Θα θελα φίλε να ξεχάσω.. το κρύο και την ερημιά

Την πείνα που με τυραννάει  και την δική σου απονιά

Θέλω τις άγιες ημέρες δώρο να έρθει απ’ τον Θεό

Όχι σπιτάκι ούτε φαγάκι.. να έρθεις εσύ που αγαπώ

Θα θελα φίλε μου να ξέρεις ότι με πλήγωσες βαθιά

Όταν μου έδωσες να φάω το θάνατο για λησμονιά

Να ξερες φίλε πως πονούσα… Γιατί μου το κανες αυτό;;

Ποτέ πολλά δεν σου ζητούσα… Ποτέ δεν σου έκανα κακό…

Πάντοτε φίλε ήμουν κοντά σου… για προστασία.. για καλό..

Στα μάτια μέσα σε κοιτούσα… σε είχα δίπλα μου αδερφό..

Συγνώμη φίλε που γαυγίζω… όμως δεν ξέρω να μιλώ..

Να μ’ αγαπάς μόνο ζητούσα … όπως εγώ σε αγαπώ!!

Λυπάμαι φίλε που δεν ξέρω με όμορφα λόγια να μιλώ…

Για να σου πω ότι υπάρχω μονάχα για να σ’αγαπώ…

Πράξη μου κάνω την αγάπη.. για να την νιώσεις πιο καλά..

Θα πρεπε να την καταλάβεις όταν κουνάω την ουρά..

Πονάω φίλε, και γυρνάω τα μάτια μου στον ουρανό..

Γιατί με έπλασες Θεέ μου αν δεν μου άξιζε να ζω;;

Ήρθε ένας άγγελος κοντά μου… με χάιδεψε όλο στοργή..

Και μου’ πε πως σε λίγο θα ‘ μαι στου παραδείσου την αυλή..

Τι ευτυχία είναι Θεέ μου!! Τι όμορφα… τι φωτεινά!!

Χαίρεται πια η ψυχή μου στην δική Σου αγκαλιά!!

Κακία φίλε δεν κρατάω, δεν είμαι εγώ όπως εσύ…

Πριν φύγω στην καρδιά μου είχα… την δική σου τη μορφή..

Όχι για να σου ρίξω ευθύνες… ούτε για να  κατηγορήσω…

Μόνο για να σου πω αντίο… και να σ’ αποχαιρετήσω…

Θα ‘θελα φίλε να θυμάμαι… ότι μ ‘αγάπησες κι εσύ…

Όμως λυπάμαι γιατί ξέρω…

Πως το φιλί σου ήταν πάντα…. Του Ιούδα το φιλί..!!

ΣΦΑΓΗ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ!!! ΠΕΡΑΣΕ Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΣΕ ΌΛΑ ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ!!!

Στην Ρουμανια με αφορμη ενα ελλεεινο και ψευτικο περιστστικο,εγινε αιτια να βγει αποφαση να θανατωθουν ολα τα αδεσποτα σκυλια.Το περιστατικο,ειναι το εξης.....
Καποιος αλητης-παιδοφιλος,βιασε ενα τετραχρονο παιδακι κι επειτα το σκοτωσε.Καποιοι συγγενεις του παιδιου,προκειμενου να καλυψουν την πραξη αυτου του κτηνους,ειπαν οτι το παιδακι το κατασπαραξαν αδεσποτα σκυλια.
Αρπαζουν την ευκαιρια,οι τοπικοι αρχοντες και βγαζουν διαταγη
"οποιος παραδωσει αδεσποτο σκυλο για να θανατωθει,θα εισπραττει 50 ευρω"
Βγηκαν ολοι και κυνηγουν,δολοφονουν,μαχαιρωνουν,κακοποιουν και παραδινουν ακομα και δεσποζωμενα σκυλια.

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΟΗΘΗΣΤΕ !!!!ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΟΣΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!!!!!

Στείλτε μήνυμα στο όνομα sofia kontou στο facebook

Προς την κυβέρνηση της ρουμανίας...

τους πολίτες που κάνουν πράξη τον νόμο της ντροπής...

και τους "μεγάλους" της Ευρώπης... που απλά παρακολουθούν..

Αν αυτή είναι η Ευρώπη σας...

τότε δεν θέλω να είμαι μέλος της...

Αν αυτή είναι η ανθρωπιά σας...

τότε δεν θέλω να λέγομαι άνθρωπος...

