Την παλεύεις ?

Που να ξέρω ρε φίλε …  δεν είναι και ότι καλύτερο .. ούτε και ότι ευκολότερο

Από τη μια δέχεσαι τα πυρά από το παρελθόν .. βασικές αρχές και έννοιες της συμβατικότητας και του καθωσπρεπισμού . έτσι είναι το σωστό  λέει ο ένας

Έτσι είναι το πρέπον λέει ο άλλος

Έχεις ευθύνες απέναντι σε κάτι που έφτιαξες που δημιούργησες

Έχεις ευθύνες και πρέπει να κανείς πίσω στα θέλω σου. πρέπει να κανείς πίσω από σένα . να προστατεύεις το δημιούργημα σου

Να βοηθήσεις το δημιούργημα σου να σταθεί να προχωρήσει

Ναι σωστά δεκτά όλα αυτά  .  και το έφτιαξα και ξέρω τις ευθύνες μου και ξέρω και τι πρέπει να κάνω

Αδιάφορο.....  το θέμα είναι οτι  πρέπει να πάρεις αποφάσεις ξανά κατά την δική τους άποψη , να αλλάξεις τις δίκες σου αποφάσεις και να συμφωνήσεις με τις δίκες τους γιατί αυτοί φοβούνται να κάνουν αυτό που έκανες εσύ ….  Να ξεκινήσεις πάλι

Από την άλλη δέχεσαι πυρά από το παρόν..  δώσε.. ζήσε.. προσπάθησε

Ένωσε το παρελθόν με το παρόν

Συνδύασε τα .  κάνε το άλλο σωστό.  Το παρακάτω σωστό.

Όλοι πάλι ξέρουν..

Όλοι πάλι έτοιμοι για μια συμβουλή.  Έτοιμοι να ανοίξουν τους ασκούς του δικού τους Αιόλου και να αφήσουν τους ανέμους της δικής τους κακομοιριάς δυστυχίας να κατακλύσουν το δικό σου χώρο

Γιατί αυτοί δεν μπορούν να τους νιώθουν

Δεν θέλουν να τους αντιμετωπίσουν .  προτιμάνε να τους πασάρουν σε άλλους να τους αντιμετωπίσουν .  πιστεύουν οι άμοιροι ότι έτσι θα κατευνάσουν την δύναμη  της δικής τους θύελλας της δικής τους καταστροφής.

Τους πασάρουν σε σένα για να τους αντιμετωπίσεις εσύ. Λες και εσύ δεν έχεις δική σου θύελλα δική σου καταιγίδα

Και μετά έρχεται και το μέλλον ..  εκεί πια και αν γίνεται χαλασμός….   

Το μέλλον από την φύση του είναι άγνωστο  

Παίρνει ικεσίες ….  Παίρνει ορμήνιες…  παίρνει προβλέψεις….  Παίρνει όλα όσα μπορεί κανείς να πει να φανταστεί να υποθέσει να εκτιμήσει να θεωρήσει

Εκεί χωράνε όσα πρέπει και όσα « είναι σωστό» μπορεί να βρει ο ανθρώπινος νους..

Και ποιος είναι αυτός που μπορεί να αποφασίσει πιο καλά για το δικό μου μέλλον εκτός από έμενα?

Ααααα  δεν μας απασχολεί αυτή η ερώτηση … μας απασχολεί η απάντηση …  πρέπει να κανείς αυτό , πρέπει να κανείς το άλλο… την απάντηση έχουν όλοι ..  όταν όμως ρωτήσεις σε ποια ερώτηση δεν λένε .. γιατί δεν ξέρουν.  Γιατί φοβούνται την θύελλα φοβούνται την όποια καταστροφή μπορεί να κρύβει η παραμικρή αλαγουλα στα κεκτημένα τους στην καθημερινότητα τους .  Φοβούνται να κοιτάξουν το μέλλον και να πουν .. « άντε ρε από εκεί εγώ θα κάνω αυτό που θέλω» Αυτό που πιστεύω σωστό αυτό που θέλει η ψύχη η καρδιά και το μυαλό μου .  και θα αναλάβω και τις ευθύνες μου γιατί.  Και ας πληρώσω όταν έρθει η ώρα .

Η γιαγιά μου έλεγε …   γιατί που έκανες ΜΠΟΡΕΙ να μετανιώσεις  μια φορά …  ΣΙΓΟΥΡΑ  θα μετανιώσεις ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ γιατί που δεν έκανες…   μια που δεν το έκανες και μια για την ευκαιρία που μπορεί να έχασες…

Σταματήστε λοιπόν να με ρωτάτε αν την παλεύω

ΟΧΙ δεν την παλεύω…  δεν θέλω να την παλέψω.. εγώ την προκάλεσα. Εγώ την κάλεσα

Εγώ θα αποφασίσω τι θα κάνω εγώ θα αποφασίσω ποια θα είναι η πορεία μου στο μέλλον

Σύμφωνα με τα δικά μου θέλω . σύμφωνα με τις δίκες μου ερινύες .  όχι με τις δικές σας

Κοιτάξτε να δείτε την κακομοιριά τη δική σας και αφήστε έμενα τουλάχιστον να είμαι στο μάτι του κυκλώνα .  Αν μη τι άλλο θα έχω να πω ή να αναλογιστώ ότι έζησα και την θύελλα ότι προσπάθησα να την βγάλω καθαρή .   τώρα αν αρέσκεστε να μου κάνετε πάσες τις θύελλες σας καλοδεχούμενες αλλά να ξέρετε ότι όσο και αν χτυπήσουν έμενα πάντα θα είναι δίκες σας και όταν έρθει η ώρα να σας επισκεφτούν δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου μειωμένες σε ένταση.  Και αλλοίμονο μην είναι στο κεφάλι και το μυαλό σας γιατί τότε ΕΣΕΙΣ πραγματικά δεν θα ξέρετε πώς να την παλέψετε. Εγώ  συνηθισμένος είμαι……..

 Ο υπηρέτης μου γύρισε έντρομος από την αγορά που τον είχα στείλει ,,,,

Λαχανιασμένος καταϊδρωμένος  με τον τρόμο στα ματιά του  μου είπε ασθμαίνοντας  και με τρέμουλο στη φωνή του ….  Αφέντη… πήγα στην αγορά να ψωνίσω αυτά που μου είπες

Εκεί που τριγύριζα στην αγορά για να βρω τα καλυτέρα για τον αφέντη μου και το σπιτικό του ξαφνικά είδα μπροστά μου το Χάρο.  Με κοίταξε με ένα περίεργο ύφος και σα να μου χαμογέλασε .. είμαι βέβαιος ότι ήρθε για μένα και θέλει να με πάρει ..

Τον κοίταξα σκεπτικός μη πιστεύοντας αυτά που μου έλεγε . Πήγα να τον ηρεμήσω και να του πω ότι προφανώς κάνει λάθος αλλά ήταν τόσος ο τρόμος και ο φόβος στα μάτια του που σώπασα σκεφτικός

Σε παρακαλώ αφέντη  δώσε μου ένα άλογο να φύγω ..  να πάω να κρυφτώ να μη με βρει ο Χάρος μου είπε . Αν φύγω και κρυφτώ δεν θα με βρει και θα μπορέσω να σε υπηρετώ μέχρι να πεθάνω  χωρία που θα σου χρωστά ευγνωμοσύνη στον αιώνα ..

Θα φύγω Αφέντη θα τρέξω να κρυφτώ στο χωριό της γιαγιάς μου την Σαμσάρα  που δεν έχω πάει πολλά χρονιά τώρα  και κανείς δεν με θυμάται ούτε με έχει δει εκεί. Είναι πολλές ώρες ταξίδι με το άλογο και θα φτάσω εκεί το βραδύ, θα κρυφτώ μες στο σκοτάδι.

Θα του ξεφύγω του Χάροντα , θα χαθώ στο μικρό χωριό , και θα είμαι ασφαλής.

Δεν ένιωθα ότι είχα πείσει αλλά ήταν μεγάλη η αγωνία του και στο τέλος ενέδωσα.  Του έδωσα  λοιπόν ένα άλογο το οποίο καβάλησε και έφυγε καλπάζοντας .

Μόλις έφυγε όμως και ηρέμησα λίγο  σκέφτηκα ότι προφανώς έκανε λάθος ότι κάτι άλλο είδε στην αγορά και τρόμαξε .

Ντύθηκα λοιπόν και κατέβηκα στην αγορά για να δω με τα ιδία μου τα ματιά τι συμβαίνει.

Εκεί που τριγύρναγα ανάμεσα στους πάγκους βλέπω πράγματι το Χάρο , με την κουκούλα του το δρεπάνι και το σκοτεινό του ύφος

Τον πλησίασα και του λέω….  « γιατί τρόμαξες τον υπηρέτη μου?  »

Δεν τον τρόμαξα μου απάντησε με την βαθιά φωνή του .. απλά με παραξένεψε  που τον είδα σήμερα εδώ  διότι έχουμε ραντεβού με τον υπηρέτη σου σε ένα μικρό χωριό  την Σαμσαρα που απέχει πολλές ώρες  με το άλογο  απόψε το βράδυ 

Κάπως αργά για μένα κάπως νωρίς για σένα ?

Δεν ξέρω.. δεν είναι και ότι πιο ξεκάθαρο στο μυαλό και στην καρδιά

Παίζει μαζί μου ο χρόνος αλλά παίζει και με σένα

Με πιέζει αλλά πιέζει και σένα

Άσχετα αν δεν το ξέρεις . Εγώ το ξέρω το βιώνω καθημερινά. Τον νιώθω να ψιθυρίζει να γελάει με εκείνο το βαθύ σαρδόνιο χαμόγελο του .  Ακούω να ψιθυρίζει  λόγια συμπονετικά ήρεμα με μια χαλαρωτική φωνή γεμάτη μαυλιστική διάθεση , γεμάτη ηρεμία, γεμάτη από χαλαρούς ήχους . Να λέει  ψιθυριστά … υπομονή … τελειώνει.. φεύγει από μέσα σου …  κουράγιο είναι κοντά το τέλος και η ηρεμία …  ψίθυροι ..  που μου λένε ότι ο εφιάλτης τελειώνει.. ότι η τιμωρία τελειώνει.. ότι ο πόνος τελειώνει…  κακόμοιρε ψίθυρε κακόμοιρε χρόνε και ποιος σου είπε ότι θέλω να τελειώσει? Ποιος σου είπε ότι θέλω να νιώσω τη λήθη της λησμονιάς? Ποιος σου είπε ότι δεν μου αρέσει που  πονάω ότι δεν νιώθω μέσα μου αυτό που δεν ένοιωσα ποτέ. Σου είπε κανένας ότι θέλω να τελειώσει? Ότι θέλω να ηρεμήσω? Αν στο είπε κάποιος κακώς στο είπε.  Αν το υπέθεσες μόνος σου κακώς πολύ κακώς το υπέθεσες .  Μπαίνεις απροσκάλεστος εκεί που δεν σε θέλουν χωρίς να στο ζητήσουν και αλλάζεις τις ψυχές και τα θέλω μας. 

