Κουράγιο, ν’ αγναντέψουμε τη θάλασσα

αυτή η ανηφοριά ειν’ τελευταία
ξοπίσω της απλώνεται ορίζοντας
απέραντος, αμόλυντη ιδέα.
Αγκομαχούμε ξέρω, αδυσώπητα
και βρίζουμε τα νύχια μας πονάνε,
σε τούτες τις πλαγιές που ανηφορίζουμε
γιατί, με δυσκολία μας κρατάνε.
Μ’ αν πιούμε από το δάκρυ μας υφάλμυρη
δροσιά, για να κρατήσει η αντοχή μας
η μυρωδιά του πόνου και η εφίδρωση
μοσχοβολιά, θα αποπνέουν στο κορμί μας.
Μη σταματάς λοιπόν η απογοήτευση
ταιριάζει μοναχά, σε ηττημένους
ανάσα ποιο βαθιά τώρα ας πάρουμε
αργότερα, τρυγάμε τους επαίνους
άλλωστε, λέγεται η ζωή …ακριβοθώρητη
κι’ εμείς τη δόξα της, δεν την επιζητούμε
στου ονείρου τα στενά της πορευόμαστε
ελπίζοντας πως κάπου, θα ιδωθούμε.
Το χέρι το δικό μου λοιπόν άδραξε
δυο αντοχές, καλύτερα τραβάνε
τα βάρη, τ΄ αδυσώπητα καπρίτσια της
στηρίξου, στην αγάπη μου και πάμε!

Κλείνω τα μάτια μου

και ταξιδεύω

πάνω απ’ το φλοίσβο

των θαλάσσιων κυμάτων

μαζί, με όνειρα

συνταξιδεύω

αλαφροΐσκιωτος,

στο θρόισμα των φύλλων.

Αχούς αισθάνομαι

σαν ελλοχεύω

να βρω το νόημα

υψηλών θεωρημάτων

παρέα δύσβατη

η μοναξιά μου

κι’ εκείνο το άγριο,

αλύχτισμα των λύκων

που συνοδεύεται

στο σεληνόφως

από κλακέτες

αδιόρθωτων, αδίκων,

δείγμα ανώφελης

εμπιστοσύνης

στην ιερόδουλη απαίτηση

της μέρας,

που σβήνει ανέντιμα,

στο πέρασμα της

το όμορφο κάλεσμα,

απ’ της ζωής το κέρας!

Τριακόσιες τόσες μέρες, 

που είμασταν παρέα
κλαίγαμε, στα άσχημα
γελούσαμε, στα ωραία
πες μου, πως τις ξέχασες
κι’ ένα κρύο βράδυ,
σαν το κλέφτη έφυγες
μέσα, στο σκοτάδι?

Κάποιοι μου το λέγανε,
όταν πρωτοήρθες
μη τυχόν, σ’ εμπιστευτούν
οι φρούδες μου ελπίδες
γιατί, τέλος άσχημο,
θα είχε η φιλία
και θα τη κοπάναγες,
θα μ’ άφηνες, στα κρύα.

Όλοι δικαιώθηκαν
παρ’ εκτός εμένα
θες γιατί κουβάλαγα,
ένα τσουβάλι τρέλα
ν’ αρκεστώ, στα ξύλινα
λόγια σου μεγάλα
χρόνε μου παλιόφιλε
που έκανες, γαργάρα.

Χώρια που, στο πόδι σου
ήρθε χρόνος άλλος
μα μου φαίνεται κι’ αυτός
παπατζής μεγάλος
έφτασε, μ’ ένα σωρό
ψέματα και βάλε,
ίδιος παραμυθατζής
με σε, τάλε κουάλε!

Οι ταξιδευτές της φαντασίας δεν φοβούνται τη μοναξιά καλή χρονιά.

