Αυτές τις μέρες βράζω γενικώς.. Σίγουρα δε φταίει η ζέστη που σιγά σιγά μας εγκαταλείπει αλλά τα πολλά νεύρα στη δουλειά... Εχω βαρέσει κόκκινο κι ας έχω γυρίσει μόλις μια βδομάδα από τις διακοπές ... Και πριν φύγω βέβαια πάλι στο κόκκινο ήμουν...
Έχουν περάσει 10 χρόνια στη τωρινή δουλειά μου και η αλήθεια είναι πως δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα μακροημέρευα τόσο. Συνήθως στα δυο χρόνια γινόταν και μια αλλαγή. Τελικά όμως όσο μεγαλώνεις κι όσο περισσότερα δημιουργείς τόσο πιο δύσκολα τ'αποχωρίζεσαι.
Κι αυτό πλέον που σκέφτομαι είναι η δουλειά και το έργο που έχει παραχθεί τόσα χρόνια. Τίποτε άλλο. Όλα τ'άλλα είναι απογοητευτικά... Και γίνονται όλο και πιο απογοητευτικά όσο περνά ο χρόνος...
Και βέβαια με το χρόνο περιμένεις κάτι. Περιμένεις μια εξέλιξη , μια φυσική αναγνώριση , ρε αδελφέ!!! Το δικαιούσαι γιατί είσαι πια ο παλαιότερος κι έχεις στηρίξει αμέτρητες καταστάσεις. Κι εκεί ξαφνικά που αναμένεις καρτερικά τη ρημάδα την αναγνώριση τρως μια καρπαζιά που δε ξέρεις από που σου ήλθε.
Εμφανίζονται ξάφνου κάποια "λαγωνικά" που αν κάτι πραγματικά αξίζει πάνω τους αυτό είναι η πανάκριβη γραβάτα που φοράνε. Το παίζουν Managers , αναλυτές και άνθρωποι που ξέρουν.. Μα στη πραγματικότητα δε ξέρουν τίποτα κι απλά έχουν διπλαρώσει το αφεντικό και του πουλάνε φούμαρα.. Άνθρωπινες φούσκες, πλάγιοι κι εξαιρετικά επικίνδυνοι...
Κι αν ήταν βέβαια μόνο αυτό θα το κατάπινες και θα κοίταζες αδιάφορα προς άλλη κατεύθυνση. θα συνέχιζες ήσυχα τη δουλίτσα σου και θα μετέθετες τη προαγωγή για την επόμενη δεκαετία στα πλαίσια της ελληνικής αναξιοκρατικής πραγματικότητας... Όταν όμως αυτοί οι άνθρωποι φούσκες έρχονται να σε διαχειριστούν σαν άμορφη μάζα παραβιάζοντας τα χωρικά σου ύδατα τότε το πράγμα σοβαρεύει..
Έρχονται από το πουθενά και σου λένε να ξεχάσεις ό,τι ξέρεις και να ασχοληθείς με κάτι αμφίβολο και υποβαθμισμένο. Ν'αφήσεις την εμπειρία και τη γνώση σου και να κάνεις στροφή προς τα πίσω , στροφή στο πουθενά... Να γίνεις υφιστάμενος τού υφιστάμενου , να αφήσεις τα γνωστικά σου όπλα που τόσο ακόνιζες τόσα χρόνια και να εκτεθείς έτσι άοπλος σε μια νέα κατάσταση γεμάτη κινδύνους... Έτσι θα μπορέσουν να σε διαχειριστούν καλύτερα...
Κι εκεί κάπου βέβαια αρχίζουν οι φαγούρες, οι τσακωμοί και κυρίως τα αμείλικτα διλλήματα.. Να ανοίξεις το φαρμακερό σου στόμα και να τους πεις όσα δεν έχουν ακούσει τα τελευταία δέκα χρόνια; Μήπως πάλι πρέπει να κάνεις τη πάπια και να κάνεις τη στροφή αμίλητος και υποτακτικός απολαμβάνοντας απλά το καλό μισθό σου; Οι καιροί άλλωστε είναι δύσκολοι και οι δουλειές έχουν λιγοστέψει...
