Ο Σεργκέι Αιζενστάιν αποτελεί μια από τις πιο σημαίνουσες προσωπικότητες στην Ιστορία του Κινηματογράφου καθώς οι σκηνοθετικές και σεναριακές του οπτικές εμπλούτισαν τη Τέχνη του Σινεμά, ανανέωσαν τη φιλμική προσέγγιση και κατέστησαν το Σινεμά ως την απόλυτη Τέχνη συνύπαρξης των ρευμάτων του Πνεύματος (Λογοτεχνία,Μουσική,Ποίηση).

Γεννήθηκε στη Ρίγα της τότε Σοβιετικής Ένωσης από ευκατάσταστη οικονομικά οικογένεια. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Αγ.Πετρούπολης, ωστόσο ήταν ανήσυχο πνεύμα και αποζητούσε τη καινοτομία σε όλους τους τομείς της ζωής του. Η πρώτη Επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1905 εναντίον του τσαρικού καθεστώτος τον στιγμάτισε, καθώς προσχώρησε στο κίνημα και εργάστηκε μαζί τους. Το 1920 εγκαθίσταται στη Μόσχα για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη Τέχνη. Εισάγει πρωτοποριακές τεχνικές καθώς “καταργεί” τη θεατρικότητα της σκηνής και συνδιάζει ποικιλόμορφες πτυχές Τέχνης όπως το μπαλέτο και η μουσική στα θέματά του. Θεσπίζει τη “τεχνική των ατραξιόν” με τις αυτόνομες σκηνές δράσης σε σχέση με το ενιαίο θέμα παρουσίασης.

Στα κινηματογραφικά του θέματα καταλύει την ατομικιστική δράση του πρωταγωνιστή θεωρώντας πως το σύνολο της μάζας κινητοποιεί τη δράση που ελκύει το θεατή και θέτει τις βάσεις για μια διαφορετική δραματουργία. Το “στρατευμένο” Σινεμά τον κατακτά και συμμετέχει με τη Τέχνη του στα κοινωνικά τεκταινόμενα. Θεσπίζει την ενότητα “Δικτατορία του Προλεταριάτου” με τη ταινία του “Η Απεργία” το 1924, θεματολογία που αποτελεί προοίμιο για το δημιουργικό του “θηρίο”, το ανυπέρβλητο “Ποτέμκιν” του 1925.

Ποτέμκιν (1925)

Η ταινία-ορόσημο για το παγκόσμιο Σινεμά. Ο Αιζενστάιν χρησιμοποιεί τη δημιουργική του δεινότητα για παρουσιάσει ένα φιλμ-ορχήστρα της Τέχνης. Η ταινία πραγματεύεται την αντίσταση του πληρώματος ναυτών ενός θωρηκτού απέναντι στην εξουσία που υποκινεί το καθεστώς των Τσάρων και αποτελούν τον κινητήριο μοχλό της εξέγερσης του 1905.

Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει δύο πόλους δράσης, το θωρηκτό και την πόλη της Οδησσού. Η σκέψη του Αιζενστάιν για χρονολογική σύγχυση προκειμένου να αποδώσει τα ιδεώδη της Επανάστασης, η χρήση του γκρο πλάν για εστιάση σε φυσικά αντικείμενα (τα γυαλιά του καπετάνιου,ο σταυρός του ιερέα του πλοίου, τα ρούχα των ναυτών), εγείρουν συναισθηματική φόρτιση στο θεατή. Ο σκηνοθέτης ποντάρει στα πλάνα ρεαλισμού που προκαλούν σοκ στο θεατή, μέσα από το “μοντάζ των αντιθέσεων” και τον πλουραλισμό των εικόνων και των συνειρμών. Η σκηνή στις σκάλες της Οδησσού αποτελεί σταθμό για το παγκόσμιο Σινεμά. Ολόκληρη η δυναμική της αφήγησης στηρίζεται στις εικόνες και τις ψυχολογικές αλληγορίες.

Το “Ποτέμκιν” υπήρξε το εφαλτήριο για τη σύγχρονη σκηνοθετική σκέψη στο Κινηματογράφο, επηρέασε όσο λίγα φιλμ τις επόμενες γενιές σκηνοθετών (Όρσον Γουέλς, Στάνλεϊ Κιούμπρικ) και έβαλε τις βάσεις για την ανανέωση της τεχνικής του μοντάζ, επηρεάζοντας το ρεύμα της Νουβέλ Βαγκ στη Γαλλία των αρχών του '60. Ο Αιζενστάιν προχώρησε στην υλοποίηση και άλλων σημαντικών κινηματογραφικών αριστουργημάτων, όπως ο “Αλέξανδρος Νιέφσκι”(η παγκόσμια αναγνώριση του σκηνοθέτη με τη χρήση πλάνων σε συνάρτηση με τη κλασσική μουσική του Προκόβιεφ που εισήγαγε τη τεχνική της “σινε- όπερας”) , ο “Ιβάν ο Τρομερός” (που επικρίθηκε από το Σταλινικό καθεστώς λόγω της υπόγειας πολιτικής αμφισβήτησης από τη θεματολογία του φιλμ, κάτι που εκτόπισε το σκηνοθέτη από τη χώρα), ωστόσο το “Ποτέμκιν” ήταν η Τέχνη-ορόσημο για όλη τη μεταγενέστερη κινηματογραφική σκέψη και δημιουργία.

