Συνήθως,όταν θυμάσαι ότι έχει περάσει,το πρώτο που φέρνει η μνήμη είναι το κάλεσμα στα 14 σου... Όταν έξαφνα σε ξύπνησε ηυ ζωή από τον ύπνο του παιδιού και είδες ότι ο κόσμος δεν είναι αυτό που φαίνεται αλλά κι αυτό που δεν φαίνεται.Και τότε αρχίσανε τα όνειρα που χρίζαν ερμηνείας και πάψανε να είναι απλοί σύντροφοι του ύπνου.Τότε άρχισανε οι σκέψεις που πήγαιναν το νου σε όσα δεν έχεις γνωρίσει μα και σε όσα δε θα δεις ποτέ.Τότε έγινε κι ο έρωτας βραχνάς κι έπαψε να γεμίζει τα στήθη με ζεστασιά παρά με πόνο που θα θυμάσαι για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.Τότε το φιλί έγινε αμαρτία,τότε άρχισαν τα "πρέπει",τα "μη",τα "όχι"... Τι σόι κάλεσμα σε κατεύθηνε σε δρόμου που παιδί δε γνώριζες ότι υπάρχουν;Τι ανάγκη υπήρξε έτσι να αλλάξει η ζωή;

Κι όμως... Αναγκαίο είναι... Για να αλλάξει η συνείδηση, να ορθοθείς εμπρός στο θηρίο της εφηβείας,γιατί από εκεί καθορίζεται τι Άνθρωπος θα καταστείς μετα...Το μυστικό της ζωής είναι η αλλαγή...Το μυστικό του μυστικού της ζωής είναι η δύναμη να το αντέξεις,ευρισκόμενη σε ότιδέχεται πρώτα η ψυχή και μετά τα μάτια.Δεν αρκούν πάραυτα οι συμβουλές των γονιών και των δασκάλων για να ανοίξουν τα μάτια της ψυχής,όμως.Μόνος θα βαδίσεις το δρόμο αυτό.Με το χέρι στην καρδιά και το μυαλό σε θέση εγρήγορσης.Κι όταν η Άνοιξη μυρίσει,να βγεις έξω να ακούσεις τα πουλιά που τραγούδουν,να δεις πώς χτίζουν τις φωλιές τους.Να ακούσεις τα δέντρα την ώρα που ο αέρας χαϊδεύει τα φύλλα τους κι εκείνα σκορπάνε τις μυρωδιές τους όλογυρα.Να μπεις στη θάλασσα να νιώσεις το νερό που είναι κρύο πως ξυπνάει τις αισθήσεις και αντιδράει το σώμα ευθύς να σε προσαρμόσει.Να βρεις το "γέροντα" που κάποτε άκουγες παραμύθια να στα πει ξανά να τα ακούσεις με άλλα αυτιά γιατι η σοφία αυτή θα σου πει πολλά για το μετά σου.

Κοιμήσου κάτω από τ΄άστρα Μεγάλο Σάββατο μετά την Ανάσταση να δεις το Θεό να αγκαλιάζει τον Υιό του στο φως της Αναστάσεως.Κοίτα του κόσμου τις τρεις διαστάσει αλλά γύρεψε και τις υπόλοιπες...Και ποτέ μην αφήσεις το νου να πέσει στην οκνηρία και την βόλεψη...

Ως τα 25 σουθα είσαι τα πάντα,θα αγαπάς τα πάντα,θα σε μισούν όλοι,θα σες σέβονται λίγοι,θα ζεις το "τώρα",θα μνημονεύεις το "πριν" και θα χτίζεις το "μετα".Καρδιά γεμάτη,ψυχή βαθιά,μάτια ανοιχτά....

