Ανεμοθύελλες τροχίζουν τα σπαθιά σου

Ανεμοθύελλες σου σπάσαν τα φτερά

Στον ουρανό κοιτάς τα υπάρχοντά σου

Και της ζωής σου μετράς τα θετικά

Σαν βοριαδάκι παγερό η ανασαιμιά σου

Και σαν ουράνιο τόξο η ματιά

Μες τα σκουπίδια ψάχνεις τη μιλιά σου

και στο παγκάκι ζεσταίνεις τη βραδιά

Κάποιες νεράιδες ακούν τα βογγητά σου

και σου κεντάνε αγκάθια στα μαλλιά

Άνεμους ήθελες να σβήσουν τη φωτιά σου!

Άνεμους ήθελες να έχεις συντροφιά!

Άφησε πίσω του παράδεισου τη θλίψη

Άφησε πίσω εμπειρίες μυστικά

Δεν ήταν τίποτα μα τίποτα δικό σου

Πάρε μονάχα μια ανάσα για μετά

Κι αν ξαναρθείς …

θα χεις ξεχάσει τ όνομά σου

Κι αν ξαναρθείς να μην ξεχάσεις τη φωτιά

Αυτή που καίει βαθιά στα σωθικά σου

Για να την κρύψεις απ τ ανέμου τη θωριά

Γιατί φοβάσαι το ταξίδι

Γιατί σκοτώνεις τις στιγμές και προσπερνάς

Γίναν κουμπιά τα αστέρια του ουρανού σου

μες τις οθόνες μέρα νύχτα που κοιτάς

Σ ένα ορίζοντα βαμμένο με μπογιές

που χρώματα αλλάζει κάθε τόσο

καρφίτσωσες  λαχτάρες παιδικές

και ξεθωριάζουν στου δειλινού το νόστο

Μία ζωή γεμάτη μ ενοχές

και φόβο τι θα πει ο διπλανός σου

σου επιβάλλουν επιτήδειες φωνές

για να ξεχάσεις ποιος είναι ο αδερφός σου

Ολημερίς ανάμεσα σε φίλους,

μα τις παρέες σου στην τσέπη κουβαλάς

Και περιμένεις τους γνώριμους τους χτύπους

να σου θυμίσουν ότι αγαπάς

Κλειστό το στόμα μη σκιστεί το φίμωτρό σου

Στο πιο βαθύ πηγάδι το όνειρό σου

Φιλτραρισμένη αναπνοή για το καλό σου

κι η αγαπημένη αλήθεια μυστικό σου

Μία ζωή γεμάτη μ ενοχή

και φόβο τι θα πει ο διπλανός σου,

σε σπρώχνουν στην δική τους λογική

για να ξεχάσεις ποιος είναι ο αδερφός σου

Πήρες το φάρμακο για το θυμό,

σκέψεις τρελές να μην περνούν απ το μυαλό

Εσύ που κρύβεσαι στον πάτο της αβύσσου

Εσύ που νόμισες για πάντα ειν η ζωή σου

Που τόσα χρόνια με πάθη κυβερνάς

Κι όλες τις πέτρες ανάποδα γυρνάς..

Όλοι κατάλαβαν που θέλεις να το πάς!

Είχα ένα κόμπο τελευταία.. δεν μπορούσα

να μιλήσω

Με δοξαριές υφαίνω τον καημό

και πλέκω δίχτυ σταυρωτό για να σε ντύσω

Είχα ένα κόμπο τελευταία.. δεν μπορούσα

να μιλήσω.. να τραγουδήσω

Τώρα νομίζεις να ξεφύγω δε μπορώ

απ τον βυθό σου

Μα εγώ είμαι Έλληνας στα αστέρια κατοικώ

και στο μυαλό σου

Είχα ένα κόμπο τελευταία.. δεν μπορούσα

να μιλήσω

Μα τώρα βρήκα το κουράγιο να σου πω

Άντε αγαπήσου

Θα σε κρατάω να περάσουμε από δω.

