Εδώ και κανά δυο μήνες, έχουν πέσει στα χέρια μου κάποια βιβλιαράκια του Γιάννη Μαρή, του συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Ενώ ξεκίνησα να τα διαβάζω γιατί ήθελα κάτι ελαφρύ, και ενδιαφέρον ταυτόχρονα, αλλά χωρίς να χρειάζεται πολλή πολλή σκέψη (γιατί θα νικούσε η νύστα), κατέληξα να τα διαβάζω με μανία και να έχω διαβάσει ήδη τέσσερα ή πέντε από τα μυθιστορήματά του.

Κατ'αρχήν, να ξεκινήσω από τα βασικά:

Ο Γιάννης Μαρής (1916-1979) (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιάννη Τσιριμώκου), γιος δικαστικού, γεννήθηκε στη Σκόπελο. Καταγόταν από γνωστή οικογένεια της Φθιώτιδας με παράδοση στο χώρο της πολιτικής. Μεγάλωσε στη Λαμία. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ίδρυσε την Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας (Ε.Λ.Δ.) από κοινού με τους Ηλία Τσιριμώκο και Σταύρο Κανελλόπουλο, οργάνωση που συμμετείχε στο ΕΑΜ, στης οποίας το δημοσιογραφικό όργανο "Μάχη" διετέλεσε αρχισυντάκτης και αρθρογράφος. Από το 1945 ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Το 1950, μετά τις αποκαλύψεις της εφημερίδας για το στρατόπεδο της Μακρονήσου, δικάστηκε και κλείστηκε στις φυλακές των Βούρλων στη Δραπετσώνα. Αποφυλακίστηκε χάρη στην παρέμβαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και του πολιτικού ηγέτη Αλέξανδρου Σβώλου. Συνεργάστηκε με τα έντυπα "Προοδευτικός Φιλελεύθερος", "Νέα Γραμμή", "Ελεύθερος Λόγος", "Αθηναϊκή", "Ακρόπολις", "Απογευματινή" και το περιοδικό "Πρώτο". Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1953 με το μυθιστόρημα "Έγκλημα στο Κολωνάκι", που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό "Οικογένεια". Η επιτυχία του μυθιστορήματος, που εκδόθηκε σε βιβλίο από τις εκδόσεις "Ατλαντίς", τον ώθησε να συνεχίσει το γράψιμο και έτσι, στο περιθώριο της δημοσιογραφικής δουλειάς του, κατάφερε να γράψει περίπου πενήντα αστυνομικά αφηγήματα, είκοσι σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και δύο θεατρικά έργα ("Ο κύριος 5%", που παρουσιάστηκε από το θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου και "Ποιος είναι ο Λύσσανδρος", που παρουσιάστηκε από τον θίασο των Ευθυμίου-Μαυροπούλου-Παπαγιαννόπουλου, και τα δύο σε συνεργασία με τον Δ.Κ. Ευαγγελίδη). Όπως σημειώνει ο συγγραφέας Φίλιππος Φιλίππου στην εφημερίδα "Το Βήμα", [...] "Δημιουργός ολόκληρης σχολής συγγραφέων αστυνομικών ιστοριών, ο Γιάννης Μαρής χρησιμοποιούσε την αστυνομική πλοκή ως πρόσχημα. Αυτό που τον ενδιέφερε πραγματικά ήταν η ατμόσφαιρα, το περιβάλλον, οι ανθρώπινες σχέσεις, δημιουργώντας ζωντανούς χαρακτήρες, αποτέλεσμα της συνεχούς παρατήρησης των προσώπων με τα οποία ήρθε σε επαφή στη διάρκεια της πολυετούς του καριέρας. Χαρακτηριστικός ανθρώπινος τύπος του Μαρή και βασικός ήρωας στα περισσότερα βιβλία του, ο αστυνόμος Μπέκας, κοντόχοντρος με ασήμαντη εμφάνιση, δεν ανήκει στους τύπους της νυχτερινής αθηναϊκής ζωής. Είναι υποδειγματικός οικογενειάρχης, δεν έχει διαβάσει ποτέ ποίηση αλλά "τον Βάρναλη τον έχει ακουστά", και πιστεύει ότι "οι ιδιωτικοί αστυνομικοί είναι για τις ταινίες του κινηματογράφου και τα μυθιστορήματα· χωρίς τον μηχανισμό της αστυνομίας πίσω σου είσαι άοπλος, αδύναμος, γυμνός..."" Ο Γιάννης Μαρής πέθανε στην Αθήνα το 1979. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του βλ. Χατζηφώτης Ι. Μ., "Μαρής, Γιάννης", στη "Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", τ. 10,  Αθήνα: Χάρη Πάτση, χ.χ. και Αλέξης Ζήρας, "Μαρής, Γιάννης" στο "Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", Αθήνα: Πατάκης, 2007, σ.1333. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ. & εφημερίδα "Το Βήμα").

Πέφτοντας λοιπόν πάνω στα βιβλιαράκια αυτά (είναι από μια έκδοση του Βήματος σε Pocket μορφή, με πολύ ταιριαστή κατά τη γνώμη μου αισθητική εξωφύλλου και εξαιρετικά βολική όταν έχεις μωρό, και πρέπει να τα κάνεις όλα με το ένα χέρι), αντιλήφθηκα ότι οι ιστορίες και οι περιγραφές του σε μεταφέρουν στην ατμόσφαιρα μιας Αθήνας, μιας Ελλάδας των προηγούμενων δεκαετιών, του προηγούμενου αιώνα, και μάλιστα με ένα ύφος από Φίλμ Νουάρ, αναμειγμένο με γονιδιακά εντυπωμένες εικόνες. Σε πάει σε μια εποχή χωρίς κινητά, υπολογιστές και i-pad, σε μια εποχή που δεν έχουν όλοι αυτοκίνητα, δεν έχουν όλοι τηλέφωνο στο σπίτι τους, ούτε και τηλεόραση, σε μια εποχή που η κατοχή είναι αρκετά κοντά, ώστε οι άνθρωποι να θυμούνται τα εγκλήματα πολέμου (αυτό δεν το λέω τυχαία...)

Ο τρόπος που ο Μαρής μεταφέρει τις ιστορίες του, με βασικό πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Μπέκα, μια φιγούρα ιδαίτερα συμπαθή, (μου θυμίζει τον Ηρακλή Πουαρό), με το ανάλογο διακριτικό χιούμορ, είναι κάτι που σε κάνει να κολλάς. Προσωπικά με κέρδισε όλη αυτή η ατμόσφαιρα και η έντονη περιγραφικότητα που γενικά αγαπώ, η πληθώρα των χαρακτήρων και η αρκετά έξυπνη πλοκή, τις πιο πολλές φορές.

Βέβαια, υπάρχουν στιγμές που μοιάζει λίγο απλοϊκή η γραφή και η σκέψη του, και αν έχεις διαβάσει μερικές ιστορίες, αισθάνεσαι ότι κάποιες στιγμές του ενός βιβλίου επαναλαμβάνονται στο άλλο. Αλλά αν βρίσκεσαι σε φάση που θέλεις να διαβάσεις κάτι όχι πολύ ψαγμένο, είναι μια καλή πρόταση.

Φυσικά ψάχνοντας ανακάλυψα ότι υπάρχουν κάποιες ταινίες ασπρόμαυρες που γυρίστηκαν γύρω στο 50- 60, και το σενάριό τους βασίζεται στα μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή.

Και ήταν πραγματικά μια πολύ ευχάριστη εμπειρία να βλέπει κανείς την προσπάθεια του ελληνικού κινηματογράφου για παραγωγή Φιλμ Νουάρ με σενάρια του Μαρή.

Για τους λάτρεις του Παλιού Ελληνικού Κινηματρογράφου, enjoy:

Χτες ήταν μια πολύ αντιφατική μέρα για μένα. Από την μία είχα πάρει την πιο μεγάλη χαρά πηγαίνοντας το μωράκι μου στο γιατρό, γιατί μου είπε ότι αναπτύσσεται με πολύ γοργούς ρυθμούς, ανέβασε ύψος, βάρος και περίμετρο κεφαλής σε ένα μήνα σχεδόν διπλάσια απ’ όσο θα έπρεπε για την ηλικία του… και όλα αυτά αποκλειστικά με το δικό μου γάλα. Ένιωσα το θαύμα του θηλασμού και το θαύμα της ζωής. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο μεγάλη ικανοποίηση είναι να ξέρεις και με επιστημονική επιβεβαίωση ότι κάνεις κάτι τόσο ξεχωριστό αλλά και δύσκολο σωστά. Και είναι ένα μωρό χαρούμενο και γελαστό. Και αυτό είναι που μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω να ζω σε συνθήκες αποκλεισμού, κάτι που για την ιδιοσυγκρασία μου είναι τρομερά δύσκολο. Αλλά το αξίζει...

Και είναι αστείο, γιατί δεν είμαι από τις γυναίκες που είχαν ως στόχο την μητρότητα από μικρά κορίτσια. Είμαι ένας άνθρωπος πολύ ελεύθερος, πολύ εγωιστής και προσκολλημένος σε πράγματα του «εαυτού». Τέχνη, χαρά και ζωή… μουσική, κόσμος, έκθεση. Πράγματα που έχω χάσει ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί. Δεν είμαι πια χαλαρή, ανέμελη, δεν έχω επαφή με τον εαυτό μου και με αυτό που με γεμίζει τόσο, τη μουσική. Τη μουσική ως παράσταση, όχι ως άκουσμα, αυτό δεν το έχω χάσει.