Ως τα 30 θα 'ρθει πάλι η αλλαγή,η ώρα που θα χτίσεις με όσους πλίνθους μάζεψες όλα αυτά τα χρόνια.Σώστα δομημένο,το σπίτικό σου θα σφύζει από ζωή και δύναμη,από Σοφία και Λογική,από Αγάπη και Ολοκλήρωση.Και τότε καθώς το βάρος είναι πολύ,θα πρέπει να το μοιραστείς.Για να βρεις λοιπόν το κατάλληλο ήμισυ{γιατί η κατάρα ισχύει...Μισός ότι και να κάνεις θα είσαι,πάντα κάτι θα λείπει}εκεί θα αφήσεις την ψυχή να επιλέξει...Μη δώσεις όψη στο πρόσωπο του/της.Δώσε υπόσταση απο αυτά που σου λείπουν.10 πακέτα ελλείψεων από το ταξίδι της ζωής σου.Μη περιμένεις από τα υλικά να σε συμπληρώσουν.Όλα στο ΤΕΛΟΣ τρια μέτρα είναι....Δώσε υπόσταση στο άλλο σου μισό ρώτα και μέσα σου...

Και άσε την ψυχή να επιλέξει....Δε θα είναι δύσκολο...Μόλις θα ανταμώσετε θα δεις στα μάτια ότι βαστάει τα κλειδιά σου,χωρίς να τα έχεις δώσει.Η πρώτη ματιά τα λέει όλα...Η πρώτη κουβέντα θα μιλήσει μέσα σου τόσο βαθιά που είναι αναπόφευκτο να μείνεις εμβρόντητος.Μην αμφιβάλλεις μόνο.Δεν έχει νόημα το πως μοιάζει...Η ουσία κάθε ανθρώπου είναι μέσα του και η καρδιά μαζί με την ψυχή δε κάνει λάθος.Το μυαλό δεν χωράει η γνώμη του εδώ...Αυτό που θα σε φέρει στο "όλον" ΕΙΝΑΙ μέσα...

Άκου,νιώσε,μη σκεφτείς,πράξε.....

'Ολα έχουν το δρόμο τους...

Να γιατί λοιπόν όταν λες "μου λείπεις" πρέπει να ξέρεις τι σημαίνει και που να το πεις...Δεν είναι τυχαίο.Τίποτα στο ταξίδι της ψυχής δεν είναι τυχαίο...

Ουρανέ μου...

Πόσο μου λείπεις καταγάλανε,ηλιοφώτιστέ μου...Απ' το χαμό σου κι ύστερα γύρισαν όλα ανάποδα. Μέσα μου,γύρω μου...Απάνω μου έπεσαν όλοι να με φάνε,να με δυστυχίσουνε.Κι εγώ χωρίς εσένα πως να τ' αντέξω?Τους άφησα...

Ουρανέ μου...

Πόσος καιρός ακόμα θα περάσει ώσπου να ξαναδώ το γαλάζιο σου?Όλο συννεφιά και χιόνι είσαι.Σταμάτα πια...Κάνει κρύο λυπησου με!Πολύ κρύο...Μέσα μου γύρω μου όλο κατάρα και κρύο... Ουρανέ μου... 'Συ δεν μου είπες κάποτε ότι δε χωρίζουμε εμείς οι δρόμοι μας θα χωρίσουν?Ψεύτη!!Με γέλασες.Όχι μόνο χωρίσαμε αλλά από τότε ούτε λέξη ούτε ένα σημάδι δε μου στέλνεις!Με ξέχασες κι εγώ πονάω,πονάω,ΠΟΝΑΩ κάθε φορά που θυμάμαι εκείνη την τελευταία που ιδωθήκαμε...Πονάω μέσα μου βαθιά,γύρω μου όλα με πονάνε...

Ουρανέ μου...

Κλαίω...Σταλιά σταλιά πέφτουν δάκρυα σαν τις βροχες σου...Κλαίω ουρανέ μου ακούς?Κλαίω μέσα μου,Κλαίω γύρω μου,κλαίω στον ύπνο μου...ΑΚΟΥΣ??

