(φωτ.angie)

Μετά απο πολύ καιρό κάθησα να φτιάξω φωτογραφίες μου.Διάλεξα μια αγαπημένη,όπως είναι όλες άλλωστε,και άρχισα να την πειράζω.Είχα τόσες εναλλακτικές,τόσους διαφορετικούς τρόπους να την αλλάξω.Να την φτιάξω σαν να είναι ζωγραφισμένη απο χέρι έμπειρου ζωγράφου.Σαν να είναι σκαλισμένη στο ξύλο.Η σαν ένα όμορφο ψηφιδωτό.Λες και την βλέπω μέσα απο ένα τζάμι την ώρα που βρέχει ή όταν τρέχω γρήγορα με το αυτοκίνητο.Να είναι πρωί,μεσημέρι ή σούρουπο.Χαρούμενη,λυπημένη ή μελαγχολική.Τόσα χρώματα.Τόσα σχέδια.Τόσες διαφορετικές οπτικές.
Έμεινα με τις ώρες να την πλάθω.Ξανά και ξανά.Ώσπου ήρθε ο κορεσμός.
Σταμάτησα και άπλωσα τον καμβά μπροστά μου.
Πολλά τετράγωνα.Το ένα δίπλα στο άλλο.Τόσο κοντά.Και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.Παρόλο που είχαν το ίδιο θέμα.Διαφορετικές αντιλήψεις.Διαφορετικά πιστεύω.Διαφορετικές ευαισθησίες.Διαφορετικά θέλω.




Κάτι σαν τους ανθρώπους.Απο το ίδιο υλικό φτιαγμένοι και όμως τόσο ξεχωριστοί.Και αυτό το ξεχωριστό δεν μπορούμε να το δεχτούμε.Ίσως το φοβόμαστε.Και προσπαθούμε να το αλλάξουμε.Να φτιάξουμε τους άλλους στα μέτρα μας.Να είναι σαν και εμάς.Γιατί εμείς στα μάτια μας είμαστε οι σωστοί.
Και πόσο πιο όμορφο θα ήταν να μπορούσαμε να δεχτούμε τους άλλους όπως ακριβώς είναι.Να ανεχόμαστε τα ελαττώματα τους,να καταλαβαίνουμε τις αδυναμίες τους,να απολαμβάνουμε τα χαρίσματα τους,να χαμογελάμε με την ιδιαιτερότητα τους.Να σεβόμασταν το μοναδικό 'είναι' τους




Απόμεινα να κοιτάζω τις ζωγραφιές μου μην μπορώντας να διαλέξω ποια μου άρεσε πιο πολύ.
 

...αν και μέσα μου ήξερα...
 

Η αρχική φωτογραφία.Ανέγγιχτη

.

.

Το νέο ζευγαράκι πάει τις πρώτες του διακοπές μαζί. Ενθουσιασμένοι ανεβαίνουν τα σκαλιά του πλοίου χεράκι-χεράκι. Κάθονται αγκαλίτσα και κάνουν σχέδια για τις μέρες που θα περάσουν μαζί. Το πλοίο ξεκινάει. Εκείνη παίρνει την φωτογραφική της προσπαθώντας να αποθανατίσει τους γλάρους που περνάνε από δίπλα της και εκείνος αφοσιώνεται σε μια αθλητική(πως και έτσι) εφημερίδα.

-Αγάπη μου βλέπεις τους γλάρους?

-Ναι

-Κοίτα πόσο κοντά μας είναι! Απίστευτο ε?

-Ναι

-Μωρό μου? Ποιο νησάκι είναι εκεί?

-Ο Πόρος (Απαντάει χωρίς καν να πάρει τα μάτια του από την εφημερίδα)

-Και αυτό εκεί?

-Κύθηρα

-Και αυτό? Που φαίνεται από μακριά?

-Ίος

-Και εκείνο εκεί?

-Πόρος

-Μα αυτό μου το ξανάπες!

-Ναι? Τότε θα είναι τα νησιά Φίτζι

- :(

.

.

.

. 

Μεσημεράκι. Ήλιος. Ζέστη. Και κάνουν τις πρώτες τους βουτιές στην θάλασσα.

-Αγάπη μου να σου δείξω πώς να κάθεσαι περισσότερη ώρα κάτω από το νερό?

-Αμέ

-Λοιπόν άκου. Παίρνεις μια φορά βαθιά αναπνοή

-Ναι…

-Παίρνεις δεύτερη φορά βαθιά αναπνοή

-Ναι…

-Και βουτάς την τρίτη

-Τι λες κοπέλα μου? Σιγά μην περιμένω μέχρι την Τρίτη για να βουτήξω!!!

-?

.

.

.

.

Βραδάκι. Ξαπλωμένοι σφιχτά αγκαλιά σε μια μικρή σκηνούλα κάτω από τα δέντρα  

-Ξέρεις μωρό μου αρέσεις στην φίλη μου την Ματούλα?

-Ναι ε? Γιατί τι σου είπε?

