Αυτό το τραγούδι ακούω εδώ και ένα μισάωρο περίπου .

Το "Τρυγητή" του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Τι ωραία που το έλεγε η Κανά , τότε ...

"Τρυγητής" , άγριος τρυγητής ο χρόνος , ο Θεός , το κενό , ο δρόμος , το ταξίδι ...

Βγαίνει έξω από το παράθυρο ο καπνός από το τσιγάρο ,

Αχ και να πήγαινα μαζί του .

"Τί λείπει; Τί φταίει;" που λέει και ένα τραγούδι.

Μπροστά μου - όταν γυρίζω την πλάτη στον υπολογιστή - στέκεται ο χάρτης της Ελλάδας .

Προχθές πήγα και αγόρασα έναν και τον κόλλησα πάνω στο παράθυρο, να βλέπει έξω όπως του πρέπει .

Τον κοιτώ ώρες τώρα...

Ψάχνω τόπο να με φιλοξενήσει για λίγο - ίσως και για πολύ , θα δείξει .

Να φύγω !

Βλέπω κάτι τοσοδούλια νησάκια , σε κάποιο από αυτά λέω να πάω , να 'ναι απόκοσμα .

Για να δούμε ...

Πρωτομαγιά σήμερα ...

Από μέρες , λοιπόν , σχεδιάζαμε με κάποιους "παλιούς φίλους" να περάσουμε την μέρα παρέα .

Σκεφτόμασταν που θα μπορούσαμε να πάμε , τι να κάνουμε κτλ ...

Διαπραγματεύσεις , τηλέφωνα , συνομιλίες , άκυρες αναμνήσεις στη μέση διαλόγων κτλ .

Αποτέλεσμα : στο δια ταύτα , ασυνεννοησία και παρεξηγήσεις .

Γιατί ;

Γιατί κρατάμε με το ζόρι σχέσεις που θα έπρεπε να ανήκουν μόνο στο παρελθόν!

Τότε , πριν χρόνια , ταιριάζαμε , επικοινωνούσαμε - ή έτσι νομίζαμε , τουλάχιστον .

Τώρα πια , έχουμε πάρει διαφορετικούς δρόμους , ο καθένας έχει άλλη ρότα ή τέλος πάντων διαφοροποιημένη από αυτή που είχε κάποτε - εξέλιξη το λένε αυτό , νομίζω - με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν σημεία τομής μεταξύ όλων των μελών της πάλαι ποτέ "παρέας" .

Πειράζει;

Όχι. Δεν πειράζει διότι τότε , όταν ήμαστε μικρότεροι , τα βρίσκαμε , ήταν καλά .

Η επαφή τώρα πια, απλώς πάει να επισκιάσει τις όμορφες αναμνήσεις με χαζοπαρεξηγήσεις .

Τους το λέω : δεν είναι ανάγκη να συμβαίνουν όλα αυτά .

Αλλά καταλαβαίνω οτι υπάρχει και ο φόβος : θέλουμε να έχουμε από κοντά το ωραίο παρελθόν και προσπαθούμε με το ζόρι να κρατήσουμε τις σχέσεις ίδιες ενώ - εκ των πραγμάτων - έχουν αλλάξει .

Ανασφάλεια .

"Οι παλιοί μας φίλοι , μην το πεις , για πάντα φύγαν" , λέει ο Σαββόπουλος .

Μια μέρα θα ήταν ωραίο να το τραγουδούσαμε παρέα .

Σαν παιδιά είναι και οι σχέσεις καμιά φορά : ενηλικιώνονται και πρέπει να το παραδεχτείς , πρέπει να τις αφήσεις να σου δείξουν αυτές το δρόμο , όχι να τις οδηγείς εσύ .

Κι αν ο δρόμος οδηγήσει σε απομάκρυνση , μη φοβηθείς , ασ' το να συμβεί .

"Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία και έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις " ...

