Λες και ψυχανεμίζεσαι τη στιγμή που η νοσταλγία θα ξεπεράσει τη νωχελικότητα και θα ξυπνήσω το πρωί με τη λαχτάρα να ανηφορίσω με το πρώτο τρένο. Όχι συχνά τελευταία, το ξέρεις, αλλά ας έχουμε να μιλήσουμε μήνες, κάπου εκεί στη διαδρομή θα ακούσω τον γνώριμο ήχο κλήσης, και ο πρώτος καφές θα είναι πάντα δικός σου. Μ' ενοχλεί η απαίτηση, ή έτσι λέω, ίσως αν δεν ήταν δική σου, να την είχα εγώ... Τρία χρόνια με ελάχιστες κοινές στιγμές, στο "εν μικρώ" ή στο "έντεχνο", παραγγέλνεις τον φραπέ που μισώ κι εγώ εσπρέσσο και μου λες τα ίδια νέα για διαφορετικά πρόσωπα (συγκλονιστικές οι ζωές καρμπόν, μ' άρεσε ανέκαθεν να ψάχνω τις πέντε διαφορές, ειδικά κάποιες φορές που ορκιζόμουν ότι είναι μόνο τέσσερις), και τα ίδια (παλιά) για σένα... Μετά σταματάω να σε ακούω. Γιατί αισθάνομαι ότι κάθε καφές μάς βρίσκει με το βλέμμα λίγο βαρύτερο; Μήπως να έρχομαι πιο σπάνια; Θα το καθυστερήσω; Μπορώ; Ισχύει και για μένα το ίδιο; -δε θέλω... Αλλά και συ, το κουράγιο πού το βρίσκεις; Σε θαυμάζω, χαμογελάς ίσως πιο αληθινά από μένα, παρά τα αντίξοα. «Θα τα παρατήσω», μου λες και επιστρέφω. «Είναι ανόημο πια». Ανόημο, η αγαπημένη μας λέξη, αντίδοτο στην αλλεργία μου. «Και τι είναι ανόητο;» σου αντιδρούσα πάντα. «Δεν υπάρχουν ανόητα, ανόητη μια προσπάθεια δεν είναι ποτέ!». «Οκ, δεν είναι χωρίς νου ή νόηση, αλλά παραδέξου», έλεγες, «πως νόημα δεν έχει. Ανόημο, λοιπόν, αφού θες». Γελούσαμε τότε με τις ανόημες ανοησίες μας, δεν καταλαβαίναμε τη σημασία της απώλειάς τους και ήμασταν σίγουροι πως η αλλαγή ενός γράμματος αρκούσε να δικαιώσει αυτά που τότε σθεναρά υποστηρίζαμε μέχρι τελικής πτώσεως. Τώρα πίνεις τις τελευταίες γουλιές του καφέ (για τον οποίο αφήνουμε πια και πουρμπουάρ) και ετοιμάζεσαι να παρατήσεις ένα ανόημο ακόμα, αναίμακτα. Και εκεί στο μεταίχμιο της σκοτεινιάς του βλέμματος που σε χωρίζει από την ηρεμία μιας ρουτίνας χωρίς αισθήματα και εξάρσεις, σου λέω πως το ανόημο μ' αρέσει, πως αξίζει, αξίζει ακόμα και γραμμένο με ωμέγα γιώτα, στην εκδοχή εκείνη που μπορούμε να νιώθουμε ότι απλά ένα γράμμα που λείπει ανάμεσα, το χωρίζει από τις αγαπημένες μας συνωμοσίες.

Και μην ξεπέφτεις αναίμακτα στα όνειρα τα φτηνά ρε. Μη κι εσύ.