Η είδηση του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη την Πέμπτη δύο Σεπτέμβρη στις εννιά η ώρα το πρωί από το ραδιοφωνικό σταθμό, που παρακολουθώ, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία σε μένα. Δεν το περίμενα, γιατί πάντα πίστευα ότι είναι γερό κόκκαλο, παρά τα βασανιστήρια, τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες, που είχε υποστεί και έλπιζα ότι θα τους "φάει" όλους. Άλλες,όμως, οι βουλές  της ηλικίας του Μίκη, ο οποίος ήταν ο αγαπημένος μου συνθέτης.

Με τα τραγούδια και τη μουσική του μεγάλωσα. Να διευκρινήσω ότι οικογενειακά δεν ήμαστε ενταγμένοι σε κάποιο κόμμα. Ακόμη, θυμάμαι τη πρώτη φορά, το 1965, που άκουσα τη μουσική του. Μας είχε καλέσει σπίτι του ο ιδιοκτήτης του διόροφου κτίσματος, που νοικιάζαμε, με τη διπλανή αλάνα, για να μας κάνει επίδειξη το έπιπλο με το ενσωματωμένο πικάπ και μας έβαλε ένα δίσκο τριάντα τριών στροφών με το έργο του "Επιτάφιος". Μετά την ακρόαση, ο πατέρας μου, με όχι καλή σχέση με τη μουσική, σχολίασε ότι ο Θεοδωράκης ήταν μουσικό φαινόμενο, η μητέρα μου είχε ανατριχιάσει και εγώ με το παιδικό μυαλό μου ταξίδεψα σε τόπους μαγικούς και ταυτόχρονα τόσο οικείους. Ήρθαν τα δύσκολα χρόνια της χούντας και η μεταπολίτευση. Θυμάμαι ότι στην ονομαστική γιορτή μου, το 1975, ένας θείος μου μου έκανε δώρο σε βινύλιο το έργο των Θεοδωράκη-Ελύτη: "Το άξιον εστί".  Ο πατέρας μου σε συνενόηση με τη μητέρα μου την επομένη μέρα πήραν τηλέφωνο το ναυτικό γαμπρό μας (δεν ξέρω πως τα κατάφεραν), που ταξίδευε τότε προς Ιαπωνία και παρήγειλαν ένα πικάπ σε συνδυασμό με κασετόφωνο και αναλογικό ραδιόφωνο. Εννοείται ότι μόλις το  παραλάβαμε ακούσαμε όλοι μαζί τον πρώτο μου δίσκο, που δεν ήταν άλλος από το Άξιον εστί. Τα χρόνια πέρασαν και δεν υπήρχε γιορτή ή γλέντι, που δεν ακούγαμε και λίγο από τη μουσική του Θεοδωράκη.

Ας έλθουμε όμως στο 2021, που είναι, τουλάχιστον για μένα, έτος αναμνήσεων. Από τις αρχές του χρόνου αναζητούσα την ειλικρίνεια στις λιγοστές κοινωνικές σχέσεις, που έχω. Πάντα ήμουν ειλικρινής, έτσι είχα μάθει, αλλά θες η μοναχικότητα του, θες οι περιορισμοί της πανδημίας, θες οι ενοχλήσεις στο στομάχι, με έκαναν να θελω να δοκιμάσω τις σχέσεις μου όσον αφορά την ειλικρίνεια. Η δοκιμασία πέτυχε και είμαι ικανοποιημένη. Θα με ρωτήσετε πως κολλάει ο Θεοδωράκης και ο σωματικός του θάνατος και η ειλικρίνεια. Ας εξηγηθώ: Το απόγευμα της Πέμπτης (2/9) και ενώ παρακολουθούσα στο ραδιόφωνο ένα αφιέρωμα στο μεγάλο Έλληνα μουσικοσυνθέτη, άνθρωπο και στοχαστή, μου τηλεφωνεί ο παθολόγος μου και μου ανέφερε ότι είχε λίγο ελεύθερο χρόνο να με δεχθεί και να δει τις εξετάσεις μου, πριν το καθορισμένο χρόνο του ραντεβού. Η ευγένεια, η υπομονή και οι καθαρές ελικρινείς εξηγήσεις του στις απορίες μου με καθησύχασαν και απάλυναν τη στεναχώρια για το χαμό του Θεοδωράκη.