Και χτες, λοιπόν, έπεσα πάνω σε κάποιες εικόνες που πραγματικά μου έδειξαν πόσο μακριά είμαι από την προηγούμενη ζωή μου. Πως η ζωή (η προηγούμενη ζωή μου) συνεχίζεται, χωρίς εμένα. Πως ουδείς αναντικατάστατος, κανένας όμως. Κάθισα και σκέφτηκα γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να αλλάξω σελίδα. Να αναθεωρήσω τις προτεραιότητές μου, την ύπαρξη μου όλη. Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να δω ότι μπροστά υπάρχει πάντα ο δρόμος της εξέλιξης και ότι η ζωή είναι και ήταν πάντα μια συνεχής αλλαγή.  Γιατί μου κάθεται τόσο άσχημα ότι δεν μπορώ να είμαι εκεί που ήμουν. Δεν μπορώ να είμαι αυτή που ήμουν. Ανασφάλειες, γαμώτο, που δεν έχω καταφέρει να νικήσω ακόμα. Πού θα πάει όμως...;

Οι άνθρωποι, εν τω μεταξύ, εξαφανίζονται όταν δεν είσαι πια ο ίδιος. Οι φίλοι δεν είναι διατεθειμένοι να παραμείνουν στη ζωή σου όταν αλλάξει. Κι αυτό μ’ έχει πληγώσει. Έχω τρεις μήνες που έχω αυτό το μικρό θαύμα στη ζωή μου και δεν έχω πολλούς ανθρώπους να το μοιραστώ, ούτε καν να μου θυμίσουν ότι δεν έχω χαθεί σαν υπόσταση (αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω). Και υπήρχαν πολλοί περισσότεροι πριν στη ζωή μου. Δηλαδή αν δεν πάω εγώ στους ανθρώπους παντοιοτρόπως, εκείνοι δεν έρχονται. Όμως ίσως να πρέπει να αναθεωρήσω τις σχέσεις στη ζωή μου, ακόμα και τη δική μου πλευρά σ’ αυτές. Ίσως κάνω κάτι λάθος...

Και γράφοντας αυτό το ποστ σαν τη προσωπική μου αυτό-ψυχανάλυση, σκέφτομαι ότι και σελίδα θα αλλάξω, και θα αποδεχτώ κάποια πράγματα, και όσα δεν μπορώ να μην έχω στη ζωή μου, θα τα ξαναποκτήσω. Ίσως θα πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή, αλλά το έχω ξανακάνει. Θα το ξανακάνω. Απλά αυτη τη στιγμή νιώθω παροπλισμένη και αδύναμη, εξαντλημένη. Ελπίζω σύντομα να νιώσω δυνατή πάλι.

Σας φιλώ,

Καληνύχτα

Υπάρχουν κάποια πραγματάκια που έχω εκτιμήσει εκ νέου τώρα που ζώ στην απομόνωση και την εκτέλεση του νέου μου ρόλου. Όχι ότι δεν τα αγαπούσα όταν μπορούσα να τα κάνω ανενόχλητη, αλλά τώρα ειδικά που μου έχουν λείψει, τα εκτιμώ περισσότερο ακόμα... Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν γκρινιάζω, έχω πραγματικά δεχτεί αυτή την ολιγόμηνη υποχρεωτική απομόνωση, με αντάλλαγμα το μπεμπάκι, που πρέπει να ξεπεταχτεί λίγο πριν μπορέσω να τα ξανακάνω. Και δεν βαρυγκομάω, νοιώθω τυχερή που είμαι αυτή που θα το βοηθήσει να δεί τον κόσμο για πρώτη φορά και θα το βοηθήσει να χτίσει ένα γερό κορμάκι και μια υγιή ψυχούλα με αυτόν τον τρόπο.

Έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε:

Κατ'αρχήν μου χει λείψει μια μεγάλη κούπα με ζεστό καφέ, συνοδεία τσιγάρου, σε ένα ζεστό καφενείο, μια κρύα χιονισμένη μέρα κάπου στην εξοχή... Να βλέπω δέντρα και βουνάκια από ένα θαμπωμένο από τη διαφορά θερμοκρασίας τζάμι και να πίνω αργά τον καφέ μου συζητώντας ήρεμα πράγματα ή απολαμβάνοντας τη σιωπή ή την μουσική που παίζει σιγανά...

Ένας ήσυχος ύπνος (πολλών ωρών κατά προτίμηση) μέσα στην αγκαλιά του ανθρώπου που με κοιμίζει με πιο όμορφα από όλους τους άλλους, κάτω από ζεστό πουπουλένιο πάπλωμα...

Μια ανέμελη βόλτα στο κέντρο (Πλάκα, Θησείο, Μοναστηράκι, Σύνταγμα, Κολωνάκι, Εξάρχεια) με κατάληξη μαγειρείο στο Γκάζι, όπου σερβίρουν υπέροχη σαλάτα με αβοκάντο, κολοκυθάκι και τυρί τριμμένο...

Βραδινή έξοδος σε χώρο όπου μπορώ να δώ το Μάλαμα και να τον ακούσω μέχρι τέλους, που βγαίνει μόνος με τη κιθάρα του,  τον Αλκίνοο με την εκπληκτική μπάντα του (Λάντσιας, Καλούδης, Παπαστάμου κλπ), τη Yasmin Levy (όπως την είχα δεί πριν δύο χρόνια στο Gazarte) ή ακόμα ακόμα τον Νίκο Ξύδη και τους Apotihans, ή τον Δημήτρη Κουκουλιτάκη σε βραδιά flamenco.

Μια πολύωρη βόλτα στα μαγαζιά για cheap shopping therapy, όπου μπαινοβγαίνω σε όλα τα μαγαζιά και ψωνίζω φτηνά ρουχαλάκια έτσι για το καλό, αλλά χορταίνει το μάτι μου χρώματα, ήχους και μυρωδιές...

Μια βραδιά δουλειάς στη Ράμπα, Σάββατο κατά προτίμηση, που θα τραγουδούσα με όλη μου τη ψυχή για τους πελάτες της, που έρχονται και ξανάρχονται και έχουν γίνει σχεδόν φίλοι, για τα παιδιά που δουλεύουν κι αυτά στο χώρο αυτό που έχω περάσει τις τελευταίες τρείς σεζόν φανταστικά με κατάληξη α καπέλα ένα τραγούδι που μ'αρέσει. Και πριν φύγω, ένα σφηνάκι απ'αυτή τη τέλεια βότκα και τσιγάρο...

Ένα live με τους Macondo ή τους Lathos Pathos... (και οι πρόβες)...

Μια κουβέντα με μια φίλη. Μη σας κάνει εντύπωση, το γεγονός ότι είμαι σπίτι συνεχώς δεν σημαίνει ότι και οι φίλες μου κάνουν το ίδιο και έχουν χρόνο. Εξ'άλλου η διαφορά φάσης που υπάρχει μεταξύ μας αυτή τη περίοδο, είναι αιτία απομάκρυνσης. Δεν είμαι σίγουρη βέβαια γι'αυτό, αλλά το θέμα της φιλίας είναι θέμα ενός διαφορετικού ποστ.

Μια μεγάλη βόλτα στο πάρκο με τον Joselito. Μάλιστα, τώρα που χιονίζει, χωρίς να βιάζομαι, χωρίς να φοβάμαι μη γίνει τίποτα στο σπίτι και πρέπει να φύγω γρήγορα και ο σκύλος δεν έρχεται να φύγουμε γιατί παίζει με 22 άλλα σκυλάκια.

Και τελευταίο για τώρα (το καλοκαίρι έχω άλλα που σχετίζονται με θάλασσα και διακοπές, αλλά δεν είναι του παρόντος): Να πάρω το αυτοκίνητο και να ακολουθήσω την Εθνική σε μία εκδρομή χωρίς προορισμό, απλά να οδηγώ μέχρι να κουραστώ ή να βρώ ένα μέρος που να με μαγέψει.

Σας φιλώ

:-)

Όποιος κι αν σου πει τι θα πει να γίνεσαι μητέρα, να γεννήσεις ένα πλάσμα εντελώς αβοήθητο και τόσο απλά τέλειο, πραγματικά δεν είναι δυνατόν να σου δώσει ούτε στο μισό να καταλάβεις. Όσο δυνατά κι αν το έχει ζήσει, όσο καλός κι αν είναι στις λέξεις, όσο καθαρό κι αν είναι το αρχείο σου από τέτοιες εμπειρίες.

Κι εγώ που πραγματικά πίστευα ότι δεν είμαι γεννημένη για κάτι τέτοιο, και όταν μου συνέβη, ήμουν ειλικρινά ανοιχτή σε όλες τις περιγραφές και τις πληροφορίες που μπορούσα να συγκεντρώσω για να προετοιμαστώ τους εννέα μήνες που προηγήθηκαν τη γέννηση του μωρού μου, μένω καθημερινά με το στόμα ανοιχτό.

