… ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΣΒΗΣΤΗΚΕ ΤΟ ΦΩΣ…Κλειστά τα παραθύρια στην γειτονιά των αγγέλων. Βαριά σφαλισμένα παντζούρια και από μέσα κάποιος βασιλικός κλαίει σιωπηλά τον άδικο χαμό σου. Κάπου εκεί στην γειτονιά της «Λόλας» σε θυμάμαι , να σφίγγεις αδέξια μέσα στα παιδικά σου δάχτυλα το σκηνοθετημένο τσιγάρο και ο καπνός να σου βουρκώνει τα μάτια και την ψυχή. Το τραγούδι σου χαρταετός μέσα σε άγριο καιρό και ερωτευμένα κορμιά διέσχισε την αιωνιότητα.Κλειστά τα χείλη ,και τα στιχάκια ορφανά ,μικροί αλητάμπουρες στο μεταξουργείο ,τσαλαβουτούν στα βρώμικα νερά , ψάχνοντας την δίκη τους Βίκυ..το φιλαράκι τους. Μικρή ζωή,πολλά τραγούδια και ένα ατελείωτο παιχνίδι με τον θάνατο. Σκληρό παλικαράκι ο θάνατος βλέπεις με το μαύρο πουκάμισο και την σκοτεινή ματιά. Μα εσύ….δεν του χαλάλισες ούτε ένα τραγούδι. Δεν τον καλόπιασες ούτε με ένα σου δάκρυ. Ζεστή και επικίνδυνη σαν την φωτιά ,μάζεψες σε ένα σάκο τα τραγούδια σου και έφυγες για το μεγάλο ταξίδι.Αυτή ήτανε για μένα η Βίκυ Μοσχολιού. Δεν είναι τα δυο χρόνια από τον χαμό της που μου δίνει την αφορμή να γράψω αυτά τα δυό λόγια όσο η ανάγκη να πνίξω κάπου τον θυμό μου. Θυμώνω που ερημώνει το λαϊκό μας τραγούδι και στην θέση του φυτρώνουν κάθε λογής αγριόχορτα. Θυμώνω που οι λαϊκές φωνές που μεγάλωσα τα μαζεύουν τόσο βιαστικά και μας κουνούν μαντήλια. Η Βίκυ Μοσχολιού όπως και άλλες μεγάλες φωνές εκείνης της γενιάς ήταν το αποκούμπι μας. Φωνές τίμιες,αληθινές, ελληνικές.Θυμώνω και με το κράτος που σαν χοντρομπαλάς σκυλάς ξοδεύεται στις μεγάλες πίστες του καθωσπρεπισμού και καταθέτει στεφάνια υποκρισίας στο τελευταίο αντίο. Πάρτε το χαμπάρι βρε…. Ο πλούτος αυτής της χώρας είναι η μουσική της κληρονομιά. Αυτό το μεγαλείο της ανυπέρβλητης απλότητας. Το τραγούδι μας. Ξέρω καλά ότι κανείς σας δεν περιμένει να μάθει την Βίκυ Μοσχολιού μέσα από αυτές τις σύντομες σκέψεις. Άλλωστε ο σκοπός μου δεν είναι αυτός. Ο καθένας μας έχει ετοιμάσει μέσα του το δικό του αφιέρωμα μέσα από αναμνήσεις και μελωδικά βράδια. Ξέρω επίσης ότι αυτά τα λόγια ίσως είναι και τα τελευταία που γράφονται γι’αύτην την μεγάλη τραγουδίστρια. Σε λίγο καιρό το πέπλο της λήθης θα σκεπάσει την απουσία φέρνοντας τα καινούργια φιντανάκια κάποιας «μουσικής επιδημίας»..συγνώμη ..ακαδημίας. Δύσκολοι καιροί ρε παιδιά. Ερημώσαμε και κλειστήκαμε στο καβούκι μας μετρώντας απώλειες. Τα τραγούδια αντί να μας ενώνουν άρχισαν να μας στοιχειώνουν σαν παλιές κατάρες. Βγήτε μωρέ στις αυλές σας ,στους δρόμους ,στα καφενεία και ξαναρχίστε το τραγούδι. Αγαπήστε πάλι με το καλό τραγούδι και πονέστε μ’ αυτό. Τα πράματα ζορίζουν και ο Ζαμπέτας από κει πάνω θα μας ρίξει κανένα καντήλι.Βεβαια τώρα του στείλαμε καλή συντροφιά. Σαν να τους βλέπω. Καθισμένοι στο πιο γαλάζιο σύννεφο προβάρουν τα καινούργια τους τραγούδια. Αν στήσετε αυτί μπορεί και να τους ακούσετε…απλά στην πρώτη φθινοπωρινή βροχή βγείτε στο μπαλκόνι σας και κλείστε την τέντα.