Ελλάς, η κοιτίδα ιδεών,ηθών κιόνων; Ή μήπως το κράτος που διαφύλαξε τον αγύρτη, το σαρδανάπαλο αρυραμοιβό της ακόρεστης λαγνείας για ματαιόδοξη υστεροφημία μέσω του αγγίγματος του Μίδα; Ένα έθνος που πάντα αντιδρούσε στο κατακτητή, πάντα "επισκίαζε" τον τύραννο μέσω του πνευματικού μαγικού χαλιού που ταξίδευε τους πολιτισμούς και τη Γνώση στο Κήπο της Εδέμ (το απολίτιστο Λάτιο του ποιητή Οράτιου που "κατακτήθηκε" από το άοπλο στα άρματα έθνος των Δαναών),αλλά και πάντα το έθνος που ξεζούμιζε τα σπλάχνα του με το προσωπείο της αχαριστίας,της απληστίας και της παρακμής της ηθικής!Ο Σωκράτης,ο Αλκιβιάδης,ο Θεμιστοκλής,ο Σόλων,ο Θουκυδίδης,ο Κολοκοτρώνης, υπήρξαν τα θύματα ενός ιδεώδους τόσο υπέρλαμπρου,όσο και ο Ήλιος που έκαψε το νεαρό Ίκαρο. Εκείνος ο Ήλιος που γκρέμισε το νεαρό Φαέθωνα κατ'εντολή του Δία,στα Τάρταρα της σωματικής και υπαρξιακής λήθης,όταν εκείνος πήγε να εκτοπίσει την εξουσία του Φωτός. Εκείνη η Ελλάς που ενσάρκωσε τον αντικομφορμισμό του Προμηθέα που αψήφισε και αμφισβήτησε τον δογματισμό της Ολύμπιας Εξουσίας,προσφέροντας τη φλόγα της Γνώσης στον Άνθρωπο, και που τιμωρήθηκε με τη λήθη από το Δία. Ο ίδιος Έλληνας που σέβεται την εξουσία του Θεού και που ορίζει ως τον αδιαμφισβήτητο θρόνο της ψυχής του,είναι ο ίδιος Έλληνας που αναζητά την εξιλέωση και τον εξαγνισμό μέσω της Γνώσης και του αντικομφορμισμού,της υπαρξιακής υπεραξίας έναντι του λυσσαλέου σκοταδισμού των εξουσιών και τα βρίσκει στο καταφύγιο της μορφής του Προμηθέα,κατά τον Αισχύλο.

Η Ελλάς, έθνος -έρμαιο των ισχυρών σφετεριστών της Πολιτείας του Πλάτωνα. Το ολόγλυκο μελίσσι που αποτελούσε βλαστάρι για τους κηφήνες και που πάντα ορέγονταν να αποκτήσουν. Τα ταπεινά εργατόπαιδα με τα ηλιοκαμμένα πρόσωπα που ελκύονταν από τον αποτρόπαιο γαιοκτήμονα για να αποτελέσουν τους είλωτες του χωραφιού που τους ανήκε και που άρπαξε για τον εαυτό του. Η Ελλάς, αρχόντισσα και πόρνη ενός ανείπωτου χαρεμιού της Ιστορίας, που κάθε γενιά σουλτάνων λαχταρούσε να χουφτώνει όταν την έβλεπε να χορεύει, αισθησιακή και εύθραυστη. Η Ελλάς, Σαλώμη και οσιομάρτυρας της υπέρτατης θρησκείας που καλείται Άνθρωπος και που ξεπούλαγε τόσο πρόστυχα την αγνότητά της, όσο αγέρωχα και περήφανα ζητούσε πίσω από τον Μεφιστοφελή.

Η Ελλάς, περιβόλι των ονείρων και των αμαρτωλών. Η καμεράτα των πανηγυριών που πότε υποδυόταν τον αρκουδιάρη και πότε την αρκούδα. Πότε έσκυβε πονηρά και επιτήδεια στο σκοτάδι για να μετρήσει τα αργύρια που εξαργύρωσε τη ψυχή της, και πότε έπαιρνε το σπαθί και τα λάβαρα και ξεσήκωνε τα πλήθη ενάντια στις Παντοκρατορίες με τίμημα τη ζωή της. Η Ελλάς, δόξα των θριάμβων, μούσα των ποιητών, ερωμένη του Χρόνου και αγιάτρευτος πόθος των ιπποτών.

Ναι, Ελλάδα σε πονώ και σε αγαπώ σαν το πιότερο όνειρο της αμελητέας κοψιάς μου. Ελλάδα, ας σε δω να σηκώνεις πάλι τα λάβαρα και ας ψηλώσω 10 πόντους και η σκιά μου να νανουρίσει τους Γίγαντες! Ελλάδα, ας σε δω να πνίγεις με τη τρικυμία σου συθέμελα το ανάκτορο του Ποσειδώνα και να κερδίσεις ξανά τις θάλασσες! Ελλάδα, σήκω και σπείρε τη φωτιά στα λειβάδια των κιοτήδων! Ελλάδα, σήκω!

Στέλιος Π. Μπογιατζιδάκης, 13/02/2012

Η καθημερινές κοινωνικές εξεγέρσεις του λαού σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας,έχουν ως σκοπό όχι μόνο την μαζική εκτόνωση,αλλά και την συλλογική προσπάθεια για ολική ανατροπή του αθεράπευτα νοσηρού και οικτρού πολιτικού σκηνικού,που καταδυναστεύει την εγχώρια Πολιτεία με τις προσυπογραφές και αξιώσεις οδυνηρών διαταγμάτων και νομοθετικών πλαισίων.

Ωστόσο,φρίττω όταν αναλογίζομαι πως μέσα στην πλειοψηφία των αγανακτισμένων πολιτών που πλήττονται μέρα με τη μέρα από τα επιτήδεια παρασκηνιακά πολιτικά παρακλάδια του χαοτικού Συστήματος,παρησφρύουν και οι δήθεν,τα άτυπα "έρμαια" της φρικαλέας Μοίρας της Καταστροφής.Μιλάω για τους συνδικαλιστές,αυτά τα αποτρόπαια μιάσματα του υποχθόνιου πολιτικού ελιγμού,που παραπλανούν το λαό με τα δάκρυα και τη συμπόνια της λαϊκής εντολής,κατηγορώντας ένα πολιτικό σύστημα του οποίου υπήρξαν καταλυτικός μοχλός κίνησης όλα αυτά τα χρόνια!!Συναινούν στις εντολές περί ισάξιας φορολόγησης του ιδιωτικού τομέα,αντιδρούν στην προσπάθεια εξυγίανσης των υπερνοσηρών ΔΕΚΟ και απεργούν,εμποδίζοντας τα κοινωνικά βήματα.

