..όσο κρατάει ένας καφές.

Δε σπαράζω μ'αυτό το διαμάντι του Άλκη Αλκαίου, αλλά με αυτή την ευαίσθητη φωνή, που έσβησε άδικα πριν 20 χρόνια, στο Λονδίνο. 

Αυτός ο Διονύσης Θεοδόσης, που δε γνώρισα ποτέ. 

"Αυτό το βράδυ μη μ’ αφήνεις μόνο
σ’ ένα ναρκοπέδιο γυρνώ, 
αυτό το βράδυ που σε πίνω και στεγνώνω
ή θα σωθώ ή θα χαθώ.

Μείνε ακόμα λίγο
μέχρι που να ξεφύγω
και κράτησέ με αν θες
όσο κρατάει ένας καφές.
Μείνε ακόμα λίγο
μέχρι που να ξεφύγω
κι ύστερα πες μου "γεια"
και πως θα `ρθείς ξανά.

Αυτό το βράδυ μη μ’ αφήνεις μόνο
το μυαλό μου πάει στο κακό, 
αυτό το βράδυ παρηγόρα μου τον πόνο
ξεγέλασέ με, αγάπη, σαν μωρό."

Καινούργιο ιντερνετικό ραδιόφωνο από νέα παιδία, 24 ώρες το 24ωρο, με όρεξη και φρεσκάδα!

Ό,τι θες να ακούσεις, ό,τι ώρα κι αν θες να το ακούσεις. 

Συντονιστείτε κι εσείς!  

Ακούστε: http://radioilegal.gr/

Facebook page

Blog 

Κάθε εξήγηση πλεονάζει. Αγάπα!

Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, φως μου. Ας αγαπάμε τους ανθρώπους όπως κι αν είναι κι ό,τι κι αν μας έχουν κάνει. 

"Κάτι στον έρωτα μένει κρυφό/Ίσως να είναι της μοίρας γραφτό/Ή μήπως πάλι εκεί που κοιτώ, φταίω κι εγώ."

Δε μας φταίει κανείς άλλος εκτός από τον πανάκριβο εαυτό μας. 

Ένα άσμα που συμπυκνώνει όλη τη φόρτιση της εποχής. 

Η Μάνου μπορεί να αναρωτιέται με αφορμή τη νίκη της Πατουλίδου μία φορά, αλλά εμείς, νέοι άνω των 18, το αναρωτιόμαστε καμιά δεκαριά φορές την εβδομάδα. 

Βαρετός συλλογισμός, πλέον.

Το πολυαναμενόμενο δισκάκι κυκλοφόρησε εντέλει στις 4 Ιουνίου κι έφερε μαζί του γλυκές μελωδίες και στίχους από καρδιάς. Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου και μόνο κάνει κάποιον να σκεφτεί πως το πέρασμα σε μια νέα εποχή έφτασε γεμάτο αισιοδοξία.

Ήχοι της πόλης, για άλλη μια φορά με τη φωνή της Νατάσσας, τους στίχους του Γεράσιμου και τις μουσικές του Θέμη. Η συνταγή είναι γνωστή κι η ίδια από την εποχή του "Εκατό μικρές ανάσες" (σε μουσική Κ. Τσίρκα). Και πάντα πετυχημένη!

Διπλό cd χωρισμένο σε δύο "κεφάλαια", θα έλεγα. Το πρώτο μέρος είναι "Οι μέρες του φωτός" και νιώθουμε ακούγοντας το το σύγχρονο άστυ. Πιο ηλεκτρικές ενορχηστρώσεις, ρυθμός κι αφουγκραστικοί στίχοι. "Οι μέρες του φωτός" από μόνο του είναι ένα παράδειγμα μιας "εξέλιξης", η περιγραφή της ωριμότητας και της μετάβασης στην τρίτη δεκαετία της ζωής μιας δημιουργικής σύγχρονής μας προσωπικότητας. Τα υπόλοιπα κομμάτια "Έτσι είναι αυτά", "Το δωμάτιο", "Συνέχεια στα όρια", "Οι τελευταίες μέρες", "Μονόλογος", γεμάτα πάθος κι ενθουσιασμό, ανάγκες μέσα στις σχέσεις, ελείψεις, αναμνήσεις, καθημερινότητα κι αποφάσεις.

