Πάνε χρόνια από τότε που έγραψα για τελευταία φορά σε αυτή τη γωνία,

Οι άνθρωποι από παλιά είχαν την ανάγκη να εκφραστούν μέσω της μουσικής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τροβαδούροι.

Στη μεσαιωνική Δυτική Ευρώπη σημαντικές ήταν οι αλλαγές στην ποιητική έκφραση της εποχής. Τότε ήταν που έκαναν την εμφάνιση τους στην Ευρώπη οι τροβαδούροι, οι περιπλανώμενοι μουσικοί που βοήθησαν στη διάδοση των

Οι τροβαδούροι, εμπνευστές και κυρίαρχοι του συγκεκριμένου ρεύματος, ήταν ευγενικής καταγωγής, μορφωμένοι, κυρίως λυρικοί ποιητές, τραγουδιστές και μουσικοί, ενώ δεν αποκλείονταν άλλες ταξικές προελεύσεις. Έζησαν περίπου τον 11ο αιώνα στη Μεσημβρινή Γαλλία, νότια Λίγηρα και ειδικά στη Προβηγκία. Τραγουδούσαν για τον ευγενή έρωτα (amour courtois) ή αλλιώς ιδεόπλαστου, δίνοντας του μια διαφορετική χροιά, διαμορφώνοντας έτσι την εικόνα του ως επιθυμία, ενός ιδανικού που μπορεί να θεωρηθεί ως επιθυμία του ίδιου του ιδανικού. Εξυμνούσε τη γυναίκα, η οποία συνδέονταν με τη χριστιανική μορφή της Παρθένου και εκπροσωπούσε την ιδέα αυτή. Η μορφή της ήταν απλησίαστη. Συνεπώς, ο έρωτας εξιδανικεύεται και έτσι η κυρία της μεσαιωνικής αυλής δίνει τη θέση της σε ένα πλάσμα σαφώς ανώτερο, αγγελικό. Επίσης, οι τροβαδούροι, εξυμνούν τον αυλικό έρωτα σύμφωνα με τον οποίο ο εραστής που ασπάζεται τα ιδεώδη του αυλικού έρωτα εξιδανικεύει το αντικείμενο του πόθου του, την αγαπημένη του, τη λατρεύει και υποκύπτει σε κάθε της ιδιοτροπία (συνήθως πρόκειται για τον έρωτα ενός άγαμου ιππότη, για μια γυναίκα ενός άλλου άντρα όπως συμβαίνει π.χ. στην ιστορία του Λάνσελοτ και της Γκουίνεβιρ). Εδώ, αξίζει να σημειωθεί ότι το πρότυπο του ρομαντικού έρωτα δημιουργεί ένα κίνημα σύμφωνα με το οποίο ο ιπποτικός κώδικας αντικαθιστά την κτηνωδία της εξουσίας του ισχυρότερου, όπου αντιμετώπιζε τη γυναίκα ως κάτι υποδεέστερο και συνεπώς κτήμα.

Το όνομα των τροβαδούρων (troubadours) προέρχεται από τον όρο trobar και σημαίνει ευρίσκω, στην προκειμένη με την έννοια του επινοώ ή συνθέτω, το οποίο συνδέεται άμεσα με τη σημασία του ποιητή. Έτσι, θεωρούνταν εφευρέτες αυτού του νέου είδους μουσικής στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Συγκεκριμενοποιώντας, το όνομα τροβαδούρος, σημαίνει: αναζήτηση ενός πράγματος που είναι κρυμμένο.

Από την άλλη πλευρά, οι αντίστοιχοι Γάλλοι μουσικοί όπου έζησαν και έδρασαν στη Β. Γαλλία από το 1150 εώς το 1300 καλούνταν τρουβέροι, ενώ τα τραγούδια τους διακρίνονταν κυρίως για τον επικό τους χαραχτήρα ενώ εξιστορούσαν τις διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις και σταυροφορίες της εποχής.

Όσον αφορά τη μουσική τους, τα τραγούδια των τροβαδούρων συνίστανται σε μια μελωδική γραμμή την οποία ο ερμηνευτής επαναλάμβανε σε κάθε στροφή. Αντίθετα με τη θρησκευτική μουσική, γραφόταν σε μια σημειογραφία ελεύθερης μουσικά εκτέλεσης. Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνταν ήταν έγχορδα. Τέτοια ήταν το μεσαιωνικό λαούτο, η άρπα και η βιέλλα. Οι τροβαδούροι και οι τρουβέροι ήταν αυτοί που δημιούργησαν την λυρική, την επική αλλά και τη σατυρική ποίηση του Μεσαίωνα.

Το ηθικό δίδαγμα των ένδοξων θρύλων και μύθων αυτών των πλανόδιων τραγουδοποιών, ή «ταξιδευτών» ήταν η ευγένεια πνεύματος και της ψυχής καθώς θεωρείται ως η μόνη αληθινή ευγένεια που μπορεί να αποκτήσει ο άνθρωπος. Οι αντίστοιχοι των τροβαδούρων στη Γερμανία, είναι οι Ερωτοτραγουδιστές. Τους βρίσκουμε το 13o αιώνα, ενώ πραγματεύονται την ίδια θεματολογία αφού έχουν ίδιες επιρροές. Η παρακμή τους έρχεται το 14ο αιώνα και στη θέση τους εμφανίζονται οι επονομαζόμενοι Αρχιτραγουδιστές. Οι τελευταίοι ανήκουν στην αστική τάξη και ιδρύουν σχολές μουσικής που λειτουργούν με κανονισμούς και ιεραρχία. Επίσης, οι τρουβέροι ήταν αυτοί οι οποίοι είχαν αναπτύξει μορφές τραγουδιών που είχαν επωδούς (ρεφραίν), με αυτό τον τρόπο άνοιξαν το δρόμο και έθεσαν τις βάσεις για τα γαλλικά πολυφωνικά τραγούδια του 14ου αιώνα.

Από τα τραγούδια των τροβαδούρων, λίγα είναι αυτά που σώζονται μέχρι σήμερα, καθώς από τα 2500 τραγούδια και μελωδίες που υπήρχαν, έχουν διασωθεί μόλις το ένα δέκατο.

Όμως τι είναι αυτό που ορίζει έναν μουσικό σήμερα;

Το ταλέντο σίγουρα αποτελεί τον πρωτογενή παράγοντα τόσο με το πόσο εύκολα μπορεί να αντιληφθεί και να αφομοιώσει τους ήχους και να μπορέσει να τους εσωτερικεύσει είτε μέσω ενός μουσικού οργάνου είτε μέσω της ίδιας του της φωνής.

Το κεφάλι του και να μπορέσει να την αποτυπώσει μέσω της φωνής ή του μουσικού οργάνου του.

Ο αμέσως επόμενος παράγοντας έχει να κάνει με το πώς εκμεταλλεύεται το ταλέντο αυτό και πόσο χρόνο αφιερώνει στο να το αναπτύξει

Πόση εξάσκηση έχει κάνει πάνω στο όργανο  και πόσο πάθος έχει για αυτή.

’’ Η επανάληψη μητήρ μαθήσεως’’ λέγανε.