Απαλύνεις τον πόνο από τη μια . Δεκτόν . Δεν χαλάς σχέσεις ζωής? Δεν καταστρέφεις αγάπες με το πέρασμα Σου?  Δεν έχεις τις δυο κόρες σου , την λήθη και τη ρουτίνα που είναι καταστροφικές και οι δυο? 

Σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως κάνεις λάθος?  Σκέφτηκες ποτέ ότι μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να πονέσουν? Για να βιώσουν όλο αυτό που έζησαν και που έχασαν σε όλο του το μεγαλείο?  Σκέφτηκες ποτέ ότι δεν είσαι απαραίτητα ο λυτρωτής  ? Σκέφτηκες ότι πιθανόν να είσαι βασανιστής ?  Γιατί θεωρείς δεδομένο ότι αυτό που κάνεις είναι αποδεκτό από όλους?

Αντιλαμβάνομαι ότι ελάχιστα σε ενδιαφέρει η λογική και η γνώμη μου και ότι εσύ θα κάνεις αυτό που είσαι προγραμματισμένος να κάνεις .. Θα τα καλύψεις όλα θα απαλύνεις τα πάντα, θα γλυκάνεις τις αιχμές και τα αγκάθια για να είναι πιο ήρεμα τα πράγματα για να αντέχονται πιο εύκολα . Διαφωνώ μαζί σου αλλά λίγη σημασία έχει.

ΗΔΗ κάνεις αυτό που πιστεύεις ότι πρέπει .  παρακάμπτεις και έμενα και τα θέλω μου

ΗΔΗ  κουβάλησες τη λήθη μαζί σου για μια πρώτη γνωριμία για μια πρώτη δόση

Ξέρω ξέρω   σου είναι παγερά αδιάφορα όλα αυτά , δεν επηρεάζουν την πορεία σου όσα και αν σου ειπωθούν.

Μην το βιάζεσαι όμως τόσο πολύ .. δώσε τουλάχιστον την ευκαιρία σε όποιον θέλει να νιώσει αυτό που βγαίνει από μέσα του και μην κλειδώνεις την χαρά και την ευτυχία εκεί που ελάχιστες πιθανότητες υπάρχουν να ξαναδούν φως.

Περίμενε λίγο ακόμα ..  ίσως να υπάρχει κάτι ακόμα να ειπωθεί πριν το τέλος .. ας είναι και ένας απλός ψίθυρος ..ένα απλό ψιθυριστό ΑΝΤΙΟ   άστο  να ακουστεί και μετά αν νομίζεις ότι κάνεις το σωστό  έλα να κάτσουμε παρέα με τη λήθη και τη λησμονιά και να πιούμε καφέ …………… 

Οι κερατάδες είναι είδος υπαρκτό και κυκλοφορούν ανάμεσα μας... είναι οι άνθρωποι που κοιτάνε καχύποπτα τους γύρω ακόμα και αν δεν τους έχουν ξαναδεί... είναι τα ανθρωπάκια που ακόμα πιστεύουν ότι υπάρχουν γυναίκες που είναι πιστές. Επειδή οι γυναίκες που είναι πιστές πολύ απλά δεν γνώρισαν ακόμα τον άνδρα που θα τις κάνει γυναίκες, με ένα απλό ποστάκι λοιπόν.... σας καλωσορίζω στο κόσμο του απελευθερωμένου σεξ...

• Αγκαλιασμένος με την κοπελιά χτυπάει το κινητό της, "Για σου Δήμητρα" λέει και φεύγει για το υπνοδωμάτιο ενώ εσύ σαν μουρόχαβλος χαζεύεις το τελευταίο επεισόδιο των X-files... Η αρχή του τέλος μιας και η Δήμητρα είναι Δημήτρης και στο δωμάτιο πήγε για να μπορεί να πει τα πονηρά της χωρίς την ενοχλητική σου παρουσία. Αν ειδικά μετά το τηλέφωνο σε φιλήσει και σου πει σ' αγαπώ, σημαίνει πως ο Δημήτρης της δημιουργεί ανασφάλειες και κρατάει και μια δοκιμασμένη λύση για ώρα ανάγκης.
• Απόψε θέλω να βγω με τις φίλες μου... Αυτό είναι το all-time golden excuse των γυναικών. Η γυναίκα δεν έχει ανάγκη φίλες (οι περισσότερες βρίζονται πισώπλατα και φοβούνται μην τους κλέψουν το δικό τους). Το βράδυ θα βάλει ότι πιο σέξυ έχει για να βγει με τις φίλες τις ενώ εσύ θα μείνεις στο σπίτι με το σκυλί. Αποκορύφωμα αυτής της δικαιολογίας είναι το κλασσικό μην βγεις μέχρι να γυρίσω που αν υπακούσεις δείχνει ότι πέρα από κερατάς είσαι και μαλάκας.
• Ζηλεύει όλες τις φίλες σου και δεν σε αφήνει να βγεις μόνος μαζί τους ακόμα και αν δεν της έχεις δώσει λόγο...Φιλαράκο η κοπέλα σου λατρεύει τη ιππασία αλλά δεν την ενδιαφέρει το άλογο. Το μόνο της πρόβλημα είναι ότι μπορεί να σου αρέσει και σένα το ίδιο σπορ οπότε και προσέχει πολύ. Η γυναίκα που χρηισμοποιεί τέτοιες ατάκες είναι γνωστή και ως λυσσάρα γι' αυτό καλύτερα να μετακομίσεις σε ψηλοτάβανο σπίτι όσο σε παίρνει. Αν στη χώρα που μένεις δεν έχει ψηλοτάβανο τότε να μετακομίσεις στην Αγγλία που έχει κάτι βικτωριανά σπίτια που θα μπορέσουν να σε χωρέσουν(μεγάλο πλεονέκτημα επίσης είναι ότι δεν θα σε ξέρει κανείς οπότε θα μπορείς να περπατάς στο δρόμο χωρίς γέλια).Πέραν του ότι θα βρεις και πολλούς gay εκεί όποτε θα είσαστε πολλοί από πολλά και διάφορα ειδή..
• Αυτό το φίλο σου δεν τον πάω καθόλου... Μετάφραση: Ανυπομονώ να του βγάλω τα μάτια το βράδυ. Αν προσέξεις θα παρατηρήσεις ότι η κοπέλα σου πάντα τον βρίζει και αυτός αποφεύγει να την κοιτάξει στα μάτια... Μόλις πας σινεμά, δουλειά, στην εφορία αυτή κολάει πάνω του σαν βδέλλα και αυτός της λέει ότι έχει τύψεις που πηδιέται μαζί της ενώ παράλληλα είναι η κοπέλα του καλύτερου του φίλου.
• Αυτή το κοκκίνισμα στο λαιμό τι είναι;... Κλασσικά μετά από το καφέ με τις φίλες της θα έρθει στο σπίτι με κοκκινισματάκια στο λαιμό... αυτά δεν είναι αλλεργία από το ψεύτικο ασημικό που φοράει αλλά το μήνυμα του εραστή της προς εσένα... Ο άνθρωπος προσπαθεί να σου πει ότι αυτή η γίδα είναι δικιά του και γι' αυτό την μάρκαρε με το προσωπικό σημάδι.
• Καλύτερα να κάνουμε διακοπές χωριστά φέτος...Ο γκόμενος της θέλει να νιώσει ότι είναι μόνο δικιά του για κάποιο διάστημα οπότε και επιμένει να πάνε διακοπές μαζί. Είσαι σίγουρος ότι όντως πάει με άλλον διακοπές όταν στο αεροδρόμιο/λιμάνι/σταθμό σε πλακώσει στις πιπιλιές και σε κάνει να φέρνεις κάτι σε καρκίνο του δέρματος στο τελευταίο στάδιο... Αυτά τα σημάδια βγάζουν μάτι μόνο και μόνο γιατί δεν θέλει να της κάνεις ότι σου κάνει οπότε σε σημαδεύει λέγοντας ουσιαστικά στην κάθε επίδοξη " παρεᨨτο νου σου "(φυσικά δεν θα σε αφήσει να κάνεις και εσύ σημάδια στο λαιμό της γιατί δεν θέλει να τα δει η μαμά της ακόμα και αν είστε αρραβωνιασμένοι...).
• Πάλι ο μαλάκας το αφεντικό μου με τραβάει σε επαγγελματικό ταξίδι .....  Λεβέντη μου η τύπισσα φροντίζει την επαγγελματική της αναρρίχηση στην εταιρεία παντοιοτρόπως .. και αν νομίζεις ότι τα συμβούλια που Κρατάνε μέχρι αργά τη νύχτα ή τα επαγγελματικά γεύματα δεν έχουν επιδόρπιο στο κρεβάτι του γνωστού ξενοδοχείου είσαι μακριά νυχτωμένος ... όσο για το αν κουράζεται η καημενούλα από την πολλή δουλειά εσύ ξέρεις καλύτερα από εμένα αν είναι όντως κουρασμένη μετά το σεξ... 
• Αγάπη μου αισθάνομαι ότι έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή.. το μόνο μου στήριγμα είσαι εσύ.. πες μου με αγαπάς?.....  Πολύ απλά έχει τσακωθεί πολύ σοβαρά με τον γκόμενο η έχει χωρίσει και νιώθει μια ανασφάλεια ένα κενό ένα χάος, και θέλει να επιβεβαιώσει ότι  μέτριοι ακόμα σα γυναίκα και ότι εσύ εξακολουθείς να κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου 

ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ? σταμάτα να ανησυχείς για την κοπέλα/γκόμενα/αρραβωνιαστικιά/σύζυγο...

