Μέρα βγαίνουν οι αγγέλοι
να μαζέψουνε δροσιά,
έχει η Νύχτα μάτια-βέλη
που κοιτάζουνε λοξά!
Νύχτα, να! Και μια Αντιγόνη
στρώνει και παραμιλά…
Άγγελος, μα τόσο μόνη
κι η Αθήνα την κοιτά!
Μπαλαρίνα που χορεύει
μοιάζει η μέρα κι’ απορεί.
Τους λυγμούς απαγορεύει,
τους καημούς, δεν συγχωρεί!
Αντιγόνη, φως του μένους
μες τα σύννεφα σκυφτή,
περπατάς με τους θλιμένους
ψάχνεις μέρος να κρυφτείς!
Νύχτα βγαίνουν οι αγγέλοι
να μαζέψουνε δροσιά,
έχει η μέρα μαύρα βέλη
κι ο παράδεισος “κλωτσά”…
Νύχτα βγαίνει κι η Αντιγόνη
που δεσπόζει στους καημούς,
άγγελος μ’ ένα τιμόνι
στους θλιμένους της γυαλούς…
Μοιάζει τούνελ το παζάρι,
σκοτεινή διαδρομή,
ένα φρένο, το φεγγάρι
κι η Αντιγόνη προχωρεί.
Αντιγόνη, φως του τέλους,
μες τα σύννεφα λυτή,
ερεθίζει τους αγγέλους
η ψυχή σου η λυτή!
- Στείλε ΣχόλιοΤετάρτη 30 Απριλίου 2014, στις 21:00
ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΗΡΑΤΟΥ
"ΩΡΑ ΕΠΤΑΜΙΣΗ ΕΛΛΑΔΟΣ"
Το μουσικό έργο της Ειρήνης Χηράτου «Ώρα επτάμιση Ελλάδος»
παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης,
την Τετάρτη 30 Απριλίου 2014, στις 9:00 μ.μ.
Συμμετέχει, η 55-μελής χορωδία του 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου.
Με τη στήριξη: Πολιτιστικές Υπηρεσίες Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κυπριακής Δημοκρατίας.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Περισσότερα εδώ:
http://www.mcf.gr/el/whats_on/?ev=moisiko_erco_tis_eirinis_hiratoi-ora_eptamisi_ellados_
- Στείλε Σχόλιο«ΔΥΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΔΥΟ ΕΡΓΑ»
Οι φωνές των ανθρώπων πρέπει να ενώνονται...
Ο ένας να αφουγκράζεται τον άλλο και όχι απλά να «ακούμε».
Η ανάγκη για «δημιουργία», είναι αρχικά μια «ανάγκη» που στην συνέχεια μετουσιώνεται σε κάτι συναρπαστικό μέσα από την διαδικασία της επικοινωνίας...
«Ώρα επτάμιση Ελλάδος»: «Μη μ' αφήσεις να χαθώ»
Θα μπορούσε να’ ναι και στίχος τραγουδιού για τη χώρα μας.
Αυτή η σκέψη και η «υπόγεια συνομιλία» των έργων, γέννησε την ιδέα μιας κοινής εκδήλωσης. Το πρώτο, το «Ώρα επτάμιση Ελλάδος» -μια έκδοση της Peter’s Gallery υπό την αιγίδα του Δήμου Λεμεσού - είναι το μουσικό έργο της Ειρήνης Χηράτου.
Το δεύτερο, το «Μη μ’ αφήσεις να χαθώ» - εκδόσεις Καστανιώτη- είναι το μυθιστόρημα του Παύλου Θ. Κάγιου.
«Ώρα επτάμιση Ελλάδος...»
(Δεκατέσσερα έντεχνα τραγούδια, δύο σύγχρονες, ανθρώπινες ιστορίες.)