Μιλάμε για τους υποκριτές της χιλιετίας,που κολυμπούν στην ίδια Κολυμπήθρα του Σιλωάμ με τους διεθνείς τραπεζίτες και μεγαλοκαρχαρίες των χρματιστηριακών επενδύσεων!!Μιλάμε για τα ίδια φρικιαστικά κατακάθια της κοινωνικής ζωής,που σφετερίζονται όνειρα,δικαιώματα και αξιοπρέπειες,οικειοποιούνται διοικητικές θέσεις και εγχώρια συναλλάγματα,αντικατοπρίζοντας το βούρκο στον οποίο έχει περιέλθει η Ελλάδα!!Πώς γίνεται,κύριοι θιασώτες των λαϊκών δικαιωμάτων(ο Θεός να τα κάνει)να κατηγορείτε τον ιδιωτικό τομέα,οι εκπρόσωποι του οποίου,δεν έχουν την επιχειρηματική τους έδρα στην Ελλάδα,άρα τα κέρδη τους θα φορολογηθούν από την χώρα δραστηριοποίησής τους?Πώς νοείται να εξισώνετε τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα,η εξέλιξη του οποίου ανορθώνει την εγχώρια οικονομία προχωρώντας σε τιτάνιες επενδύσεις που ευνοούν τα ελληνικά κεφάλαια,και απασχολεί επαρκώς ένα μεγάλο εργατικό δυναμικό,με τον νοσηρό και τεμαχισμένο,από την εκμετάλλευση,δημόσιο τομέα?Μιλάμε για ένα Δημόσιο βασισμένο στα ρουσφέτια,τις εκμεταλλεύσεις θέσεων και αξιωμάτων,την απαράβατη οικογενειοκρατία.Ένας τομέας που σπαταλούσε ταμάλλα το κρατικό προϋπολογισμό,αμοίβοντας με τόνους εκατομμυρίων τα συνδικαλιστικά τσιράκια του,διαιωνίζοντας τα προνόμια.Μιλάμε για συνδικαλιστές που υποστηρίζουν κόσμο ευνοικά εξαρτώμενο από μετατάξεις στα κρατικά επαγγελματικά κλιμάκια,ένα πλήθος κόσμου που απεργεί και διαμαρτύρεται,με τον μισθό του να κυμαίνεται σε επίπεδα εξωφρενικά:πολλές χιλιάδες ευρώ!!Αυτοί οι άνθρωποι,νιώθουν την καρέκλα τους να τρίζει,μια καρέκλα χτισμένη από χρυσάφι τόσα χρόνια,ένα χρυσάφι ταγμένο από τον κρατικό προϋπολογισμό,και την ασφάλεια της επαγγελματικής μονιμότητας να αναλογεί στην βεβαιότητα της καθημερινής σίτισης με ψωμί:τόσο δεδομένη!!

Η Ελλάδα δεν θα ανατρέψει το σκηνικό,όσο ευδοκιμούν οι καρχαρίες του εγχώριου Συνδικαλισμού!!Πρέπει να εξυγιανθεί το Δημόσιο,να καταρηγθούν οι-υπεράριθμες-σάπιες κρατικές επιχειρήσεις και οργανισμοί,που καταδυναστεύουν τα κρατικά κεφάλαια.Κυρίως όμως,να καταλυθούν μια για πάντα τα Συνδικαλιστικά Σωματεία,που καταστρέφουν τη δημόσια ζωή.Εξυγιάνετε τους Δημόσιους Οργανισμούς(Δημόσια Υγεία και Περίθαλψη),καταργήστε τα Σωματεία και μειώστε τη φορολόγηση στον Ιδιωτικό Τομέα που ανορθώνει την Ελληνική Οικονομία.Σώστε την Ελλάδα!!!

Τί να πρωτονιώσω και τί να πρωτοσμιλέψω!!Έτσι αισθάνομαι το χαρτί,σαν πλάκα φλεγόμενου Μανιφέστου,όπου με ένα σφυρί πελεκίζω τα Αξιώματα της Φωτιάς!!Με μια ρομφαία της οποίας την αιχμή βύθισα στην Άβυσσο του Ολέθρου,νιώθω την ψυχή μου σαν Σταυροφόρο να προελαύνει στα αιματοβαμμένα χαρακώματα!!!Μόνο που,δεν κρατάω Σταυρό!!Οχι αυτόν τον Σταυρό που μας χάραξαν με τη βία της προπαγανδιστικής πειθούς,όλα τα αταλάντευτα μιάσματα της παλλαϊκής εξομοιωτικής απαξίωσης!!Όλοι αυτοί οι κρετίνοι που κάλυψαν τα λεπρά τους συναισθήματα και τις καταχαρακωμένες,από την άκρατη φιλοδοξία της εξουσίας,σώματά τους,με τα χρυσά άμφια του ηθικού ωχετού!!Κρατάω δαυλούς του Θανάτου!!Κρατάω αιμοσταγή ρόπαλα για να αφανίσω!!Να αφανίσω με τη γομολάστιχα της λήθης αυτούς που υποδαυλίζουν την ενότητα της Ιστορίας,την άμαξα της εθνικής αρματοδρομίας!!Αυτούς που σαν ποντίκια ροκανίζουν ώρα με την ώρα τον Γόρδιο Δεσμό ενός Πολιτισμού που δεν κοβόταν ούτε με σπαθιά,ούτε με σφυριά,αντίθετα δενόταν όλο και πιο σφιχτά!!

Οι άνανδροι,οι διάβολοι της μνημειώδους λαογραφίας,που εν μια νυκτί γίνεται στάχτη και φυτίλι για να ανάβει μόνο μια σπίθα από την άλλοτε καθολική μας αξιοπρέπεια!Μια αρμαθιά από κάλπικα κλειδιά,που ανοίγουν μόνο Κερκόπορτες για να παρελάσουν θριαμβευτικά οι αλλόθρησκοι του εξουσιαστικού ορυμαγδού!Μια χούφτα καρδινάλιοι σε μια τσίγκινη εκκλησία,που προσκυνούν ανείπωτα ένα ξετσίπωτο είδωλο!!Το χρυσό μοσχάρι του Ααρών,γίνεται φυλαχτό στα χέρια των υποκριτών,τούτων που ψέκασαν τις ανάσες μας με υποδόριο δηλητήριο,διανθισμένο με άρωμα κολόνιας!!Τα λόγια τους,θολό νερό σε λασπωμένη πηγή στην έρημο,μια οφθαλμαπάτη!!Οι ψυχές μας,λαβωμένη πεδιάδα από δόρατα!!Δεν υπάρχει πια γυρισμός,μόνο ο Πόλεμος!!