Αποκαμωμένη πέφτει και κοιμάται.Από το ραδιοφωνο ακούγεται το δελτίο καιρού "Για σημερα ο καιρός αναμλενεται άιθριος η θερμοκρασία θα φτάσει τους 28 βαθμούς στα Ανατολικά τους 23 στα Δυτικά και τα Βόρεια.Οι άνεμοι θα πνέουν ασθενεις 2-3 μποφορ..." Ακούει βροντές μέσα στον ύπνο της σηκώνεται αέρας δυνατός χτυπάνε τα παραθυρόφυλλα και τότε ψιθυρίζει

"Σ' αγαπάω Ουρανέ μου..."

Τι είναι ζωή?Πως τη διακρίνεις?Υπάρχει λόγος που γεννήθηκες ή ήταν συγκυριακό γεγονός των γονέων η συνεύρεση?Και τι γίνονται όλοι αυτοί που τελικά δε γεννιούνται?Και γιατί δε γεννιούνται?

Η μάνα μου{αν μπορώ να τη λέω έτσι} κάποτε μου είπε να της αφήσω τα παιδιά στην επιμελειά της και να φύγω να κάνω τη ζωή μου.Με δελέασε η σκέψη της απόρριψης των ευθηνών οφείλω να ομολογήσω,...Αλλά σκέφτηκα με τι μούτρα θα εμφανιστώ μπροστά τους μετά απο το εύλογο χρονικό διάστημα που θα έχω "ζήσει" να τους πω "Γεια! Η μαμά σας είμαι,ήρθα να σας μεγαλώσω" .Έτσι λοιπόν απέρριψα τη σκέψη τα πήρα μαζι μου στην Κύπρο και εκεί έβαλα τα μυαλά μου στη θέση τους. 

Αρχισα να μελετάω το παρελθόν μου και είδα ότι ό,τι έγινε είχα επιλογές και απλώς διάλεξα λάθος.Όλοι λένε ότι τα λάθη ανθρώπινα.Θέλω λοιπόν να πιστεύω πως σαν άνθρωπος λάθεψα λοιπον.Επομένως ότι έγινε έγινε πάμε παρακάτω.

Άρχισα μετά να διευκρινίζω το παρόν μου. Είδα ότι έχω τη δύναμη να κάνω αυτό που όλοι λένε πως δεν μπορώ.Κατέληξα στο συμπεράσμα πως δεν υπάρχει "δεν μπορώ."Δεν θέλω ή δεν προσπαθώ ή δεν επιλέγω υπάρχει. Αναφαίρετα δικαιωμάτα και τα τρία.

Ξεδιάλυνα μετά τα συναισθήματά μου.Τι είναι αγάπη τι δεν είναι?Την έχω ζήσει ή μακάρισα προ του τέλους?Συμπεράσμα ότι ναι.Ξέρω να αγαπώ και μάλιστα με μια αγάπη που ο κόσμος πια όπως έχει καταντήσει την θεωρεί ιδιοτέλεια,απάτη ή ψέμα. Και ναι δεν μπορείς να αγαπάς όλο τον κόσμο επιλέγεις.Και ναι συμβαίνει ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ και κρατάει για πάντα.

 Έτσι άρχισα να ονειρέυομαι το μέλλον μου. Τι θέλω και γιατί?Και πως θα το αποκτήσω?Και τι μερίδιο θα έχουν τα πιτσιρίκια μου?Μπορώ να κάνω κάτι να γίνουν πάνω απ όλα άνθρωποι?Κατέληξα λοιπόν στην εξής νομοθεσία,κάτι σαν συνταγμα της καινούριας ζωής.

1. ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΚΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΦΤΑΙΕΙ.ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ.
2. ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΤΙ ΘΕΛΩ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΕΠΙΤΥΧΩ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΖΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΡΩ ΜΟΥ.
3. ΔΕΧΟΜΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΟΥ ΜΑΘΑΙΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ
4. ΖΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΞΩ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.ΕΤΣΙ ΚΟΙΤΑΖΩ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ
5. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗ ΖΗΣΕΙΣ.ΓΙΑ ΟΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΚΟΠΟ...