Όλα τα νιάτα μου,

ως μαθητής τα πέρασα

καθηγητής  θαρρώ

πήρα πτυχίο, όταν γέρασα

καθώς της νιότης μου

περίεργα μαθήματα

τα κατανόησα,

σαν έγιναν παθήματα.

Έκτοτε επίμονα διδάσκω

στους νεότερους μήπως

τους κάνω κάτι τις  κάπως,

σοφότερους

ωστόσο η φύση του ανθρώπου

στη νεότητα,

δεν εννοεί να καταλάβει

τα απώτερα

γιατί οι νέοι, σαν την άνοιξη

τη πρώιμη

μοιάζουν ανέμελοι, δε θέλουν

να ναι ώριμοι

απολαμβάνουνε

του ήλιου τα θεάματα

σιγά, μη κάτσουν

να σκεφτούνε τα γεράματα!

Η κοιλιά μου γουργουρίζει

πως, πεινάει μου θυμίζει

τη καλώ να ησυχάσει,

θ’ έρθει η ώρα να χορτάσει.

Πότε είναι αυτή η ώρα,

με ξαναρωτά με φόρα

δε το βλέπεις, ζάλη έχω

αν δε φάω, δεν αντέχω!

Τη ποτίζω, με νεράκι

μπας και τη ναι καλοπιάσω

ε΄ αφεντικό γκρινιάζει,

με νερό θες να χορτάσω?

Δε διαφωνώ ωστόσο,

είπες κάτι να σου δώσω?

Με τερτίπια, μ’ αγριεύεις

πάψε να με κοροϊδεύεις

στέρεα τροφή ζητάω

σαν του Χότζα να μη πάω,

κείνο τ’ άσιτο γαϊδούρι,

με νερό και κανναβούρι.

Μάλλον, θα σε τιμωρήσω

λέω, να τη φοβερίσω

άμα προτιμάς τη κλάψα

νηστική, θα σ’ αφήσω.

Μα υπομονή, δεν έχει

ούτε καν που, με προσέχει

συνεχίζει αγριεμένη…

Νιώθω,  υποσιτισμένη

κι’ όσο η πείνα μου θεριεύει

εύκολα, δεν ημερεύει?

Σκέφτομαι, αν κι’ έχει δίκιο

να είναι παραπόνεμένη

μήπως έχω, για να ζήσω

να μπορώ να τη ταΐσω

όμως, για να τη καλμάρω

τη φουφού παίρνω κι’ ανάβω

και στη τρύπια κατσαρόλα,

μια παλιά μου, ρίχνω σόλα

λίγο υπομονή τις λέω

ώσπου να βγει η μπριζόλα.

Την ακούω που μουρμουρίζει

μες τα δόντια της και βρίζει,

μ’ άντε να της εξηγήσεις,

τα καθέκαστα της κρίσης!

 Πριν από σένα

τυχερό αστεράκι,

σε περίβλημα ανυπαρξίας

έφεγγα.

 Στην εξώπορτα του χρόνου

ελαφρύ αεράκι,

ασυνόδευτης αύρας

παρέστεκα.

Πριν από σένα

ατελές σημαδάκι,

στη παρόρμηση της ηδονής

φαινόμουνα.

Στο παρασκήνιο,

μια συγκυρία συναισθημάτων

συγκομιδή ελπιδοφόρα, 

συνέταξε.

Ανέλπιστα ευνοημένος

παρθένου στήθους

τη γλυκύτητα μαζί σου

γεύθηκα ενώ, στο πρωτόγνωρο

 της ευλογημένης σου αγκαλιάς

άγγιγμα

χαμογέλασα, στη ζωή,

σ΄ ευχαριστώ… Μητέρα!

 Κάθε  ομοιότητα  η  παραλληλισμός,  επιτρέπεται… αυτοδίκαια.

 Πισινέ μου! Μήπως μπορώ να μάθω ποιος είσαι και τι, στο καλό επιδιώκεις, με το να μ’ ακολουθείς  τρέχοντας  ξωπίσω  μου  εκ’ του σύνεγγυς? 