Παρεπιπτόντως καλό μήνα !

Τις σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό τις σταθερές .

Στα μαθηματικά μας είχαν μάθει οτι είναι αναγκαίες γι' αυτό , μεγαλώνοντας , σκέφτηκα οτι και στη ζωή το ίδιο πρέπει να συμβαίνει.

Να είναι αναγκαίες.

Τις γύρεψα αρκετά.

Κατέληξα σε ένα συμπέρασμα : δεν υπάρχουν .

Αν το καλοσκεφτείς , δεν υπάρχει ούτε ένα σταθερό πράγμα στη ζωή μας .

Όλα είναι λεπτά , εύθραυστα .

Η ισορροπία είναι , μάλλον , συγκυριακή - όποτε επιτυγχάνεται .

Δεν είναι βέβαιο οτι θα έχουμε για πάντα τα αγαπημένα μας πρόσωπα , το σπίτι μας , την υγεία μας ...

Άλλωστε , δεν μας το χρωστάει και κανείς .

Ό,τι μα ό,τι κι αν είμαστε/έχουμε είναι δώρο , διότι είναι κάτι παραπάνω από το τίποτα , από τη βάση .

Τόσο απλά .

Τα λέμε συχνά όλα αυτά , τα εννούμε όμως ;

Ακούω τώρα ένα συγκινητικό τραγούδι του Arvo Part , "Spiegel Im Spiegel" λέγεται .

Είναι όμορφη αυτή η στιγμή.

Την χαίρομαι.

Σε λίγο θα μου φύγει , θα την χάσω .

Πρόλαβα να τη ζήσω , όμως .

Δεν πρέπει να το λησμονάμε αυτό .

Μας δόθηκε χρόνος και χαρά .

Να το θυμόμαστε όταν δεν θα τα βλέπουμε πια .

Την καλησπέρα μου ...

Λένε οτι το τραγούδι είναι το παιδί της μουσικής με τη λογοτεχνία .

Κάπως έτσι θα είναι ...

Όταν ακούω , λοιπόν , τη κλασική - πλέον - ερώτηση : "τι είναι πιο σημαντικό/ τι παρατηρείς περισσότερο σε ένα τραγούδι ;" μου έρχεται στο νου αυτό που μας ρωτούσαν κάτι μυστήριες κυρίες όταν ήμαστε πιτσιρίκια , ποιόν αγαπάμε περισσότερο , τη μαμά ή τον μπαμπά ...

Ακούω ένα πολύ όμορφο αφρικανικό τραγούδι τώρα , το Kothbiro που το ερμηνεύει ο Ayub Ogada και σχεδόν έχω εκστασιαστεί .

Δεν γνωρίζω τι λεν οι στίχοι του , αλλά με συγκινεί απίστευτα .

Το ίδιο συμβαίνει και με το Ederlezi του Goran Bregovic λ.χ.

Από την άλλη πλευρά , υπάρχουν και τραγούδια των οποίων οι στίχοι κυριολεκτικά με υποβάλουν , με κυριεύουν .

Δεν μπορώ να ενστερνιστώ , λοιπόν , αυτό που είχε πει ο στιχουργός κ. Λευτέρης Παπαδόπουλος οτι στα τραγούδια πιο σημαντικός είναι ο στίχος και έπειτα ακολουθεί η μουσική σύνθεση .

Άλλωστε , δεν υπάρχει κανένας λόγος να μαθηματικοποιήσουμε τις τέχνες , νομίζω , γυρεύοντας τα σημαντικότερα μεγέθη ...

Υπάρχει κάτι πέρα από τη σύγκριση που λέγεται συνύπαρξη και αρμονία .

Λοιπόν , ξέρεις κάτι;

Έχω αρχίσει και εκνευρίζομαι πολύ με την παρούσα κατάσταση της δήθεν ενημέρωσης από τα Μ.Μ.Ε.