Έτσι δεν έλεγες και συ Βίκυ…¨¨τα τραγούδια βρε είναι σαν την βροχή. Όταν είναι καλά σε μουσκεύουν ως το κόκκαλ﨨Πρέπει να κλείσω γιατί βλέπω έξω απ’ το παράθυρο μου να μαζεύονται σύννεφα. Ευτυχώς δεν έχω περάσει ακόμα τέντα.…α ρε… Βίκυ….και να μας συγχωρείς…ΣΤΑΥΡΑΚΟΥΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
Βάρυνε η ανάσα της δικής μου γης. Ακούω τα υπόγεια σινιάλα σαν σειρήνες αδικοχαμένων τόπων.Τα αγάλματα μπορούν να μαρτυρήσουν την ιερότητα των στιγμών αλλά σωπαίνουν στην λευκή μαρμάρινη λήθη τους.Κάπου εκεί συναντιέται ο νους με το μεγαλείο των ανθρώπινων και το σκοτεινό των χρόνων. Γερασμένο αιγαιοπελαγίτικο κύμα, ξεθωριασμένο από αλμύρα και γαλάζιο, ξαποσταίνει στο σκληρό σώμα του αμόλυντου βράχου.Βάρυνε το σκουριασμένο δόρυ στο χέρι του ανυπότακτου πολεμιστή, και έγινε ανθός σε μικρούς προσωπικούς επιτάφιους.Ιερό χώμα, νερό, ψωμί, και μια σταγόνα ψυχή που ξεχείλισε στο αργυρό κύπελλο του κατά συνθήκη Ιούδα.Πατρίδα με ποιητές στοιχειωμένους σε μοίρες και σε θαύματα, σακατεμένους ποιητές κρυμμένους στα στήθια της ερωτικής Κίρκης. Αργεί ο απογαλακτισμός και τα τείχη δεν περιμένουν τους στίχους για να μην πέσουν.Βάρυνε η ανάσα μου πολύ. Τόσο που αρχίζει και με τρομάζει.Η κοσμοχαλασιά δεν αγγίζει το πεπρωμένο των στεριωμένων αγώνων, μα ούτε μαραίνει το στεφάνι του νικητή.Όλο αγριεύει ο βοριάς σε αυτόν τον τόπο μα ποτέ δεν θυμώνει, μονάχα ξεσκεπάζει το αγαπημένο μου παιδί από τον αιώνιο ύπνο.Βάρυνε η ανάσα η δικιά σας.Ακούω όμως ακόμα τα λαχανιάσματα ενός μελλοντικού δρόμου.Ακούω το φεγγάρι που ονειρεύεται δυνατά πάνω από την κάμαρα μου.Ακούω ακόμα και σένα , που ποτέ δεν είχες κάτι να πεις …Κύμα,βράχος,αίμα,ΑθωςΤα μεγάλα των πραγμάτωνΤα’ αλησμόνητο μες στο νουΜοιρασμένο φως της αστραπήςΜοιράσαμε δίκιαΦέγγω στην νύχτα των θαυμάτων Τα λόγια μείναν μόνο, στην καρδιά σουΚάποιο χέρι, σφράγισε τα δυο χείληΜένει η φλόγα να τρέμειΣε χάνω σε επικίνδυνο αιώναΤώρα που είδα του δειλινού το χρώμα ν’ αλλάζειΣκύβω και κόβω το κακόΣαν μια ανεμώναΑν δεν ήταν το πεπρωμένοΜπορεί και να σ’ ειχα
ΘΥΜΑΣΑΙ ΣΤΕΛΙΟ...ΠΕΡΑΣΑΝ ΧΡΟΝΙΑ Εκεί που το τραγούδι γίνεται χαρταετός και πετάει ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας, σε Εκείνους τους ουρανούς τους δύσκολους και τους θαμπούς, ορφάνεψε η λαϊκή ψυχή. Ορφάνεψε το λαϊκό τραγούδι σε δύσκολα σταυροδρόμια και σε ζαλισμένους καιρούς.
Θυμάσαι Στέλιο;
Εκείνο τα παλιό λαϊκό πάλκο με τον στραβοκάνη μπουζουξή που ξεχνούσε πάντα τις εισαγωγές. Όλο τον μάλωνες και τον έλεγες πως είναι δυνατόν βρε το «άσπρο πουκάμισο φορώ» να το παίζεις δίχως φωτιά και καημό. Ήξερες βλέπεις πως το τραγούδι είναι φωτιά που αν δεν σου κάψει πρώτα τα σπλάχνα δεν ξεμυτάει σωστά απ τα χείλη.
