Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν θα μπουν στον κόπο να με γνωρίσουν! Δεν με πειράζει, ούτε εγώ μπορώ να το κάνω, δεν βγάζω τον εαυτό μου στην "απ΄έξω". Αν το καλοσκεφτεί κανείς, θα μπορούσε να πει πως φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, μην ανοίξουμε την καρδιά μας κ πληγωθούμε ή εξαπατηθούμε. ποτέ δε θα ρισκάραμε για μία ιδέα, ένα πιστεύω μας, ακόμα και ένα ¨σ΄αγαπάω¨ να πούμε και όταν καμιά φορά βλέπουμε και γνωρίζουμε άτομα που το κάνουν, η πρώτη αντίδρασή μας είναι ή να τους πούμε τρελούς ή ονειροπόλους. Οταν ξαφνικά όμως σου δίνεται η Χάρη, γιατί μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω "αυτό" που άγγιξε αυτούς τους ανθρώπους, τί κάνεις?

Δεν θα πω τι, πως, που, γιατί...αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως είχα να δώσω λόγο πλέον στον εαυτό μου, στην ψυχή μου και στους δικούς μου ανθρώπους. Τους πλήγωσα με την επιλογή μου να διαλέξω κάτι που δεν χωρούσε στην λογική τους, αλλά χωρούσε στην δική μου ή καλύτερα, στην δική μου καρδιά που πλημμύρισε. ΄Εσπασε τα φράγματα, επαναστάτησε, μ΄έπνιγε μέρα με τη μέρα! Κι εγώ είχα φοβηθεί, έτρεμα στην ιδέα αυτή πως αφήνω κάτι το σίγουρο. Δεν θα μιλήσω και πάλι για το πως, το γιατί, το πού...όχι. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει τη γνώμη του στους άλλους. Αυτό που θέλω να κάνω τώρα είναι να πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα μεγάλο συγνώμη.

Την Κυριακή ένα μου όνειρο έγινε πραγματικότητα.  Ακολουθούν και άλλες κατακτήσεις, αν το θέλει και ο Θεός. Στο Θεό λοιπόν, πάνω απ'όλα, που με τα μικρά/μεγάλα θαύματά του μου έμαθε να μην φοβάμαι κ ν΄αγαπώ, στους γονείς μου (που τελικά πιστέψανε κ ξεπεράσανε τον φόβο τους για το άγνωστο), στον δάσκαλο μου Κο Στουπάκη για την υπομονή του, και σε 2 υπέροχους ανθρώπους που χωρίς αυτούς απλά δεν θα έφτανα ως εδώ...Νεκταρία και Βασίλη εσείς ξέρετε!

Υ.Γ.1 Τώρα πλέον δε χορταίνω να μαθαίνω από τα λάθη μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά...!

Υ.Γ.2 Δεν πίστευα ποτέ σε παραμύθια, σε νεράιδες, ξωτικά και βασηλιάδες. Πίστεψα μόνο στον μεγάλο μου παραμυθά...την ψυχή μου.

Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια...

Σήμερα δε θα γράψω κάποιο παραμύθι. Τα λόγια μου θα είναι λίγα. Δεν αρμόζει να πω τίποτα περισσότερο. Μόνο ένα...είμαι τυχερή που κατάφερα να γνωρίσω έναν άγγελο που ζούσε ανάμεσά μας και που αν δεν βιαζόταν να φύγει είμαι σίγουρη πως θα ήταν ένας ακόμα άγγελος του μουσικού μας παραδείσου!Μας λείπει το χαμόγελό σου, μα πιο πολύ λείπεις εσύ στους δικούς σου ανθρώπους.

” Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια χώρα μακρινή.....ζούσε ένας κύριος. Είχε γκρίζα μαλλιά, βλέμμα ευγενικό κι ένα χαμόγελο γλυκό. Η οικογένεια του ήταν μακριά, δεν μπορούσε να τους βλέπει συχνά μα είχε πολλούς καλούς φίλους, τα μικρά παιδιά.

Είχε ένα χάρισμα....ένα ταλέντο. Μπορούσε με τη σκιά των χεριών του να αναπαραστήσει όποιο ζώο ήθελε.

Κάθε φορά λοιπόν που έπεφτε η νύχτα, έπαιρνε την μικρή του λάμπα και την άναβε. Μάζευε τα παιδιά της γειτονιάς του και.....άρχιζε να φτιάχνει ζωάκια με τα χέρια του στον τοίχο. Άλλοτε βλέπανε δράκους φοβερούς. Άλλοτε πουλιά, λύκους, αρκούδες και δελφίνια.

Μια μέρα εκεί που καθόταν στην μικρή του την αυλή, τον πλησίασε ενα κοριτσάκι, άγγελος θαρρείς. Άσπρο προσωπάκι, μικρά μαύρα ματάκια και μακριά μαλλάκια ξανθά. Δεν ήθελε να ακούσει κάποιο παραμύθι, ήθελε μόνο να του δώσει ένα λουλούδι, ένα όμορφο κόκκινο τριαντάφυλλο. Ο κύριος ξαφνιάστηκε. Ρώτησε λοιπόν στο κοριτσάκι γιατί αυτή του η χειρονομία. Και τότε η μικρή του είπε : « Η καρδιά σου είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με χίλια πέταλα και άρωμα μαγευτικό. Κάθε φορά που φτιάχνεις μια εικόνα, ένα πέταλο πέφτει στη γη και λίγο από το άρωμα του χάνεται μα όχι για πάντα, γιατί κάθε παιδί το παίρνει και το κάνει θησαυρό στη μικρή του τη ψυχούλα. Έτσι εγώ σου χαρίζω ένα τριαντάφυλλο αληθινό, μα να προσέχεις γιατί είναι μαγικό».