Αν αυτός είναι ο πολιτισμός σας...

Τότε σας εύχομαι η Ευρώπη σας...

να σας φερθεί με τον ίδιο πολιτισμό...

με την ίδια ανθρωπιά...

και τον ίδιο αισχρό και βάναυσο τρόπο...

που φέρεστε κι εσείς...

σε όλες αυτές τις αθώες ψυχούλες...

Κι ενώ αυτό το λέω δολοφονία ψυχών....

Εκείνο θα το πω.... ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ!!!

Σήμερα, 4 Οκτώβρη, είναι η παγκόσμια ημέρα των ζώων.

Με αφορμή, λοιπόν την σημερινή δική μας γιορτή, η οποία έχει δημιουργηθεί από εσάς τους ίδιους, θα ήθελα  να σας μιλήσω στην γλώσσα των ανθρώπων, αφού προφανώς την αγάπη μας δεν μπορείτε να τη νιώσετε με την μελαγχολική ματιά μας ούτε με το κούνημα της ουράς…

 ΣΥΓΝΩΜΗ,ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ,

 ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΖΩΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ.

Σήμερα λοιπόν γιορτάζω κι εγώ μαζί με όλα τα υπόλοιπα ζώα, είμαι ένας πρώην αδέσποτος σκύλος και το όνομα μου είναι Κόκε.

Στο σπίτι που μένω πλέον έχω δυο αδέρφια τον Ζορό και τον Ερμή, η οικογένεια που με μάζεψε από τον δρόμο με αγαπάει και δεν μου λείπει πια τίποτα… μα αυτό που με γεμίζει πιο πολύ δεν είναι που δεν πεινάω πια, είναι τα χάδια και οι αγκαλιές.

Με θέλουν, δεν είμαι πια το αδέσποτο που όλοι το έδιωχναν, δεν φοβάμαι να φάω, γιατί ξέρω πια πως αυτό το φαγητό θα με βοηθήσει να ζήσω… όχι να πεθάνω.

Κι εγώ για όλα αυτά που μου πρόσφερε αυτή η οικογένεια μα πιο πολύ για την αγάπη τους, θα δώσω ακόμα και την ζωή μου για να τους προστατέψω… γιατί… έτσι είμαι εγώ, έτσι είμαστε εμείς… κι ας είμαστε ζώα!!!

Η ζωή στους δρόμους είναι δύσκολη, μέσα στο κρύο, την  πείνα και την δίψα, εγώ ήμουν από τους τυχερούς.. οι φίλοι μου εκεί έξω όχι και τόσο, αλλά αυτό δεν τους κάνει να αγαπάνε λιγότερο… να πλησιάζουν κουνώντας την ουρά σε όλους τους ανθρώπους με εμπιστοσύνη κι ας το ξέρουν ότι δεν πρέπει.

Προχτές μια μαμά με τέσσερα κουτάβια αναζητούσε τροφή για να ταΐσει τα παιδιά της…. Ένας κύριος έσκυψε δίπλα της και της έδωσε λίγο φαγητό, τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη, κούνησε την ουρά της και έσκυψε να φάει αυτό που εκείνη εισέπραξε με αγάπη… και εκείνος της χάρισε με κακία…    ένιωσε τον πόνο και αμέσως μετά σωριάστηκε κάτω.

Γύρισε τον κεφάλι της να τον αντικρύσει… δεν ήταν εκεί… δεν άντεχε να δει αυτό που ο ίδιος είχε προκαλέσει… τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, ΓΙΑΤΙ;; ήθελε να τον ρωτήσει…. ΤΙ ΣΟΥ ΕΚΑΝΑ;;; ας μην μου έκανες καλό αν δεν το ήθελες… κακό όμως γιατί μου έκανες;; 

Το παράπονο της δεν ακούστηκε ποτέ.. γιατί δεν μπορούσε να το φωνάξει στην γλώσσα των ανθρώπων, γιατί οι άνθρωποι έχουν την τάση να ακούνε με λόγια, και εμείς οι σκύλοι να αγαπάμε με πράξεις. Και  τώρα εσείς σαν ανώτερα όντα από τα ζώα πείτε μου…

 ΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ;;;

Από τα κουταβάκια της απέμεινε μονάχα ένα τώρα πια, γιατί ήταν το μόνο που άκουσε τα τελευταία λόγια της μαμάς του… 

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ… ΝΑ ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Αυτή είναι μια ενδεικτική ιστορία από τις χιλιάδες που συμβαίνουν καθημερινά… τα αδέσποτα δεν επέλεξαν να είναι αδέσποτα, τα αδέσποτα υπάρχουν γιατί εσείς οι άνθρωποι το επιλέγετε και το προκαλείτε.

