Εγραψα αυτο


Γεννήθηκα πάνω στο δρόμο! Με την βοήθεια των αστυφυλάκων! Εκεί, στο πεζοδρόμιο της οδού ντε Μπελβίλ 72…Όμορφη ιστορία, έτσι; Κρίμα που δεν είναι αλήθεια… Αυτή η εκδοχή είναι η καλύτερη από όλες! Χρειάζεται πάντα κάποιος μύθος για να συντηρεί το φαινόμενο!

Ήμουν πολύ περίεργη να δω αυτή τη παράσταση μιας και παιζόταν για 3ο χρόνο και είχε αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές. Είχα δει τη ταινία και αναρωτιόμουν πως θα το μετέφεραν. Όλα αυτά τα συναισθήματα, οι ματιές, οι κακουχίες, τα ναρκωτικά, οι έρωτες μπορούσαν άραγε να αποτυπωθούν στο θέατρο; Κι όμως ο Δημήτρης Μαλισσόβας το έφτιαξε πολύ καλά! Φυσικά χωρίς τη συγκεκριμένη πρωταγωνίστρια ίσως να μην ήταν τόσο άρτιο.

Στη παράσταση, λοιπόν. Η ζωή της Εντίθ Τζοβάνα Γκασσιόν για περίπου 2 ώρες θα ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Τελικά δεν ήταν η ταινία λίγο αλλαγμένη όπως περίμενα. Ήταν κάτι εξαιρετικό. Επικεντρώνεται στην Piaf σαν γυναίκα με πάθη και ευαισθησίες. Μια γυναίκα που η ζωή της γυρίζει γύρω από τον έρωτα και το τραγούδι, μπλεγμένη στα ναρκωτικά και στο ποτό. Ο έρωτας –κυρίαρχο στοιχείο στη ζωή της Piaf-  έχει πάντα  μάτια γαλανά, μα όταν τελειώνει τα βλέπει γκρι. Όλα ξεκινάνε από τον οίκο ανοχής που μεγάλωσε και το κουβάρι ξετυλίγετε. Η μητέρα της την αφήνει στο πατέρα της και εκείνος στη μητέρα του, στον οίκο ανοχής. Γνωρίζετε με τον μέντορα της στο δρόμο όπου τραγουδούσε, την ονομάζει Môme Piaf (σπουργιτάκι) και τραγουδά στο καλύτερο καμπαρέ. Έτσι ξεκινάει η άνοδος και οι άντρες πάνε κι έρχονται στη ζωή της. Αρκετοί ήταν νεότεροι και τους βοήθησε και στη καριέρα τους. Ένας όμως ήταν ο έρωτας της ζωής της, ο Μαρσέλ Σερντάν. Σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα καθώς πηγαίνει να τη βρει, κάτι που οδηγεί τη Piaf σε κατάθλιψη και δεν το ξεπερνάει ποτέ. Ακολουθούν το ποτό, τα ατυχήματα, τα ναρκωτικά και η μορφίνη. Όλα αυτά τσακίζουν την εμφάνιση και τη ψυχολογία της. Η ανασφάλεια εδραιώνεται μέσα της. Μαθαίνει ότι έχει καρκίνο όμως συνεχίζει να τραγουδά με μεγάλο ζήλο κάνοντας περιοδείες. Κατά τη διάρκεια ενός κονσέρτου καταρρέει. Λίγο αργότερα γνωρίζει τον Τεό Σαγαπό (Θεοφάνης Λαμπουκάς) και παντρεύονται, στα 46 η Piaf στα 26 ο Σαγαπό. Στο τέλος μαθαίνουμε ότι είχε μια κόρη που πέθανε μικρή κι αυτό ήταν πάντα το αγκάθι στη καρδιά της. Το τελευταίο τραγούδι- «Non, je ne regrette rien» -συνοψίζει την ζωή της. Μια ζωή που χωρίς αυτή ίσως να τραγουδούσε διαφορετικά και για αυτό δεν μετάνιωσε για τίποτα.

Εξαιρετικό το κείμενο και η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαλισσόβα, με γρήγορες εναλλαγές, συναισθηματικά ανεβοκατεβάσματα και προσεγμένες οι λέξεις μια-μια ώστε δεν καταλαβαίνεις πότε πέρασε η ώρα. Φαίνεται η κοπιαστική δουλειά απ’ όλη την ομάδα. Τη Μίλλη Καραλή ως Piaf συνοδεύουν ο Νίκος Λαβράνος και το κουαρτέτο του. Για τον Νίκο Λαβράνο τι να πει κανείς, η πορεία της δουλειάς του τα λέει όλα. Ο Δημήτρης Μαλισσόβας συμμετέχει και στη παράσταση - ως Johnny-  με επιτυχία αν αναλογιστώ τα γέλια και τα χειροκροτήματα όταν εμφανίζεται. Υπέροχα είναι τα κουστούμια ενώ το σκηνικό αποτελείται από πράγματα της εποχής.