-Ε, να ότι είσαι πολύ ωραίο παιδί, καλός, έξυπνος, γοητευτικός…

-Ναι ε?

-Ναι.. αλλά μου είπε τι να κάνει, αφού είσαι πιασμένος…

-Έλα μωρέ. Αν στεναχωριέται που είμαι πιασμένος το κορίτσι ας έρθει να με τρίψει

-:p     

.

.

.

(φωτ.angie)

Γύρισα το βλέμμα μου προς τα αριστερά.Και είδα τον ουρανό ροζ και μωβ να χρωματίζει απαλά την θάλασσα.Και μικρά λευκά διαμάντια να επιπλέουν στην επιφάνεια.Και είδα καράβια πολλά να στέκουν ακίνητα στα νερά.Λες και δυο παιδικά χέρια τα είχαν αφήσει για να παίξουν αλλά βαρέθηκαν.Και αυτά παρατημένα περίμεναν.Και όλα ήταν μαζί και το καθένα μόνο του.Και ένιωσα την θλίψη τους.Και την μοναξία τους.Και ήθελα να έχω μια μεγάλη αγκαλιά να τα χωρούσα όλα μέσα της.Και το μόνο που απόμεινα να κάνω ήταν να τα κοιτάω καθώς απομακρυνόμουν.Και όλο πιο πολύ γέμιζε μέσα μου η μελαγχολεία τους.

Και ήρθε ένα αεράκι και μου χάιδεψε τα μαλλιά.Πάγωσα.Και έψαξα δυο χέρια να με ζεστάνουν.Έκλεισα τα μάτια και προσποιήθηκα οτι δεν υπάρχει το ηλιοβασίλεμα δίπλα μου.Ούτε τα καράβια.Ούτε η μοναξιά...

Η πείνα χτυπά αλύπητα την πόρτα μου εδώ και ώρες.Προσπαθώ να φανώ υπεράνω και να συνεχίσω την δίαιτα που με τόσο κόπο κάνω απο το πρωί.Αλλά...η αδυναμία του χαρακτήρα μου φαίνεται ακόμα μια φορά και υποκύπτω.Μπαίνω αποφασιστικά στην κουζίνα και αρχίζω τα μαγικά μου...

Βάζω στην βαθιά κατσαρόλα το λάδι να κάψει.Καθαρίζω και ψιλοκόβω το κρεμμύδι και το σκόρδο.Τα ρίχνω με μαεστρία στο λάδι να τα σωτάρω.Σειρά έχουν τώρα τα μύδια,οι γαρίδες,το καβούρι.Τα στολίζω με αλάτι,πιπέρι,δάφνη,λευκό κρασί.Και παίρνω το μπουκάλι με τα αποφλοιωμένα ντοματάκια για τελείωμα.

Το χαμόγελο παγώνει στα χείλη μου διαπιστώνοντας οτι δεν μπορώ να το ανοίξω.Δοκιμάζω όλους τους τρόπους.Με πετσέτα,με ανοιχτήρι,χτυπώντας το στον τοίχο.Τίποτα!

Βγαίνω απελπισμένη στον δρόμο.Πάνω μου ένα φαρδύ νυχτικό με ένα τεράστιο μωβ tweety και το μπουκάλι με τα ντοματάκια στο χέρι.

-Σας παρακαλώ.Ποιος μπορεί να μου ανοίξει το μπουκαλάκι?Το φαγητό επάνω καίγεται...

Οι άνθρωποι με κοιτούν περιφρονητικά.Ενα παιδάκι τραβάει την φούστα της μαμάς του και με δείχνει τρομαγμένο .Δυο κοπελές με προσπερνούν χαχανίζοντας.Μια γιαγιά μου κουνάει την μαγκούρα της και αρχίζει να παραμιλάει..πως κατέντησαν οι νέοι σήμερα.Και εκεί που αρχίζω να χάνω τις ελπίδες μου απο το βάθος του δρόμου με πλησιάζει ένας νεαρός...

-Θέλετε να σας βοηθήσω?

Παίρνω το πιο αθώο μου βλέμμα,πεταρίζοντας ελαφρώς τις βλεφαρίδες μου και φορώντας το πιο γλυκό μου χαμόγελο...

-Αλήθεια?Μπορείτε?

Και ναι λοιπόν...ένας μεγάλος έρωτας γεννιέται!

Μπα...Που τέτοια τύχη...

Πάντως η μακαρονάδα μου έγινε καταπληκτική!

(φωτ.angie)

Το πιάνο παρατημένο σε μια γωνιά του σπιτιού.Σκονισμένο.Έχω πάνω απο μήνα να το αγγίξω.Περνάω απο μπροστά του και δεν το κοιτάω καν.Σαν να φοβάμαι.Να φοβάμαι τι?Μήπως μου θυμήσει ποια ειμαι?Τι πρέπει να κάνω?Μήπως φοβάμαι τα συναισθήματα που θα μου βγάλει αν του αφεθώ?Φοβάμαι να νιώσω?Το προσπερνάω περιφρονητικά κάθε μέρα με ένα ανόητο σφίξιμο στο στομάχι και με την σκέψη οτι αύριο ίσως μπορέσω.Ίσως να μπορέσω...

