Λατρεύω το καλοκαίρι. Τις παγωμένες corona με το στυμμένο λεμόνι. Τις caipirinhia με τον τριμένο πάγο. Τα long island iced tea, τα σωστά φτιαγμένα. Λατρεύω τις ανέμελες βόλτες με τη μηχανή. Τη μπουκόπορτα του φέρρυ που κλείνει στον πειραιά και ανοίγει στα νησάκια.

Λατρεύω τις φωνές των κοριτσιών που παίζουν βόλλευ μέσα στο νερό και χοροπηδάνε και γελούν. Λατρευω τα κλαμπ σάντουιτς στη σεζ λονγκ, το παγωμένο καρπούζι, τις κρέμες που βάζουμε στο σώμα μας μετά τον ήλιο και μοσχομυρίζουν.

Λατρεύω να βλέπω τις γυναίκες με μπικίνι καικαλοβαμμένα νύχια, παρεό και καφτάνια. Λατρεύω τις ρακέτες και τα θερινά σινεμά. Το ηλιοβασίλεμα. Την ανατολή. Τον ουρανό με τα αστέρια του που ειναι σαν φωτάκια χριστουγεννιάτικα κρεμασμένα στον ουρανό.

Λατρεύω τα ούζα και τους μεζέδες δίπλα στο κύμα. Τα λινά πουκάμισα, τις βερμούδες, τα ηλιοκαμμένα πρόσωπα, τις βόλτες το απόγευμα και τα μπαράκια το βράδυ.

Λατρεύω το φλερτ, το φιλί με μια άγνωστη καθώς χορεύουμε.

Λατρεύω το καλοκαίρι. Το απρόσμενο καλοκαίρι.

Λατρεύω τους τουρίστες που γυρνάνε με χάρτες και θαυμάζουν τον τόπο μας, τους ευγενείς ντόπιους, όσοι και όπου υπάρχουνε, τα μικρά ταβερνάκια που περιμένουν να τα ανακαλύψεις, τα στενά σοκάκια που περιμένουν να τα περπατήσεις, τις μπουκαμβίλιες και τα γιασεμιά που στολίζουν τα σπίτια, το γαλάζιο της θάλασσας που περιμένει να χαθείς μέσα του.

Λατρεύω το ξημέρωμα με μουσική και φίλους και γέλια.

8.9.07/23.15

 Τετάρτη 00.40

Depeche Mode και Sibbelling στα ηχεία. Ταξίδι.

Φτιάχνω ένα ακόμα cd μιξαρισμένο. Ξεκίνησα με Harry Angel και Micky Rourk από την ομόνυμη ταινία. Εϊναι για μένα αυτό. Συνήθως όταν γράφω, γράφω για κάποιον που σκέφτομαι ή για κάποιον που μου έχει ζητήσει.

Αυτο είναι για μένα. Ξεκινά με το johnny...johnny...

Δευτερο κομμάτι το Baby Piano απο την ταινία Pete Tong και συνέχεια με Sibbelling, και μετά κάτι απο το Sexy Beast. Ο μαφιόζος Gale παίρνει την γυναίκα του στο τηλέφωνο και της λέει πόσο την αγαπά, γιατί τον έχουν στείλει σε μια αποστολή και φοβάται πως δεν θα γυρίσει. Κι έχει αυτή τη συνομιλία, με συνοδεία πιάνου, κι εκείνος της ζητά να του πει το όνομα του, για μία τελευταία φορά...

Την ώρα που εκείνη του λέει τ όνομα του, μπαίνει η moonlight sonata του mozart.

Ωραίο γίνεται, θα το τελειώσω σήμερα, αν έχω διάθεση.

Θα ήθελα λίγο κρασί τώρα, παγωμένο, αλλά

Αν είναι καλά η ωτίτυδα που διέγνωσε ο ντοκτορ αυτιάς, εχθές.

Η αντιβίωση μου έκοψε το αλκοολ.