Φόρεσε της τα κερατάκια της ΠΡΩΤΟΣ

Άστο θα μαλώσουμε»  βρυχήθηκε ηλεκτρονικά η οθόνη με τα γράμματα κεφαλαία και ένα ανθρωπάκι να κοκκινίζει και να ασπρίζει υποδηλώνοντας την διάθεση του συνομιλητή του .

Είπε ένα ξεψυχισμένο εντάξει οκ και κοίταξε την οθόνη του. Αν και το εντάξει βγήκε ξεψυχισμένα από μέσα  του στην οθόνη καταλάμβανε ακριβώς τον ίδιο χώρο, είχε το ίδιο σχήμα όπως όλα τα άλλα που είχε γράψει μέχρι τότε.

Το κοίταξε σκεπτικός και άναψε τσιγάρο…. Που χαθήκαμε σκέφτηκε…  που μπλέξαμε?

Πόσος καιρός πριν ήταν που οι καυγάδες είχαν υπόσταση, ήταν ζωντανό πράγμα είχαν συναίσθημα, τσαντίλα, φωνές πραγματικές, ακόμα και μια υφέρπουσα ερωτική διάθεση?

Πόσος καιρός ήταν που καυγάδιζες με το ταίρι σου και ο καυγάς ήταν κομμάτι της ζωής σας?

Που έβλεπες στο πρόσωπο την διάθεση να αλλάζει, να γίνεται κύμα που φουσκώνει,  θύελλα που ξεσπάει, ή  μπόρα που κοπάζει  

Που ένοιωθες ολοζώντανος δυνατός που υπερασπιζόσουν την θέση σου με πάθος και φωνές, διέκοπτες τον άλλο κατά κόρον, θεωρώντας το δικαίωμα σου ,ενώ τσαντιζόσουν όταν σε διέκοπταν .

Που όλα γινόταν μονομιάς «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμένοι . Που απολάμβανες την φωτιά που έκαιγε στα μάτια του άλλου.

Και τώρα τι?

Γιαλαντζί καυγάς , τζούφια φασαρία .

Πληκτρολογείς και η μονή διάφορα είναι αν βάλεις κεφαλαία γράμματα η όχι

Άντε το πολύ πολύ να βάλεις και καμία φατσούλα να κοκκινίζει από θυμό

Ακόμα και αν χτυπάς με πάθος τα πλήκτρα τίποτα απολύτως δεν αλλάζει.

Και να φωνάξεις και να ουρλιάξεις η ακόμα και να υποχωρήσεις η να ζητήσεις συγγνώμη στην οθόνη εμφανίζεται ακριβώς το ίδιο

Που η μεταμέλεια και το κεφάλι κάτω

Που ο ψίθυρος

Και πάνω από όλα ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ? Αυτά που αλάζανε την ροη του καυγά και τον έκαναν πράξη αγάπης? Αυτά που όταν εμφανιζόταν ξαφνικά άλλαζαν τα πάντα?

Ανθρωπάκια στην οθόνη να κλαίνε με ηλεκτρονικά δάκρυα να πετιούνται από δω και από εκεί …  και  συνεχίζουν ακάθεκτα  ακόμα και όταν επέλθει ηρεμία και αλλάξει η ροη της κουβέντας

Χαθήκαν όλα στον βωμό του διαδικτύου …  στο βωμό της απρόσωπης παρουσίας μας σε μια οθόνη , σε ένα τσατ, σε ένα σαιτ

Κρίμα …  γιατί μαζί τους χάθηκε και η αγκαλιά, ο ωμός που μπορούσε κάποιος να κλάψει, η γλυκιά μάτια και το χαμόγελο.

Και κυρίως χάθηκε ο ψίθυρος μεταξύ ανθρώπων που ξεκλείδωνε την αγκαλιά και τη ζωή όταν ο ένας από τους δυο ψιθύριζε πολύ σιγανά ώστε η φωνή του να φτάσει μόνο μέχρι τα αυτιά του άλλου και να χαθεί …  «σε αγαπώ πολύ για να μαλώνω άλλο μαζί σου»

Πέρασε σήμερα στην χωρά του ποτέ , πήγε να συναντήσει τον δημιουργό του η απλά όπως το λέει ο λαός « πέθανε » ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για το ανθρώπινο γένος και την ανθρώπινη ιστορία

Μιλάω  για τον Neal Armstrong τον αμερικανό αστροναύτη τον πρώτο άνθρωπο  που πάτησε στο φεγγάρι.

Έχουν γραφτεί ατέλειωτα άρθρα, βιβλια,ντοκυμαντερ κλπ κλπ για το συγκεκριμένο.

Εγώ όμως θα σταθώ σε μια φράση την οποία είπε ο Armstrong όταν πάτησε το φεγγάρι .

Όλοι ξέρουμε τι είπε εφόσον ήταν μια πολύ καλά προβαρισμένη φράση διαλεγμένη από επιτελείο επιστημόνων που φρόντισαν να ειπωθεί κάτι το όποιο θα έδειχνε την μεγαλοσύνη της στιγμής και θα αποτελούσε παρακαταθήκη για το μέλλον.

"That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind."

"Ένα μικρό βήμα για ένα άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα."

Αυτό είπε  ο Armstrong εκείνη την Δευτέρα 21 Ιουλίου 1969 αυτό κατέγραψαν οι κάμερες αυτό έγραψε η ιστορία.

Θεωρήθηκε από τους πλέον τυχερούς ανθρώπους που γεννηθήκαν ποτέ διότι του έλαχε αυτή η τεραστία τιμή να τύχει να βρίσκεται στον σωστό τόπο την σωστή ώρα.

Ο Armstrong όμως δεν ήταν ο μονός τυχερός σε αυτή την ιστορία

Υπήρξε και κάποιος άλλος εξίσου τυχερός σε αυτήν την ιστορική στιγμή. Όχι κάποιος άλλος αστροναύτης ούτε κάποιος μεγάλος επιστήμονας αλλά ένας απλός άνθρωπος γεννημένος και μεγαλωμένος στην ασήμαντη κωμόπολη Wapakoneta του Ohio στις Η.Π.Α. Το μικρό του όνομα δεν έγινε ποτέ γνωστό .. ούτε και η σύνδεση του με την ιστορική στιγμή. Ήταν απλά ο κ.Τζοουνς και την σχέση του με την ιστορία δεν έγινε ποτέ γνωστή…

Κάπως έτσι εξελιχτήκαν λοιπόν τα γεγονότα:

Πολλά χρόνια μετά  σε μια συνέντευξη του ο Armstrong  παραδέχτηκε ότι είπε και ακόμα μια φράση η οποία ούτε καταγράφτηκε ποτέ ούτε διδάχτηκε ούτε έγινε γνωστή

Η συνολική φράση την οποία είπε ήταν ….

 "That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind."

 Have Fun Mr. Jones

"Ένα μικρό βήμα για ένα άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα."

Καλή διασκέδαση κ.Τζοουνς

Την δεύτερη φράση την έκοψε η λογοκρισία της εποχής διότι δεν ταίριαζε με το όλο πνεύμα και την επισημότητα της στιγμής..

Και όμως ο αστροναύτης παραδέχτηκε ότι πράγματι την είπε και εξήγησε και τι ακριβώς σημαίνει.

Όντας  λοιπόν  έφηβος και « ολίγον αλητάμπουρας » όπως παραδέχτηκε , ένα από τα πάθη του ήταν τα μαστορέματα και ειδικά σε μια μικρού κυβισμού μηχανή την οποία καθόταν με τις ώρες και έφτιαχνε, μαστόρευε δοκίμαζε κλπ έχοντας μετατρέψει την πίσω αυλή του σπιτιού του σε συνεργείο και πίστα δοκίμων .

Αυτό βέβαια είχε ως αποτέλεσμα να αναστατώνει την γειτονιά και ιδιαίτερα την οικογένεια Τζοουνς που έμενε ακριβώς δίπλα.  Λογική κατάληξη η μόνιμη καταγραφή του ως αλητήριου φασαριόζικου κ@λοπαιδου από τους καθώς πρέπει γείτονες του.

Ήταν μάλιστα τόσο το μένος τους σε βάρος του που τα παράπονα ήταν καθημερινά και έφταναν μέχρι και τις απειλές ιδιαίτερα από την πλευρά της συζύγου του ζεύγους.

Για εκτίμηση βέβαια στο πρόσωπο του ούτε λόγος…..

Κάποιο καλοκαιρινό απομεσήμερο  λοιπόν και ενώ ασχολιόταν με την αγαπημένη του ενασχόληση στην αυλή του σπιτιού του έγινε μάρτυρας ενός καυγά ανάμεσα στο ζεύγος Τζοουνς.

Το αντικείμενο του καυγά ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ η ανιαρή σεξουαλική ζωή τους και με ποιο τρόπο θα την έκαναν λίγο πιο πικάντικη και ενδιαφέρουσα με τα παράπονα και τις κατηγορίες να εκτοξεύονται εκατέρωθεν σε όλα τα επίπεδα.

Σημείο αιχμής η « εξωφρενική »  απαίτηση του Τζοουνς προς την γυναίκα του να του χαρίσει ηδονή γονατιστή μπροστά του , χρησιμοποιώντας το στόμα της… αίτημα το όποιο απορριπτόταν μετά βδελυγμίας και υστερικών κραυγών .. ως απίστευτη χυδαιότητα.

Παρά την επίμονη του αποτέλεσμα δεν υπήρχε ούτε και συμφωνία βέβαια και για πράξεις ούτε λόγος αντικρούοντας τα οποία επιχειρήματα του με σθένος. Φτάνοντας  ο καυγάς στο αποκορύφωμα του η γυναίκα έδειξε τον γνωστό αλητάμπουρα της γειτονιάς και αποχωρώντας  με μεγαλοπρέπεια είπε στον άντρας της ….