Κατ'αρχήν δηλώνω υπεύθυνα ότι είναι δύσκολο, σου απορροφά κάθε γραμμάριο ενέργειας (αν γίνεται να μετρήσεις την ενέργεια σε γραμμάρια), σε γεμίζει τύψεις και ενοχές για το κάθε τι που κάνεις, αλλά συγχρόνως είναι τόσο υπέροχο αυτό το συναίσθημα. Πολλές φορές νοιώθω μέσα στην μέρα με τα μάτια μαύρα από την αϋπνία και το σώμα να πονάει από την κούραση ότι πλέον έχω χάσει κάθε υπόσταση. Είμαι μόνο αυτό που αισθάνεται κι αυτό το νεογέννητο, προέκτασή του. Ζώ για κείνο όπως κι αυτό για μένα. Αναπνέω για να του δίνω ανάσα, τρέφομαι για να τρέφεται και κοιμάμαι αρκετά λιγότερο κι απ'αυτό για να μπορέσω να το φροντίσω.

Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα που μου προκαλεί ένα χαμόγελο ή ένα βλέμμα του, για να μη μιλήσω για το κλάμα του... Λοιώνω από χαρά ή από πόνο ανάλογα με την περίσταση. Ο χρόνος αποκτά άλλη διάσταση. Κάθε μέρα μεγαλώνει και αλλάζει, οπότε ο ένας μήνας, ή ο ένας χρόνος αποκτούν άλλο νόημα.

και αναρωτιέμαι: Θα βρώ ξανά τον εαυτό μου; Θα ξανακοιμηθώ ποτέ ξανά ανέμελα; Οι ειδήμονες αποφάνθηκαν όχι. Γιατί πολύ απλά ο εαυτός μου είναι διαφορετικός πλέον, και το μεγαλύτερο μέρος του μυαλού μου έχει καταληφθεί, για πάντα. Το δέος που δημιουργεί η συνειδητοποίηση ότι αυτό το πλάσμα ήταν μέσα στα σπλάχνα μου και τώρα έχει αποκτήσει δική του ύπαρξη, είναι πολύ δυνατό για να μπορέσω να το βάλω στη άκρη έστω και για ένα δευτερόλεπτο.

Παρ'όλα αυτά, αυτό που θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις είναι να ξανασυναντήσω την Κακαφλίκα κάπου μέσα σε όλα αυτά, για να μπορέσω να υπάρξω. Να υπάρξω για να το φροντίζω και να το λατρεύω μέχρι να πεθάνω.

Σιγά σιγά όλα θα μπούν στη θέση τους ξανά, νομίζω. Είναι θέμα χρόνου.  

Διαλυμένη μα πολύ ευτυχισμένη σας καληνυχτίζω. Αυτό το τραγούδι τα λέει όλα (στα ισπανικά βέβαια)

[youtube:https://www.youtube.com/watch?v=d6lciuoqhRo]

Nueva vida rayo de luz por mi ventana avisa de otro dia
ternura, caricia, como angelico de la guardia velas cada esquina
no imagine que algo tan bello y tan autentico iba a pasar me desperte
oliendo a menta sobre arena mojada en sal
run run que alegra mi canto y una vida que viene y otra se va

Mirada dulce que acuna con calma
oye y susurra cuentos sin fantasmas
quien me iba a decir que un amor tan profundo me iba a mi a latir en lo mas ondo de mi corazón
trae mistero el perfume que amanece de nuevo

viene y va
pero este amor que siento por dentro siempre permanecerá
viene y va
aunque se paren lo cuatro vientos o se dejen de calmar
viene y va
aunque este mundo se vuelva loco te quiero contar que
viene y va

Con tu mano huelo la felicidad
y vuelo ese instante sin pensar
cancion de amor que llena mi habitación
repleta de por qué nos y sensaciones nuevas

viene y va
pero este amor que siento por dentro siempre permanecera
viene y va
aunque se paren lo cuatro vientos o se dejen de calmar
viene y va
aunque este mundo se vuelva loco te quiero contar que
viene y va

viene y va
aunque se paren lo cuatro vientos...

Είχα την τύχη και τη χαρά να συμμετάσχω (τραγούδι) στην παράσταση «Έγκλημα στο Νίχαρ». Πήγα λοιπόν στην πρεμιέρα με την αγωνία του live (ώρες ώρες απορώ με τον εαυτό μου, αφού απλούστατα δεν θα τραγουδούσα live) να παρακολουθήσω την πρεμιέρα. Ανάμεικτα συναισθήματα, χαρά, αγωνία, συγκίνηση. 

Παρ'όλα αυτά, εντελώς ανεπηρέαστη θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου. Έχουμε και λέμε:

Το «Έγκλημα στο Νίχαρ» είναι μια θεατρική παράσταση που ανεβάζει η θεατρική ομάδα «Μύγα Μες Στο Γάλα», βασισμένη στον "Ματωμένο Γάμο" του F.G. Lorca, διασκευασμένο με φρέσκο τρόπο, που σε κάνει να ξαφνιάζεσαι, αλλά να μην απορείς... Με έναν τρόπο παράξενο και ταυτόχρονα τόσο εκφραστικό και τόσο παράξενα οικείο και σαφή.

Οι εικόνες που παρουσιάζονται δημιουργούν την αίσθηση του ζωντανού πίνακα, του πίνακα που όμως πονάει, σκέφτεται ακόμα δρά, πράττει.

Με τη βοήθεια του φωτισμού, τα εντελώς απλά σκηνικά μεταμορφώνονται ανάλογα με την σκηνή και συνδράμουν επίσης στην έκφραση του συναισθήματος. Χωρίς στην πραγματικότητα να αλλάζουν καθόλου.

Τα πρόσωπα και οι φωνές, η κίνηση των σωμάτων, οι ερμηνείες, τόσο δυνατές και σοβαρά δοσμένες, δίνουν ακριβώς όπως πρέπει όλο το συναίσθημα, ατόφιο, τόσο που σε χτυπάει σαν ρεύμα.

Κι αυτό είναι το πιο δυνατό σημείο της συγκεκριμένης παράστασης κατά τη γνώμη μου... Το συναίσθημα, αδιαπραγμάτευτο, αδιαμφισβήτητο, αδυσώπητο, καταστροφικό, αλλά λυτρωτικό... Αυτό μου έμεινε από το έργο. Αυτό ακριβώς, χωρίς δεύτερη σκέψη, έβαλα μέσα μου το συναίσθημα, την ένταση, την θλίψη, την απελπισία, την αισιοδοξία που είδα σ'αυτό...

Χωρίς πολλές φανφάρες, πολλές φιοριτούρες, έγινε μια πραγματικά δυνατή παράσταση από την ομάδα «Μύγα Μες Στο Γάλα» και τον Κωνσταντίνου Ντέλλα, που πραγματικά έδωσε μια εντελώς σύγχρονη ματιά, με ένα βάθος αρχέγονο, στην ιστορία του Ματωμένου Γάμου.

Δεν θα μιλήσω για την μουσική (πρωτότυπη μουσική: Παναγιώτης Γεωργοκώστας), γιατί σ'αυτό το σημείο, σίγουρα, μα σίγουρα δεν μπορώ να έιμαι ανεπηρέαστη και αντικειμενική, απλά χαρούμενη για την ευτυχισμένη σύμπραξη μου με τον Παναγιώτη.

Συστήνω ανεπιφύλακτα, λοιπόν!!! :-)

Η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Παραμυθίας στον Κεραμεικο (Παραμυθίας 27 & Μυκάλης, Κεραμεικός) κάθε Κυριακή στις 8:00μμ.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία-κίνηση: Ντέλλας Κωνσταντίνος
Παίζουν: Πρωτοπαπά Ηρώ
Ντέλλας Κωνσταντίνος
Βασιλαντωνάκη Σοφία
Μετάφραση-Διασκευή κειμένου: Ντέλλας Κωνσταντίνος
Πρωτότυπη μουσική-ηχοληψία: Γεωργοκώστας Παναγιώτης
Σκηνικά-κοστούμια: η ομάδα
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλεξιάδου Σοφία
Video: Καρακώστας Αυρήλιος

για περισσότερες πληρφορίες κλικ εδώ

Καλημερούδια σε όλους!

Εδω και λίγο καιρό που έχει ανακοινωθεί και επίσημα ότι ζούμε εν μέσω οικονομικής κρίσης, έχω παρατηρήσει κάτι οξύμωρο...

Πολύ συχνά, πολύ πιο συχνά από πρίν, παρατηρώ παλιά (αλλά όχι άχρηστα) έπιπλα, πεταμένα στους κάδους.

Στους ίδιους κάδους επίσης, έχω παρατηρήσει πολλούς ανθρώπους που μοιάζουν εντελώς φυσιολογικοί, να ψάχνουν για αποφάγια κλπ.

Και εμένα αυτό μου κάνει οξύμωρο. Ή η ψαλίδα που χωρίζει τους πλούσιους από τους φτωχούς, έχει ανοίξει υπερβολικά, ή δεν μπορώ να καταλάβω.