Η Μίλλη Καραλή είναι εξαιρετική στο ρόλο, αεικίνητη στη σκηνή, με το ίδιο νεύρο της Piaf. «Σπάει» στο πόνο, γελάει με τη ψυχή της στη χαρά. Σαν να έχει βιώσει κι εκείνη την ζωή της Piaf. Δυναμική και αποφασιστική, άμεση και ερωτική. Ο λόγος ομοιάζει με της Piaf τόσο άψογα! Σίγουρα βοήθησε ότι η κ. Καραλή έζησε στη Γαλλία καθώς παρατηρούνται πολλές συντμήσεις στα τραγούδια και πρέπει να είσαι γνώστης της γλώσσας. Κάθε τραγούδι και συναισθήματα. Πόνος, αγωνία, αγάπη, έρωτας, απώλεια. Ο ρομαντισμός της εποχής «φυσάει» αναμεσά μας και το αίσθημα του έρωτα που νικάει τα πάντα πλανάται από πάνω μας. Περιφέρεται ανάμεσα στα τραπέζια δίνοντας την αίσθηση του καμπαρέ. Ναι, έχει καταφέρει να μας μεταφέρει στα σοκάκια που γυρνούσε η Piaf. Έχει καταφέρει να μας κάνει να κλάψουμε, να τραγουδήσουμε, να γελάσουμε. Όταν λλια και ξερει πως να ο ιδιο νευρο της αβο. ε τον Χορν. θρηνεί και φωνάζει Μαρσέλ για το χαμό του, ανατριχιάζω. Είναι λες και μας άνοιξε την «κλειδαρότρυπα» στο δωμάτιο της Piaf εκείνη τη στιγμή. Μας συγκινεί ιδιαίτερα όταν τραγούδησε το Les amants de Teruel (η μουσική είναι από την Όμορφη πόλη). Ήταν τόσο αισθαντική και στο τέλος ακούστηκαν πολλά μπράβο και φυσικά τα άξιζε! Η φωνή της «φτάνει ψηλά» και σε ορισμένα κομμάτια μας εντυπωσίασε περισσότερο! Έξυπνο θεώρησα από μέρους της που δεν επεδίωξε να μιμηθεί την Piaf. Στο τέλος μας είπε ένα Blues για το κλείσιμο, μας παρουσίασε τους μουσικούς και ανέβηκε ο Δημήτρης Μαλισσόβας για να ευχαριστήσει όλη την ομάδα.

Στο καμαρίνι μας έκανε τη χάρη να ποζάρει για εμάς και την ευχαριστούμε πολύ!

Εντίθ Πιάφ: η Μίλλη Καραλή
Σκηνοθεσία - Κείμενα: Δημήτρης Μαλισσόβας
Μουσική διεύθυνση: Νίκος Λαβράνος
Κοστούμια: Miltos
Σκηνικά: Αρετή Μουστάκα – Χριστίνα Πανοπούλου

Παίζουν οι μουσικοί: Ντράμς: Νίκος Λαβράνος
                                       Πιάνο: Αλέξανδρος Μακρής
                                       Ακορντεόν: Γιώργος Μπαμπάνης
                                       Κιθάρα: Άγγελος Γαβριήλ
                                       Μπάσσο: Γιώργος Κωνσταντίνου

Εγραψα αυτο και ειμαι και πολυ περιφανη

Τελευταία συναυλία Αλεξίου -Τσανακλίδου στο Φεστιβάλ των Βράχων

"Τραγουδα, θελω να σε ακουω..."