Στο δεύτερο μέρος το "περιτύλιγμα" της ατμόσφαιρας αλλάζει. Μπαίνουν τα μαντολίνα και στίχοι πολύ λυρικότεροι που πάνε τον ακροατή σε άλλη εποχή της μουσικής. Ο τόνος συνεχίζει να είναι εξομολογητικός και το συναίσθημα έντονο. Είναι το "Πέρασμα των Μάγων" και μοιάζει με μια τρυφερή εκμυστήρευση. Εδώ είναι που περιέχεται και το ντουέτο με τον Αλκ. Ιωαννίδης "Λοχαγός Έρωτας". Στο "Δεμένη" βλέπουμε την αντικειμενική αλήθεια που αντιλαμβάνεται κάθε γυναίκα που ζει στον ίδιο χωροχρόνο με τη Νατάσσα, ενώ ο "Γλάρος" μυρίζει Τσεχωφική τραγικότητα. Το "Ας βρέχει" και το "Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει" προβληματίζει όσο θα έπρεπε, ενώ το "Εγώ μεγάλωνα για σένα" είναι το πιο ικανοποιητικό κλείσιμο αυτής της δουλειάς. Μελαγχολικό και καθαρτήριο.

Ένα δισκάκι που θα μείνει στα κλασσικά και σίγουρα καλύπτει ένα μεγάλο κενό της σύγχρονης ελληνικής μουσική σκηνής.

Είναι οι νύχτες που θες μόνο αλκοόλ, μια βραχνή φωνή κι ατμόσφαιρα. Θες να νιώσεις κι εσύ λίγο μποέμ καλλιτέχνης της Μονμάρτρης. Θέλεις να γίνεις λίγο τρελός, κουλτουριάρης, με άφθονο αισθησιασμό και πάθος για μία μόνο νύχτα. Και μάλιστα, χωρίς να χρειαστεί να  μετακινηθείς! 

Το κόκκινο και το μωβ κυριαρχούν. Είναι το είδος που τα επιβάλλει αυτά τα δύο χρώματα. Θες έναν άντρα με γραβάτα, καπέλο και σκυμμένο το κεφάλι. Θες μια γυναίκα με κόκκινο κραγιόν και μαύρες γόβες. 

Φυσικά και  θα ακούγεται σαξόφωνο! Κι η βραχνή φωνή που λέγαμε θα σε παρακινεί σε απόκρυφες σκέψεις όλη τη νύχτα. Αυτή είναι η jazz. Σε ελευθερώνει για μια νύχτα. 

Κάτι από Armstrong, κάτι από Sinatra, κάτι από Ella. Σαρκώδη χείλη και μακριά δάχτυλα γύρω από το ποτήρι σου.

Μμμμ! Ναι, το σκηνικό θέλει μόνο νύχτα. 

Κι όλη νύχτα οι νέγροι σαξοφωνίστες θα παίζουν μόνο για σένα! 

Ας μην το κρύβω..είναι ένα θεματάκι που μ' έχει απασχολήσει πολύ τελευταία. Δεν αναφέρομαι στο διαχρονικό ερώτημα "Πότε μία μετάφραση είναι σωστή/ορθή;" και στο ζήτημα "Αν μία μετάφραση είναι ακριβής δεν είναι όμορφη/ωραία, ενώ αν είναι όμορφη/ωραία δεν είναι ακριβής". Αναφέρομαι σε κάτι πολύ πολύ πιο απλό, πριν φτάσει κάποιος στην κριτική ενός μεταφρασμένου έργου. Ενός μεταφρασμένου λόγου. Στο ποιός έχει το δικαίωμα να το κάνει.