Δεν ξέρω από που προέρχεται αυτή η τάση! Σου λεέι ο ανθρωπούλης ο μικροαστός: "Να φάω ό,τι χρήματα, ό,τι οικονομίες έχω σε νέες αγορές, πριν, λέω πριν, η κρίση μου χτυπήσει την πόρτα. Έτσι κι αλλιώς μετά δεν θα έχουμε να φάμε, τουλάχιστον ας έχουμε ωραία έπιπλα! Επίσης, αφού όλοι θα είμαστε στην πείνα, ας μην έχω τίποτα, καμία καβάντζα..." Παράλογοοοοο;;;; δεν απαντάει, άρα λογικό (που έλεγε η Μήτση στους 10 μικρούς μήτσους)

Υπάρχει βέβαια και η διαφορετική εκδοχή, ότι δηλαδή, τα καταστήματα (λόγω κρίσης πάντα), έχουν βγάλει απίστευτες προσφορές για πράγματα, από τα οποία σίγουρα δεν εξαρτάται η επιβίωσή μας. Κι ο φίλος μας ο μικροαστός σκέφτεται: "Αποκλείεται να χάσω αυτή την ευκαιρία, αποκλείεται να ξαναδούμε τέτοιες προσφορές στους... δερμάτινοι καναπέδες. Πρέπει να πάρω δύο, για να έχω.... Λεφτά, βέβαια δεν έχω, αλλά σιγά τι είναι να πληρώνω Χ€ σε δόσεις... ό,τι και να γίνει αυτό το πόσό θα το βρίσκω"' ή "τώρα είναι ευκαιρία να πάρω το ακριβό αμάξι που γούσταρα πάντα, γιατί πλέον δεν κάνει 60.000€ αλλά 45.000€ (λέμε τώρα, ούτε ιδέα δεν έχω για τις τιμές των αυτοκινήτων)..."

Έλα όμως που δεν είναι ακριβώς έτσι... Οι δόσεις που έχουν δημιουργήσει οι κρίσεις καταναλωτισμού που μας εμφυτεύουν και στη συνέχεια τροφοδοτούν, είναι αβάσταχτες, σε μια εποχή που το γάλα και τα λαχανικά και φρούτα έχουν φτάσει σε τιμές απλησίαστες... Και το ρημάδι το καναπεδάκι ή το γραφείο που μοιάζει με αυτό της Όλγας Τρέμη στο Mega, δεν τρώγονται...

και βέβαια δεν σκέφτεται ότι και 50% να πέσουν αυτές οι τιμές πάλι υψηλές είναι και προϋποθέτουν να τα έχεις, που θεωρώ ότι σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε αυτά που είχαμε...

Για να σας προλάβω, δεν έχω πάθει πανικό με το θέμα, ούτε βλέπω ειδήσεις για να αγχωθώ περισσότερο. Η αίσθησή μου προκύπτει από προσωπική εμπειρία (μειώσεις μισθών, ακρίβεια κλπ). Θεωρώ ότι δύσκολα μεν, θα καταφέρουμε δε, να ξεπεράσουμε τα προβλήματα αυτά, αρκεί να έχουμε τα πόδια στο έδαφος και το μυαλό στο κεφάλι μας. Και αυτό δεν το βλέπω, ή συμβαίνει κάτι άλλο που δεν μπορώ να αντιληφθώ...

Γνώμες ευπρόσδεκτες...

Καλημέρες....

Είναι πολύ οξύμωρο να γράφει κανείς ολόκληρο ποστ μετά από πολύ καιρό στο Blog του, για τις διακοπές, ακρίβώς τη στιγμή που έχουν τελειώσει οι διακοπές του...

Θέλω όμως να γκρινιάξω, να υψώσω το ανάστημά μου, μπροστά στην αδικία που βλέπω τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τις διακοπές μου.

Όταν ήμουν μικρή, από 18 χρονών και ύστερα δηλαδή, που έκανα μόνη μου διακοπές, πάντα είχα την πολυτέλεια να απολαμβάνω την διακοπή από την πραγματικότητα γύρω στις 15-20 μέρες και καμια δυο χρονιές και ένα μήνα συνεχόμενο... Ήξερα, χρειάζεται μια βδομάδα για να αποσυμπιεστείς, μια βδομάδα να ξεκουραστείς και μία για να επιστρέψεις... Και αυτό είναι μια αλήθεια, τρεις βδομάδες τουλάχιστον για να πεις ότι έχεις ξεκουραστεί...

Και αυτές τις τρεις εβδομάδες έπαιρνα σκηνή και παπί, και έτρεχα στα νησιά των Κυκλάδων, με αέρα, άμμο και πολύ πολύ ήλιο (μέχρι εγκαύματος)...και ξεχνούσα τα πάντα, πέρα από τα καβούρια και τους αχινούς (και αχινοσαλάτες), το αλάτι της θάλασσας και τα καφεδάκια κάτω από το δέντρο έξω από τη σκηνή, με ένα καλό βιβλίο και καλή παρέα, που με ηρεμία έκανε το ίδιο...

Εξερευνούσαμε όλες τις παραλίες και τα πιθανά ανοίγματα σε κάποιο απότομο βράχο που μπορούν να σου προσφέρούν πριβέ μπάνιο... μαζεύαμε ήλιο και κοχύλια

Το απόγευμα η υπέροχη αίσθηση του παγωμένου ντους στο camping και τα σάντουιτς του οικοδόμου, που λέω εγώ, με σαλάμι φέτα και ντομάτα...

Και το βράδι ποτάκια στο κοντινό μπαράκι, κιθαρωδίες στη σκηνή (πάντα με συγκέντρωση κοινού, που ίσως από περιέργεια μαζεύονται συνήθως αθόρυβα για να ακούσουν) και βραδινές βουτιές...

Πόσο έχω νοσταλγήσει αυτές τις διακοπές, πόσο μου λείπει ο χρόνος και ανεμελιά που είχαμε, που με ελάχιστα χρήματα (τα μετρούσαμε να μην χαλάμε παραπάνω από ένα συγκεκριμένο ποσό την ημέρα και κάποιες μέρες τη βγάζαμε με καρπούζι, γιατι κάναμε μια μικρή σπατάλη την προηγούμενη) τα κάναμε όλα. Και όλα αυτά για πολλές μέρες...

Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, μια από τη δουλειά δεν μου δίνουν άδεια, μια τα λεφτά δεν φτάνουν, μια η παρέα δεν αντέχει τo camping, έχω να το κάνω περίπου 5 χρόνια τέτοιου είδους διακοπές...

Υπόσχομαι του χρόνου να τσακωθώ με την εταιρεία και να απαιτήσω 20 μέρες για εξόρμηση στα ελληνικά νησιά...

Σας φιλώ γλυκά...

Γεια σας φιλαράκια,

Το τελευταίο μου ποστ ήταν ένα καλωσόρισμα στην καινούργια χρονιά, το σημερινό είναι ένα καλωσόρισμα στον Joselito στο καινούργιο μου σκυλάκι ( το μάζεψα από το δρόμο πριν από ένα μήνα, δηλαδή, αλλά ήθελα να περάσει λίγο ο καιρός για να δώ αν θα καταφέρω να τον φέρω βόλτα και να τον κρατήσω).

Σήμερα λοιπόν, που έχει περάσει ήδη ένας μήνας, αποφάσισα ότι πλέον δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

Είναι ένα ημίαιμο (με τόσα διαφορετικά αίματα μέσα του, που δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει τι θα γίνει μεγαλώνοντας, εκτός από "μεγάλο", σ'αυτό συμφωνούν όλοι, ειδήμονες και μη), που σε κοιτάζει με τα δυο του ματάκια χάντρες και σε κάνει λοιώμα.

Το έφερα στο σπίτι στις 26 Φεβρουαρίου, μέσω μιας φίλης, που πήγε να το πατήσει με το αμάξι στο δρόμο. Όταν πρωτοπάτησε στο σπίτι, ήταν μια παναγία, δεν έβγαζε άχνα, κοίταζε μόνο και μύριζε ήσυχος ήσυχος. Σίγουρα έπαιξε ρόλο, ότι ειχα θέμα με τη σπιτονοικοκυρα μου, που δεν τον ήθελε και μου είπε να τον κρατήσω δυο μέρες δοκιμαστικά. Πρέπει να το ένοιωσε το μπουμπούκι και έκανε τον ψόφιο κοριό.

Τις πρώτες μέρες και για σχεδόν 2 βδομάδες, με είχε φάει η αϋπνία, δεδομένου ότι το σκυλάκι πρέπει να έχει καταπιεί ξυπνητήρι, και με ξυπνούσε (με ξυπνάει) κάθημερινά 6-7 η ώρα για τσίσα, είτε έχω κοιμηθεί στις 11 είτε στις 4 το πρωί. Και για ύπνο το απόγευμα, ούτε λόγος, αν σκεφτεί κανείς ότι όλη τη μέρα, του λείπω και το απόγευμα θέλει την προσοχή μου αμέριστη για παιχνίδι, βόλτα, χάδια κλπ

Βέβαια, να πώ ότι εξακολουθώ να δουλεύω το πρωί και το βράδυ (ΠΠΣ).

Ο καημενάκος, έχει δείξει πολύ καλό χαρακτήρα, ειναι ήσυχος, δεν κλαίει δεν γαβγίζει πολύ (αυτό που κάνει, είναι να μου μιλάει σχεδόν νιαουρίζοντας όταν δεν του δίνω σημασία), δεν κάνει πολλές ζημιές, όσες δικαιούται να κάνει ένα κουτάβι 3-4 μηνών.

