Θυμάμαι ακόμα τι μου είχες πει την πρώτη φορά...

"Να προσέχεις στις στροφές, να προσέχεις και στις ευθείες.."

Ακόμα δε μπορώ να το πιστέψω, κι ούτε νομίζω ότι θα το πιστέψω ποτέ...

Καλό ταξίδι... Και θα τα ξαναπούμε.

Θέλω μια μέρα να σου γράψω ένα παραμύθι με χίλιες λέξεις…

Χίλιες. Μία για κάθε φιλί που σου χρωστάω.
Σ’ ονειρεύομαι…Σε βλέπω να στέκεσαι μετέωρος ανάμεσα σε θάλασσα κι ουρανό, έχεις δυο φλόγινα φτερά που σε κρατάνε, με κοιτάς λες κι έχεις αιχμαλωτίσει το χρόνο έτσι που έχει πάψει πια να είναι ένοχος. Σε φοβάμαι. Απελπισμένα σε ικετεύω να αποθέσεις όλο σου το πάθος πάνω μου – δε με νοιάζει, όσο βάρος κι αν μπορεί να κουβαλάει. Έλα.. Σε περιμένω.

Περιμένω το ένοχο βλέμμα σου. Δεν τις αντέχω άλλο τις μέρες, περνούν τόσο σκληρά…Κολλάνε πάνω στην πλάτη μου, γαντζώνονται, απλώνονται σε όλο μου το κορμί, μου αφήνουν χαρακιές, με πονάνε, αλλά δε μένουν εκεί…Καταφέρνουν και μπαίνουν μέσα μου άγριες, γεμάτες αγκάθια, και με πληγώνουν, γδέρνουν, ματώνουν την καρδιά μου…

Γιατί θέλω επιτέλους να κατοικήσω μέσα σου – δε με πειράζει που δεν το ξέρεις. Δε με πειράζει καν που δε θα το μάθεις ποτέ. Πώς είπες; Η μοίρα; Όχι, όχι, στη μοίρα δεν καταλογίζω τίποτα. Δεν θέλω να ξέρω ούτε κι αν υπάρχει. Εμείς. Εμείς για όλα. Πρώτα ονειρευόμαστε, έπειτα καιγόμαστε… Η μοίρα πάντα τελευταία θα κουνήσει το κεφάλι.

Τα δυο σου πύρινα φτερά σ’ εγκαταλείπουν, τρομάζεις, δε θέλεις να πέσεις στη θάλασσα, φοβάσαι πως θα πνιγείς.

Δε θέλω να σε βλέπω να αιμορραγείς. Δεν τα αντέχω τα φοβισμένα κόκκινα.

«Θα σε σώσω», σου λέω. «Αλλά θα έχεις ένα τίμημα: Να με σώσεις μετά κι εσύ. Να με καταδικάσεις σ’ έναν ισόβιο έρωτα».

Σταμάτα να φοβάσαι. Ίσως να μη με βλέπεις, ίσως να μη με είδες ποτέ. Αλλά είμαι γύρω σου.

Το ξέρεις πως μέσα στο μυαλό μου σ’ έχω σαν χαρταετό; Μη γελάς, ντρέπομαι…Αλλά σου λέω αλήθεια. Κι όλο σε βλέπω να πετάς. Να μου φεύγεις. Σα να ‘μαι εγώ ο κάτοχός σου, να κρατάω σφιχτά στα χέρια μου το σπάγκο σου και κάθε φορά να σ’ αφήνω ασυναίσθητα να πετάς μακριά από μένα – άλλωστε αυτό αγαπάω σε σένα. Το πέταγμα.

Πέτα, λοιπόν.

Ψάξε με. Έλα να με βρεις. Κι αν αξίζει τον κόπο, μείνε μαζί μου. Δίπλα μου.
Όμως πρώτα ψάξε με.

Από πλήξη οδηγούμαστε στην ιερή λατρεία του εξ ορισμού ανέφικτου…Μην το φοβηθείς! Ακόμη κι αν ορίζεται στυγνά απ’ το αδιέξοδο. Ακόμη κι αν το ίδιο μερικές φορές ούτε καν για τα προσχήματα δεν επιμένει στην πρέπουσα και καθορισμένη ιδεολογία του. Και πάνω απ’ όλα μην το ντύσεις απ’ την αρχή με τελεσίδικη καταδίκη…

Με βλέπω στο κατάστρωμα ενός πλοίου ∙ ή μάλλον όχι. Δεν είμαι εγώ. Είναι μόνο η σκιά μου. Της αρέσει να με ξεγελάει πού και πού, νομίζει πως δεν την παίρνω είδηση κι όλο χαμογελάει στον αέρα, κι όλο χορεύει με το χώμα και τα σύννεφα.