Τελικά , δεν πιστεύω κανέναν τους .

Αντιφάσκουν διαρκώς και αυτό αποδεικνύει οτι λέγονται ψέματα.

Κάθεται μπροστά από ένα μικρόφωνο/σελίδα/κάμερα ο καθένας τους και αρχίζει να αποπροσανατολίζει όποιους τον ακούν , που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι χιλιάδες.

Γιατί να πιστέψουμε τον οποιοδήποτε;

Γιατί να πιστέψουμε όποιον δημοσιογράφο μιλάει με δήθεν αδιάσειστα στοιχεία ;

Γιατί να πιστέψουμε οποιοδήποτε καιροσκόπο πολιτικό;

Γιατί να πιστέψουμε τα βιβλία της ιστορίας που μας ανάγκασαν κάποτε να μάθουμε;

Γιατί;

Ποις ξέρει άραγε την αλήθεια, τώρα πια;

Κανέναν τους δε πιστεύω.

Όχι.

Μας χτυπούν το ντέφι και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους.

Ο καθένας τους φορά ένα ιδεολογικό πρόσχημα και επικαλόντας το προσπαθεί να πείσει όσους νιώθουν οτι συντάσσονται με το συγκεκριμένο ρεύμα και όχι απαραίτητα με τις ιδέες του ομιλητή.

Αν σταματούσαμε με τις ταμπέλες λίγο , ίσως να ήταν λίγο πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.

Επίσης , αν όποιος μιλούσε δημόσια έκανε επίκληση στην λογική μας και μόνο σε αυτή για να μας πείσει , αποφεύγοντας τις συνήθεις μεθόδους πειθούς που χρησιμοποιούν ως τώρα: επίθεση στο ήθος του αντιπάλου και επίκληση στο συναίσθημα (κυρίως αναφερόμενοι στο αίσθημα πατριωτισμού που φέρει το ακροατήριο) ίσως να ήμαστε πιο συνειδητοποιημένοι.

Είναι κρίμα .

Θυμήθηκα ένα τραγούδι τώρα .

"Κάπου μακριά οι άνθρωποι θα νομίζουν πως είναι ακόμα ζωντανοί" , λέει σε ένα του σημείο.

Ποιά η λύση ;

Έξω σχεδόν χιονίζει .

Άσπρες , τοσοδούλες νιφάδες εμφανίζονται δειλά-δειλά.

Θυμήθηκα δύο στιχάκια του Διονύση Σαββόπουλου :

«-Αχ, χιονίζει! Χειμέρια τα πράγματα …

-Ναι , χιονίζει. Αρχίζουνε τα θαύματα…»

Πόσα παιδικά παραμύθια μας διάβαζαν όταν ήμαστε πιτσιρικάκια που είχαν αίσιο , λευκό τέλος … Χιονισμένο δεν ήταν το βράδυ που το κοριτσάκι με τα σπίρτα πάγωσε και πήγε να βρει τη γιαγιά του ;

Θυμάμαι κάτι μέρες με χιόνι που με ξύπναγε η μητέρα να το δω και εγώ κολλούσα τη μουσούδα μου στο τζάμι και δεν έφευγα από εκεί θέλοντας να μη χάσω ούτε λεπτό από τη «μαγεία» του καιρού.

«Βαρύ το αίσθημα της νοσταλγίας» θα έλεγα η Μαρία Νεφέλη.

Λένε ότι το λευκό είναι το χρώμα της αθωότητας.

Βάφεται λευκός ένας κόσμος που μόνο αθώος δεν είναι .

Πόσοι άστεγοι θα παγώσουν αυτές τις μέρες ;

Πόσες οικογένειες δίχως θέρμανση – στον κατά τα άλλα «καιρό της αφθονίας» – θα υποφέρουν ;

Πόσο θα τα θυμόμαστε όλα αυτά αύριο;

Ως πότε θα κωφεύουμε ;

Γιατί δεν αντιδρούμε πια όπως όταν ήμαστε παιδάκια που κλαίγαμε με τους ήρωες των παραμυθιών και τους ψάχναμε στο δρόμο να τους βοηθήσουμε ;

Γιατί πια δε μας σοκάρουν αυτές οι καταστάσεις ;

«Θέλω να δω το άσπρο του κόσμου από τα μάτια ενός πιτσιρικά» λέει ένα τραγούδι.

Το πρόβλημα είναι το έχουμε δει αυτό το «άσπρο» αλλά το ξεχάσαμε ή το αγνοούμε , συνειδητά.

Όποτε χιονίζει συντονίζομαι λίγο περισσότερο με την παιδική μου ηλικία γιατί θυμάμαι όλα αυτά τα παραμύθια και θλίβομαι.

«Άσχημο και βλαβερό το αίσθημα της λήθης» θα αποκρινόταν ο αντιφωνητής.

Να θυμάσαι ή να ξεχνάς , τελικά ;

Αν και δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις, θα απαντήσω «Να μην ξεχνάς».

Ακούω την "Αναστασία" σε λόγια της Λίνας Νικολακοπούλου από την Ελευθερία Αρβανιτάκη .

Μου αρέσει στο σύνολό του αυτό το τραγούδι αλλά ξεχωρίζω έναν ωραίο στίχο: "τελικά, η "ζωή" τρία γράμματα".

Μα όντως, έτσι είναι: τρία γράμματα .

Όπως και το "ναι" και το "όχι".

Προς τι η ταλαιπωρία και τα διλλήματα;

Είναι τόσο μικρές λεξούλες , γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να τις πούμε ενώ το θέλουμε , το λαχταράμε;

"Όχι , δεν θέλω , δεν μπορώ" ή "Ναι, σε αγαπάω" ή "Ταξιδεύω στη ζωή μου".

Κόμπλεξ είναι ;

Φόβος ;

Εγωισμός ;

Μα τί είναι , τέλος πάντων;

Ζοριζόμαστε πολύ ...

Ζοριζόμαστε πολύ για να πούμε απλά και ειλικρινή λόγια.

Βέβαια , κάποιες φορές ξεστομίζουμε και "βαρειές" λέξεις , σα να είναι ό,τι απλούστερο υπάρχει.

Μάλλον αυτή η αμετροέπεια που μας διακατέχει θα φταίει ...

Από την άλλη μεριά όμως , κρύβεται τέτοια λύτρωση μέσα στην αλήθεια μας και στις λέξεις που τόσο έχει ανάγκη να πει και να εκφράσει και είναι πολύ κρίμα που μένουμε στα κελιά μας .

Άτιμε δισταγμέ!

Πήγα προχθές να ακούσω το Σωκράτη Μάλαμα στο "Σταυρό του νότου".

Αναμενόμενο .

"Πως αλλιώς αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι ;" (που λέει και ο ποιητής) .

Τι να λέμε τώρα...

Δεν χωράει στις λέξεις - έτσι όπως τις έχουμε καταντήσει , σήμερα - το παλικάρι.

Κάθε φορά που τον ακούω αυτό τον άνθρωπο - και λίγους ακόμα - νιώθω άσχημα κατά μία έννοια , γιατί εκείνος μας προσφέρει τόσα και εμείς έχοντας για παρέα όλο μας το κενό τα παίρνουμε δίχως να του προσφέρουμε το παραμικρό "αντίδωρο".

Αλήθεια , τους βοηθάμε έστω και λίγο , τόσο δα , όλους αυτούς που αγαπάμε (μιλώ για τους καλλιτέχνες) ;

Κάποια στιγμή αποκάλεσε "χάλια" την κατάστασή του ο άνθρωπος και πραγματικά γέμισα ενοχές .

Ίσως ορισμένα χιλιοειπωμένα "αστεία" που λένε οι απο κάτω να μην ακούγονται και τόσο αστεία στα αφτιά των "επί σκηνής".

Ακούγονται λίγο ενοχλητικά - σε εμένα , τουλάχιστον - τα σχολιάκια τύπου "πιές κι άλλο" , "θα σκουριάσεις" κτλ ...

Το να είναι κανείς ακροατής νομίζω οτι τον κάνει να φέρει και κάποιες ευθύνες .

Δεν είναι κακό αυτό.

Είναι εγωιστικό να φερόμαστε απερίσκεπτα σε τέτοιους χώρους , μάλλον.

Απλοί και - κατά πάσα πιθανότητα - χαζοί προβληματισμοί μου , είναι τούτοι εδώ .

Ειλικρινά ελπίζω και εύχομαι να είναι καλά - όπως κι αν το ορίζει - ο αιώνια αγαπημένος μας Σωκράτης Μάλαμας .

Τα σέβη μου στην τέχνη του .

Άκουγα αυτό το τραγούδι πριν λίγο και σκεφτόμουν πάλι ...

"Μαύρο κυπαρίσσι"

Μουσική: Ara Dinkjian

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος

ήσυχος πολύ και ξαρμάτωτος

Είχε σπίτια και λιβάδια

και κοπάδια και σκυλιά

κι ένα δίχτυ που 'πιανε πουλιά

Είχε κρύα βρύση στον κήπο του

μαύρο κυπαρίσσι στον ύπνο του

Μια γυναίκα αγαπούσε

που τραγούδαγε συχνά

και μιλούσε πάντα σιγανά

Δεν κατάλαβε πως την έσφαξε

κι ό,τι αγαπούσε το έκαψε

τα λιβάδια, τα κοπάδια

τα τραγούδια, τα φιλιά

και κανείς δεν έβγαλε μιλιά

Στάθηκε μπροστά στα χαλάσματα

κι έβαλε Θεέ μου τα κλάματα

Να 'χα σπίτι και γυναίκα

και κοπάδια και σκυλιά

κι ύστερα τον πήραν τα πουλιά

Πάντα , μα πάντα , όσες ζωές κι αν μας δοθούν την ίδια βλακεία θα κάνουμε οι άνθρωποι: θα τραβήξουμε το χαλί κάτω από τα πόδια μας για να πέσουμε.

Εμείς θα μας ρίξουμε.

Όχι άλλος. Εμείς.

Είναι αυτό που λένε οτι "τα κάστρα πέφτουν από μέσα".

Ίσως τελικά - αν όντως υπάρχει συγκεκριμένη και κοινή "ανθρώπινη φύση" - να είμαστε από τη φύση μας αυτοκαταστροφικοί.

Ίσως να μην είναι "φυσιολογικό" να είμαστε πλήρεις και ευτυχείς.

Ίσως και όχι , βέβαια.

Απλά να , το έχω παρατηρήσει σε πολλούς ανθρώπους - βάζω και εμένα μέσα - οτι συχνά, όταν τα πράγματα δείχνουν ήρεμα και ωραία , κάνουμε μια αψυχολόγητη βλακεία και τα γκρεμίζουμε όλα .

Δεν ξέρω , όμως : "ύστερα, μας παίρνουν τα πουλιά" ;

Προχθές είχα τη χαρά να ξαναπάω να ακούσω ζωντανά - μετά από ένα χρόνο περίπου - το Μιχάλη Σιγανίδη στο cafe Αλάβαστρον .

Μαζί του έπαιζαν οι μουσικοί : Αλκίνοος Ιωαννίδης (φλογέρες, φωνή) , Κωνσταντίνος Θεοδώρου (τύμπανα) , Χάρης Λαμπράκης (πλήκτρα , νέι) , Θοδωρής Ρέλος (σαξόφωνο , φλογέρα) και ένα ακόμα παλικάρι - που δε θυμάμαι το επίθετό του - έπαιζε μπάσο.

Περιττό να πω εντυπώσεις ...

Εχθές, άκουγα "Τρίτο πρόγραμμα" και κάποια στιγμή ο εκφωνητής διάβασε κάτι εξαιρετικό που είχε πει ο Σοπενχάουερ : "Το μεγαλοφυές έργο έχει παιδική φωτεινότητα" είπε , ή κάπως έτσι τέλος πάντων.

Όταν το άκουσα , λοιπόν, ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα ήταν ο κύριος Σιγανίδης .

Είναι εξαιρετικός !

Βέβαια, οι μουσικοί που τον πλαισίωναν την Πέμπτη ήταν ανάλογης "κατηγορίας" εξού και το αληθινά καλαίσθητο αποτέλεσμα !

Χαίρομαι πολύ οταν βλέπω οτι μαζευόμαστε αρκετοί άνθρωποι για να τους ακούσουμε .

Όμορφες στιγμές...

Να 'ναι καλά , οι άνθρωποι!

Μα τι είναι όλα αυτά που γίνονται και λέγονται τις τελευταίες μέρες , τέλος πάντων ;

Σκάνδαλα , λασπολογίες , κίτρινος τύπος , τετριμμένες απαντήσεις , ανούσιοι εμετικοί μονόλογοι κτλ .

Αλήθεια , όλα αυτά μας νοιάζουν έστω και λίγο ;

Δηλαδή , νοιάζεται ο καθένας μας για το τι έκανε στο κρεβάτι του ο κ. Ζαχόπουλος , για το αν ο αυτόκλητος θαρραλέος και σωτήρας της χώρας κ. Καρατζαφέρης είχε δίκιο το 90κάτι που δημοσίευσε μια προσωπική στιγμή του κ. Α. Παπανδρέου με την τότε ερωμένη του και λοιπές παρόμοιες ιστοριούλες ;

Αλήθεια , αυτοί είναι οι καημοί μας ;

Μήπως έχει ξεκινήσει ένας απίστευτος αποπροσανατολισμός ;

Μήπως μας βομβαρδίζουν με ένα σωρό χαζές λεπτομέριες και ίντριγκες ώστε να χάσουμε την ουσία , ώστε να ξεχάσουμε για λίγο για ποιούς λόγους νιώθουμε την ανάγκη να αντιδράσουμε και να μας κάνουν να γκρινιάζουμε μόνο για την ηθική κάποιων κυβερνητικών στελεχών;

Ενώ όλοι κοιτούν φωτογραφίες και σχολιάζουν με πραγματικά αηδιαστική υπεροψία το "ροζ σκάνδαλο" (όπως θέλουν να το βάψουν δηλαδή , γιατί εμένα για "γαλάζιο" μου μοιάζει) περνούν σιγά - σιγά νομοσχέδια ...

Λόγου χάρη , το 256ο ΦΕΚ της 20ης/11/2007 είχε προεδρικό διάταγμα το οποίο προέβλεπε διανομή πανεπιστημιακών διδακτικών συγγραμμάτων σύμφωνη με αυτή που "υποσχόταν" ο νόμος της κ. Κουτσίκου. Αυτό το κατάπιαμε αμάσητο , όμως , πέρασε έτσι αδιαμαρτύρητα δίχως αντιδράσεις διότι εκείνη τη στιγμή φαντάζομαι όλοι αυτοί οι "μαχόμενοι" από τα στούντιο δημοσιογράφοι θα μιλούσαν για τα εσώρουχα της 35χρονης (όπως την αποκαλούν), ενώ σίγουρα γνώριζαν για αυτή την εξέλιξη ή τουλάχιστον θα έπρεπε να γνωρίζουν , αυτή είναι η δουλειά τους.

Νομίζω οτι μάλλον τα έχουμε χάσει , μάλλον ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσουμε και να χαράξουμε μια ολοδική μας ρότα , που να μη μας την έχει υπαγορεύσει κανείς.

Άραγε , θα το κάνουμε ποτέ ;

Γιορτές

Λαμπιόνια

Κόσμος , πολύς κόσμος

Συνεστιάσεις , χοροί , ρεβεγιόν

Χαμόγελα

Χαμόγελα ;

Για πόσο ;

Γιατί ;

"Πνεύμα των Χριστουγέννων" το φωνάζουν .

Το δωμάτιό μου είναι σκονισμένο και ελαφρώς ακατάστατο.

Οι σκέψεις μου το ίδιο .

Ζεστός ο καφές , μυρίζει στον χώρο .

Ακούγονται τραγούδια εδώ μέσα .

Όχι από αυτά που λένε "χαρούμενα".

Νομίζω οτι όπου να 'ναι θα αφηγηθεί μια ιστορία ο Ντοστογέφσκι .

Έβλεπα τη μικρή χθες και σκεφτόμουν.

Είναι τοσοδούλα , όπως και η μαμά της πριν 30 χρόνια όπως και η γιαγιά της πρίν 50+ χρόνια όπως θα'ναι και η κόρη της μετά από 30 περίπου χρόνια , φαντάζομαι .

Όλοι κάπως έτσι ξεκινάμε .

Στην κούνια δεν υπάρχουν ψεύτες , δημόσια πρόσωπα , μεγαλοεπιχειρηματίες , μικροαστοί κτλ .

Υπάρχουν μόνο μωρά .

Όλοι μάλλον το ίδιο γεννιόμαστε.

Στην πορεία γινόμαστε διαφορετικά πράγματα .

Η κυρία Βαμβουνάκη λέει οτι ο άνθρωπος κατά το 1/3 ορίζεται από το περιβάλλον , 1/3 από την κληρονομικότητα και το τελευταίο 1/3 από την ελευθερία του , αυτή η προσωπική του ελευθερία , όμως , ουσιαστικά μπορεί να εκμηδενίσει τους άλλους δύο παράγοντες .

Μάλλον έτσι θα είναι ...

Τραγουδάει ο Μάλαμας τώρα .

Νιώθω αληθινά αυτά που λέει , μ' αρέσουν , τα κρατάω .

Τελικά , δεν ξέρω αν μου αρέσουν οι γιορτές .

Πολλή χαρά βλέπω και γίνομαι καχύποπτη .

Σικέ μου μοιάζει η συγκεκριμένη περίοδος .

"Χαρείτε για να χαρείτε"

Περιμένετε να σταυρωθεί ο Χριστός για να αναστηθεί και να ξαναχαρείτε και μετά του χρόνου πάλι ...

Μίζερο είναι το παρόν κείμενο .

Λίγη γκρίνια για την υλοφροσύνη και τη σχεδόν με το ζόρι ευχάριστη ατμόσφαιρα των ημερών .

Περαστικά μου ...

Στις 13.05 της 13ης/12 ήρθε στον κόσμο η κόρη της αδερφής μου , η ανιψιά μου .

Γεννήθηκε!

Ξεκίνησε ο χρόνος για εκείνη .

Γράφει το "κοντέρ".

Είμαι μουδιασμένη .

Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα πλάσμα 2 λεπτών.

Γεννήθηκε και μας την έφεραν αμέσως να τη δούμε .

Περίεργο πράγμα ....

Όλοι ευχήθηκαν να είναι υγιής.

Εγώ όχι .

Εγώ της (προσ)ευχήθηκα να έχει άγρυπνο φύλακα άγγελο .

Ανθρώπινο - και σχεδόν βέβαιο για τον καθένα μας - πράγμα η αρρώστια .

Το να γλιτώνεις από κακοτοπιές ή από τα νύχια της κακής προοπτικής , όμως ;

Δεν μπορώ να εκφραστώ σωστά .

Είμαι χαρούμενη και κουρασμένη όντας άυπνη από την Τετάρτη .

Νυστάζω.

Θα κοιμηθώ .

Ναι , "Αν γλιτώσει το παιδί , υπάρχει ελπίδα" !

Για να δούμε .

Καλό δρόμο να έχει η μικρούλα !

Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να ξαναακούω κλασσική μουσική .

Ώρες ατέλειωτες κάθομαι και ακούω προσεκτικά αγαπημένους συνθέτες :

Handel .Bach , Mozart , Beethoven , Tchaikovsky , Prokofiev , Rachmaninov , Dvorak , Rimsky - Korsakov , Puccini και Myers .

Και ξανά από την αρχή ....

Νιώθω πολύ τυχερή που μπόρεσα και βρήκα τραγούδια των παραπάνω ώστε να περνάμε αρκετό χρόνο παρέα .

Τι ευνοημένοι που είμαιστε !

Θα μπορούσαμε κάλλιστα να μην είχαμε αυτή την πολυτέλεια : της ακρόασης , της επιλογής , της προτίμησης .

Πρόσφατα , άκουσα μέσα από μια ιστορία το φαινόμενο του "κύκλου του 99" του συγγραφέα Jorge , η οποία κοντολογοίς λέει οτι από απληστία - είτε υλική είτε πνευματική είτε συναισθηματική - κάθε φορά που μας δίνονται 99 πράγματα εμείς γυρεύουμε το 100ο και δεν χαιρόμαστε τα ήδη υπάρχοντα .

Σκέψου το : ο καθένας μας σε αυτό τον κύκλο περιπλανιέται .

Σχεδόν σε όλους τους τομείς γυρεύουμε κάτι παραπάνω .

Ας αρκεστούμε αν μπορούμε στα όσο πραγματικά χρειαζόμαστε .

Ας μην μπερδεύουμε το "έχω" με το "είμαι" .

Τουλάχιστον , ας προσπαθήσουμε .

Τι καλά που θα ήταν , ε ;

Καμιά φορά περνάει καιρός δίχως να ακούσω κάποια τραγούδια που μου αρέσουν .

Δεν ξέρω γιατί.

Δεν το κάνω επίτηδες ... 

Το ίδιο έπαθα με το τραγούδι "Το χρόνο να λαβώσω" που ερμηνεύει ο Μάλαμας .

Έλα , όμως , που μου είχε λείψει τόσο ώστε να το ακούω μανιωδώς τις τρεις τελευταίες μέρες ....

Το χρόνο να λαβώσω

Στίχοι : Γιώργος Αθανασόπουλος

Νεράιδα φανερώθηκε σε άδειο καλντερίμι

Ήλιος χρυσός στα βλέφαρα και στο λαιμό ασήμι

Γυμνή στο λιόγερμα βουτάει και στα ποτάμια τρέχει

Χίλιες φορές τη βάφτισαν μα όνομα δεν έχει

Πώς ταξιδεύουν οι ψυχές και οι ζωές μας, πες μου

Στις όχθες του Αχέροντα και στις πνοές του ανέμου

Ποια μοίρα φέρνουν τα νερά, ποια μυστικά κρυμμένα

Ποια θάλασσα σε αγκαλιά τα έχει φυλαγμένα...

Τα βράδια έρχεσαι κρυφά και μπαίνεις στα όνειρά μου

Κόκκινα χείλη με φιλούν και βάφουν τα δικά μου

Κι’ από το ύψωμα σα βγεις ξανά να σ’ ανταμώσω

Δώσ’ μου τα χείλη σου να πιω το χρόνο να λαβώσω

Πολύ ωραίο τραγούδι , βρε παιδί μου.

Δυστυχώς δε θυμάμαι πια σε ποιό δίσκο περιλαμβάνεται.

Ελπίζω να μας κάνει το χατήρι να το πει καμιά φορά , φέτος ....