Και βέβαια, όταν αποκτάς ζωάκι, συνειδητοποιείς πόσο κομπλεξικοί είναι οι άνθρωποι. Πόσο εύκολα βγάζουν την κακία και τον εγωισμό τους στα ζώα. Έχω ακούσει τα διάφορα από τους γείτονες που νομίζουν ότι επειδή έχουν ένα σπίτι, έχουν δικαιώματα ιδιοκτησίας και στο παρτέρι του δήμου. Και για να ξεκαθαρίσω, ο José ΠΟΤΕ δεν λερώνει το πεζοδρόμιο, και ακόμα και μέσα από τα χόρτα και τα φυτά με χαρτάκι και σακουλάκι μαζεύω ό,τι κάνει.

Και εξακολουθούν να σου τη λένε, με κακία, γιατί απαγορεύεται το ένα, απαγορεύεται το άλλο, και τελικά μας φταίνε τα αδέσποτα. Νομίζω ότι πίσω από το αξιοπρεπές περίβλημα του νοικοκύρη, όλοι αυτοί θα σκότωναν ένα ζωάκι μόνο και μόνο γιατί τους χαλάει τη βολή τους. Γιατί δεν μπορούν οι ίδιοι να αγαπήσουν κάποιον πέρα από τον εαυτό τους. Και πιστεύω ότι αυτά τα άτομα είναι που δημιουργούν καταπιεσμένα παιδιά και δυστυχισμένους-ες συζύγους.

Και τώρα όσο περνάει ο καιρός και αρχίζω να βρίσκω ξανά τρόπους να κοιμάμαι (είτε με ωτοασπίδες, είτε εξαντλώντας τον κούταβο στη βόλτα και στο παιχνίδι), νομίζω ότι αυτό το πλάσμα πρέπει να μείνει μαζί μου όσο ζεί.

Θα το εκπαιδεύσω και θα το κρατήσω και ελπίζω να καταφέρω να τον κάνω ευτυχισμένο.

Ο χρόνος είναι ένα πολύ παράξενο πράγμα, που πάντα κυλάει, συνεχίζει, χωρίς να περιμένει, χωρίς να επηρεάζεται από μας, ό,τι και να νοιώθουμε, όσο και να μας φαίνεται ότι μακραίνει ή μικραίνει πάντα κυλάει, με τον ίδιο ρυθμό… αν η δική μας αίσθηση είναι διαφορετική, δεν έχει να κάνει μ’αυτόν… εκείνος κυλά πάντα… είναι πολύ εγωϊστικό και μόνο ανθρώπινο συναίσθημα ότι περνάει γρήγορα ή αργά ανάλογα με τα δικά μας συναισθήματα ή με τις δικές μας εμπειρίες… η αλήθεια είναι μία, ο χρόνος κυλάει πάντα με τον ίδιο ρυθμό ανεξάρτητα με το αν είμαστε ευτυχισμένοι ή όχι.

Κι έτσι περνούν τα λεπτά, οι μέρες, τα χρόνια, οι δεκαετίες…

Σαν τώρα θυμάμαι πριν 10, ακόμα και 20 χρόνια, πώς ένοιωθα, τι έκανα, ποιες ήταν οι ανάγκες μου, οι ελπίδες μου… Και ταυτόχρονα νοιώθω πως έχουν αλλάξει και όλα μέσα μου, γύρω μου… και ταυτόχρονα όλα είναι ίδια. Είμαι ίδια και εντελώς διαφορετική…

Και ξυπνάς ένα όμορφο (όχι τόσο χειμωνιάτικο πλέον) πρωϊ και έχει έρθει η παραμονή πρωτοχρονιάς δέκα ετών μετά. Και συμπτωματικά, είμαι και πάλι μόνη… πάλι γεμάτη ελπίδες, πάλι γεμάτη μουσική και στιχάκια που μιλούν για ζωή, ανθρώπινη αγάπη, για αγωνίες για τον πλανήτη και τα παιδιά της Αφρικής, για έρωτα, αχ αυτός ο έρωτας δεν με έχει αφήσει ποτέ. Ακόμα κι αν δεν είναι μαζί μου προσωποποιημένος πάντα.

Αυτή η ελπίδα είναι το θαύμα του ανθρώπου, του μόνου ζώου στον πλανήτη που στηρίζεται σ’αυτήν για να επιβιώσει συναισθηματικά.

Κι όλα όσα έζησα αυτά τα δέκα χρόνια παίζουν σαν παιδιά γύρω μου, μέσα στο σπίτι μου στην ψυχή μου. Και πείτε μου δεν είναι πολύ θαυμαστό αυτό; Δεν είμαστε τυχεροί που δεν ξεχνάμε, όσο κι αν το αποζητάμε αυτό κάποιες στιγμές; Δεν αξιοθαύμαστο που δεν ζούμε στη λήθη;   

Και ακόμα μια φορά έκανα το σωστό, έτσι για τις γιορτινές μέρες, ακόμα κι αν αυτό μου στοιχίσει, παρέδωσα, χάρισα, δεν διεκδίκησα, γιατί αυτό είναι το σωστό, μόνο με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα εκτιμηθεί από το σύμπαν, και θα μου δοθεί η ευκαιρία να παλέψω και για την δική μου ευτυχία, αυτή την μία ή περισσότερες στιγμές ευτυχίας, χωρίς να πρέπει να πατήσω στην ευτυχία κάποιου άλλου…

Ελπίζω να μην σας φαίνονται πολύ ασυνάρτητα όλα αυτά και να βρίσκουν μέσα σας έστω μια μικρή ταύτιση.

Πολλή, πολλή αγάπη σας εύχομαι για την νέα χρονιά, και να ζείτε όλες τις στιγμές σαν να μην τις ακολουθούν εκατομμύρια άλλες…

Σας φιλώ γλυκά

Καλημέρα, και καλώς σας βρίσκω πάλι μετά από αρκετό καιρό, πουλάκια μου...

Είναι μια περίοδος στη ζωή μου που επαναλαμβάνεται τα τελευταία χρόνια αμέσως μετά το καλοκαίρι και πριν αρχίσω τη βραδυνή δουλειά.

Δουλεύω κανονικά, και μάλιστα παραπάνω (συγκεκριμένα δεν σηκώνω κεφάλι από τις 9 μέχρι τις 5-6, αφού δεν προλαβαίνω να σερφάρω για να καταλάβετε, ωϊμέεε) και παρ'όλα αυτά, τα τηλέφωνα χτυπάνε από απόκρυψη και βγαίνουν αυτές χαριτωμένες φωνές που σου λένε γλυκά "σας καλούμε από την τράπεζα... ταδε, να σας υπενθυμίσουμε την οφειλή σας και να μας πείτε πότε θα εξοφλήσετε", γράμματα έρχονται από την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που σε προειδοποιούν ότι θα σου κόψουν απροειδοποίητα το τηλέφωνο, αν δεν πληρώσεις άμεσα.

Έρχεται η πρώτη του μηνός (η υπέροχη αυτή μέρα, που τώρα τελευταία έχει μετατραπεί σε ένα σκέτο μπέρδεμα), παίρνω τον "παχυλό" μου μισθό και αρχίζω τη μοιρασιά... Έχω φτάσει σε σημείο να μην ξέρω που να τα πρωτοακουμπήσω, γιατί φυσικά δεν φτάνουν για να τα πληρώσω όλα, ούτε κάν σε δόσεις ανά μήνα, γιατί κάθε μήνα βγαίνουν καινούργια... Να τα δώσω εδώ, όχι, όχι εκεί... ναι αλλά μετά θα μου κόψουν το τηλέφωνο, ή θα μου πάρουν το αυτοκίνητο... να τα βάλω στη ζυγαριά.... μμμμ.... δεν βγαίνει.. δεν βγαίνει με τίποτα...

Και δεν έχω βέβαια αναφέρει ότι στο πορτοφόλι μένουν τόσα λίγα, που με το που θα πάω στο σουπερ μάρκετ (μη φανταστείτε, ρύζια και μακαρόνια, που είναι φτηνά, και χορταστικά) ή αν χρειαστεί να βάλω βενζίνη, έχουν σχεδόν τελειώσει...

Το πρόβλημα είναι ότι ο μήνας που απομένει μέχρι την επόμενη 1η του μηνός, είναι όσο μεγάλος είναι πάντα... Ο χρόνος ειναι κάτι που δεν σταματάει, ούτε επιταχύνεται, ούτε επιβραδυνεται, όσο κι αν θελουμε...

Και έρχομαι και σκέφτομαι κλεισμένη σπίτι (αφού δεν μπορώ να βγώ, γιατί έχω χαλάσει και τα τελευταία, και δεν είμαι του δανεισμού): Τι κάνω λάθος; Τι κάνουμε όλοι λάθος (γιατί κάνοντας μια έρευνα σε φίλους και γνωστούς, οι περισσότεροι είναι στην ίδια κατάσταση). Μήπως οι μήνες έχουν μεγαλώσει; αποκλείεται... μήπως έχω πάρει "μείωση μισθού"; μπά... Μήπως είμαι σπάταλη; Αυτό ίσως... Μήπως έχω γεμίσει τη ζωή μου περιττές ανάγκες; Ακόμα πιο πιθανό... είμαι και λίγο της καλοπέρασης, είναι η αλήθεια... Αλλά η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Θέλει όσο μπορεί κανείς να ευχαριστιέται με όποιον τρόπο μπορεί αυτή τη ζωή... Κι εγώ έχω ανάγκη, να βλέπω όμορφα πράγματα, να ακούω όμορφα πράγματα, να γεύομαι όμορφα πράγματα και όλα κοστίζουν...