Και τότε ελάφρυνε η ψυχή και συνέχισε να ανεβαίνει για την κορφή του Έβερεστ της. Κι ας έχουν πάει όλα τα σχέδια στραβά.Θα φτιάξουν...Θα φτιάξουν γιατί το θέλω να φτιάξουν και γιατί ΘΕΛΩ να φτιάξουν.ΚΑΙ ΠΙΑ ΖΩ...ΟΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΖΩΗ Η ΖΩΗ ΜΟΥ

Συγχωρήστε την απουσία μου φίλοι μου.Αλλά αυτό που προανέφερα θέλει ποοολύ χρόνο...

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ

Σάββατο βράδυ...Ο καιρός αρχίζει να αλλάζει σιγά σιγά.Άλλο ένα 12ωρο πέρασε και σήμερα. Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη λένε...Αμ δε!Τους υπαλλήλους τρώει.Εκείνοι τραβάνε όλο το ζόρι.Αποζημίωση για την κούραση της μέρας δύο μικρά χαμόγελα υποδοχής και μια φωνή όλο χαρά "να τη η μάμα μου!". Δυό φιλιά γεμάτα αγάπη στα μάγουλα και το δικαίωμα της αγκαλιάς σαν να ήτανε καταφύγιογια τις σκανδαλιές και τα τερτίπια....Πάλι δεν έκατσαν φρόνιμα.Ο ένας τσακώθηκε ο άλλος κορόιδευε...Τι να τους πεις;Παιδιά είναι...Βέβαια αν το παρατραβήξουν θα χρειαστει και η αυστηρότητα.

Κι όπως παίρνουμε το δρόμο για το σπίτι κάτι αλλάζει την διαδρομή. Να μην πάμε από τον κεντρικό να πάμε από τα στενά γύρω γύρω μπας κι αποφύγουμε την κίνηση...Στην τελική ο κεντρικός είναι άψυχος. Τα φώτα του δρόμου κάνουν τη νύχτα μέρα, τα αυτοκίνητα βρίσκονται σε απόλυτη τάξη υπακούωντας πιστά στον ΚΟΚ.Άχρωμα όλα γύρω κοινά συνιθισμένα. Στα παράλληλα στενά όμως είναι αλλιώς. Τα φώτα είναι πιο λίγα.Κάθε τέσσερα σπίτια κι ένας στύλος.Κίνηση τίποτα.Μόνο παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά κι αριστερά.Ακίνητα σβηστά.Σαν φαντάσματα πετάγονται δέντρα πάνω στα πεζοδρόμια πότε καλοσχηματισμένα σημάδι ίσως κάποιου περιποιημένου κήπου πότε ανέμελα όπως τα έφτιαξε η φύση και τα έβαλε ο άνθρωπος να ζούνε με τσιμέντο γύρω γύρω.Μοναδικό σημάδι ζωής τα φώτα στα σπίτια.Η ώρα είναι περασμένες 9 το βράδυ. Είναι νωρίς για βραδυνή έξοδο και αργά για περίπατο.Οι μισοί είναι στο σπίτι από τισ 5 αφού εδώ το Σάββατο είναι ημιαργία.Στις 6 κλείνουν όλα.Μόνο τα 24ωρα περίπτερα-μίνι μάρκετ{που κι αυτά θα κλείσουν κατά τις 12.Το 24ωρα εναι φαινομενικό για Σάββατο}

Και πως θα περάσει η ώρα ως την αγία Κυριακή της ξεκούρασης;Όλα τα σπίτια έχουν φώτα στις βεράντες.Τα περρισότερα είναι μονοκατοικίες χτισμένες με πολύ κόπο μετά τον πόλεμο και σε πλήρη στοίχιση για να χωράνε όλοι οι καλοί...Πρόσφυγες και μόνιμοι.Κάποιοι τα εχουν αναμένα απλά για να φαίνεται ότι κάποιος είναι "έσω" τους...Άλλοι για το ακριβώς αντίθετο.Και υπάρχουν κι εκείνοι που μαζεύονταιγύρω από ένα τραπέζι με την οικογένεια τους φίλους τους να καλαμπουρίσουν,να παίξουν πιλοτή ή κανάστα{παιχνίδι της τράπουλας περίπου σαν την μπιρίμπα}να πούνε τα κουτσομπολιά τους{ψωμοτύρι για τους Κυπραίους αυτό}.Κι ύστερα....Ε,να δούμε...