Απο το βάθος του χώρου με φωνάζει.Με μεγάλα αποφασιστικά βήματα το πλησιάζω και τραβάω το σκαμπό.Βυθίζω τα δάχτυλα μου στα πλήκτρα.Άλλοτε θα με πείραζε η σκόνη που κόλησε με αυθάδεια στα χέρια μου.Τώρα όχι.Ενα μικρό τρέμουλο και η σκέψη οτι ξέχασα.Ξέχασα?

Αρχίζω να παίζω.Μελωδίες βγαίνουν απο μέσα μου,μεταφέρονται στις χορδές και απλώνονται στον χώρο.Οι σκέψεις διαλύονται και παρασύρομαι σε ένα υπέροχο ταξίδι ονείρων.Τα μάτια κλειστά.Το κορμί συντονισμένο σε απόλυτη αρμονία.Γύρω σκοτάδι.Και η μουσική.Σαν ηλεκτρικό ρεύμα με διαπερνάει απο τα πόδια,την ραχοκοκαλιά μέχρι ψηλά το κεφάλι.Σκοτάδι.Και μουσική.

 Μερικές φορές απομακρύνεσαι απο όλα αυτα που αγαπάς και σε γεμίζουν.Κλείνεσαι στον μικρόκοσμό σου και το μόνο που κάνεις είναι να περιμένεις να περάσουν οι μέρες...

Να περάσουν οι μέρες...

Να περάσουν οι μέρες...

(φωτ.angie)

 Ακροβατώντας στην άκρη του γκρεμού

Μένα τριαντάφυλλο στο στήθος γαντζωμένο

Στάζοντας μέλι σ'ανυποψίαστους θεούς
 

Και ένα τραγούδι ίσως παραπονεμένο


 

Χορεύω πάλι με τους ώμους μου γυμνούς
 

Και ένα χαμόγελο στα χείλη απλωμένο
 

Σκορπώντας άρωμα απο κόσμους μακρινούς
 

Και μια δροσιά απο κάποιον κήπο ξεχασμένο


 

Ψέλλνοντας ήρεμους μελωδικούς σκοπούς
 

Μ'ένα βιολί ξεθωριασμένο απο τον χρόνο
 

Να 'ρθω ένα βήμα πιο κοντά στους ουρανούς
 

Μήπως μπορέσω να απαλύνω πια τον πόνο


 

 Μακριά απο ξύλινα τοπία και καιρούς
 

Αποκοιμιέμαι σ'ένα σύννεφο επάνω
 

Αφήνω πίσω μου συντρίμμια και καημούς
 

Και ένα δάκρυ ας κυλήσει παραπάνω

Το ζευγάρι καθισμένο κολλητά στον μεγάλο γωνιακό καναπέ. Σε εκείνη την καφετέρια είχαν ανταλλάξει τα πρώτα δειλά αγγίγματα και βλέμματα. Ήταν ξεχωριστό μέρος γι αυτούς. Μετά λοιπόν από τρεις μέρες απουσίας και έναν τρικούβερτο καυγά πήγαν να χαρούν εκεί την επανένωση τους με δυο μεγάλα ποτήρια μιλκ-σεικ.

-Μου έλειψες…

-Και μένα μου έλειψες!

-Δεν θέλω να τσακωνόμαστε..

-Ούτε εγώ θέλω!

-Σ’αγαπάω χαζούλι..

-Και εγώ σ’αγαπάω!

-Κοίτα τι έχω για σένα…

Απίστευτο! Της είχε πάρει δωράκι! Ήταν μαζί λίγους μήνες τώρα και δεν της είχε κάνει ποτέ δώρο. Το έπιασε με λαχτάρα στα χέρια της και άρχισε να φαντάζεται τι θα μπορούσε να είναι…

-Μμμμ…λες να είναι άρωμα?Μπα…δεν νομίζω είναι ελαφρύ…

Να είναι κάτι σε αρκουδάκι? Αλλά μακρόστενο? Όχι όχι..

Κάτι διακοσμητικό για το σπίτι? Μπορεί..

Εσώρουχα! Αυτό θα είναι! Τι χρώμμα να διάλεξε κατ τι.. σχήμα..?

Έσκισε αχόρταγα το περιτύλιγμα να δει επιτέλους τι είχε μέσα!

-Ωωωω..ένα αυτοκινητάκι…

-Ναι! Δεν είναι τέλειο! Ήθελα να στο πάρω σε κόκκινο χρώμα αλλά δεν βρήκα..

-Ναι…είναι…πολύ όμορφο…σ’ευχαριστώ…

Το ακούμπησε δίπλα της με ένα μικρό σύννεφο απογοήτευσης να πλανιέται στον αέρα..