Ένας γνωστός μου είπε "παράτα τα όλα, ζήσε στην επαρχία, στη φύση και μη δουλεύεις. Εκεί είναι η πραγματική ζωή, στη φύση"

Είναι μια αλήθεια αυτή, αλλά πώς μπορεί κάποιος να απελευθερωθεί από όλα αυτά που έχει "φορέσει" ως ανάγκες, ως όνειρα, ή σχέδια; Πώς γίνεται να βρεις την πραγματική ευτυχία, ή έστω αυτές τις στιγμές ευτυχίας, απαλλαγμένος από τον καταναλωτισμό, ενώ έχεις γεννηθεί κυριολεκτικά μέσα σ'αυτόν (αρκεί να πάς σ'ενα μαιευτήριο και να δεις, τα δώρα που κάνουν στις λεχώνες και στα νεογέννητα από το νοσοκομείο: μια τσάντα γεμάτη προϊόντα περιποίησης βρεφών, τα οποία θα πρέπει να αγοράσεις μετά, αφού δεν ξέρεις πώς αλλιώς μπορεί να γίνει. Για να μη μιλήσω για τα ειδικά για βρέφη γάλατα που κοστίζουν δεν ξέρω και γώ πόσο, και σε υποχρεώνει ο γιατρός να παίρνεις για το μωρό σου, μεταλλάσσοντας το είδος τελικά. Αλλά αφήστε αυτό είναι μια άλλη ιστορία και πολύ μεγάλη)...

Και μετά σε λένε υποτιμητικά "διπλοθεσίτη"! Μωρέ και δύο και τρεις θέσεις...

Την προηγούμενη Παρασκευή βρέθηκα στο Nosotros... Φαντάζομαι ότι πολλοί θα τον γνωρίζετε αυτόν τον χώρο, και πραγματικά δική μου παράλειψη που δεν είχα πάει μέχρι τώρα.

Πήγα λοιπόν στην εκδήλωση που επιμέλεια είχε ο Αντώνης Παγουλάτος με τον συντονισμό του Αντώνη Μποσκοϊτη με θέμα "Ποιητικές Ανιχνεύσεις 4. Ποιητικομουσική βραδυά: ΠΟΙΗΣΗ, ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ".

Επρόκειτο για μια βραδιά ανάγνωσης ποίησης με μουσικά διαλείμματα από νέους δημιουργούς αλλά και παλαιότερους που έχουμε καιρό να συναντήσουμε.

Ακούσαμε τους ποιητές: 

& η Μαρίζα Κωχ.

Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να έχω αναφέρει κάποιους που δεν ακούστηκαν ή δεν εμφανίστηκαν, γιατί υπήρξε ένα θέμα με τον χρόνο και τράβηξε πάρα πολύ, οπότε για παράδειγμα την Δανάη Παναγιωτοπούλου που είχε ανακοινωθεί ότι θα εμφανιστεί δεν την είδαμε.

Ακούσαμε υπέροχα ποιήματα, ακούσαμε όμορφες μουσικές, με αποκορύφωση την a capella εμφάνιση της κυρίας Μαρίζας Κωχ, αλλά και τις υπέροχες φωνές και μουσικές του διδύμου Εμμανουηλίδη-Παπαγεωργίου, και άλλων που δεν γνωρίζω και δεν συγκράτησα τα ονόματα δυστυχώς, γιατί ήμουν εκστασιασμένη να κοιτάζω γύρω γύρω και να διαβάζω τις διάφορες ανακοινώσεις και αφίσσες που υπήρχαν στο χωρο.

Παίξαμε σκάκι και τραγουδήσαμε με τον Δημήτρη (Αρναούτη) και εγώ τουλάχιστον ένοιωσα στον αέρα την αθωότητα, την θετική ενέργεια και την ομορφιά της νεότητας, μια νεότητας που ασχολείται με την ουσία και δεν μένει στην επιδερμίδα των πραγμάτων. Και αυτό σε κάνει να βγάζεις ψυχή στη μουσική.

Εντυπωσιάστηκα από την ζεστασιά και την καλή αισθητική του χώρου που μέσα στην απλότητα του νεοκλασσικού κτιρίου, όπου στεγάζεται το Nosotros υπάρχει τόση ενέργεια, και βασικά εντυπωσιάστηκα με την καθαριότητα. Σου δημιουργεί την ανάγκη να μαζέψεις το τραπέζι σου, να αδειάσεις το τασάκι σου, σαν να είσαι σπίτι σου ή στο σπίτι ενός καλού φίλου.

Απ'ό,τι είδα ο χώρος δραστηριοποιείται αρκετά. Πραγματοποιούνται προβολές, εκδηλώσεις, ομιλίες κλπ με θέματα σύγχρονα και σοβαρά, όπως η ομοφοβία, η οικολογία κ.α., ενώ υπάρχουν επίσης εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας και πραγματοποιούνται δωρεάν μαθήματα μουσικών οργάνων, ζωγραφικής και υπολογιστών... Και όλα αυτά σε μια εποχή που φαίνεται ότι η κατανάλωση και η τηλεόραση έχουν κατακλύσει τη ζωή μας...
"Που το χρήμα κινεί όλα τα νήματα και το χρήμα γίνεται χρήματα" (στιχάκι του Δ. Αρναούτη)

Υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται ακόμα την αξία της σκέτης καλλιτεχνικής έκφρασης και της απλότητας της ζωής. Και είναι αρκετοί αυτοί... Όχι της καλλιτεχνικής έκφρασης που πωλείται και μάλιστα ακριβα και οι μόνοι που μπορούν να την απολαύσουν είναι οι πλούσιοι κάτοικοι Κηφησίας (επί παραδείγματι, δεν έχω κάποιο πρόβλημα με την συγκεκριμένη περιοχή).

Και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αφιλοκερδώς φροντίζουν τέτοιους χώρους και μας τους προσφέρουν...

Πιο συγκεκριμένα η απεύθνση του Nosotros είναι η εξής (βλ. σύνδεσμο παρακάτω):

"Το πλαίσιο της λειτουργίας μας:Ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Νοsotros ξεκίνησε τη λειτουργία του πειραματικά, τον Ιούνιο του 2005.  ΄Ηταν το αποτέλεσμα μιας σειράς προβληματισμών-αναζητήσεων, προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός μόνιμου χώρου συνάντησης, όπου ο καθένας απαλλαγμένος από ιδεολογικά θέσφατα και αυθεντίες, να μπορεί να δημιουργήσει τις δικές του ελευθεριακές ρωγμές.Το Νοsotros είναι χώρος αυτοδιαχειριζόμενος και το πολιτικό του στίγμα κινείται στο πλαίσιο της αντιεραρχίας, της αμεσοδημοκρατίας και της ρητής αυτοθέσμισης. Είναι η βάση, για να συνδέσουμε τον λόγο μας, τις επαφές και τις δράσεις μας και ο τρόπος, για την ανάδυση του ελεύθερου και δημιουργικού ατόμου.Για μας το άτομο αναδεικνύεται το επίκεντρο της συλλογικότητας.  Η ανάθεση διαγράφεται και αντικαθίσταται από την ανάληψη προσωπικών ευθυνών, πρωτοβουλιών και δράσεων, έτσι ώστε η συνέπεια απέναντι στις δεσμεύσεις να είναι υπόθεση αίσθησης-συνείδησης του καθένα.Το εγχείρημα  έχει τεθεί στη βάση  της ελεύθερης  συνδιαμόρφωσης και συνδημιουργίας από τον καθένα, με τη συμμετοχή του στην Ανοικτή Γενική Συνέλευση που γίνεται κάθε τελευταία Κυριακή του μήνα στις 21:00 και στην Ανοικτή Οργανωτική Ομάδα που γίνεται κάθε Δευτέρα στις 21:00, στον 1ο όροφο του κτιρίου.  Οι δρασεις μας:Από τον Οκτώβρη του 2005 και μέχρι σήμερα λειτουργεί καθημερινά ο χώρος συνάντησης, με συναυλίες, κινηματογραφικές προβολές, θεατρικές παραστάσεις, ποικίλες εκδηλώσεις λόγου και με λειτουργία βιβλιοθήκης-αναγνωστηρίου.  Το καλοκαίρι ο χώρος συνάντησης, οι εκδηλώσεις και το Cine Nosotros «ανεβαίνουν» στην ταράτσα του κτιρίου.  Επιπλέον παρέχονται ελεύθερα μαθήματα γλωσσών, σεμινάρια παγκόσμιας λογοτεχνίας, σεμινάρια θεάτρου, ζωγραφικής, φωτογραφίας, πολεμικών τεχνών, μουσικής, χορού-κίνησης,φωνητικής, Η/Υ, πρόβες στο μουσικό Studio και οι δραστηριότητες πληθαίνουν....Το ανοικτό πλαίσιο του Νοsotros , η εξωστρέφειά του, η συνέπειά του, ανέδειξε όλο αυτό το διάστημα της λειτουργίας του, μια θετική πρόταση: Την πραγμάτωση του δημόσιου χώρου ως χώρου ελευθερίας.Με πρόταγμα το «Ελεύθερο-Δημόσιο-Κοινωνικό» αναπτύσσονται πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις στα ζητήματα  Πόλης-Κοινωνίας-Φύσης, ως γέφυρα συνάντησης με τα Κινήματα εκείνα των Πόλεων που δημιουργούν μέσα στο δημόσιο χώρο περάσματα ελευθερίας.Ο προσανατολισμός όλων όσων συμμετέχουν με οποιανδήποτε τρόπο, ήταν και  είναι ο δρόμος του ανοίγματος στην κοινωνία, για την αντίσταση στην αυθαιρεσία της κυριαρχίας, για την ελεύθερη έκφραση, για την ανάκτηση της καθημερινής μας ζωής."