Ο καφές μου έχει κύματα.

Θα σου χαρίσω ένα φεγγάρι κόκκινο, το ωραιότερο φεγγάρι του κόσμου – θα το κλέψω μια μέρα απ’ το παρτέρι τ’ ουρανού και θα τ’ αφήσω να μπλεχτεί μέσα στα δάχτυλά σου – να το ‘χεις πυξίδα για τα ταξίδια σου τις νύχτες…Παράπονο το έχω.

Ποτέ δε μ’ έχεις πάρει μαζί σου να δω κι εγώ από κοντά όλα εκείνα που ακούω στα παραμύθια σου. Τα κάστρα με τις ρημαγμένες πολεμίστρες που μυρίζουν ακόμα φόβο και μπαρούτι, τις νεράιδες που για εκδίκηση παίρνουν τη λαλιά των ανθρώπων, τα μέρη που πάνε τα πεφταστέρια όταν ξεκαρφιτσωθούν απ’ το χάρτη της νύχτας, τις λυπημένες γοργόνες που κλαίνε για κάποιον πνιγμένο πρίγκιπα, τα θυμωμένα στρείδια που δε χαρίζουν ούτε ένα μαργαριτάρι χωρίς αντάλλαγμα, τα λουλούδια της θάλασσας που ποτέ κανένας άντρας δε χάρισε στην καλή του, τα πάθη και τους στεναγμούς όσων συνεχίζουν να στριφογυρίζουν μόνοι τους, πια, το μαχαίρι στην πληγή…

Τίποτα, δυο γρατζουνιές κλέβω μόνο απ’ τα λόγια σου για να σκαλίσω δικά μου παραμύθια πάνω σε καινούργια χείλη…

Κι αυτό γιατί κουράστηκα απ’ τα ψέματα, κουράστηκα να γαντζώνομαι από πάνω τους – ή αυτά από εμένα – και να αφήνομαι σ’ ένα αιώνιο εκκρεμές που τρέφεται αποκλειστικά από ενοχές και βαριές ανάσες:
Φως – Σκοτάδι
Φως – Σκοτάδι

Όλα αυτά τα γράφω με ανεξίτηλο μελάνι πάνω στη ράχη από ένα φύλλο λεύκας, ορκισμένο να πέσει πάνω στον ώμο σου την ώρα που εσύ θα τρέχεις να λουστείς στη δική σου, αλώβητη από λάθη, θάλασσα.

Κατεβαίνω με φόρα για τη θάλασσα. Θέλω μια μεγάλη υγρή αγκαλιά, θέλω να χωθώ ολόκληρη μέσα της και να με ξεβράσει εκείνη όποτε της κάνει κέφι...

Δε σε ξέρω. Αλλά χάρηκα πολύ που σου μίλησα.

Η φωνή σου μου είναι τόσο γνώριμη, τόσο οικεία, νιώθω να σ' έχω μέσα μου εγκλωβισμένο χρόνια. Μα ήρθε η ώρα. Φτου, ξελεφτερία! Σαν το κρυφτό, που έπαιζα μικρή, όταν η γειτονιά μου μύριζε ψημένα κάστανα και καφέ το χειμώνα, κεράσια και χίλια γιασεμιά το καλοκαίρι...Ακόμα έχω τα σημάδια απ' τις φορές που πλήγωνα τα γόνατά μου - κάθε κρυψώνα μου και μια πληγή. Ερχόταν, τότε, με αγκάλιαζε, με σήκωνε στα χέρια του, μού 'σκαγε ένα τρυφερό φιλί και μού 'λεγε "Μην κλαις, πριγκίπισσα!...Μη φοβάσαι. Είμαι εδώ, ό, τι και να γίνει. Πάντα μαζί. Οι δυο μας."

Μακάρι να μην έφευγαν ποτέ εκείνες οι μέρες που έκανες τον πόνο μου να περνάει με φιλιά.

Όμως τα χρόνια πέρασαν, μπαμπά...Κι εσύ δεν έρχεσαι πια...Κι ούτε φοράω πια φτεράκια ή πεταλούδες στα μαλλιά μου...Κι εγώ πονάω που δε σε βλέπω...Κάνε ένα κόλπο σου, από εκείνα, τα παλιά, να γίνω η πριγκίπισσά σου και πάλι...Σε παρακαλώ...

Σου είμαι πολύ θυμωμένη και θέλω να το ξέρεις. Γιατί μου υποσχέθηκες, αφού ήξερες ότι δε θα κρατούσες την υπόσχεσή σου;...

