Ήθελα δεν ήθελα το ξανάρχισα αλλά...τα είδα όλα!

1)Είδα την Queen με μωβ κοντό μαλλί(!!!!) να έχει γραφτεί στις "Αλιανάρες" και να καπνίζει!

2)Είδα τον Μπλέιν να έρχεται στο ΜακΚίνλει για χάρη του Κερτ

3)Είδα την Σαντάνα να έχει κάνει πλαστική στήθους(αν και την είχε κάνει από πέρσι,τώρα φάνηκε)

4)Είδα την Σου να γίνεται υποψήφια περιφεριάρχης!

Να δω τι άλλο θα γίνει!

Σε συνέντευξη τύπου του ο Πάγκαλος δήλωσε πως δεν μπορεί να πληρώσει το χαράτσι των ακινήτων του το οποίο κυμαίνεται στα 7.600e.Έτσι είπε πως θα πουλήσει ένα σπίτι του!Το επόμενο είναι να τον δούμε να αδυνατίζει!

Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι' αυτό.

Προσπαθούσα να το διατηρώ τακτικό και καθαρό.

Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν.

Φυσικά, την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, πού πήγαινε, από πού ερχόταν κλπ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά, που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό.

Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ' αυτά τα ρούχα. ΄Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία.

Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι τής γιαγιάς της. Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα, της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Όταν έφτασε το κορίτσι, την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήλθε, με τα κόκκινα μαγουλά της, και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν προσβάλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλύτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λέει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι' αυτό το κορίτσι, που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο, αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ' όλα αυτά, έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο, και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα. Η επόμενη προσβολή στ' αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φάω καλύτερα.

Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμήσω. Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς, αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του. Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα.

Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως, αυτή η γριούλα γιαγιά ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. ΄Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως, εγώ δεν έζησα από τότε καλά. Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

Με εκτίμηση

Ο λύκος

Τροπικάλ

Μια αυγουστιάτικη βραδιά με ασυνήθιστη ζέστη από τον Φοίβο Δεληβοριά.

Ήταν Αύγουστος του ’88. Πλησίαζε στο τέλος της η τέταρτη δεκαετία της οποίας οι έφηβοι νόμιζαν ότι θα ζουν για πάντα. Ο τίτλος, άλλωστε, της ταινίας που έπαιζε το Παρέλ, ο κινηματογράφος δίπλα στα πατρικά μας στην Καλλιθέα, ήταν -χωρίς πολλά περιθώρια για δεύτερες αναγνώσεις- Πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ο Γιώργος Κανάκης, όμως, συμμαθητής μου από την Α’ Δημοτικού και μέτοχος του διάχυτου εκείνου αμερικανικού πνεύματος με το οποίο αερίζονταν τα νότια προάστια της δικής μας εποχής, την είχε ήδη δει δυο φορές. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε στο Τροπικάλ, να δούμε τη Σεξωγήινη.

Γυναίκες 30 χρόνων, που θα μπορούσαν να είναι και 50, κάθονταν με περιοδικά-βεντάλιες στα μπαλκόνια τους, ενώ ραδιοφωνάκια απ’ τα μέσα δωμάτια έλεγαν «Είσαι Θεός, ήλιος καλοκαιρινός» κι ύστερα από λίγο απαντούσαν, χωρίς αλληλουχία, «Εξαρτάται, μου λες, εξαρτάται», μ’ εκείνες τις φωνές που υπήρχαν απ’ τα παιδικά μας χρόνια και που θα έμεναν για πάντοτε παρούσες, χωρίς να μας ανήκουν ούτε να τους ανήκουμε. Μόνο απ’ το μπαλκόνι κάποιας συμμαθήτριάς μας έφευγε η φράση «Little fifteen / You help her forget / The world outside / You ’re not part of it yet» και για 100 μέτρα περίπου η Καλλιθέα ακουγόταν σαν να ανήκει και σ’ εμάς.

H Σεξωγήινη ήταν, παρ’ όλ’ αυτά, η Κιμ Μπάσινγκερ κι ερχόταν από έναν άλλο πλανήτη με σχέδιο να παρασύρει εμένα και τον Κανάκη στο κατ’ όνομα τροπικό θερινό της Θησέως και να γυαλίσει το ακατάστατο ακόμα ερωτικό μας όραμα, να του δείξει πόσο μικρά περιθώρια είχε να επιβιώσει, αν δεν γινόταν με κάποιον τρόπο καθαρό. Το σχέδιό της, όμως, παρά τη δεκαπεντάχρονη δική μας προθυμία, δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί.

