καπνιζει και μονολογει.Κι εγω στην αγκαλια του σκεφτομαι αν θα αγαπησω ποτε τους ανθρωπους όπως αυτος κι αν θα χω την καλη μου κι εγω να χορευουμε βαλσακια όταν θα ειμαστε γεροντακια.’’Παππου,μιλησε μου για το πώς γνωρισες την γιαγια’’’’χαχα!παλι θες να ακουσεις αυτην την ιστορια?Λοιπον δουλευα σε ένα ζαχαροπλαστειο κι εκεινη την εστελνε η μανα της να παρει γαλα κάθε απογευμα.Ηταν η πιο ομορφη γυναικα της Μηλου.Αφροδιτη σωστη!Κι όμως ποτε δεν με ειχε κοιταξει στα ματια.Ηταν πολύ ντροπαλη.Άλλες εποχες τοτε βλεπεις…Ωσπου ένα βραδυ μαζι με το γαλα της προσφερα ένα γιασεμι κι εβαλα στην τσαντα ένα γραμμα,που ελεγε οσα ηθελε η καρδια μου να της τραγουδησει κατω απ το παραθυρο αν δεν ηταν η γειτονια τοσο αυστηρη και δε μιλουσε τοσο πολύ.Εκεινη από εκεινο το απογευμα δεν ξαναπερασε για γαλα κι εγω επεσα αρρωστος στο κρεβατι.Φοβομουν ότι εγινα ρεζιλι κι ότι δεν ενοιωθε για μενα τιποτα.Όμως η αληθεια ηταν άλλη όπως μου ειπε αργοτερα.Ειχε ροδισει η τρυφερη της καρδια από σεμνοτητα και δεν ηξερε πώς να αντιμετωπισει τον ανθρωπο που αγαπουσε και την εκανε να σκιρτησει με την αγαπη του.Μετα από δυο βδομαδες της μιλησα εξω από την εκκλησια μετα τη λειτουργια και δωσαμε ραντεβου στο πευκοδασος του Προβατα.Όταν συναντηθηκαμε της κρατησα το χερι κι από τοτε δεν το αφησα ποτε…’’Τοτε εφερα στο νου μου πώς της κρατουσε το χερι όταν εφευγε η γιαγια Μαργαριτα για τον ουρανο.Ο παππους εκρυψε ένα δακρυ κι αρχισε να σιγοτραγουδα το Της μιας δραχμης τα γιασεμια του Αττικ.Υστερα γυρισε το βλεμμα προς το παραθυρο και ειπε’’Ο Σαιξπηρος εχει περιγραψει την ανθρωπινη ψυχη με τοση σοφια!Ο Ρωμαιος και η Ιουλιετα Γιαννακη μου που σου διαβασα χτες είναι αληθινη ιστορια.Μια τραγωδια αγαπης.’’Κι εγω νομισα πως ηταν παραμυθι παππου…’’’’Γιε μου όλα τα παραμυθια είναι αληθινα.Είναι η ιστορια των ανθρωπων που τα εγραψαν.Όπως τα τραγουδια.Ο ανθρωπος λεει ότι αισθανεται μονο στα μικρα παιδια μεσα από παραμυθια γιατι μονο τα παιδια ξερουν να ακουνε πραγματικα.Όχι με τα αφτια[κι εδειξε τα αυτια του που ηταν πεταχτα και πολλες φορες ειχα γελασει για αυτό]..Αλλα ακουνε με την καρδια τους.Κι οι ανθρωποι που φοβουνται την μοναξια και τα γεραματα γραφουν τις ιστοριες που εζησαν σε παραμυθια για να συνεχισουν να υπαρχουν στις καρδιες των μικρων παιδιων.
Σιωπησε λιγο και μου χαιδεψε τα μαλλια.’’Ναι παππου και τα δικα σου παραμυθια είναι τα καλυτερα!’’’’Θα με θυμασαι όταν θα χω φυγει?’’Επνιξα έναν λυγμο στην σκεψη αυτή και αρχισα να του λεω όλα τα αινιγματα που μου εχει μαθει για να του δειξω ότι θα τα θυμαμαι όλα.Ο παππους γελασε,σηκωθηκε αργα και ειπε’’Πηγαινε να ντυθεις.θα παμε στο γηπεδο σημερα.’’Κι ένα αχνο χαμογελο φωτισε το σκοταδι που ειχε μαζευτει στην καρδια μου από το ταξιδι που θα εκανε καποτε ο παππους μου.Ηθελα να γαντζωθω στην αγκαλια του και να μεινω εκει αλλα προτιμησα να παω να ντυθω.Δεν ηθελα να χασω καιρο.Τον κοιταξα στα ματια που ηταν υγρα.Και τον ρωτησα’’Παππου κλαις?’’’’όχι γιε μου,τα ματια μου μαλακωσαν από το χαμογελο σου.Αυτό είναι ολο.Μη δινεις σημασια.Αυτά εχουν τα γερασμενα ματια.Μαλακωνουν μονα τους’’Γελασα και πηγα να φορεσω το ναυτικο μου πουκαμισο που μου ειχε χαρισει καποτε η γιαγια μου.