Θυμίζω λόγια του Καζαντζάκη,μέσα από το στόμα του Ιησού στον ''Τελευταίο Πειρασμό'': ''Νομίζετε ότι ήρθα να φέρω την ειρήνη?Πόλεμο και Φωτιά φέρνω μαζί μου!Φωτιά ήρθα να βάλω στη Γή...''

Η πολιτική κατάσταση,η οποία αποτέλεσε τον βασικό παρανομαστή της ευρείας κοινωνικής καθίζησης,με τα νοσηρά παρακλάδια της πνευματικής και οικονομικής κατάπτωσης,γράφει πλέον με αιματηρά χέρια,τα γράμματα του Ερέβους της Ιστορίας.Μια Ιστορία που στιγματίζει με τον πιο ειδεχθή τρόπο την σύγχρονη Ελλάδα.Οι ''Τέκτονες'' του επίπλαστου,πλέον,Κοινοβουλίου,καταδυνάστευαν τις παλλαϊκές συνειδήσεις,σε αποτρόπαια συνέργεια με τους μεγαλοκαρχαρίες των ευρωπαϊκών πολυεθνικών επενδύσεων,που σκοπεύουν στα δεινά του ηθικού μας μεδουλίου,με την πολυσχιδή και χαμαιλεόντια στρατηγική της ποταπής ανάδειξής τους ως παρασκηνιακοί κολοσσοί των εξουσιών.

Προσωπικά,αποτελώ,όπως και όλοι μας,ένα ακόμα λιθάρι στον ακατάσχετα ογκώδη βράχο της οργής των τάξεων.Η πολιτική ένδειξη της χώρας,αποσκοπεί στην διαιώνιση της κοινωνικής μας διαμέλισης.Οι ενδεχόμενες εκλογές,ίσως ανατρέψουν την τρέχουσα κοινοβουλευτική προσωπογραφία,αλλά δεν θα αναστείλλουν τις προδιαγεγραμμένες επιτάξεις τους,παρά θα επιτείνουν το εργατικό και εργασιακό μεταίχμιο.Ως Έλλην πολίτης,επίγονος του λίκνου της πολιτισμικής κρήνης,που κάποτε αναπαρήγε το ρού της Ιστορίας,και κινδυνεύει να πάψει άρδην να κοχλάζει,ως ηφαίστειο ονείρων,στις διαταραγμένες ψυχές του λαού,κάνω μια έκκληση.Απευθύνω Διάγγελμα προς την δημιουργία Μανιφέστου.Ένα Μανιφέστο οργής από τον κάθε διανοούμενο αυτής της χώρας ή όποιας χώρας οικτίρει ή συγκλονίζεται από το εθνικό μας δράμα.

Η ραχοκοκαλιά της εθνικής οργής,τα μύχια του κλιμακόμενου μίσους που κατεργάζεται από τον λαό προς του πρόσωπο της διαφθοράς,πρέπει να γίνει αλαλαγμός στο στόμα των φιλοσόφων.Των ανθρώπων που μπορούν να αφυπνίσουν τα ήθη,να εξυμνήσουν,ως ψαλμωδοί του Πολέμου,την Επανάσταση!Η διανόηση,πρέπει να διατηρήσει την πολιτισμική άνοιξη,για να την κάνει όπλο στα χέρια της Οργής και του Ολέθρου!

Ποιητές,Συγγραφείς,Φιλόσοφοι και Καλλιτέχνες,εξεγερθείτε!Ορθώστε ανάστημα!Αγωνιστείτε στα μετόπισθεν,στα χαρακώματα των παλλαϊκών στρατοπεδων!Αντιταχθείτε στην πολιτική ανωμαλία!Οργανώστε,δομικά,τον πυρήνα της Επανάστασης!Οραματιστείτε και προωθήστε τον Ηγέτη που θα οδηγήσει το λαό στη Νίκη!Διαπραγματευτείτε με την Ευρώπη,επιστρατεύστε την πνευματώδη πειθώ!Φυτέψτε το Δέντρο της Αυγής!Μιας Αυγής της κοινωνικής ανατροπής!Φιλόσοφοι όλου του κόσμου,ενωθείτε!!

Είμαι ο Ζολά!!Φυσικά,δεν εννοώ ότι εξομοιώνομαι με την απαράμιλλη λογοτεχνική δεινότητα ενός ανθρώπου που πέρασε στην αθανασία της διανόησης και της πολιτισμικής υπερβατικότητας με το έργο του.Ο Εμίλ Ζολά,ο θιασώτης και εκτιμητής του καινοτόμου και ουτοπιστικού λογοτεχνικού ρεύματος του Νατουραλισμού,συνέβαλλε και σε ένα ακόμα λιθαράκι για να επισφραγίσει την δική του αθανασία.Ένα λιθαράκι που κατέληξε βράχος τόσο μεγάλος,που οι Σίσσυφοι της αυθύπαρκτης και κληροδοτικής πλάνης,θα συνεχίζουν να σπρώχνουν εσαεί,μέχρι ο βράχος αυτός της αμείλικτης δικαιοσύνης να τους συντρίψει!

Μιλάω για το ουμανιστικό και συνταρακτικό ''Κατηγορώ'' που συνέταξε ο άνθρωπος, βιώνοντας την ακατάσχετη επιβολή της πολιτικής διαφθράς και ασσυδοσίας,ενός καθεστώτος που έπληξε συνειδήσεις και αξιοπρέπειες,ανεπανόρθωτα. Ένα ''Κατηγορώ'' πρέπει να συνταχθεί και σήμερα, 115 χρόνια μετά. Ένα ''Κατηγορώ'' για την κρατική επαίσχυντη εκμετάλλευση,την υποχθόνια αυθυποβολή,την αβυσσαλέα εκτόνωση των πανούργων και των μιασμάτων που καταδυναστεύουν ανηλεώς τα λαϊκά ήθη. Ένα ''Κατηγορώ'' για την πλειονότητα μιας γενιάς που κατέστρεψε το σήμερα,καταστρατήγησαν τα όνειρα και κατάχνιασαν τους ορίζοντες!Δυστυχώς, η γενιά που μας ανέθρεψε με ιδεώδη αντισυμβατικής αξίωσης των ηθών της Ουμανιστικής Επανάστασης,έφερε αναδρομικά και τα ψεγάδια των επιτηδείων που αμαύρωσαν τη Λαϊκή Εντολή που εγκαθιδρύθηκε στα χρόνια των αγώνων τους!