Τριακόσια μέτρα μόνο απ’ την αρχή της βόλτας μας, στη συμβολή των οδών Σαπφούς και Ματζαγριωτάκη, στεκόταν ένας άνθρωπος που έδειχνε να περιμένει μόνο εμάς.

Ήταν σκουρόχρωμος, αλλά όχι ιδιαίτερα. Με πυκνό, ίσιο μαλλί που έδειχνε να θέλει να εξελιχθεί σε χαίτη και ντύσιμο λαϊκού παιδιού του ’81. Κρατούσε μια μικρή Κόντακ και με το που μας είδε, άνοιξε τα χέρια του διάπλατα για να μας σταματήσει.

Η γλώσσα με την οποία τελικά μας σταμάτησε ήταν αγγλική. Δεν σχημάτιζε ακριβώς προτάσεις. Λέξεις και αριθμοί ακολουθούνταν από τελείες και στο ενδιάμεσο κενά, που με το βλέμμα προσπαθούσε να συμπληρώσει. Χαμογελούσε πολύ κι έδειχνε να πιστεύει πως ο θρίαμβος της σωστής επιλογής των λέξεων ήταν αρκετός για να δεχτούμε ενθουσιασμένοι αυτό που μας είχε ζητήσει.

Γύρισε αμέσως την πλάτη κι άρχισε να κατευθύνεται προς την είσοδο μιας παλιάς πολυκατοικίας, γυρνώντας κάθε τόσο πίσω και κάνοντάς μας νόημα να τον ακουλουθήσουμε. Εμείς, παγωμένοι στο πεζοδρόμιο, κι έχοντας μόλις σχηματίσει ένα είδος νοήματος απ’ τη σπασμένη του αφήγηση, το ψιθυρίζαμε ο ένας στον άλλον, για να δούμε αν είχαμε καταλάβει σωστά. «Είναι μια εβδομάδα στην Ελλάδα και σήμερα η κόρη του έχει γίνει δύο χρόνων. Ζητάει από κάποιον ν’ ανέβει στο διαμέρισμα και να τους τραβήξει μια οικογενειακή φωτογραφία».

Δεν θα μπορούσε να ακούγεται πιο ψέμα.

Κι όμως, ακολουθήσαμε. Ίσως γιατί η φιλία μας βασιζόταν από πάντα στις σπασμένες αφηγήσεις. Ο Γιώργος ήξερε να οικειοποιείται όπως κανείς, στις παιδικές του εξιστορήσεις, τις περιπέτειες των Μυστικών Επτά, κάλυπτε πριν κοιμηθεί το πρόσωπό του με τις πορτοκαλί σελίδες των εκδόσεων «Καμπανάς Hellas», διάβαζε πρόωρα μαζί με τη μητέρα του παλπ μυθιστορήματα με ζωντανούς νεκρούς, κατόρθωνε να μπει μαζί με τον πατέρα του στα σινεμά που έπαιζαν ιταλικές ταινίες με κανίβαλους. Ήταν σαν να ήθελε να εκθέσει την παιδική του φαντασία σε όλα τα πιθανά τραύματα, ώστε να μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει έτοιμος τον Μεγάλο Κίνδυνο, όταν θα ερχόταν η ώρα. Εγώ πάλι, ως παιδί, ήμουν ο απόλυτος ακροατής, εκείνος που δεχόταν τη συνθήκη της κάθε ιστορίας ως μιαν απαράβατη,γενικής φύσεως προϋπόθεση.

Δεν θα μπορούσαμε να μην είμαστε φίλοι.

Κι αυτή η στιγμή ερχόταν ακριβώς για να δοκιμάσει τα όρια της πιο ανομολόγητης προσδοκίας της φιλίας μας: θα είχαμε, λοιπόν, το θάρρος να δεθούμε για πάντα μέσα από μιαν αληθινή ιστορία, με όλα τα περιθώρια -και τα πιο φρικτά ακόμα- ανοιχτά; Ποιους ρόλους θα κρατούσαμε στην πραγματικότητα;

Η πόρτα της πολυκατοικίας έκλεισε πίσω μας.