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου και ετοιμαζόμαστε για Χαρούλα- Τσανακλίδου(ας μου επιτραπεί την Αλεξίου να την λέω Χαρούλα καθώς οι αδυναμίες δεν κρύβονται!).Στο θέατρο Βράχων λοιπόν, στο Βύρωνα. Είναι γνωστό ότι το Φεστιβάλ των Βράχων συγκεντρώνει από τις καλύτερες παραστάσεις/συναυλίες και έτσι πρέπει να πας από πολύ νωρίς για να βρεις καλή θέση. Φτάνοντας 7.30 στην είσοδο έχουν ανοίξει ήδη οι πόρτες και οι πρώτες θέσεις έχουν γεμίσει. Σιγά-σιγά γεμίζει και περιμένουμε πως και πως να βγουν να τραγουδήσουν! Χειροκροτήματα από παντού καθώς στη σκηνή εμφανίζονται οι Nouveau Sextet και οι Παναγιώτης Τσεβάς και Δημήτρης Μπαρμπαγάλας, σημάδι ότι ξεκινάει κάτι πολύ όμορφο.Βγαίνουν κι οι τραγουδίστριες και γίνεται χαμός!! Πρώτο τραγούδι «Πες το κι έγινε»! Βροχή τα χειροκροτήματα!

Λένε κάποια τραγούδια μαζί και η Χαρούλα κατεβαίνει δίνοντας τη σκηνή στη Τσανακλίδου. Καθώς είμαι πρώτη σειρά βλέπω τη Χαρούλα από πίσω να καμαρώνει τη συνάδερφό της. Μα είναι να τις χαίρεσαι!!! Μια χημεία που έχουν!! Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που δεν τσακώνονται για τη μαρκίζα.  Η Τσανακλίδου μας μάγεψε με το «Αν μ ‘αγαπάς», τη «Νύχτα της φωτιάς», το «Μια αγάπη μικρή», «Τα παιδιά της γειτονιάς σου». Η «Σουλτάνα η Φωφώ» φυσικά δεν μπορούσε να λείπει και όλο το θέατρο τραγουδούσαμε μαζί για τη Φωφώ που έχει έναν…πω πω πω!!
Τη θαύμασα στο «Καίγομαι, καίγομαι» που η ερμηνεία της περιέχει κι ένα θεατρικό στοιχείο. Έπειτα από κάθε τραγούδι ειδικά οι πρώτες σειρές κάνουν χαμό! Όλοι φαίνεται ότι το απολαμβάνουμε, και οι πάνω και οι κάτω. Μας ξεσήκωσε με το «Γυφτάκι»  οπού ο Α.Αρκαδόπουλος μας εντυπωσιάζει με το κλαρίνο του. Πόσο παθιαστήκαμε με το «Εγώ για δυο», «Το χρώμα της μέρας», την «Αλλιώτικη μέρα» και το «Αποκοιμήθηκα» που τραγουδάμε πάλι όλοι μαζί. 

Απολαύσαμε τη Χαρούλα στα κομμάτια «Ούζο όταν πιείς», «Μάλιστα κύριε», «Τηλεφωνητής», «Πες μου πως γίνεται»,  «Στο βλέμμα σου το γκρίζο» συνοδεία κιθάρας με τον Σ.Λεμονίδη , «Μια είναι η ουσία» και «Τελι,τελι,τελι». Μας συγκίνησε με το «Τα λεφτά μου δίνω για ένα τανγκό», τη «Μάγισσα», το «Ο άνθρωπος μου», «Το κύμα», το «Δι’ευχών», το «Θεός αν είναι» και το αγαπημένο μου τη «Συναυλία». Η Τάνια Τσανακλίδου καταφέρνει πάντα να συγκινεί το κοινό με το «Μαμά γερνάω» που –προσωπική μου άποψη- δεν είναι απλά η φωνή της, είναι η ερμηνεία της. Το βλέπεις ότι το νιώθει. Μαζί είπαν μαγευτικά το «Αυτή η νύχτα μένει». Ήταν το κάτι άλλο η ερμηνεία τους.

Σ αυτό το κομμάτι (από την Άνοδο ακόμα) κάνω χάζι τη Χαρούλα που κάθεται πίσω. Δεν ξέρω τι σκέφτεται αλλά έχει ένα πολύ γλυκό μελαγχολικό βλέμμα.(Είπαμε οι αδυναμίες δεν κρύβονται!)

Σε κάποια στιγμή γίνεται μια παύση και η Χαρούλα δίνει το έναυσμα για την εισαγωγή από τη «ροκ μπαλάντα» εμφανώς συγκινημένη. Αρχίζει η «ροκ μπαλάντα», ανάμεσα τραγουδάει το «φεύγω» και τελειώνει με τη «ροκ μπαλάντα». Μας λέει πως τώρα ο Αντώνης είναι με τους θεούς, παίρνει τη κιθάρα της και μας τραγουδάει λίγο από το «ξημερώνει». Στιγμές -στιγμές τα μάτια της έχουν μια γλυκιά μελαγχολία.