Τα σκυλάκια δεν είναι άψυχα, το μόνο που τα διαφοροποιεί από εσάς τους ανθρώπους είναι η μιλιά και η ανιδιοτελής αγάπη τους. Είμαστε μια μάζα από συναισθήματα, και όχι παιχνίδια που όταν τα βαρεθείτε μπορείτε να τα εγκαταλείπετε.

Δεν είμαστε παιχνίδια για τα παιδιά σας, όταν μας  υιοθετείτε νιώθουμε μέλη της οικογένειας και μπορούμε να πεινάσουμε και να διψάσουμε μαζί σας… την απόρριψη της αγάπης σας δεν μπορούμε μόνο να αντέξουμε, και μετά την κακία σας.

Μην μας στερείτε το δικαίωμα μας στην ζωή…

Μην μας υποχρεώνεται να πληρώνουμε τα δικά σας λάθη…

Αν δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να μας κάνετε καλό…

Μην μας κάνετε κακό…

Μην μας πληγώνετε και μην μας σκοτώνετε…

Την στιγμή που εμείς θα μπορούσαμε να πεθάνουμε με την θέληση μας…

Για μια στάλα αγάπης από σας!!!!

Εγώ, ο Κόκε πρώην αδέσποτο, σας παρακαλώ….

ΔΩΣΤΕ ΣΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ… ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ!!!!!!

«ΣΩΠΑΣΕ ΚΥΡΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ, ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΟΛΥΔΑΚΡΥΖΕΙΣ,
ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ, ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑ ΝΑΙ»

Μακάρι να μπορούσε εκεί να είναι όλη η Ελλάδα, όλες οι γενιές,

να δουν τι θα πει πατρίδα, να δουν τι θα πει Πίστη, να δουν τι θα πει ΕΛΛΗΝΑΣ!!!

Μακάρι να ήταν εκεί όλα τα Έθνη, για να ξέρουν,

για να τρέμουν από δέος,

για να βουρκώνουν τα μάτια τους όταν θα λένε Ελλάδα και Ρωμιοσύνη,

όταν θα μιλούν για Κωνσταντινούπολη και για Ιστορία της Ανθρωπότητος!!!!

Το τρένο σφύριξε... σε κοίταξα στα μάτια... είναι η τελευταία μας ευκαιρία....

σου φώναζε η ματιά μου....σε ικέτεψε... δεν υπάρχει επιστροφή...σου ψιθύρισε...

Δεν ήθελες να ακούσεις.... αγέρωχος έστεκες κοιτώντας με να φεύγω...

με ένα εισητήριο στα χέρια....ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...

Το τρένο έφυγε... κι εγώ μαζί του....σε αντίθετη κατεύθυνση απο σένα....

κι εσύ έτρεχες παράλληλα...φωνάζοντας το όνομα μου...

Μα η φωνή σου χάθηκε... την πήρε ό άνεμος... ήταν πια πολύ αργά....

Το τρένο δεν γυρίζει πίσω.... η ματιά μου έμεινε εκεί....

η καρδιά μου χτυπάει δίπλα σου...

μακριά απο μένα...κι όμως ζω...γιατί ζει μαζί σου....

Γιατί η κάθε μου μέρα είναι γεμάτη απο σένα....

απο όλα όσα δεν έζησα....

Κοντά μου θα είσαι πάντα... ακόμα κι όταν το τρένο της ζωής μου...

ξεκινήσει για το τελευταίο του ταξίδι.... ακόμα και τότε...

Εγώ θα ψιθυρίζω τ'όνομα σου.... ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ....

Καλό ταξίδι στην γειτονιά των αγγέλων...

Σήμερα ΚΛΑΙΕΙ ολη η Ελλαδα...
Δεν τους αγγιζει ο θανατος ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ σαν και σένα...
ΘΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ....

Άφησες σε μας κληρονομιά τα τραγούδια σου και την φωνή σου

να μας συντροφεύουν και να μας κάνουν περήφανους!!!

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!!!

ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΘΑ 'ΤΑΝ.... να μην υπήρχε ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ...

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ....για σένα φίλε Δημήτρη...

ΑΚΟΥ....ο πόνος μας βουβός.....

ΑΛΙΜΟΝΟ....γιατί εμείς σ'αγαπάμε....

ΕΓΩ ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΩ.....

γιορτάζουμε,με τα τραγούδια σου κι ας πονάμε....

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΤΙΜΗ

ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΜΑΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ...

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ

ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ....

ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ!!!!

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ....

Αλήθεια... εσύ τι θα ψηφίσεις;;;;

ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ.... απαντώ...

Γιατί, έχεις;;; με ρωτούν..

Είχα... και την θέλω πίσω...θέλω πίσω την αξιοπρέπεια μου....

θέλω πίσω την περηφάνια μου....η ντροπή που νιώθω ανήκει σε όλους αυτούς

που βρίσκονται στην βουλή και παίζουν ζάρια την πατρίδα μου...

Γιατί ΕΛΛΑΔΑ δεν είναι οι δοσίλογοι και οι προδότες,

ούτε οι πολιτικοί της δεκάρας που εξουσιάζουν τις ζωές μας...

ΕΛΛΑΔΑ είμαστε όλοι εμείς, "οι μικροί και ασήμαντοι"... που με την ψήφο μας,

κάνουμε αυτούς να μοιάζουν σημαντικοί....

Όλοι αυτοί είναι ανεπαρκείς για να εξουσιάζουν τις ζωές μας...

ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΟΛΑ!!!

Την ώρα της κάλπης, ΞΕΧΝΑ τα χρώμματα και τα κόμματα και ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ..

Θυμήσου τα όνειρα τους, θυμήσου το χαμόγελο τους... και ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ

Έχεις ΜΟΝΟ δυο επιλογές: το κόμμα σου Η  τα παιδιά σου...

Βάλε τώρα στην ζυγαριά και τα δυο... και δες...ΠΟΥ ΓΕΡΝΕΙ Η ΖΥΓΑΡΙΑ;;;;;

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ.... ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΕΠΙΣΗΣ....

Με λένε Ελλάδα, είμαι μητέρα και τα παιδιά μου είναι οι Έλληνες!
Βρίσκομαι στην Ευρώπη! Είμαι μικρή χώρα, μια κουκκίδα, στον παγκόσμιο χάρτη, έχω όμως το καλύτερο "οικόπεδο" στον πλανήτη...!

Διακρίνομαι για την Ιστορία μου...,
τους Αγώνες μου...,
... την Αντίστασή μου...,
την Ψυχή και τον Πατριωτισμό μου!!!
Όλοι με ζηλεύουν... Πάντα με ζήλευαν γι αυτό και πάντα είχα εχθρούς!
Πολεμούσα κι Αντιστεκόμουν με όλη μου την δύναμη...
και στο τέλος τα κατάφερνα!!!

Κι εκεί που όλα ήταν ήσυχα... μ αιφνιδίασαν και τρόμαξα!!!
Ο εχθρός με χτύπησε εσωτερικά... Πονηρά και Ύπουλα... όχι όπως τις άλλες φορές...
Ζούσε "σπίτι" μου, τον είχα με τα παιδιά μου αλλά...
ήταν καλά καλυμμένος και δεν φαινόταν...
Ξεγέλασε ακόμα και μένα!!!

Προσπαθώ να τον αντιμετωπίσω αλλά...
πολλά απ τα παιδιά μου τον υποστηρίζουν...
κι αντιστέκονται σε μένα!
την ίδια τους την μάνα...

Έχουν φτάσει σε σημείο να με περιγελούν...
να με κοροϊδεύουν...
να με πουλάνε...
να μην με αναγνωρίζουν...!!!

Είμαι Πικραμένη...
Τρομαγμένη...
Εξουθενωμένη...
αλλά δεν θα το βάλω κάτω!!!

Με το κεφάλι Ψηλά θ Αγωνιστώ...
και θ Αντισταθώ, όπως έκανα πάντα...
Μπορεί να γονατίσω... αλλά θα παλέψω...
και θα νικήσω!!!

Την Ψυχή και τον Πατριωτισμό μου δεν θα μου τα πάρουν ποτέ!,
ούτε και πρόκειται να με φτάσει κανένας σ αυτά...
Δεν πρόκειται να Παραδοθώ...
να Πουληθώ...
και να Πεθάνω για το χατίρι κανενός...

'Άλλωστε...
ποιά μάνα εγκαταλείπει το σπίτι και τα παιδιά της...

