Κάποιες φορές όλα μου φαίνονται τόόόόόσο περίπλοκα...

Νιώθω πως τα πάντα γύρω μου αλλάζουν, και εγώ απλά είμαι ένας θεατής, απομονωμένος από το υπόλοιπο κοινό, που απλά βλέπει, χωρίς να μπορεί να αλλάξει το ρουν της ιστορίας..

Και τότε είναι που έρχονται εκείνες οι ώρες, οι διαβολεμένες, που δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να κάνω..

Που όλο προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία λογική σειρά, μα όμως εκείνες, ανυπάκουες και άτακτες, γυρνούν γύρω γύρω, στροβιλίζουν στο μυαλό μου και με μπερδεύουν ακόμα περισσότερο..

Κ όλο αυτό μου το προκάλεσαν οι αλλαγές...

Οι αλλαγές αυτές, οι απροειδοποίητες, εμφανίζονται και μου προκαλούν ένα αίσθημα τρόμου..

Γιατί, έτσι, απλά αλλάζουν τα πιστεύω και οι αξίες μας.. Γιατί έτσι απλά χάθηκαν όλα μια μέρα..

Γιατί οι υποσχέσεις "θα μαι εδώ για όσο χρειαστείς", έσβηναν.. Γιατί άτομα που ήταν οικογένεια για μένα, με παράτησαν όταν η ψυχική μου θάλασσα περνούσε τη φουρτούνα της.. Πήγαν σε άλλα νησιά κι αγκυροβόλησαν.. Πήγαν σε άλλα μέρη να βρουν τη στεριά που έψαχναν χρόνια..

Και κάπου εκεί, μέσα στη μοναξιά και την απογοήτευση, μέσα στην απαισιοδοξία που σπάνια με διακατέχει, εμφανίζεται μια ελπίδα.. Ένα όνειρο..

Και τότε είναι που αρχίζω να ξεχνιέμαι.. Αφήνομαι στη μαγεία της στιγμής, φτιάχνω στο μυαλό μου εικόνες.. ιστορίες.. ψεύτικες..

Φτιάχνω έναν κίβδηλο κόσμο, σχεδόν ιδανικό.. Ονειρεύομαι...ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ!!

Και είναι τόσο όμορφα τα όνειρα που κάνω...βλέπω αγάπη, ανιδιοτέλεια..

Σβήνω του κόσμου αυτού, τα άσχημα που με βαραίνουν..

Διαγράφω όλους εκείνους τους ανθρώπους, τους άδειους, που τίποτα δεν θέλουν να μοιραστούν, να χαρίσουν..

Που βουλιάζουν στη μιζέρια τους, και που θέλουν κι εσένα εκεί, μέσα βαθιά να χώσουν..

Όλους αυτούς τους αντικαθιστώ με ανθρώπους χαρούμενους, που δεν χρειάζεται να ικετέψω για την καλημέρα τους,  που απλόχερα μου ανταποδίδουν το χαμόγελο που κι εγώ η ίδια τους προσφέρω, που δέχονται να με βοηθήσουν, είτε μικρό είτε μεγάλο είναι αυτό που χρειάζομαι..

Κι όλοι αυτοί, εντελώς τυχαία, και συμπτωματικά, είναι άνθρωποι, που ονειρεύονται, που διεκδικούν, που δεν φοβούνται να τολμήσουν, που παλεύουν για όλα αυτά που τους κάνουν χαρούμενους..

Γιατί, τι είναι η ζωή χωρίς όνειρα…?

Ένα πεντάγραμμο δίχως νότες….

Υ.Γ.  Ελπίζω να μη σας κούρασα... Καλή αρχή να έχουμε...