Μπροστινέ  μου!  Μπορεί  να μη γνωριζόμαστε  αλλά, σε πληροφορώ  πως  είμαι  ο  δύο  και  παρ’  ότι,  δε  γουστάρω  να  σε ακολουθώ , με  σπρώχνει  ξωπίσω  σου  ο τρία. 

Ρε τρικολόρ και το λουρί  της  μάνας η πως  αλλιώς  να σε  χαρακτηρίσω  εσύ, με  ποιο δικαίωμα, ωθείς  έτσι,  κακόγουστα  πάνω  μου  τον  δύο  εγώ, σε  έχω  παρενοχλήσει ποτέ ?

Με το δικαίωμα  που μου δίνει  η σπρωξιά  του τέσσερα,  μοναδικέ  μου.

Καλά  μωρέ  τέσσερα…  κακά  της μοίρας , δε  ντρέπεσαι  να σπρώχνεις  τον  τρία  έτσι,  που  να  ενοχλεί  το μπροστινό του  δηλαδή το πισινό  μου και εκείνος, με  τη  σειρά  του ν’  αδιαφορεί.  για  το  μπροστινό  του δηλαδή,  εμένα?
 
Ε’  τώρα πως,  να  εξηγήσω  την άκομψη  προσπάθεια του πισινού  μου  εννοώ  του πέντε που, με  πιέζει  αχαρακτήριστα  τόσο  ώστε, προς  αναζήτηση  χώρου,  εξαναγκάζομαι  να  μετακινώ  όλους τους  πισινούς σου φίλτατε.

…Πέντε  έχω την  εντύπωση, με  πέντε  φάσκελα  έναντι,  θα  πληρώσεις τη  νύφη.

Και γιατί παρακαλώ  εγώ?  Φταίχτης  κατ’  εμέ,  είναι το  αφιλότιμο  έξη  που κρατάει  πισινή  κάνοντας  τη πάπια…
 
Τι λες  μωρέ  εξευγενισμένε  πισινέ  του μπροστινού εγώ,  κάνω την  πάπια  η  ο  επτά  που αφού, με  σπρώξει σφυρίζει  αδιάφορα.

Τελικά  επτά,  για να  έχουμε, « προτού  σφόδρα, θυμώσω  με τα  επτά  θαύματα της ανωμαλίας  σου» καλό ρώτημα ποιος,  σκουντάει  ποιόν  ούτως ώστε οι  μπροστινοί  των  πισινών διαρκώς  να  σκοντάφτουν  πάνω  μου?

Θα προτιμούσα προτού δώσω  πειστική  εξήγηση να ρωτήσω  τον  οκτώ  ο  οποίος  ναι  μεν  καταλαβαίνει ποίος  πταίει επί του πιεστικού  προβλήματος  αλλά…  διαρκώς  κάνει  το  κορόιδο.

Άντε  τώρα  μη,  σε  σπρώξω  και κατρακυλήσουν οι  μπροστινοί  των  πισινών σου αχαρακτήριστο,  πισινό μπροστινό  κατάλοιπο  που,  θα  πεις εμένα κορόιδο…  …Εννιά   μίλα  και  συ  διότι,  αρχίζω  να  νευριάζω, με  τα  όσα  μπροστινόπισινοκολλητά μου συμβαίνουν.

Κοιτάξτε το θέμα, δε βρίσκεται εννιά  βήματα πριν  το τέλος κι’ αν εξηγηθεί  σφαιρικά  η  αναλυθεί  διεξοδικά περιέχει  τέτοιες  αποκαλύψεις  που μάλλον, θα βουίξει ο μπροστινός μου χώρια  που, θα  τα  βρει  μπαστούνια ο πισινός  μου.