Η γενιά του Πολυτεχνείου,κληροδότησε ό,τι πιο ιδεώδες θα μπορούσε να γαλουχήσει τον αντισυμβατικό και φιλελεύθερο νέο:οι κοινωνικές εξεγέρσεις αντικομφορμισμού που αντιτίθενται στην αυταρχική εξουσία,έδωσαν το έναυσμα για καθολική ανατροπή ...των γνωρισμάτων του δογματισμού και της καθεστηκυίας τάξης.Ωστόσο,μετά τη Μεταπολίτευση,όλοι αυτοί που αγωνίζονταν για τη κοινωνική δικαίωση,καταχράστηκαν την ελευθερία της βούλησης,και εγκαθιδρυσαν,σταδιακά,την υποχθόνια συνταγματική διαφθορά.Σφετερίστηκαν θέσεις,μονιμοποίησαν τις κλίκες και εν πολλοίς τους λακέδες,κατασπατάλησαν τη δημοσιονομική πολιτική και μετέτρεψαν την Ελλάδα,από αποδυναμωμένο κρίκο της κοινωνικής καταπίεσης,σε φτωχό συγγενή των ευρωπαικών συντεχνιών.Εμείς,οι αγωνιζόμενοι του σήμερα,κληροδοτήσαμε τα πρώιμα όνειρα για αέναη Επανάσταση,αλλά και έμπρακτα,ένα ανείπωτο βάρος που θα ταλανίζει και θα σφραγίζει όλη μας την εποχή.λόγω της φρικαλέας πολιτικής συμπεριφοράς μεγάλης μερίδας φιλόδοξων και καταπιεσμένων,διαπολιτισμικά,πολιτικών,που βγάζουν 35 χρόνια τώρα,το απωθημένο της λαϊκίστικης έξαρσης σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής.Εμείς όμως,εκτός από ιδέες,που οφείλουμε να διατηρούμε,αφομοιώσαμε και ατράνταχτα ψεγάδια,που απορρέοουν από αυτή τη λαϊκίστικη πολιτική ανθρώπων που βεβήλωσαν,σταδιακά,τα αγωνιστικά τους ιδεώδη.Ο πολιτισμός,πλέον,διαβρώνεται,και μόνο οι σκεπτόμενοι διανοούμενοι,όσοι υπάρχουν,θα μας υποστηρίξουν,εμάς τους νέους του σήμερα.Κατηγορώ λοιπόν αυτούς που βεβήλωσαν ανεπανόρθωτα τα απαράβατα αποφθέγματα των συγχρόνων τους που πολέμησαν για την Ελευθερία.Κατηγορώ αυτούς που διαστρέβλωσαν το άβατο του Πολυδιεθνούς αρωγού της Εξέγερσης που μας μεταλαμπάδευσαν οι διανοούμενοι σύγχρονοί τους.Κατηγορώ τα αποκύηματα μιας λησμονημένης αναζωπύρρωσης που έσβησαν στα χρόνια μας οι συνδαιτημόνες του συμποσίου του σκότους και του βούρκου.Κατηγορώ που μας σβήνουν απ'το χάρτη της αγωνιστικής ζωής,πριν πάρουμε το δρεπάνι για να θερίσουμε και εμείς!

Ποιός ήταν ο Μαρξ? Για την Ιστορία,ο άνθρωπος-έμπνευση,το πλάσμα-ουτοπία που αφύπνισε,εξέγειρε και ανέτρεψε τα de facto ειωθότα,τα πάγια πολιτισμικά τεκμήρια μιας ακόρεστης πουριτανιστικής εξουσίας με όπλο την βίαιη χειραγώγηση αξιών,συνειδήσεων και συναισθηματικών αναλογίων.Ήταν το άρμα,του οποίου οι ρόδες,χαλκέντερες με τις ατσάλινες εγκοπές,τεμάχισαν το χωματόδρομο του συντηρητικού πολυεθνισμού, και οι φασίζουσες φατρίες του αυταρχικού δογματισμού,ένιωσαν τη καρέκλα τους να υποβαθμίζεται σε ένα ξύλινο ερείπιο,όταν οι αρχικοί τριγμοί των συνειδήσεων,έγιναν ορυμαγδός από τα κύματα τερμιτών του πολύπαθου προλεταριάτου,που ξερίζωσε τη καρδιά του οκνηρού κήτους της μοναρχικής επιβολής.Το ''Κεφάλαιο'',η Βίβλος των κατατρεγμένων ανάρχων της καταρριπτικής πολυθεϊας που κατακρεούργησε τα μουσκέτα της διαπάλης των υπερβατικών προεστών,και επέβαλε τον καταμερισμό των αγαθών υπό το αναδρομικό πρίσμα του διαδραστικού ''ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ''.Ο κατακερματισμός της δογματικής διελκυνιστίδας της τρομοκρατικής επιβολής.Ο λενινιστικός χείμαρρος που υπερκάλυψε τα φασίζοντα νούφαρα,στη λίμνη με τα δρεπάνια. Η φιλοσοφική γαλέρα στον υπερπόντιο περίπλου της συνειδησιακής έκφανσης. Η ιδεολογία,το μεταιχμιακό αντάντζο στο πεντάγραμμο της εκρηκτικής αντιρροπίας,σε μια κραυγή που φαντάζει βιολί,και το παράπονο να αντηχεί ελεγεία.
Όταν ο Μαρξ κολεκτιβοποίηθηκε,όταν ο πολυεθνισμός της ομονοίας αυτού του οξύμωρου συνειδησιακού ηφαιστείου,έγινε όλεθρος στα χέρια και τα μάτια των σφετεριστών της χρυσής κάνουλας,τότε ο Πόλεμος των Κόσμων εξανεμίστηκε. Η αέναη διαπάλη που υποσχέθηκαν οι Προπάτορες της μανιακής ιαχής,θερίστηκε σαν σαπισμένο στάχυ από το αιματοβαμμένο χέρι του όρνεου της διαστρέβλωσης. Το απολυτήκιο του Κόκκινου Λάβαρου,πάνω στο οποίο γράφτηκε ο οδυρμός των επιτηδευμένων αντιφρονούντων,ποδοπατήθηκε από τους εσώτερους αήθεις!Ο διαρκής σπαραγμός για την αμφιδρομία της αμφιβολίας και του εξουσιαστικού εξοβελισμού,εξαϋλώθηκε από την σκόπιμη καταιγίδα των ανθυπασπιστών!Δεν υπήρξε ποτέ νηνεμία,κατά τον Μαρξ,που δεν ήθελε να ερμηνεύσει τα τεκταινόμενα,παρά να αλλοιώσει τα υποφαινόμενα.Τα σπάργανα της ιδεοληπτικής εμμονής σφαγιάστηκαν ανηλεώς,από τον άπληστο και δημαγωγό γιο,που τυφλώνει τον ανύποπτο και εδραιωμένο,στα σύμβολα,πατέρα,με την υποβόσκουσα ετυμηγορία του ''Κανενός'',σαν ένα δόλιο και λαοπλάνο Οδυσσέα,που κατακεραυνώνει τον φιλήσυχο κα άξεστο Πολύφημο. Ο νιτσεϊκός Υπεράνθρωπος,που αμφισβητεί τους ακόλαστους δογματισμούς,τώρα γειώνεται και υφαίνει το σάβανο της λήθης. Ο ομφάλιος λώρος με τον φιλοσοφικό εξαγνισμό,κόπτεται από το ίδιο δρεπάνι της διαδοχής,και ο δελφίνος,πολυσχιδής και ενιαίος,οικουρεί και αργοπεθαίνει.
''Έσσεται ήμαρ,όταν ποτ'ολώλη Ίλιος ιρή'',ξεστόμισε ο Αγαμέμνονας στις Ομηρικές Γραφές.Η ιερή πόλη της Τροίας εχάθη,Ατρείδη.Και τα απομεινάρια της,λάφυρα στην κάμαρά σου.