Πώς αναπτύσσει τις τεχνικές δεξιότητες έτσι ώστε να φτάσει σε επίπεδο να θεωρείται βιρτουόζος

Όχι απαραίτητα εξάσκηση αλλά πόσο ασχολείσαι με το όργανο ούτως ώστε να το κάνεις δικό σου.

Άλλος παράγοντας έχει να κάνει με τις επιρροές είτε αυτό αφορά καταστάσεις είτε αυτό αφορά πρόσωπα.

Κάποιο βίωμα που προκάλεσε συναισθήματα και να αποτέλεσε αφορμή για τη δημιουργία ενός τραγουδιού ή μιας μελωδίας ή κάποιο πρόσωπο επίσης.

Θα μπορούσε να είναι πρόσωπο προϊόν πόθου η κάποιος μουσικός που υπήρχε θαυμασμός και στάθηκε η αφορμή να ξεκινήσει την ενασχόληση με τη μουσική και να αποτέλεσε πρότυπο.

Άλλος παράγοντας που ορίζει έναν μουσικό έχει να κάνει με το ύφος που θέλει να ακολουθήσει.

Αυτό έχει να κάνει συνήθως με τον κοινωνικό του ή τον οικογενειακό του περίγυρο.

Μπορεί να ξεκίνησε κάποιο όργανο σαν αντίδραση του οικογενειακού του περιβάλλοντος ως προς το στυλ που πιθανόν να άκουγε.

Σημαντικός παράγοντας από τη στιγμή που κάποιος είχε ξεκινήσει την ενασχόληση του σε μικρή ηλικία  είναι και ο βιοποριστικός αν και κάτι τέτοιο στις μέρες μας δεν ‘’περπαταει’’ εύκολα (κακώς βέβαια) αν δεν έχεις τις κατάλληλες  γνωριμίες και διασυνδέσεις .

Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία όσων διδάσκουν μουσική όπου εκεί τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα.

Το συμπέρασμα είναι ότι η μουσική είναι έκφραση, είναι εξωτερίκευση των συναισθημάτων καθώς και ότι όποιος καταπιάνεται με αυτό κάνει κάτι παραγωγικό.

Πηγή:  Historical quest Άννα Μουσογιάννη

Η νύχτα της 13ηςΔεκεμβρίου του 2015 σιγουρα αφησε μια γλυκια αισθηση σε όσους αποφάσισαν να αφιερώσουν το βράδυ τους για να βρεθούν στον χώρο του Ghost House στου Ψυρρή.

Ένα βράδυ το οποίο είχε μία αίσθηση από Ροκ. Μια αύρα από Μέταλ. Εκρητικό μίγμα για όσους από εμάς παρεβρεθήκαμε εκεί για να στηρίξουμε εγχώριες μπάντες οι οποίες ζουν τα όνειρά τους ανεβαίνουν στη σκηνή και βγάζουν τα εσώψυχά τους.
Την αρχή έκαναν οι νεοσύστατοι Moonlight Sinners οι οποίοι από το πρώτο κιόλας κομμάτι μας έδωσαν να καταλάβουμε τι θα επακολουθούσε καθώς η νύχτα προμηνυόταν μεγάλη!

Άνοιγμα λοιπόν με ‘’Keep on rocking in the free world’’ από  Neil Young
Συνεχίζοντας με Scorpions  και ‘’When the smoke is going down’’
Ανέβασμα της έντασης ξανα και  λίγη δόση από HIM με το ‘’Wicked game’’.
Αν και πρωτοεμφανιζόμενοι οι Moonlight Sinners  τόλμησαν να παίξουν το
‘’Tears of the dragon’’ του Bruce Dickinson ένα καθ’όλα απαιτητικό κομμάτι.
Για πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα θα μπορούσα να πω ότι το υποστήριξαν αρκετά καλά αν λάβει κανείς το μέγεθος του κομματιού φωνητικά κυρίως.
Συνέχεια με κλασσικό και διαχρονικό ‘’Knocking on heavens door’’ του Bob Dylan αλλά εκτελεσμένο από τη δουλειά των Guns and Roses.
U.F.O.  και ‘’Doctor Doctor’’.
Οι  Moonligh Sinners θα παρέδιδαν τη σκυτάλη αφού πρώτα άφηναν το δικό τους στίγμα με μια δική τους δουλειά το ‘’Save a bullet’’ ένα τραγούδι το οποίο εξέπληξε ευχάριστα.
Για πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων γιατί αυτό που μετράει πάνω από όλα είναι να ζήσεις τη στιγμη και να το απολάυσεις.
Έχουν προοπτικές και πολύ δρόμο ακόμα να καλύψουν για να ανέβουν κι άλλο επίπεδο καθώς υστερούν κυρίως στο θέμα του ήχου.
Οι Moonlight Sinners είναι: Δήμητρα Κοένκα-Φωνητικά
                                                 Παύλος Ιακωβίδης-Κιθάρα
                                                 Γιώργος Λουκουζας-Κιθάρα
                                                 Ονούφριος Ποδαράς –Ντραμς
                                                  Βαγγέλης-Μπάσσο


Τη σκυτάλη πήραν οι εκπληκτικοί Roadson. Μια εξαιρετικά υποσχόμενη μπάντα με επιρροές από Jimi Hendrix Rory Gallagher ZZ Top και από blues.
O  Ορέστης Μάτος και η μπάντα του μπήκαν δυναμικά με το ‘’I wanna be your dog’’ Του Iggy Pop
Δυνατή συνέχεια με λίγο από Ted Nugent και ‘’ Cat scratch fever’’
και μία εκπληκτική εκτέλεση του ‘’Wild Thing’’ του Jimi Hendrix.
ZZ Top και ‘’Sharped Dressed man’’  κι εκεί που λες ότι τα έχεις ακούσει όλα σου σκάνε και ένα ‘’Hush’’ από Deep Purple!!!
Επιστροφή σε Jimi Hendrix και ‘’Foxy Lady’’ Η χροια του Ορέστη φέρνει πάρα πολύ στον Jimi καθώς και το ονειρικό του παίξιμο στην κιθάρα.
Μια νότα από  Blues και υπέροχο παίξιμο στην κιθάρα από τον Ορέστη καθώς μας έβαζε στο κλίμα του ‘’Hard to handle’’ από Ottis Redding.
Alice Cooper και ‘’I’m 18’’ για να ανέβει κι άλλο η αδρεναλίνη
Συνέχεια με City of Sin
και κλείσιμο με Born to be wild από Steppenwolf. Τι καλύτερο κομμάτι για να παραδώσει κανείς τη σκυτάλη σε μια ανερχόμενη metal μπάντα όπως οι Metal Rise;

Οι Roadson είναι: Ορέστης Μάτος-Φωνητικά, Κιθάρα
                               Μιχάλης Γεωργίου-Μπάσσο
                                 Κώστας Αγγέλου-Ντραμς