« Σου υπόσχομαι ότι θα το κάνω ……   εάν….   Αυτός ( και έδειξε τον Armstrong )  πατήσει ποτέ το ποδάρι του στο φεγγάρι 

Στον απίστευτο κόσμο κακομοιριάς δυστυχίας και αδικίας στον οποίο ζούμε ευτυχώς συνυπάρχουν φωτεινοί άνθρωποι που η ποιότητα της ζωής τους και των πράξεών τους δείχνουν ακόμα προς την σωστή κατεύθυνση, και η απώλειά τους απλά μας φτωχαίνει ακόμα πιό πολύ.

DOMASTER

Αυτό είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο!!! Δείτε αυτή την κυρία - Ας μην ξεχάσουμε ποτέ... "Ο κόσμος δεν έγινε τώρα κακός.... πάντα ήταν" "Το βραβείο δεν το παίρνει πάντα αυτός που το αξίζει" Irena Sendler  Ιρένα Σέντλερ Πρόσφατα πέθανε μια 98χρονη κυρία που την έλεγαν Ιρένα. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου η Ιρένα είχε εργαζόταν στο γκέτο της Βαρσοβίας ως ειδική υδραυλικός υπονόμων. Είχε όμως κι έναν απώτερο σκοπό. Όντας γερμανίδα ΗΞΕΡΕ ποια ήταν τα σχέδια των ναζί για τους εβραίους. Η Ιρένα έβγαζε λαθραία βρέφη στον πάτο της εργαλειοθήκης της ή σε ένα σάκο από λινάτσα που είχε στην καρότσα του φορτηγού της τα μεγαλύτερα παιδιά. Ακόμα, είχε ένα σκύλο στην καρότσα, που τον είχε εκπαιδεύσει να γαβγίζει όταν οι ναζί φαντάροι της άνοιγαν να μπει ή να βγει από το γκέτο. Οι φαντάροι, φυσικά, δεν ήθελαν πάρε-δώσε με το σκύλο, ενώ το γάβγισμά του κάλυπτε τους θορύβους/ήχους που έκαναν τα βρέφη/παιδιά! Στο διάστημα που το έκανε αυτό, κατάφερε να φυγαδεύσει και να σώσει 2.500 παιδιά και βρέφη. Συνελήφθη και οι ναζί τη χτύπησαν πάρα πολύ άσχημα και της έσπασαν και τα χέρια και τα πόδια.   Η Ιρένα κράτησε ένα αρχείο με τα ονόματα των παιδιών που είχε διασώσει και το φύλαξε σ΄ένα γυάλινο βάζο που έθαψε κάτω από ένα δέντρο στην αυλή της. Μετά τον πόλεμο, προσπάθησε να εντοπίσει όσους γονείς είχαν επιζήσει και επανένωσε τις οικογένειες. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πεθάνει στους θαλάμους αερίων. Τα παιδιά αυτών, τα βοήθησε να τακτοποιηθούν σε θετές οικογένειες ή να υιοθετηθούν. Το 2007, η Ιρένα προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Δεν επελέγη. Ο Πρόεδρος Ομπάμα το είχε κερδίσει ένα χρόνο πριν γίνει Πρόεδρος, για την εργασία του ως "οργανωτής κοινότητας" για το ACORΝ...  και ο Αλ Γκορ το κέρδισε το 2007, για ένα φιλμ σχετικά με την υπερθέρμανση της γης... Εις μνήμην της - 63 χρόνια μετά...  Βάζω το λιθαράκι μου προωθώντας αυτό το μύνημα Ελπίζω να κάνετε κι εσείς το ίδιο... Είναι τώρα πάνω από 60 χρόνια που τέλειωσε ο Β΄Παγκόσμιος στην Ευρώπη.  Αυτό το e-mail στάλθηκε ως "μνημόσυνη αλυσσίδα", εις μνήμην των 6 εκατομμυρίων εβραίων, 20 εκατομμυρίων ρώσων, 10 εκατομμυρίων χριστιανών και 1.900 καθολικών ιερέων που δολοφονήθηκαν, σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν, κάηκαν, λιμοκτόνησαν και ταπεινώθηκαν. Είναι επιτακτική ανάγκη να διασφαλιστεί ότι ο κόσμος ποτέ δεν θα ξεχάσει, γιατί υπάρχουν άλλοι που θα το ξαναέκαναν... Αυτό το e-mail προορίζεται να φτάσει σε 40 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.  Ενωθείτε κι εσείς και γίνετε ένας κρίκος της "μνημόσυνης αλυσσίδας" και βοηθείστε να φτάσει στην άκρη του κόσμου... Στείλτε κι εσείς αυτό το μήνυμα στους γνωστούς σας και ζητείστε τους να συνεχίσουν αυτή την αλυσσίδα.

Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις

Η Ελλάδα μια ατέλειωτη παράγκα

Παράγκα παράγκα του χειμώνα

Και συ μιλάς σαν πτώμα

Ο λαός ο λαός στα πεζοδρόμια

Κουλούρια ζητάει και λαχεία

Κοπάδια κοπάδια στα υπουργεία

Αιτήσεις για τη Γερμανία

Κυράδες φιλάνθρωποι παπάδες

Εργολαβίες ψαλμωδίες και καντάδες

Η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί

Την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί

Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει

Στα καφενεία μπιλιάρδο καλαμπούρι και χαρτί

Στέκει στο περίπτερο διαβάζει

Φυλλάδες με μιάμιση δραχμή

Όχι όχι αυτό δεν είναι τραγούδι

Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας

Είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας

Κι ο χαφιές που μας ακολουθεί

Ξεχασμένο στην λήθη του παρελθόντος το τραγούδι αυτό του Σαββόπουλου ήρθε να μου θυμίσει το σημερινό φύλο της εφημερίδας « το Βήμα της Κω » μια μικρή τοπική εφημερίδα από αυτές που διαβάζονται για να διατηρήσουν ενημερωμένους του πολίτες μικρών κοινωνιών, αλλά που διατηρούν ολοζώντανη την ενημέρωση, ρίχνοντας που και πού και καμιά πολιτισμική σφαλιάρα.

Ακούγοντας το αναρωτιέμαι …  ποια παράγκα άραγε εννοεί ο Σαββόπουλος?

Την παράγκα του τότε? Του σήμερα? Του χθες του προχθές?

Γράφτηκε πριν από 30 περίπου χρόνια μπορεί και παραπάνω . Πόσο σύγχρονο είναι?

Πόσο μας πονάει η Ελλάδα μας?

Πόσο παράγκα με τρύπια στέγη που μπάζει νερά είμαστε ως λαός?

Πόσο κακόμοιροι νιώθουμε?

Πόσοι από εμάς έκαναν ήδη αίτηση για Αυστραλία ή Γερμανία

Πόσοι από εμάς αναζητάμε το καθημερινό κουλούρι μας?

Πόσοι από εμάς έχουμε πλέον εντάξει στα πλαίσια των βραδινών ικεσιών μας προς τον Ύψιστο η την Παναγια και την ικεσία « βοήθα να πιάσω ένα λαχείο , ένα joker  ένα στοίχημα?

Πόσοι από εμάς στην κυριολεξία βγάζουμε στο σφυρί την προσωπική , την ψυχική , την κοινωνική μας παρθενιά στον αέναο αγώνα να αλλάξουμε κάτι , να βελτιώσουμε έστω και λίγο τη ζωή μας? Πόσοι από εμάς δεν εκπορνεύουμε καθημερινά την ύπαρξη μας ολόκληρη  στον αγώνα μας για επιβίωση?

Πόσοι από εμάς δεν καταφεύγουμε στο χασίσι και τα ναρκωτικά  του λαού το ποδόσφαιρο και τα αλλά αθλήματα πουλώντας αντριλίκι εκ του ασφαλούς και βγάζοντας από την κερκίδα τα απωθημένα μας μαζί με άλλους κακόμοιρους σαν κι εμάς που κρυμμένοι  στην ανωνυμία του πλήθους και στην δύναμη του όχλου πασχίζουμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας ?

Πόσοι από εμάς τελικά δεν βλέπουμε τη ζωή μας να μπάζει από παντού ?

Και τέλος πόσοι από εμάς δεν νιώθουμε ότι το κεραμίδι που είχαμε πάνω από το κεφάλι μας δεν υπάρχει πια.

Πόσο μας έχει πληγώσει τελικά αυτή η πατρίδα που δυστυχώς δεν άλλαξε τα τελευταία 10.000 χρόνια?

Και μέχρι πότε θα ανεχόμαστε επιτέλους να είμαστε οι πόρνες του σύγχρονου κόσμου, που όλοι τις πηδάνε και κανένας δεν τις προσέχει?

Πόσο θα ανεχόμαστε να είμαστε τα πειραματόζωα που στην πλάτη μας και την ζωή μας διάφοροι γιάπηδες παίζουν μπιλιάρδο και κάνουν πειράματα οικοδομικής αντοχής και κοινωνικής ανοχής?

Δεν ξέρω... πόσοι , και για πόσο ....  πολύ φοβάμαι όμως οτι ......

Κοιτώντας τον καθρέφτη δυστυχώς παναθεμά με  βλέπω  λίγο « εγώ » ως απάντηση από όλα τα παραπάνω στο πρόσωπο μου

ΑΚΡΙΒΕ ΜΟΥ ΜΑΝΟΛΗ

Σήμερα πήγα σε μια σχολική γιορτή. Φτάσαμε μαζί με την Σοφία κατάτι  καθυστερημένοι ,ολίγον αγχωμένοι, ελαφρώς ιδρωμένοι και μπήκαμε σε μια κατάμεστη αίθουσα . Σε μια αίθουσα γεμάτη νιάτα ,ομορφιά, δροσιά, χαρούμενη διάθεση χαμογελαστά πρόσωπα. Μία αίθουσα στην οποία λάμβανε μέρος η σχολική εορτή για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου .Κλασική γιορτή με τις απαγγελίες κειμένων με τα τραγουδάκια της , ακόμα και με την επιταγμένη στις απαιτήσεις των καιρών τεχνολογίας , όπου ένα laptop ήταν συνδεδεμένο με ένα προτζέκτορα  και προέβαλε επίκαιρες γελοιογραφίες και φωτογραφίες στον τοίχο.

Τα παιδιά γεμάτα ενεργητικότητα , υγεία , έλαμπαν έκαναν αστειάκια μεταξύ τους γελούσαν και απολάμβαναν την ξεγνοιασιά τους.

Ήταν όμορφη γιορτή και δεόντως απολαυστική.