Πηγή:internet

12-9-2011 Έναρξη σχολικής χρονιάς!!!!

Κάποτε αυτή η μέρα σήμαινε.... Αγιασμός, βιβλία στην τσάντα του μαθητή και αναγκαία εγγραφή σε φροντιστήριο για να καλυφθούν τα κενά....

Αυτό λεγόταν  "ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ"!!

Σήμερα το μόνο που απέμεινε απο την ήδη ελλιπή δωρεάν παιδεία τους,

είναι ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ.....

Καλούνται λοιπόν οι γονείς να τρεξουν στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο να αγοράσουν τα βιβλία της χρονιάς, είτε να αγοράσουν υπολογιστή,εκτυπωτή,και να κάνουν μια σύνδεση στο ίντερνετ (για όσους δεν έχουν)... και ακόμα να μάθουν να κάνουν χρήση αυτών για να είναι ικανοί να προσφέρουν στα παιδιά τους τα εφόδια για το σχολείο.....

Δυστυχώς έτσι αντιλαμβάνεται η Κ. Διαμαντοπούλου την ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ!!!!!!!!

Έχω μια παράκληση λοιπόν για την εν λόγω Κυρία.... ας αλλάξει ο ορισμός αυτής της λέξης στα λεξικά.... γιατί όλοι εμείς μάθαμε την λέξη δωρεάν με άλλη ερμηνεία απο αυτήν που μάθατε εσείς....με αποτέλεσμα να μπερδευόμαστε και να μπερδεύουμε και τα παιδιά μας.... προσπαθώντας να τους εξηγήσουμε τι ακριβώς είναι δωρεάν σε αυτήν την παιδεία που μας προσφέρετε.....

Κρατήστε αυτή τη δωρεάν παιδεία για τους εαυτούς σας....γιατι εμείς έχουμε μάθει να πληρώνουμε για την μάθηση των παιδιών μας.... αλλά και για την μάθηση σε ιδιωτικά σχολεία των δικών σας παιδιών.....

Ο ήλιος σβήνει τις ακτίνες του στο βυθό της θάλασσας και μετά χάνεται στο βυθό της.....

Το βλέμμα ταξιδεύει στο απέραντο γαλάζιο και η σκέψη καράβι που περιπλανιέται στην γαλανή αγκαλιά της!!!!

Κάθε λιμάνι μοιάζει διαφορετικό κι όμως στο τέλος μοιάζουν όλα αφιλόξενες ακτές γεμάτες κοφτερά βράχια....

Μα το ταξίδι συνεχίζεται... με την ίδια προσμονή κάθε ανατολή.... και τις ίδιες χαμένες ελπίδες κάθε δειλινό....

Είναι αναπόφευκτο το ταξίδι στη θέα της ....

Ο ήχος της μαγεύει σαν σειρήνες που προκαλούν με την μελωδία τους... χορεύουν στα αφρισμένα κύματα και σε παρασέρνουν στον ξέφρενο ρυθμό... που τις πιο πολλές φορές φορές σε αφήνει ναυαγό κάτω απο έναν συννεφιασμένο ουρανό....

Να ψάχνεις μια νέα ανατολή που θα την συνοδεύει ένα υπέροχο δειλινό....!!!

Περπατώντας το μονοπάτι σου… αλλάζουν χρώματα οι λέξεις…. Διαφέρουν τα αγκάθια από τριαντάφυλλο σε τριαντάφυλλο…. Μα και πάλι αγκάθια είναι…. Οι εικόνες ξεθωριάζουν για να δώσουν την θέση τους στο μαύρο της θλίψης.... και να σκεπάσουν με ευκολία το γαλάζιο της ηρεμίας μου…. σκόρπιες νότες τριγυρνούν ψάχνοντας απεγνωσμένα τον στίχο που θα καλύψει τον ήχο της σιωπής….

Μην αφήνεσαι…. Ψιθυρίζει η νύχτα…  το μονοπάτι θα το σβήσει η καταιγίδα… κι εσύ δεν θα βρεις τον δρόμο του γυρισμού…. Μα είναι γλυκό  και θέλω να με παρασύρει..…. αφήνομαι….

Και τότε…. Οι λέξεις ντύνονται στο χρώμα της φωτιάς…. Το ρόδο ανθίζει… κι εγώ… κολυμπώ ξανά στον βυθό της γαλήνης…. ο ρυθμός συνοδεύει τις λέξεις του ονείρου…. Που ξέρω πως θα χάσω…. Καθώς ο ήλιος θα χαρίζει τις πρώτες ακτίνες του…  και θα φωτίζει τις αλήθειες που δεν θέλησα να δω…. Κρυμμένη στις σκιές του φεγγαριού…!!!

Η πόλη απόψε στο σκοτάδι και πάλι… Έσβησαν τα φώτα, απέμειναν οι σκέψεις…

Δεν ήθελα να κάνω το ταξίδι αυτό του χρόνου…. Μα ο νους ταξιδεύει χωρίς διαβατήριο…

Δεν σε ρωτά…. Οι εικόνες παίρνουν σχήμα σιγά σιγά… οι λέξεις πληγώνουν τη δύναμη που με πείσμα έκανα ασπίδα μου…

Μια σπασμένη κλειδαριά δίπλα στο παλιό μπαούλο και ένας χορός συναισθημάτων αλλάζει το τοπίο της σκοτεινιάς ….

Πάλι βρήκαν έξοδο διαφυγής…. Ξανά αιχμαλώτισαν την σκέψη μου… και όλα έχουν κάτι να μου πουν…

Ο ρυθμός της αγάπης μου ψιθυρίζει

Όταν με χαρίσεις μια φορά δεν μπορείς να με ξαναπάρεις πίσω….!!!!!

Και ο πόνος συμπληρώνει:

Κι εγώ είμαι αναπόσπαστο κομμάτι της αγάπης… δεν μου αρέσει να σε πληγώνω μα να θυμάσαι πως και το πιο όμορφο ρόδο έχει τα αγκάθια του…..!!!!!!

Η ελπίδα έχει όμως μια άλλη άποψη:

Όσο κι αν πονάς ακόμα κι όταν νομίζεις ότι δεν αντέχεις άλλο… να θυμάσαι… υπάρχει πάντα: ελπίδα να αλλάξουν τα πάντα…!!!!!!

Η ζωή όμως μου λέει με παράπονο:

Δεν φταίω πάντα εγώ για όσα σου συμβαίνουν… τι ς πιο πολλές φορές φταίνε οι επιλογές που έκανες εσύ……. Εγώ έχω ένα μικρό μερίδιο ευθύνης……. Γι’ αυτό μη μου καταλογίζεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ…!!!!!!!!!

Μετά… ξανά σιωπή… και τότε θυμήθηκα την τελευταία μου απάντηση σε σένα:

Το ότι σ ’αγάπησα τόσο πολύ δεν σημαίνει πως άξιζες αυτήν την αγάπη…. Σημαίνει πως η δική μου καρδιά έχει τόση αγάπη μέσα της που μπορεί να την χαρίζει απλόχερα ακόμα και σε ανθρώπους σαν και σένα…!!!

Το ότι σε συγχωρούσα την ίδια στιγμή που με πλήγωνες…. Δεν σημαίνει πως ήμουν θύμα… σημαίνει πως είχα την δύναμη να συγχωρώ την στιγμή που εσύ δεν ήξερες ούτε να εκτιμάς….!!!!!

Το ότι συνέχισα να ελπίζω πως κάπου κρυμμένες βαθιά μέσα σου είχες κάποιες αξίες…. δεν σημαίνει ότι είμαι αφελής…. Σημαίνει πως θέλω να πιστεύω πως η ζωή σου δεν είναι τόσο άδεια όσο η καρδιά σου…. Θέλω να ελπίζω θέλω να ελπίζω πως έχω την δύναμη να συνεχίσω να σε βλέπω όπως κάποτε….

ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ..!!!!

"Θα ανακοινώσω νέα κυβέρνηση αύριο και θα ζητήσω ψήφο εμπιστοσύνης....

Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας απέναντι στη χώρα...."

Ήταν πάντοτε λέει ένας άνθρωπος με αξίες.......

Μα εγώ λέω πως αν υπήρχε έστω και μια αξία κρυμμένη μέσα σου τότε θα είχες χαμηλώσει τα μάτια... δεν θα κοίταζες κατάματα το λαό που πούλησες χωρίς ντροπή....αν είχες αξίες θα είχες χαμηλώσει το κεφάλι... θα ζητούσες συγνώμη απο την Ελλάδα.... και θα έφευγες...

Ισως τότε... ίσως λέω... και να σε πιστεύαμε...