-Τι? Δεν σου άρεσε?

-Όχι,όχι αγάπη μου! Μου άρεσε πολύ!

-Ε, τότε γιατί δεν το βγάζεις να το παίξεις?

-Να το παίξω?

-Ναι,ναι! Βζουν βζουν πάνω στο τραπέζι!

-Μέσα στην καφετέρια? Ε..ξέρεις θησαυρούλη  μου προτιμώ να το παίζω μόνη μου σπίτι…

 ΥΓ. Ένα έχω να πω: Οι άντρες μερικές φορές, όσο σκληροί και αν θέλουν  να δείχνουν, είναι  τα πιο υπέροχα, αθώα και γλυκά παιδιά του κόσμου!

 (φωτ.angie)

Η σιωπή φόρεσε τα καλά της και κοιτάχτηκε στον καθρέπτη
Ένα μεγάλο χαμόγελο απλώθηκε και την φώτεισε ολόκληρη
Σήμερα ήταν η μέρα της και ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει
Έκλεισε την μεγάλη σιδερένια πόρτα και χύθηκε στον δρόμο

Πέρασε μπροστά απο την μοναξιά και την χαιρέτησε μ'ενα νεύμα

Δίπλα της κάποιες σκέψεις είχαν στήσει καυγά
Όλες είχαν δίκιο και άδικο μαζί
Και προσπαθούσαν να επιβάλλουν την γνώμη τους με κάθε τρόπο

Η σιωπή μπήκε ανάμεσα τους και μ'ένα μαγικό τρόπο τις ηρέμησε

Μερικά στενά πιο κάτω δυό 'πρέπει ' έκαναν διαδήλωση
Είχαν μεγάλο πανό και τύμπανα
Και με δυνατή σταθερή φωνή διαλαλούσαν τους νόμους

Η σιωπή τα κοίταξε λίγο και τα πλησίασε
Τόσο απόλυτα και αδιαπραγμάτευτα..

Τους κατέβασε με ένα απαλό άγγιγμα το πανό
Και ησύχασε τα τύμπανα

Στην γωνία ένα παράπονο κλαψόυριζε παραπονεμένα
Είχε έναν κόμπο στον λαιμό και δεν μπορούσε να ανασάνει

Η σιωπή το αγκάλιασε και του σκούπισε τα δάκρυα

Απο την άλλη άκρη του δρόμου βλέπει να έρχεται καταπάνω της ο θυμός
Ψηλός,με δυνατά μπράτσα και με μια σκληρή έκφραση στο πρόσωπο του

Η σιωπή σηκώθηκε και πριν προλάβει να της μιλήσει
τον κατεύνασε μ'ένα μοναχά βλέμμα...

Μέσα σ'ένα στενό διέκρινε την αδύνατη φιγούρα της απογοήτευσης
Στεκόταν μόνη της στο σκοτάδι και ψιθύριζε
Η σιωπή την έπιασε τρυφερά απο το χέρι
Και την έβγαλε στο φως

Και εκεί που όλα είχαν μπει σε μια τάξη
Μια βοή τους έκανε να κοιτάξουν στον ουρανό
Ο ήλιος είχε κρυφθεί πίσω απο μια μάυρη σκια
Και ο φόβος ατρόμητος έκανε την εμφάνιση του

Για μια στιγμή η σιωπή φοβήθηκε
Οι σκέψεις άρχισαν να παραμιλάνε
Και ο κόμπος απο το παράπονο έκατσε στον λαιμό της

Χωρίς να δειλιάσει σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε τον φόβο κατάματα

Δεν υπάρχει χώρος για σένα εδώ σήμερα

Μπορούμε να υπάρξουμε για μια μέρα και χωρίς εσένα

Ο φόβος κατέβασε το κεφάλι και έφυγε αθόρυβα

Και μια λυτρωτική σιωπή σκέπασε γαλήνια την πόλη

 (φωτ.angie)

Όταν ήμουν παιδί πίστευα...

Ότι οι πεταλούδες δεν πεθαίνουν ποτέ


Ότι η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι ένα μπωλ παγωτό


Ότι μ'ένα χαμόγελο μπορείς να καταφέρεις τα πάντα


Ότι στο τέλος του ουράνιου τόξου υπάρχει χρυσάφι


Ότι ολόκληρος ο κόσμος χωράει σε μια αγκαλιά


Ότι είναι πολύ εύκολο να πετάξεις,αρκεί να το πιστέψεις


Ότι η καλύτερη συγνώμη είναι ένα φιλί


Ότι ο καθένας μέσα του έχει κρυμμένη μια μελωδία


Ότι τα λουλούδια ανθίζουν όλο τον χρόνο


Ότι το γέλιο είναι γεμάτο χρώμματα


Ότι ένα βλέμμα μπορεί να φανερώσει τις μεγαλύτερες αλήθειες


Ότι μια λέξη μπορεί να αλλάξει τα πάντα μέσα σου






 

Τώρα που μεγάλωσα... 