Με τα μάτια αναζητήσαμε την αιτία που μας οδήγησε εκεί.

Πάνω σε ένα πάγκο στα δεξιά της αίθουσας ανάμεσα στους συμμαθητές του καθόταν και ο λόγος για τον οποίο παρατήσαμε την δουλειά μας και τρέξαμε. Ο γιός μας ο Μανόλης.

ΑΚΡΙΒΕ ΜΑΣ ΜΑΝΟΛΗ ….

Ήμασταν εκεί για να σε δούμε να δικαιώνεσαι για τους κόπους σου.

Για να σε δούμε να παίρνεις το Αριστείο προόδου σου και το Βραβείο για την πρωτιά  στο τμήμα σου .

Για να σε δούμε να απολαμβάνεις το χειροκρότημα και την αποδοχή των φίλων και συμμαθητών σου.

Για να σε δούμε να χαμογελάς ευτυχισμένος .

Για να σε ακούσουμε να λες « ακόμα ένα βήμα στο δρόμο για την τελική επιτυχία»

Για να δούμε συμμαθητές φίλους καθηγητές σου να σου χαμογελάνε και να σου λένε «μπράβο»

ΑΚΡΙΒΕ ΜΑΣ ΜΑΝΟΛΗ

Ήμασταν εκεί για να νιώσουμε ότι οι κόποι σου και οι κόποι μας δεν πήγαν χαμένοι

Ήμασταν εκεί για να νιώσουμε να κόβονται τα γόνατά μας στο άκουσμα του ονόματός σου

Ήμασταν εκεί για να «ντροπιαστούμε»  που βουρκώσαμε.

Ήμασταν εκεί για να νιώσουμε ότι τελικά κάτι καταφέραμε και εμείς προσπαθώντας να βοηθήσουμε όσο μπορούσαμε

ΑΚΡΙΒΕ ΜΑΣ ΜΑΝΟΛΗ

Δυό άνθρωποι σήμερα ένοιωσαν πολλά συναισθήματα. Περηφάνια, χαρά , ευτυχία ατέλειωτη αγάπη.

Δυό άνθρωποι σήμερα ένοιωσαν να ατσαλώνονται ακόμα περισσότερο στην προσπάθειά τους να είναι εκεί, να είναι πάντα παρόντες σε οτιδήποτε χρειαστείς.

Δυό άνθρωποι σήμερα ανανέωσαν τις υποσχέσεις τους στον εαυτό τους και την κοινωνία να προσπαθήσουν ακόμα πιο πολύ.

ΑΚΡΙΒΕ ΜΑΣ ΜΑΝΟΛΗ

Σε ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας για την χαρά που μας προσφέρεις

Σε ευχαριστούμε που μας διδάσκεις να αγωνιζόμαστε και να είμαστε περήφανοι

Σε ευχαριστούμε που μας δίνεις το δικαίωμα να νιώθουμε δυνατοί και έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα πάντα να δώσουμε την ψυχή μας ,το αίμα μας, την ζωή μας

Σε ευχαριστούμε που μας έδωσες το δικαίωμα να κοιταζόμαστε συνομωτικά, με ένα χαμόγελο που τα λέει όλα μα όλα

Και πάνω απο όλα σε ευχαριστούμε που σήμερα μας αφαίρεσες  το δικαίωμα να αποτύχουμε, να λιγοψυχήσουμε, να γονατίσουμε , να εγκαταλείψουμε.

Να είσαι πάντα καλά παιδί μου .

http://www.greektube.org/content/view/123970/2/

Έμεινα ακίνητος μαρμαρωμένος καθώς αισθανόμουνα τις εικόνες να θολώνουν από τα δάκρυα ,το μυαλό μου να μουδιάζει , τα πόδια μου να τρέμουν και την αναπνοή μου να κόβεται και να χάνεται

Ένοιωσα ξαφνικά μικρός πολύ μικρός , πολύ μα πάρα πολύ λίγος

Ήθελα να αντιπαραθέσω κάτι αλλά δεν τολμούσα. Ήθελα να ψελλίσω κάτι αλλά δεν υπήρχε τίποτα μα τίποτα απολύτως.

Έστω και μέσα από την ψυχρή οθόνη ενός υπολογιστή γινόμουνα μάρτυρας ενός θαύματος γινόμουν ο ανάξιος κοινωνός ενός πραγματικού μεγαλείου ψυχής .

Ένοιωθα χωρίς ντροπή τα δάκρυά μου να μουσκεύουν το πρόσωπό μου και τα πόδια μου να τρέμουν σαν  να ήταν από ζελέ την καρδιά μου να χτυπάει σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανοίξει στα δύο το στήθος μου και να βγει έξω.

Θαύμαζα  το μεγαλείο της ψυχής ενός πατέρα που χωρίς δεύτερη σκέψη έλεγε το ναι ξέροντας ότι μπορεί να κάνει τα πάντα μέσα από αυτόν που του δίνει δύναμη

Θα ήθελα να γράψω πολλά πάρα πολλά για να αποτίσω τιμή σε αυτόν τον ήρωα του βίντεο αλλά και σε κάθε άλλο ήρωα που «παλεύει » αντίστοιχα ο καθένας με τον δικό του πόνο σηκώνοντας τον δικό του σταυρό.

Νομίζω όμως ότι θα ήταν ιεροσυλία να μολύνω με λόγια αυτές τις εικόνες της κρυστάλλινης ψυχικής καθαρότητας . Δεν μου επιτρέπεται . Εξάλλου τα λέει όλα μα όλα η έκφραση και το χαμόγελο στο πρόσωπο του παιδιού που τιμώρησε η φύση τόσο άδικα , αλλά ισορρόπησε την αδικία ο Θεός χαρίζοντας του ένα πατέρα που η ψυχή του κλείνει τόση δύναμη που φτάνει και για τους δύο.

Ως ένας μικροαστός καθημερινός άνθρωπος και πατέρας με τα μικροπροβληματάκια του την μικροκαθημερινότητά του τις κακομοιριές του τα μικρά και τα μεγάλα λάθη του τις μικρές και τις μεγάλες καθημερινές νίκες ή ήττες του το μόνο που αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνω βλέποντας αυτό το βίντεο είναι να σκύψω ευλαβικά το κεφάλι και να αποδώσω φόρο τιμής στον άγνωστο που με έκανε να νιώσω ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Σε κατάληψη αποφάσισαν να προχωρήσουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μαθητές του Ιπποκρατείου Λυκείου Κω,

πραγματοποιώντας γενική συνέλευση και ψηφοφορία με 269 υπέρ και μόλις 27 μαθητές κατά (προηγήθηκε συζήτηση με αντιπροσωπεία γονέων και καθηγητών

που όμως δεν οδήγησε σε σύγκλιση απόψεων...)

Στο Λύκειο Αντιμάχειας (φωτο) οι μαθητές αποφάσισαν στην πλειοψηφία τους αποχή από τα μαθήματα τους και δημιουργικές δραστηριότητες όπως καθαρισμό του διπλανού άλσους και ροκ συναυλία στην αυλή του σχολείου.

Το γυμνάσιο Αντιμάχειας συνεχίζει κανονικά τα μαθήματα έπειτα από συζήτηση των γονέων και των εκπαιδευτικών με τα παιδιά ενώ τις 2 τελευταίες ώρες συμμετείχε στις δημιουργικές δραστηριότητες του Λυκείου σε ένδειξη συμπαράστασης.

Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα σχολεία το 2ο Λύκειο πραγματοποιεί αυτή την ώρα γενική συνέλευση για να αποφασίσει αν θα προχωρήσει και αυτό σε κατάληψη από σήμερα ενώ τα γυμνάσια

συνεχίζουν κανονικά ενώ υπάρχει συνενόηση για να πραγματοποιήσουν πορεία από κοινού με τα υπόλοιπα υπό κατάληψη σχολεία στο κέντρο της πόλης αύριο ή την Παρασκευή (και όχι σήμερα μεμονωμένα)

http://aegeanews24.gr/default.asp?id=27&lg_id=1&Records=Details&_id=386058

Όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου εκείνη την ημέρα και σε ώρα σχολείου και είδα τον αριθμό του γιού μου αρχικά φοβήθηκα. Τέτοια ώρα σκέφτηκα…  τι κακό έγινε άραγε μιας και ο νους των γονιών δεν πάει ποτέ σε καλό αλλά μόνο στο κακό.

«Μπαμπά , κάνουμε αποχή»  μου είπε και το μυαλό μου απαλλαγμένο από τον στιγμιαίο πανικό ταξίδεψε 30 χρόνια πριν σε άλλο τόπο σε άλλο σχολειό σε αντίστοιχα όμως γεγονότα και κινήσεις .

Σα να με βλέπω τώρα  ,ξερακιανός  με ημιαξύριστο πρόσωπο ( αφού ακόμα τα μούσια στο πρόσωπό μου μάλλον έμοιαζαν  σαν διαλυμένη διαδήλωση ) να μπαίνω επικεφαλής αντιπροσωπείας  μαθητών στο γραφείο του Λυκειάρχη γνωστού και ως λύκου , προκειμένου να ζητήσουμε για λογαριασμό όλων εκδρομή . Το μόνιμο και σχεδόν μοναδικό αίτημά μας ως λυκειόπαιδες. Η αλήθεια είναι ότι τότε τα όποια προβλήματα μας ήταν ελάχιστα. Να πάμε εκδρομή , άντε να ζητήσουμε να ανάβουν λίγο πιο πολύ τα καλοριφέρ έως και το εξτρεμιστικό αίτημα για κάποια εκδήλωση εξωσχολική. Και αν η απάντηση ήταν αρνητική τότε κάναμε « αποχή »από τα μαθήματα . Το διασκεδάζαμε….. χάναμε το μάθημα …..πίναμε το καφεδάκι μας καπνίζαμε λαθραία και κανένα τσιγαράκι κι όλα ήταν μιααααααα  χαρά.

Δίκαια λοιπόν ένιωσα να φουντώνω ακούγοντας για αποχή και μάλιστα μόλις 20 μέρες μετά την έναρξη των μαθημάτων. «Θα το τσακίσω το ρεμάλι»  σκέφτηκα και φουντωμένος άρπαξα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και βγήκα φουριόζος. « Άκου αποχή και αηδίες …… μωρέ θα το αρπάξω από το τσουλούφι και θα του πω εγώ πόσα απίδια βάζει ο σάκος »  σκέφτηκα ξεχνώντας ότι και εγώ υπήρξα μαθητής ότι και εγώ έκανα αποχές .