Ανεβήκαμε στον δεύτερο όροφο και πίσω απ’ την πόρτα στην οποία μας οδηγούσε ο άνθρωπός μας ακούσαμε αραβική μουσική να παίζει χαμηλά. Ήταν, όντως, μουσική γιορτής. Ο οδηγός μας χτύπησε με το χέρι του δυο φορές την πόρτα. Μέχρι ν’ ανοίξει, η ιστορία μας έμεινε μετέωρη για 10 περίπου δευτερόλεπτα. Μετά απ’ αυτά μπορούσαμε να γίνουμε άλλοι.

Την πόρτα άνοιξε μια νέα, παχουλή γυναίκα που φορούσε κάτι σαν νυχτικό και στο κεφάλι είχε μια πράσινη μαντίλα. Πίσω απ’ τα πόδια της ξεπρόβαλε ένα αγοράκι. Είχαν ακριβώς τα ίδια μάτια, τεράστια, και, όπως -γελοία- λένε τα παλιά ελαφρά τραγούδια, «μελιά». Το δέρμα τους ήταν κάτασπρο. Έδειχναν κι αυτοί σίγουροι ότι θα ’ρθουμε, ήταν καταχαρούμενοι, σαν να το είχαμε κανονίσει καιρό πριν.

Το σπίτι ήταν στολισμένο με χάρτινες κορδέλες, ένα μικρό τραπέζι ήταν στρωμένο με κόκκινο τραπεζομάντιλο και πάνω ήτανε μια τεράστια πιατέλα με κίτρινο πιλάφι με σταφίδες και μικρά κομματάκια κοτόπουλο, διάφορες σαλάτες και σοροπιαστά γλυκά. Στον τοίχο απέναντί μας μια τεράστια αφίσα με τον Ράμπο και από κάτω, σ’ ένα καροτσάκι, κοιμόταν η εορτάζουσα, η μόνη, προφανώς, που δεν μας περίμενε.

Δεν ξέραμε τι να πούμε. Ο οικοδεσπότης μας άνοιξε μερικά μπουκάλια μπίρας. Τσουγκρίσαμε, ευχηθήκαμε, δείξαμε τον Ράμπο κι είπαμε γελώντας το όνομά του. Ήταν το έναυσμα για ν’ αρχίσει το ζευγάρι τη δική του ιστορία. Ο άντρας μιλούσε, η γυναίκα έγνεφε χαμογελώντας «έτσι είναι».

Αυτό που έδενε τον αφηγητή μας με τον βετεράνο του Σταλόνε ήταν ότι ήταν κι αυτός στις Ειδικές Δυνάμεις. Αυτό που τους χώριζε ήταν πως ο δικός μας ήταν λιποτάκτης. Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ τέλειωνε τις μέρες εκείνες, τα όπλα λιγόστευαν, οι μάχες γίνονταν πια σώμα με σώμα κι ο Ιρακινός φίλος μας προσπαθούσε να μας πει -δείχνοντάς μας κι ένα τραύμα στο μπράτσο του- πως δεν ήταν δειλός, δεν πίστευε όμως πια στους λόγους εκείνου του πολέμου. Έστειλε τη γυναίκα του με τα μωρά στην Τουρκία και πήγε μετά από κάποιους μήνες να τους βρει. Από κει μπήκαν με βάρκα στην Ελλάδα, όπου θα κάθονταν έναν μήνα περίπου, μέχρι να τους φτιάξουν τα χαρτιά και να πάνε να συναντήσουν τον αδερφό του στην Αμερική.

Κοιτάζαμε, λοιπόν, αυτήν τη ζωντανή ιστορία να ξετυλίγεται μπροστά μας, τρώγαμε ένα φαγητό που ήταν το πιο διαφορετικό που είχαμε γευτεί ως τότε, σκίζαμε νοερά τα τεύχη των κόμικ που μας προετοίμαζαν για μια άλλου είδους φρίκη και μετά από λίγο το μωρό φύσηξε τα κεράκια του κι εμείς πήραμε την Κόντακ στα χέρια και απαθανατίσαμε την πρώτη δυτική ανάμνηση της οικογένειας των φίλων μας.