Τα καλοκαίρι βρέθηκα στη Κεφαλλονιά και για λίγο στην Ιθάκη. Καταπράσινα τοπία , καταγάλανα και ήσυχα νερά. Ο ιδανικός προορισμός για να ηρεμήσει κάποιος.. Δεν τα κατάφερα και τόσο..
Εκεί στα μέρη του Οδυσσέα και των μνηστήρων σκέφτηκα πως δε μπορώ να εγκαταλείψω τα όπλα μου , τις θέσεις μου κι αυτά που πίστευα μια ζωή. Ποτέ μου δε το έκανα. Είναι δυνατό να το κάνω τώρα;;; Θα τα κρατήσω γερά στα χέρια μου κι όποιον πάρει ο χάρος...
Τώρα που άλλαξε ο χρόνος και συνειδητοποίησα πλήρως πως μου έπεσε το πρωτοχρονιάτικο οικογενειακό φλουρί σκέφτηκα να επανέλθω και να κάνω ποδαρικό στο blog μου .
Δεν είμαι προληπτικός ούτε πιστεύω σε μαγικές χάντρες ή γούρια που σε προστατεύουν από διάφορα. Στο φλουρί όμως όποτε μου πέφτει(μια φορά στα 15 χρόνια συνήθως) δίνω ιδιαίτερη σημασία. Ίσως να είναι ένα κατάλοιπο της παιδικής ηλικίας που θέλω να μεταφράζεται σε ένα καλό σημάδι, σ'έναν καλό οιωνό..
Και το τελευταίο καιρό είχα ανάγκη πολύ από έναν τέτοιο "οιωνό". Σ'ένα σημάδι που να δείχνει πως κάτι μπορεί να αλλάξει..
Όλα άλλωστε μπορούν να μένουν παγερά αμετάβλητα στο χρόνο κι όλα μπορούν να μεταβληθούν μέσα σε μια μόνο στιγμή. Εμείς καθορίζουμε τη δύναμη του χρόνου. Αν θα κάνουμε λίγα ή πολλά , αν θα τον αξιοποιήσουμε ή θα τον κατασπαταλήσουμε εδώ κι εκεί. Σε ατελείωτες δουλειές ή σε πρόσκαιρες απολαύσεις που απορροφούν όλη μας την ενέργεια.. Και βέβαια ξυπνάς ξαφνικά μια στιγμή και βλέπεις το αυτονόητο. Πως υπάρχουν και οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Που κάνουν αυτά που κάνεις εσύ αλλά "χτίζουν" και πράγματα τα οποία εσύ προσπέρασες για να πιάσεις άλλους "υψηλούς" στόχους... Και αυτά τα πράγματα τελικά ίσως να είναι και τα πιο σημαντικά ...
Δεν είναι καθόλου ωραίο να έχεις τόσους ανθρώπους γύρω σου , στο σπίτι στη δουλειά , στο περίγυρο αλλά στη πραγματικότητα να είσαι μόνος σου, εσύ και η μοναξιά σου. Να μιλάς και να γελάς και να δείχνεις πως δε τρέχει τίποτα αλλά μέσα σου να ρέουν ποτάμια ολόκληρα...
Να ζεις μια ζωή γεμάτη αλλά και άδεια ταυτόχρονα. Μέσα σε ένα βάρος και μια συνεχή ρουτίνα που το χθες να μοιάζει τόσο πολύ με το σήμερα και το αύριο. Κι αυτό το βάρος όσο περνάνε τα χρόνια να το βλέπεις να γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Τις μέρες των εορτών δε, ανυπόφορο. Η ζωή σιγουρά αποζητά περισσότερα από σένα κι εσύ την έχεις ψιλοαγνοήσει.. Πρέπει να το παραδεχτείς..