Στην μία έχω χαπάκι. Κλαρισίντ των 500. Και τι δεν θα εδινα αντί για κλαρισιντ να ήταν κρασι-σιντ

ϊσως κάποια μέρα, το αλκοολ να μου κόψει τις αντιβιώσεις.

Τρίτη 00.38

Ακούω Astor Piazolla, το αεράκι κάπως δροσίζει την ατμόσφαιρα. Ενα μπουκάλι κρασί, γλυκό κι αφρώδες, με πάγο και συνοδεία από φρούτα ήταν ότι έπρεπε για την αποψινή βραδιά. Γέμισα το μπαλκόνι κεριά και φαναράκια, έπλυνα κεράσια.

Ζεστό το φιλί σου σαν το καλοκαίρι, ζεστό και το άγγιγμα σου σαν το όνειρο.

Il Postino τωρα του Nicolla Piovani κι η Beatrice του γλυκού ταχυδρόμου ανεμίζει στη νύχτα σαν τις πτυχές από το φόρεμα σου.

H Betarice του ταχυδρόμου, η Diddy του Gale από το Sexy beast, η Trinity του Neo απο το Matrix, η Ιουλιέτα του Ρωμαίου...

Η αγάπη πόσο όλους μας κινεί και μας εμπνέει.

Απίστευτες, πανέμορφες, μαγικές γυναίκες... πόσες χαρές μας δίνετε...

Ο έρωτας σας, κάνει ακόμα και τον θάνατο μια ασήμαντη λεπτομέρεια.

Ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη.

Δεν υπάρχει ασφάλεια στον έρωτα. δεν υπάρχει ασφάλεια σε οτιδήποτε ζωντανό.

Υπάρχει μόνο Ζωή. Κι η Ζωή, ήταν, είναι και θα είναι απρόβλεπτη.

Κυριακή του Θεού και του Ανθρώπου. Για εμένα είναι το ίδιο και το αυτό. Ξεκίνησα πάλι με μουσική και με μια καφιέρα φουλ γεμάτη για πάρτη μου. Ζέστη πολύ έξω. Αργότερα θα πάω γυμναστήριο και μετά θα κάνω χαμάμ. Στο χαμάμ πάντα έχω φαντασιώσεις.

Είναι ένα τέλειο μέρος για να κάνεις έρωτα, με πολύ μεγάλη πιθανότητα να πεθάνεις. Βέβαια, με τις παρούσες κλιματολογικές συνθήκες είναι σχεδόν σίγουρο. Αλλά αν δεν είναι αυτός καλός τρόπος να την κάνεις προς τα πάνω, ποιος είναι?

Τώρα το πάνω, μπορεί να είναι και προς τα κάτω, αλλά το χαμάμ είναι το μόνο σίγουρο.

Πάλι γράφω μουσική. Ξεκίνησα με Μισιρλού σε μία πολύ κάλή εκτέλεση χωρίς λόγια από μπάντα της Πρωτοψάλτη. Δυνατός ρυθμός και εξαιρετικό μπάσιμο σ ένα cd που μόλις ξεκίνησε. Συνεχίζω με Αλκηστις και το Μακριά-Μακριά που έτσι όπως ξεκινά δυνατα και γρήγορα έδεσε σχεδόν τέλεια με την Μισιρλού.

Το πρόγραμμα μίξης δεν παίζεται. Κόβω και ράβω όπου θέλω. Πάιζω με την ένταση σ όποιο σημείο του τραγουδιού διαλέξω. Χώνω σιγά σιγά το ένα κομμάτι μέσα στο άλλο, στο τέλος του Μακριά-Μακριά, μπορείς ν ακούσεις αν προσέξεις την κιθάρα από το μια μια βραδυά στο Λεβερκούζεν να σιγομπαίνει. Μέχρι να σβήσει η Αλκηστις, σολάρει ο ακατανόμαστος.

Το Μια βραδυά στο Λεβερκούζεν, μου έχει δώσει κάτι απίστευτες στιγμές εντασης και απόλυτης ακουστικής ηδονής την ώρα που οδηγάω, ειδικά στις εθνικές οδούς και κατά προτίμηση νύχτα.

