Πόση μοναξιά μπορεί να κρύβεται σε ενα διπλό κρεβάτι ;

Πόση κούραση και πόση σκέψη που τελικά δεν μοιράζεται εκείνες τις ώρες, τα λεπτά και τις στιγμές λιγο πριν σε πάρει γλυκά η άυλη μορφή του Μορφέα ;

Φυσιολογικά δεν θα το παραδέχομαι ποτέ, θα έκανα ότι δεν με νοιαζει, και ίσως οντως καποιες φορές-τις περισσότερες ίσως- να μην με νοιάζει και ισα ισα να το αποδέχομαι και να το απαλαμβανω.. αλλά δεν είναι μια από αυτές τις φορές..

Ισως ειμαι επηρεασμένη και απο.τις σειρές που παίζει η τηλεόραση, παρουσιαζοντας πάντα τις ιδανικές συνθήκες οποιασδήποτε κατάστασης.. ακομα και όταν η κατάσταση δεν είναι ιδανική..  

Ισως να κόψω την τηλεόραση.......

Αυριο μια καινούργια μέρα! Καληνύχτα λοιπον..

Καλησπέρα φίλοι..

Κατάθεση σκέψεων το σημερινό μπλο(γ)κ.. Αλλά ας ξεκινήσω από τα γεγονότα:

Κυριακή απόγευμα λοιπόν, γύρω στις 8μμ - να έχει πέσει και λίγο ο ήλιος μην γίνουμε τηγανιτές τσιπούρες - και αποφασίζουμε με πολύ καλή μου φίλη που μένουμε σχετικά κοντά να πάμε για βολτούλα, περπατώντας στην Κυψέλη και όπου μας βγάλει. Σημείο συνάντησης: Φωκίωνος Νέγρη και Αγίας Ζώνης. 

Όλα καλά ως εδώ.. βάζω τα αθλητικά μου παπουτσάκια και ξεκινάω.

Φτάνοντας στο σημείο συνάντησης, αράζω σε μια γωνία με ακουστικά στα αυτιά και περιμένω την φίλη να αριβάρει.. και εκείνη την ώρα βλέπω το ΚΑΚΟ: Μια παρέα 2-3 μικρών κοράσιων στην διπλανή καφετέρια μιλάνε μεταξύ τους όρθιες σε ένα σταντ και εκείνη την ώρα περνάει ο ΚΑΦΡΟΣ απο δίπλα κεντράρωντας (και πιστέψτε με, η λέξη αυτή αποτελεί μεγάλλο understatement) στα μπουτάκια της μίας κορασίδος η οποία φοράει ενα - νορμαλ μάκρους θα το έλεγα - σορτσάκι με μια πουκαμίσα (δηλαδή φαινόταν μόνο λίγο ποδαράκι.. ω θεοί του σύμπαντος και όλων των παράλληλων αυτού)! Εκείνη την ώρα περνάνε λοιπόν διάφορες εικόνες σιχαμάρας και θυμού από το μυαλό μου, μην μπορώντας να συγκρατήσω την σκέψη: ΓΙΑΤΙ;; Γιατί μια μικρή απογευματινή βόλτα, με παρέα να πρέπει να συμπεριλαμβάνει και ολόκληρη προετοιμασία σκέψεων και ενεργιών ώστε να μειώνεις όσο το δυνατόν περισσότερο το ρίσκο πρόκλησης τέτοιων "κεντραρισμάτων";

Και για να εξηγηθώ.. Πριν ακριβώς βάλω τα παπουτσάκια μου όπως αναφέρω παραπάνω, κοιτώ την ντουλάπα και σκέφτομαι τι να φορέσω.. η αμέσως επόμενη αυτοματοποιημένη σκέψη είναι να μην βάλω κάτι κοντό τύπου σορτσάκι γιατί θα βραδιάσει σύντομα, και οι περισσότεροι δρόμοι εδώ είναι μικρά σκοτεινά στενάκια (Χριστέ και Παναγία)! Και μιλάω για καθαρό φόβο και αμηχανία ακόμα και απέναντι σε ένα απλό "κεντράρισμά" που στην τελική δεν γουστάρω να υφίσταμαι (και δεν πήγαινε καν σε μένα), σε επίπεδο που ο άλλος συμπεριφέρεται σαν πρωην φυλακισμένος που έχει να δει γυναίκα 35 χρόνια (όπως βλέπουμε σε κάποιες ταινίες).. 

Υπάρχει μεγάλη διαφορά στο βλέμα θαυμασμού και στο βλέμμα "τσακάλι που έχει να φάει κάνα μήνα".. και σίγουρα το 2ο δεν το θέλω στην καθημερινότητά μου! Από την άλλη γιατί θα πρέπει να μπω εγώ στην διαδικασία να μειώσω αυτό το ρίσκο και να μην έχω την ελευθερία να ντυθώ όπως θέλω όπου και αν πηγαίνω; Και γιατί να μπει σε αυτή την διαδικασία η οποιαδήποτε γυναίκα και να αισθάνεται ότι ΑΥΤΗ πρέπει να κάνει κάτι ώστε να μειώσει το ενδεχόμενο να την "στοχεύσουν" ακόμα και χωρίς να φτάσουμε σε ακραίες καταστάσεις; 