Κάθε τραγούδι εξιστορεί και μια ιστορία διαφορετική, ενώ όλα μαζί συνδέονται με μια αφήγηση λιτή και καθημερινή. Σημεία αναφοράς τους, η ζωή και ο έρωτας. Οι άνθρωποι που πασχίζουν διαρκώς για διαύλους επικοινωνίας, αλλά και η ειρωνεία του να είσαι ονειροπόλος, έφηβος ή μετανάστης, σε ένα σύστημα διαφθοράς και υποκρισίας... Η ζωή που ξετυλίγεται γεμάτη εκπλήξεις. Η ευλογία της καλοσύνης σε μια κοινωνία που το χρήμα εξαγοράζει συνειδήσεις. Φτώχεια και Ευημερία, Γέννηση και Θάνατος. Καταστάσεις ταυτόσημες, όταν δεν δουλεύουν όλες οι αισθήσεις... H Ελπίδα, όμως, είναι αυτός ο ίδιος ο Άνθρωπος, είμαστε οι ίδιοι εμείς, όταν δεν σταματάμε να αισθανόμαστε!
(...)
«Ώρα επίσημη Ελλάδος επτά και μισή. Δύο άνθρωποι στην Πόρτα σιωπηλοί.
Αυτή χτύπησε την πόρτα κι εκείνος άνοιξε. Του φάνηκε πως μίλησε. Όλη τους η ζωή μερικά δευτερόλεπτα, σε ένα βλέμμα φευγαλέο εκεί, στην πόρτα... «Μπα;» Την αγαπούσε ακόμα...
(...)
«Και την ίδια εκείνη ώρα δυό άλλοι άνθρωποι στη Στάση σιωπηλοί.
Ένας Σύριος και μια Ελληνίδα. Ο άντρας ψυχομαχούσε κι εκείνη έκλαιγε. Ολόκληρη η ζωή τους σε μερικά δευτερόλεπτα, σε ένα βλέμμα φευγαλέο εκεί, στη στάση...
Ώρα επίσημη Ελλάδος επτά και μισή. Οδός Πατησίων... Πόσο τον είχε αγαπήσει.
-Σκέψεις και συναισθήματα του «Εγώ» αλλά και του «Εμείς»-
-Τραγούδια που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, «Μικρές Ιστορίες Ζωής»
«Μη μ’ αφήσεις να χαθώ»
Σαράντα χρόνια Ελλάδα: 1973-2013. Σαράντα χρόνια εμείς.
Σαράντα χρόνια «ζωγραφικής» ενός πορτρέτου που τα αποκαλυπτήριά του άρχισαν το 2010, όταν ξέσπασε η κρίση, κι όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο βάναυσα. Σαράντα χρόνια από τη ζωή μιας χώρας με διχασμένη προσωπικότητα που προσπαθούσε να συνταιριάξει τα αταίριαστα. Τη φτώχεια με την καλοπέραση. Την ηθική με την ανηθικότητα. Τον ελεύθερο έρωτα με τις «οικογενειακές παραδόσεις».
Την επανάσταση με τη συντήρηση. Την πολιτική ανατροπή με το βόλεμα. Το αληθινό με το δήθεν. Ένα παιχνίδι εντυπωσιασμού που μάθαμε να το παίζουμε για να γίνουμε «πετυχημένοι», άκαρδοι, ξιπασμένοι. Το Μη μ’ αφήσεις να χαθώ παρακολουθεί τα μυστικά και τα ψέματα μιας παρέας εφήβων, τους έρωτές τους, τις προσδοκίες τους, τους συμβιβασμούς τους από το 1973 μέχρι σήμερα. Τα παιδιά τους, τα ΜΜΕ, τις «δημοκρατικές δυνάμεις», τους πολιτικούς. Ένα λαό που μαθαίνει να συναλλάσσεται. Όλα αυτά που έγιναν οι ψηφίδες ενός παζλ που έδωσε μορφή και περιεχόμενο στην μεταπολιτευτική πραγματικότητα.
Το Μη μ’ αφήσεις να χαθώ αγγίζει το σήμερα, όπου όλα είναι «σκοτεινά» και «φοβισμένα». Όμως είναι ένα αισιόδοξο βιβλίο που οι ήρωές του τινάζουν τα φτερά τους στο αύριο, στο ξημέρωμα μιας νέας ημέρας.
Η κοινή εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 9 Απριλίου στις 8 μ.μ. στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ.
Θα προβληθεί το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μη μ’ αφήσεις να χαθώ», βασισμένο σε ιστορικο-κοινωνικο-πολιτικά γεγονότα και αγαπημένες ταινίες που διατρέχουν τα 40 χρόνια (1973-2013) της ιστορίας των ηρώων του βιβλίου.