Ανοίγω το παράθυρο πλυμμυρίζει ο δρόμος με γιασεμι και νυχτολούλουδο.Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει ένα από τα δύο ή και τα δύο μαζί...Και πασχαλιές και αγιόκλημα αλλά δεν φαίνονται τώρα είναι νύχτα.Ακούγονται από αλλού γέλια από αλλού μουσική αλλού το ντέρμπι στην τηλεόραση...Ο αέρας που χτυπάει με φόρα από το παράθυρο είναι δροσερός και χωρίς υγρασία για πρώτη φορά εδώ και 3 μήνες περίπου. Αλλάζει ο καιρός.Μυρίζει βροχή να έρχεται σιγά σιγά...Κι όμως ο ουρανός είναι ξάστερος και λαμπερός...Πολύ λαμπερός....Βγαίνουμε στον κεντρικό.Μια στάση στο περίπτερο[το φαινομενικά 24ώρο} να πάρουμε τσιγάρα και γάλα και κανένα παγωτό στα ζουζούνια μου...Χαλάλι τους κι ας ήταν άτακτα...Έχουν να με νιώσουν όλη μέρα.Ας νιώσουν τώρα ότι κι αν λέιπω πάλι εδώ είμαι...Στην τελική για εκείνα το κάνω...Για να μη τους λείψει ποτέ αυτό που ζητάει η ψυχούλα τους...

Τελική ευθεία για το σπίτι...Καληνύχτα στην Άντρη και στο Γιώργο που αν δεν ήταν εκείνοι να προσέχουν τα ζουζούνια μου όσο εγώ είμαι κλεισμένη στο κλουβακι της ροής...Ούτε ξέρω τι΄θα έκανα...Μ΄παίνει το κλειδί στην πόρτα...ΟΥΦ!!Αυτό ήταν....Πάλι μυρίζει το γιασεμι της κυρα-Γεωργούλας{ο θεός ας συγχωρεί την ψυχούλα της}Πάλι κομμάτια είμαι....Μπανάκι και ύπνο όμως τώρα...Κι αύριο μέρα είναι....

Το παρακάτω είναι μελοποιημένο και εντος ολίγου θα δημοσιοποιηθει....
Δεν έχει απώτερους σκοπούς...Δεν εχει σκοπιμοτητες...Ειναι απλα κραυγη...
Κι εγώ μάνα είμαι κι εγώ έχω γιο
και δε θα ήθελα να ζήσω αυτό που είδα στη δική του μάνα...
Φωνάζω τώρα...για το αύριο....

Ήσουνα μέσα στη ζωή
της άνοιξης λουλούδι
Άνθιζες και μεγάλωνες
με γέλιο και τραγούδι
Μα ήρθε του Χάρου το μαχαίρι
και σ' έκοψε σαν ανεμώνα
και σ΄έστειλε να κοιμηθείς
στου τάφου το χειμώνα

Ένα Σαββάτο για φαντάσου
με συντροφιά τα όνειρα σου
πήγες χωρίς να τα ζητήσεις
μα σου στερήσαν να τα ζήσεις
Τώρα σε πάνε όλες και όλοι
στου Θεού το περιβολί
Κλαίνε και λένε μία λέξη
"Γειά σου Αλέξη,γειά σου Αλέξη"
Εκεί που πας δεν τελειώνει η ζωή σου
γιατί του κόσμου τα παιδιά θα έχουν την ψυχή σου
μέσα στη μνήμη τους θα σ' έχουν όλοι
εκεί που πας στου Θεού το περιβόλι...

Κοιμήσου Αλέξη σου στρωσα κρεβάτι από λουλουδια
και σου βαλα για σκεπασμα της λυπης τα τραγουδια
τα χαδια τα φιληματα στα μαγουλα σου απανω
τουτη την ωρα αγορι μου προσκεφαλο τα κανω
Κοιμήσου αγοράκι μου κοιμήσου ξεκουράσου
κι όλοι κρατούν στη μνήμη τους ναό τα όνειρά σου
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΛΕΞΗ,ΓΕΙΑ ΣΟΥ...