Μάγκες!  Το  δέκα το καλό  προειδοποιεί .. Μην  ασχολείστε  πολυπλοκότερα,  με  τους έμπροσθεν των πισινών  καθότι  η  ματσαραγκιά  επί  του  πισινού  θεωρήματος  βρίσκεται,  στο  μπροστινό  του  πισινού μου  ως  εκ’  τούτου πισινέ του μπροστινού  σου σπρώχνε  καθ’ όσον  οι  μπροστινοί  των  πισινών  μου  άρχισαν  να με  πιέζουν όποτε, λίαν συντόμως  μπροστινέ,  θα  εκτονωθώ  ωθώντας  σε προς  το  πισινό του μπροστινού σου  όπερ πιστεύω ότι, έγινα  σαφέστατα  κατανοητός…!

Άφησα τη σκέψη να καλπάσει
πέρα απ’ το συμβατικό ορίζοντα
της φαντασίας.
Διαρρηγνύοντας τον ομφάλιο λώρο,
της συνήθειας
διερεύνησα αναντιστοιχίες γεγονότων,
με το μάτι ,ενός …Πολύφημου.
Αφουγκράστηκα τον ψίθυρο της ιστορίας
διατηρώντας ως πρότυπο,
Μεγάλους εθνάρχες, διδάσκαλους.
Τις επτασφράγιστες πύλες των αιώνων
διήλθα αλώβητος προσμετρώντας,
στην υπόσταση μου
το …ειδικό βάρος των Θεών!
…Άτυχος, σε προγενέστερη αντρειοσύνη
ενδιάμεσα …επερχόμενων δεινών,
στα πανανθρώπινα,
συνταυτίζομαι …απλοϊκά.
Στην ατέρμονη πορεία του σύμπαντος
απορρίπτων παρά φύση… έξοδο
παρασύρομαι ως ίχνος ανυποψίαστο,
στο ότι, μέλλει γενεί, προσυπογράφων...
Απευκταίο και άδηλο το μέλλον !

Μπορεί περίφημα

να θεωρείς πως τα λες

ωστόσο,

ευελπιστείς πως κάποιος,

θα σε πιστέψει?

Για να το κάνει,

θα πρέπει κατ’ αρχή

να σ’ ακούσει

οπότε,

γνωρίζεις πολλούς

που ενδιαφέρονται ν’ ακούσουν

οι πιότεροι,

διαρκώς μιλάνε

μονολογούνε αφελώς

κι’ αν απορείς το γιατί

Μάλλον και διότι,

αποφεύγουν να σκέφτονται

καθώς  η σκέψη απαιτεί…

Εξάσκηση, στη σιωπή.

Αποδοχή της μοναξιάς.

Ηρεμία ψυχής.

Αυτοέλεγχο συναισθημάτων.

Τιθάσευση παρορμήσεων-

Αυτοκυριαρχία έτσι,  

υπερβαίνοντας  

τις εγωιστικές σου προσεγγίσεις

απολογήσου!

Εσύ…

Έμαθες ν’ ακούς?

Αποδέχεσαι καλοπροαίρετα

την αντίθετη, λανθασμένη έστω άποψη

προσπαθώντας,

δια λογικών επιχειρημάτων

 να ανατρέψεις

 η

προτάσσοντας επιμόνως

{ως πλεονέκτημα ευρυμάθειας}

την ημιμάθεια και το ψέμα

αποπροσανατολίζεις τη συζήτηση, με

αλλοπρόσαλλες  προσεγγίσεις

απαξιώνοντας τους συνομιλητές σου?