...λίγο έξω από το σταθμό, θα θυμάμαι που μου είπες, γειά σου μάγκα, σ αγαπώ...

Μετά τον George μπαίναι η Γαλάνη με Ατομική μου ενέργεια. Δυναμώνω την ένταση κι ακούω...

Ατομική μου ενέργεια κι ανάσα μου στα χείλι, την πρωτη ουσία, την αρχή σηκώστε με να δω, όχι από περιέργεια, μα δεν χωράω στην ύλη, και τούτη η ψεύτρα η εποχή, την έχει για Θεό.

Ακολουθεί Πορτοκάλογλου με το, τα καράβια μου καίω, που πάντα μ αρέσει πολύ.

Πίνω καφέ, είμαι ξυπόλητος, φοράω την αγαπημένη μου βερμούδα, το air condition ισιώνει λίγο την ατμόσφαιρα. Το πλυντήριο με τις πετσέτες τελείωσε. Πάω να το το αδειάσω και να βάλω μερικά τζινάκια για πλύσιμο.

ΟΚ. Τα τζινάκια ταξιδεύουν στους 30 βαθμούς με παρέα το υποαλεργικό Soupline που μοσχομυρίζει.

Μοσχομυρίζει και το ντουέτο Γαλάνη-Πρωτοψάλτη στο Πόσα γραφει η αγαπη ακόμα από ζωντανή ηχογράφηση στο Βοξ.

Χα,χα...κατά λάθος έγραψα Βιξ. Πλάκα θα είχε να λέγοταν Βιξ το κέντρο.

Ακολουθεί αριστουργηματική εισαγωγή από Αθηνά Μόραλη και τον Άνεμο, σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου και μουσική του Μίνου Μάτσα. Όταν είχα πρωτακούσει το κομμάτι αυτό είχα πάθει 43 εγκεφαλικά. Μ άρεσε τόσο πολύ. Εξακολουθεί και μ αρέσει. Τέλεια μελωδία που η φωνή της Μόραλη αγκαλιάζει αρμονικά και τα λόγια του Δασκαλόπουλου πετάνε προς τον ουρανό σαν σπίθες από μεγάλη φωτιά.

Κι αν σου μιλώ, τα λόγια μου σκορπίζονται κομμάτια στο καιρό.

Κι αν σε φιλώ, τα χάδια μου σκοτώνουνε το σώμα που αγαπώ.

Μετά τον Ανεμο, ένα ακόμα τραγουδάκι που μ αρέσει πολύ. Ο καθρέφτης από Ποϊμη Πέτρου...πές μου πως μπορώ να κολλήσω το γυαλί, την εικόνα σου να φτιαξω από την αρχή, κι αν θα ξαναβρω την σειρά των κομματιών, τα ίχνη των ρωγμών θα μείνουν πάντα εκεί...

Ο καθρέφτης σβήνει και μπαίνει η Ωραία Ελένη με την Μαρία Φωτίου αγριεμένη να λέει, και πάλι απέναντι στο φως θα σε κοιτάζω, μέλι και όπιο μες το μυαλό μου στάζω.

Γιάννης Μήτσης και Καλοκαίρι στη συνέχεια. Μια φορά στο είχα γράψει σε μία κασσέττα 30 φορές σερί...χαχα...μια κασσέττα γεμάτη με το ίδιο τραγούδι.

Σκόρπια στοιχάκια και σπιτάκια ολόλευκα, μια τριανταφυλλένια αυλή στην ανεμιά, μες το γαλάζιο του ουρανού θ αναστηθώ, ένα αστεράκι του βυθού είμαι θαρρώ. 

Το καλοκαίρι αυτό μαζί σου να πλαγιάζω, και τους μικρούς χειμώνες δεν τους λογαριάζω. 

Στην συνέχεια το ωραιότερο τραγούδι που μου έχουν ποτέ αφιερώσει, το μου΄ταξες ταξίδι να με πας... εσύ βέβαια μου το αφιέρωσες...το άκουγα κι έκλαιγα...κι είχε το σώμα μου όλος ριγήσει...κι έμεινα έτσι, με αυτή την έντονη συγκίνηση στο σώμα μου για πόσες ώρες ούτε κι εγώ θυμάμαι...