NOSOTROS

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος

Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια

Παραθέτω τα links του site του Nosotros και του Blog του Αντώνη Μποσκοΐτη για περισσότερες πληροφορίες πάνω στον χώρο και στην συγκεκριμένη παράσταση και θέλω να πώ ότι υποκλίνομαι στην ανιδιοτέλεια και στην δημιουργικότητα...

 http://www.nosotros.gr

http://bosko-hippydippy.blogspot.com/

Luz

Η Luz ήταν εξαιρετική, συγκινητική με αυτή τη ζεστή χροιά που όλοι ξέρουμε από το Piensa en mi και το Un año de amor που παίχτηκαν στην ταινία του Pedro Almodóvar "Tacones Lejanos". Εμφανίστηκε ένα πλάσμα κομψότατο με μια φωνή μεστή που έπαιζε ανάμεσα στην jazz και στην ποπ με διάφορα εντυπωσιακά ανεβοκατεβάσματα και χόρευε σαν κοριτσάκι. Επίσης μίλησε και ελληνικά...

Τραγούδησε τραγούδια από τον τελευταίο της δίσκο "vida toxica" αλλά και τα πιο παλιά της...

Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει αυτό το στυλ μουσικής (που φέρνει σε ποπ, και αμερικανίζει λίγο), όμως η Luz με καθήλωσε σχεδόν 1 1/2 ώρα. Φύγαμε από την Αίθουσα Φίλων της Μουσικής με μια γλυκειά γεύση...

Και μια και ήμουν στην Galicia, σκέφτηκα να μην χαλάσω το γλυκό, και πήγα στο Caminito, όπου απόλαυσα (πραγματικά απόλαυσα) μια όμορφη παράσταση flamenco του σχήματος SOLEA (αν δεν κάνω λάθος) που έχει στήσει ο Δημήτρης Κουκουλιτάκης με συνοδοιπόρους-συνενόχους τους:

Alejandro Chacón στο τραγούδι και στην δεύτερη κιθάρα, τον Pedro Fabian στα κρουστά (cajón) και τρείς ελληνίδες χορεύτριες την Ελένη Γιαννοπούλου,την Κλειώ Δερτιλή και τη Στεφανία Σιδέρη, που χτυπούσαν τα απαραίτητα παλαμάκια και γενικά λειτουργούσαν σαν κρουστά, και χόρεψαν πραγματικά υπέροχα, με ένταση και ακρίβεια, σαν να μην ήταν ελληνίδες (δεν μπορώ να πώ σαν να ήταν ισπανίδες). Ειδικά η Ελένη Γιαννοπούλου, που το παρουσιαστικό της θύμιζε αρκετά εκρηκτική τσιγγάνα, τα έδωσε όλα.

Έπαιξαν όλοι καταπληκτικά. Εντάξει, τον Δημήτρη Κουκουλιτάκη, πολλοί θα γνωρίζετε. Είναι ένας άνθρωπος που το κατέχει το άθλημα, κάτι αρκετά δύσκολο, αν κανείς ζει στην Ελλάδα, που το flamenco πολλοί το εκτιμούν, αλλά λίγοι το ακούν, και ακόμα λιγότεροι πηγαίνουν να το ακούσουν ζωντανά.

O Pedro Fabian είναι πολύ καλός κρουστός, γιατί αν και περουβιανός, συνόδευσε τους υπόλοιπους πολύ καλά. Και τραγούδησε κι ένα τραγούδι (το Verde σε στίχους F.G. Lorca, που έχει τραγουδήσει ο Manzanita).

Και η βραδιά τελείωσε με μια μικρή νοσταλγία, γιατί το πρόγραμμα θα ήθελα να ήταν μεγαλύτερο (κάτι το οποίο δεν σημαίνει ότι ήταν μικρό, απλά ότι εγώ ήθελα παραπάνω για να χορτάσω) και γιατί το ταξίδι στην Βαρκελώνη αργεί ακόμα...

Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτούς που ζωντανεύουν την Ανδαλουσία στην Ελλάδα.

Δανείστηκα το στιχάκι του Βασίλη (Σαλταγιάννη) για να εκφράσω αυτό που με χαρακτηρίζει τα τελευταία 9 χρόνια της ζωής μου που άρχισα να ασχολούμαι με την μουσική ημι-επαγγελματικά (από το ημί-αιμο)...

Είχα μια συζήτηση μ'έναν πολύ καλό φίλο χτες το βράδι και θα ήθελα να μου λέγατε τη γνώμη σας.

Κατ'αρχήν για όσους δεν το ξέρουν ξεκίνησα να τραγουδάω το 2000 και από τότε όλους τους χειμώνες και κάποια καλοκαίρια δουλεύω ασταμάτητα. Κάθε σεζόν (δόξα τω Θεώ) βρίσκω (ή με βρίσκει για να είμαι πιο ακριβής) κάποιο μαγαζί για να περνάω τα ΠΣ μου ή τα ΠΠΣ μου ή τα ΠΣΚ μου, τις γιορτές και τις αργίες μου... Βγάζω την ψυχούλα μου και γυρίζω σπίτι εξαντλημένη, ενώ παράλληλα ικανοποιώ και την ανάγκη μου για δημιουργία συμμετέχοντας σε καινούργιες δουλειές φίλων κυρίως (η προσωπική σχέση είναι το βασικό κίνητρο για κάτι τέτοιο).

Στο μεταξύ δουλεύω και το πρωϊ, σε μια εταιρεία που κάποτε ήταν μεγάλη (λέω κάποτε γιατί τώρα είναι στην εντατική και δεν ξέρω πόσο θα αντέξει η καρδιά της), και δουλεύω αρκετές ώρες για να χτίσω μια ικανοποιητική καριέρα, να έχω έναν μισθό και να παίρνω τα ένσημα για να εξασφαλίσω τα γεράματά μου (Μακρυά το πήγα, ε; Ούτε ξέρω αν θα πάρει σύνταξη η γενιά μου... αλλά εν πάση περιπτώσει). Έχω κάνει τις σπουδές μου τα σεμινάριά μου, και έχω αρκετή προϋπηρεσία για να αποτελώ χρήσιμο στέλεχος...

Η μέρα και η νύχτα είναι δύο χώροι που διαφέρουν σε πολλά, αλλά μοιάζουν και σε κάποια. Κατ'αρχήν, να πώ τις ομοιότητες: Υπάρχουν και στους δύο χώρους πισώπλατα μαχαιρώματα, φιλοδοξία μέχρι ανηθικότητας, και καλοί και κακοί άνθρωποι. Επίσης, η υπευθυνότητα και η εργατικότητα είναι απαραίτητα και στους δύο χώρους.

Διαφέρουν όμως στο ότι τη μέρα είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος είναι καλός και ποιος κακός παρ'όλο που έχει περισσότερο φώς. Επίσης, στο ότι την μέρα μετά από ένα καλό 8-ωρο ύπνο, το μυαλό είναι πιο καθαρό και νηφάλιο, και δεν υπάρχουν τρομερές εξάρσεις και ακαταλαβίστικες αντιδράσεις που μπορεί να ωφείλονται στο ποτό, αλλά το άγχος είναι μεγαλύτερο γιατί παίζονται χοντρά φράγκα. Επίσης, η νύχτα είναι τόσο γοητευτική και όμορφη, αλλά τόσο μα τόσο κουραστική και ανθυγιεινή, μια και ο βραδυνός ύπνος δεν αναπληρώνεται (τουλάχιστον στον δικό μου οργανισμό) και τόσο εθιστική.

Εγώ λοιπόν βρίσκομαι ανάμεσα στα δύο... Μια ζωή πραγματικά οργανωμένη, υπαλληλίστικη, με το μισθουλάκο μου (που δεν παραπονιέμαι, είναι μεγάλο πράγμα να έχεις κάθε μήνα το μισθό σου για να μπορείς να βγάζεις τα έξοδά σου χωρίς να εξαρτάσαι από άλλους, παρά μόνο στην δική σου αξία), την πρωϊνή μου ζωή.

Και το βράδι μεταμορφώνομαι σε αρτίστα, που πρέπει να θυμάμαι στίχους, μελωδίες, και να μπορώ συγχρόνως να αφήνομαι στη δίνη της μουσικής για να μπορώ να την σερβίρω ή καλύτερα να την χαρίζω στους ανθρώπους που με ακούν, με σεβασμό απέναντί τους χωρίς να υποτιμώ τη νοημοσύνη τους, γιατί εκείνη την ώρα πλησιάζω την ψυχή τους, ή έτσι πρέπει να κάνω κατά την άποψή μου (δεν ξέρω αν τα καταφέρνω γιατί είναι μεγάλη υπόθεση αυτή).