Βγήκαμε απ’ το σπίτι τους κανένα δίωρο μετά. Είχαμε πιει αρκετά και γελάγαμε, επαναλαμβάνοντας τη λέξη Τροπικάλ - μας φαινόταν ξαφνικά πολύ αστεία. Μετά από λίγη ώρα σοβαρέψαμε. Αναρωτηθήκαμε αν θα ξανακούγαμε ποτέ για το Ιράκ, αν θα πίστευε έστω κι ένας συμμαθητής μας πως στην αδιατάρακτή μας Καλλιθέα έκαναν τη σύντομη στάση τους λαθρομετανάστες από εμπόλεμες χώρες της Ανατολής, σε ποια χώρα θα έπρεπε να ταξιδέψουμε για να ξαναγευτούμε αυτού του είδους τα φαγητά. Μετά, περπατήσαμε για λίγο σιωπηλοί. Νιώθαμε ένα είδος θριάμβου μέσα μας, που τα πολλά λόγια θα τον μείωναν. Λίγο πριν τον αφήσω σπίτι του, χαζέψαμε λίγο στο περίπτερο. Εκτός από μια εφημερίδα που έλεγε κάτι για τον Κοσκωτά και τον έλεγχο του εισαγγελέα στην τράπεζά του, οι υπόλοιπες έλεγαν για την ασυνήθιστη ζέστη. Θα ξαναζούσαμε, άραγε, τον φοβερό καύσωνα του ’87; «Τροπικάλ», ξαναθυμήθηκε ο Γιώργος. Γελάσαμε πάλι λίγο, αλλά όχι όπως πριν. Καληνυχτιστήκαμε και γυρίσαμε στο σπίτι.

Ωστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας

αν δεν βγει από μέσα σου με ορμή
σε πείσμα όλων,
μην το κάνεις.
αν δεν έρθει απρόσκλητο
απ' την καρδιά
κι απ' το μυαλό
κι από το στόμα
κι από τα σωθικά σου,
μην το κάνεις.
αν κάθεσαι μπρος στην οθόνη
του υπολογιστή σου
και την κοιτάζεις με τις ώρες
και γέρνεις σαν καμπούρης
πάνω από τη γραφομηχανή σου,
γυρεύοντας με κόπο
τις λέξεις που δεν έρχονται,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά
ή
για τη δόξα,
άσ' το καλύτερα.
αν το κάνεις
γιατί νομίζεις πως θα ρίξεις
γυναίκες ή άντρες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
αν κάθεσαι εκεί πέρα
και γράφεις
τα ίδια και τα ίδια,
μην το κάνεις.
αν ζορίζεσαι
όταν σκέφτεσαι να το κάνεις,
τότε να μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις
όπως κάποιος άλλος,
ξέχνα το.
άσ' το καλύτερα.

αν μπορείς να περιμένεις
να βγει από μέσα σου
μουγκρίζοντας,
τότε περίμενε υπομονετικά.
Κι αν δεν βγει μ' έναν βαθύ βρυχηθμό,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις
στη γυναίκα,
στην γκόμενα
στον γκόμενο,
στους γονείς σου
ή σε οποιονδήποτε άλλο,
δεν είσαι έτοιμος να γίνεις συγγραφέας.

μη γίνεις σαν όλους αυτούς τους γραφιάδες,
μη γίνεις σαν τόσους και τόσους
που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μη γίνεις γελοίος, πληκτικός,
φαντασμένος, μην αφήσεις
την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει.

οι βιβλιοθήκες του κόσμου
έχουν τρελαθεί
στο χασμουρητό
με το σινάφι σου.
μην προστεθείς κι εσύ σ' αυτούς.
μην το κάνεις.
αν δεν πετάγεται απ' την ψυχή σου
σαν πύραυλος,
άσ' το καλύτερα.

κάν' το μονάχα όταν νιώσεις
πως αν δεν το κάνεις
θα τρελαθείς,
θ' αυτοκτονήσεις ή θα σκοτώσεις.
αλλιώς, μην το κάνεις.
αν δεν νιώσεις πως ο ήλιος
σου καίει μέσα σου
τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.

όταν στ' αλήθεια έρθει η ώρα,
κι αν έχεις το χάρισμα,
θα γίνει
από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται
ώσπου να σβήσει ή να σβήσει.

άλλος τρόπος δεν υπάρχει. δεν υπάρχει.

δεν υπήρξε ποτέ.