Έφτασα στο σχολείο μονολογώντας και με την τσαντίλα μου να  βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.

Βρήκα λοιπόν τους μάγκες και τις κούκλες να κάθονται αραχτοί στον περίβολο και να απολαμβάνουν τον ήλιο και την ξεγνοιασιά τους.

Έχοντας εύκολο το γεγονός ότι μπορώ να ανοίγω κουβέντα μέσα σε λίγα λεπτά είχα γύρω μου ένα τσούρμο λυκειόπαιδα . Και τότε ήρθε η πρώτη κατραπακιά όταν με τρομερή έκπληξη διαπίστωσα ότι  η εκδρομή όχι μόνο δεν ήταν το κυρίαρχο αίτημά τους αλλά ΔΕΝ ήταν καν αίτημα.

Άρχισαν να μου λένε για βιβλία που δεν είχαν πάρει ακόμα, για κάτι cd που τους μοιρασάνε και τα οποία ήταν ανακυκλωμένα και γέμισαν τους υπολογιστές ιούς , για τους καθηγητές που δεν έδιναν καμία σημασία στην τάξη με το σκεπτικό « καλά δεν πειράζει που δεν το καταλάβατε το μάθημα …  θα το κάνετε έτσι και αλλιώς στο φροντιστήριο »

Φωτοτυπίες λέει δεν τους δίνουν γιατί δεν έχει χαρτί. Πρόγραμμα ακόμα δεν τους έχουν δώσει γιατί δεν ξέρουν ποιοι καθηγητές θα μείνουν ποιοι θα φύγουν . Το κυλικείο λέει χρεώνει 2 Ε το σάντουιτς και με ένα μπουκαλάκι νερό φτάνουν να

χρειάζονται αισίως 3 ευρώ τη μέρα .

Εμένα η μάνα μου είναι άνεργη είπε ένα κορίτσι και ο πατέρας μου κάνει που και που ένα μεροκάματο. Δεν έχουν λεφτά για φροντιστήριο. Εγώ θέλω να μου τα λένε στην τάξη.

Ομολογώ ότι έπαθα μια σκοτοδίνη , έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου .

Ένοιωσα ανεπαρκέστατος να πουλήσω πνεύμα στα παιδιά. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ακούσω και να προσπαθήσω να καταλάβω . Να καταλάβω πόσο επηρεάζονται από την καθημερινότητα πόσο μπασμένα μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι και πώς τα μυστικά και τα προβλήματα των μεγάλων τελικά ουδόλως των μεγάλων είναι αλλά κοινά και μάλιστα ΠΟΛΥ ΚΟΙΝΑ .

Ψέλλισα κάποια στιγμή ότι ναι μεν καλά όλα αυτά αλλά και η αποχή είναι συγχρόνως ένας τρόπος για μια ωραιότατη κοπάνα και λούφα για να δεχτώ την δεύτερη κατραπακιά ..

Δημιουργική αποχή το λένε και το άκουσα για πρώτη φορά. Δεν θα κάνουμε αποχή για την αποχή

Θα δείξουμε ότι είμαστε ενεργοί πολίτες και ξέρουμε και να διεκδικούμε και να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας μου είπαν.

Και την άλλη μέρα καθάρισαν το άλσος πίσω από το σχολείο και το χώρο γύρω από αυτό .

Και μετά οργάνωσαν ροκ συναυλία …..  μέσα στο σχολείο ….. μόνοι τους.. αυτοί έπαιζαν και τραγουδούσαν..  και εγώ καθόμουν και έβλεπα από μακριά από έξω από τα κάγκελα χωρίς να τολμώ να απολαύσω τη μουσική….. και ένιωθα πως σιγά σιγά ακυρώνομαι …. Ένοιωθα πώς οι πιτσιρικάδες καταφέρανε να μας ακυρώσουν όλους εμάς τους σοβαρούς πώς καταφέρανε μέσα από την πιο  παλιά και τετριμμένη διαδικασία διεκδίκησης να εκφράσουν τους πιο νέους τρόπους αγώνα …  με αποχή και μουσική

Έτσι διάλεξαν να αγωνιστούν για να δείξουν ότι ξέρουν και να αγωνίζονται και να είναι λεβέντες.

Είχα τις αμφιβολίες μου όμως για το αν καταφέρουν να πείσουν αν καταφέρουν να περάσουν το μήνυμα τους, αν είναι αρκετά δυνατή η φωνή τους.

Παρασυρμένος ακόμα από τις αμφιβολίες μου αλλά και από και από μια παλιομοδίτικη αντίληψη για το σχολειό και τα δρώμενα του ( αδυνατούσα βλέπετε ο αφελής να δεχτώ ότι έχουν περάσει 30 τόσα χρόνια από τότε που ήμουν μαθητής ) βλέπω τον Γυμνασιάρχη  ( συστεγαζόμενο σχολείο με το λύκειο, το οποίο μέχρι εκείνη την ώρα έκανε μάθημα ) να βγαίνει έξω  στον περίβολο και να κατευθύνεται προς τους μουσικούς .

Αμάν σκέφτηκα ως εδώ ήταν τώρα θα γίνει μπάχαλο και η διαμαρτυρία και η αποχή και η μουσική και όλα ,θεωρώντας βέβαιο ότι βγήκε για να σταματήσει την εκδήλωση και τα πάντα.

Έκπληκτος βλέπω τον γυμνασιάρχη να σηκώνει τον ντράμερ του συγκροτήματος και να δίνει ένα ρεσιτάλ στα ντραμς « εις ένδειξην συμπαραστάσεως » στον δίκαιο αγώνα τους.

ΚΑΤΑΛΑΒΑ ότι οι πιτσιρικάδες είχαν κερδίσει

ΚΑΤΑΛΑΒΑ ότι οι μάγκες πέρασαν το μήνυμα τους .Στην μικρή τοπική κοινωνία του σχολείου τους . Το πέρασαν όμως . Και αύριο θα το περάσουν και αλλού.

ΚΑΤΑΛΑΒΑ ότι η νέα γενιά είναι εδώ … πιο ώριμη από ποτέ πιο δυνατή από ποτέ

Υποκλίνομαι στον εκπαιδευτικό που ξέρει να διαχειριστεί τα παιδιά

Υποκλίνομαι στον επικεφαλής ενός σχολείου που μπορεί να δει πίσω από τις λέξεις και τις πράξεις τα πραγματικά νοήματα .

RESPECT που λένε και οι μάγκες στο σχολείο

Και θεωρώ εαυτόν ευτυχή που έχω και άλλο παιδί που θα παιδευτεί από έναν τέτοιο δάσκαλο.

Καθώς έβλεπα τον γυμνασιάρχη να βαράει με πάθος τα ντραμς  και τα παιδιά  από κάτω να χοροπηδάνε νιώθοντας  ότι δεν είναι μόνα τους σε αυτόν τον αγώνα για καλύτερη παιδεία για ελπίδα και για μέλλον , ήθελα να φωνάξω « ΚΙ ΕΓΩ ΕΔΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ»

Η  αίσθηση που σου δίνει όταν τον πρωτοδείς είναι μάλλον θα έλεγα περίεργη και κάπως παράξενη

Το άτσαλο βάδισμά του απόρροια των περίσσιων  κιλών του η βροντερή φωνή του και το ντροπαλό χαμόγελό του, στοιχεία ασύνδετα μεταξύ τους που ουδόλως ταιριάζουν με την εμφάνισή του.

Το πρώτο συναίσθημα που μου προσέδωσε η θωριά του ήταν η διάθεση μου να γελάσω και ίσως κάπου βαθιά μέσα μου να χλευάσω αυτό που έβλεπα.

Βέβαια εκ φύσεως δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος και δεν συνηθίζω να αντιδρώ έτσι οπότε κατάπια την διάθεσή μου και στωικά περίμενα τις εξελίξεις αναρωτώμενος τι θα συνέβαινε αν  « μας είχε ». Τα δικά μας είναι δαίμονες κανονικοί πως θα τα φέρει βόλτα αναρωτήθηκα.

Πέρασε η μέρα και δεν μας « είχε » τελικά. Άλλα πράγματα μπήκαν σε προτεραιότητα , υπερκάλυψαν τις πρώτες εντυπώσεις και ξέχασα τα αρχικά μου συναισθήματα, χωρίς όμως να χάσω αυτήν την περίεργη αίσθηση της πρώτης εκείνης μέρας.

Ασχολήθηκα με τα κοινά του χώρου αυτού και προσπάθησα κι εγώ να βάλω το όποιο λιθαράκι μου στο οικοδόμημα.

Και τότε  ένα μεσημέρι με σταμάτησε και μου άνοιξε κουβέντα για  τα σχέδια του. Μου είπε για το όνειρό του να μάθουν τα παιδιά χορό , για την δημιουργία ενός θεατρικού, για την προσπάθεια του να οργανώσει τα παιδιά να βγουν τα Χριστούγεννα  να πουν τα κάλαντα και άλλα πολλά ακόμα που τώρα πια δεν θυμάμαι. Και τότε αντιλήφθηκα πολύ απλά ότι μάλλον είχα κάνει λάθος και ότι έπρεπε να αναθεωρήσω την όποια πρώτη άποψή μου.

Ρώτησα και τον γιο μου  γιαυτόν και πήρα την απάντηση « δεν μας έχει αλλά είναι από τους καλύτερους κυρίους »

Άρχισα λοιπόν να παρακολουθώ από κοντά αυτήν την ιδιαίτερη μορφή .

Μιλάω βέβαια για το Δημοτικό σχολείο Αντιμάχειας και για τον κ.Αλέκο όπως τον λέει η μαρίδα του σχολείου ο Αλέκος μας όπως τον φωνάζουμε εμείς .

Δάσκαλος το επάγγελμα που πάει να πει κάτι σαν Θεός για τα βλαστάρια μας που τον βλέπουν και τον ακούν μη έχοντας στην πεντακάθαρη ψυχή τους κακίες και κακομοιριές και κολλήματα όπως όλοι εμείς.