Στην ταινία αποσπάσματα του βιβλίου διαβάζουν οι
Λάκης Λαζόπουλος, Δημήτρης Καταλειφός, Γιώτα Φέστα και Αλίκη Παπαχελά.
Η Ειρήνη Χηράτου θα παρουσιάσει αποσπάσματα από το έργο της.
Θα τραγουδήσει ο Γιάννης Θωμόπουλος και θα παίξουν οι μουσικοί Βιβή Γκέκα (μαντολίνο), Κώστας Γιώτης (μπάσο), Σπύρος Κωστής (ακορντεόν) και η συνθέτρια βιολί, με ταυτόχρονη προβολή φωτογραφιών του Νίκου Γράβαρη.
Την εκδήλωση θα προλογίσει ο Κώστας Αρβανίτης (Διευθυντής του «105,5 στο Κόκκινο»), ενώ, για το έργο «Ώρα επτάμιση Ελλάδος», θα μιλήσει η Γιώτα Στελλάκη (Εκπαιδευτικός, Θεολόγος - MSc Bυζ. Φιλολογίας, τ. Διευθύντρια 11ου Γυμνασίου Ιλίου)
9/4/2014, στις 8 μ.μ. στον «Πολυχώρο Κοινωνικής Αλλυλεγγύης και Πολιτισμού Ανοιχτή Πόλη» Πανεπιστημίου 56 και Γαμβέτα 1, 1ος όροφος.
Θα χαρούμε να γνωριστούμε, εσείς;
*Σχετικό link με το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ:
www.youtube.com/watch?v=jbwPn9ebq90
Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=34958#ixzz2y5Zvfq6i
Οι φωνές των ανθρώπων πρέπει να ενώνονται για να υπάρχει μια σχετική εσωτερική ηρεμία.Ο ένας να αφουγκράζεται τον άλλο και όχι απλά να «ακούμε».
Η ανάγκη για «δημιουργία», είναι αρχικά μια «ανάγκη» που στην συνέχεια μετουσιώνεται σε κάτι συναρπαστικό μέσα από την διαδικασία της επικοινωνίας.
Σας προσκαλώ λοιπόν στις 8.12.13 στο Καμπαρέ Βολταίρ
που θα παρουσιάσω την δουλειά μου, «Ώρα επτάμιση Ελλάδος».
Θα χαρώ να γνωριστούμε, εσείς;
Cabaret Voltaire » «Ώρα επτάμιση Ελλάδος»
Λίγο πριν την Ανάσταση
σαν τέλειωνε η μέρα,
έδωσα μια παράσταση
που ήτανε πρεμιέρα!
Κι όλα τα πάθη κύλησαν
σαν νάτανε δικά μου,
φωνές που κατρακύλησαν,
σπαθιά τα Ελληνικά μου!
Και έδιναν και έπαιρναν
τα λόγια μ’ αναρχία
και σ’ έπαιρναν και μ’ έφερναν
γιατί είχανε μαγεία.
Και πέθαιναν ή σέρνονταν
οι φόβοι στα χαντάκια,
μα πάλι ανασταίνονταν
ζητώντας παλαμάκια!
Αφύλακτος μονόλογος
με ψέματα και αίμα
κι ο ρόλος μου υπόλογος
στης φύσης μου το στέμμα…
Κι έκλαψα στο ερώτημα
«ποιός άραγε να φταίει;»
Ψεύτικο χειροκρότημα
κι η γη να παραπαίει...
Λάθος κοινό που πείσμωσε;
Ερώτημα αστείο;
Ο ρόλος μου ξεχείλωσε
ή φταίγαν και οι δύο;
Λίγο πριν την Ανάσταση,
δεν έκλαψε κανένας...
Ανώφελη παράσταση
και το κοινό μου, ένας!
Σαν φόνισσα κανόνισα
του τέλους μου τον ρόλο
και σκόρπισα σαν φόνισσα
στου σκηνικού τον θόλο...
Και σώπασαν και κώπασαν
τα λόγια τα σπουδαία,
με νρόπιασαν, σε ντρόπιασαν,
μια πράξη τελευταία!
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣτίχοι, κείμενα, μουσική
irinihiratou cdbaby wraeptamisiellados ώρα επτάμιση ελλάδος ειρήνη χηράτου ίδρυμα μηχάλης κακογιάννης παράσταση μουσική