Όταν γύρισα στο διαμέρισμα,  το αφιέρωμα του σταθμού στον Θεοδωράκη συνεχιζόταν και η μουσική του Μίκη με έκανε να θυμηθώ ότι αξίζει το κόπο να πολεμάς, να διαφωνείς με ειλικρινή συναισθήματα και το κυριότερο να είσαι ο εαυτός σου χωρίς ψεύτικα φτιασίδια. 

Πολλοί ισχυρίζονται ότι η ζωή είναι ωραία και γλυκιά και λένε ότι ο φόβος είναι κακός σύμβουλος. Δεν θα διαφωνήσω μαζί τους, αλλά ένα περιστατικό, που διήρκησε και διαρκεί εδώ και δύο σχεδόν χρόνια, με έκανε να αναθεωρήσω μερικά πράγματα. Πριν εναμιση χρόνο ο κορωνοϊός χτύπησε τη πόρτα της χώρας μας. 

Την επομένη μέρα, που είχα παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση, βγήκαν και τα πρώτα ανακοινωθέντα για το κορωνοϊό και την υψηλή μεταδοτικότητα του από άνθρωπο σε άνθρωπο και από μη απολυμασμένα αντικείμενα ή επιφάνειες στον άνθρωπο. Το πρώτο μήνα αισθανόμουνα εγκλωβισμένη από τα αυστηρά μέτρα υγιεινής και αυτοπροστασίας. Σιγά-σιγά πειθάρχησα και πρόσεχα πολύ. Ο εγκλωβισμός και τα περιοριστικά μέτρα δημιούργησαν μια νέα καθημερινότητα και ένα αίσθημα μοναξιάς.

Οι συνάνθρωποι μου έγιναν επιφυλακτικοί και πολλές φωνές ακούστηκαν για τη κατάργηση και το περιορισμό της ατομικής ελευθερίας. Πολλές ελπίδες γεννήθηκαν, όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και οι επιστημονικοί φορείς ανακοίνωσαν την εύρεση εμβολίων κατά του κορωνοϊού. Τα οικονομικά συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών, αλλά και άλλων εμπορικών κολοσσών, εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Και κοντά σε αυτούς η παραφιλολογία του δημοσιογραφικών οργανισμών, που άλλοτε έδιναν φως και άλλοτε σκοτάδι.

Στις αρχές του 2021, ήρθαν τα πρώτα εμβόλια στην Ελλάδα και ο αρμόδιος κρατικός οργανισμός για τους εμβολιασμούς ανακοίνωσε τις ηλικιακές ομάδες που έπρεπε να εμβολιαστούν. Μόλις ανακοινώθηκε η ηλικιακή μου ομάδα έσπευσα να κλείσω ραντεβού για εμβολιασμό, χωρίς να συμβουλευτώ κανένα ειδικό (γιατρό) και χωρίς να ακούσω τις παρενέργειες του εμβολίου. Το πήρα αψήφιστα, παρά το γεγονός ότι ένα συγκεκριμένο εμβόλιο είχε επικίνδυνες παρενέργειες για τον οργανισμό. Έτσι, έκανα τη πρώτη δόση του συγκεκριμένου εμβολίου, το οποίο, ευτυχώς, είχε ελάχιστες και ελαφρές παρενέργειες για τον οργανισμό μου.

Όμως, ο ρατσισμός που δέχτηκα από τη γυναίκα, που καθαρίζει το σπίτι μου, και τα συχνά θλιβερά κρούσματα  παρενεργειών (θρομβώσεις και θάνατοι) του εμβολίου της Astra Zeneca με ανάγκασαν να φοβηθώ και να ζητήσω τη συνδρομή του οικογενειακού γιατρού. Ο γιατρός μου συνέστησε κάποια προληπτικά μέτρα και μου εξήγησε ότι ήταν μονόδρομος για μένα ο εμβολιασμός με τη δεύτερη δόση. Δεν εφησύχασα, γιατί ένα κοντινό μου πρόσωπο νοσηλεύτηκε με πνευμονία, ως αποτέλεσμα του εμβολιασμού του με τη πρώτη δόση του Astra Zeneca. Οι δημιογραφικές πληροφορίες ήταν κατηγορηματικές για το συγκεκριμένο εμβόλιο και οι γνώμες των εμπειρογνωμόνων αντιφατικές.