Βέβαια καμιά φορά έρχονται κι έτσι τα πράγματα που μπορεί να μην έχεις εσύ την αποκλειστική ευθύνη για την όλη κατάσταση. Μπορεί να προσπάθησες να συνομωτήσεις με ολόκληρο το σύμπαν προκειμένου να κατακτήσεις αυτό που πραγματικά ήθελες αλλά να πήγαν όλα στραβά. Το σύμπαν να σου γύρισε τη πλάτη και στο τέλος να σ'έστειλε αδιάβαστο κι εσένα και τον νερόβραστο ρομαντισμό σου...
Κι επειδή σίγουρα κουβαλάς καντάρια ιδιοτροπίας τα οποία όλο και αυξάνονται με τα χρόνια δε μπορείς όχι με το σύμπαν να τα βρεις αλλά ούτε και με τους απλούς ανθρώπους που σε πλησιάζουν. Ήσουν ένας άνθρωπος ήσυχος και πράος σαν τον Βούδα κι έχεις μεταλλαχθεί σε αγρίμι... Άντε να σ'εξημερώσουν τώρα...
Ακόμα και γι'αυτούς όμως που έχουν περιέλθει σε μια τέτοια "ημιάγρια" κατάσταση θέλω να πιστεύω πως υπάρχει ακόμα μια ελπίδα. Αυτή πεθαίνει πάντα τελευταία κι αυτή θα ήθελα να είναι το κεντρικό νόημα στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα μου.
Εύχομαι λοιπόν το 2010 να είναι για όλους μια χρονιά ελπίδας κι επίτευξης στόχων. Μια χρονιά που δε θα γκρεμίσει αλλά θα ξαναχτίσει τις γκρεμισμένες γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων. Και που θα φέρει στη ζωή του καθενός τις σημαντικές μεταβολές που επιθυμεί ο ίδιος ...
Καλή χρονιά σε όλους και σε όλες!!!!
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Τελικά πρέπει να το παραδεχτώ! Είμαι εντελώς αντιδημοσιογραφικός τύπος.. Ούτε ένα blog δε μπορώ να συντηρήσω τρομάρα μου... Που να έγραφα και σε εφημερίδα.. Θα με είχαν απολύσει από τον πρώτο μήνα.. Προτιμώ περισσότερο να διαβάζω παρά να γράφω . Προτιμώ περισσότερο να ακούω και λιγότερο να μιλώ ... Το είχε πει άλλωστε και κάποιος δάσκαλος στα μικρά μαθητικά μου χρόνια : "Το παιδί αυτό γράφει σαν να στέλνει τηλεγράφημα.." Πόσο δίκιο είχε αυτος ο παλιός δάσκαλος με το μεγάλο χάρακα ...
Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που μπορώ να μιλώ και να γράφω ακατάπαυστα. Είναι όμως τόσο σπάνιες που δεν αρκούν για να με "βαφτίσουν" συγγραφέα. Για να υπάρξουν θα πρέπει να είμαι ή πολύ χαρούμενος ή πολύ πικραμένος με κάτι.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια δε μπορώ να αφήσω αναπάντητο τίποτα. Δεν έχει σημασία αν είμαι στα πολύ κάτω μου και δεν υπάρχει διάθεση. Θα κάτσω και θα στίψω το ξερό μου το κεφάλι προκειμένου να απάντήσω. Δε συμφωνώ καθόλου και τσαντίζομαι με όσους σιωπούν ενώ οι άλλοι τους μιλούν. Πέρα από αγένεια δείχνει τι θεώρηση έχει το κάθε άτομο απέναντι στους άλλους. Δείχνει ερημιά ψυχής κι αισθημάτων. Όχι λοιπόν , τέτοιο πράγμα δεν είμαι...
Το τελευταίο καιρό η διάθεσή μου δεν είναι και στα καλύτερά της κι αυτό με κάνει συνήθως να κλείνομαι στο καβούκι μου σα χελώνα. Αυτό δε σημαίνει πως δε βγαίνω ποτέ από αυτό το σκληρό καβούκι... Κάποιοι άνθρωποι μας απογοητεύουν και το χειρότερο όλων είναι πως δεν μπορούν να καταλάβουν το πόσο... Πέρα από έναν επιφανειακό καθωσπρεπισμό κι ένα επίπεδο που συνεχώς προβάλλουν δεν υπάρχει τίποτε άλλο μέσα τους. Να γράφω και να μιλώ γι'αυτούς σίγουρα δε λέει.. Προτιμώ μια απλή φιλική κουβέντα με έναν ξένο άνθρωπο που μπορεί να μη με γνωρίζει ούτε να τον γνωρίζω αλλά υπάρχει μια απλή αμοιβαία και αυθόρμητη εκτίμηση. Πολύ μεγαλύτερη αξία έχει ...