Πρέπει να ήταν δύσκολο να κρατήσεις πορεία γνωρίζοντας ότι η επιρροές σου θα είναι εκεί συνέχεια.Πρέπει να ήταν παράξενο να ζεις στο μπλε και να βλέπεις να κλείνομαι στον εαυτό μου λες και ήταν κάτι το εύκολο.Κι όμως έβλεπες που βρισκόμουν από τον τρόπο που κρατούσα τα όπλα μου Προσπαθούσα να γράψω οτιδήποτε ενώ ένα παράτονο τύμπανο με ενοχλούσε.

Μα δεν ήμουν ειλικρινής

Δεν ήμουν υγιής....

Ναι δεν ήμουν ειλικρινής.

Έκανες το σωστό κάλυψες τις πληγές σου προκάλεσες την τύχη σου.Έκλεισες τα μάτια την ώρα που οδηγούσες το αυτοκίνητο.Κι αυτό που ήξεραν όλοι είναι ότι ήσουν ασφαλής στο σπίτι μα κάθε φορά που έμενες μόνος περνούσες μια στιγμή απο την κόλαση.Είδες όμως που βρισκόμουν από τις φωτογραφίες που μου τράβηξαν.Και προσπάθησα να δω τη θετική πλευρά να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου χωρίς να κοιτάξω.

Μα δεν ήταν ειλικρινές αυτό

Δεν ήταν υγιές...

Δεν ήμουν ειλικρινής

 Μακάρι να μπορούσες να δεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια μου.Δε χρειάζεται να προσπέφτεις σε μη απαραίτητα ψεμματα.Τη φωνή μέσα στο κεφάλι σου που το πνεύμα της έκλεψες σε άφησε να πέσεις νεκρός αλλα...εσύ έσκαψες την τρύπα.Και ήξερα που βρισκόσουν...Από τα σημάδια στους καρπούς σου.Το κόκκινο νερό ξέπλυνε τις αμαρτίες σου αλλα είσαι τόσο αγνός άραγε;

Όχι δεν είσαι ειλικρινής

Όχι δεν είσαι υγιής...

Δεν είσαι ειλικρινής...

Μάτια μου
θυμάμαι τα μάτια σου κλειστά
χαμένος σ' ένα σολάρισμα όλο πάθος.
Μάτια μου
το θυσαυρό αυτό φύλαξα
που ερχόταν από της ψυχούλας σου το βάθος
Όμορφα μάτια μου
έκλαψαν τα μάτια μου
που είδα τον πατέρα σου κι έμεινε μονάχος

Αχ και δεν πρόλαβα αγκαλιά να σε πάρω
λίγο πριν κλείσεις τη συμφωνία με το χάρο
Αχ και δεν πρόλαβα πως σ' αγαπώ να ψιθυρίσω
έφυγα τρέχοντας κι άφησα ένα ευχαριστώ πίσω
Τώρα θυμάμαι μόνο τη στιγμή εκείνη
γιατί είναι η μία και μοναδική που έχει μείνει

Μάτια μου
πίσω κοιτάζω και χαίρομαι
που μου χάρισες τη δύναμή σου.
Μάτια μου
δε θα ξεχάσω ποτέ τη φλόγα
και τη ζεστασιά που έλαμπε στο κορμί σου.
Όμορφα μάτια μου
που κλέισανε και πάνε δυό χρόνια ήδη.
Γλυκά και φωτεινά ματάκια μου
καλό σου ταξίδι...

 Ότι και να κάνω με όποιον τρόπο κι αν το κάνω πάντα κάτι παέι στραβά...Λες και εμένα η κυρά ζωή δε μου χρωστάει ούτε χαρές ούτε στιγμές.Έβαλα πλώρη να αλλάξω τη ζωή μου και το καράβι πάει κολοσυρτά δίπλα από το βράχια.Την ημέρα που θα πέσει πάνω ούτε ξέρω τι θα γίνει...Και δε με νοιάζει εγώ έμαθα να κολυμπάω στα βαθιά ματωμένα νερά αυτής της άγριας θάλασσας.Τα παιδάκια μου όμως που θα βρεθούν;Θεε μου...