Συνεχίζει με το «Μινοράκι» οπού μας κάνει κομμάτια. Είχα ακούσει τον Φασουλή να λέει κάποια στιγμή ότι η Χαρούλα «μας ξύνει σιγά-σιγά τη πληγή». Πόσο δίκιο είχε. Μας κάνει κομμάτια τη μια στιγμή και την άλλη τραγουδάει με τόσο κέφι που είσαι έτοιμος να σηκωθείς να χορέψεις!

Για να περάσουμε  στο δεύτερο μέρος αποχωρούν οι ερμηνεύτριες και μένουν στη σκηνή οι μουσικοί οπού μας παίζουν ξεσηκωτικές μελωδίες. Κι εδώ παλαμάκια! «Μπαίνουμε» στα πιο ξεσηκωτικά κομμάτια!
Ενώ καθόμαστε καθ΄ όλη τη διάρκεια δεν αντέξαμε να μη σηκωθούμε και μετά το «Δι’ευχών» αποθεώνουμε τις αγαπημένες μας τραγουδίστριες από κοντά! Χέρια σηκώνονται όλα μαζί, στόματα τραγουδούν, φωτογραφίες και βίντεο δίνουν και παίρνουν, χαμόγελα σε όλα τα πρόσωπα που αποτυπώνουν την ευτυχία μας!! Μας παρουσιάζουν τους μουσικούς και αποχωρούν αλλά δεν τις αφήνουμε να φύγουν. Φυσικά θέλουμε κι άλλο παρόλο που έχουν περάσει 3 ώρες! Φωνάζουμε «Κι άλλο! Κι άλλο!» και μας κάνουν τη χάρη να ξαναβγούν! Για το τέλος στα encore μας είπαν τον «Ανθρωπάκο», το «Ένα φιλί» – το νέο τραγούδι της Χαρούλας-  και οι δυο μαζί αγκαλιασμένες και πιασμένες χέρι -χέρι το «Τίποτα δεν πάει χαμένο».

Επειδή τίποτα δεν έχει μια πλευρά, δεν ήταν όλα ρόδινα. Από πέρυσι στο Βράχων βάζουν καρέκλες και έτσι κάποιοι που θέλουμε να είμαστε όρθιοι αναγκαζόμαστε να κάτσουμε, στερώντας έτσι εν μέρει σε περισσότερο κόσμο να απολαύσει τη συναυλία και μη έχοντας συγκεκριμένες θέσεις εκείνοι που είναι με αναπηρικά καροτσάκια. Προσωπική μου άποψη ότι θα έπρεπε να υπήρχαν ειδικές θέσεις για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και χώρος για όρθιους. Στα μείον επίσης θεώρησα πως ήταν κάποιος κόσμος που φώναζε στο τέλος όταν η κ.Τσανακλίδου μας μιλούσε για το ωραίο ταξίδι που είχαν με τη Χαρούλα φέτος. Ευτυχώς η Χαρούλα έκανε νόημα και μπόρεσε να μας μιλήσει η Τσανακλίδου.

Περιμένοντας να αδειάσει λίγο το θέατρο για να φύγουμε ακούω το κόσμο ενθουσιασμένο και χαρακτηριστικά ένα κορίτσι να λέει ότι αυτή την ένταση δεν την έχει ξαναζήσει σε συναυλία. Οι θαυμαστές κινούμαστε προς τα καμαρίνια περιμένοντας να δούμε τις αγαπημένες μας τραγουδίστριες, να πούμε ένα συγχαρητήρια, να μας υπογράψουν κάτι ή να βγούμε μια φωτογραφία αν δεν είναι κουρασμένες. Βγήκαν χωριστά, υπογράψαν, βγήκαν φωτογραφίες, μας μοίρασαν χαμόγελα και αποχωρήσαμε όλοι. Η αίσθηση που μου άφησε είναι μια τρομερή ενέργεια και χαρούμενη διάθεση που έχει κρατήσει ακόμη!

Εύχομαι να είναι καλά και να μας χαρίζουν τέτοιες όμορφες βραδιές!

Οι Nouveau Sextet είναι: Θωμάς Κωσταντίνου
                                        Δημήτρης Τσάκας
                                        Σωτήρης Λεμονίδης
                                        Κώστας Μερετάκης
                                        Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος
                                        Κώστας Κωνσταντίνου

Μαζί τους έπαιξαν οι: Παναγιώτης Τσεβάς
                                 Δημήτρης Μπαρμπαγάλας

**Αρνητικα σχολια θα σβηνονται**

Εγραψα το παρακατω αρθρο για την αγαπημενη μου ηθοποιο! Μια παρασταση σταθμο που θα την προτεινα σε ολους! Αλλη μια παρασταση στο Γαλατσι, 15 Σεπτεμβριου μενει!