Αυτό το τρομερό ποιήμα διασκευάστηκε από τα Διάφανα Κρίνα με τίτλο "Στην κόλαση βαθειά"

ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

ΑΚΟΜΑ κι αν είχες πάρει μια γεύση από τα καινούρια τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά πριν από ένα χρόνο στο «Μετρό», ξαφνιάζεσαι ακούγοντας το νέο του άλμπουμ «Ο αόρατος άνθρωπος».

Ξεχάστε τις μπαλάντες και τις μπόσα νόβες που τακτοποιούσαν την ευαισθησία και την οξυδέρκειά του με χιούμορ και αφηγηματική αμεσότητα. Είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια μετά τον πρώτο του δίσκο, ο 38χρονος πλέον τραγουδοποιός απογαλακτίζεται από τη user friendly εκδοχή της τέχνης του.

Πρώτη φορά μοιάζει ο χρόνος αδυσώπητος και η απώλεια αμετάκλητη στους στίχους του. Παίζει ρόλο και η μελοποίησή τους: το σχήμα της μπαλάντας ή και της ηλεκτρονικής ποπ υπονομεύεται υποβλητικά από τα νοσταλγικά μεταλλόφωνα και τα στοιχειωμένα θέρεμιν του Γιώργου Κατσάνου. Μόνο το πιάνο ξεχωρίζει ανέπαφο, μαζί με την ώριμη ερμηνεία του τραγουδοποιού και την ανάγκη της ερωτικής λύτρωσης και της ανθρώπινης επικοινωνίας.

Πόσο ανεπίκαιρα μοιάζουν όλ' αυτά στην εποχή της κρίσης; Εδώ, η επίσημη επικαιρότητα, «ο χρόνος ο ψεύτης ο κανονικός», είναι απλώς ένα θολό φόντο. Οσο για την κλυδωνιζόμενη επικράτεια του λάιφσταϊλ μοιάζει εξόριστη «κάπου που όλοι χορεύουν/ που φωτογραφίζονται και δημοσιεύουν/ που δεν έχουν χτες και δεν έχουν καιρό».

«Με ενοχλούν τα όψιμα πολιτικά τραγούδια» είπε ο Δεληβοριάς στο «Επτά». Και πράγματι εκείνος ήδη στα 16 του, το 1989, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, τραγουδούσε για τον πατέρα του και τη γενιά του: «Κοιτάζει σα χαμένος/ κι είναι όλα γι' αυτόν ψεύτικα και όμως σοβαρά/ αφού ξέρει, πως την πάτησε ξανά». Το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα πάντοτε καθρεφτιζόταν στους στίχους του: «Η εποχή μύριζε θειάφι, παντού κυκλοφορούσε χρήμα/ Κι από τα κάμπριο που δονούνταν βρεγμένα ανέμιζαν μαλλιά», παρατηρούσε το 2003. Και βλέποντας τον Σημίτη να υποδέχεται τον Κλίντον στην Αθήνα: «Θέλω να κλάψω μα είμαι γελαστός/ Είμαι ο έλληνας πρωθυπουργός». Ενώ το 2007 σάρκαζε απηυδισμένος: «Χτες είχε πόλεμο κατά της τρομοκρατίας/ Σήμερα παίρνουμε ξανά το Ευρωπαϊκό/ Αύριο στις 10 μεταρρύθμιση της Παιδείας/ Αυτό το παίζουν κάθε χρόνο, θα κοιμηθώ». Ομως όλ' αυτά χωρίς συνθηματολογία: μεσ' από βιωμένες ιστορίες, ευφάνταστα γραμμένες και μελοποιημένες.

Και σήμερα; Σήμερα που ακόμα και μπον βιβέρ της πίστας θεωρούν υποχρέωσή τους να πουν κι ένα τραγούδι για το μνημόνιο, αφού καταγγείλουν το νόμο για το κάπνισμα, ο Δεληβοριάς μοιάζει απλώς να αποχαιρετά ένα χαμένο έρωτα. Ομως στην πραγματικότητα συνεχίζει να ασκεί με προσωπικότητα και συνέπεια την τέχνη του μακριά από το ρεύμα που μας κολακεύει. Την προχωρεί με τόλμη ένα βήμα και δοκιμάζεται με ευθύτητα απέναντι στο κοινό που τον έχει εμπιστευθεί. Πόσοι πολιτικοί αλλά και κατ' επάγγελμα αμφισβητίες μπορούν να πουν το ίδιο για τον εαυτό τους;

19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ - ΠΗΛΙΟ

Μουσικό χωριό