Θα φύγεις Γιωργάκη... και θα φύγεις νύχτα... κι εσύ και οι όμοιοι σου...και τα ονόματα σας θα γραφτούν στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας, ως ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!!!

Κύριε Γιωργάκη… κάποτε το πασόκ ήταν ιδεολογία…  κάποτε η ΝΔ ήταν αντιπολίτευση… κάποτε υπήρχαν πολιτικοί που ενώνανε τις δυνάμεις τους για το καλό αυτής της χώρας…

Τώρα υπάρχει ένας δήθεν πρωθυπουργός που ξεπουλάει τα πάντα ντροπιάζοντας την μνήμη του παππού και του πατέρα του!!

Αν σας έχει μείνει έστω και ένας κόκκος αξιοπρέπειας… αν κάπου πολύ βαθιά μέσα σας υπάρχει μια στάλα αγάπης για αυτή την χώρα των προγόνων μου… δηλώστε ανάξιος αντιπρόσωπος  μιας χώρα ηρώων και εξαφανιστείτε κι εσείς και οι όμοιοι σας… πριν σας εξαφανίσουμε εμείς!!!!!!

Η λέξη ΦΙΛΟΤΙΜΟ είναι καθαρά ΕΛΛΗΝΙΚΗ λέξη…. Και δεν υπάρχει σε καμία άλλη  χώρα ..κάθε Έλληνας έχει έστω και μια στάλα φιλότιμο μέσα του… ΕΣΕΙΣ;;;;;;;  τώρα βέβαια θα μου πείτε… αν είχατε… θα δουλεύατε για τα συμφέροντα της ΕΛΛΑΔΑΣ και όχι της Αμερικής…  και τώρα για να καταλάβετε την διαφορά ενός ΈΛΛΗΝΑ από ένα Αμερικανάκι, παρόλο που ξεπουλήσατε την χώρα μας και προσπαθήσατε να εξοντώσετε τον λαό μας με χίλιους τρόπους, εμείς σας κάνουμε ένα δώρο…. ένα εισιτήριο για το άγνωστο… μην λερώνετε την πατρίδα μου με τις βρωμιές σας… ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΤΩΡΑ!! ΟΛΟΙ ΣΑΣ!!!

Και σας εξηγώ με λίγα μαθήματα ιστορίας τους λόγους για τους οποίους επιβάλλεται να το κάνετε… γιατί προφανώς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν διδάσκουν ιστορία… και δεν μιλάω για την ιστορία των σχολείων που σας βολεύει.. αλλά για την πραγματική ηρωική ιστορία  της δικής μου πατρίδας!!!

Στο λιμάνι της Σμύρνης δεν υπήρξε συνωστισμός για να πάνε διακοπές…. Προσπαθούσαν να ξεφύγουν και να σώσουν τα παιδιά τους από την λύσσα των Τούρκων… αυτών που εσείς αυτή την στιγμή ονομάζετε φίλους σας…   χαρίζοντας τους όλες τις γκρίζες ζώνες.. και αλλάζοντας τα όρια των συνόρων μας…

Στον πόλεμο του 1821 είχαμε τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, την Μπουμπουλίνα, και τον Μιαούλη!!

Στον πόλεμο του 1940 ακούστηκε το βροντερό όχι του Μεταξά και μια χούφτα Έλληνες  πολέμησαν σαν ήρωες και πέθαναν για κάθε σπιθαμή αυτού του τόπου….

Αυτά είναι μόνο δύο από τα αμέτρητα παραδείγματα ανά τους αιώνες…. Που όμως δείχνουν  το μεγαλείο της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ…

Κι αν εμείς σαν νεότεροι Έλληνες επαναπαυθήκαμε λιγάκι…. Είναι γιατί… θελήσαμε να σας εμπιστευτούμε… κάναμε λάθος… ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ, ομολογώ…. Όμως στις φλέβες μας κυλάει το ίδιο αίμα με των προγόνων μας… έχουμε τα ίδια τρελά  γονίδια... σαν εκείνα που λευτέρωσαν την χώρα μου τόσες φορές στο παρελθόν….

Κάπως έτσι θα γίνει και τώρα….  Με την σημαία μας ψηλά… με τον Εθνικό ύμνο στα χείλη… και την αξιοπρέπεια ενός λαού που δίδαξε τον πολιτισμό, την ελευθερία και την δημοκρατία!!!

