Έκλεισα τα φώτα κόπηκε η ανάσα μου

Σκέφτομαι τις νύχτες που έμενες εδώ

Ξάπλωνα κοντά σου να σε νιώθω μάτια μου

Σ’ έπαιρνε ο ύπνος σα μωρό

Κι έτσι όπως κοιμόσουν, έλαμπες αγάπη μου

Έφεγγε ο κόσμος, έβλεπα και γω

Κι έτσι όπως κοιμόσουν, έσκυβα αγάπη μου

Από την ανάσα σου να πιω

Έμενα τη νύχτα ξύπνιος και σε πρόσεχα

Να μη μου κρυώσεις, μη μου φοβηθείς

Σε φωτιές και κρύα θα μπορούσα ν’ άντεχα

Να ξαπλώσει και να μη νοιαστείς

Πως κοιμήθηκα στα γέλια, και πως ξύπνησα στο κλάμα

Δε κατάλαβα σου λέω, πότε άρχισε το δράμα

Βλέπεις ήσουν και δεν ήσουν, μα το έμαθα στο τέλος

Έτσι ήθελες να είμαι και τυφλός και ερωτευμένος

Και έχω όλα τα πράγματά σου, σε μια κούτα στο σαλόνι

Κάθομαι και τους μιλάω και έτσι η νύχτα ξημερώνει

Έχω όλα τα πράγματά σου, με τις ώρες τα κοιτάω

Με τα ρούχα σου γλυκιά μου, κάθομαι και συζητάω

Πως αλλάξαν έτσι όλα και χιονίζει καλοκαίρι

Είναι τώρα ένας μήνας που νυχτώνει μεσημέρι

Τρέμω μη με πάρει ο ύπνος και μπλεχτείς στα όνειρα μου

Να μη δω πως με χαϊδεύεις και πως γύρισες κοντά μου 

Ας ξημερώνει.... κι ας έρχεται η μέρα.... Οι Κυριακές που δεν έρχεσαι...

Δεν είναι Κυριακές...

Δεν υπάρχει τίποτα μικρό... 

Τίποτα ασήμαντο σε ότι κάνεις...

Δεν υπάρχει τίποτα δικό σου...που να μη θέλω να κοιτάξω δυό φορές....

Θα ήσουν Κυριακάτικο πρωί μέσα στην Άνοιξη... 

Γεμάτο χρώματα...φως...κι αρώματα....

Καλημέρα αγάπη μου .... σε λατρεύω....

Κοιμήθηκες ... μόνη σου...

Με ονειρεύτηκες τουλάχιστον;

Κι όπως είσαι ανάμεσα στον κόσμο... σε κοιτάζω ....όταν δε με βλέπεις...

Πως χαμογελάς και πως χαϊδεύεις τα μαλλιά σου...πως κάθεσαι και πως κοιτάς...

Σα να χορεύεις...λουσμένη στο φως....

Μ'αγκάλιασες... και εβαλες μια καραμέλα στη τσεπη του μπουφαν μου...

Να την έχω σήμερα το πρωί που θα μου λείψεις...

σαν τη γλύκα της φωνής σου όταν θα πάρεις να μου πεις καλήμερα....

Μου έλειψες...

όλα μου έλειψαν ... τίποτα λιγότερο ... τίποτα περισσότερο

δε μετράς το χάδι που σε ξυπνάει...

ολα μου έλειψαν...

Γεμίζει απο σένα ακόμα κι ο αέρας...γεμίζει με το άρωμα των μαλλιών σου, το χρώμα από τα μάτια σου και το φως από το γέλιο σου....

ετσι κάθε αναπνοή εχει άλλο χρώμα... κάθε ανάσα είναι πινελιά...

και σιγά-σιγά σε ζωγραφίζει στο μυαλό μου...

για να κλείσω τα μάτια... και να σε έχω μπροστά μου ....

όσο μακριά κι αν είσαι.....

Άλλος καιρός... και τα απογεύματα αλλάξαν χρώμα εδώ και μέρες...σιγά – σιγά θα αρχίσουν κι οι βροχές...

Κι ο ουρανός καμια φορά τόσο βαρύς να σε πλακώσει....

Κι εκεί που νιώθω πως άδειασε η μέρα...παίρνεις κι ακούω τη φωνή σου ... έτσι βρίσκω ενα χώρο ... κάνω στην άκρη και περνάει η συννεφιά.

Είχε μια ησυχία που έφερνε φόβο...και κρύο που σε έκανε να κλαις...

Σκεφτηκα μια στιγμή πόσο μακριά ήσουν και σταμάτησα. Ξεκούμπωσα το παλτό και άνοιξα τα χέρια...

να περάσει το κρύο και να ξεπλύνει μυαλό...να γίνει κρύσταλλο το κορμί να καθαρίσει...

Μηπως σε νιώσω πιο κόντα....

Δεν έχω αγγίξει ακόμα τις χορδές....δεν έχω γράψει ούτε μια συλλαβή.

Όμως στο μυαλό μου ακούω τις νότες σε σειρά.... εκεί έχουν ήδη ζευγαρώσει λέξεις και μέτρα....

Δε θα το τραγουδήσω πριν έρθεις ούτε μια φορά...

Ό,τι γεννηθεί....θέλω να γεννηθεί μπροστά σου...

Όταν έφυγες χθες κοιμήθηκα εκεί που ξάπλωσες... πάνω στον ιδρώτα σου...να λέω πως κάτι είναι ακόμα εκεί...

να μη συνηθίσω να κοιμάμαι μόνος μου...