Πάντα έλεγες, η αγάπη δε σ’ αγγίζει,

και πάντα έψαχνες τον τρόπο να την βρεις.

Αλήθεια πως μπορείς και συνδυάζεις,

τη λύτρωση μαζί με την φυγή.

Έψαξες γύρεψες και βρήκες μια ελπίδα

που απλόχερα σου έδινε πνοή.

Κι ήταν εκεί όταν ζητούσες ένα χέρι

να στηριχθείς και να βαδίσετε μαζί.

Και σε περίμενε, μήπως και καταλάβεις

πως δεν είναι πλάκα η αγάπη να γελάς.

Πως πρέπει να δόσεις και ‘συ αν θες να πάρεις

κι όχι απλά μονάχα να ζητάς

Ίσως κατάλαβες στο τέλος τι έχεις κάνει.

Ίσως μετάνιωσες μα τώρα είναι αργά.

Μην την τρενάρεις λοιπόν άστη να πετάξει

για νέους ορίζοντες για νέα αγκαλιά.

Και άμα σκεφτείς ποτέ μια ιστορία

με μάγισσες και ξωτικά,

με έρωτες αγάπες και θυσίες

Να ‘μαστε λιπών πάλι πίσω και ήρθε η ώρα να κάνουμε τον απολογισμό του καλοκαιριού.

Ένα καλοκαίρι λιπών έχει πολλά καλά αλλά και πολλά άσχημα.

Έτσι λιπών και εγώ δεν μπορούσα να ξεφύγω από αυτό το ρητό.

Τα άσχημα είναι ότι γύρισα πίσω με μια πσιλοτενοντιτιδα και μια υπερκόπωση από τη δουλιά (κιθαρίστας  σε λαϊκά σχήματα).

Τα καλά είναι ότι αυτό το καλοκαίρι γνώρισα και άκουσα σημαντικούς μουσικούς με κορυφή όλων τον Νίκο Τατασόπουλο (ίσως το καλύτερο μπουζούκι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα). Επίσης μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω από κοντά τον Β. Λέκκα μαζί με τον Τατασοπουλο.

Άλλα όμορφα αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν και πάρα πολλά δεδομένο ότι η κιθάρα μου με πρόδωσε και χρειάσθηκε φτιάξιμο αλλά μην ήμαστε και απαισιόδοξοι τώρα που φτιάχτηκε είναι πάλι σαν καινούρια.

Κλίνοντας την ανασκόπηση του καλοκαιριού να ευχαριστήσω τους αξιότιμους μουσικούς που μου έκαναν την τιμή να παίξουν μαζί μου χαρίζοντας μου ωραίες εμπειρίες .

Ευχαριστώ λοιπόν τους

Β. Βαλαχά (μπουζούκι)

Σ. Νικολό (μπουζούκι)

Γ. Τσουρά (μπουζούκι κιθάρα)

Ν. Γιαννακό (κιθάρα)

Σ. Κουρεμένου (φωνή)

Και ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Ν. Τατασόπουλο για τις συμβουλές του και την βοήθεια που μας προσέφερε ερχόμενος στην πρόβα μας.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθει ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ' αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι
θε να πουν: «Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι
και μια Καίτη, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίσει...

Ίσως ένα από τα καλύτερα ποιήματα της νεοελληνικής ποίησης.

Μαρία Πολυδούρη 1902-1930

Αντίο κόσμε είσαι σκατά.

Αντίο ζωή παντοτινά.

Είπα να γράψω για σένα πολλά

Όμως δε βρήκα βοήθεια καμία. 

Ρωτάω παντού μα μια καταχνιά

σκεπάζει τα πάντα και δε μ’ απαντά

Ποίος έζησε όμορφα εδώ τελικά?

Ποιος είπε πως έζησε ? κανείς, πουθενά. 

Δεν γράφω τίποτα λοιπόν γεια χαρά.

Μη με ρωτήσεις που πάω ξανά.

Δε σε ενδιαφέρει και δε σ’ αφορά.

Μόλις αλλάξεις θα ‘μαι εδώ. Γεια χαρά!

Perimenw sxolia gia ena apo ta stixakia pou exw grapsei.

ZABETAS: Ena onoma arikta sindedemeno me to rebetiko kai thn metavash tou sto laiko. Enas anthropos pou ixe pola na dosei alla arkestike sta liga. Alithia poso megalo einai to ergo tou "Giorgou" kai ti telika exei minei apo afton shmera?

Poloi isws ton 3eroun mesw ton ellhnikwn teniwn kai giati egrapse to mathiti to fantaraki kai alla efxarista akousmata gia na xorepsoume. Einai omws mono afto o Zabetas?

Prosopika pitevw oti o giorgos Zabetas prepei na meletatai san ena 3exoristo komati sto xoro tou laikou kai rebetikou.

Poloi theoroun saxla ta perisotera tragoudia tou Zabeta einai omws etsi? Simfonoi exei grapsei pola tragoudia pou shmera an vgenan den tha thelame na ta akoume, alla 3exname megala tragoudia pou isws den 3erame kan oti einai dika tou.

Posa tragoudia opws "to gramma" h to "irtha kai apopse sta skalopatia" sou exoun graftei? Tragoudia opws "o Tzak o xara" , kai "o Fragoulis" pou einai mousika aristourgimata mas einai agnosta opws kai diafora mousika themata me ton megalo Mano Xatzidaki pou exei kanei.

Kai panw apo ola 3exname pws an kai aftodidaktos einai ena apo ta megalitera an oxi to megalitero bouzouki pou exei vgei pote.

Telika mipws adikise ton eafto tou gia na mas afisei na doume to mousiko megaleio tou mesw tis arnishs ths doulias tou? mipws telika o idios epele3e afton ton dromo gia apefthinthei mono se aftous pou den vlepoun epifaniaka th mousiki?

GIORGOS ZABETAS :1925-1992