Η μικρούλα ξαφνικά χάθηκε και ο κύριος έμεινε με το λουλούδι στο χέρι. Δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει.

Το ίδιο βράδυ λοιπόν, έβαλε το τριαντάφυλλο σε ένα μικρό βάζο με λίγο νερό, άναψε πάλι την μικρή του λάμπα, μάζεψε πάλι τους μικρούς του φίλους και...τα χέρια του “πιάσανε” δουλειά. Μα με μια διαφορά..... Αυτή τη φορά από την σκιά των χεριών του τα παιδιά είδαν ένα μεγάλο ελάφι, με μεγάλα και πανέμορφα κέρατα. Μα ο κύριος αυτός άρχισε να λέει και ένα παραμύθι μαζί. Εκεί λοιπόν που μιλούσε, ξαφνικά το ελάφι αυτό ζωντάνεψε, και με ένα πήδημα, έφτασε στο ανοιχτό παράθυρο του σπιτιού, κοίταξε πίσω του για μια στιγμή, χαμογέλασε και χάθηκε μέσα στα δέντρα. Τα παιδιά δεν είχαν τι να πουν μα, σαν το ελάφι και αυτά, χαμογέλασαν και με μεγάλη χαρά φύγαν για το σπίτι τους.

Ο κύριος για ακόμη μια φορά δεν μπόρεσε να καταλάβει, τι είχε συμβεί εκείνη τη μέρα. Τι να κάνει λοιπόν, κάθισε κοντά στο λουλούδι του και το κοίταζε, όλο το βράδυ.....μα δεν άντεξε, τα μάτια του κλείσανε και κοιμήθηκε.

Στο όνειρό του είδε ξανά το κοριτσάκι μα αυτή τη φορά ήταν πιο μεγάλο, φορούσε ένα λευκό φόρεμα και είχε τα μαλλιά της δεμένα με μια θαλασσιά κορδέλα. Τότε λοιπόν η κοπελίτσα είπε : « Γιατί κοιτάζεις το λουλούδι, αφού ξέρεις πως δε θα σου μιλήσει?» Και ο κύριος της απάντησε : « Μα πως αλλιώς θα καταλάβω ?» Και η κοπελιά τον παίρνει από το χέρι και τον οδηγεί σ’ενα τόπο γεμάτο τριαντάφυλλα, κατακόκκινα και λέει : «Κάθε λουλούδι είναι και μια καρδιά. Κάθε πέταλο είναι και ένα κομμάτι που αποφασίζουμε να το δώσουμε κάπου. Εσύ έχεις διαλέξει τους μικρούς σου φίλους. Εγώ έχω διαλέξει εσένα. Ο Κύριος έχει διαλέξει εμάς, να είμαστε για πάντα μαζί και να φτιάχνουμε παραμύθια ζωντανά που θα μιλούν για την πατρίδα μας, την ιστορία μας και τις αγάπες μας.»

Κι από τότε, κάθε φορά που ο κύριος αυτός έλεγε μία ιστορία, πάντα κάποιο ζωάκι θα ζωντάνευε και πάντα μ’ένα πηδηματάκι θα έφευγε από το ανοιχτό παράθυρο, χαμογελαστό.

Κι έτσι, η κοπελίτσα και ο κύριος ζήσανε για πάντα μαζί, αγαπημένοι και χαρούμενοι.”

Ο καθένας μας έχει να πει μια ιστορία, ένα τραγούδι, να γράψει ένα ποίημα ή μια μουσική, που θα το "σκάνε" από το παράθυρο παίζοντας και χαμογελώντας σε δάση και σε κόσμους μαγεμένους, σαν το ελάφι.....μα ο καθένας μας θα είναι για πάντα δεμένος με την πανέμορφη κοπέλα που λέγεται Παράδοση.... Πάντα είχα αυτήν την εικόνα στο μυαλό μου, ένας καλλιτέχνης, η παράδοση δίπλα του και τα παιδιά οι αποδέκτες.

Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα........

“ Μια φορά κι έναν καιρό, σε μιά χώρα μακρινή, ζούσε ένα κοριτσάκι, που τη λέγανε «μελαγχρινή».

Είχε μια ζωή όπως όλων, σπίτι, πανεπιστήμιο, φίλοι και γνωστή. Δεν ήταν όμως χαμογελαστή. Είχε μεράκι στην καρδιά, Πατρίδα σαν ελέγεται και μουσική τρανή.

Μια μέρα ηλιόλουστη, μια μέρα Αυγουστινή, στο πατρικό της σπίτι άνοιξε, ένα παράθυρο....ήταν γιορτή. Για θέα του δεν είχε τα βουνά, ανθρώπους δέντρα και πουλιά. Μα αριθμούς λογισμικούς και γυάλινη οθόνη.

Η ψυχή της δάκρυσε και γέμισε με άνθη. Είδε ανθρώπους χαμογελαστούς, ανθρώπους φωτισμένους. Διάβασε λόγια όμορφα, με μέλι ήταν γραμμένα. Άκουσε μουσικές περιέργες, φωνές αγγελικές. Έκανε φίλους και έβαλε μεσ’ της καρδιάς τους τόπους.

Κι όταν πλέον εγύρισε στη μακρινή τη χώρα, με μάτια στραμένα στον ουρανό εδάκρυσε και είπε....

Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου.

Απο τότε η χώρα αυτή, έγινε πιο κοντινή, πιο οικεία....και δε ξεχνούσε πια ποτέ τον ουρανό να βλέπει.”

Μ|Η Σας ευχαριστώ φίλοι μου μέσα απο την καρδιά μου. Είναι μόνο οι σκέψεις μου γραμμένες σαν παραμύθι..... Κ.Δ.