Διότι αν κάτι τέτοιο

διαχρονικά εφαρμόζεις

τότε,

προς τι φωνασκείς που ουδείς

ενδιαφέρεται, για την ανερμάτιστη

ρητορεία σου, με την οποία

και τους τοίχους έκανες

ν΄ αποφεύγουν τα φληναφήματα σου,

για τούτο όπως φαίνεται,

δια παντός, θα περιμένεις να εισακουστείς 

άλλωστε,

ως Έλλην, θα έπρεπε να το γνωρίζεις…

Στη θαυμαστή μας χώρα

και οι τοίχοι …ομιλούν αποτρέποντας,

σε ακριβοθώρητους …ωτακουστές

να απολαύσουν την εκτενή

λογοδιάρροια σου καθ’ όσον,

στη περήφανη τούτη γη

από αιώνων, δεν εξέλειπαν οι ομιλούντες

αλλά..

οι λογικοί …συνακροατές απουσίαζαν

λοιπόν…

Μήπως άσκοπα διαμαρτύρεσαι

διεκδικώντας  το λόγο

αντί ν’ αναρωτηθείς…

Εγώ, εσύ, 

μάθαμε πρωτίστως ν΄ ακούμε?

Μια κοινωνία είμαστε

…πολιτισμένη,

στο διαδίκτυο διαρκώς

προσκολλημένη,

για ένα κλικ που

επιβραβεύει το καημό μας,

στον έρωτα, τη μοναξιά

η το Θεό μας!

Μια κοινωνία δυστυχώς,

μ’ άγραφους νόμους

που επικροτεί επιμελώς

τους παρανόμους

δέχεται αυτάρεσκα

να παίζει, στο ίδιο έργο

το δάσος χάνει μα,

καλύπτεται, στο δέντρο.

Κι’ όμως, αυτή η κοινωνία

κάθε μέρα

…απλώνει όνειρα

που μοιάζουν ξεγραμμένα,

παρ’ όλα αυτά

αγκομαχά και επιμένει,

στην ανεπάρκεια να ζει

…πολιτισμένα!

Πρωί, πρωί με τη δροσούλα και καθώς εισέπραξα το    φιλοδώρημα της επικουρικής μου σύνταξης αποφάσισα, «μπας και πάνε τα φαρμάκια κάτω» να κεράσω, στον  εαυτό μου, ένα σπέσιαλ, Ελληνικό, στο καφενείο!

Πάνω εκεί ,στην απολαυστική μου προσπάθεια να σου και σκάει μύτη ο Λάκης.

…Σταυροκοπήθηκα φτύνοντας και τρείς φορές στο κόρφο μου με την ελπίδα να μη, με πάρει χαμπάρι μα του κάκου…

Ο αφιλότιμος, με …σβέρκωσε αρχίζοντας…
Κύριε, Μάκης μας καλημερούδια…

Επειδή μόλις προ ολίγου πληροφορήθηκα πως, τα τσέπωσες, κερνάς μαυροζούμι?

Δε πρόλαβα να ολοκληρώσω το αναπόφευκτο κάτσε κερν.. και ήδη, είχε στρογγυλοκαθίσει φωνάζοντας…
Μικρέ, διπλό εσπρέσο, με στέβια και που σαι, κουλουράκια δύο.

Συγκρατώντας, «για την αγένεια του» τα νεύρα μου έδωσα τόπο, στην οργή αφήνοντας να αρχίσει το γνωστό του  μπίρι, μπίρι.

Κύριε Μάκης μας, έμαθες, για το φόνο?

Ποιο φόνο?

Εκείνο, στη ρίζα της ιτιάς.

Της χιλιοτραγουδισμένη? 

Όχι! Της απεγνωσμένης..

Άντε τώρα να αποκωδικοποιήσεις τις μουρλαμάρες του Λάκη σκέφτηκα αλλά… ως λάτρης της περιέργειας είπα να το προχωρήσω, αφήνοντας το πάρλα πίπα να ρετάρει απτόητος…

Έχεις σκεφτείς κύριε, Μάκης μας, πόσα χιλιοειπωμένα, ξύλινα λογύδρια, εκστομίζουν καθημερινώς οι ισχυροί του κόσμου η όπως λέει ο ποιητής, μια μαντζουράνα ζήλεψε την ευωδιά του δυόσμου?