Και ο κυριότερος λόγος που μαζευτήκαμε όλοι στο Ghost House ανέβηκε στη σκηνή.
Ένα δεμένο σύνολο μια καλοκουρδισμένη μηχανή δεν θα μπορούσε να μην ξεκινήσει δυναμικα.
Τα πρώτα Riffs από το Kings of metal των Manowar και το Ghost House παιρνει φωτια! Τρελλή ένταση κέφι και διάθεση από τον Ηλία στα φωνητικά κιθαριστικές δεξιότητες του Μιχάλη και του Άγγελου.
Δυνατή συνέχεια με Iron Maiden και ‘’Be quick or be dead’’ με τον Ηλία να παραδίδει μαθήματα με τις φωνητικές του ικανότητες.
Tο νερό έχει ήδη μπει στο αυλάκι και μας ρωτά: ‘’Τι θα λέγατε για λίγο Ozzy;’’ Και Crazy Train!!! O κακός χαμός από κάτω.
Στα καπάκια κομμάτι το Dracula, και ακεί που σκεφτεσαι ‘’τι άλλο να έχουν επιλέξει να παίξουν ‘’σου σκάνε ένα ‘’Touch of evil’’ από Judas Priest και σε φέρνουν στα ίσια σου! Απίστευτες κιθαριστικές ικανότητες από τον Άγγελο Ασημάκη και τον Μιχάλη Στεργίου. Η μπάντα ρολλάρει και μας αποκαλύπτει το ομόνυμο κομμάτι τους ‘’Metal Rise’’ αρκετά groovάτο και δικαιολογεί τη δυναμική της μπάντας που σαν πέρισυ τέτοιο καιρό μας αποκαλύφθηκε στον ίδιο χώρο, συνέχισε να δουλεύει και να γίνεται καλύτερη μέρα με τη μέρα, πρόβα με την πρόβα.
Συνέχεια με Savatage και ‘’When the crowds are gone’’. Όμορφη συνεργασία μεταξύ των μελών με τον Jim Σπύρου στα ντραμς τον Κώστα Πανουργιά στο μπάσσο να κρατάνε το ρυθμό και την υπόλοιπη μπάντα να βάζουν φωτιά στη σκηνή.
‘Υστερα θα παίξουν το Hollow χωρίς να μας κάνουν να βαρεθούμε σε κανένα σημείο.
Συνέχεια με το δεύτερο αντιπροσωπευτικό κομμάτι της μπάντας το ‘’Future Unknown’’ δείγμα που μας αποκάλυψε ότι αυτή η μπάντα έχει να δώσει πολλά ακόμα τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά.
Συνεχίζοντας σε Metal ρυθμούς θα παίξουν την κομματάρα των Gamma Ray ‘’Rebelion in dreamland’’.
O πανικός συνεχίστηκε με  to ‘’Four Horsemen’’ από Metallica με τον κόσμο από κάτω να δίνει βροντερό παρών.
Η βραδιά κάπου εκεέι έκλεισε με το ‘’Trooper’’ των Iron Maiden και οι Metal Rise ανανέωσαν το ραντεβού για τον επόμενο χρόνο.
οι Metal Rise είναι: Ηλίας Μιχαηλάκης-Φωνητικά
                                  Άγγελος Ασημάκης-Φωνητικά-κιθάρα
                                  Μιχάλης Στεργίου-Κιθάρα
                                  Κώστας Πανουργιάς-Μπάσσο
                                  Δημήτρης (Jim) Σπύρου-Ντραμς




Μια αναμφισβήτητα όμορφη μουσική βραδιά σε Ροκ και μέταλ τόνους!
 

Θυμάστε παλαιότερο άρθρο μου για την πρώτη μου κιθάρα; ( http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=33271 )
Ε, λοιπόν μπήκα στο τρυπάκι να την αναβαθμίσω....
Πάντα ήθελα να δημιουργήσω κάτι το οποίο θα είχε το δικό μου στίγμα, πόσω μάλλον όταν αφορά κιθάρα. Αποφάσισα τελικά σε βάθος χρόνου να αντικαταστήσω το ''μανίκι'' της ''Squire'' με ένα Αμερικάνικο ή μεξικάνικο της FENDER, να κρατήσω το σώμα της Squire και από εκεί και πέρα να βάλω ένα καλό σετ μαγνητών και να φτιάξω ένα αξιοπρεπές όργανο το οποίο θα με καλύπτει. Μεράκι και όρεξη για δουλειά καθώς και αγάπη για τη μουσική... Τίποτε άλλο!

Παλιότερα είχα γράψει για την ηλεκτρική κιθάρα όσο αφορά την ιστορία και τα τεχνικά χαρακτηριστικά..
Σήμερα λέω να παραθέσω τι εστί κθάρα μέσα από τα δικά μου τα μάτια.
Η πρώτη μου επαφή ήταν (ακουστικά πάντα) μέσα από Ροκ ακούσματα από τους δίσκους του αδερφού μου στις αρχές της δεκαετίας του '90.
Πρακτικά η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια πλαστική χρώματος γαλάζιου που μου είχε κάνει δώρο ο πατέρας μου κάποια περίοδο που νοσηλευόμουν στο παιδιατρικό Τζάνειο του Πειραιά το μακρινό 1991...
Περιττό να αναφέρω ότι την ξεχαρβάλωσα καθότι πιτσιρικάς.. (μικρός τότε που να ξέρω...)
Το ερέθισμα ήρθε εικοσικάτι χρόνια αργότερα (μπορείτε να δείτε κι εδώ http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=30463)
Τότε που αποφάσισα να προσεγγίσω τους μουσικούς μου ήρωες...
Τον Blackmore, τον Gallagher, τον Vaughan, τον Buddy Guy και τόσους άλλους....
Ταλαιπορώ τον καθηγητή μου τρία χρόνια τώρα...
Την Fender Squire μου την έκανε δώρο η μάνα μου όταν ξεκίνησα το ωδείο...
Χρώματος Sunburst.
Για να διώξω τον οποιοδήποτε αρνητισμό ή άγχος εκείνη θα με περιμένει στηριζόμενη στο τρίποδό της να μοιραστεί τους όποιους προβληματισμούς μου. Να χαθούμε μαζί σε ρυθμούς Rock και Blues που τόσο αγαπώ...
Για μένα είναι η καλύτερη γκόμενα..
Κλαίει μαζί σου...
Εκφράζει είτε τη χαρά είτε τα πράπονα...
Δεν θα σου γκρινιάξει ποτέ...
Η σχέση με το όργανο είναι τελείως αμφίδρομη...
Όπως θα της συμπεριφερθείς θα σου συμπεριφερθεί...
Δεν μπορείς να κρυφτείς...
Η οποιαδήποτε παραφωνία ακούγεται..
Είναι μια απλή Squire για αρχάριους...
Όμως για μένα είναι κάτι παραπάνω, είναι η αρχή του ονείρου που γίνεται σιγα σιγα πραγματικότητα...
Κάποια στιγμή θα αντικατασταθεί από μία Μεξικάνα
Όπως μου είχε πει ο φίλος μου ο Σοφιανός δεν κάνουν τα όργανα τον παίχτη.
Όπως είχε γράψει ο νέος μου φίλος και μουσικός συνοδοιπόρος ο ''Λύκος'' τα ίδια τσαπατσούλικα ακόρντα θα παίζω.
Ανεξαρτήτως οργάνου είναι καθαρά θέμα των δικών μου δαχτύλων... 
Όμως θα έχω εξαλείψει ένα απωθημένο μου.
Μέχρι να πάρω την καινούργια η παλιά θα είναι εκεί και θα με περιμένει...
Να της πω τα παράπονά μου...
Να κλάψει μαζί μου...
Αλλά και η καινούργια να έρθει...
Με την παλιά έμαθα και μαθαίνω όσα ξέρω....