Και μιας και είπα τη λέξη "απλή" πρέπει να πω πως έχω αρχίσει να προσέχω περισσότερο πλέον τους απλούς ανθρώπους. Αυτούς που δεν έχουν ιδιαίτερα χαρίσματα ή ιδιαίτερες γνώσεις ή ιδιαίτερες γνωριμίες ή ιδιαίτερες απόψεις ή ιδιαίτερα γούστα... Ειδικά αυτό το "ιδιαίτερα χαρίσματα" είναι το ιδανικό εφαλτήριο για να τη ψωνίσει κάποιος πολύ άσχημα και να ξεχάσει τους στοιχειώδεις κανόνες ανθρώπινης συμπεριφοράς κι επικοινωνίας..
Μιας κι έρχονται εκλογές θα περίμενα τους πολιτικούς μας να μας δώσουν κι αυτοί κάποιες απαντήσεις σε ορισμένα θεματάκια. Δυστυχώς φαίνεται να ανήκουν σε μια άλλη ειδική κατηγορία "ιδιαίτερων" ανθρώπων .. Μιλούν διαρκώς τη "ξύλινη" γλώσσα τους και τα αφήνουν όλα αναπάντητα...Τους έχω βαρεθεί κι αυτούς τόσο πολύ που δεν έχω το κουράγιο να γράψω κάτι ούτε για τα μαύρα χάλια τους...
Σε αθλητικό επίπεδο μια από τα ίδια. Ο Θρύλος των εκατομμυρίων που τα έχει κάνει μούσκεμα φέτος στο μπάσκετ, ελπίζω να δώσει τη δική του απάντηση αύριο. Όσο κι αν φαίνεται χλωμό, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...
Κι επειδή ακριβώς πεθαίνει τελευταία θα ήθελα πολύ αυτό το καιρό να λάβω κι εγώ σε προσωπικό επίπεδο κάποιες απαντήσεις ώστε να πάρω κάποιες οριστικές αποφάσεις. Το πρόβλημα μου είναι πως δε μπορώ να εκφράσω πλέον τα ερωτήματά μου πουθενά... Και η Πυθία ως γνωστόν έχει κλείσει ερμητικά το μαγαζί της εδώ και πολύ καιρό και χρησμούς δε δίνει πια...
Βλέποντας το απόγευμα τις νέες καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας ένιωσα αμηχανία.Τέτοια καταστροφική μανία προς κάθε κατεύθυνση δεν έχω ξαναντικρύσει. Άνθρωποι σε απόγνωση μπροστά από τα κατεστραμμένα μαγαζιά τους, άνθρωποι που αύριο θα μείνουν χωρίς δουλειά σε μια τόσο δύσκολή οικονομική συγκυρία.. Εικόνες καταστροφής και χάους μπροστά από πυρπολημένα αναποδογυρισμένα οχήματα και κάδους απορριμάτων ..
Ελπίζω να μη γίνομαι "ιερόσυλος" που αναφέρομαι πρώτα στις υλικές καταστροφές κι όχι στη δολοφονία του μικρού Αλέξη. Σίγουρα η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ'όλα και δεν το ξεχνώ. Απλά νομίζω πως όσα επακολούθησαν του γεγονότος αποτελούν καπηλεία του θλιβερού συμβάντος κι όχι έκφραση λύπης. Καπηλεία από τους μικρόψυχους πολιτικούς, καπηλεία από μηδαμινούς δημοσιογραφίσκους , καπηλεία κι απ'όλους αυτούς τους γνωστούς-αγνώστους που άδραξαν την ευκαιρία ώστε να εκφράσουν τα χειρότερα των συναισθημάτων τους με το πιο βίαιο τρόπο.