Ο Κλιντ Ίστγουντ ήταν,από τα τέλη της δεκαετίας του '60,στην Αμερική,ένα εκκολαπτόμενο όνομα στο χώρο της κινηματογραφικής βιομηχανίας.Με μια μικρή θητεία σε αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές στο είδος του γουέστερν-πάντα θελκτικό για το αμερικανικό κοινό,καθώς παραδοσιακά αναβίωνε τις αξίες και τα ηθικοκοινωνικά στοιχεία της Δύσης,όπως εκφράστηκαν και σφραγίστηκαν από τους απογόνους των πρώτων αποίκων,οι οποίοι ήθελαν να εδραιώσουν το πρώιμο ''Αμερικανικό Όνειρο''-ο Ίστγουντ αποτελούσε μια ευχάριστη νότα στη σκηνή,αλλά και ακόμα ένα διάττοντα αστέρα,φρέσκο και γοητευτικό. Το πανύψηλο και γεροδεμένο παρουσιαστικό του ξανθού ηθοποιού από το Σαν Φρανσίσκο, με τα σχιστά μάτια και το ψυχρό βλέμμα,δεν εντυπωσίαζε τους παραγωγούς του Χόλιγουντ, οι οποίοι αναζητούσαν,μεσούσης της ''ταραγμένης'',από κοινωνικά ρεύματα,εποχής των '60ς,κάτι το ''καινούργιο''.Ο ίδιος ο Ίστγουντ,δεν ''περιφερόταν'' επιτυχώς στο χώρο,και οι επιλογές ήταν φτωχές.Τότε ήταν που εμφανίστηκε ένας νεαρός σκηνοθέτης από την Ιταλία,ο οποίος είχε τρέλα με τα γουέστερν,όμως ήθελε να τα εμπλουτίσει με κάτι το εξωτικό,το τολμηρό για τις παραδοσιακές φόρμες.Λεγόταν Σέρτζιο Λεόνε,και παρέα με τον συμμαθητή του από το σχολείο,συνθέτη Έννιο Μορρικόνε,έμελλε να αλλάξουν το ρού της ιστορίας.Μετά από αλλεπάλληλες αρνήσεις του Τζέιμς Κόμπερν και του Τσαρλς Μπρόνσον,προτάθηκε στον άσημο Ίστγουντ,ο οποίος τότε πρωταγωνιστούσε στο αδιάφορο,για την ιστορία,''Rawhide'',την τηλεοπτική σειρά των γουέστερν,να συμμετάσχει στην άγνωστη ταινία του Λεόνε,''Για μια χούφτα δολλάρια'',το σενάριο της οποίας,είχε επιρροές από το προγενέστερο ''Γιοτζίμπο'' του Ακίρα Κουροσάβα.Ο Ίστγουντ,πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία,συμπρωταγωνιστής της οποίας ήταν ο εξαιρετικός Ιταλός ηθοποιός Τζιάν Μαρία Βολοντέ.Τα υπόλοιπα,όπως ειπώθηκε τότε,ανήκουν στην Ιστορία.
Η σκηνοθετική ματιά του Λεόνε,ανεπανάληπτη και πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της εποχής.Η εστίαση στα χαρακτηριστικά του προσώπου των πρωταγωνιστών,απεικονίζοντας τη συναισθηματική τους φόρτιση,ήταν κάτι που μόνο ο Όρσον Γουέλς είχε επιχειρήσει στην Αμερική.Τα πλάνα της κάμερας με τις εναλλαγές στο φόντο τις σεναριακές στιγμές της κορύφωσης των γεγονότων,διαποτισμένες με τη μουσική ανθολογία του Έννιο Μορρικόνε,ήταν μνημειώδεις.Το σενάριο,επηρεασμένο από το ''Γιοτζίμπο'',με τον ανυπότακτο ξενόφερτο που εντείνει τη διχόνοια των δύο αντιπαραβαλλόμενων συμμοριών της πολης,με τελικό αποτέλεσμα την αμοιβαία τιμωρία,συμβολίζει τη ματαιοδοξία,την απληστία και τη νέμεση.Οι εναλλαγές των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών,με την κλιμάκωση της δράσης,''κεντάει'' μέσα από τα πλάνα της κάμερας του Λεόνε.Η κορύφωση των σκηνών,με το σασπένς και την αγωνία σε στυλ Χίτσκοκ,εκσφεδονίζουν τον θεατή,όταν η μουσική υπόκρουση του Μορρικόνε,μετατρέπει τα εξάσφαιρα των καουμπόυς σε θεατρικές ελεγείες.Οι ατάκες των ηθοποιών,μαχαιριές στη μνήμη,η εστίαση των πλάνων στις σκηνές βίας,αρχαία τραγωδία.Ο Χορός,σύγχρονοι καουμπόυς που τιμωρούν.Ο απο μηχανής θεός,βόμβα στο κινηματογραφικό πλατώ,έτσι όπως απεικονίζει η κάμερα.Η μουσική,ελεγεία μεγατόνων.Ένα αποτέλεσμα,η εκδίκηση.Ένας παρονομαστής,ο θάνατος.Ο άνθρωπος,το ψέμα,η ματαιοδοξία,η λύτρωση.Μοναδικός Σέρτζιο Λεόνε,μνημειώδης Έννιο Μορρικόνε,καταιγιστικός Κλιντ Ίστγουντ.Κι όλα αυτά το σωτήριον έτος 1964.