Αμάν Λάκη τι σοι οίστρος είναι αυτός που σ’ έπιασε, για φόνο το ξεκίνησες, στη φυτολογία σκάλωσες!

Δεν φταίω κύριε, Μάκης μας αν το ένα φέρνει το άλλο διότι, φόνος απουσία ίχνους συκής, δε γίνεται.

Λάκη κάπου αρχίζεις να με μπερδεύεις ποικιλοτρόπως πως, από τα φυτά έξαφνα πήδηξες, στα δέντρα.

Προνόμιο της μαϊμούς κύριε Μάκης μας.

Κατέχεις κι’ από δαύτο Λάκη μου?

Ακροθιγώς καθώς το περί ου λόγος ζωντόβολο πλεονεκτεί, στο ανάποδο κρέμασμα.

Δε βαριέσαι και οι νυχτερίδες κάτι τέτοιο Λάκη μου το καταφέρνουν μια χαρά.

Δεν αντιλέγω όμως εκείνες, ρουφάνε αίμα.

Εννοείς η κάθε μαϊμού, θα έπρεπε να το παίζει βαμπίρ?

Εξαρτάτε από το καθρέπτη της.

Και τι σχέση μπορεί να έχει ο καθρέπτης, με τα βαμπίρ, Λάκη?

Ε’ πως κύριε Μάκης μας που, ξεπλένεις τα αίματα?

Μάλλον, στο νεροχύτη.

Ναι αλλά.. Αν είναι βουλωμένος?

Τότε, στο νιπτήρα.

Αν κι’ εκείνος, είναι ταπωμένος?

Προφανώς, στη μπανιέρα.

Έ’ να κάπου μεταξύ όλων αυτών κύριε, Μάκης μας ελλοχεύει η μπλόφα.

Λάκη, δε νομίζεις ότι, πολύ κατασκοπία έπεσε, στη κουβέντα μας?

Γι’ αυτό επιμένω κύριε Μάκης μας ότι, ήταν έγκλημα εκ’ προμελέτης!

Άνθρωπε μου προτού, με τρελάνεις γίνε αναλυτικότερος περί, τίνος πρόκειται?

Α’ κύριε Μάκης μας αυτό που είχα να πω το είπα και όρκο, δε παραβαίνω.

Μα, για ποιο πράγμα, θ’ αθετήσεις όρκο εφ’ όσον τόση ώρα που πλατειάζεις συμπέρασμα, για το τι ακριβώς συμβαίνει, δεν έβγαλα!

Ο νοών- νοείτο είπε και τη κοπάνισε χασκογελώντας χώρια που, στο φόρτε της αγωνίας ο μπαγαπόντης, ρούφηξε και το δικό μου το καφέ! 

http://www.easywriter.gr/ebooks/item/1412

Η εποχή μας ανατρέπει θεωρήματα

δύο μόνο όψεις πως, δεν έχουν τα νομίσματα

με κάποιο τρόπο, κρύβουν κι’ άλλες διαστάσεις

που επιδιώκουν ως εκ’ τούτου, να το ψάξεις.

Κι’ αν διαιρέσεις τις αξίες, σε ρινίσματα,

υποβαθμίσεις εκτιμήσεις η πορίσματα,

δήθεν αμφίσημα εδάφια με πλάνη

γιρλάντα κάνεις και το ακάνθινο στεφάνι!

Ως παραδόξως τα ενδόξως εκφυλίζονται,

ενώ τ’ ανώφελα διαρκώς, αναβαθμίζονται

εγκαθιστώντας την ασέλγεια, σε βάθρο,

για να χλευάζει τα σεβάσμια, στο κάδρο.

Η ιστορία αναγράφεται ανάποδα,

μ’ επακόλουθο να φθείρονται τα κράσπεδα

από όλους όσους, νουθετούν τη φαντασία 

από τη μνήμη να ξορκίζει, την ουσία!