Ο μικρός Αλέξης σίγουρα δε φταίει όπως δε θα έφταιγε οποιοσδήποτε άοπλος δεκαπεντάχρονος που θα βρισκόταν στη θέση του. Αυτές οι αλόγιστες καταστροφές όμως δεν εκφράζουν λύπη ή θλίψη για τον άδικο χαμό του. Εκφράζουν ένα τυφλό μίσος απέναντι σε ολόκληρη τη κοινωνία που θα πρέπει να μας προβληματίσει.
Από το Νοέμβρη του 1991 που σα φοιτητής αντίκρυσα καμμένη την ιστορική Πρυτανεία του Πολυτεχνείου ο κύκλος της βίας μεγαλώνει συνεχώς. Στα γήπεδα , στους δρόμους , στις τηλεοράσεις, το παρατηρείς διαρκώς. Το φαινόμενο επεκτείνεται σαν επιδημία χολέρας και δε γίνεται τίποτα που να μπορεί να το αναστρέψει..
Το κράτος φαίνεται πραγματικά ανίκανο να εφαρμόσει το νόμο αλλά και να προστατεύσει τον απλό πολίτη. Ανέχεται παραβατικές συμπεριφορές και διατηρεί "άβατα" σε όλη την επικράτεια. Σ'αυτό "βοηθά" μια αστυνομία που εκτίθεται διαρκώς από ενέργειες αστυνομικών-ΡΑΜΠΟ που έχοντας παρανοήσει το ρόλο τους δρούν κατά βούληση.
Από την άλλη πάλι είναι λυπηρό να βλέπεις παιδιά μικρής ηλικίας που φορώντας μια κουκούλα και κρατώντας ένα καδρόνι πιστεύουν πως κάνουν επανάσταση. Τους έχουν πει πως στη βία απαντάς με περισσότερη βία. Πως καίγοντας και καταστρέφοντας τη περιουσία απλών πολιτών επιτελείς έργο.. Αυτοί που τους τα είπαν έτσι και τους έδειξαν αυτό τον ολισθηρό δρόμο είναι σίγουρα κοινοί εγκληματίες ..
Αυτό λοιπόν που ήθελα να καταθέσω είναι πως αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες ώρες δεν είναι απλή έκφραση λύπης και διαμαρτυρίας. Είναι έκφραση μίσους .. Ενός μίσους που διαρκώς καλλιεργείται από κάποιους και ψάχνει απεγνωσμένα διέξοδο ..
Δυστυχώς σε όποιο κανάλι κι αν γύρισα άκουσα να το αποκαλούν λύπη , θλίψη , οργή , αγανάκτηση ..
Προχθές τo πρωί έβαλα επιτέλους σε εφαρμογή το σχέδιο κάθαρσης. Τους το είχα άλλωστε προαναγγείλει από μέρες.Αρκετή σαβούρα έχει μαζευτεί στο σπίτι..
Είπα να ξεκινήσω σκαρφαλώνοντας στο πατάρι που είναι και ο πιο γεμάτος χώρος του σπιτιού.Παλιά αντικείμενα , παλιά σχολικά βιβλία,παλιά εξαρτήματα υπολογιστών ... Όλα παλιά κι αραχνιασμένα, απαξιωμένα και φθαρμένα στη ροή του χρόνου..
Ψάχνοντας να βρω τι θα πετάξω άρχισα να τα περιεργάζομαι. Μεταξύ των άλλων βρήκα έναν παλιό άψυχο παιδικό φίλο από την εποχή που δεν υπήρχαν ακόμα τα PCs. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής που γνώρισα , ένας Apple IIe.Με τη μικρή του πράσινη οθόνη, το ενσωματωμένο στη κεντρική μονάδα του πληκτρολόγιό και τα τεράστια θορυβώδη drives του.Τον χρησιμοποιούσε ο πατέρας μου για τη δουλειά του κι ένα μεσημέρι πήγα κρυφά και τον άνοιξα για να δω τι θα κάνει.. Έτσι ξεκίνησε η εποικοδομητική γνωριμία μας..