Αν δεν αγαπήσεις, δεν γράφεις, αν δεν δακρύσεις, δεν γράφεις.

«Γιατί βρε άνθρωπε κουτέ δε φιλοσόφισες ποτέ στη σύντομη ζωή σου, παρά κλαις και μαραζώνεις και το κέφι σου χαλάς, κει που πήγαν τόσοι άλλοι, οι μικροί και οι μεγάλοι κάποτε κι εσύ θα πας.»

Έτσι ξεκινάει μια παράσταση που για 5ο χρόνο συνεχίζει ακάθεκτη. Είναι η γνωστή «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα Μεντή. Ξεκίνησε από τη σκηνή Βολανάκης στο θέατρο Ιλίσια και αυτό το χρόνο κάνει περιοδεία στην Ελλάδα. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου-η γριά όπως τη λένε πολλοί- ήταν μια από τις σημαντικότερες στιχουργούς, που λόγω του πάθους για την πόκα πουλούσε τα τραγούδια της κι έτσι πολλά τραγούδια έχουν «βγει» με άλλο όνομα. Ο μόνος που της φέρθηκε σωστά σε αυτό το θέμα ήταν ο Καλδάρας. Η Ευτυχία ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα που πήγαινε κόντρα στην εποχή και στα έθιμα που θέλανε τη γυναίκα μέσα στο σπίτι. Γεννιέται στο Αϊδίνι, στη Μικρασία και με τη Μικρασιατική καταστροφή έρχεται στην Αθήνα με δυο μικρά παιδιά και τη μάνα της. Οι δυσκολίες πάρα πολλές  και παρ ότι έχει πτυχίο δασκάλας την κερδίζει το σανίδι.

Η Νένα Μεντή μπαίνει στη σκηνή καπνίζοντας. Πόσο αντισυμβατική γυναίκα! Η ώρα περνάει και δεν το καταλαβαίνει κανείς, μας εχει καθηλώσει! Με τα τραγούδια, με τη ζωή της. Με τη δύναμη ψυχής μιας γυναίκας που επέζησε από την Μικρασιατική καταστροφή, το Β παγκόσμιο πόλεμο και τη Χούντα. Γιατί λίγο-λίγο η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου παίρνει σάρκα και οστά και μέσα από το στόμα της Νένας Μεντή μας αφηγείται τη ζωή της. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η ηθοποιός δεν έχει «σχέσεις» με τη Μικρασία καθώς η «αύρα» της πάνω στη σκηνή είναι λες και γνωρίζει απο «πρώτο χέρι» τα γεγονότα. Κι όμως αυτό είναι που την κάνει εξαιρετική ηθοποιό. Φαίνεται πως αγαπάει αυτό που κάνει, το νιώθουμε εμείς οι «από κάτω». Η παράσταση δεν εκτυλίσσεται  χρονικά αλλά συνειρμικά.

Βλέπουμε τόσο ζωντανά το διωγμό της Μικρασίας, νιώθαμε τη δίψα που ένιωθε κι εκείνη στο πλοίο. Μέσω αστείων περιστατικών αλλά και θλιβερών μαθαίνουμε ότι η Ευτυχία και την τράπεζα της Αγγλίας να της δώσεις θα την χρεοκοπήσεις, ότι έχει δυο παιδιά, ότι αγαπάει την πόκα. Η πόκα ήταν το πάθος της. Τόσα τραγούδια πούλησε για λίγα λεφτά -συγκριτικά με την αξία των τραγουδιών- που χάθηκαν στη πράσινη τσόχα. Έρχεται στην Αθήνα, την κερδίζει το θέατρο και περιοδεύει με μπουλούκια αλλά και με τον θίασο της Κοτοπούλη.