Γυρισαμε απ το γηπεδο ενθουσιασμενοι κι οι δυο.’’Παππου είναι αληθεια ότι οι ποδοσφαιριστες παιζουν κάθε μερα?θελω να γινω σαν κι αυτους!’’’’θα ειμαι πολύ περηφανος για σενα όταν μεγαλωσεις’’.Τον επιανε αυτό καμια φορα τον παππου κι αντι να μου απαντησει ξεχνιοταν και μου ελεγε τα δικα του.Οποτε απαντουσα κι εγω σε αυτά που ελεγε.’’θα γινω σαν κι εσενα’’Χαμηλωσε τα ζεστα του ματια και ειπε σιγα’’όχι,θα γινεις σαν κι εσενα κι αυτό θα είναι το πιο ομορφο’’Καμια φορα σκεφτομουν ότι μιλουσε με αινιγματα και πρεπει να παραδεχτω ότι δεν τον καταλαβαινα παντα.Βγηκαμε εξω στην αυλη και αρχισε να με εξεταζει στους αστερισμους που μου ειχε μαθει το προηγουμενο βραδυ.Ωριωνας,Κασσιοπη,Σκορπιος,Βεγας,Ντενεμπ,Αλταρ.Τους ειπα ολους με τα ονοματα τους και σκεφτηκα ότι καπου εκει είναι κι ο αστερισμος που μενει η γιαγια.Αλλα ο παππους μου ειχε πει ότι θα μου τον δειξει λιγο πριν φυγει και παει κι αυτος εκει.Ετσι εγω δεν ηθελα να τον μαθω ποτε.Παω για υπνο,του δινω ένα φιλι στο μαγουλο,του αφηνω το χερι.Καληνυχτα παππου.θα σε δω αυριο παλι!’’Και σαν να ειχαν ωριμασει όλα οσα μου ειχε πει σημερα ξαφνικα μεσα μου ειπα σιγα στον εαυτο μου ‘’Ναι παππου..τα παραμυθια είναι αληθινα.Καληνυχτα!’’
-
12 Φεβρουαρίου 2010, 10:03
ειμαι παιδι που βλεπει οραματα με πλαστελινη φτηνα τσιγαρα αλκοολ και μουσικη στο χιονι
πουλια αποδημητικα παρτε εσεις την ψυχη μου
καπου θα καταφερω να ξεβρασω το κορμι μου
που είναι παρατημενο στου σπιιου μου το μπαλκονι
ένα τσιγαρο να χαθω μεσα στη νυχτα
ένα ποτο λιγο πριν παω για υπνο
δυο νοτες μοναξια και καληνυχτα
κι ο ουρανος να με κοιτα από ψηλα που λειπω
δεν ειμαι εδώ μες στο κορμι ποτε δεν ημουν
ημουν μονο καπου μακρια και ποτε δε με βρηκα
θα μαθω να χειροκροτω όταν ερθει το τελος
μασκες που φορεσα βαριες σε ματια που δεν ειχα?
Φτηνα τσιαγαρα αλκοολ και μουσικη στο χωρο
Που νοικιασα να να νομιζω πως πορευομαι στο χρονο
θα καταφερω το κορμι μου να γεμισω με γαληνη?
Ειμαι παιδι που βλεπει οραματα με πλαστελινη
-
07 Φεβρουαρίου 2010, 23:44
εξομολογηση για τη μοναξια μου..με την ελπιδα οτι αν την μοιραστω με καποιον απο εσας ισως να μπορωειναι εντεκα η ωρα το βραδυ,ειμαι μονη στο σπιτι και ακουω σαβελα βαργκας..αν ποτε τυχει να την ακουσετε να ερμηνευει και τυχει εκεινες τις ωρες να βυθιστειτε στον εαυτο σας τοτε ισως μια στιγμη καταφερει να απαλυνει καπως τις αιχμες που ολοι εχουμε μεσα μας και μας πληγωνουν στις ωρες της μοναξιας μας..συνηθως τον τελευταιο καιρο μιλουσα για μοναχικοτητα εκεινη την δημιουργικη μοναξια που ανακαλυπτεις οτι οταν εισαι μονος μπορεις να λειτουργεις με συλλογισμους και αλχημειες του νου και να περνας ομορφα αποδεχομενος τον εαυτο σου..τωρα δεν προκειται να μιλησω για αυτο αλλα για την ωμη μοναξια μου..ναι ξερω τι μπορει να πει για αυτο ενας ανθρωπος που μεγαλωσε με αγαπη εχει ενα ασφαλες μερος να κατοικει και εχει φιλους και υγιεις σχεσεις και δημιουργικες ενασχολησεις?τι μπορω να πω για μοναξια οταν τα εχω ολα δεν ειμαι αστεγη δεν ειμαι αρρωστη και ζω με αγαπη οσο μπορω να ζω με αγαπη με τον εγωισμο και τα παθη μου>?κι ομως οσο δεν θα μπορω να ξεφυγω απο το εφημερο σωμα μου κι απο το δικο μου μυαλο οσο οι αλλοι παραμενουν φωνες μεσα μου και εφημερα αγγιγματα και μυρωδιες τοτε θα μπορω να μιλω για μοναξια..νομιζω..ακουω μουσικη και ετσι ξεπερναω την απογνωση και δεν ουρλιαζω σαν τρελη στην πολυκατοικια..φερνω στο νου μου εκεινα γεροντακια που περνουσαν χερι χερι το δρομο κουβαλωντας την τρυφεροτητα και τις δυσκολιες μιας ζωης και κυλανε δακρυα στα ματια μου..αυτην την ωρα δεν φοβαμαι μηπως γινω μελο στο γραφτο μου..γιατι βαθια πιστευω ισως οτι τις ωρες της μοναξιας κατι τετοιο δικαιολογειται..απο ποιον?ποιος με κυνηγα?οι φωνες ολες που ακουσα,οι μουσικες και τα βιβλια που αγαπησα..κι η μνημη του εαυτου μου που αλλοιωνεται καθως περνανε οι στιγμες..σπαραζει το σωμα μου απο τον τρομο της μοναξιας.φοβαμαι το περασμα του χρονου..μου ρχεται να ουρλιαξω οταν βλεπω αστεγους να ψαχουν φαγητο στα σκουπιδια και εκατο διαφορετικες μαρκες τροφης για σκυλους στα σουπερμαρκετ..μου ρχεται να ουρλιαξω οταν γνωριζω οτι ειμαστε ο αμαχος πληθυσμος του εκαστοτε κρατους στο ελεος των συμφεροντων των μεγαλων που οχι δεν ψηφισα στο ελεος του χρονου και των φυσικων καταστροφων..κι ομως ξαφνικα αρχιζω να δινω και να μοιραζομαι..τα τσιγαρα,το μαξιλαρι,τον καφε με τον γειτονα,τα τοστ στο ψυγειο με την φιλη μου που μενει απο κατω,την πιτα μου με εναν ζητιανο και οταν δινω σκαει ενα ζαμογελο..οχι γιατι εκανα μια καλη πραξη..αλλα γιατι εχω την αυταπατη πως οταν δινω ειμαι σημαντικη σε ολη αυτην την ματαιοτητα..κι αυτο οσο ειρωνικο κι αν ακουγεται σημαινει για μενα να αγαπαω..να δινομαι για να νομιζω πως υπαρχω..και καπου εκει ξαναβυθιζομαι μεσα μου κσι θυμαμαι πως ισως χρειαζεται καμια φορα να εισαι ολομοναχος για να μπορεις να συνυπαρχεις με ταπεινωση με οσους αγαπας και επιλεγεις να εχεις διπλα σου..καληνυχτα!
-
24 Ιανουαρίου 2010, 18:07
Στο κομμωτηριο... στο κομμωτηριο ξερασα ολη την ιστορια μας αγαπη μου
η κιτσα τη θεωρησε ρομαντικη μα γλυκοπικρη
η νιτσα τη θεωρησε δακρυβρεχτη και ψευτικη
η λιτσα τη θεωρησε αιωνια μα με μοιραιο τελος
η πιτσα τη σαρκασε εντελως-τι καριολα!-
η βοηθος της κομμωτριας μου ειπε ότι της συνεβη η ιδια ακριβως περυσι τετοιο καιρο
και να προσεχω
η κομμωτρια φωναζε μονο αχ ναι?για πες…μονο που εγω την ειχα τελειωσει
εμαθα τις γνωμες της γειτονιας αγαπη μου τωρα κοιμαμαι ησυχη
μονο που ναι καποιον ξεχασα να ρωτησω για επιβεβαιωση
τι?εσενα?
όχι βεβαια
τον μπαμπη..αααααααχ..τον μπαμπη
κι αναλογα με το τι θα πει κι αυτος θα δω αν θα συνεχισω την κρεβατομουρμουρα
-