Και να γλιστρήσεις δεν σ’ αφήνω κι ας χαθώ.

Μαζί κι εγώ.      

Στης κακοτράχαλης ζωής τα μονοπάτια,

σ’ ανηφοριές κατηφοριές και σκαλοπάτια,

πέπλο θα στρώνω να πατάς για να περάσεις.

Μη φοβηθείς, να μη δειλιάσεις.

Κάθε φορά που αντικρίζω αυτά τα μάτια!

Νόημα δίνουν στης ζωής μου τα σκοτάδια!

Μέσα τους βλέπω έναν άλλο ουρανό

και ένα κόσμο γιορτινό με καλοσύνη!

Έχεις μια όμορφη ψυχή

και μια καρδιά που όλο δίνει!

Κι όταν καμιά φορά μελαγχολώ,

μ ένα χαμόγελό σου όλα τα ξεχνάω.

Κι όλα του κόσμου τούτου τα στραβά

τα συγχωράω.

Κάθε φορά που αντικρίζω αυτά τα μάτια!

Νόημα δίνουν στης ζωής μου τα σκοτάδια!

Κάθε φορά που με κοιτούν αυτά τα μάτια,

γίνεται  τ όνειρό μου αληθινό

κι εγώ

κι εγώ

κομμάτια

Από παιδί σε ξέρω, σε θυμάμαι

με μάτια καρφωμένα στο κενό.

Να φύγεις από τότε λαχταρούσες,

δεν σ άρεσε που ήσουνα εδώ.

Διέξοδο να βρεις αναζητούσες

και στα βιβλία χώρες μαγικές,

παραμυθένιους δρόμους περπατούσες,

γύρω δεν κοίταγες ποτέ.

Που έχεις πάει και σε ψάχνω;

Και στις κρυψώνες μας τα βράδια καρτερώ.

Tι ειν αυτό που σε τρομάζει;

Nα μεγαλώσεις μόνο σου ζητώ.

Ακόμα τρέχεις μα δεν φτάνεις

μες τον λαβύρινθο που ζεις.

Συνέχεια κύκλους διαγράφεις

ψάχνοντας έξοδο να βρεις.

Και συνεχώς αλλάζεις δρόμο,

μη σε πετύχω πουθενά να μη σε βρω.

Να σε θυμάμαι τότε που ήμασταν παιδάκια.

Τα βουρκωμένα μάτια σου μη δω!

Που έχεις πάει και σε ψάχνω;

Και στις κρυψώνες μας τα βράδια καρτερώ.

Tι ειν αυτό που σε τρομάζει;

Nα μεγαλώσεις μόνο σου ζητώ.

Που έχεις πάει και σε ψάχνω;

Και στα σοκάκια του μυαλού μου αχολογάς.

Όλο σε φτάνω μα ξεφεύγεις.

Σε προσπερνάω και πίσω με γυρνάς.

 Ακόμα τρέχω..

Καβάλα σε μια ηλιαχτίδα θα ζήσω τη ζωή που είδα!

Μια ανάσα φως για όσο φτάσει πριν το σκοτάδι μ’ αγκαλιάσει.

Περιπλανιέμαι μες τα θέλω και μες τα πρέπει διαρκώς

και δεν θυμάμαι αν από δω πέρασα πάλι πριν καιρό.

Και με τη Γη στριφογυρίζω χωρίς την τύχη μου να ορίζω.

Ήλιους φεγγάρια αντικρίζω που μου ζαλίζουν το μυαλό!

Σχέδια κάνω μα νομίζω σε μαύρο φόντο ζωγραφίζω.

Θεούς και δαίμονες ξορκίζω για να μου πουν το μυστικό!

Ψάχνω να βρω τι έχει αξία, μες τη ζωή μου τη μικρή.

Αν μες τη ματαιοδοξία θα βρει απάγκιο η ψυχή.

Κι είναι στιγμές που δεν με ξέρω, που προσπαθώ να θυμηθώ,

αν είμαι εγώ αυτός που βλέπω, μες τον καθρέφτη όταν κοιτώ.

