ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Όλοι μας γνωρίζουμε πως η Ελλάδα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον πολιτισμό ήδη από τα αρχαία χρόνια. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν από τους πρώτους, αν όχι οι πρώτοι, που υποστήριξαν πως η καλλιέργεια του πνεύματος ήταν το πιο ουσιαστικό κομμάτι στη ζωή του ανθρώπου. Η φιλοσοφία, επιστήμες όπως τα μαθηματικά, η φυσική, καθώς και τέχνες όπως η αγγειοπλαστική, ο χορός, η μουσική ήταν αναπόσπαστα κομμάτια της εκπαίδευσης των αρχαίων Ελλήνων. 

Όμως τα χρόνια πέρασαν και τα πράγματα στη σύγχρονη Ελλάδα άλλαξαν κατά πολύ, κυρίως για κάποιες από τις τέχνες που κατά την αρχαιότητα θεωρούνταν καθοριστικής σημασίας, όπως η μουσική.

Ο Πλάτωνας έλεγε:

«Η εκπαίδευση στη μουσική είναι ανάγκη επιτακτική γιατί περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο ο ρυθμός και η αρμονία επηρεάζουν το ενδότερο κομμάτι του εαυτού μας, και ο καθένας από εμάς θα πρέπει να ξέρει πως να το χαλιναγωγήσει.»

Ωστόσο, η μουσική εκπαίδευση είναι πολύ υποβαθμισμένη στην Ελλάδα του σήμερα, καθώς απαξιώνεται τόσο από τους μαθητές και τους γονείς, όσο και από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς σε πολλές των περιπτώσεων.

Η υποβάθμιση της μουσικής παιδείας φαίνεται πως πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο που πηγάζει από το σχολείο και το σπίτι. Οι μαθητές αντιμετωπίζουν πλέον το μάθημα της μουσικής ως «ώρα για χαβαλέ» και σε καμία περίπτωση δε το θεωρούν εξίσου σημαντικό με άλλα μαθήματα όπως είναι τα μαθηματικά και η ιστορία, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί το αντιμετωπίζουν με παρόμοιο τρόπο. Αυτό, είναι κάτι που και οι ίδιοι οι γονείς δεν το επικρίνουν, διότι θεωρούν πως τα παιδιά τους δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τη μουσική. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που το ίδιο το παιδί θέλει να έρθει σε επαφή με τη μουσική, οι Έλληνες γονείς τρέμουν την ιδέα τα παιδιά τους να αποφασίσουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με αυτή και τα αποθαρρύνουν με κάθε τρόπο ή και τους το «απαγορεύουν». Μόνο από τα παραπάνω, διακρίνεται η τρομακτική υποβάθμιση της μουσικής εκπαίδευσης σε σχέση με τα αρχαία χρόνια.

Η ιδέα του να ασχοληθεί κάποιος με τη μουσική δε φαντάζει και τόσο τιμητική για την Ελληνική κοινωνία πλέον, παρότι τα οφέλη μπορεί να είναι πολλά. Σύμφωνα με έρευνες που πραγματοποιήθηκαν, αποδεικνύεται ότι τα παιδιά που μαθαίνουν από πολύ μικρά μουσική, μαθαίνουν ευκολότερα στο σχολείο, εξασκούν την τέχνη του να ακούνε και συγκεντρώνονται πιο εύκολα. Σε μία άλλη μελέτη, αποδείχθηκε ότι οι μαθητές που είχαν παιδεία στη μουσική ήταν πιο σωστοί στην οργάνωση της σκέψης τους και στη νοητική τους ευελιξία. Μαθαίνουν, ακόμα, την ομαδική δουλειά, κινούνται ευέλικτα και με την αποφασιστικότητα που χρειάζεται η επιτυχία του συνόλου και του ατόμου με αποτέλεσμα να ευνοούνται αργότερα στους ίδιους τομείς που απαιτεί η σύγχρονη προσφορά εργασίας και όλα αυτά απολαμβάνοντας την υγιή και θετική συμμετοχή σε ένα σύνολο με φίλους. Πέρα από τα αυτά, η μουσική αδιαμφισβήτητα αναπτύσσει την δημιουργικότητα και την φαντασία, ενώ αν μη τι άλλο, αποτελεί έναν απίστευτα αποτελεσματικό τρόπο εκτόνωσης και έκφρασης του ατόμου. Ωστόσο, τα οφέλη της μουσικής δε σταματούν εδώ. Η μουσική χρησιμοποιείται σήμερα μέχρι και στην Ιατρική:  μέσω της μουσικοθεραπείας θεραπεύονται άνθρωποι εξαρτημένοι από ουσίες, άτομα με ειδικές ανάγκες, καθώς και άνθρωποι με ψυχικές ασθένειες. Εν κατακλείδι, ενώ η μουσική είναι μια τέχνη που μπορεί να προσφέρει πολλά, η σύγχρονη ελληνική κοινωνία το αγνοεί.

Τέλος, παρατίθενται λίγα λόγια από τη διευθύντρια του Μουσικού Σχολείου Πατρών, κα. Δήμητρα Αψώμωτου:

«Οι περισσότεροι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στο Μουσικό σχολείο όχι για να γίνουν μουσικοί, αλλά επειδή συνήθως στα σχολεία αυτά δεν παρατηρούνται παραβατικέςσυμπεριφορές. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει προκατάληψη για το επάγγελμα του μουσικού, γιατί ακόμα και σήμερα οι γονείς αρνούνται να δουν τις δυνατότητες της μουσικής ως επάγγελμα, και έτσι το αντιμετωπίζουν περισσότερο σαν κάποιου είδους χόμπυ. Είναι σημαντικό, επίσης, να αναφερθεί, ότι η προτίμηση των νέων για τα μουσικά σχολεία έχει μειωθεί συγκριτικά με το παρελθόν.Ακόμα, όσον αφορά τους γονείς, φαίνεται πως ενδιαφέρονται κυρίως για τη βασική εκπαίδευση του παιδιού και παραβλέπουν το γεγονός ότι η μουσική θα έπρεπε να είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης αυτής. Τέλος, είναι στενάχωρο το γεγονός ότι ενώ πολλοί μαθητές στο σχολείο μας είναι άριστοι στα μουσικά όργανα που παίζουν, αντιμετωπίζουν το μέλλον με απαισιοδοξία και είτε δηλώνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει η επαγγελματική αποκατάσταση μέσω της μουσικής, διότι θεωρούν ότι αυτό το σενάριο είναι απίθανο, είτε ότι θέλουν να έχουν τη μουσική ως δεύτερη δουλειά, γνωρίζοντας ότι πρόκειται για ένα απαξιωμένο επάγγελμα που δεν μπορεί να προσφέρει τα προς το ζειν.»