Από χώμα και από αρμύρα είναι το βλέμμα σου. Μια μέρα στάλαξες θάλασσα. Είχες φυτά στο πλευρό σου, ζεστά, έχουν ακόμη τη γεύση σου.

Αθάνατος και πικροδάφνη, όλα τα κλείνεις μέσα στα μάτια σου. Από χώμα κι από αρμύρα έχεις τις φλέβες, την ανάσα σου.

Φύσημα ζεστού αέρα, ίσκιος ζεστού καλοκαιριού, όλα τα περικλείεις μέσα σου.

………………………

Είσαι καυτός, όπως το άνθος στο γκρεμό, δε μιλάς, και κανείς δε σου μιλάει.

………………………

Έρχεσαι πάντοτε από τη θάλασσα…

Cesare Pavese

* Ο τίτλος είναι παρμένος από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου "Ο Άνεμος Κουβάρι"

Στις δώδεκα ακριβώς ήρθες πάλι, σαν άνεμος ζεστός, σαν τη ζάλη

Και με σήκωσες, με ξεσήκωσες

Στις δώδεκα και πέντε είχες φύγει και πάλι η μοναξιά με τυλίγει

Σα δε ντρέπεσαι, δε με σκέφτεσαι

Στις δώδεκα μισή τη μπλούζα σου φορώ και μόλις σε μυρίζω όλα στα συγχωρώ

Κι εσύ να γελάς, με τους άλλους πας

Την πόρτα ξεκλειδώνω μες στο άχτι μου

Να 'ρθεις και να χωθείς στο κρεβάτι μου

Και πριν κοιμηθώ

Να σου υποταχτώ...

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πληγώνει περισσότερο...Το ότι σ' έχω πάνω μου κορμί που ανήκει αλλού, δανεικό, ή ότι δεν προλαβαίνω ποτέ να σου πω όλα αυτά που θέλω γιατί απλά οι στιγμές μαζί σου είναι εξαιρετικά λίγες...Μα ούτε και ξέρω γιατί σε θέλησα...Θες για άλλοθι;...Θες για υποσχόμενη αμαρτία;...

Δε μετανιώνω.

ΚΑΙΓΟΜΑΙ..

Πήρα κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω

Κι ούτε ξέρω πώς να ζω, ούτε και πώς ν' αγαπώ

τη ζωή μου επιβλέπω

Πήρα κόκκινο στιλό και τραβάω γιαλό γιαλό και γράφω

Τραγουδάκια της φωτιάς, της φωτιάς, της πυρκαγιάς

τη ζωή μου αντιγράφω



Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος, πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί

Κι είναι βάσανο ο φίλος, είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ' αρέσει το φεγγάρι, πώς μ' αρέσει το φεγγάρι όταν βγαίνει να με δει

Και κρατάει το φανάρι, και κρατάει το φανάρι στης αγάπης την πληγή



Πήρα κόκκινη καρδιά και πουκάμισα φαρδιά φοράω

Και ρωτάω να μου πουν όσοι ξέρουν ν' αγαπούν

σε ποιον έρωτα χρωστάω

Πήρα κόκκινα φτερά και περνάω μια χαρά, γελάω

Πιάνω σώμα του χιονιού και ουρά χελιδονιού

στου Θεού τ' αυτί μιλάω



Πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος, πώς μ' αρέσει αυτός ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί

Κι είναι βάσανο ο φίλος, είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει εκδρομή

Πώς μ' αρέσει το φεγγάρι, πώς μ' αρέσει το φεγγάρι όταν βγαίνει να μας δει

Και κρατάει το φανάρι και κρατάει το φανάρι στης αγάπης την πληγή



Πήρα κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω

Κι ούτε ξέρω πώς να ζω, ούτε και πώς ν' αγαπώ...

Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τα πρώτα τραγούδια που μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση, από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου (γράφτηκε το 1989)... Τίποτα, απλά μού 'χει κολλήσει από το πρωί για έναν παράξενο λόγο και μάλιστα χωρίς να το ακούσω κάπου τυχαία...Τέλος πάντων!

Την καλησπέρα μου.

Τι είναι, τελικά, ο νους μας, η σκέψη μας; Αφεντικό ή υπηρέτης;…

ΜΕΣΑ. Εδώ. Ό, τι νά 'ναι.
Και τα λάθη μου, και τα πάθη μου, και οι αμαρτίες μου...Όλα δικά μου.
Μέχρι να ξυπνήσει ένα πρωί η καρδιά μου καινούργια...

Υ.Γ. Εύχομαι να μοιραστούμε με τον εποικοδομητικότερο τρόπο την αγάπη μας για τα μουσικά ταξ(ύ)δια...Στην υγειά σας!