Ο Αλέκος μας που αποτελεί την ψυχή του σχολείου.

Είναι εκεί …  πάντα, όλες τις ώρες όλες τις μέρες . Ακόμα και το καλοκαίρι που το σχολείο είναι κλειστό όταν περνάς από εκεί  έχεις την αίσθηση ότι είναι εκεί, ότι θα τον δεις να κάθεται στα σκαλοπάτια , λες και μπορεί να διαχωρίζεται και να βρίσκεται ταυτόχρονα σε οποιοδήποτε άλλο σημείο αλλά ΚΑΙ στο σχολείο.

Οργανώνει τις παιδικές εκδρομές με μεγάλη ικανότητα να συνδυάζει την αγάπη του για την θρησκεία και την αρχαία Ελλάδα

Φτιάχνει εκδηλώσεις παντρεύοντας αναντίρρητα μπουζουκόηχους και κλαρίνα

Κωμικά σκετσάκια και χορικά δρώμενα από αρχαία τραγωδία.

Αποδέχεται με την μεγίστη των ευκολιών ότι μια εκδρομή πρέπει να περιλαμβάνει επίσκεψη στους Δελφούς αλλά και στον μητροπολιτικό ναό Άμφισσας.

Είναι εκεί για να δώσει το παρόν με την ομάδα του από λιλιπούτειους χορευτές στις εκδηλώσεις του Δήμου για το κρασί για το μέλι αδιαφορώντας αν είναι καλοκαίρι και αν πρέπει να πάει με το δικό του αυτοκίνητο να μαζέψει τα παιδιά από τα σπίτια τους και βέβαια να τα επιστρέψει. Αρκεί το σχολείο να δείξει ότι είναι παρόν ότι είναι ζωντανός οργανισμός ότι αποτελεί ένα γεμάτο υγεία και ζωντάνια κομμάτι της κοινωνίας μας.

Τον άκουσα πρόσφατα να στέλνει κάποιον να του αγοράσει 20 μπουκαλάκια νερό για να έχει να δώσει στα παιδάκια στο ολοήμερο σχολειό μιας και η σύμβαση του κυλικείου του επιτρέπει να κλείσει στις 12,30 ενώ τα πιτσιρίκια μένουν μέχρι τις 15.30

Είναι ο μόνος από το διδασκαλικό προσωπικό που είναι παρών στις συνελεύσεις του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων και ας μην έχει παιδιά στο δημοτικό.

Και βέβαια με αρκετό αυτοσαρκασμό δήλωσε ότι αν κάποια από τις παρούσες γυναίκες αναλάβει να του ράψει ένα φωσφορίζον γιλέκο στα μέτρα του ευχαρίστως προσφέρεται να κάνει τον σχολικό τροχονόμο.

Ξέρει όλα τα παιδάκια στο σχολείο. Έχει για το καθένα μια άποψη. Ξέρει τι πρέπει να πει  σε κάθε παιδάκι και πώς πρέπει να το πει για να γίνει αυτό που πρέπει.

Αυτός είναι ο Αλέκος μας. Το ιρτζι του σχολειού μας  το πνεύμα του η ψυχή του

Θα ήμουν άδικος αν δεν αναγνώριζα και ανέφερα ότι όλοι ανεξαιρέτως οι δάσκαλοι μας είναι φιλότιμοι ,σοβαροί επιστήμονες και αφοσιωμένοι στο καθήκον τους απέναντι στα παιδιά   μας δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό συνεχώς και αδιαλείπτως.

Όλα τα παιδιά που έχουν περάσει από το σχολείο τουλάχιστον στα χρόνια που και εγώ με την ιδιότητα του γονέα μπαινοβγαίνω εκεί , αγαπούν τους δάσκαλους και τις δασκάλες τους ( σε κάποια από αυτά μάλιστα ακόμα και τώρα η εμφάνιση της Δασκάλας τους η μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο τους δίνει απεριόριστη χαρά)

αλλά όλα ανεξαιρέτως αγαπάνε ΚΑΙ τον Αλέκο .

Αυτό  το κάτι τις το διαφορετικό  προέρχεται από τον Αλέκο μας

Από τον δάσκαλο που απλούστατα είναι εκεί. ΠΑΡΩΝ .

Που έχει αποδείξει με την στάση του ότι  δάσκαλος είναι λειτούργημα  στάση και τρόπος ζωής . Ότι η « παίδευση » των παιδιών δεν σταματάει ποτέ . Τον Δάσκαλο που διδάσκει όχι μόνο τα παιδιά μας αλλά και εμάς .

Μακάρι να υπήρχε η δυνατότητα να ξαναγυρίσει ο χρόνος σε εκείνο το πρώτο πρωινό και να είχα την ευκαιρία να έχω ένα χαμόγελο πιο ειλικρινές και ξεκάθαρο στα χείλη μου

Είναι βράδυ τώρα που τα γράφω όλα αυτά και δεν έχει σχολείο τέτοια ώρα αλλά είμαι σίγουρος ότι αν περάσω από εκεί θα δω την πληθωρική σιλουέτα να μου κουνάει το χέρι και να φωνάζει « καλησπέρα…  τα παιδιά καλά?»

ΤΟ ΚΟΛΟΜΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΡΙΛΙΚΙ

Κολόμπο λέμε στα χάνια όπου μεγάλωσα και αντρώθηκα το παλιό ενετικό λιμάνι

Με τον πετρόχτιστο Φάρο που στέκει εκεί και αγναντεύει το πέλαγο, με τα στενάκια του την «οβριακή » όπου παλιά μένανε οι εβραίοι τα καλντερίμια του τα παλιά στριμωγμένα σπιτάκια του

Την πιάτσα κυρίως του καλοκαιριού όπου όλος ο κόσμος αρέσκεται να περιπατάει στην παραλία που είναι γεμάτη ουζερί καφετερίες και  εστιατόρια . Είναι η βόλτα των οικογενειών , μπαμπάδες που περιπατάνε νωχελικά, μαμάδες με αετίσιο βλέμμα που γυρίζει γύρω γύρω σαν ραντάρ επιτηρώντας και προσέχοντας τα κουτσούβελα που τρέχουν σαν μανιασμένα περά δοθώ, λες και μόλις απελευθερώθηκαν από ισόβια δεσμά και τρέχουν να προλάβουν τον χαμένο χρόνο τους.

Καφετερίες όπου η φραπεδια πήγαινε  σύννεφο από τους νεωτέρους ενώ οι παλιότεροι μη θέλοντας « ετουτα να τα νεροξεπλύματα » προτιμούσαν μετά παρρησίας τον ελληνικό καφέ η κανένα ουζάκι.

Βόλτα των οικογενειών  ήταν ταυτόχρονα και η « τσάρκα »  για τους μάγκες για τους μικρομέγαλους έφηβους σαν κι εμάς που ακόμα αναζητούσαμε την ταυτότητα μας και την καθιέρωση μας μέσα στον κοινωνικό μας περίγυρο αλλά και την καταξίωση μας μέσα στις παρέες μας τους φίλους μας  αλλά και αυτούς που στο μυαλό μας χαρακτηρίζαμε σαν αντίπαλους μας . Φίλους μεν αλλά αντίπαλους κιόλας. Ω ναι είχαμε και τέτοια ….   Εμείς ήμασταν Ροκάδες οι άλλοι Καρεκλάδες εμείς ήμασταν Προοδευτικοί οι άλλοι ήταν Συντηρητικοί  ακόμα ακόμα εμεις ήμασταν Ολυμπιακακηδες και οι άλλοι ήταν Παναθηναικακηδες η αλλιώς εμείς Γαυροι αυτοί Βαζελοι.

Φούντωναν οι κουβέντες στις καφετέριες υψώνονταν οι φωνές αγριεύανε  τα πάθη και μετά πάλι μόλις περνούσε καμία όμορφη κοπελιά από μπροστά μας καταλαγιάζανε οι φωνές ησύχαζε η έξαψη και μια άλλη έξαψη αντικαθιστούσε την προηγούμενη . Πιο μουλωχτή πιο βαθιά από αυτές που δεν λέγονται έτσι απλά με λόγια γιατί αυτή ήταν η πιο σημαντική καταξίωση η πιο ουσιώδης η πιο όμορφη η κορυφαία . Η καταξίωση της ερωτικής μας ταυτότητας , το σημείο που όταν το περνούσαμε είχαμε κάνει ένα πολύ  σημαντικό βήμα στη ταυτοποίηση μας.

Είχε και τα φωτεινά του μέρη , ολοζώντανα ,όπου όλα ήταν εμφανή κανένας δεν κρυβόταν και κανένας δεν έκρυβε κάτι. Είχε όμως και τα απόμερα του τα σκοτεινά του όπου άραζαν τα ζευγαράκια, όπου τσακωνόταν στα μουλωχτά η φιλιόταν με πάθος περίσσιο, και αγκαλιάζονταν με απύθμενο ανεκπλήρωτο πόθο όση ώρα βρισκόταν εκεί μη θέλοντας να χάσουν ούτε ένα δευτερόλεπτο

Εκεί ήταν και το σημείο μηδέν..  όποιος αποκτούσε « σχέση» και κατέφευγε στα σκοτάδια αποκτούσε αυτόματα και την καταξίωση της παρέας και ανέβαινε επίπεδο προς τον πολυπόθητο χαρακτηρισμό του Άντρα.

Ακόμα και οι σκληροί και αρτηριοσκληρωτικοί κριτίκαρε  με τις μουστάκες  τα στιβάνια και τις κολλημένες σε μια στείρα ηθική ιδέες τεχνηέντως απέφευγαν να περάσουν από εκεί προφασιζόμενοι ότι « ντρέπονται να θωρούνε τα ξεγιβεντισματα ντωνε  » αλλά που στην πραγματικότητα απλά καταλάβαιναν ότι δεν έπρεπε να περάσουν  από εκεί ότι δεν είχαν το δικαίωμα να χαλάσουν αυτές τις στιγμές ή ίσως και κάπου στο βάθος του μυαλού τους να θυμόταν ότι και αυτοί κάποια στιγμή άφησαν το ευεργετικό σκοτάδι να τους κρύψει στην φιλόξενη αγκαλιά του.