Λοιπόν...
Όλοι μας έχουμε καταλήξει στο πόσο όμορφα συναισθήματα μας δημιουργούνται όταν ακούμε μουσική...
Αλλά το καλύτερο είναι τα συναισθήματα που δημιουργούνται όταν φτιάχνεις ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ μουσική.
Έχω την τύχη να ανήκω σε μία μπάντα και μαζευόμαστε κάποιες Κυριακές και παίζουμε.
Λόγω παρόρμησής μου είχα φύγει για εξωτερικό με αποτέλεσμα να έχω πάρα πολύ καιρό να παίξω μαζί τους.
 Ώσπου την Κυριακή με πήρε τηλέφωνο ο Χρήστος και μου λέει:
''Θα μαζευτούμε από το Λουκά να παίξουμε... Πέντε παρά περνάω να σε πάρω''
Τόσο απλά....
Μου είχε λείψει η  ιεροτελεστία να συνδέσουμε τα όργανα στους ενισχυτές να κουρδίσουμε τις κιθάρες...
Ξεκινήσαμε παίζοντας κάποια κομμάτια που παίζαμε σε εκδηλώσεις του ωδείου μας όπως το  ''Chitlis con carne '' από Kenny Burell το ''Let it be'' των Beatlles και το λατρεμμένο μου '' Soldier of fortune'' από τους Deep Purple.
Όσα κομμάτια παίζαμε μέχρι το Soldier of fortune τα παίζαμε χωρίς Drumms.
Στο τελευταίο κομμάτι προσθέσαμε Drumms και αυτή ήταν η σπίθα που θέλαμε να αναζωπυρώσει την όποια δημιουργικότητα είχαμε...
Τρεις ηλεκτρικές κιθάρες με τη συνοδεία της Drumms να εναλλάσονται σε ρυθμούς Jazz, Blues και Funk για περίπου τέσσερις ώρες που μας φάνηκαν τέσσερα λεπτά!
Η βραδιά έκλεισε με το Knocking on heavens door.
Όταν γύρισα σπίτι ένιωθα σαν τα πιτσιρίκια που μόλις είχαν ανοίξει το Χριστουγεννιάτικο δώρο τους...
Πόσο μου είχαν λείψει αυτές οι Κυριακές.... 

Τι είναι τα Blues;
Κατ'αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι Blues δεν είναι οι slow μπαλάντες που χορεύαμε στο γυμνάσιο και στο Λύκειο με τα κοριτσάκια...
Αλλιώς τα αντιλαμβάνεται ο καθένας...
Είναι διέξοδος από τα όποια προβλήματα...
Χαλάρωση...
Σιέστα...
Τσιγάρο...
Καπνός...
Η καλύτερη συντροφιά της κιθάρας που κλαίει συμπληρώνοντας τη μπύρα ή το Whiskey που πίνεις...
Το φλερτ στο μπαρ με την κοπέλα απέναντι...
Το χαμόγελο...
Τα λάγνα βλέμματα...
Ο έρωτας...
Η σκέψη σου για εκείνη η οποία σε παράτησε...
Η σκέψη σου για εκείνη η οποία δεν θα γίνει ποτέ δικιά σου γιατί είναι δωσμένη αλλού...
Ο κολλητός σου που θα κάτσει να σου βγάλει τα εσώψυχά του ύστερα από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά...
Που θα μιλήσετε για γκόμενες..
Τα Blues είναι συναίσθημα...

Και δεν εννοώ το τηλέφωνο...
Αναφέρομαι στα χόμπυ.
Δραστηριότητες οι οποίες είναι ότι θα θέλαμε να κάνουμε εν συγκρίσει με το τι κάνουμε στην πραγματικότητα.
Καλώς ή κακώς είναι τέτοια η καθημερινότητα που οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε πράγματα παρά τη θέλησή μας...
Ακόμα και σαν παιδιά το σχολείο δεν ήταν και ότι καλύτερο.
Λίγο-πολύ ζητούσαμε από τους γονείς μας να σχοληθούμε με κάτι.
Οι δραστηριότητες αυτές λοιπόν αποτελούν τη δίοδο της ψυχικής ισσοροπίας του ανθρώπου.
Προέκταση του καθενός από εμάς μπορεί να είναι μια μπάλα ποδοσφαιρου ή μπασκετ...
Στυλό και χαρτί (πληκτρολόγιο και οθόνη αν προτιμάτε)...
Όργανα γυμναστικής...
Μια κιθάρα... 
Πράγματα τα οποία αν τα κάνεις επάγγελμα νιώθεις πραγματικά ευλογημένος.
Το σημαντικότερο;
Δεν υπάρχει όριο ηλικίας.
Κθένας μπορεί να ξεκινήσει μια δραστηριότητα ανεξαρτήτως ηλικίας.
Κάποιοι ''καλοπροέραιτοι'' μπορεί να υποστηρίξουν ότι ο ''τάδε'' ή η ''δείνα'' δραστηριότητα δεν ''ταιριάζει ''.
Αγαπητε ''καλοθελητή'' από τη στιγμή που εκφράζει τον εκάστοτε εκείνο το οποίο έχει επιλέξει και ας μην το υποστηρίζει όπως θα ήθελες αυτό αφορά μόνο εκείνον και κανέναν άλλον.
Δραστηριότητες...
Προσωπικές επιλογές που μας οδηγούν στο δρόμο της εσωτερικής μας αναζήτησης προς τη λύτρωση... 