Έτσι, έφτασε η μέρα της δεύτερης δόσης του εμβολιασμού. Πήγα στο εμβολιαστικό κέντρο διακατεχόμενη με ένα μεγάλο φόβο. Η πρώτη μέρα πέρασε χωρίς κανένα πρόβλημα. Αισθάνθηκα χαρούμενη και χωρίς κανένα φόβο ακολούθησα το πρόγραμμα της υπόλοιπης μέρας. Τη δεύτερη μέρα ξύπνησα με ένα βαρύ μούδιασμα σε όλο το σώμα μου και όλοι μου οι φόβοι ήρθαν να μου θυμίσουν ότι η ζωή είναι εφήμερη και ένα τίποτε. Όμως, λειτούργησε, ως εκ θαύματος, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και με βοήθησε να σηκωθώ και να κάνω τα τυπικά καθημερινά πράγματα. Το πρωϊνό τηλέφωνο της αδελφικής φίλης μου με βοήθησε και βγήκα να πάρω το πρωινό καφέ από το καφενείο, που συχνάζω όλο το καιρό της πανδημίας.

Όλη τη μέρα κάθησα, δεν έκανα τίποτε και σκέφτηκα παρέα με το "γεράκο" μου (υπολογιστής). Αναθεώρησα το γεγονός ότι η ζωή είναι  ένα εφήμερη και ένα τίποτε. Η Ζωή είναι ωραία και ο φόβος, όταν τον διαχειρίζεσαι με σοφία και σωστά, είναι καλός σύμβουλος. Αισθάνομαι καλά και τυχερή, γιατί,  όπως είπε η αδελφική μου φίλη, έπεσα από ένα ουρονοξύστη και επιβίωσα.

Καλησπέρα. Στο προηγούμενο post μου: "Χωρίς τίτλο" είχα αναρωτηθεί πως θα κυλούσε ο Μάης και μου προτείνατε διάφορες λύσεις. Άλλες ακολούθησα και άλλες όχι. Πλησιάζει το τέλος του Μάη και οι δουλειές του σπιτιού τελείωσαν επιτυχώς χθες (Παρασκευή). Τώρα που έχω λίγο ελεύθερο χρόνο, αποφάσισα να ασχοληθώ με τον υπολογιστή μου, το καλό εχθρό μου.  Η ενασχόληση μαζί του μου παίρνει αρκετή ενέργεια και ευτυχώς που αύριο (Κυριακή) θα βγώ για καφεδάκι με μια φίλη. Ο υπολογιστής, στα απογεύματα της τελευταίας εβδομάδας, μου κράτησε παρέα, αλλά μου έσπασε τα νεύρα μαζί με τον τεχνικό, που φώναξα να με βηθήσει. Το στικάκι και η μονάδα εξωτερικού δίσκου, που  αγόρασα, κάνουν δουλειά. Όμως, τη κάνουν αργά. Ο υπολογιστής γερνάει και η δουλειά δέκα χρόνων πάει σαν τον κάβουρα όσον αφορά την αποθήκευση και την ανάκτηση των αρχείων. Πριν τρία χρόνια είχαν χαθεί αρχεία από ιό και την ασχετοσύνη μου σε ορισμένα θέματα χειρισμού. Εν τω μεταξύ η τεχνολογία προχωράει γοργά και δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να αγοράσω ένα καινούργιο υπολογιστή. Θα βολευτώ με το "γεράκο" μου! Ευτυχώς, που μπορώ να βοηθώ δύο γυναίκες, που βρίσκονται σε χειρότερη θέση από μένα. Μην το πάρετε ότι κακομοιριάζω ή ως κομπασμό. Σιγά-σιγά γίνεται η αγουρίδα μέλι, λέει ο σοφός λαός μας. Με αυτή τη παροιμία παίρνω κουράγιο και συνεχίζω να ζω μέχρις ότου παρουσιαστεί κανένα "μανιτάρι" (=δυσκολία). Αλλά και πάλι τη δυσκολία την αντιμετωπίζεις με ψυχραιμία, χιούμορ και με μεγάλο στομάχι. Έχω βγεί εκτός θέματος, αλλά ο υπολογιστής είναι μηχάνημα και δεν γνωρίζει ότι ο Μάης είναι μήνας της άνοιξης, η οποία είναι εποχή μεταβατική από το χειμώνα στο καλοκαιράκι.