Ας είχα ένα αστέρι να με οδηγεί....Δηλαδή είχα αλλά μου το πήρανε...Που και που το βλέπω και τρεμοσβήνει και φοβάμαι...Φοβάμαι μήπως πέσει και τσακιστεί....Θεε μου μη....

Ας είχα ένα κομμάτι στεριά να αράζει το καραβάκι μου το χάρτινο....Δηλάδή είχα αλλά την έδωσα....Χωρίς να το σκεφτώ.Για το μεγαλύτερο καλό.Για μια ζωή που τώρα γεμίζει τη ζωή μου αλλά με τιμωρεί που πρόδωσα το όνειρό μου....Και τρομάζω στην ιδέα ότι αυτό θα το πληρώνω για την υπόλοιπη ζωή μου...Θεε μου λυπήσου με....

Ας είχα μια αγάπη δυνατή να στέκεται δίπλα μου στο τιμόνι....Δηλαδή είχα αλλά την άφησα...Και τώρα ταξιδεύει σε άλλες θάλασσες χωρίς να μπορώ να δω αν πάει καλά ή αν τσακίζεται κάθε μέρα.Χωρίς να νιώθω στον αέρα το χάδι και τη σκέψη του.Χωρίς να μπορώ να του λέω κάθε μέρα "Σ' αγαπάω".Δε με γνώρισε ποτέ γιατί του κρύφτηκα σαν ήλιος πίσω από τα σύννεφα τα μαύρα τα πυκνά εκείνα που φέρνουν τη βροχή.Και τώρα....Πάλι βρέχει...Θεε μου φύλαξέ τον...

Τελικά τις πταίει;;

Αύγουστος μήνας,η ζέστη κολασμένη… 42 βαθμούς λέει το θερμόμετρο. Πρωτοφανής ακόμα και για τα κυπριακά δεδομένα. Έχουν δει κι έχουν αποειδεί οι Κύπριοι καυτά σκηνικά αλλά τόσο πολύ ποτέ. Εγώ είμαι μάλλον τυχερή αφού στο σταθμό που δουλεύω  το δωμάτιο της ροής πρέπει να είναι ψυγείο για να μην ψηθούν τα μηχανήματα χειμώνα-καλοκαίρι. 10 βαθμούς μάξιμουμ. Τυχερή μες την ατυχία να πω καθώς πρέπει να μείνω 12 ώρες κάθε μέρα χωρίς ρεπό για να δουλεύει το πρόγραμμα αφού η μία εκ των τριών που βαστάνε τη ροή του προγράμματος βρίσκεται σε διακοπές για όλο τον Αύγουστο. Και ποιος θα τραβήξει το μανίκι; Η καινούρια… Ξέρετε τώρα.

Οι ώρες περνάνε με στάδια. Το πρωί από τις 8:30 μέχρι τις 14:00 περίπου κυλάνε σαν νερό. Μετά από τις 14:00 μέχρι τις 18:00 που η ζέστη είναι στο αποκορύφωμα το ρολόι κυλάει αργά και βασανιστικά λες και κουράστηκε κι εκείνο. Κατά τις 18:30 που θα έρθουν οι κασσέτες του δελτίου να τις ελέγξω ως τις 20:00 ανοίγουν ξαφνικά τα μισοκοιμισμένα μάτια και το λιωμένο από τη βαρεμάρα μυαλό και όλα κυλάνε κανονικά. Μένει ακόμα μία ώρα {εκτός απροόπτου φυσικά} για να τελειώσει αυτή η μέρα και να πάω επιτέλους στο δροσερό μου κρεβατάκι και το μαλακό μου μαξιλάρι.