Έτσι ήταν το Κολόμπο .Τόπος που χωρούσε τους πάντες και είχε για όλους μια γωνία κομμένη και ραμμένη στα μετρά του και στις ανάγκες του.

Είχε δική του ζωή δική του προσωπικότητα . Σα να ήταν ζωντανό. Σα να είχε  τη δύναμη να αποφασίζει ποιος του κάνει και ποιος όχι . Ποιος του ταιριάζει και ποιος όχι. Σε ποιον θα επιτρέψει να σουλατσάρει ανέμελα και ποιον θα εμπόδιζε με μια δύναμη πρωτόγνωρη , ακόμα και να περάσει από εκεί. Άλλους τους δεχόταν και τους αγκάλιαζε και άλλους όχι . Όλους όμως τους σφράγιζε με καυτό λες σίδερο την ψυχή τους ανεξίτηλα ,ώστε να είναι αδύνατον να ξεχάσουν την ύπαρξη του δια παντός.

Στα εφηβικά μάτια μας φάνταζε σαν η γη της επαγγελίας . Εκεί απολαμβάναμε την παρέα μας τους τσακωμούς μας τους έρωτες μας τα πάθη μας

Εκεί προσπαθήσαμε να γίνουμε άντρες

Εκεί δυνάμωσαν φιλίες αδέρφισες

Εκεί έρωτες μεγάλοι

Εκεί φτιαχτήκαν παρέες και οικογένειες

Πολλοί από εμάς φύγαμε και δεν πίνουμε πια τον καφέ μας στο λιμάνι, αλλά όταν κοιτάμε στο πολύ βάθος της ψυχής μας και βλέπουμε το καυτό του σημάδι θα θέλαμε ξανά να αράξουμε εκεί για ένα καφέ η έστω να πάρουμε την γυναίκα μας ( κι ας έχουμε δυο και τρία παιδιά πλέον ) και να κρυφτούμε στα σκοτάδια να ξαναγίνουμε ζευγαράκι και να « ξεγιβεντιστουμε » και μετά καμαρωτοί καμαρωτοί σαν παγώνια να εμφανιστούμε στην παρέα μας για να δούμε στα μάτια τους τον θαυμασμό και την αποδοχή .

Ξεκίνησα να γράφω (ενώ αρχικά δεν είχα καμία πρόθεση να ανοίξω blog )  διότι είναι πλέον εμφανές ότι είναι αδύνατον σε οποιονδήποτε σκεπτόμενο πολίτη ( που τέτοιος φιλοδοξώ να είμαι ) να μείνει απαθής και να παρακολουθεί αδιάφορος τα τεκταινόμενα στην ζωή μας , και μίλα για την συλλογική ζωή μας και όχι την ατομική

Κρατιόμαστε με τα δόντια σε μια Ελλάδα που μάλλον έχει πεθάνει και απλά δεν έχουν χτυπήσει ακόμα οι καμπάνες στις γειτονιές.

Κρατιόμαστε με τα δόντια ζωντανοί αγωνιζόμενοι να επιβιώσουμε με τα ελάχιστα εναπομείναντα χρήματα που υπάρχουν στις τσέπες μας.

Κρατιόμαστε με τα δόντια να διατηρήσουμε ζωντανή της οικονομική ζωή αυτής της χώρας ( και όχι δεν είμαι υπουργός οικονομικών ,αιμοδότης του συστήματος είμαι)

Κρατιόμαστε με τα δόντια να παραμείνουμε αυτό που χρειάστηκαν καμπόσες δεκάδες αιώνες για να γίνει. Ένας λαός με ιδιαιτερότητες με τη μαγκιά του, με την ταβέρνα του, με την διάθεση του να γελάσει να διασκεδάσει . Με την διάθεση του να   μείνει μοναδικό στο είδος του , με την διάθεση του να μην αφήσει κανένα άλλο λαό να είναι τόσο " ωραίος" όσο εμείς.

Κρατιόμαστε με τα δόντια να παραμείνουμε κυρίαρχοι της ζωής μας του τόπου μας της ίδιας μας της ύπαρξης.

Παλιοί κατακτητές παλιοί μας γνώριμοι ( γερμανοί, άγγλοι ) αλλά με νέες μεθόδους και νέους τρόπους πιο εκλεπτυσμένους πιο " τσίλικους" πιο αποτελεσματικούς

Κρατιόμαστε με τα δόντια…..

Κρατιόμαστε με τα δόντια ……

Όλα αυτά  και άλλα πολλά μπορεί να περνάνε  από το μυαλό μου μόλις ησυχάσει λιγάκι και μόλις καταλαγιάσει η τρεχάλα της ημέρας η απίστευτη αγωνιά του καθημερινού αγώνα για ζωή και επιβίωση .

Τότε που διαχωρίζομαι από τους πολλούς και όπως οι πολλοί τρέχω να κλειστώ στο καβούκι μου για  να γλύψω τις πληγές μου και τότε αναζητώ εναγωνίως κάτι να πιαστώ κάτι να μου φωτίσει στο σκοτάδι κάτι να μου ψιθυρίσει σιγά στο αυτί σαν ερωτική πρόκληση « είμαι εδώ , είμαι κοντά σου , κάνε με ότι θες, χρησιμοποί-ησε με όπως εσύ νομίζεις καλύτερα,  για να βγεις από την αγωνιά ,για να πάρεις την πολυπόθητη ανάσα που θα σε κρατήσει ζωντανό».

Βαθιά ερωτική, αλλοπρόσαλλα και αναίτια σκληρή φωνή , αλλά ταυτόχρονα ολοζώντανη και γεμάτη προσμονή για αυτό που μπορεί να δώσει γιαυτο που μπορεί να καταφέρει να μου κάνει  στην καθημερινότητα μου στη ζωή μου.

Πετάγομαι αλαφιασμένος αναζητώντας την πηγή αυτού του ψιθύρου ,αναζητώντας να βρω ποιος κάνει πλάκα με τη ζωή μου με την κακομοιριά μου με τα προβλήματα μου .

Στο μισοφωτισμένο από την οθόνη του υπολογιστή γραφείο μου όπου οι σκιές έχουν καταλάβει τον χώρο τους οι φωνές έρχονται από παντού.

Σα να μου φάνηκε πως είχε την ένρινη περίεργη φωνή του Τσιτσανη, η μήπως ήταν η καθαρή σαν κρύσταλλο φωνή της Αρβανιτακη , ή η βαριά σαν ρόγχος αλυσοπρίονου φωνή του Springsteen ?

Μπα λάθος κάνω ……….  από πού και ως που ο Τσιτσανης , η Αρβανιτακη η ακόμα και ο Springsteen θα μιλούσαν σε μένα?

Είναι δυνατόν να μου μιλούν για ερωτικά παιχνίδια για βοήθεια , να μου ζητούν να τους χρησιμοποιήσω?

Μπλέχτηκα χειρότερα τώρα  προσθέτοντας στα βάσανα μου και την προσπάθεια μου να καταλάβω τι στο διάβολο συμβαίνει γύρω μου , τι έπαθα ξαφνικά και ακούω φωνές , καθώς με λούζει κρύος ιδρώτας . Παναγία μου σκάφτομαι το μονό που μου μένει τώρα είναι να τρέχω στους ψυχολόγους και τους ψυχίατρους

Μα από την άλλη πάλι είμαι βέβαιος ότι άκουσα τις φωνές ότι άκουσα τις προκλήσεις

Και ενώ παλεύω κάθιδρος και αναμαλλιασμένος μουρμουρίζοντας στον εαυτό μου « σύνερθε κακομοίρη δεν πας καθόλου μα καθόλου καλά » να πιαστώ από κάτι να σωθώ, ακούω την παιδική πεντακάθαρη  φωνούλα του γιου μου να μου λέει .. « μπαμπά τι έχεις? Τι μουρμουράς εκεί  ?» Τι να σου απαντήσω σκέπτομαι που σε έφερα σε ένα κόσμο τόσο περίεργο και δύσκολο να επιβιώσει κανένας και μάλιστα χωρίς καν να σε ρωτήσω………

Και ενώ ψάχνω μανιωδώς στην παχύρευστη σούπα στην οποία έχει μεταβληθεί το μυαλό μου να  βρω μια αξιοπρεπή απάντηση να του δώσω τον  ακούω να λέει…. « Ωραίο τραγούδι αυτό που ακούς μπαμπά . » Τον κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και τον βλέπω να έχει ένα άδολο ξεκάθαρο και αμόλυντο χαμόγελο στο προσωπάκι του . Και ένιωσα να ξεκλειδώνει η κερκόπορτα των ψιθύρων να ανοίγουν οι μυστικές δίοδοι των προκλήσεων.

Και τότε είδα το Φως .. κατάλαβα… κατανόησα απολύτως τις φωνές τις προσκλήσεις τις προκλήσεις .

Κατάλαβα ότι ο Τσιτσανης και η Αρβανιτακη και ο Springsteen  απευθυνόταν σε μένα και μόνο σε μένα ενώ ταυτόχρονα απευθυνόταν σε όλους

Σε όλους και στον καθένα χωριστά.

Είδα την ελπίδα, είδα το φως στο τούνελ ,είδα τον τρόπο να πάρω ανάσα να υπερνικήσω αυτό που με κατατρώει .

Κατάλαβα ότι υπάρχει κάτι που είναι δικό μου μονό δικό μου αλλά και καθενός μας χωριστά..  η ΜΟΥΣΙΚΗ . και κατάλαβα πως ότι και αν γίνει ότι και αν μου κάνουν η μουσική θα είναι εκεί να με κρατήσει ζωντανό.

Να μου μιλήσει για αγάπη, πάθος , έρωτα , μίσος, πόνο, ζωή, θάνατο, δουλειά, χαρά κλπ

Να με διασκεδάσει να με στενοχωρήσει να μου θυμίσει να μου δώσει δύναμη να με κάνει να επανέλθω πιο ζωντανός πιο δυνατός πιο αποφασισμένος από ποτέ

Να με κάνει να θυμηθώ , να θυμηθώ γλέντια και κλάματα, χάρες και πίκρες , όμορφες στιγμές και μοναξιές.

Είναι εδώ , πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Για να μου ψιθυρίζει κάθε βράδυ στο αυτί μου « εδώ είμαι……  κάνε με ότι θες »