Αλκηστις συνεχίζει και η Τριανταφυλλιά της Νικολακοπούλου, μυρίζει φρεσκάδα και νιότη και τα αγκάθια της είναι αλληλένδετα με την ομορφιά της. Σύμβολο πως κάθε τι ωραίο κι αληθινό, είναι και δυνατό και επίκινδυνο. Κι αυτή είναι ομορφιά που αν την αγγίξεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να συμβιμβαστείς με κάτι άλλο.

Νέοι σαν Θεοί, όσοι αγαπούν να μην κοπούν στην Μάχη.

Τέλεια μίξη στη συνέχεια με Ροβένα Αλευρά και Τι σε νοιάζει εσένα αν σ αγαπώ, δεν θα μου πεις εμένα για ποιον θα ζω, δικαίωμα κανένα δεν σου ζητώ.

Πάλι ζωντανά από το Βοξ, και αν μου τηλεφωνούσες σερί με το Δώδεκα και έχω τεζάρει τα ηχεία.

Πέτρος Γαίτάνος και το, Στο' πα και στο ξαναλέω με κάνει να τραγουδώ δυνατά. Πρέπει να ολοκληρώσω. Ξέρω το τελευταίο κομμάτι, είναι μπιτάτο και πρέπει να το γεφυρώσω κάπως με τον Γαϊτάνο που είναι παραδοσιακά αριστερός ψάλτης.

Μετά τον Γαϊτάνο λοιπόν, μπάινει το Ικαριώτικο. Ρυθμός κλασικός νησιώτικος ντυμμένος αριστοτεχνικά με νέο ήχο που δίνει μια αίσθηση μοντέρνας παράδοσης, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, στο μέγιστο βαθμό.

Μετά το Ικαριώτικο, το cd μου κλείνει με Καίτη Κούλια και Ωκεανό πειραγμένο από τους Micro. Με τρελαίνει κι αυτό το κομμάτι, ειδικά σε αυτή την εκτέλεση.

Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς, κανείς δεν ξέρει που γυρνάς, κι απ' τους ανέμους της καρδιάς, κανένας δεν σου μοιάζει.

Γιατί είσαι κύμα που κυλά, μποέμισσα καρδιά, κι απ' όσα μου' δωσες κλειδια, κανένα δεν ταιριάζει.

Η καφετιέρα τελείωσε, το πλυντήριο συνεχίζει.

Κλεινω το cd. To ονόμασα Ωκεανός. Πάνω γυμναστήριο.

12.56μμ

Σαββάτο βράδυ, 11.54. Ημουν όλη μέρα στη θάλασσα. Επαιξα λίγες ρακέτες, ήπια πολλές μπύρες, όλες κορόνα, όλες ασορτί με το λεμονάκι τους. Η επιστροφή μου από τον Σχινιά μέχρι το Χαλάνδρι ήταν λίγο ζαλισμένη. Ευτυχώς δεν είχε μπλόκα και με την μηχανή γύρισα γρήγορα. Πείναγα και ζαλιζόμουν και καιγόμουν από τον ήλιο. Μόλις μπήκα σπίτι έκανα ένα γρήγορο ντους και παρηγγειλα να φάω στην τοπική μπιφτεκερί.

Από τότε ώς και τώρα έχω πιει ένα λίτρο νερό. Για αλλο αλκοολ ούτε λόγος. Μου είπανε να πάω έξω βόλτα αλλά δεν έχω διάθεση να δω άνθρωπο. και στον καθρέφτη που τρακάρω μου την σπάει.

Επιασα να γράφω ένα σιντάκι. Χρησιμοποιώ πρόγραμμα μίξης και άμα έχω όρεξη κάνω φοβερές αλλαγές. Παλιά έγραφα στοιχάκια, τώρα γράφω σιντάκια. Το μόνο κοινό σημείο με το παρελθόν είναι πως πάντα, και τότε αλλά και τώρα, έτρωγα μπιφτέκια.

Σήμερα ξεκίνησα με burnt by the sun και το μίξαρα αριστοτεχνικά με with or withyou, όχι αυτό των U2, άλλο. Συνέχισα με give it back και μετά where are you. Αλήθεια που είσαι?

Ακόλουθει το stairway to heaven σε μια πολύ ωραία μετάλλαξη και μετά το battery calm από το άλμπουμ των sunset boulevard που το συστίνω ανεπίφυλακτα. Δυνατή συνέχεια με Barry Adamson και achieved in the valley of the dolls, Son of a preacher man απο το soundtrack του pulp fiction και επιστροφή στα κλασικά με sway απο Dean Martin.

Αισίως έχω μαζέψει κάμποσα λεπτά ωραίας μουσικούλας σωστά μιξαρισμένης.

Μετά από τον Dean Martin μπαίνει με ύφος το luna de fiesta από Chambao κι αμέσως μετά Serhat και Victor Lazzlo με total disquisse, κομματι που κάποτε εσύ κι εγώ λατρέψαμε.

Συνεχίζω με Budha Bar και Tango Serenato, Fly me to the moon, στην τελευταία μπιτάτη έκδοση του, Mona Lisa  από mango, mexican moon από concrete blonds, trust me από JD Donalson και κλείνω με girl one day και  Mrs Daisy May και τα δύο από Sunset Boulevard.

Η ώρα τώρα είναι 00.23. Στην παραλία θα γίνεται χαμός. Τα κλαμπ θα είναι γεμάτα. Κι εσύ είσαι πάντα εκεί έξω. Κι εσύ είσαι ακόμα εδώ μέσα. Ωσπου να σε στείλω κι από μέσα μου θα περάσει καιρός ακόμα. Το ξέρω. Θα γραφω σιντάκια μέχρι να μου περάσει. Μην ξανάρθεις. Μην ξαναμάθω νέα σου.

Ώρα για κανένα ελληνικό τώρα.

Σαββάτο απόγευμα. Σπίτι. Ακούω deep dish. Σε λίγο θα την κάνω για φαγητό. Δηλαδή από το ένα ένα dish  στο άλλο. Η κοιλιά μου μεγαλώνει. Τα χρέη μου μεγαλώνουν. Η καράφλα μου μεγαλώνει. Το άγχος μου μεγαλώνει. Οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν. ...όλα γύρω μου μεγαλώνουν...μόνο εγώ μικραίνω...εγώ κι η ζωή μου

Το ψυγείο μου έχει πάθει σοκ από την σχέση μου. Είναι φορτωμένο σαν β' παγκοσμίου.

Έχει μέχρι και ζελέ. Μία στο τζάνειο και μια εδώ που είδα στην ζωή μου τόσα φρουί ζελέ. Πέφτει ο ήλιος. Πίνω ακόμα καφέ. Μία καφετιέρα σήμερα. Ευτυχώς μόνο μία, Ρακέτες δεν έπαιξα, πήγα όμως στο mall και πήρα κάτι εξαιρετικές γραβάτες κι ένα ζευγάρι τιράντες. Πήγα με την φίλη μου την έρα, ήπιαμε και κάτι μπύρες κόντρα στον ήλιο.

Τις είπα τα νέα μου, ότι μάλλον ψιλοκατασρέφομαι. Δεν έδειξε να συγκινείται. Εδώ δεν συγκινούμαι εγώ, πως θα συγκινηθούν οι άλλοι. Αν με βρουν πουθενά φυτεμένο να ξέρεις πως δεν πήγα μόνος μου, με στειλανε.

Πήρα και το άλμπου των sunset boulevard, tell me about america. Πολύ ωραίο.

Ώρα για ντους. Πάρτυ σπίτι μου στις 29. Γιορτάζει η Ελίζα.

Γειά.

Σπιτι, απόγευμα, τετάρτη

Φυστίκια κρόκερ και νερό. περνάω καιρό ακόμα έτσι.

Γύρισα απο Γερμανία Σαββάτο ξημερώματα και απο εκεί κατευθείαν για Στούπα. Ακολούθησε ένα τέλειο Σαββατοκύριακο και κατόπιν μια μουντή Δευτέρα. Μουντή σαν την επιστροφή μας. Μυρίζει ξεραϊλα.

Στην Γερμανία, στο καμπάρε Ντίβα, μια Τσέχα με ξετίναξε. Αλλάξαμε τηλέφωνα. Με περιμένει, την περιμένω, δύσκολο να πω. Κάθε μέρα η ανάμνηση πάει πιο μακριά, η επιθυμία της πιο κοντά. ϊδια η Julian Moore. Δεν θυμάμαι το όνομα της, δεν το θυμόμουν από το πρώτο λεπτό και έτσι όπως κύλησε η βραδιά δεν είχε και καμία σημασία ακόμα κι με λέγανε Μαρία κι εκείνη Τάσο.

Άλλο ένα φυστίκι πήρε τον κατήφορο. Σε λίγο κι εγώ ακολουθώ.

Αύριο πρωί πρωί πάω θεσσαλονίκη. Ξημερώματα στην Τσιμίσκη για κουλούρι και γάλα από τον Χατζή. Μετά δουλειές. Το μεσημέρι θα πάω Σίνδο, στις γραμμές, για τσίπουρο και μπακαλιαράκια.

Κι όλα αυτά, μακριά σου.

I just cant think of the pieces of my life without you.

Χρησιμοποιώ όποιον βρω για να καλύψω τα κενά που αφήσαμε, για να στηριχτώ στον κόσμο που φτιάξαμε και που αφήσαμε.

Αν δεν με κάψει ο Θεός, θα με κάψω εγώ. Σίγουρα.

τετάρτη, 29.5.07

Η ζωή μου υποστηρίζεται μηχανικά. Το κινητό τηλέφωνο, το λαπτοπ, η νόβα, η μηχανή, το αυτοκίνητο, η cash card visa...

Δεν θα μπορούσα ποτέ πια να ζήσω στη φυση. Είναι τόσο τρομακτική. Δεν υπάρχει μια θύρα ethernet, ένα web site, μια αντλία βενζίνης τουλάχιστον... Η φύση με καταστρέφει...Δεν υπάρχει καν ένα Zio Peppe για τις πρωινές επιστροφές μετά τα ποτά.

Η υποστήριξη είναι διαρκείας. Το σύστημα με θρέφει και το θρέφω στυγνά. Χωρίς οίκτο και λύπηση, με απόλυτη εξάρτηση με οδηγεί στην φθαρτή μου επιτυχία, στην απόγύμνωση κάθε φυσικής μου δυνατότητας. Όταν δεν βαστώ τηλεκοντρολ, ψάχνω το κινητό μου, κι όταν δεν έχω ούτε αυτό αποζητώ το ασύρματο τηλέφωνο. Όταν δεν βλέπω οθόνη τηλεόρασης ή υπολογιστή πρέπει να ζωγραφίσω μια, κι όταν δεν με πιάνει ύπνος τις νύχτες διαβάζω. Τηλεπεριοδικά.

Οι τροφές είναι απόλυτα χημικές, προκατασκευασμενα γευματα, κατεψυγμενες μεριδες, ντελιβερυ του αγνώστου στρατιωτη. Που πολέμησα? Δεν θυμάμαι.

Το πρωί το κεφάλι μου χορευει καρσιλαμα και οι ώμοι μου μετα βίας το κρατούν στην θέση του. Το βράδυ ή τα ξημερώματα πρέπει να πάρω ένα ντέπόν, ενίοτε δύο. Το πρωί μόλις ξυπνήσω πρέπει να πάρω ένα ντεπον, ενίοτε δύο.

Κι αυτό για να καταφέρω να περπατάω ίσια. Πρόσφατα με σταμάτησαν για αλκοτεστ. και να σκεφτεί κανείς πως δεν οδηγούσα...