Πιο πέρα άλλο ένα "παλαιολιθικό" μηχάνημα από την εποχή των σπουδών.Ένας ηρωικός 286 για τον οποίο έδωσα και τις τελευταίες οικονομίες μου κάποτε.. To πόσο περιποίηση,ξεσκόνισμα και γυάλισμα έχω ρίξει σ'αυτό το μηχάνημα δε λέγεται.. Το βρήκα με τρία εκατοστά σκόνη πάνω του...Έπιασα λοιπόν να το καθαρίσω λίγο όπως κάποτε. Το ίδιο έκανα και στ'άλλα που βρήκα..
Δε ξέρω τι μου συμβαίνει με ορισμένα παλιά αντικείμενα.Δε μπορώ να τα ξεφορτωθώ με τίποτα!!! Σε τέτοιο βαθμό, που τελικά αρχίζω να πιστεύω πως αδικήθηκα που δεν έγινα συντηρητής αρχαιοτήτων ή τουλάχιστον παλαιοπώλης.. Δεν έχω πρόβλημα να τα δώσω ή να τα χαρίσω(ποιος θα τα πάρει δε ξέρω..). Να τα πετάξω έχω πρόβλημα.. Κάτι παρόμοιο(αλλά πολύ χειρότερο ) ισχύει και για ορισμένες σκέψεις μου που αφορούν το παρελθόν. Να τις παρακάμψω μπορώ αλλά σίγουρα όχι και να τις διαγράψω εντελώς.Με τη πρώτη αφορμή μπορώ να τις επαναφέρω και πάλι σαν να τις έκανα μόλις χθες. Μονόχρωμες ξεθωριασμένες φωτογραφίες που ξαφνικά χρωματίζονται και αποκτούν τόνο και λάμψη. Θέλω να πιστεύω πως δε πρόκειται απλά για εμμονές. Σκέψεις είναι κι αυτές , μόνο που είναι περισσότερο ισχυρές από κάποιες άλλες. Ένας τεράστιος "Σισύφειος Λίθος" που όλο τον σπρώχνω εμπρός κι όλο κάνει πίσω να με πλακώσει..
Στα θέματα της δουλειάς αυτό βοηθά γιατί δύσκολα ξεχνώ πράγματα και θυμάμαι λεπτομέρειες που μ'εχουν γλυτώσει από τραβήγματα. Σ'όλα όμως τα άλλα θέματα αυτό το πισωγύρισμα σκέψης και η απόλυτη διατήρηση στη μνήμη μου προσώπων, λόγων και καταστάσεων δε βοηθά καθόλου και μάλλον αποτελεί βάσανο.. Το χειρότερο είναι πως δεν το βλέπω και να μεταβάλλεται μέσα το χρόνο και η μόνη περίπτωση να ξεπεραστεί είναι να προσβληθώ από αλτσχάιμερ..
Μάζεψα κάτι λιγοστά και κατέβηκα από το πατάρι.
- Τι έγινε το άδειασες επιτέλους;
- Μόνο κάτι λίγα..
- Μα έχει όλο άχρηστα πράγματα!! Αυτή ήταν η κάθαρση που μας φοβέριζες;;;;
- Έχει πράγματα που δεν θα τα χαρακτήριζα πλέον ως χρήσιμα , αλλά δεν είναι και για πέταμα!!!!! Η κάθαρση θα συνεχιστεί κανονικά από άλλο σημείο του σπιτιού!!!!!!!!!!!!!!
- ...
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Τελικά το 2008 μπήκε με πολύ φόρα.. Σήμερα το πρωί κοιμόμουν τόσο βαθειά που δύσκολα θα με ξύπναγε κάτι. Έβλεπα ένα καλό όνειρο όταν όλα άρχισαν να κουνιούνται. Ήταν τόσο αληθινό που αρχικά νόμισα πως ο σεισμός γινόταν μέσα σ'αυτό. Συνέχισα λοιπόν να κοιμάμαι απτόητος.. Τόσο καλό όνειρο και να το χάσω; Δε γίνεται!!!