πάνω-κάτω πιστεύω τα ίδια

 (φωτ.angie)

Ο Ερνέστο πείραζε συνεχώς την Σαλώμη.Της έβγαζε τα γυαλιά,της τραβούσε τις κοτσίδες και όλο της φώναζε!Εκείνη αγανακτισμένη το είπε στην μαμά της.Η μαμά της χαμογέλασε και της απάντησε οτι μάλλον ο Ερνέστος είναι ερωτευμένος μαζί της.

Ερωτευμένος?
Τι είναι ερωτευμένος?


Ερωτευμένος είναι να να γελάς και να κλαις μαζί
Να ακούς στα αυτιά σου μελωδίες αγγελικές
Να χαμογελάς μόνος σου στον δρόμο χωρίς προφανή λόγο

Ερωτευμένος είναι φωτιά
Να καίγεσαι γλυκά μέσα σου
Να νιώθεις φτερουγίσματα στο στομάχι
Και δυνατά χτυποκάρδια στο στήθος

Ερωτευμένος είναι βροχή
Σε παρασέρνει
Και σε ανεβάζει ψηλά

Ερωτευμένος είναι να είναι Σάββατο
Και να σου φαίνεται αιώνας μέχρι να έρθει η Δευτέρα

Ερωτευμένος είναι ζάχαρη και μέλι
Μπισκότα κανέλας
Τσουρεκάκια με μερέντα

Ερωτευμένος είναι να χάνεσαι
Και τα πόδια να μην πατάνε στην γή

Όταν είσαι ερωτευμένος νομίζεις οτι πετάς
Οτι ο ήλιος είναι ακόμα πιο φωτεινός
Και όλα γύρω είναι όμορφα

Όταν είσαι ερωτευμένος σφυρίζεις χαρούμενους σκοπούς
Τραγουδάς μελιστάλακτες νότες
Και χορεύεις στα σύννεφα

Τα μάτια λάμπουν
Γεμίζεις ενέργεια
Και αισθάνεσαι ζωντανος

Όταν είσαι ερωτευμένος είναι κάθε μέρα Κυριακή
Σε ένα μεγάλο λούνα-παρκ
Με καραμελωμένα μήλα και μαλλί της γριάς

Να γυρίζεις γύρω-γύρω
Να γελάς
Και να αλλάζουν τα πάντα μέσα σου


 

Είναι όμορφο να είσαι ερωτευμένος

Και ας πονάει μετά...

Μετά απο δυό φόρες έρωτα και πάθους,το ζευγάρι αγκαλιασμένο χαλαρώνει στο κρεβάτι.Εκείνος την σφίγγει δυνατά με τα στιβαρά του μπράτσα και της λέει:

-Αχ μωράκι μου,δεν θα ήταν τέλεια να κάνουμε έρωτα κάθε βράδυ?

-Ναι! (απαντάει  εκείνη χαμογελωντας)

-Και να ξυπνούσαμε μαζί,και να περνάγαμε όλη την μέρα μας μαζί,να μου μαγείρευες,να πηγαίναμε βολτίτσες,να κάναμε μαζί μπανάκια

-Μμμμ....ναι....

-Και να είχαμε κανένα κουτσούβελο να τρέχει στα πόδια μας..

-Τι?

-Ξέρεις κάτι?Θα ήθελα να γίνεις γυναίκα μου!

-Ε....τι λες καλέ?Μόνο δύο μήνες με ξέρεις!

-Δεν έχει σημασία αυτό.Αν ταιριάζουν δυο άνθρωποι φαίνεται απο την αρχή

-Δεν είναι έτσι τα πράγματα.Πρέπει να ωριμάσει πρώτα η σχέση...

-Δηλαδή απορρίπτεις την πρόταση γάμου μου?

-Καλά σοβαρά μιλάς?Έπειτα αν σκεφτόμουν να παντρευτώ θα ήθελα να συζήσω πρώτα με τον άλλον.Να γνωριστούμε..

-Α!Όλα και όλα!Άκου να σου πω κοπελιά!Εγώ δεν είμαι έτοιμος ακόμα να συζήσω!

- ???

Και μετά λένε οτι οι γυναίκες είναι παράξενα όντα!

(φωτ.angie)

Σήμερα πήρα το πτυχίο του δύτη.

Απίστευτο και όμως αληθινό!

Η συμφωνία ήταν απλή.Βουτάμε απο σκάφος στην μανιασμένη θάλασσα,κατεβαίνουμε στα 20 μέτρα και όποιος επιζήσει γίνεται επίσημα πτυχιούχος!

 Ένα ολόκληρο μήνα προετοιμαζόμασταν για αυτή την στιγμή.Πολλές βουτιές,πολλές ασκήσεις,πολύ βρισίδι,μεγάλη εξόντωση σωματική και ψυχολόγικη.