Μεταφερόμαστε στις εποχές που  το βιβλιοπωλείο του Γκοβόστη ήταν σ ένα ημιυπόγειο και η Ευτυχία γνωρίζει εκεί το δεύτερο άντρα της , τον Γιώργο. Αστυνομικός το επάγγελμα. Μαζί δεν κάνουν παιδιά αλλά είναι πολύ αγαπημένοι. Μάλιστα της εξέδωσε και δυο ποιητικές συλλογές.  Όταν ο Γιώργος πεθαίνει από τον πόνο πέφτει με τα μούτρα στα χαρτιά. Τα παιδιά ήταν από το πρώτο της γάμο – τον οποίο δεν ήθελε- με τον Νικολαΐδη. Η κόρη της Μαίρη (Λαίδου) ήταν ηθοποιός και παντρεύτηκε τον Φραγκίσκο Μανέλη, χαρίζοντας της έτσι την εγγόνα της, τη Ρέα. Μαθαίνουμε πως και η Ρέα βγαίνει στο θέατρο αλλά χάνει μικρή τη μητέρα της. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της παράστασης εκεί οπού η Ευτυχία χάνει τη κόρη της. Η Νένα Μεντή χωρίς απαραίτητα να μιλάει μας δείχνει μέσω των κινήσεων και των μορφασμών το πόνο της μάνας να χάνει το παιδί της. Η κραυγή της ηχεί στα αυτιά μου τόσο δυνατά, σα να μου ξεσκίζει τη ψυχή. Εκεί έρχεται το «Δυο πόρτες έχει η ζωή» να μας θυμίσει πως «όλα είναι ένα ψέμα» και το κοινό πάλι χειροκρότημα. Είναι βλέπεις αυτά τα πράγματα που ξέρεις ότι φτάνουν τα μύχια της ψυχής σου και την διαλύουν.  Μια εξίσου συγκινητική στιγμή είναι όταν βλέπουμε το θάνατο της μητέρας της,6 του Μάρτη –μας λέει- και αμέσως πέφτει το τραγούδι «τι έχει και κλαίει το παιδί» μαζί με τα χειροκροτήματα του κόσμου. Τους ακούς να κλαίνε, κλαις κι εσύ. Ένα ολόκληρο θέατρο λυγίζει στα βάσανα αυτής της γυναίκας.  Βλέπουμε μπροστά μας την Νένα Μεντή να μεγαλώνει, να γερνάει, και σκέφτομαι πόσο καλή ηθοποιός είναι! Καταφέρνει να μας δώσει την εικόνα της Ευτυχίας στο τέλος της ζωής της. Φοράει τσεμπέρι, τα μαύρα γυαλιά- σήμα κατατεθέν της Ευτυχίας- και ακόμα κι λόγος φαίνεται να δυσκολεύει. Μας «αποχαιρετά» διακωμωδώντας τον εαυτό της, διαβάζοντας ένα γράμμα που έχει στείλει η δεύτερη κόρη της, η Μαίρη, στη Ρέα λέγοντας πως η γιαγιά ασθενεί και θα πεθάνει.

Όμως…τέλος; Και βέβαια όχι! Δεν θα προδώσω το τέλος – για τους λίγους που δεν το έχουνε δει.

Τελειώνοντας η Νένα Μεντή κάθεται και τραγουδάει το τραγούδι του τέλους (Δυο πόρτες έχει η ζωή) μαζί μας ενώ όλο το θέατρο είναι όρθιο και την χειροκροτάει με ενθουσιασμό. Από τους γύρω μου ακούω όλο κολακευτικά σχόλια και κόσμο που ζητάει χαρτομάντηλο. Ναι, είναι αλήθεια, δεν μπορεί να μη πας να δεις τη συγκεκριμένη παράσταση και να μη χρειαστείς χαρτομάντηλο.  Μετά στα καμαρίνια κόσμος μαζεύεται να τη συγχαρεί και να της πουν για τους δικούς τους συγγενείς από τη Μικρασία, για τη συγκίνηση που τους προσέφερε. Είναι κάτι μαγικό αυτή η παράσταση και μόνο αν τη δει κάποιος καταλαβαίνει τι εννοώ.

Ο Πέτρος Ζούλιας έχει καταφέρει να χωρέσει άψογα μέσα σε μιάμιση ώρα περίπου τη ζωή μιας αντισυμβατικής και μαχητικής γυναίκας που μεγαλούργησε στο λαικό τραγούδι.  Σαν bonus φεύγοντας ακούμε την Νένα Μεντή να τραγουδάει η ίδια το «Δυο πόρτες έχει η ζωή» κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. (Δημιουργία του Γ. Χριστοδουλόπουλου) Συγχαρητήρια αξίζουν και στην Ε. Βραχάλη για την επιλογή των τραγουδιών. Η παράσταση είναι βασισμένη στο βιβλίο της Ρέας Μανέλη «Η γιαγιά μου η Ευτυχία».

Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&id=4277#ixzz3D8AI2Kzp