Το κούνημα δυνάμωσε κι επιπλέον μια φωνή ήρθε να τερματίσει άδοξα τον ύπνο μου ... "Ξύπνα!! Έγινε σεισμός!! Εντελώς αναίσθητος είσαι;;;" . Σηκώνομαι κι ανοίγω βαριεστημένα τη τηλεόραση να δω που είναι το επίκεντρο. Ο ένας έλεγε πως είναι κοντά στη Μυτιλήνη κι ο άλλος στο νότιο Αιγαίο... Στο τρίτο κανάλι έλεγαν πως έγινε αισθητός στη Κρήτη , στη Κέρκυρα, στη Μυτιλήνη.Παντού δηλαδή ...
Τελικά 6.5 Ρίχτερ στη πολύπαθη Πελοπόννησο. Κι ευτυχώς που είχε και μεγάλο εστιακό βάθος γιατί αλλιώς αυτή τη στιγμή θα μετράγαμε άλλες μεγάλες καταστροφές..
Πάντως ένα πράγμα έρχεται στο μυαλό μου μετά από κάθε σεισμό και μετά τις πανομοιότυπες δηλώσεις των σεισμολόγων. Μπορεί τελικά ένα τέτοιο φαινόμενο να προβλεφθεί; Στον παρελθόν υπήρξε μια σφοδρή κόντρα γι 'αυτό το θέμα και υπερίσχυσαν τελικά αυτοί που είναι αρνητικοί και κάθετοι όπως ο κ.Παπαζάχος. Αντιπρότειναν μεσομακροπρόθεσμες προβλέψεις στηριγμένες σε στατιστικά μοντέλα και θεωρίες πιθανοτήτων..
Κάθε σκέψη βραχυπρόθεσμης πρόγνωσης κρίθηκε ανεφάρμοστη και απορριπτέα. Είναι τελικά όμως έτσι; Κι επίσης, είναι επιστημονικά δεοντολογικό να λέει κάποιος ερευνητής πως ποτέ δε πρόκειται να ανακαλυφθεί κάτι;;; Κάτι τέτοιες σκέψεις κάνω κι ανησυχώ από τις καθησυχαστικές προβλέψεις των ίδιων και των ίδιων κάθε φορά... Όχι τίποτ'άλλο αλλά ζούμε και σε μια χώρα που εκτός από χιλιάδες συμβασιούχους έχει και χιλιάδες ρήγματα...
Μετά από καιρό είπα να ξαναγράψω κάτι στο αραχνιασμένο μου blog, έστω με λίγη γκρίνια. Δε λέω, είχα πολύ δουλειά και τρέξιμο το τελευταίο τρίμηνο αλλά αυτό δεν αποτελεί και καμιά σοβαρή δικαιολογία για τη βουβαμάρα μου. Γενικότερα τις δικαιολογίες που έχουν σχέση με το χρόνο δε τις χώνεψα ποτέ και καθόλου.Όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε πως όταν θέλουμε να κάνουμε κάτι, πάντα θα τον «ανακαλύψουμε». Όταν δε θέλουμε ή η διάθεσή μας είναι κατεβασμένη, πάντα θα μας λείπει..
Είναι καθαρά θέμα θέλησης και διάθεσης λοιπόν. Γι'αυτό κι όταν ακούω το «δε θέλω» το θεωρώ μια σαφή και ειλικρινή απάντηση. Το ίδιο θεωρώ σχεδόν και για το «δεν έχω διάθεση». Πάντα υπάρχουν στιγμές,που προτιμάς να ακούς, να διαβάζεις και να συγκρατείς τις σκέψεις μέσα σου.Υπάρχουν δικοί σου λόγοι που το προκαλούν αυτό και δεν είναι αμελητέοι.Και υπάρχουν και άλλες στιγμές που θες να μιλήσεις , να γράψεις και να τις εξωτερικεύσεις με κάθε τρόπο. Αυτή λοιπόν τη δικαιολογία που έχει σχέση με τη διάθεση πάντα μπορώ να την αξιολογήσω και να τη σεβαστώ περισσότερο από κάθε άλλη.
Αυτό που δε τρώγεται με τίποτα είναι το «Δεν έχω χρόνο»!!! Ειδικά όταν το ακούω να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά από το ίδιο άτομο, εκτός από κοινότυπο και φτηνό είναι και άκρως απογοητευτικό... Άνθρωποι που θέλουν να δείχνουν διαρκώς κουρασμένοι, διαρκώς υπερφορτωμένοι , διαρκώς τρεχάτοι, το χρησιμοποιούν αδιάκοπα κι έτσι βρίσκουν τον εύκολο τρόπο να καλύψουν τα φάλτσα και τις τρύπες της συμπεριφοράς τους απέναντι στους άλλους.. Γράφουν τους πάντες από έλλειψη χρόνου...
Το χρησιμοποιούν (ακόμα και για απλά πράγματα που δεν απαιτούν καθόλου χρόνο!!!) με τέτοια υπερβολή και ζήλο που νομίζεις πως εσύ που εργάζεσαι , τρέχεις κι έχεις και τα δικά σου προβλήματα (όπως κάθε άνθρωπος δηλαδή) είσαι κανένας αργόσχολος που τους θυμήθηκες.. Μα καλά ήθελα να'ξερα, δε καταλαβαίνουν πως έτσι προσβάλλουν τη κοινή ανθρώπινη νοημοσύνη;;; Προφανώς όχι...
Το παιχνίδι κόντευε να τελειώσει. Για την ακρίβεια ήθελε 2 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα για να ακουστεί η κόρνα της γραμματείας. Η εθνική μας, βολόδερνε στο παρκέ πραγματοποιώντας ένα ακόμα κακό παιχνίδι. Αστοχία στα τρίποντα, αστοχία στις βολές , λάθος πάσες , βεβιασμένες ενέργειες , αμέτρητα λάθη.. "Δε τρώγονται πια! " μονολόγησα και σηκώθηκα να πάω για ύπνο απογοητευμένος με αυτό που έβλεπα..
Μα εκείνη τη στιγμή σαν ένα μαγικό ραβδάκι να ακούμπησε τους παίκτες μας!!! Βάλαμε ένα καλάθι , μετά κλέψαμε τη μπάλα , βάλαμε τρίποντο , ξανακλέψαμε τη μπάλα και ήρθαν όλα τούμπα...
Ακόμα και για ένα τέτοιο άθλημα όπου το κάθε δευτερόλεπτο έχει τη δική του αξία αυτό το πράγμα είναι αρκετά σπάνιο ...
Μου θύμισε μια ανατροπή σ΄έναν αγώνα Σοβιετικής Ένωσης - Γιουγκοσλαβίας για το παγκόσμιο κύπελλο το 1986.. Μου θύμισε κι ένα παιχνίδι ΑΡΗ-ΠΑΟΚ πριν πολλά πολλά χρόνια όταν ο Γιαννάκης(παίχτης τότε) μόνος του κατάφερε να κάνει μια μεγάλη ανατροπή ενώ φαίνονταν όλα τελειωμένα.. Απ'ότι φαίνεται έχει μεταδώσει το ίδιο αγωνιστικό πνεύμα και στους διαδόχους του...
Θέλει μεγάλη πίστη και ψυχή για να γυρίσεις 12 πόντους σε δυόμιση λεπτά. Κι αυτή η εθνική όπως φάνηκε χθες με τους Σλοβένους μπορεί να μην είναι σε καλή κατάσταση , μπορεί να μας έχει κάνει καρδιακούς αλλά σίγουρα δείχνει εφτάψυχη!!!
Το βράδυ παίζουμε με τη καλύτερη ομάδα του τουρνουά την Ισπανία για μια θέση στο τελικό. Δε ξέρω αν θα τα καταφέρουμε αλλά σίγουρα θα το παλέψουμε μέχρι τέλους . Μετά από αυτό που είδα χθες δεν έχω πια καμία αμφιβολία ...