Έτσι, αφορίζοντας το ορθό η το προσβάσιμο

δήθεν τρισάθλιο, ελεεινό , αβάσιμο

μπορεί ν’ ανέχεσαι ιαχές παραφροσύνης

να επικαλύπτουν κάθε αρχή, δικαιοσύνης.

Σαν η ελαφρότητα κοσμεί κάθε ζήτηση

υποχρεώνοντας τη λογική, σε αμφισβήτηση

έρχεσαι τότε να παραδεχτείς εν’ τέλει,

πόσο ανεκτίμητα της τρέλας, τα οφέλη!

Το  αιδοίο γιατί γιόρταζε

είπε να κάνει πάρτι,

στο πέος στέλνει πρόσκληση,

για γλέντι, στο κρεβάτι

εκείνο μόλις το μάθε

όλο χαρά γεμάτο

φόρεσε το σκουφάκι του

καμαρωτό και νάτο.

Στου αιδοίου κοντοστάθηκε

το χαμηλό πορτάκι

καθώς εκείνο άνοιγε,

με νεγκλιζέ  … γουνάκι..

Καλώς μου το. Καλώς  μου το… 

Έλα τι, στέκεις έξω?

Από λαχτάρα ίδρωσα

να μπω μήπως, σε βρέξω?

Μα τώρα, λόγια είν’ αυτά

 εσύ κι’ αν είσαι λούτσα

φίλος μου είσαι καρδιακός 

μπες και με τα πα…πούτσα!

Τα φουσκωτά δωράκια μου 

που να σου τα ακουμπήσω?

Στη κλειτορίδα απαλά

άστα να τη στολίσω.

Το πέος που αναθάρρησε 

προχώρησε, σε βάθος

βρήκε αναμμένα τα κεριά

και μουσική, με πάθος

μα πάνω κει, στις μπαλοθιές 

του μεθυσιού τη ζάλη

  από ψηλά ακούστηκε

  φωνή βαριά, μεγάλη.

Εεε, παρακατιανοί 

μας έχετε τρελάνει

γλεντήστε το ποιο ήσυχα,

μη βγάζετε φιρμάνι!

Το αιδοίο π’ αφουγκράστηκε 

λέει, στο πέος σώπα

τα βογκητόχαχανητά

τι, τα θελες και στο πα.

Γιατί, ποιος ενοχλήθηκε

νωρίς, δεν είναι ακόμα?

Ποιος άλλος ο αθυρόστομος

  ο γείτονας, το… στόμα.

Το πέος τότε φώναξε 

που ένοιωθε, σε …φόρμα…

Μη ροβολήσω προς τα εκεί

 για, θα το κάμω λιώμα!

Όχι, ρεζίλι γίναμε μπορεί

να βγάλει βρώμα

χώρια, «το αιδοίο πρόσθεσε

μέσα, στη ταραχή του»

που είναι δύσκολο

να αρπαχτείς μαζί του

σαν πέσεις, στη γλυκοφωλιά,

θα δεις τη δύναμη του.

Εμένα, όπως φαίνεται

 δε, μ’ έμαθες ακόμη,

στη πρώτη τη γυροβολιά

τον έχω κάνει σκόνη.

Προθέσεις έχεις μα, μυαλό

ίσιο, με δυο αράδες,

στα πονηρά τα χείλη του

κρύβει τις συμπληγάδες…

Όπλο που ως σήμερα κανείς,

δεν έχει προσπεράσει

κι’ όσο να φαίνεσαι τραχύς

το σφρίγος σου, θ’ αλλάξει

και τι προτείνεις το λοιπόν

εφ’ όσον συνεχίζει

άπραγοι να καθίσουμε,

για να μας εκνευρίζει?

Δε ξέρω, κάνε ότι θες

παρ’ ό,τι επιμένω

μη απομείνω, στο χορό

μόνο και ξαναμμένο.