Συννεφιά...
Γκρίζο...
Η βροχή πέφτει...
Αυλακώνει τα τζάμια..
Ως συνήθως οι εικόνες συνοδεύονται από μελαγχολική διάθεση.
Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να μην μελαγχολώ
Θέλω να είμαι αισιόδοξος...
Για το πως θα είμαι αύριο...
Για το αν θα πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου...
Θα παλέψω με ότι έχω στη διαθεσή μου (ή τουλάχιστον με ότι μου έχουν αφήσει...)
Καλή διάθεση και ανθρώπους οι οποίοι ενδιαφέρονται πραγματικά.
Κάποιος θα μου πει ''Φίλε, χρειάζεσαι και χρήμα''
Θα γίνει κι αυτό...
Λίγα,λίγα...
Σιγά, σιγά...
Όλα θα έρθουν...
Αν δεν έρθουν σε έναν, δύο, τρεις μήνες θα έρθουν σε εφτα, οχτώ, δέκα!
Πολλοί λόγω των προβλημάτων τους εστιάζουν σε εκείνα.. (δεν τους κατηγορώ, όλοι λίγο πολύ αυτό κάνουμε...)
Πιστεύω έχω βρει τη λύση...
Εστιάζεις πρώτα από όλα στο κυριότερο αγαθό που έχεις...
Την υγεία!
Άπαξ και έχεις αυτό μπορείς να κάνεις τα πάντα!
Μετά ορίζεις έναν στόχο...
Ένα ταξίδι...
Ένα αυτοκίνητο...
Να ρίξεις την κοπέλα απέναντι στην καφετέρια ή στο μπαρ...
Κάποια θέλουν χρήματα να γίνουν...
Φτιάχνεις υποκατηγορίες στόχου..
Σιγά, σιγά μαζεύεις το επιθυμητό ποσό και κάνεις το ταξίδι ή αγοράζεις την τηλεόραση που είδες.
Ανεξαρτήτως των υλικών αγαθών εκείνο το οποίο δεν εξαγοράζεται με τίποτα εκτός από την υγεία είναι και η μοναξιά.
Τι να το κάνεις αν έχεις της Παναγιάς τα μάτια από υλικά αγαθά αν δεν έχεις με κάποιον να τα μοιραστείς..
Κάποιον να συζητήσεις τα προβλήματά σου...
Κάποιος δικός σου άνθρωπος..
Καθένας δημιουργεί τον κύκλο του από ανθρώπους  κοντινούς....
Σημαντικό πράγμα στις μέρες μας να κρατάμε δίπλα μας τους ανθρώπους οι οποίοι θα μας στηρίζουν πραγματικά στα δύσκολα.
Λίγο-πολύ γνωρίζει ο καθένας ανεξαρτήτως της οικογένειας ποιοί είναι οι φίλοι που θα χαρούν με τη χαρά του, θα κλάψουν με τη λύπη του και ποιοί είναι οι ''φίλοι'' οι οποίοι θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν την όποια καλή πρόθεση ενδεχομένως να έχει...
Υγεία και οικογένεια....
Όλα τα άλλα έρχονται αργά ή γρήγορα... 

Τον Χρήστο τον γνώρισα στο Λύκειο στον Πειραιά. Παιδί χαμηλών τόνων τρελλαμένο με τη μουσική. Τα ακούσματα μας τελείως διαφορετικά. Εκεινος αρρωστάκι με την Hip Hop εγώ με την Rock.
Οι συζητήσεις μας περι μουσικής  άπειρες… Εκείνος προσπαθούσε να μου πει πέντε πράγματα για το ειδος που άκουγε και το τι εκπροσωπει .. Το ίδιο έκανα κι εγώ άλλωστε…

Δέκα χρόνια μετά μέσω του facebook μαθαίνω ότι έχει δημιουργήσει το group Unholly Union.
Μπήκα λοιπόν στον κόπο να ακούσω τη δουλειά του και μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα αρκετά.
Οι Unholly Union λοιπόν είναι ένα συγκρότημα το οποίο δημιουργήθηκε το 2010 από τον Χρήστο Κουλαξίζη και τον Αχιλλέα Καλαιτζόγλου.
Το εξής όμορφο με αυτό το συγκρότημα είναι ότι δεν μπορείς να του βάλεις ταμπέλα.. Δεν ανήκει σε καμία κατηγορία καθώς οι επιρροές του και τα δείγματα δουλειάς τους είναι ένα κράμα από electronica, hip hop, reggae, dub, rock, jazz, breakbeats  και έντεχνο.

Ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2012 και λέγεται  "Ανίερη Ένωση". 
Είναι ανεξάρτητη παραγωγή και έχει 22 κομμάτια.

Δείγματα της δουλειάς τους μπορείτε να ακούσετε και από εδώ:

http://soundcloud.com/uutheband

https://www.youtube.com/user/uuthebandgr?feature=watch

Ενώ η επίσημη Ιστο σελίδα τους είναι:

http://uutheband.gr/

Πιστός εδω και πάρα πολλα χρόνια στους Bon Jovi, ο Richie Sambora αποφασίζει να κάνει άλλο ένα διάλειμμα από το group το οποίο τον ανέδειξε. (χωρις αυτό να σημαίνει ότι και μόνος του δεν μπορεί να κάνει μια χαρά καριέρα, καθώς αυτό μας δείχνουν και οι δύο προηγούμενες προσωπικές δουλειές του ''Strangers in this town'' και ''Undiscovered soul''.) Αποτέλεσμα ο δίσκος Aftermath Of The Lowdown.
Πρώτο κομμάτι το ''Every Road Leads Home To You'' το οποίο θα χαρακτήριζα αρκετα εύθυμο και συναισθηματικό όπως προδίδει και ο τίτλος.
Δεύτερο κομμάτι το ''Sugar Daddy'' σε πιο blues-rock ρυθμούς που πάντα ήθελε να κινείται ο καλλιτέχνης στις προσωπικές του δουλειές καθως έχει δηλώσει και θαυμαστής του Clapton.
Τρίτο κομμάτι το ''Weathering The Storm'' μπαλάντα που παραπέμπει σε Bon Jovi στυλ.
Επόμενο κομμάτι το ''Burn The Candle Down'' το οποίο μου έκανε εντύπωση και κινειται σε σε πιο δυνατούς ροκ ρυθμούς.
Πέμπτο κατά σειρά κομμάτι το ''Takin' A Chance To The Wind'' καθαρό blues-rock κομμάτι.
Έκτο κομμάτι το ''Nowadays'' σε rock μονοπάτια.
Έβδομο κατά σειρά το ''Learning How To Fly'' ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου καθαρά ροκ.
Απο τα πολύ καλά κομμάτια και το όγδοο ''Forgiveness Street'' μπαλάντα και αυτό.
Ένατο κομμάτι το πολύ όμορφο ''Walk Besides You'' όπου για άλλη μια φορά ο Sambora μας δείχνει την συναισθηματική του πλευρά.
Δέκατο κομμάτι το ''7 Years Gone'' του οποίου ο τίτλος σε προδιαθέτει ότι θα είναι αρκετά συναισθηματικό....
Εντέκατο το ''You Can Only Get So High'' απλά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.
Δωδέκατο το ''World'' σύντομο μπαλαντοειδές το οποίο για κάποιο λόγο με παρέπεμψε σε Rory Gallagher...
Ο δίσκος κλείνει με το ''Backseat Driver'' δυνατά και ροκ.
Ο Richie Sambora μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Οσο περνάει ο χρόνος τόσο καλύτερος γίνεται.

