Πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να ζήσουμε μία μέρα μέσα σε μία ταινία των αδερφών Μαρξ; Οποιαδήποτε ταινία (ίσως πιο καλά στο “Animal Crackers”). Ούτως ή άλλως ο Harpo δεν χρειαζόταν πολλά για να αψηφήσει την όποια λογική, ο Chico για να παίξει πιάνο και ο Groucho για να πετάξει κάποια εξυπνάδα…

Αυτές οι ταινίες έχουν ένα και μοναδικό πλεονέκτημα, εκτός από το γεγονός ότι έχουν κάποιες από τις διάσημες ατάκες του κινηματογράφου. Έχουν την δυνατότητα να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Δεν είναι επιστημονικής φαντασίας ούτε έχουν τίποτα θεαματικά εφέ…έχουν αυτή την διακριτική αλλά ευφυέστατη διαστρέβλωση των πραγμάτων, τόση όση χρειάζονταν τα αδέρφια για να προκαλέσουν χάος…και γέλιο.

Από την άλλη, γιατί να θες να ζήσεις μέσα σε μία ταινία; Αν όλα αυτά γίνονταν στην πραγματικότητα οι ταινίες θα έχαναν την αξία τους. Δεν έχει σημασία ποιά είναι η ταινία…από το μεγαλύτερο αριστούργημα του Κουροσάβα μέχρι το πιο φτηνιάρικο splatter…Το μόνο που μπορεί να σου εγγυηθεί σίγουρα ο κινηματογράφος είναι ότι θα  ξεφύγεις για λίγο από την πραγματική ζωή. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που ξεκίνησε ως φτηνή διασκέδαση των εργατικών και κατώτερων στρωμάτων…και τελικά μετατράπηκε σε 7η τέχνη.

Άρα, μάλλον είναι καλύτερα να παραμείνουν οι αδερφοί Μαρξ στο πανί (ή στην οθόνη πια) και εμείς εδώ που βρισκόμαστε τώρα...όχι, είναι σίγουρα καλύτερα έτσι!

Υπάρχουν πολλοί σε αυτόν τον περίεργο κόσμο που να έχουν σκεφτεί το θάνατό τους; Πώς θα ήθελαν να πεθάνουν, τί θα ήθελαν να κάνουν για τελευταία φορά; Ίσως οι πιο "συντηρητικοί" θα έβρησκαν την ερώτηση μακάβρια...Γιατί; Τί πιο ποιητικό από το να έχεις σκεφτεί το μόνο πράγμα που είναι σίγουρο ότι θα συμβεί; Ίσως και κάπως ρομαντικό.

Φυσικά δεν εννοώ να να το υλοποιήσει, ντε και καλά! Αλλά όλοι έχουμε μία έστω και μία αμυδρή ιδέα...

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ρομαντικό αλλά θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω "ποιητικό με δραματουργικές τάσεις". Γι' αυτό ο θανατός μου θα ήθελα να μοιάζει με εκείνους των μεγάλων ποιητών, των καταραμένων ποιητών, ίσως και του Κάφκα που έφυγε σχετικά νέος.

Σύγουρα δε θα διάλεγα την αυτοκτονία, αν και τη χρησιμοποιώ συχνά ως σχήμα λόγου. Για τους πολλούς θεωρείται δειλία, αδυναμία να ζήσεις...Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να το κάνεις...

Θα ήθελα να πεθάνω σε μικρή ηλικία, ίσως μέχρι τα 40...Θεωρώ ότι από εκεί και πέρα αν δεν ξεκινήσει η κατηφόρα σίγουρα αρχίζει η στασιμότητα. Και θα ήθελα να είναι σχετικά ξαφνικός, και για μένα και για τους άλλους (ο E.A. Poe πέθανε από "αδιευκρίνιστες" αιτίες και ο Ρεμπώ πέθανε στον πόλεμο...). Νομίζω ότι αν αρρώστενα και περίμενα απλώς να πεθάνω, θα ήταν και η μόνη περίπτωση που θα έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια μου.

Βέβαια, για να ικανοποιήσω την ματαιοδοξία μου, θα ήθελα να αφήσω κάτι πίσω...Ένα θεατρικό έργο ή τίποτα διηγήματα, μιας και στις άλλες τέχνες δεν έχω τόσο καλές επιδώσεις.

Περιμένω πως οι απόψεις μου για το θέμα θα αλλάξουν με τα χρόνια...αν και επλίζω πως δεν θα ζήσω για να το δω.

Υπάρχουν εκείνες οι μέρες δεν έχεις να κάνεις απολύτως τίποτα!! Και το εννοώ. 

Έχεις βαρεθεί να βλέπεις τηλεόραση, έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία στο σπίτι, έχεις δει όλες τις ταινίες που είχες ακουστά στον υπολογιστή και...την αυτοκτονία την εχεις προγαμματίσει για μεθαύριο. Το τηλέφωνο δεν χτυπάει (όλοι σε έχουν, επιεικώς, γράψει) και δεν μπορείς να νευριάσεις και με τον συγκάτοικό σου γιατί, απλά, έχει βγει έξω! Δεν θες να κοιμηθείς, βαριέσαι να βγεις έξω...

Στέκεσαι λοιπόν στο κέντρο του δωματίου κοιτώντας τριγύρω μήπως και χρειάζεται τίποτα καθάρισμα. Και τότε...! Έρχεται εκείνη η στιγμή που ελπίζω να μην την αντιμετοπίζουν πολλοί και συχνά. Έρχεται εκείνη η στιγμή που ο εαυτός σου βγαίνει έξω, γίνεστε δύο ξεχωριστά μυαλά και...αρχίζει να σε βρίζει!

Και συνήθως αυτή η συζήτηση έχει δύο φάσεις. Η πρώτη φάση είναι αυτό που εγώ αποκαλώ "Η δίκη" (το βιώνω τόσο συχνά τελευταία που της έδωσα όνομα). Σε αυτή τη φάση ο Εαυτός σου σε κατηγορεί που είσαι τόσο ανίκανος να βρεις φίλους, σχέση ή έστω λόγο ύπαρξης. Και καθ' όλη τη διάρκεια της αγόρευσης, εσύ, ώς κατηγορούμενος, προσπαθείς να υπερασπιστείς τον τρόπο ζωής σου...γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και η αυτοκτονία είναι για μεθαύριο.

Και πάνω που βάζεις τα κλάματα γιατί τελικά ο Εαυτός σου έχει δίκαιο...έρχεται η δεύτερη φάση (ακόμα δεν έχω βρει όνομα). Αυτή η φάση είναι το ντάντεμα που χρειάζεσαι για να μην πέσεις από το μπαλκόνι. Αφού ο Εαυτός σου σε έχει κάνει χώμα αρχίζει να σε παρηγορεί και να σου λέει ότι δεν φταίς εσύ, οι άλλοι δεν σε καταλαβαίνουν, και αύριο μέρα είναι για να αλλάξεις τρόπο ζωής ή ότι θα ζήσεις μία ζωή μόνος όπως όλοι οι καλλιτέχνες...

Και μετά από όλο αυτό το σκηνικό έχω μία απορία...Αν ο ίδιος μου ο Εαυτός έχει Σύνδρομο Πολλαπλής Προσωπικότητας, εγώ πώς μπορώ να είμαι καλά;;