Ξέρω ξέρω χίλιοειπωμένο θέμα.. απλά παρατήρησα ότι τελικά με επηρεάζει 

ΥΓ: Θα ήθελα πάντως να είμαι η Wonderwoman και να ρίχνω μια σφαλιάρα σε κάθε κάφρο που πέφτει σε τέτοιο ατόπιμα 

'Ενα από τα ωραιότερα και πιο αγχολυτικά όνειρα που έχω δει ποτέ είναι το παρακάτω:

Έιχα ταξιδέψει με την μαμα στην Αγγλια για να μετακομισω μονιμα για κάποιο λόγο που δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρος. Το όνειρο ξεκίνησε με κάποιες αμυδρές σκηνές στο αεροπλάνο και μετά βρεθήκαμε απευθείας στο σπίτι. Για καποιο λογο - που δεν θυμαμαι - η αποφαση ειχε παρθει πολυ γρηγορα! Παρασκευη το ειχαμε αναφερει και Κυριακη πεταξαμε για Λονδινο. Ειχα προλαβει ηδη να βρω σπιτι εκει, ενα μικρο δυαρι με μπεζ πορτες, μωσαικο στο πατωμα και λαδι απαλο στους τοιχους, μια μικρή κουζινούλα με τα απαραίτητα. Λιγα επιπλα. Συζητουσαμε - πολύ ήρεμα και λογικά - με τη μαμα τι θα κανω με τις υποχρεωσεις που ειχα στην Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα εξερευνούσα το σπίτι. Είχα φύγει χωρίς να διευθετησω καμία εκκρεμότητα. Ούτε τη δουλειά, ούτε το μεταπτυχιακό, ούτε τα ραντεβού μου με την Αννίτα! Αυτά όμως σκέτηκα ότι μπορώ να τα κάνω και μέσω σκαιπ, οπότε ηρέμησα. Το μεταπτυχιακο δεν ήθελα να το αφήσω, ήθελα να το τελειώσω οποτε θα πηγαινοερχόμουν αρκετά συχνά Ελλάδα μετά απο συνεννοήση με την γραμματεία. Όσο για σημειώσεις ας είναι καλά τα κορίτσια μου, να με ενημερώνουν. Τελος, για την δουλεια δεν υπηρχε άλλη λύση από το να παραιτηθώ. Εκεί που ετοιμαζόμουν να πάρω τηλεφωνο, ξύπνησα!

Το όνειρο φαινόταν τόσο πραγματικό.. όλα τα γεγονότα που προέκυπταν ήταν αληθινά, και δεν υπήρχε καθόλου σουρεαλισμός όπως συνήθως συμβαίνει στα όνειρα.

Σας έχει τύχει ποτέ εκεί που κάθεστε στη δουλειά, άλλωτε να βαριέστε, άλλωτε να ανυπομονείτε για ένα επερχόμενο event το βράδυ, άλλωτε απλά να θέλετε να βρίσκεστε κάπου αλλού; Εκείνη τη στιγμή δεν σας περνάει από το μυαλό να θέλατε να προχωρήσετε το χρόνο πιο γρήγορα μπροστά, να περάσει εκείνο το χρονικό διάστημα το οποίο σας προκαλεί αυτή τη αίσθηση της ανυπομονησίας, της βιασύνης να περάσει η μέρα;

Κάτι τέτοιο μου συνέβει και σήμερα.. Είναι και Παρασκευή οπότε με δικαιολογώ. Όμως για μένα αυτό το συναίσθημα είναι από τα χειρότερα μου.

Πάντα ήμουν ανυπόμονη, από μικρή. Δεν είχα την υπομονή να περιμένω. Η αναμονή για μένα ήταν εφιάλτης - και ακόμα είναι. Ζω σε ένα αέναο κυνηγητό με τον χρόνο, εγώ κυνηγάω τον χρόνο και ο χρόνος εμένα. Όλοι ξέρουμε τον τελικό νικητή αυτής της αναμέτρησης, δεν είναι και κάτι δύσκολο.. Παρόλα αυτά νιώθω ακόμα πολλές φορές να στροβυλίζομαι στην δίνη του παιχνιδιού αυτού. Τα τελευταία χρόνια έχω βελτιώσει κάπως την αντίδράσεις μου όταν μου έρχεται αυτό το συνάισθημα, όταν πιάνω τον εαυτό μου να ανυπομονεί, να δυσανασχετεί για την αναμονή, βάζω ένα φράγμα, ένα ΣΤΟΠ. Να νιώθω έτσι παλιότερα μπορει να με έκανε πιο ανέμελη και πιο αυθόρμητη, όμως πλεόν με κάνει να νιώθω σαν να χάνω μεγάλα κομμάτια από τη ζωή μου. Γιατί αργά ή γρήγορα αυτό που ανυπομονώ τόσο να έρθει, θα έρθει - και αν δεν έρθει δεν θα φταίει το ότι δεν πέρασε γρήγορα ο χρόνος. Και εφόσον έρθει, θα περάσει. Και στην τέλος δεν θα έχω ευχαριστηθεί ούτε το γεγονός αυτό καθ'αυτό, ούτε και την γλυκιά αυτή αδυμονία - και όχι ανυπομονσία - που προηγείται.