Καριέρα

Μουσικός. Γεννημένος στις 3 Οκτωβρίου το 1954, στο Ντάλας του Τέξας, ο κιθαρίστας Stevie Ray Vaughan ήταν στην πρώτη γραμμή της αναγέννησης μπλουζ στη δεκαετία του 1980,με το στυλ παιξίματός του κέρδισε συγκρίσεις με ήρωες του όπως Jimi Hendrix, Otis Rush, και Muddy Waters.Οι τέσσερις πρώτοι δίσκοι του σημείωσαν εμπορικές επιτυχίες και σημαντική α΄θξηση στα μουσικά charts δίνοντας στον Stevie την ευκαιρία για Sold-Out  συναυλίες στα γήπεδα της Αμερικής.
Εμπνευσμένος από το παίξιμο της κιθάρας από τον  του μεγαλύτερο αδερφό του Jimmy,  ο Stevie πήρε την πρώτη του κιθάρα στην ηλικία των 10, ένα πλαστικό παιχνίδι Sears που λάτρευε να γρατζούνά. Με ένα εξαιρετικό αυτί, (ο Stevie ποτέ δεν έμαθε να διαβάζει παρτιτούρες) έμαθε να παίζει αυτοδίδακτος τα μπλουζ και μέχρι να φτάσει στο γυμνάσιο δεν άφηνε χαμένη ευκαιρία να δοκιμάζει τις δεξιότητές του ανά τα κλαμπ.
Στην παιδική του ηλικία λοιπον ο Stevie έίχε παίξει με πάρα πολλές garage-bands αλλά λόγω έλλειψεις μόρφωσης αναγκάστηκε να παραμείνει στο σχολείο.. Μετά από μια σύντομη εγγραφή του σε ένα εναλλακτικό πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από το Πανεπιστήμιο Southern Methodist, ο Stevie εγκαταλείπει το σχολείο, μετακομίζει στο  Austin, και επικεντρώνεται στο να ακολουθήσει ζωή ως μουσικός. Για να τα βγάλει πέρα αποφασίζει να συλλέξει μπουκάλια μπύρας και σόδας με σκοπό την πώληση. Το υπόλοιπο του χρόνου έπαιζε μουσική, περνόντας σε τακτά χρονικά διαστήματα από διάφορες μπάντες που έπαιζαν που και που σε συναυλίες στο Austin.
Το 1975, ο Vaughan μαζί με κάποια άτομα θα σχηματίσει τους Triple Threat. Οι οποίοι αργότερα θα μετονομαστούν σε Double Trouble, εμπνευσμέν από ένα τραγούδι του Otis Rush. Με Vaughan στα φωνητικά το συγκρότημα ανέπτυξε μια ισχυρή βάση οπαδών σε όλο το Τέξας. Τελικά η δημοτικότητά τους θα φτάσει να εξαπλωθεί έξω από το Lone Star State. Το 1982, το γκρουπ  τράβηξε την προσοχή του Μικ Τζάγκερ, ο οποίος τους κάλεσε να παίξουν σε ένα ιδιωτικό πάρτι στη Νέα Υόρκη. Την ίδια χρονιά, οι Double Trouble έπαξαν στο Montreux, Blues & Jazz Festival στην Ελβετία.

Μεγάλο Διάλειμμα

Οι μουσικές ικανότητες του Vaughan τράβηξαν την προσοχή του David Bowie, ο οποίος ζήτησε από τον μουσικό να παίζειστο επερχόμενο album του, ‘’Let’s dance’’.Με κάποια εμπορική βιωσιμότητα πίσω τους, ο Vaughan και το γκρουπ του είχαν υπογραψεί συμβόλαιο με την Epic, όπου ήταν φημένοι στα κανά χέρια του θρυλικού μουσικού και παραγωγού, John Hammond, του πρεσβύτερου.
Το αποτέλεσμα του δίσκου ‘’Texas Flood’’ δεν άφησε κανέναν δυσαρεστημένο φτάνοντας στο Νο 38 στα μουσικά Charts και πιάνοντας τον παλμό σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας. Βάσει του album ο Stevie ψηφίζεται το καλύτερο ταλέντο και παράλληλα ο καλύτερος ηλεκτρικός μπλουζ κιθαρίστας το 1983 σε δημοσκόπηση για το περιοδικό ‘’Guitar player magazine’’.Οι Double Trouble ύστερα από μια επιτυχημένη περιοδεία θα κυκλοφορήσουν και δεύτερο album, το ‘’Couldn’t stand the weather’’  το οποίο και έφτασε μέχρι τη θέση 31 στα chart το 1985 ενώ παράλληλα έγινε και χρυσό.

Mainstream επιτυχία

Αλλά η προσωπική ζωή του Vaughan παρουσίαζε σημάδια κάμωης. Η σχέση του με τη σύζυγό του, Lenora Darlene Bailey, με την οποία ήταν παντρεμένος από το 1979, κατέρρευσε. Ο Stevie είχε ρκετά προβλήματα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Τέλος, μετά την κατάρρευση, ενώ σε περιοδεία στην Ευρώπη το 1986, ο κιθαρίστας θα μπει σε κέντρο αποτοξίνωσης.
Για το επόμενο έτος, ο  Vaughan έμεινε μακριά από  μουσική σκηνή που είχε εξουσιάσει τη ζωή του κατά το ήμισυ της τελευταίας δεκαετίας. Αλλά το 1988, αυτός και οι Double Trouble ξεκίνησαν και πάλι να παίζουν και το καλύτερο από όλα ήταν ότι σχεδίαζαν και νέο Album. . Τον Ιούνιο του 1989, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το τέταρτο studio album τους, ‘’Step’’. Ο δίσκος χαρακτηριζόταν έντονα από το προσωπικό στοιχείο του Vaughanκαι το παίξιμό του καθώς και τα τραγούδια ‘’Wall of denial’’  και ‘’Tight rope’’ στα οποία έκανε αναφορά για τα προσωπικά προβλήματα που τον βασάνιζαν το προηγούμενο έτος. Ο δίσκος έφτασε στο νούμερο 33 στα charts, και έδωσε στο συγκρόημα ένα Grammy για τον καλύτερο blues δίσκο.
Ο Vaughan ήταν τόσο φαν της ιστορίας των μπλουζ όπως και ο ίδιος αποτελούσε ένα μέρος της. Σε αυτόν ανήκε το "Wah-Wah" του Hendrix, καθώς και μια συλλογή από κλασικές Stratocaster ηλεκτρικές κιθάρες που τις είχε βαφτήσει με  πολύχρωμα ονόματα όπως ‘’red’’, ‘’yellow’’, και ‘National Steel’’. Η αγαπημένη του όμως –και η πιο χρησιμοποιημένη- ήταν μια Strat του ’59, η περίφημη "Number One".
Την άνοιξη του 1990, Vaughan και ο αδελφός του, μπήκαν στο στούντιο για να αρχίσουν τις εργασίες για ένα άλμπουμ που είχε προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει εκείνο το φθινόπωρο. Ο δίσκος ‘’Family Style’’ κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο αλλά ο Stevie δεν θα προλάβει να το δει ποτέ...

Θάνατος και κληρονομιά

Στις 26 Αυγούστου, 1990, ο Vaughan και οι Double Trouble θα παίξουν μεγάλο show, στο East Troy, Winsconsin, στο οποίο συμμετείχαν ακόμη οι Eric Clapton, Buddy Guy, ο Robert Cray, και ο Jimmie Vaughan. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ο Stevie μπήκε σε ένα ελικόπτερο με προορισμό το Σικάγο.Λόγωτης πυκνής ομίχλη όμως, το ελικόπτερο συνετρίβη σε ένα βουνό λεπτά μετά την απογείωσή του, σκοτώνοντας όλους τους επιβαίνοντες. Ο Vaughan, θάφτηκε στο Laurel Οικόπεδο Memorial Park στο Νότιο Ντάλας. Περισσότεροι από 1.500 άνθρωποι παρακολούθησαν την κηδεία του μουσικού.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο μύθος του Stevie Ray Vaughan έχει αυξηθεί. Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο μετά το θάνατό του, Vaughan, αναγνωρίστηκε από την κυβερνήτη του Texas Ann Richards, η οποία διακήρυξε την τρίτητου Οκτώβρη του 1991, ως ‘’Stevie Ray Vaughan Day ".