Υπάρχουν παντού κουτάκια ντεπον στο σπίτι μου. Στην τουαλέτα, στο ψυγείο, στα dvd, στο συρτάρι του κομοδίνου μου...φυσικά. Εχω μπλουζάκια ντεπον, αφίσες ντεπον, καπελάκια ντεπον...

Είμαι τόσο περήφανος που έχω καταφέρει να ζω χωρίς φρέσκο οξυγόνο και ζεστό ζυμωτό ψωμί...

Δεν χρειάζομαι τίποτα φυσικό πια. Η ζωή μου υποστηρίζεται μηχανικά με χορηγό μου το ντεπον.

Απόγευμα στο σπίτι, ακούω εν λευκώ. έχει έναν ήλιο πιο απαλό κι από το head & shoulders. νιώθω να με λούζει. έμεινα από φυστίκια και το ψυγείο είναι γεμάτο αλκοόλ.

Το ψυγείο είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μέρη ενός σπιτιού για να καταλάβει κάποιος αν ο ιδιοκτήτης του έχει σχέση ή δεν έχει. εγώ όταν θέλω να θυμηθώ αν έχω σχέση κοιτάζω το ψυγείο. όταν είναι φουλαρισμένο με μπύρες, κρασί, κόκα κόλα, έτοιμες σάλτσες, τυρί τριμμένο σε σακουλακια φιξ, σαπισμένα φρούτα, ληγμένα από 5μηνου βαζάκια με άγνωστα υλικά και στη  κατάψυξη ο πάγος θυμίζει igloo και το μόνο που μπορείς να βρεις κάτω από αυτό είναι πακτωμένα μπουκάλια βοτκα ή τεκίλα, τότε ξέρω πως δεν έχω σχέση.

Όταν στο ψυγείο μου έχει ταψάκια με έτοιμο σπιτικό φαγητό, τάπερ με τυριά η αλλαντικά, τάξη-ησυχία και ασφάλεια, όταν η κατάψυξη έχει αρακά και φασολάκια, λεμόνι στυμένο τοποθετημένο σε παγοθήκες, τότε ξέρω πως κάτι τρέχει στη ζωή μου.

Οι σχέσεις είναι αλληλένδετες με το ψυγείο και με την διατροφή.

Δεν άκουσα ποτέ κανέναν εργένη να λέει, "έφαγα εχθές πρασόρυζο, έφαγα ρεβύθια..." κλπ.

Όποιον ακούσεις να λέει έφαγα εχθές πρασόρυζο να ξέρεις πως έχει σχέση

Κι αν θες να ξέρεις αν χώρισε ή όχι, κοίτα το ψυγείο του.

Ακόμα κι αν αυτός πει ψέμματα, το ψυγείο δεν λέει ποτέ.

Δευτερα, μεσημέρι, 14.30

Πολύ καφέδες και φυστίκια κρόκερ. Με αυτά θρέφομαι. Είμαι στη δουλειά. Πολλά πολλά προβλήματα. Ακούω μουσική. Έχω να πάω σε σεμινάριο μετά με το κορίτσι μου, να της κάνω παρέα, εκείνην ενδιαφέρει.

Βαριέμαι από τη μία, από την άλλη ξέρω πως θα νιώθει πολύ καλύτερα αν είμαστε μαζί αλλά κυρίως ζηλέυω. Ξέρω πως εκεί θα είναι ένας πρωήν της. Ζηλεύω έτσι κι αλλιώς δηλαδή, σιγά και μην δεν ζήλευα αυτή την φάση.

Σκέφτομαι πως δεν της είμαι καθόλου πιστός. Πόσες αμαρτίες χρέωνω την μεταθάνατια κάρτα μου, ένας διάολος ξέρει μόνο. Και ζηλέυω κιόλας...

Το άκρον άωτο της βλακείας στο κεφάλι μου έχει φυτρώσει.

Εϊμαι δίπλα της, ουσιαστικά και τυπικά, αλλά δεν μου φτάνει.

Διάβασα εχθές, "όσοι είναι πιστοί στις γυναίκες τις αγαπούν, όσοι τις απατούν τις λατρεύουν"

Βρήκα την απόλυτη βολή μου