Απο την άρχή δεν πίστευα οτι θα τα καταφέρω.Έτρεμα μόνο στην ιδέα να βουτήξω μέσα στο νερό.Αρκετές φορές ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω.Πάντα με την σκέψη οτι εγω δεν είμαι για τέτοια ριψοκίνδυνα πράγματα.

Αφού είπια πολύ νερό και έκανα μπράτσα απο το κουβάλημα του εξοπλισμού (Έλεος!Θα ψάχνω ζευγάρι που να κάνει άρση βαρών!),κατάλαβα πολλά για τον εαυτό μου.Όσα δεν έχω καταλάβει ίσως μια ζωή.

Τελικά δεν είμαι τόσο αδύναμη όσο νόμιζα.

Όταν βάζω κάτι στο μυαλό μου μπορώ να τα καταφέρω.Και να το κάνω καλά.

Ο φόβος αντιμετωπίζεται αν τον κοιτάξεις κατάματα.Και πρώτη φορά το έκανα αυτό.

Είναι σημαντικό να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε.

Τελικά είμαι παιδί του νερού!

'Αντε και στα ανώτερα!

Γιατί τώρα που άρχισα,θα σταματησω στα 20 μετράκια?

Συνεχίζουμε ακάθεκτοι! 

Αν και δεν συνηθίζω να κάνω copy-paste μηνύματα που μου στέλνουν...αυτό μου έκανε εντύπωση και θέλησα να το μοιραστώ  μαζί σας.

Διαβάστε το κείμενο που ακολουθεί γρήγορα...

ΣΝΦΜΥΩΑ ΜΕ ΜΙΑ ΕΝΡΥΕΑ ΣΤΟ ΠΙΣΗΝΑΠΙΜΕΤΟ ΤΟΥ ΚΜΤΡΠΙΑΙΖ, ΔΕΝ ΠΕΑΙΖΙ ΡΛΟΟ
ΜΕ ΤΙ ΣΡΙΕΑ ΕΑΙΝΙ ΤΟΘΟΕΠΕΜΕΝΤΑ ΤΑ ΓΤΑΜΑΑΜΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΛΞΕΗ, ΑΕΚΡΙ ΤΟ
ΠΩΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΕΛΕΙΤΥΟ ΓΑΜΜΡΑ ΝΑ ΕΑΙΝΙ ΣΤΗ ΣΤΩΣΗ ΘΣΕΗ.







ΤΑ ΥΛΟΠΙΠΟΑ ΜΡΟΠΥΟΝ ΝΑ ΕΑΙΝΙ ΣΕ ΤΧΙΥΕΑΣ ΘΙΕΕΣΣ ΚΑΙ ΜΡΟΠΕΤΙΕ ΝΑ
ΔΑΒΙΑΕΣΤΑΕ ΤΙΣ ΛΙΕΞΕΣ ΧΡΩΙΣ ΠΛΒΗΜΟΡΑ. ΑΤΥΟ ΓΝΙΤΑΕΙ ΓΙΤΑΙ Ο ΑΠΡΩΝΘΟΝΙΣ
ΕΚΕΓΛΦΟΑΣ ΔΕ ΔΑΕΒΖΙΑΙ ΓΑΜΡΜΑ ΓΑΜΡΜΑ ΚΘΑΕ ΛΞΕΗ ΑΛΛΑ ΤΗ ΛΞΕΗ ΣΑΝ ΣΟΛΥΝΟ.














ΑΤΙΠΤΣΥΕΟ, Ε;

Σαν σήμερα πριν απο πολλά-πολλά χρόνια γεννήθηκε ακόμα ένα κοριτσάκι σε αυτο τον μικρό μα όμορφο πλανήτη

Ε και?Τι το κάνουμε θέμα?

Άλλος ένας άνθρωπος βγήκε,ίδιος με τους άλλους,να γκρινιάζει,να κλαίει,να χαίρεται,να θυμώνει,να ταλαιπωρεί τους γύρω του,να μουρμουράει,να ερωτεύεται,να πληγώνει και να πληγώνεται,να αγωνίζεται για την επιβίωση του σωματική και συναισθηματική

Και να'μαι λοιπόν στα 27 να έχω εκπληρώσει όλα τα όνειρα που είχα απο μικρή και να ζω την ζωή που πάντα ήθελα

...Και φυσικά επειδή είναι στην ανθρώπινη φύση το ανικανοποίητο...να 'μαι λοιπόν στα 27 να μου φαίνονται όλα αυτά που έχω λίγα και να πλάθω άλλα όνειρα για το μέλλον τελείως διαφορετικά απο αυτά που επιθυμούσα μέχρι τώρα...

Και επειδή πολύ το φιλοσόφησα...ποια είναι η ουσία της σημερινής μέρας?

Μεγάλωσα ακόμα έναν χρόνο???

Ε όχι λοιπόν!!!

Είμαι ακριβώς όσο ήμουν χθες!!!