Και συνεχίζω μ’ απορία να δω ποια θα ναι η πορεία

μίας ψυχής που λαχταρά να ζει για πάντα, αληθινά.

Των ματιών σου τα πελάγη καθρεφτίζουν ουρανό,

μα απ τα σύννεφα πιο πέρα, δε μ αφήνουνε να δω!

Των ματιών σου οι συμπληγάδες με κοιτούν με δισταγμό.

Δεν τολμάω να περάσω, το κατώφλι να διαβώ!

Των ματιών σου τα φεγγάρια δεν περνάνε από δω,

να τα δω, να τους μιλήσω, να σου πουν πως σ αγαπώ!

Στου μυαλού σου τα υπόγεια μ έχεις κλείσει ερμητικά,

να μη βλέπω στις νυχτιές σου το αστέρι του βορά!

Καταμεσής στο πέλαγο μ αφήνεις και κοιμάμαι,

μήτε φτερό να χαιρετά, μήτε βουνό να γνέφει.

Στο πικροκύμα που έρχεται παράπονο θα πω,

την μουσική να σκαρφιστεί, τραγούδι να σου φέρει.

Όλη νύχτα ταξιδεύω, μήπως στ όνειρο σε δω!

Μια στον ουρανό σε ψάχνω, μια στη γη σ αναζητώ.

Οι σειρήνες μού τρυπάνε κάθε μέρα το μυαλό

κι όσο λένε να σ αφήσω, πιο πολύ σε λαχταρώ!

Όλη νύχτα ταξιδεύω, τον παλιόκαιρο αψηφώ!

Φτάνοντας στην Καναγκάουα ήρθα αντίκρυ στο βουνό!

Μα το κύμα ήταν μεγάλο κι ήπια αρμυρό νερό!

Ξέχασα που θε να πάω, ξέχασα πως σ αγαπώ!

Σε είδα περνούσες, όπλο κρατούσες και κυνηγούσες κάτι σκιές.

Με σκυφτό το κεφάλι παραμιλούσες αναζητώντας πατημασιές.

Τι ψάχνεις να βρεις;

Μήπως θυμάσαι να μου πεις, τι ψάχνεις;

Μες την Βαβέλ να βρεις τον Άβελ Ψάχνεις να βρεις τον αδερφό!

Ίδια παρέμεινε η αιτία στο ξενομένο σου μυαλό!

Μες την Βαβέλ να βρεις τον Άβελ. Ψάχνεις να βρεις τον αδερφό!

Σήκωσε πάνω το κεφάλι τα μάτια σου θέλω να δω!

Τι ψάχνεις να βρεις;

Μήπως θυμάσαι να μου πεις, τι ψάχνεις;

Άλλαξε βλέμμα, ζήσε για σένα, θα δεις αμέσως διαφορά!

Κι άσε τους άλλους να γιορτάζουν του άδικου την συμφορά!

Ποιoν κυνηγάς για να σκοτώσεις; Τι σ ενοχλεί σήμερα χθες;

Μάθε λοιπόν και να θυμάσαι πως δεν σκοτώνονται οι σκιές.

Τι ψάχνεις να βρεις;

Μήπως θυμάσαι να μου πεις, τι ψάχνεις;

Άγριος, πιο πολύ απ τα ζώα άγριος.

Κι αν σε κάποιους δείχνεις άγιος το μυαλό σου γελάς.

Ήρθες κι έμεινες, ότι βρήκες το κατέστρεψες,

ανθρωπάκι παρέμεινες και στη Γη δεν χωράς.

Τι νομίζεις πως είσαι; Ποιόν Θεό ξεγελάς;

Που πιστεύεις πως ήρθες και που θέλεις να πας;

Ψέμα όσα μισείς .. κι αγαπάς.

Ήρθες, να εκπληρώσεις τον σκοπό που αγνοείς

και ποτέ δεν θα μάθεις, πεθαμένος πως ζεις!

Άδειος, μέσα σε ρούχα μια ψυχή κουβαλάς.

Μ ένα κλάμα γεννιέσαι και μ αυτό ξεψυχάς.

Τι νομίζεις πως είναι η ζωή που φοράς;

Μήπως είναι η πείνα, ότι βρεις να το φας;

Αυτή η πίκρα που μένει πάντα, αν αγαπάς

ειν' το μόνο που αξίζει στο ταξίδι που πας!

Πάλι νυχτώνει κι εγώ στο μπαλκόνι μεγάλο ταξίδι αρχινά.

Κρατώ το βιβλίο μα οι λέξεις αντίο μου λένε Ψιθυριστά.

Γυρνώντας σελίδα τα μάτια σου είδα, μου γνέφεις μαζί σου να ρθω.

Το χέρι σου απλώνεις κι εγώ το δικό μου να σ αγγίξω ξανά προσπαθώ.

Μια δίνη με παίρνει στου ξύπνιου τη χάση,

ξωπίσω σου τρέχω να προλάβω πριν έρθει η αυγή.

Το κορμί λαχταράει πριν χαθείς να σε φτάσει.

Ζωή να μου δώσεις με το τόσο γλυκό σου φιλί.

Μου πιάνεις το χέρι, με τρέχεις σε μέρη που κανείς από κει δεν περνά.

Οι ανάσες μας τώρα την πόλη την άδεια, την γκρεμίζουν την φτιάχνουν ξανά.

Μέσα σου μπαίνω, με τα μάτια σου βλέπω, ένα κόσμο διαφορετικό!

Δεν υπάρχει κακία, ζήλια, φθόνος, μανία. Εδώ θα θελα μόνο να ζω.

Μόνο μαζί μου, σ αυτήν τη ζωή μου, υπάρχεις πραγματικά.

Μόνο κοντά σου στην ζεστή αγκαλιά σου όμορφα ο χρόνος κυλά.

Ο ήλιος προβάλει, τα μαλλιά μου χαϊδεύει, του γέρικου πεύκου η σκιά.

Το ταξίδι τελειώνει, μα το επόμενο βράδυ, ξανά απ την αρχή ξεκινά.

Περνούν τα χρόνια κι ανασαίνεις βαρετά.

Το βογκητό της γης αρχίζει να ξεσπάει!

Ο καπετάνιος μεθυσμένος οδηγεί

κι εσύ δεν νοιάζεσαι να μάθεις που σε πάει!

Έχουν κλειδώσει του μυαλού σου τα κελιά

και έχουν πάρει τα κλειδιά να μη φοβάσαι!

Οι ήρωες γινήκαν γραφικοί,

τα ιδανικά σου βγάλαν στο σφυρί κι εσύ κοιμάσαι!

Η θεωρία την ψυχή σου τσαλακώνει

κι εσύ με οινόπνευμα ποτίζεις το κορμί να μην κρυώνει.

Ανήμπορος να πολεμάς, ελπίζεις πως θα γίνει κάποιο θαύμα!

Στης παραζάλης το σεργιάνι προσπαθείς να βρεις το κάρμα.

Ο καπετάνιος μεθυσμένος οδηγεί

κι εσύ δεν νοιάζεσαι να μάθεις πού σε πάει!

Στον διάβολο πουλάει την ψυχή

όσων με κόλπα βρώμικα τους ξεγελάει!

Οι ήρωες γινήκαν γραφικοί,

τα ιδανικά σου βγάλαν στο σφυρί

κι εσύ κι εσύ κοιμάσαι!

Όταν ξυπνήσεις στης ζωής τον τελειωμό

και ταξιδέψεις ως τον έβδομο ουρανό,

θα δεις μέσα στα σύννεφα κρυμμένα

μικρού Θεού παιχνίδια πεταμένα!

Όταν ξυπνήσεις στης ζωής τον τελειωμό

και ταξιδέψεις ως τον έβδομο ουρανό,

θα δεις μέσα στα σύννεφα κρυμμένα

μικρού Θεού παιχνίδια ματωμένα!