Καλησπέρα! Πέρασαν σχεδόν δυό μήνες από τη τελευταία φορά που έγραψα στο blog μου. Διάφορα γεγονότα συνέβησαν μέχρι σήμερα και όλα άφησαν το σημαδάκι τους στη ζωή και στη ψυχή μου. Το μοναδικό δυσάρεστο γεγονός, που ήρθε για να μείνει, είναι ο κορωνοϊός και οι εμβολιασμοί. Πέρασε το Πάσχα, γιορτάσαμε τη Πρωτομαγιά, ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλο και τελείωσαν όλα. Όμως, αύριο ξεκινάει μια καινούργια μέρα, μια νέα εβδομάδα, που δεν ξέρεις τι σου θα σου φέρει. Αυτό είναι και η γοητεία του άγνωστου μέλλοντος και ταυτόχρονα η συνέχιση της ρουτίνας. Κάτι θα σκαρφιστώ για να μην αισθανθώ και πάλι μόνη. Το μόνο σίγουρο είναι το καθημερινό πρωινό τηλεφώνημα με τη κολλητή μου και το καθημερινό μεσημεριανό τηλέφωνο στο ράδιο-αδέλφω (δηλαδή στην αδελφή μου). Οι υπόλοιπες ώρες πως περνάνε άραγε; Ο σκύλος μου και ο υπολογιστής είναι καλή παρέα, αλλά δεν γεμίζουν τη μοναξιά. Ο Απρίλης πέρασε, χωρίς να το καταλάβω, αλλά ο Μάης πως θα κυλήσει; Άγνωστο! Το κάπνισμα δεν είναι λύση και το άδειασμα του τασακιού είναι το αποτέλεσμα μιας επιβλαβούς εξάρτησης. Κάτι πρέπει να κάνω, αλλά τι και πως; Να κάτι που πρέπει να ασχοληθώ. Έχετε να μου προτείνετε κάποια λύση; Οι δυό φίλες μου έχουν σηκώσει τα χέρια μαζί μου, και η αδελφή μου με "φοβάται".Δεν έχω να γράψω κάτι άλλο, γιατί οι ιδέες μου για γράψιμο στέρεψαν

Σαν σήμερα. ημέρα των ερωτευμένων και αγαπημένων, δεκατέσερις Φεβρουαρίου, πριν τριάντα-ένα χρόνια άρχισε η σχέση μου με μια καρβουνιάρα, έναν υπολογιστή. Τότε δούλευα στην κοστολόγηση των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, που γινόταν χειρόγραφη. Στο γραφείο φέρανε ένα μεγάλο χαρτοκιβώτιο και έναν μακρόστενο εκτυπωτή γυμνό από τη μέση και πάνω. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η φαρδιά μαύρη κορδέλα και ένα μηχανηματάκι, το οποίο έκανε την εκτύπωση κατόπιν εντολής από τον υπολογιστή.

Ήμουν άσχετη με την πληροφορική, το χειρισμό υπολογιστή και τις εκτυπώσεις. Μου είπαν ότι ουπολογιστής ήταν από τους καλύτερους, φορτωμένος με μοντέρνα προγράμματα και ότι θα ήταν παιχνιδάκι για μένα, γιατί ήμουν έξυπνη και καταφερτζού. Δεν μίλησα καθόλου και δεν έφερα αντίρρηση. Κάποια στιγμή εκείνης της ημέρας ήρθε ένα νεαρό αγόρι, το οποίο άνοιξε το χαρτόκουτο και έστησε τον υπολογιστή στη δεξιά γωνία του γραφείου μου. Συνέδεσε το σκληρό δίσκο, την οθόνη, το πληκτρολόγιο και τον εκτυπωτή με κάτι χοντρά μαύρα καλώδια. Αισθάνθηκα αμήχανη και αναρωτήθηκα δυνατά πως θα τα καταφέρω.

Μετά από λίγο ήρθε ένας πληροφορικάριος της εποχής και ένας υπερόπτης συνάδελφος, γνώστες και οι δύο του λειτουργικού συστήματος DOS (πρόδρομο των Windows) και του προγράμματος  DATA BASE IV (πρόδρομου του Excel). Καθήσαμε και οι τρεις στο γραφείο, εγώ ανάμεσα τους, και άρχισε η επίδειξη και το μάθημα. Δεν με αφήσανε να κρατήσω σημειώσεις, αλλά μου μιλούσαν απλά και εγώ πατούσα κουμπιά, σύμφωνα με τις υποδείξεις τους. Έμειναν μια ώρα και μετά με αφήσανε μόνη μου με τον υπολογιστή και τον εκτυπωτή. Με έπιασε πανικός, γιατί μέσα σε μια εβδομάδα έπρεπε να ετοιμάσω πρακτικό κοστολόγησης βιβλίων και απόφαση με τα καοστολογημένα συγγράμματα και δεν είχα εμπεδώσει τις οδηγίες των ειδικών.

Μετά από λίγο καιρό και μετά από συχνές ερωτήσεις στο πληροφορικάριο και το συνάδελφο, απέκτησα μια σχετική ευχέρεια στο χειρισμό του υπολογιστή και του εκτυπωτή. Άρχισε να μου αρέσει η ενασχόληση αυτή, γιατί η δουλειά οργανώθηκε, έβγαινε πιό γρήγορη και οι πληροφορίες προς τους εκδότες σαφείς και σοβαρές. Τα ηλεκτρονικά αρχεία έπαιζαν το ρόλο τους και έτρεχαν σαν μικρά παιδιά. Αποφάσισα να αγοράσω βιβλία για το λειτουργικό σύστημα DOS και το πρόγραμμα DATA BASE IV για να μάθω περισσότερα και να καταλάβω καλύτερα τι κάνω με τον υπολογιστή. Έτσι και έγινε, αλλά ο υπολογιστής είναι χαζό μηχάνημα και υπακούει σε όποια χαζή ή έξυπνη εντολή του δώσεις.

Διαβάζοντας τα αγορασμένα βιβλία έπεσα σε μια εντολή για τα διαγνωστικά (ΒΙΟS) του λειτουργικού συστήματος DOS και θέλησα να την εφαρμόσω στον υπολογιστή. Το αποτέλεσμα ήταν να σβηστεί και να χαθεί η δουλειά δύο χρόνων. Το τι άκουσα από τους ανωτέρους μου και τι προσπάθειες γίνανε για να ανακτηθούν τα αρχεία του συστήματος και του προγράμματος δεν περιγράφονται με λόγια. Αναγκάστηκα για προφανείς λόγους και για λόγους ευθιξίας να αλλάξω αντικείμενο εργασίας και έπεσα πάλι σε αντικείμενο, που απαιτούσε γνώσεις υπολογιστή. Ήταν η εποχή που η δημόσια διοίκηση άρχισε δειλά-δειλά να εκσυγχρονίζεται και να μηχανογραφείται.

Για να μην πολυλογώ, τα χρόνια πέρασαν, η τεχνολογία εξελίχθηκε με γοργά βήματα, η Microsoft  εγινε για μια ολάκερη εποχή ο βασιλιάς της πληροφορικής, το διαδίκτυο μπήκε στη ζωή μας και εμείς με μικρά βήματα τρέχαμε να προλάβουμε τη εξέλιξη. Μέχρι το 2012, που έφυγα από την δουλειά, έγινα μια καλή χειρίστρια υπολογιστή και χωρίς αυτόν δεν μπορούσα να δουλέψω. Τόση ήταν η έφεση μου στο χειρισμό υπολογιστή που αγόρασα ένα μέτριο υπολογιστή για το σπίτι. Εν τω μεταξύ, γνώρισα το Musicheaven ως προτεινόμενη τοποθεσία και οι γνωσεις μου δεν ήταν επαρκείς για να μετέχω στο forum ή να δημιουργήσω ένα blog. Ευτυχώς, το ΜΗ είναι απλό στη χρήση και με την κοινή λογική μπορείς να κάνεις παπάδες και θαύματα.

 Το 2014 αγόρασα ένα καινουργιο σύγχρονο υπολογιστή και με τη βοήθεια φίλων τεχνικών υπολογιστή κατάφερα να κλείσω τα κενά της μοναξιάς, αλλά ο υπολογιστής δεν παύει να είναι ένα χαζό και μπανάλ μυστήριο για μένα. Τον αγαπώ, τον εκτιμώ και μου χαρίζει εκπλήξεις που όμως δεν καλύπτει την καθημερινή ζωή και τη ανθρώπινη παρουσία.

Καλημέρα. Χρόνια πολλά. Καλή Πρωτοχρονιά σε όλα τα μέλη του musicheaven! Και του χρόνου με υγεία, ευτυχία, χαρά και χωρίς covid-19.

Διαβάζοντας τα δημοσιευμένα άρθρα και τα σχόλια τους, τα πρόσφατα blogs και τα σχόλια τους, τα posts στο forum και τα σχόλια τους, μου ήρθαν στο μυαλό μου δυο σκηνές από δυο διαφορετικά βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη.

Η πρώτη σκηνή είναι η πρώτη φράση από το βιβλίο "Ασκητική" : "Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο  το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.". 

Η δεύτερη σκηνή είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", την οποία παραθέτω αυτούσια: "......Έβγαλε πάλι το Γιουσουφάκι τη μαστίχα από το στόμα του,την κόλλησε στο γόνατο και απίθωσε μερακλίδικα τη δεξιά παλάμη στο μάγουλο. Άνοιγε το σγουρό στόμα να σύρει τον αμανέ, , μα ο Αγάς του άπλωσε το χέρι: - Στάσου, Γιουσουφάκι μου, να βαρέσει πρώτα η τρουμπέτα. Στράφηκε στο σεϊζη: -Άνοιξε την πόρτα, πρόσταξε, στάσου στο κατώφλι, βάρα αντρίστικα! Άνοιξε ο σεΐζης την πόρτα, σήκωσε την τρουμπέτα κι άρχισε να σαλπίζει έφοδο. -Φτάνει! φώναξε ο Αγάς, ομπρός, Γιουσουφάκι μου, τον αμανέ μας! Αντιλάλησε πάλι η γάργαρη παθητικιά φωνή, στύλωσε ο καπετάνιος τ' αυτιά του, γέμισε το στήθος του πόνο και γλύκα. "Ντουνιά ταμπίρ, ρουγιά ταμπίρ..." "Κόσμος και όνειρο είναι ένα, αμάν, αμάν!" Ποτέ του ο καπετάνιος δεν το ' χε νοιώσει τόσο βαθιά πόσο αληθινά κόσμος και όνειρο είναι ένα............."

Με αυτές τις δύο σκηνές το μυαλό μου σκέφτεται ότι το μεταξύ φωτεινό διάστημα που το λέμε Ζωή είναι ο κόσμος , που είναι ένα με το όνειρο! Δεν θα ασκήσω κριτική στο έργο του Νίκου Καζαντάκη, αυτό είναι δουλειά άλλων, αλλά δεν μπορώ να μην υιοθετήσω αυτές τις δυο σκηνές και να προχωρήσω μπροστά και να πω ότι η ζωή είναι ο κόσμος, που δεν είναι άλλος από το όνειρο, που ζούμε ο καθένας με το τρόπο του.

Πριν λίγες μέρες ξεφύλισα τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες των παππούδων, των γιαγιάδων και των γονιών μου. Ανακάλυψα πως δεν ξέρω πολλά για τη ζωή τους και άρχισα να ρωτώ τους νέους συγγενείς για τους προγόνους μας. Οι απαντήσεις πολλές και διάφορες. Και αυτοί δεν ήξεραν πολλά να μου πουν.  Μονάχα αναμνήσεις είχαν να μου διηγηθούν και σκέφτομαι τι θα γίνουν αυτές οι αναμνήσεις, αφού τα νέα παιδιά δε νοιάζονται ή δεν δίνουν σημασία. Οι νέοι έχουν να ζήσουν τη δική τους ζωή και η ανηψοεγγόνα μου ετοιμάζεται για τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο.

Έτσι είναι η ζωή θα μου πείτε, αλλά η ερώτηση μου είναι απλοϊκή: Τι θα γίνουν οι αναμνήσεις, όταν πεθάνουμε; Θα χαθούν μαζί μας ή θα τις θυμούνται οι νέοι για να τις διηγούνται μαζί με τις δικές τους στους φίλους τους; Αυτό που θα μου πείτε είναι ότι εξαρτάται πως έχουμε γαλουχήσει τα παιδιά μας, τι αξίες τους έχουμε δώσει και τι αξίες και γνώσεις έχουν αποκομίσει από τη νεαρή ζωή τους. Έχω μια σχετική αγωνία για το τι θα γίνει αύριο. Έζησα μια ζωή με σκαμπανεβάσματα, αλλά τι θα αφήσω πίσω μου; Μια ανάμνηση, μια φωτογραφία, κάτι υλικό ή άϋλο; Δεν ξέρω τι στάση να κρατήσω για το θέμα αυτό, αλλά ξέρω ότι κράτησα τη ζωή μου μέσα σε ένα ζεστό περιβάλλον.

Φέτος δεν έχει διακοπές και οι υπάλληλοι και ιδιοκτήτες των μικρομάγαζων της γειτονιάς μου στα Πατήσια με ενημερώνουν μονότονα: " Κυρία από αύριο θα κλείσουμε δυο βδομάδες ή μερικές μέρες για διακοπές!". Προς στιγμή με πιάνει πανικός, γιατί δεν θα κλείσω το σπίτι για να ξεφύγω από την πλανεύτρα Αθήνα και γιατί δεν θα βγω έξω στους έρημους δρόμους να πάρω καφέ και τσιγάρα. Όμως κάτι με κάνει να αντιδρώ στο άδειασμα της πόλης. Ενόσω έχω λίγες μέρες καιρό μέχρι να κλείσουν, κάνω τις προμήθειες μου και ετοιμάζομαι για το δεκαπενταύγουστο στα Πατήσια. Μια μικρή καραντίνα λόγω κορονοϊού και δόξα να έχει ο γιαραμπής! Ένα Σαββατοκύριακο είναι θα περάσει. Έχω παρέα το σκυλί , στο οποίο θα αφιερώσω λίγες ώρες. Και αυτός μόνος του είναι. Έχω συντροφιά τον υπολογιστή και το διαδίκτυο. Θα κυλήσουν οι ώρες σαν γάργαρο νεράκι κάποιας πηγής σε ένα καταπράσινο βουνό. Ποτέ δεν με τρόμαξε η μοναξιά και ποτέ δεν φοβήθηκα να σηκώσω το τηλέφωνο να ευχηθώ σε όσους και όσες γιορτάζουν. Είμαι με τις ώρες μου και τις φάσεις  μου. Δεν πειράζει που οι υπόλοιποι θα είναι με παρέα σε κάποια παραλία και αυτοί έχουν βιώσει τη μοναξιά. Ας όψονται τα έξοδα που πρέπει να γίνουν για το φθινόπωρο και το χειμώνα. Αυτά για σήμερα, γιατί το τασάκι διαμαρτύρεται και δεν έχω όρεξη για γκρίνιες. Ε.Σ.

Η νύκτα με τα πέπλα της έφερε στα όνειρα μου εφιαλτικές σκέψεις, οι οποίες φανέρωσαν την αγωνία της επόμενης μέρας. Με τίποτε δεν μπορούσα να ησυχάσω ούτε με τα χάδια που απεγνωσμένα ζητούσε ο σκύλος που έχω για παρέα. Και εκεί που είχα στραμένη τη πλάτη στη μπαλκονόπορτα το ζαβολιάρικο φως του πρωϊνού ήρθε να διώξει τους δαιμόνους. Ξύπνα η νέα μέρα έρχεται,σιγοψυθήρισα, και δεν σηκώνει ασχήμιες. Σηκώθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι. Τα φώτα της νύκτας έσβυναν σιγά-σιγά και έδιναν τη θέση τους στο χάραμα. Η μέρα ξεκινά και δεν αφήνει περιθώρια για άσκημες εικόνες. Ο ήλιος νυστάζει και βαριέται να ξυπνήσει. Σε μισή ώρα όμως θα ανατείλει κσι θα διώξει τις τελευταίες σταγόνες της νύκτας. Αυτό είνσι ένα μικρό θαύμα, που συμβαίνει κσθημερινά όλο το χρόνο. Η μυρωδιά ενός ελληνικού καφέ έφερε το μήνυμα ότι ξημερώνει. Εμπρός, λοιπόν, για μια όμορφη νέα μέρα.

Το φθινόπωρο τελειώνει και οχειμώναας έρχεται. Οι μυρωδιές του φθινοπώρου είναι έντονες, Το φρεσκομουσκεμένο χώμα ύστερα από μιά έντονη βροχόπτωση μυριζει και αου τρυπάαει τα ρουθούνια. Η χαρά τοπυ ήλιου μετά τη κααταιγίδα σε γεμίζει αισιοδοξία. Είναι η εποχή του μαζέματος των ελιών, οι οποίες μεταφέρονται στο ελαιοτριβείο, για να συνθλιβούν και να δώουν το πολύτιμο λάδι. Οι μηχανές δουλεύουν ασταμάτητα  και αναδύουν τη μυρωδιά του φρεσκοτριμένου λαδιού. Χρόνια είχα να νοιώσω τη ευφορία μιας τέτοιας μυρωδιάς. Ο χειμώνας θα φέρει την μυρωδιά του καμένου ξύλου, του χύμα κρασιού και του λαδιού, που θα πέφτει άφθονο στο φρέσκο φαγητό που θα ετοιμάζεται στο τζάκι. Αυτές οι οσμές είναι ικανές να σε κάνουν να αισθάνεσαι αυτάρκης και χαρούμενος. Ε.Σ.

Ξημέρωσε και ο καιρός έδειξε την καλή του διάθεση. Σήμερα είναι μέρα ιατρικών εξετάσεων. Όσο πλησιάζει η ώρα η καρδιά χτυπά δυνατά και δεν ησυχάζει. Πως θα γίνουν; Θα είναι φιλικός ο γιατρός και η νοσοκόμα; Ή θα επιτεθούν σε ένα περιστατικό ρουτίνας; Τα αποτελέσματα θα είναι φυσιολογικά; Αυτά σκέφτομαι και προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη. Ο ετήσιος έλεγχος είναι και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι κάτι θα πάει στραβά.  Ωραίος τρόπος να ξεκινά η εβδομάδα! Όλα θα πάνε καλά. Αυτό ελπίζω και πιστεύω.

Καλημέρα. Σήμερα αξημέρωτα μου ήρθε η επιθυμία να ακούσω ραδιόφωνο. Το ράδιο του ΜΗ έχει σιγήσει και αναγκαστικά προσανατολίζομαι σε άλλους σταθμούς. Έπιασα ένα διαδικτυακό σταθμό και άνοιξα την αρχική σελίδα του ΜΗ. Ήρεμα τα πράγματα στο site, μέχρι ότου οι πιστοί οπαδοί του έβαλαν την προσωπική πινελιά τους. Τι ανακούφιση ένοιωσα , οταν είδα τα άρθρα, τα ποστ στο blog και στο forum, δεν περιγράφεται. Μια μουσική ιστοσελίδα με τη σοβαρότητα του ΜΗ πάντα φέρνει κέφι. Έτσι το πρωϊνό άρχισε να γίνεται μεσημέρι και η ραθυμία να γίνεται ενέργεια. Σε ευχαριστώ για όλα όσα εξακολουθείς να προσφέρεις.