 (φωτ.angie)

Καθισμένος αναπαυτικά στην καρέκλα,απολάμβανε το αγαπημένο του βιβλίο πίνοντας ζεστό τσάι με μέλι.Έιχε αρπάξει ένα ελαφρό κρυωματάκι απο τα χθες και προσπαθούσε να γλυκάνει τον λαιμό του.Ένα αεράκι μπήκε κλεφτά απο το ανοιχτό παράθυρο και δρόσισε το πρόσωπο του.Γύρισε προς το μέρος του και αντίκρυσε την θάλασσα.Όνειρο του ήταν πάντα να έχει ένα σπίτι με τέτοια ζωγραφιά για θέα.Και μετά απο πολλά χρόνια,το κατάφερε.Μαζί το κατάφεραν.Και τώρα ήταν η ξεκούραση του εκείνη η γωνιά.Δίπλα στο παράθυρο.Εκεί διάβαζε,έγραφε,ταξίδευε.

 Τις σκέψεις του σταμάτησε μια μελωδία.Ερχόταν απο το βάθος του δωματίου που βρισκόταν η κουζίνα.Η γυναίκα του τραγουδούσε έναν γνώριμο σκοπό καθώς έβγαζε τα γεμιστά απ'τον φούρνο.Μια υπέροχη μυρωδιά απλώθηκε σ'όλο το σπίτι.Λάτρευε την μαγειρική της,όπως και όλα τα υπόλοιπα πάνω της.Έμεινε να την κοιτάζει...

Φορούσε ένα εμπριμέ φόρεμα μέχρι το γόνατο.Τα πόδια της γυμνά και τα μακριά μαλλιά της δεμένα κότσο.Λικνιζόταν ελαφρά στον σκοπό της μελωδιάς και χαμογελούσε.Το αγαπούσε το χαμόγελο της.Ήταν το πρώτο που ερωτεύτηκε απο αυτήν.Και ήταν ερωτευμένος ακόμα μαζί του.

Πασπάλισε λίγη τριμμένη φρυγανιά στο φαγητό και έσκυψε να το βάλει πάλι πίσω στον φούρνο.Την θέλησε.Έκλειναν μαζί σαράντα χρόνια τώρα,και δεν πέρασε μέρα που να μην την πόθησε.Δεν πέρασε μέρα που να μην της έκανε έρωτα.Με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.

Σηκώθηκε αργά,στηριζόμενος στο μπαστουνάκι του και την πλησίασε.Την έπιασε απο την μέση και της ψιθύρισε στο αυτί...Αφού στο έχω πει,μην σκύβεις λουλουδάκι...

Και τα χείλη τους ενώθηκαν,και ο χτύπος της καρδίας τους έγινε ένας και το φαγητό για ακόμα μια φορά κάηκε

Άλλη μια Πέμπτη βράδυ στην δουλειά με πολύ κέφι και πολλά κεράσματα...

-Βάλε ένα ποτό στην κοπέλα μας!

-Ένα ουισκάκι στην πιανίστρια μας!

-Ένα ποτήρι κρασί απο μένα!

-Τι πίνει η Αντζούλα?Άδειασε το ποτήρι της!

Και μετά απο πολύ μουσική,ποτό και γέλια και αφού τελείωσε (επιτέλους!) η βάρδια μου είπα να πάω σε έναν φίλο μου που γίορταζε.Έτσι να του ευχηθώ και να φύγω.

Κατά τις μια και κάτι ήμουν εκεί (Τώρα πως έφτασα με το αμάξι και πως επέστρεψα σπίτι..είναι άλλο θέμα..).Καλή παρέα,κιθαρίτσα και κουβεντούλα.Δεν είπια πολύ.Μόνο μισό ποτηράκι τεκίλα..

Γύρισα σπίτι κατά τις πέντε και οκτώ τα χαράματα σηκώθηκα να πάω για μάθημα...!

Φτάνω στο ωδείο με ένα κεφάλι καζάνι,νηστική (είχα δυό μέρες να φάω) και κουτουλώντας..

-Έλα..συγκεντρώσου...να χαρώ εγώ δασκάλα..πως θα κάνεις μάθημα σε τέτοια χάλια παιδάκι μου..? Ο συνηθισμένος προσωπικός διάλογος..

Παίρνω βαθιά ανάσα και μπαίνω στην τάξη.

-Καλημέρα!Τι κάνουμε?Διαβάσαμε?Έχουμε εξετάσεις σε ένα μήνα ε?Μην το ξεχνάμε..

Κάθομαι στην καρέκλα και προσπαθω να σταματήσω τις νότες που χορεύουν σαν τρελές πάνω στην παρτιτούρα.Και εκεί που καταβάλω τεράστια προσπάθεια να μείνω ξύπνια..βλέπω κάποιον απο την αντανάκληση του πιάνου να με κοιτάει βλοσυρά

-Καλά ποιος είναι αυτός?Και πως μπήκε μέσα?Και γιατί δεν μιλάει?Ήρθε να μας ελέγξει?Αν είναι δυνατόν!

Γυρνάω λοιπόν απότομα να του κάνω παρατήρηση!...