Στο λέω, πα να ξηγηθώ

σταράτα και ωραία

κι’ αν χρειαστεί, ξέρω λαβή

το εξήντα εννέα.

Η ώρα όμως πέρναγε

το πέος, δε φαινόταν

το αιδοίο απ΄ τα νεύρα του

διαρκώς, πηγαινοερχόταν

και κάπου, όταν εδέησε

το πέος να γυρίσει

την τόση καθυστέρηση,

του είπε να εξηγήσει.

Τι να σου πω το άμοιρο,

τι να ομολογήσω

τα όσα μου είπες εξ’ αρχής

έπρεπε να ζυγίσω

μαθές, ήτανε τέσσερεις

κι’ η γλώσσα να επιμένει

μου ρούφαγαν τη κεφαλή

βαθιά, για να μη βγαίνει.

            Εν’ τέλει, πως το γλύτωσες

το κούφιο σου κεφάλι?

Αμόλησα, σαν τη σουπιά

λίγο, λευκό μελάνι

και με μια γύρα σαματά

μου ρθες σακατεμένο

δίχως ακμή και ανδρισμό

ολότελα πεσμένο?

Θα σου τα κάνω ποιο λιανά

και μη κακοκαρδίσεις,

κι’ ελπίζω στη συνέχεια,

να με δικαιολογήσεις.

Μπα! Απαιτείς συγχώρεση

 για το δικό σου ρίσκο?

Ναι γιατί μου βάλε φωνές

κι’ ο γείτονας σου ο πίσω!

Ξηγήσου, κατά που το πας

μήπως, σε καταλάβω.

Τις βλάβες που του κάναμε,

έτρεξα να προλάβω.

Ποιες βλάβες, κάντα μου λιανά

μολόγα, έτσι κι’ έτσι…

Ότι, κατεβήκανε υγρά

κι’ η στέγη του, θα πέσει…

Οπότε, μια υπέρβαση

έκανα, με ρεσάλτο

πετάχτηκα μέχρις εκεί

μα έπεσα, σε βάλτο

αληθινά, τέτοια ζημιά

πως να τη διορθώσει

καθώς, δεν είχε χρήματα

 μάστορα να πληρώσει…

Στην αγωνία του κι’ εγώ

του είπα, θα σε σώσω

το τρυπημένο λούκι σου

 ευθύς, θα το βουλώσω

παραπανήσια ήτανε

ξέρω η αβαρία

μα, σκέφτηκα ας τελειώνουμε,

μ’ αυτή τη φασαρία…

Κι’ έτσι, με ένα πεταχτό

περίσσιο που είχα μίγμα,

σε λίγα δευτερόλεπτα

του έκλεισα το ρήγμα.

Κακόμοιρο αν ορκίστηκες,

στη τριχωτή σου φράντζα

πότε να κάνεις το νταή

πότε τη μαστοράντζα…

Τι, να σε κάνω τώρα εγώ,

που σαι, σα μινιατούρα

στυμμένη λεμονόκουπα,

καχεκτική φιγούρα.

Έλα μου, μην ανησυχείς,

θα βαρβατέψω πάλι

λίγες στιγμές υπομονής,

ως να μου φύγει η ζάλη.

Δε σφάξανε να καρτερώ

πότε, θα ορθοποδήσεις

αφού εσύ τους γείτονες,

πήγες να ευχαριστήσεις

και σου δηλώνω, στο εξής

κομμένη η φιλία

αν θες, με πίσω κολλητή

να ζεις, υποκρισία.

Του πέταξε κατάμουτρα…

Και τα πλισέ μπαλόνια

πάρτα και δίνε του από δω

σβήνοντας τα λαμπιόνια

απ’ τη γιορτή που τελείωσε,

άδοξα τάκα, τάκα

και με υπονοούμενο,

μία πρόσφορη ατάκα…

Άσπρα μούρα, μαύρα μούρα

και τουρλού, μανιφατούρα!