Κάθομαι έξω από το δωμάτιο της ροής να κάνω ένα τσιγάρο ακόμα{μέσα απαγορεύεται αυστηρά}. Με περιμένει ένα ποτήρι με παγάκια πάνω στο τραπεζάκι και ο Άρης,συνάδελφος που θα αναλάβει ως τις 03:00 το πρωί το πρόγραμμα.

-         Σήμερα σου έχω κάτι πολύ σπέσιαλ,μου λέει.

-         Παγωμένο τσαγάκι βλέπω εγώ. Ότι πρέπει!

-         Ναι, αλλά πολύ σπέσιαλ…

Βάζω τα χείλη στο ποτήρι. Όντως είναι παγωμένο, αλλά έχει μία παράξενη μυρωδιά. Πράσινο τσάι με…Είναι δυνατόν; Μυρίζει γιασεμί…Ναι είμαι απολύτως σίγουρη. Μυρίζει γιασεμί. Και ξαφνικά θυμάμαι… Τρέχει το μυαλό κατευθείαν σε μια βραδιά καλοκαιριού λίγο πριν τις 21:00 μετά από μια μακριά βόλτα στο κέντρο της Αθήνας για ψώνια,για καφέ στο Λουμπαρδιάρη ,κατά τις 18:30 στο σπίτι της νονάς μου και μετά στο Ηρώδειο για συναυλία που τα εισητήρια είχαν αποκτηθεί με χίλιους κόπους και πολύ καβγά με το μπαμπά που ούτε να ακούσει για ξενύχτι και συναυλίες και ύστερα από τη σφοδρή παρέμβαση της μαμάς και της νονάς το επέτρεψε αφού μεγαλώνω και πρέπει να δω και τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί λοιπόν γύρω στις 21:00 ερχόμασταν από το Νέο Κόσμο και επειδή εγώ δεν ήξερα το δρόμο με πήγαινε η κόρη της νονάς μου που είχε μάθει την Πλάκα απ’ έξω κι ανακατωτά. Και κάπου εκεί κάτω από τον Ιερό Βράχο με τράβηξε μια έντονη μυρωδιά. Μια μυρωδιά που την είχα συνηθίσει μόνο στο χωριό το εξόριστο που έμενα. Θυμάμαι αργήσαμε να φτάσουμε στο θέατρο γιατί είχα κολλήσει επάνω στο φυτό και το μάδαγα για να πάω μια χούφτα μικρά λουλουδάκια να την δώσω στη μαμά μου όταν θα γυρίζαμε. Λες και βρήκα θησαυρό σ’ αυτό το μικρό λουλούδι και θα το πήγαινα στην καλή νεράιδα σαν ένα μικρό ευχαριστώ που κατάφερα να πάω στη συναυλία.

Άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου χωρίς να μπορώ να ελέγξω τα δάκρυα. Ο Άρης παλάβωσε. «Μα τι έπαθες;» με ρωτάει. Δεν έβγαινε η φωνή μου. Έκλαιγα σαν μωρό. Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν η μυρωδιά ή η ανάμνησή της ή το γεγονός ότι ήδη στεναχωριόμουν που καλοκαιριάτικα εγώ είμαι κλεισμένη στο κλουβί της ροής αντί να κόβω βόλτες στην Πλάκα ή στο Μοναστηράκι και το βράδυ να τα πίνουμε παρέα με τα παιδιά του Μενιδιάτη. Ή μήπως ήταν ο πόνος του που θα βρώ εδώ μια χούφτα γιασεμιά να τα πάρω να τα στείλω στη μαμά μου που έχει ένα χρόνο να με δει κι εμένα και τα εγγόνια της; Και ποιος θα μου στείλει κι εμένα μια χούφτα από τα γιασεμιά της Πλάκας να τα έχω να μου παίρνει λίγο τη νοσταλγία; Τον ρώτησα που το βρήκε και την άλλη μέρα πήγα στο σουπερμάρκετ πριν πάω στη δουλειά και πήρα ένα κουτί πράσινο τσάι μιας μάρκας που δεν την είχα ξαναδεί μόνο και μόνο για τα γιασεμιά. Για μια χούφτα γιασεμιά…..