Μια φράση του συρμού,μια φράση της επαναλαμβανόμενης αγανάκτισης και οργής που ξεχειλίζουν σαν τη σαμπάνια σε πιεσμένο μπουκάλι...''Η Ελλάδα,ένα χάος αμέτρητο''.Και τί απλά να πρωτοαριθμήσεις και να εξιστορήσεις για να επισημάνεις το μέγεθος του ορυμαγδού που ταλανίζει ες αεί αυτή τη χώρα.

Μια οικονομία στο χείλος της απόλυτης καταστροφής,ένα έθνος έρμαιο των αδιαφιλονήκτων συμφερόντων της χειραγώγησης των μεγαλοκαρχαριών ενός θιάσου από μαριονέτες.Τα σκοτεινά χέρια της διαπλοκής και της τσίγκινης εξουσίας αυτών που διαφεντεύουν τις συνειδήσεις και τα λαϊκά ένστικτα,που αμαυρώνουν τον ουμανισμό των μικροαγωνιστών,για να ικανοποίησουν την αιμοδιψή βουλιμία τους για πολιτειακή διαφθορά προς όφελος των κεφαλαίων.

Όλα αυτά αποτελούν ένα ''λάρυγγα'' στο στόμα των λαϊκών μαζών,που διογκώνεται και εξαπλώνει τα σύνορα της κλιμακόμενης οργής.Ωστόσο,τα τεκταινόμενα με την έλευση των λαθρομεταναστών σε ένα δημόσιο χώρο,που ανέκαθεν,συναποτελούσε με κάποια άλλα δημόσια κτίρια,την κοιτίδα του ελληνικού πνεύματος και την πολιτισμική έξαρση του ανθρωπισμού.Το πανεπιστημιακό άσυλο,καταστούσε τον άγραφο οπλισμό των πνευματικών συνειδήσεων για φωνή,εξέγερση,πάλη για αξιοπρέπεια,μέσα από το πρίσμα της καινοτομίας και της επανάστασης των ιδεών.

Παρόλα αυτά,η συμπίεση μιας μειονότητας λαθρομεταναστών,σε ένα πανεπιστημιακό χώρο,με το ''άλλοθι'' του σεβασμού της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας και του φιλελεύθερου δικαιώματος των ανθρώπων στην αξιοπρέπεια και την κοινωνική υπόσταση,είναι ένα ζήτημα,τουλάχιστον λυπηρό.Ζούμε σε μια χώρα,η οποία αποτελεί και το μεγαλύτερο αγκάθι του οικονομικού σπαραγμού.Η ίδια χώρα,όχι οι θεσμοί της,είναι το αγκάθι.Γιατί οι θεσμοί εγκαθιδρύονται από τους ανθρώπους.Η θεμελίωση των αξιών,δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μακροσκελές χαρτί,σαν μια πλάκα του Μωυσή.Αν όμως,οι ίδιοι οι θιασώτες της πολιτειακής και οικονομικής υπόστασης,κατακερματίζουν,μέρα με τη μέρα,μια χώρα-γρανάζι σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης,τότε ο ανθρωπισμός κλυδωνίζεται.Δεν μιλάμε μόνο για τους καπιταλιστές-εθνικιστές,που με το κεφάλαιό τους λοιδωρούν την ισορροπία των μαζών.Μιλάμε και για τους ίδιους τους εκπροσώπους του λαού-δήθεν-που ασελγούν πάνω στον ηθικό προβολέα των ψυχών.

Μια Ελλάδα,η οποία καταστέλλει τα σύνορα,δεχόμενη μυριάδες λαθρομετανάστες,ατενίζοντας ένα ορίζοντα φρικαλέας εκμετάλλευσης,με τη μίζα να κυριαρχεί,μετά κατηγορεί,υποτάσσει και περιθωριοποιεί τους ανθρώπους τους οποίους η ίδια αγκαλιάζει!Μια χώρα,η οποία αποτελεί τον φτωχό συγγενή του Ευρωπαίου δυνάστη,μια Ελλάδα που ζητιανεύει υποστάσεις,ανορθώσεις και αξιοπρέπειες,πώς περιμένει να διορθώσει το κοινωνικό χάσμα?Αυτοί οι αλλοδαποί,έχουν καταστήσει εαυτόν παράπλευρες απώλειες ενός κράτους-αδίκου!Μια κυβερνητική πολιτεία,η οποία γαυγίζει κατά παντός,επιρρίπτοντας ευθύνες σε όλους και στον εαυτό της(ένας πολιτικός μαζοχισμός),αδιαφορεί παράλληλα σε ό,τι τεμαχίζει τον εφησυχασμό της να αφοσιωθεί στο ''θεάρεστο έργο'' της!Να δανειστεί λεφτά!Να δανειστεί,μέσα από ένα πρόγραμμα-γολγοθά που της επέβαλλαν οι κεφαλαιούχοι,καταδυναστεύοντάς την,μην έχοντας πλήρη επίγνωση ότι στο εσωτερικό αυτού του φτωχού συγγενή των ηπείρων,το χάος έχει τον πρώτο λόγο!Ο ρατσισμός και η απαξίωση της αξιοπρέπειας,σε συνάρτηση με τον καταιγισμό της απεργίας όλων των τάξεων,όλων των παρατάξεων και όλων των φυλών(Έλληνες και μή),βρίσκουν αντίκρυσμα σε έναν κοινό παρονομαστή:στην ασυναρτησία των πάντων,στην ανηλεή φρίκη των πάντων.Μια χώρα καταχρεωμένη να ραπίζει τις κοινωνικές μειονότητες που η ίδια δέχεται,υποσχόμενη μέσα από το κέρδος και τη μίζα,μια Γη της Επαγγελίας.Δεν υπάρχουν ξένοι μετανάστες,εμείς είμαστε μέτοικοι στην ίδια μας τη χώρα.Δεν υπάρχουν αξίες,μόνο δανεικά.Τα πάντα δανεικά,από την οικονομία,μέχρι τη συνείδηση!