Γιατί όσο κι αν προσπαθήσατε όλοι εσείς οι πολιτικοί της δεκάρας, να αλλοιώσετε την ταυτότητα μας, την πίστη μας , την ιστορία μας δεν καταφέρατε τίποτα!!!!

Φύγετε λοιπόν μόνοι σας…. Γιατί αν φύγετε με την βοήθεια των ΕΛΛΗΝΩΝ δεν θα σας αρέσει καθόλου….

Εμείς το μόνο χρέος που έχουμε είναι να συνεχίσουμε...συνειδητοποιημένα...για το δίκιο μας, για το δικαίωμα στην ελπίδα, στο όνειρο...για την ζωή μας...για την ΕΛΛΑΔΑ....!!!!!!!

Όλα τα υπόλοιπα χρέη είναι δικά σας….. και εσείς θα τα πληρώσετε!!!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΠΟΥΛΑΕΙ !!!!!!!!!!!

Έδυσε ο ήλιος ψυχή μου…έδυσε μαζί σου πριν ακόμα προλάβει

η λάμψη να με φωτίσει….

Έδωσε τη θέση του στο φεγγάρι…κι αυτό προσπαθεί να κάνει

τη νύχτα μέρα… με το λιγοστό φως του…

Μα δεν τα καταφέρνει…

Κάπως έτσι προσπαθώ κι εγώ να γεμίσω την απουσία σου…

να κάνω το δάκρυ χαμόγελο και να φωτίσω τις σκοτεινές στιγμές μου….

όμως δεν τα καταφέρνω καλύτερα απ’το φεγγάρι…

Ζητώ βοήθεια από φίλους…όπως ακριβώς κι εκείνο που έχει τ’αστέρια

Να το βοηθούν…

Μα πάλι…καμία βοήθεια δεν είναι αρκετή….

Αφού λείπεις εσύ….

Το φως του φεγγαριού είναι τόσο χλωμό για να φωτίσει τα γιατί μου…

Μόνο οι σκιές κάποιων ονείρων έχουν απομείνει…

και μαζί τους η δική μου σκιά…. για να θυμάμαι πως κάποτε…

είχα ελπίσει ότι είχα κι εγώ δικαίωμα στο όνειρο…

Αυτό…. Που πήρες μαζί σου…καθώς έδυες….ψυχή μου….

Κάθε φορά που η σκέψη μου περιπλανιέται χωρίς σκοπό…

Κάθε φορά που ένα δάκρυ στεγνώνει χωρίς να έχει λυτρωθεί..

Κι άλλες τόσες που ένα χαμόγελο προσπαθεί να φωτίσει

Το πρόσωπο μου χωρίς αποτέλεσμα…

Κάθε φορά που τα λόγια σου είναι καρφιά που τρυπάνε…

Κάθε φορά που οι πράξεις σου με ματώνουν…

Κι άλλες τόσες που το άγγιγμα σου ζει στις νύχτες μου

Για να ζω κι εγώ μαζί του…

Κάθε φορά κάτι τέτοιες φορές…

Ξέρω πως δεν έχω κανέναν…

Γιατί…έχασα τον εαυτό μου…ψάχνοντας να βρω εσένα…

Ο ήλιος καίει το κορμί μου και η σκέψη σου την καρδιά μου…

Κάθε κύμα αγγίζει απαλά την μορφή σου και ψιθυρίζει

λέξεις μαγικές…

Είσαι  μακριά… μα το γαλάζιο των αισθήσεων

Σε φέρνει κοντά μου…

Σχεδόν σ’αγγίζω…

Σχεδόν σ’αγκαλιάζω..

Σχεδόν σε αισθανομαι…

Ένα φιλί σου δροσίζει τα χείλη μου..

Μείνε μέχρι να ξημερώσει…

Μέχρι το φεγγάρι να σβήσει απαλά

Στην αγκαλιά της θάλασσας…

Μείνε μέχρι ο ήλιος να φωτίσει την άβυσσο …

Κι ύστερα φύγε…

Σαν να ήσουν απλά ένας επισκέπτης…

Σαν μια φευγαλέα ματιά στα όνειρα μου…

Μα πριν φύγεις…

Άσε μονάχα μια λέξη…

Μια λέξη να θυμάμαι…

Μια λέξη… να υπάρχει δίπλα μου…

Να γεμίζει το κενό…

Που ποτέ δεν θέλησες εσύ…

Μια λέξη μόνο…