Πάντοτε ήθελα να γράψω κάτι για τον μουσικό ο οποίος με επηρρέασε πριν από κανά εφτάρι χρόνια... Έχουν γραφτεί τόσα πολλά που δεν γίνεται να μην αναφερθώ σε ήδη γνωστά πράγματα... Το πόσο εκπληκτικός ήταν και πόσο εκφραζόταν μέσω της κιθάρας του! Από αυτή τη γωνία λοιπόν θα εκφράσω την προσωπική μου άποψη για αυτόν τον μεγάλο μουσικό.

Τον Ιρλανδό τον είχα ακούσει τελείως αποσπασματικά χωρίς να έχω μπει στο τρυπάκι να εντρυφίσω εις βάθος, όσπου μια μέρα συζητούσα με έναν φίλο του αδερφού μου.. ''Έχω να σου δανείσω μερικά CD να ακούσεις'' ήταν τα λόγια του... ''οκ! φέρτα!'' η αντίδρασή μου.

Μέσα από ακούσματα Gary Moore Alice Cooper ήταν και μια συλλεκτική κασσετίνα με τέσσερα CD τα οποία είχαν θήκες σαν μικρά βινύλια ο τίτλος έγραφε ''Rory Gallagher - Let's go to work'' με φόντο τη φθαρμένη Stratocaster του Rory ακουμπησμένη σε έναν ενισχυτή.. (Το συγκεκριμένο Box-Set έμελλε να μου το κάνει δώρο η μητέρα μου στη γιορτή μου). Βάζοντας τυχαία το δισκάκι Stage Struck ασυναίσθητα δεν το έβαλα να ξεκινήσει από την αρχή αλλά από το κομμάτι Bad Penny -μην με ρωτήσετε γιατί.. ούτε εγώ ο ίδιος γνωρίζω... μάλλον ήταν καρμικό-... μετά από την χαρακτηριστική εισαγωγή παίζοντας με ''μπουκώματα'' (mute) ακουλουθούσε η εκπληκτική μελωδία! -ακόμα και σήμερα παραμένει η αγαπημένη μου live εκτέλεση στο συγκεκριμένο κομμάτι- Μόλις τελείωσε αφού συνήλθα από το ευχάριστο σοκ τόσο του παιξίματος του ίδιου όσο και της όμορφης συνεργασίας που είχε με τον μπασσίστα του Gerry Mc Avoy στο σόλο του τραγουδιού... ξεκίνησα αρχικά να ''ξεκοκκάλιζω'' εν αρχή τα τέσσερα δισκάκια που είχα στην κατοχή μου. Τι εξέλαβα; Την ενέργεια που τον χαρακτήριζε πάνω στη σκηνή και την ανεμελιά που έχει αντίστοιχα ένα μικρο παιδάκι όταν το αμολάς στην παιδική χαρά στο πάρκο να παίξε με άλλα παιδάκια. Γιατί κατα βάθος αυτό ήταν ο Rory, ένα μικρό παιδί το οποίο εξέφραζε τους προβληματισμούς του τη μελαγχολία του και το ταλέντο του μέσω της κιθάρας του και των τραγουδιών του. Σίγουρα διαβάζετε για ένα σπάνιο ταλέντο κάτι το οποίο αντικατοπρίζεται και σε κρυφά διαμάντια τα οποία βρίσκονται στους δίσκους του πέρα απο τα κλασσικά κομμάτια του Moonchild, Shadow play,Tattoo'd lady...

Έτσι ψάχνοντας εντατικά τη δισκογραφία του ξεκίνησα να μαζεύω ένα ένα τα albumτου...          Οφείλω να ομολογήσω ότι ξεκίνησα να μαζεύω αποκλειστικά τη Σολο δισκογραφία του που ξεκίνησε μετά από το πέρασμά του από τους Taste το πρώτο του συγκρότημα..

Το πρώτο album που πήρα όπως ήταν φυσικό αφού ξεκίνησα απο την αρχή την πορεία του ήταν το ομόνυμο ''Rory Gallagher'' το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 1971. Κομμάτια που μου έκαναν αίσθηση το καταπληκτικό ''For the last time'' και το μελαγχολικό ''I fall apart'' .

Ο Ιρλανδός είχε ήδει δείξει δείγμα της δημιουργικότητάς του και την ίδια χρονιά κυκλοφορεί τον δίσκο ''Deuce'' τον οποίο δεν άφησα να πάει χαμένος κομμάτια τα οποία ξεχώρισα ήταν το ''I'm not awake yet'' το ''Used to be'' και το πανέμορφο ''Crest of a wave'' .

Την αμέσως επόμενη χρονιά κάνει περιοδεία στην Ευρώπη και δημιουργείται ο Live δίσκος ''Live In Europe'' ο οποίος εκτός από κομμάτια που είχε γράψει ο Ιρλανδός στους δύο προηγούμενους δίσκους του έιχε και κομμάτια όπως το ''Messin' with the kid'' του Wells όπως και το ''Pistol Slapper Blues'' του Blindboy Fuller.

Μιας και μιλάμε για άνθρωπο του οποίου ο οίστρος και η δημιουργικότητα ήταν κάτι τα ανεπανάληπτα (φαίνεται από τη μουσική του πορεία) το 1973 κυκλοφορεί το ''Tattoo'' δίσκος ο οποίος έχει το εκπληκτικό κομμάτι ''A million miles away'' ένα από τα πολλά κομμάτια που μας δέιχει πόσο πολύ είχε επηρρεαστεί από τη blues την οποία αν και λευκός την υποστήριζε το ίδιο καλά όσο και ένας μαύρος. Κομμάτια τα οποίο ξεχώρισα από το δίσκο ήταν το ''Tatto'd Lady'' τραγούδι κατατεθέν του δίσκου προφανώς ,το ''Cradle Rock'' το ''They Don't Make Them Like You Anymore'' όπως και το ''Who's That Coming'' .

Την ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει τον δίσκο ''Blueprint'' από τον οποίο ξεχωρίζουν τα τραγούδια   ''Walk On Hot Coals'', ''Banker's Blues'',  ''Seventh Son Of A Seventh Son'', εμένα όμως αυτό το οποίο με στιγμάτισε ήταν το ''Daughter Of The Everglades'' και παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου.