Το 1976,βρισκόμαστε εν μέσω μιας,κατά γενική ομολογία,προσπάθειας για εξομάλυνση των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών παγκοσμίως,μια εποχής που σημαδεύτηκε,στα μέσα εκείνης της δεκαετίας,από ''ηθογραφικές'' ταραχές,οι οποίες καθόρισαν την ουμανιστική οπτική.Ο Γαλλικός Μάης του 1968,που έδωσε το έναυσμα για πολιτιστική αντίδραση και ανατροπή των πουριτανιστικών κατεστημένων καθωσπρεπισμού και καταπίεσης,παράλληλα με την έξαρση ενός ιδιότροπου κινήματος αντισυμβατικότητας στην Αμερική,των χίππις,ήταν οι συνειρμικοί ταγοί της ολικής αλλαγής των παγκοσμίων απόψεων.Τα δικτατορικά καθεστώτα που ράπισαν την αξιοπρέπεια,τη συνείδηση,και που αποτέλεσαν αντικείμενο κατακραυγής και αγωνιστικής δύναμης εναντίον τους,όπως συνέβη στην Ελλάδα,τη Χιλή και την Αργεντινή,θεμελίωσαν τις πολιτισμικές αντιλήψεις περί υπαρξιακής αμφιβολίας και κοινωνικής ανάπλασης.Ο αριστερισμός των διανοουμένων,επηρέασε τους πάσης φύσεως αντικομφορμιστές που πάλευαν για την κοινωνική δικαίωση,μέσα από την αναθεώρηση των τεκταινομένων,και κυρίως της δικής τους έκφρασης και αντίληψης. Αυτό πέρασε και στη τέχνη του κινηματογράφου,που καθορίστηκε από τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής.Ένας νέος σκηνοθέτης,Ιταλός,με ''ύποπτα' φρονήματα,επιζητούσε την έκφραση μέσω της αμφιβολίας και της αναθεώρησης.

Ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι,είχε ήδη κάνει αίσθηση στο ευρύ κοινό,κινηματογραφικό και μη,με την αμφιλεγόμενη ταινία του,το 1972,το ''Τελευταίο Τάνγκο στο Παρίσι'',με πρωταγωνιστές τους Μάρλον Μπράντο και Μαρία Σνάϊντερ.Μια ταινία προκλητική για την εποχή,και βεβαίως υπόπτων υπονοητικών μηνυμάτων,σε μια ταραγμένη και καταπιεστική,κοινωνικώς,περίοδο.Παρόλη την αξιομνημόνευτη πλοκή της και τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών της(ο Μάρλον Μπράντο δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας που προτάθηκε για Όσκαρ Α'Ανδρικού Ρόλου,την ίδια χρονιά που το κέρδισε για την ερμηνεία του στο ''Νονό'',Α' Ανδρικού επίσης),η ταινία απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες.

Το 1976,ο Μπερτολούτσι,επεχείρησε το ίδιο κινηματογραφικό πείραμα,όσον αφορά τα κοινωνικά μηνύματα.Ο υπόγειος αντικομφορμισμός,μέσως της υπαρξιακής αμφιβολίας για τα καθεστώτα που διαφεντεύουν.Μεταφερόμαστε στην Ιταλία των αρχών του 20ού αιώνα,με την έξαρση της πάλης των τάξεων.Ο φτωχός,αγροτικός και καταπιεσμένος Νότος,που βιώνει την φιλελεύθερη έκφραση μέσω του Κομμουνισμού,που αντιστέκεται στην διαφέντευση των καπιταλιστικών καθεστώτων,απεικονίζεται στο τετράωρο περίπου,κινηματογραφικό έπος του.Το καστ που επιλέγεται,αξιοθαύμαστο.Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο,η φωνή του οποίου ντουμπλαρίζεται στην Ιταλική βερσιόν,ενσαρκώνει τον γαλουχημένο,από τη πατερναλιστική νοοτροπία του καπιταλιστή γαιοκτήμονα,εύπορο τοπικό ηγεμόνα,που αμφιταλαντεύεται από την αγάπη για τον φίλο του,νεό κομμουνιστή εργάτη που αγωνίζεται για την λαϊκή δικαίωση,Ζεράρ Ντεπαρντιέ,και το καθήκον προς τα ιδανικά με τα οποία ''χτίζει'' τον χαρακτήρα του.Μια ταινία-αριστούργημα για τα κοινωνικοπολιτικά ιδανικά,που συνδιάζει τη σκηνοθετική άνθηση και την αδρή σεναριακή πλοκή.Το καστ συμπληρώνουν μεγάλα ονόματα του σινεμά,όπως ο Μπαρτ Λάνκαστερ(υποδύεται τον γενάρχη της οικογένειας των γαιοκτημόνων,σε μια υπέροχη ερμηνεία,και ο Ντόναλτν Σάδερλαντ,που ενσαρκώνει τον φιλόδοξο,ναρκισσιστή και διεφθαρμένο βοηθό του Ντε Νίρο.Η ταινία που σημάδεψε την εποχή της,γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Ιταλία.Μια μεγάλη στιγμή του παγκοσμίου κινηματογράφου.