Δεν ασχολούμαι με το θέμα της τεχνικής μετάφρασης (νομικά κείμενα, οδηγίες φαρμάκων κλπ). Μιλάω για λογοτεχνία. Την τέχνη του λόγου! Σκέφτομαι πως ο αγαπημένος μου "θεατρικός μεταφραστής" είναι ο Ερρίκος Μπελιές. Τα βιβλία του Harry Potter τα 'χει μεταφράσει η Καίτη Οικονόμου. Ας μην πιάσω ένα ένα τα βιβλία που έχω διαβάσει, αλλά βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως οι περισσότεροι ΔΕΝ είναι μεταφραστές. 

Όλο αυτό ξεκίνησε από τη στιγμή που είπα σε κάποιον πως μεταφράζω (για τον εαυτό μου και μόνο) ποίηση και πως κάποια στιγμή θα ήθελα να μεταφράσω βιβλίο. Η απάντηση που συνοδευόταν μ' ένα εξαιτετικά στιφνό υφάκι ήταν "Γιατί, είσαι μεταφράστρια;".. Μετά από ελάχιστες μέρες με "κάλεσαν" να γίνω μέλος στη σελίδα στο facebook.com "Leave translation to translators". Μάλιστα..

-να προσθέσω απλά πως στη σελίδα μου ήρθε από φοιτήτρια του ΤΞΓΜΔ.-

Δηλαδή, για να πάρω εγώ ένα ξενόγλωσσο έργο, να με εμπνεύσει, ώστε να θελήσω να το χαρίσω στο ελληνικό κοινό και να το μεταφράσω πρέπει να έχω τελειώσει την αντίστοιχη επιστήμη! 

Μόνο σε μένα κακοφαίνεται το παραπάνω..;

Ας βάλω ένα στοίχημα, λοιπόν, με κάποιον "wanna be" μεταφραστή (με δίπλωμα): θα πάρουμε ένα διηγηματάκι αγγλόφωνου συγγραφέα, θα το μεταφράσουμε και θα το δώσουμε σε κάποιον "αναγνώστη" (που δε θα έχει καμία σχέση με το αντικείμενο). Αυτό που θα του ζητήσουμε είναι να μας πει πόσο του άρεσε το κείμενο ως προς τη ζωντάνια του, την αμεσότητά του, τις όμορφες λέξεις και το ενδιαφέρον που δεν του κρατήθηκε ζωντανό από την αγωνιώδη υπόθεση, αλλά από αυτό που λέω εγώ "έντεχνο λόγο". 

Γιατί, καλό μου, αυτός που μεταφράζει λογοτεχνία πρέπει να το λέει η καρδιά του! Όχι απλά να ξέρει πώς θα κάνει αντιστοιχία λέξεων κι εκφράσεων στις δύο γλώσσες. Μιλάμε για τέχνη. Αλλά και πάλι..δεν έχω θέμα με την κατεύθυνση της "Λογοτεχνικής Μετάφρασης". Έχω θέμα με εκείνους (οι οποίοι την ακολούθησαν ή τυχαίους), που δεν "επιτρέπουν"-και μάλιστα με αυστηρό τρόπο να το κάνει κάποιος άλλος. 

Κρίμα δεν είναι;..

Για πρώτη φορά την άκουσα στο "Ζεϊμπέκικο κορμί σου" (και να σημειώσουμε πως "Η Άσφαλτος που τρέχει" ήταν από τα πρώτα CDs που αγόρασα με δική μου πρωτοβουλία) και τη "Φυσαλίδα" με τον Απόστολο Ρίζο. Μέχρι τότε ήταν απλά η τρυφερή φωνή που άγγιζε γλυκά το αυτί και το μυαλό μου.

Πιο συναισθηματική, αλλά κι αισθαντική την είδα/άκουσα στα "Ρόδα της Αυλής". Ναι, ο πρώτος της προσωπικός δίσκος που με ευχάριστη αγωνία άκουγα σε σιγά σιγά σε promos στο youtube.com! 

Όμορφη, φρέσκια, αέρινη, με ενέργεια πάνω στη σκηνή μας κερδίζει ακόμα περισσότερο. Το να πούμε πως ένας δίσκος είναι καλός δε φτάνει, γιατί δεν είναι ουσιαστικό κίνητρο για να ακούσεις κάποιον ζωντανά! Η δοτικότητά της κι η ερμηνεία της με πάθος, όμως, φτάνουν. Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνεις στο πρώτο live που θα τη δεις. 

Αυτό που μου εξέπληξε δεν ήταν τα αναμενόμενα που προανέφερα, αλλά πως μ' έκανε να ταρακουνηθώ από τη θέση μου με τις διασκευές που έκανε. Τραγούδια που ήταν διαμαντάκια (και νόμιζα πως μόνο σε μένα έχουν λείψει), μα καταχωνιασμένα σε δισκάκια δεκαετιών! 

Υπέροχο πλάσμα, συνέχισε έτσι! Μια ακόμη απόδειξη πως η ελληνική σκηνή δίνει απλόχερα ταλέντα, εμείς διστάζουμε να τα λάβουμε. 

*Σήμερα στο "Λουκούμι", Αβησσυνίας 3. Έναρξη: 22.00 μ.μ.

Είσοδος Δωρεάν

..κι ας χαμογελάσουμε για..

..Όσα είπαμε μόνο παρέα με αλκοόλ και τσιγάρο.

..Όσα δεν είπαμε σε αμήχανες στιγμές σε νυχτερινές οδικές διαδρομές παρέα με ραδιόφωνο.

..Τις στιγμές στα φανάρια. 

..Τις καλές ατάκες αποστόμωσης που μας ήρθαν στο μυαλό με 60' καθυστέρηση. 

..Τις νυχτερινές ώρες που κοιτάζαμε το κινητό μας χωρίς να βρίσκουμε μήνυμα. 

..Τα ταξίδια που δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε. Ακόμα κι αυτά που θέλαν μόνο 5' με τον άλλον.

..Τους αναπτήρες που αδειάσαμε σε στάδια και θερινά θέατρα.

..Τα χτυποκάρδια της αναμονής. Κάθε αναμονής.

..Τις φορές που χάσαμε την ψυχραιμία μας.

..Τις φορές που γελοιοποιηθήκαμε δημοσίως ή ιδιωτικώς.

..Τα κενά στο στομάχι και τους κόμπους στο λαιμό.

..Τις στιγμές που δεν απολαύσαμε, αλλά χαλάσαμε με το "διαολάκι" που έχουμε μέσα μας.

..Τις χαζομάρες που μετανοιώσαμε με διαφορά μηνών.

..Τα "μαμά είχες δίκιο, τελικά" που είπαμε και θα ξαναπούμε.

..Τις μουτζούρες σε χαρτιά που σκίσαμε και ποτέ κανείς δεν είδε τί έγραφαν! 

Ας χαμογελάσουμε κι ας δώσουμε χώρο στο συναίσθημα και την αλλαγή! 

Από τα πιο όμορφα 15' της ζωής μου. Δείτε το κι απολαύστε την Ελλάδα από ψηλά! Ονειρευτείτε και ταξιδέψτε με τις μουσικές και τα χρώματα! 

..κι όχι  μόνο για τη Νατάσσα! 

Δεν αισθάνεσαι την αλλαγή; Δεν αισθάνεσαι τη νέα ζωή που ξεκινά; Δεν είναι υπέροχο το να αφήνεις πίσω τα παλιά, για να κάνεις χώρο στα καινούργια;! Είναι το πιο ενθαρρυντικό συναίσθημα του κόσμου!  Από τη μια θες να βάλεις το "Μέτρημα", αλλά σκέφτεσαι πως δε χρειάζεται να κάνεις απολογισμό και να μετρήσεις κανέναν! Όσοι πρέπει να είναι εδώ είναι και μάλιστα με υπογραφή στο παρουσιολόγιο. Αυτό σημαίνει "είμαι εδώ"!

Πάντα λιακάδα, πάντα ερωτισμός, πάντα όνειρα και πάντα χαμόγελα! Όμορφα, πλατιά χαμόγελα! Γεμίζουν τον κόσμο σου και τον κόσμο των γύρω σου.

Χαμογέλασε και....

"Έρχονται οι μέρες του φωτός,  μια εποχή τελειώνει!"

Ίσως το θυμάστε από τους τίτλους της ομώνυμης σειράς που έπαιζε το 2002 στον Alpha. Είναι ένα τραγούδι που έγραψε ο Χρ. Παπαδόπουλος κι ερμήνευσε η υπέροχη, μαγευτική, εκπληκτική κι ό,τι θετικός χαρακτηρισμός υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο, Ελλισάβετ Καρατζόλη! 

Είναι το τραγούδι που νιώθει κάθε κοπέλα και γυναίκα, όταν αρχίζει και μετράει τα χρόνια που έχει δίπλα της την τάδε, πότε σταμάτησε να μιλάει με την κολλητή που είχε στο Λύκειο και κάνει απολογισμό με τίτλο "φιλίες και παρέες". Ποιες ήταν φίλες; Ποιες περάσανε, αγγίξανε και φύγανε; Ποιες ήταν πάντα εδώ και ποιες τα παράτησαν στην πρώτη δυσκολία. Και μιλάμε αποκλειστικά για φιλία ανάμεσα σε γυναίκες, γιατί το κομμάτι "γυναίκα-άντρας" είναι εντελώς διαφορετική κατηγορία! Είναι ένα τραγούδι από τα ελάχιστα (δεν το κάνω το μοναδικό, γιατί δεν έχω ασχοληθεί με όλο το ελληνικό ρεπερτόριο) που μιλάει με τόσο τρυφερό τρόπο, γι' αυτό το "συγκεκριμένο" θέμα.

Είναι οι φίλες που κανονίζαμε από το βράδυ στο τηλέφωνο τί θα βάλουμε την επόμενη μέρα στο σχολείο. Που το κουτσομπολιό γινόταν με ραβασάκια την ώρα των μαθηματικών, που το σημαντικό θέμα αυτή τη στιγμή που το σκέφτομαι μου κάνει τόσο ελαφρό, που ρούχα, λεφτά κι αξεσουάρ μεταξύ μας ήταν (κι είναι) δανεικά κι αγύριστα. Που μόνο με γλύκα κοιτάς αυτές τις στιγμές! Δε γυρνάνε πίσω, αλλά μη στεναχωριέσαι γιατί έρχονται καλλίτερες!

Τόσο όμορφες οι αναμνήσεις..και τόσο εύηχο το "Για πάντα"! 

Μία ταινία για τις τελευταίες εβδομάδες του Λέων Τολστόυ. Για το πώς επηρέαζε, πώς τον ακολουθούσε ο κόσμος, πώς τον θαύμαζαν ως και θεοποιούσαν, πώς αγαπούσε και τον αγαπούσαν. Ψάχοντας να βρει το νόημα και την κατεύθυνση του Χριστιανισμού έζησε σαν άγιος μέσα στη δικιά του κοινωνία.

Δεν είναι, όμως, η ταινία μια στεγνή αποτύπωση της περιόδου που έζησε, της ζωής στη Γιάσναγια Πολιάνα ή της δράσης του. Είναι μια προσπάθεια να αποδώσει αισθαντικά αυτό που ήθελε να "διδάξει" αυτός ο μεγάλος άνθρωπος του πνεύματος. Την αγάπη.

"All, everything that I understand, I understand only because I love."

Την αγάπη ανάμεσα σ' έναν άντρα και μια γυναίκα, της κόρης προς τον πατέρα, των συντρόφων μεταξύ τους. Την αγάπη που πρέπει να δείχνουμε στο διπλανό μας. Ίσως όλα αυτά να ακούγονται γραφικά, μα είναι "αγνά".

Ένας ήρεμος άνθρωπος, που γερασμένος πια σκέφτεται για το αν θα ζήσει στην άρνηση των υλικών αγαθών, μια αντίληψη που δημιούργησε το κίνημα που φέρει το όνομά του. Η μεγάλη απόφαση βρίσκεται στο πού θα καταλήξουν τα πνευματικά του δικαιώματα μετά το θάνατό του. Υπάρχει μία σύγχυση, καθώς βλέπουμε τους υποστηρικτές του να θέλουν να δικαιώματα στο "λαό" και την επί 48 χρόνια σύζυγό του, Sofya, που επιμένει να παραμείνουν στην οικογένεια. Ο Τολστόι θέλει απλά να γράφει..

Σκηνές κι ερμηνείες με μεγάλη ένταση. Δεν είναι απαραίτητο ο θεατής να είναι πιο "ψαγμένος" για να νιώσει αυτό που θέλει να δείξει αυτό το αριστούργημα.

*Βασισμένο στο βιβλίο του Jay Parini.

Κάθησα και σκέφτηκα ποια είναι η πιο ταξιδευτική μελωδία που έχω ακούσει. Φυσικά και κανείς δε θα μπορούσε να περιοριστεί μόνο σε μία κι αυτό είναι που δεν το κάνει "δίλημμα", αλλά κάτι πολύ πιο περίπλοκο. Ως μουσικόφιλη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πρέπει να 'χω πει τουλάχιστον για 700 και κάτι κομμάτια πως "με πάνε αλλού". Τα 600-τουλάχιστον-από αυτά είναι ορχηστρικά.

Αμφιβάλλω για το αν αυτό συμβαίνει μόνο σε μένα μιας κι η άποψη πως ένα ορχηστρικό κομμάτι είναι πιο "αφηρημένο", η έλλειψη στίχου δε σε κατευθύνει κλπ δε μου μοιάζει και τόσο παράλογη. Όταν έχουμε στίχο μιλάμε για άλλα μέτρα κι άλλα σταθμά. Πρόκειται για μία ιστορία, για λόγο. Για κάτι συγκεκριμένο. Κάτι το οποίο δεν υπάρχει στο ορχηστρικό. Υπάρχει μόνο το βασικό νόημα, δηλαδή "μελαγχολία", "ένταση", "κορύφωση", "αγωνία" κ.ά. Μπορείς να έχεις τρισεκατομμύρια εικόνες.

Κι επιστρέφω ξανά στην αναζήτηση (με τον εαυτό μου) στο ποια είναι η πιο ταξιδευτική μελωδία που έχει γαργαλίσει ευχάριστα τ' αυτιά μου από τότε που μπορώ να θυμηθώ;..

Θα μπορούσα να πω κάποια θέματα της Καραΐνδρου. Όμως, δεν μπορώ να πω πως είναι Νο 1 επιλογή όταν ταξιδεύω (με το μυαλό ή και πιο πρακτικά). Κάποια βαλσάκια του Στρόφαλη σίγουρα σε μία κατάταξη θα  μπαίνανε ψηλά, αλλά όχι και κορυφή. Soundtracks..ναι, με πολλά γυρνάω τον κόσμο σε εβδομαδιαία βάση. Αλλά υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου η ταινία που συνοδεύουν..(ή και το αντίστροφο). Κλασσική/ρομαντική/μπαρόκ; Θα μπορούσε. Μάλλον σε διασκευές ως προς την ενορχήστρωση, γιατί η συμφωνική μου πέφτει βαριά στην απογείωση.

Τυχαία, η playlist μου έφτασε στο "The concert" από το "Χαμόγελο της Τζοκόντας". Ε, όχι! Τυχαία, επίσης, είναι η μόνιμη επιλογή σε λίστα αναπαραγωγής. Τυχαία; Ο Μάνος ήξερε πολύ καλά τί έκανε..

Δε νομίζω πως μπορώ να κάνω διάκριση κομματιού. Όλος ο δίσκος είναι μια μαγεία! Με έχει πάει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με κάθε είδους καιρικές συνθήκες και διαφόρων κλιμακίων ψυχολογία..

Ας πάρουμε ένα λατρεμένο δείγμα: