18 Σεπτεμβρίου 2007, 12:50
ΒΡΟΧΗ
07 Σεπτεμβρίου 2007, 12:00
Βυθος
Ό,τι αγαπώ... είναι η ζωή που χουμε ζήσει μαζί...
και ας μην θυμάσαι τώρα τίποτα εσύ
Δε θα ξεχάσω εγώ...
Ότι ζητώ... είναι κρυμμένο σε ότι πήρες μαζί...
Μα όσα παράτησες κοντά μου εσύ
δε θα πειράξω εγώ...
Και θα μαι εδώ
μ' ένα παράπονο που πάει μακριά
και κουβαλάει την δική μου σκιά
μες στον δικό σου βυθό
Και θα μαι εδώ
γεμάτος όνειρα, γεμάτος φιλιά
να περιμένω μια δική σου αγκαλιά
για λίγο να αναστηθώ
μες στον δικό σου βυθό...
Ότι μισώ... είναι όσα αφήσαμε στην μέση μαζί...
Αυτά που έσβησες απότομα εσύ
και τα προσέχω εγώ...
Ότι κοιτώ θυμίζει όσα έχουμε κάνει μαζί
και άλλα τόσα που θα κάνεις εσύ
χωρίς να μάθω εγώ...
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
07 Σεπτεμβρίου 2007, 11:54
Ημερολογιο
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυό σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον ’δη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί...
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
26 Φεβρουαρίου 2007, 16:56
ΑΓΑΠΗ...
Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του. Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”). Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”. Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.
14 Φεβρουαρίου 2007, 16:34
Πραγματική φιλία(αφιερωμένο σε μια φίλη)
Η φιλία
Στης ζωής το σκληρό μονοπάτι
θα γνωρίσεις χαρά, αγάπη και ευτυχία,
θα γνωρίσεις και λύπη, λαχτάρα κι απάτη.
Κι όταν πονέσεις και νιώθεις την δυστυχία,
τότε θα καταλάβεις τι είναι πραγματικά να έχεις ένα φίλο.
Στην φιλία δεν χωράει
καμιά σκευωρία, μήτε ζήλια, μήτε κακία,
η φιλία είναι ετοιμότητα και προθυμία,
μια διαχρονική αίσθηση χωρίς προθεσμία.
Να χαίρεσαι και εσύ λοιπόν όταν σου δίνεται η ευκαιρία,
να δείχνεις από μέρους σου και εσύ τι είναι η φιλία.
Χωρίς πολύ σκέψη, μήτε με φόβους, μήτε απορία,
μόνο αγάπη, γαλήνη και αυτοθυσία.
Και όταν τα χρόνια μαραθούν και περάσουν, και χωρίς γυρισμό φύγουν,
μόνο οι παλιές αναμνήσεις απ' του χρόνου τα σοκάκια στα γηρατειά σου θα μείνουν.
Και όταν οι εικόνες και οι σκέψεις μιας ζωής, μπροστά απ' τα μάτια σου γρήγορα τρέχουν,
και στης ζωής το φως απατηλά τρεμοσβήνουν χωρίς πλέον πια να εξέχουν,
τότε η φιλία και οι φίλοι είναι τελικά ένα απ' τα λίγα που στοργικά σου απομένουν,
γιατί όλα τα άλλα στον πέρασμα του χρόνου και στο σύνολο τους τραγικά αποθαίνουν.
Αν αγαπάς τον φιλο που έχεις δίπλα σου κράτα τον απο το χέρι και περπάτησε μαζί του ως την άκρη του ουρανού.! - Στείλε Σχόλιο
14 Φεβρουαρίου 2007, 16:30
Aφιερωμένο εξαιρετικά...
"Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα
Εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δεν σε γνώρισα
Γύρνα να δεις μια αγκαλιά
για χάρη σου που άνοιξα
Μη φοβάσαι, όλα πέρασαν πια
γαλήνεψε η θάλασσα"
- Στείλε Σχόλιο
13 Φεβρουαρίου 2007, 16:15
Ζωή...
Γιάννης Κότσιρας
''Ταξίδια φιλιά''
Στου κεριού τη φλόγα σε κοιτώ
στης ψυχής το βάθος σ'ακουμπώ
κι όλα γίνεσαι έτσι απλά σ΄ένα λεπτό
κι όλα τα ζω όλα τα ζω
Απόψε σε θέλω κοντά
ο χρόνος εδώ σταματά
στα μάτια γεννιέσαι
στο σώμα μου δίνεις φτερά
Απόψε σε θέλω κοντά μου
ο κόσμος πια δε με χωρά
μαζί σου στ'αστέρια
με στέλνεις ταξίδια φιλιά
Μη χαθείς να μείνεις πάντα εδώ
τα σκαλιά σου δωσ'μου ν'ανεβώ
κι αν γλυστρίσω θ'αφεθώ μεσ'το κενό
να σ'αγαπώ να σ'αγαπώ
Απόψε σε θέλω κοντά
ο χρόνος εδώ σταματά
στα μάτια γεννιέσαι
στο σώμα μου δίνεις φτερά
Απόψε σε θέλω κοντά μου
ο κόσμος πια δε με χωρά
μαζί σου στ'αστέρια
με στέλνεις ταξίδια φιλιά
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
ΒΡΟΧΗ
Κοιταζω την βροχη και κλαιω
και ταζω το Θεο για να 'ρθεις.
μεγαλα λογια εγω δεν λεω
αλλα φοβαμαι μην μου παθεις.
κοιταζω την βροχη βροχη μου
ιδια τα ματια σου καλη μου
και οπως κυλαει στα πεζοδρομια
γυρνα ο νους μου σε ονειροδρομια
κοιταζω τη βροχη και νιωθω
πως στη ψυχη μου τρεχει.
εγω δεν εχω μεγαλο ποθο
αρκει να μπεις τωρα που βρεχει.
κοιταζω τη βροχη βροχη μου
ιδια τα ματια σου καλη
και οπως κυλαει στα πεζοδρομια
γυρνα ο νους μου σε ονειροδρομια...
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο07 Σεπτεμβρίου 2007, 12:00
Βυθος
Ό,τι αγαπώ... είναι η ζωή που χουμε ζήσει μαζί...
και ας μην θυμάσαι τώρα τίποτα εσύ
Δε θα ξεχάσω εγώ...
Ότι ζητώ... είναι κρυμμένο σε ότι πήρες μαζί...
Μα όσα παράτησες κοντά μου εσύ
δε θα πειράξω εγώ...
Και θα μαι εδώ
μ' ένα παράπονο που πάει μακριά
και κουβαλάει την δική μου σκιά
μες στον δικό σου βυθό
Και θα μαι εδώ
γεμάτος όνειρα, γεμάτος φιλιά
να περιμένω μια δική σου αγκαλιά
για λίγο να αναστηθώ
μες στον δικό σου βυθό...
Ότι μισώ... είναι όσα αφήσαμε στην μέση μαζί...
Αυτά που έσβησες απότομα εσύ
και τα προσέχω εγώ...
Ότι κοιτώ θυμίζει όσα έχουμε κάνει μαζί
και άλλα τόσα που θα κάνεις εσύ
χωρίς να μάθω εγώ...
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
07 Σεπτεμβρίου 2007, 11:54
Ημερολογιο
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυό σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ’ τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον ’δη
τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί...
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
26 Φεβρουαρίου 2007, 16:56
ΑΓΑΠΗ...
Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του. Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”). Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”. Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία. Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο14 Φεβρουαρίου 2007, 16:34
Πραγματική φιλία(αφιερωμένο σε μια φίλη)
Η φιλία Στης ζωής το σκληρό μονοπάτι
θα γνωρίσεις χαρά, αγάπη και ευτυχία,
θα γνωρίσεις και λύπη, λαχτάρα κι απάτη.
Κι όταν πονέσεις και νιώθεις την δυστυχία,
τότε θα καταλάβεις τι είναι πραγματικά να έχεις ένα φίλο.
Στην φιλία δεν χωράει
καμιά σκευωρία, μήτε ζήλια, μήτε κακία,
η φιλία είναι ετοιμότητα και προθυμία,
μια διαχρονική αίσθηση χωρίς προθεσμία.
Να χαίρεσαι και εσύ λοιπόν όταν σου δίνεται η ευκαιρία,
να δείχνεις από μέρους σου και εσύ τι είναι η φιλία.
Χωρίς πολύ σκέψη, μήτε με φόβους, μήτε απορία,
μόνο αγάπη, γαλήνη και αυτοθυσία.
Και όταν τα χρόνια μαραθούν και περάσουν, και χωρίς γυρισμό φύγουν,
μόνο οι παλιές αναμνήσεις απ' του χρόνου τα σοκάκια στα γηρατειά σου θα μείνουν.
Και όταν οι εικόνες και οι σκέψεις μιας ζωής, μπροστά απ' τα μάτια σου γρήγορα τρέχουν,
και στης ζωής το φως απατηλά τρεμοσβήνουν χωρίς πλέον πια να εξέχουν,
τότε η φιλία και οι φίλοι είναι τελικά ένα απ' τα λίγα που στοργικά σου απομένουν,
γιατί όλα τα άλλα στον πέρασμα του χρόνου και στο σύνολο τους τραγικά αποθαίνουν.
Αν αγαπάς τον φιλο που έχεις δίπλα σου κράτα τον απο το χέρι και περπάτησε μαζί του ως την άκρη του ουρανού.! - Στείλε Σχόλιο
14 Φεβρουαρίου 2007, 16:30
Aφιερωμένο εξαιρετικά...
"Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσαΕσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δεν σε γνώρισα
Γύρνα να δεις μια αγκαλιά
για χάρη σου που άνοιξα
Μη φοβάσαι, όλα πέρασαν πια
γαλήνεψε η θάλασσα"
- Στείλε Σχόλιο
13 Φεβρουαρίου 2007, 16:15
Ζωή...
Γιάννης Κότσιρας''Ταξίδια φιλιά''
Στου κεριού τη φλόγα σε κοιτώ
στης ψυχής το βάθος σ'ακουμπώ
κι όλα γίνεσαι έτσι απλά σ΄ένα λεπτό
κι όλα τα ζω όλα τα ζω
Απόψε σε θέλω κοντά
ο χρόνος εδώ σταματά
στα μάτια γεννιέσαι
στο σώμα μου δίνεις φτερά
Απόψε σε θέλω κοντά μου
ο κόσμος πια δε με χωρά
μαζί σου στ'αστέρια
με στέλνεις ταξίδια φιλιά
Μη χαθείς να μείνεις πάντα εδώ
τα σκαλιά σου δωσ'μου ν'ανεβώ
κι αν γλυστρίσω θ'αφεθώ μεσ'το κενό
να σ'αγαπώ να σ'αγαπώ
Απόψε σε θέλω κοντά
ο χρόνος εδώ σταματά
στα μάτια γεννιέσαι
στο σώμα μου δίνεις φτερά
Απόψε σε θέλω κοντά μου
ο κόσμος πια δε με χωρά
μαζί σου στ'αστέρια
με στέλνεις ταξίδια φιλιά
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Συγγραφέας
kotsiroula
ΙΟΥΛΙΑ
Στιχουργός
από ΒΥΡΩΝΑΣ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/kotsiroula
Γίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links
kotsiroula
ΙΟΥΛΙΑ
Στιχουργός
από ΒΥΡΩΝΑΣ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/kotsiroula
Γίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links