Και βέβαια αυτό είναι και το πρόβλημά μου, έχω πέσει στην λούμπα να μην μπορώ να εγκαταλείψω το μεροκάματο (σημειώνω ότι δεν έχω οικονομική υποστήριξη από κανέναν και ούτε θέλω να έχω), για το νυχτοκάματο μόνο, που όμως ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ. Τη λατρεύω τη μουσική σε όλες της τις εκφάνσεις, με γεμίζει, με κάνει πολλές φορές (όχι πάντα γιατί είναι και οι συνθήκες καμια φορά λίγο γαμημένες) να αιωρούμαι λές και έχω πάρει το πιο "καλό" ναρκωτικό, χωρίς να έχω πιεί ούτε μισό ουϊσκι. Και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα.

Και καλά μέχρι εδώ. Το πρόβλημα δημιουργείται γιατί η μέρα έχει 24 ώρες και η εβδομάδα 7 μέρες. Το σώμα είναι θνητό και φθαρτό. Το μυαλό δε... άσε... Αντέχει μέχρι ένα σημείο να το καταπονεί κανείς. Μετά σε παρατάει μόνο σου, και πραγματικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. 

Καταναλώνεις αρκετή ενέργεια στην πρωϊνή δουλειά και παρ'όλο που έχεις κρατήσει αρκετή ή την πιο πολλή για την μουσική, δεν αρκεί. Γιατί η μουσική χρειάζεται όλο σου το είναι. Αν δεν αφιερωθείς ολοκληρωτικά είσαι απλά μέτριος, και αν είσαι μέτριος, δεν μπορείς να κάνεις καλές δουλειές που θα σου δώσουν εμπειρία και έμπνευση για να γίνεις καλός. Και αυτό είναι ένας κύκλος.

Και λέω εγώ, λοιπόν. Ξέρω ότι το πράγμα λειτουργεί έτσι, θέλω να ζήσω τα όνειρά μου (μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα x-factor και βλακείες), θέλω να κάνω τόσα, έχω τόσες ιδέες και τόση αγάπη γι'αυτό, αλλά δεν αντέχει το σώμα μου να δώσω την ενέργεια που χρειάζεται και ακόμα κι αν τραβήξω την αντοχή μου στα όριά της (το κάνω συχνά γιατί πραγματικά μ'ενδιαφέρει) δεν αρκούν οι ώρες της ημέρας για να τα χωρέσω όλα.

Αλλά από την άλλη, έχω δει τόσες τραγουδίστριες και τραγουδιστές που φτάνουν σε μια ηλικία προχωρημένη και δεν βρίσκουν δουλειά... και διστάζω, φοβάμαι. Και εδώ έρχεται αυτός ο φίλος μου και λέει "να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου"... Αρκεί όμως;;;; Ιδού η απορία; Πόσοι και πόσοι δεν αξίζουν, δίνουν την ζωή τους και τελικά καταλήγουν στα αζήτητα;

Είναι θέμα ημερών να κυκλοφορήσει το cd του Βασίλη Σαλταγιάννη LATHOS PATHOS στα δισκοπωλεία...

Μάλιστα από την αγωνία μου έχω πάρει τηλέφωνο στο METROPOLIS και μου είπαν ότι ναι!! Είναι στη λίστα με τις παραγγελίες... άρα σήμερα, αύριο θα είναι στο ράφι...

Παναγία μου, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφα νοιώθω που η δουλειά του Βασίλη (που είναι απο τους πιο καλούς μου φίλους και από τους πιο ταλαντούχους που ξέρω), με την συμμετοχή των υπόλοιπων από τους LATHOS PATHOS και της αφεντιάς μου, επιτέλους πήρε το δρόμο προς το "κοινό". Τώρα όποιος θέλει μπορεί να πάει στο δισκοπωλείο (σιντοπωλείο) και να πάρει τα τραγούδια αυτά στο σπίτι του και να τα ακούει όποτε θέλει.

Κατάλαβα ότι είχε ψηθεί η δουλειά, όταν στο τελευταίο live στο Μπαράκι του Βασίλη, μου είπαν κάποιοι φίλοι μου (που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους) ότι θέλουν να τους δώσω τα τραγούδια να τα ακούν στο σπίτι τους.

Αλλά αυτό που με κάνει να νοιώθω πραγματικά τυχερή είναι που ήμουν κομμάτι αυτής της δουλειάς, και την έχω παρακολουθήσει από την γέννησή της σχεδόν (ως απλός ερμηνευτής και όχι ως μέτοχος στην δημιουργία βέβαια) και την είδα να περνάει τα διάφορα στάδια της ωριμότητας, μέχρι να γίνει αυτό που έγινε... Γιατί αυτή είναι η γλύκα, ότι την είδα να περνάει από τη φάση του ενθουσιασμού, της απογοήτευσης, της χαράς του Live, της δυσανασχέτησης του βάλτου για να εξελιχθεί και να γίνει αυτό που έγινε. Μια πολύ καλή μουσική δουλειά κατά την ταπεινή μου γνώμη. Και την πίστεψα από την πρώτη στιγμή.

Χίλια μπράβο στον Βασίλη Σαλταγιάννη και σε όλα τα παιδιά που έγραψαν στίχους (Μαρία Πλουμή, Μαργαρίτα Θανόγλου, Έμυ Μίγια, Αργύρη Ολοκτσίδη) και στους LATHOS PATHOS (Δημήτρη Παπαδάμη, Ανδρέα Νικόλη, Μάκη Χαρίτο και Γιάννη Σταύρου) που έπαιξαν, αλλά και σε όσους συμμετείχαν είτε τραγουδιστικά (Ελένη Νόνη) είτε παικτικά. 

Βέβαια δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Ξένια (XENIARODO) που έφτιαξε το εξώφυλλο, το εσώφυλλο κλπ και έδωσε την εικαστική-αισθητική μορφή, έτσι ώστε τελικά να βγεί αυτό που βγήκε.

Και βέβαια το πιο μεγάλο ευχαριστώ στο Music Heaven και στα μέλη για την υποστήριξη και την αγάπη. Να'στε όλοι πολύ καλά!!! 

Στο myspace μπορείτε να ακούσετε δείγμα της δουλειάς:

www.myspace.com-lathospathos

Ελπίζω να σας αρέσει και να τα ξαναπούμε από κοντά στα επόμενα lives!!!

Πολλά ζεστά φιλιά!!! 

Λοιπόν χτες είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τη δασκάλα μου.

Γιατί οι μαύροι έχουν μέσα τους τον ρυθμό πιο πολύ από τους λευκούς, γιατί η φωνές τους είναι άπαιχτες χωρίς να έχουν κάνει ούτε μαθήματα ούτε τίποτα… Γιατί οι τσιγγάνοι έχουν επίσης μέσα τους τη μουσική χωρίς να έχουν ούτε ωδεία, ούτε δασκάλους…

Βλέπεις τσιγγανάκι 5 χρονών να παίζει τουμπερλέκι σαν επαγγελματίας, ενώ άλλοι σε γόνιμες μαθησιακές ηλικίες προσπαθούν για να μάθουν τα βασικά… Βλέπεις τσιγγάνους να παίζουν κιθάρα flamenca, καλύτερα από οποιονδήποτε κλασσικό κιθαρίστα χωρίς ούτε νότες… και γώ πχ προσπαθώ να μάθω τους ρυθμούς για να χτυπάω παλαμάκια (γιατί για να μάθω κιθάρα τέτοια στα γεράματα δεν νομίζω ότι γίνεται) και δυσκολεύομαι πολύ (και δεν είμαι εντελώς άσχετη με τον ρυθμό και τη μουσική και δη αυτή τη μουσική). Βλέπεις τσιγγάνους να τραγουδάνε λαϊκά με κάτι γυρίσματα απίστευτα… και βέβαια ας μη μιλήσουμε για τους μαύρους που τραγουδούν στα gospel με κάτι εκτάσεις εκπληκτικές και μια ελευθερία αξιοζήλευτη στον τρόπο και χορεύουν με απίστευτη ευκολία, έτσι όπως ένας λευκός πρέπει να πάει σε σχολή για να μάθει. Ή για τις μαυρούλες που τραγουδούν και χορεύουν συγχρόνως…

Καταλήξαμε ότι το μοναδικό συστατικό αυτής της ιστορίας είναι ο πόνος… Ο πόνος είναι μεγάλο μέρος της ιστορίας τους. Ξεκινώντας από τα κατάλοιπα της σκλαβιάς, περνάει στο apartheid τον φυλετικό διαχωρισμό που έχουν υποστεί πολλάκις και σε πολλές γωνιές του κόσμου από τους λευκούς και καταλήγει στη φτώχια. Η μουσική, ο ρυθμός, το τραγούδι αποτελούν μεγάλη διέξοδο και ξέσπασμα στην δυστυχία.

Είναι αλήθεια… Έχω παρατηρήσει ότι όταν δεν νοιώθω καλά, αν καταφέρω να αφεθώ στη μουσική, με θεραπεύει, με χαλαρώνει, με αδειάζει… Φαντάσου λοιπόν αυτό το «αν καταφέρω να αφεθώ στη μουσική» είναι καταγεγραμμένο στο DNA τους… και ιδού το αποτέλεσμα: