Υπάρχουν οι μέρες που όλη η γη

Μοιάζει να είναι μια πολύχρωμη σφαίρα

Στα χέρια την παίρνω για μία στιγμή

Την γυρίζω σβούρες ψηλά στον αέρα

Υπάρχουν οι νύχτες που ο ουρανός

Με χρώματα βάφει κορμιά μεθυσμένα

Γύρω τους αφήνει να πέσει καπνός

Να κρύψει τα βλέμματα τα παθιασμένα

Υπάρχουν κι εκείνα τα μεσημέρια

Που ολόκληρος ο κόσμος είναι σιωπές

Μ’αγγίζεις και ξυπνάνε τα αστέρια

Να δείξουν το δρόμο σε μυστικές ακτές

Σ’εκείνα λοιπόν τα άγνωστα μέρη

Θα φυλάω τη λάμψη σου παντοτινά

Κι ας φύγεις, το φως ξανά θα με φέρει

Εκεί που τα όνειρα βγαίνουν αληθινά

Είμαι εδώ στη μικρή μας παραλία

Να κοιτάζω αυτά τα διάφανα νερά

Ζωντανεύει τις στιγμές η φαντασία

Που στα δυο σου χέρια με κράταγες σφιχτά

Μια παλιά φωτογραφία που αφήσαμε

Ξεθωριάζει απ' το κύμα και τ' αλάτι

Φανερώνει ένα όνειρο που χτίσαμε

Πριν το κάψεις και χαθεί μέσα στη στάχτη

Πού είσαι τώρα που ο ήλιος με μεθάει

Που περιμένω αυτό το χάδι στη ψυχή

Ο Ινδιάνος έμεινε μόνος να μετράει

Τ' αστέρια που βουτάνε κουβαλώντας μια ευχή

Αφού όσα ζήσαμε γίναν συντρίμια

Θα τα φυλάξω εδώ μέσα στην άμμο

Πολύτιμοι χάρτες για τόσα ταξίδια

Ανέπαφοι μένουν να δείχνουν το δρόμο

Όταν κοιτάς τον βραδινό ουρανό

Να θυμάσαι εκείνον στη μικρή μας παραλία

Κι ίσως μια μέρα να γυρίσεις εδώ

Ν' αλλάξεις το τέλος στη δική μας ιστορία

Άλλαξες

Κι έμεινα εδώ να απορώ

Άφησες

Τις χαρές να πέσουν στο κενό

Έψαξες

Και τα βρήκες όλα βολικά

Έθαψες

Τα όνειρα προκαταβολικά

Κι έφυγες έτσι απλά

Σε μια μέρα ξέχασες τα πάντα

Μου ζήτησες ν'αλλάξω καρδιά

Να παλέψω μόνη στα σκοτάδια

Έφυγες έτσι απλά...

Άκουσες

Τραγούδια που ήταν θαμένα

Άγγιξες

Μυστικά καλά κλειδωμένα

Χάραξες

Καινούρια γλυκά μονοπάτια

Πέταξες

Στου Παραδείσου τα παλάτια

Κι έφυγες έτσι απλά

Πριν προλάβω να πω μία λέξη

Ας γυρίσεις ξανά πριν να βρέξει

Και θα πάρουν τ'αστέρια φωτιά

Έφυγες έτσι απλά...

Το καλοκαίρι απότομα παγώνει

Ο ήλιος τρέχοντας πηγαίνει να κρυφτεί

Άγριο πλήθος τον δρόμο του κυκλώνει

Αόρατο χέρι στην άκρη τον ωθεί

Αγνοεί τον φόβο και απλά βουτάει

Ο κρότος τραντάζει ολάκερη τη γη

Και μένει εκεί ασάλευτος να πλέει

Ενώ στη θάλασσα φουρτούνα επικρατεί

Ρυάκια πορφυρά τώρα οι σκέψεις του

Ταξιδεύουν σε μια άγνωστη πατρίδα

Λευκός αφρός που σκέπασε τις λέξεις του

Θα ζωγραφίσει με λουλούδια την ελπίδα

Ένα φως από κερί λίγο πιο πέρα

Συλλαβίζει στον αέρα τ’όνομα του

Έμεινε εκεί να σιγοκαίει κάθε μέρα

Χωρίς να σβήνει, να φυλάει τη ματιά του

Τα βήματά του τον οδήγησαν στο θρόνο

Σε έναν τόπο που τα χρώματα ταιριάζουν

Και κάθε που τα σύννεφα θα στάζουν

Ουράνιο τόξο θα προσμένει να φανεί

Να φυλακίσει μια στιγμή μέσα στο χρόνο

Την ώρα που οι άγγελοι θ’αγγίζουνε τη γη

Για τον Toni…