Θυμάσαι Στέλιο;
Πέρασαν χρόνια από τότε, εκεί στα θρυλικά ψαρέματα στον Άγιο Κωνσταντίνο, που το φεγγάρι βούτηξε στο πανέρι με τα δίχτυα. Ήσουν εκεί, το μάζεψες και με αυτό δόλωσες κάτι παραπονιάρικες ψυχές. Ήσουνα τόσο καλός ψαράς όσο και τραγουδιστής.
Τώρα ακουμπισμένος στο παλιό τραπεζάκι της μάνας σου της Κυράς Γεσθημανής, εκεί στην οδό παραδείσου και αθανάτων, κοιτάς την Ελλάδα σου και βλαστημάς πίνοντας τσίπουρο με μαρίδα. Πάντα γκρινιάρης και νευρικός, πάντα παιδί που το έχουν μια αιώνια τιμωρία.
Μας γέλασες Στέλιο. Είπες πως φεύγω και μις νομίσαμε πως είχε καμιά καλή ψαριά να κάνεις και θα ερχόσουν πίσω. Λένε ο θεός ανθρώπους σαν εσένα δεν μας τους χαλαλίζει για πάρα πολύ καιρό. Φοβάται μην τους βρομίσουμε, μην τους χαλάσουμε ρε παιδί μου.
Θυμάσαι Στέλιο;
Ήτανε κάποτε το λαϊκό τραγούδι, εκείνο το λουλούδι στην άκρη του μπαξέ σου που μας είχες δώσει ευχή και κατάρα να σου το ποτίζουμε. Δεν τα καταφέραμε και πάλι. Είχαμε τόσες υποχρεώσεις σε δισκογραφικές εταιρίες, σε φωτογραφήσεις, και σε συνεντεύξεις που το ξεχάσαμε και το μαράναμε. Να μας συμπαθείς.
Κατά τα άλλα από τότε που έφυγες ρε μπαγάσα μας τάραξες τα νερά.
Εδώ τα πράγματα δεν πηγαίνουν πολύ καλά. Το ελληνικό τραγούδι το έντυσαν με βαριά μαλάματα και χρυσάφια που το κατάντησαν μια φτηνή πόρνη. Οι τραγουδιστές εφήμερα καραγκιοζάκια ταλαντεύονται ανάμεσα σε πίστες παραλιακές και σε τηλεοπτικά σώου. Βλέπεις η φτώχια και η ξενιτιά ήταν γραφικά και μίζερα θέματα για μας τους καλοθρεμμένους νεοέλληνες. Ξεχάσαμε εύκολα ξεριζωμούς, ξενιτιές, και φτώχεια και πίνουμε τώρα το καφέ μας στο Κολωνάκι του κόσμου. Οι μεγάλες φωνές, οι μεγάλοι τραγουδιστές αντικαταστάθηκαν από σιλικονούχα μπούστα και μικροσκοπικές φουστίτσες.
Θυμάσαι Στέλιο;
Κάτω από το κουτί απ τα τσιγάρα σου σε μια εκδρομή στον Μόλυβο σου είχα αφήσει κάτι στιχάκια φτιαγμένα από καρδιά. Μου υποσχέθηκες να τα δεις και να μου τηλεφωνήσεις να βρεθούμε για να τα φτιάξουμε. Μας πρόλαβε το αναπάντεχο φευγιό σου Στελάρα αλλά μην σκας. Κάπου εδώ στην μικρή μας φτωχή Ελλάδα η δική σου φωνή κρύβεται σε κάτι νεανικά λαρύγγια που ακόμα τραγουδούν σε μικρά καπηλειά.
Οι μεγάλες φωνές δεν χάνονται γιατί δεν ανήκουν στον τραγουδιστή. Γίνονται διαβατάρικα πουλιά και κουρνιάζουν σε άλλες ζεστές φωλιές.
Θυμάσαι Στέλιο;
Έφυγες εδώ και τρία χρόνια και το «αγριολούλουδο» σου είναι ακόμα στα μαλλιά εκείνης της όμορφης κοπελιάς. Ελλάδα την έλεγαν θαρρώ.
ΥΓ: Αντί αφιερώματος ένας μονόλογος που πάντα ήθελα να κάνω για ανθρώπους που με έκαναν καλύτερο άνθρωπο