Το 1974 θα ξαναγυρίσει στη χώρα που τον γέννησε για να παίξει ζωντανά και αποτέλεσμα εκέινης της περιοδειας θα είνα ο δίσκος IrishTour'74 ο οποίος έγινε και ντοκιμαντέρ υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη Tony Palmer. Πέρα απο δικά του τραγούδια ο Gallagher τραγούδησε και κομμάτια όπως το ''I whonder who'' του Morgan Field όπως και το ''Too much alcohool'' του Leadbelly το οποίο όπως η ιστορία θα μας αποδέιξει 21 χρόνια αργότερα θα αποτελούσε τον επικείδειό του....       Το 1975 θα κυκλοφορήσει το δίσκο ''Against The Grain'' ο οποίος είναι από τους studio δίσκους του στους οποίους δεν έχει αποκλειστικά μόνο δικά του τραγούδια αλλά και διασκευές. όπως το ''I take what i want'' από τους Porter,Hodges και Hayes το ''All around man'' του Bo Carter και το ''Out on the wester plain'' από Leadbelly. Τραγούδι το οποίο ξεχώρισα από το συγκεκριμένο δίσκο ήταν το ''Ain't to good'' όπως και το κλασσικό ''Bought and sold''.

Το 1976 σε συνεργασία με τον Roger Glover των Deep Purple θα δημιουρήσει έναν απο τους χαρακτηριστικότερους δίσκους του τον ''Calling Card'' του οποίου τα κομμάτια μου άρεσαν όλα σαν σύνολο! Θα παραθέσω κάποια χαρακτηριστικά:''Do you read me'', ''Moonchild'', ''Calling card'', ''Secret agent'', Jackknife beat''. (ναι σχεδόν όλος ο δίσκος).

Το ότι ο οίστρος του δεν είχε όρια φαίνεται ξεκάθαρα στους αμέσως επόμενους δίσκους του.

Το 1978 θα κυκλοφορήσει άλλο ένα χαρακτηριστκό του album το ''Photo Finish''. Όπως και με το  ''Calling Card'' έτσι και με αυτό θα παραθέσω κάποια δείγματα καθώς όλα τα κομμάτια μου άρεσαν, θα παραθέσω εκέινα τα οποία μου έκαναν περισσότερη αίσθηση: ''Overnight bag'', ''Shadow play'', ''Cloak and dagger'' ''The mississippi sheiks'' και το εκπληκτικό ''Fuel to the fire''.

Ένα χρόνο μετά θα κυκλοφορήσει το ''Top Priority''. Από το δίσκο ξεχωρίζω (κλασσικά) το ''Bad Penny'' το ''Off the handle'' και το ''Philby'' στο οποίο ο Rory παίζει σιτάρ παρακαλώ. Άλλο ένα δείγμα του πολύπλευρου ταλέντου του.

Το 1980 θα κυκλοφορήσει το δίσκο που με στιγμάτισε όπως έγραψα παραπάνω, το ''Stagestruck''. Ο δίσκος αντικατοπτρίζει όλο το ''είναι'' του Gallagher πάνω στη σκηνή! Βιρτουόζικο παίξιμο αλλα το κυριότερο; ΕΝΕΡΓΕΙΑ!!

Δύο χρόνια αργότερα θα κυκλοφορήσει το δίσκο ''Jinx''. Τραγούδια τα οποία ξεχώρησα ήταν το ''Big guns'' το ''Loose talk'' (τραγουδι που αντιπροσώπευε τη γνώμη του Rory όσον αφορά τις δισκογραφικές) και η μπαλάντα ''Easy come easy go'' ακόμα ένα δέιγμα τις μελαγχολίας που σου περνούσε μέσα απο κάποια τραγούδια ο Ιρλανδός.

1987 και πάμε σε πιο blues μονοπάτια αυτή τη φορά. Ο Rory θα κυκλοφορήσει το δίσκο ''Defender'' από τη νεο συσταθείσα του Rory πλέον δισκογραφική. Κομμάτια που ξεχώρισα ήταν τα εξής: ''Loanshark blues'', ''Smear campaighn'', ''Don't start me to talkin' ''.

To 1990 o Rory διαμορφώνει το στυλ του σε κάτι πιο folklore προσθέτοντας τρομπέτες και ακορντεόν στο σχήμα του με αποτέλεσμα το δίσκο ''Fresh Evidence'' ο οποίος θα αποτελούσε και το ''κύκνειο άσμα'' στη δισκογραφική του πορεία καθώς τα προβλήματα υγείας είχαν κάνει την εμφάνισή τους αναγκάζοντάς τον να μπαινοβγάινει στα νοσοκομέια και εντέλει να αφήσει την τελευταία του πνοή 5 χρόνια αργότερα μετά απο αποτυχημένη μεταμόσχευση ήπατος και αφήνοντας τη μουσική φτωχότερη. Τραγούδια τα οποία αξίζει να ακούσεε είναι το ''The king of zydeko'' ''Walkin wounded'' και Slumming angel''.

Εκείνο το οποίο μου έκανε καταπληκτική εντύπωση ήταν το ότι δεν πηρχε δίσκος ο οποίος να μην έιχε έστω ένα τραγούδι που να πεις ''ρε παιδι μου δεν ακούγεται''.

Εκπληκτικός καλλιτέχνης, εκπληκτικός άνθρωπος.

Κάποιος ο οποίος με επηρρεάζει απεριόριστα μου είπε το εξής χιλιοειπωμένο κλισε: Μη μασάς και ζήσε τα όνειρά σου!
Έχω βάλει πλώρη για πράγματα τα οποία ονειρευόμουν για χρόνια. Η τύχη πάει με τους τολμηρούς.
Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να σε στηρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι... δεν φοβάσαι τίποτα και προχωράς μπροστά!
Γι αυτό μην κλείνεστε μέσα στα προβλήματά σας... Ζήστε! Πάρτε την κατάσταση της ζωής σας στα δικά σας χέρια!
Προσπαθήστε!
Παλέψτε γι αυτό!
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου!

Η ώρα 13:30 το πρωί στη δουλειά και η είδηση σκάει σα βόμβα... Πέθανε ο Μητροπάνος!!!
Δεν ήμουν από εκείνους οι οποίοι άκουγαν φανατικά τα τραγούδια του χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχα απεριόριστη εκτίμηση όσον αφορά το πρόσωπό του ή την πορεία που είχε χαράξει στα μουσικά δρώμενα της χώρας, ένας καλλιτέχνης που τον χαρακτήριζε ο σεβασμός πρώτα απ' όλα στον ακροατή. Λεβέντικη φωνη που εξέφραζε οτι νιώθαμε και σκεφτόμασταν μέσα από τα τραγούδια του.
Ποιός δεν είχε χορέψει τα εκπληκτικά ζειμπέκικα που είχε ερμηνεύσει ο τραγουδιστής αυτός Σαλονίκη Λαδάδικα και πόσα άλλα.... ποιός μπορεί να ξεχάσει την στεντόρεια φωνή του στο τραγούδι με τον Λάκη Παπαδόπουλο ''Για να σ'εκδικηθώ''
Καλό σου ταξίδι Κύριε Δημήτρη... μια παραγγελιά μόνο να σου ζητήσω εκει ψηλά, τραγούδα τη Ρόζα στον πατέρα μου ήταν το αγαπημένο του από τα τραγούδια σου....