...Και βρίσκομαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μπετόβεν του οποίου τα μαλλιά είχαν σηκωθεί με αυτά που άκουγε...

Η μαθήτρια μου να με κοιτάει απορημένη χωρίς να μιλάει και εγώ να προσπαθώ να εξηγήσω τα ανεξήγητα

Καλά εγω φτάιω?

Ποίος είχε την φαϊνή ιδέα να βάλει αυτον τον τεράστιο πίνακα ακριβώς απο πίσω μας?

......

 (φωτ.angie)

Ο καθένας κρατάει το τιμόνι της ζωής στα χέρια του





Αυτός αποφασίζει πως θα αντιμετωπίσει

Τις φουρτούνες


 

Και τις μπουνάτσες





Οι επιλογές του καθορίζουν




Αν το καράβι θα φτάσει στον προορισμό του



Ή θα καταλήξει στον πάτο του βυθού

      φωτ.angie

Ο Μάης έκανε επιτέλους την εμφάνιση του.Μου είχε λείψει.Έρχεται γεμάτος αρώματα,ήλιο και αναμνήσεις.

Από μικρή τον περίμενα πως και πως.Ο μπαμπάς έπαιρνε πάντα άδεια και πηγαίναμε κάπου εξοχικά.Κάπου να έχει λουλούδια.Τα λατρεύω τα λουλούδια!Εγώ και ο αδερφός μου τα μαζεύαμε προσεκτικά και η μητέρα μου έφτιαχνε το πιο όμορφο στεφάνι.Το κρεμάγαμε έξω απο την πόρτα και είμασταν πολύ περήφανοι για αυτό.

Έπειτα η μητέρα μου,μου έφτιαχνε με χρωματιστές κλωστές βραχιολάκι.Για να μην με πιάσει ο ήλιος και καλά.Έτσι λέγανε.Το έβαζα στον αριστερό μου καρπό και όλη μέρα το χάζευα στο σχολείο.

Τον Μάη επίσης βγάζαμε και τα καλοκαιρινά μας ρούχα.Πάντα μου άρεσε αυτή η διαδικασία.Είχα όλο χρωματιστά αέρινα φορεματάκια και λαχταρούσα πολύ να τα φορέσω.Τα δοκίμαζα με το που τα βάζαμε στην ντουλάπα και έτρεχα στην γειτονιά.Τις περισσότερες φορές κρύωνα..(γιατί τα βγάζαμε πάντα πριν την ώρα τους)..αλλά δεν με πτοούσε αυτό.Απολάμβαινα την ελευθερία που μου έδιναν.

Και βέβαια αυτόν τον μήνα έχω τα γενεθλιά μου.Μέχρι πριν μερικά χρόνια ενθουσιαζόμουν να μεγαλώνω έναν ολόκληρο χρόνο.Μαζευόμασταν πολλά παιδιά σπίτια και ήταν μέρα χαράς,γέλιου,εκπλήξεων,γεύσεων και δώρων!

Περπατάω στο αγαπημένο μου μονοπάτι.Παντού γύρω μου πράσσινο.Με περικλείει η γλυκιά μυρωδιά του χαμομιλιού.Ο ήλιος φωτίζει το πρόσωπο μου και με ταξιδεύει ο απαλός ήχος της θάλασσας..

Όμορφος ο Μάης..

Καλό μας μήνα

Μόλις ξύπνησα!

Και προσπαθώ με όλη μου την δύναμη να σηκωθώ απ'το κρεβάτι.

Αλλά ποιος διαβάζει Μπετόβεν πρωινιάτικα...?Μπρρρρρ

-Ελα Αντζούλα μου...σήκω...

-ΌΧΙ

-Έλα κοριτσάκι μου...πρέπει να διαβάσεις...

-ΑΣΕ ΜΕ ΝΥΣΤΑΖΩ

-Έλα ψυχούλα μου και σε περιμένει ο Μπετοβινούλης να τον τελειώσεις επιτέλους..

-ΝΥΣΤΑΖΩ ΛΕΜΕ

-Σηκω παιδάκι μου γιατι αρχίζεις να με νευριάζεις...

-ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ

-ΣΗΚΩ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!

-Καλά...καλά...σηκώνομαι...όλο μου φωνάζεις..σου κάνω χειλάκια....

 ΥΓ.Στην φωτογραφία ένα ζωάκι που νυστάζει μάλλον όσο και εγώ...:)

YΓ2.Καλημέρα σας είπα?

                                                          Καλημέρα!!!

                                                                                                           φωτ.angie

Ο πρίγκηπας ερωτεύεται την πριγκίπισσα του άλλου βασιλείου και εκείνη παθιάζεται μαζί του.Ζουν μερικές μέρες απόλυτου έρωτα και αγάπης.Βόλτες στο δάσος χεράκι-χεράκι τραγουδώντας και ανταλάσσοντας όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης.Μέχρι που ένας μάγος που φθονούσε την αγάπη τους ρίχνει την πριγκίπισσα σε βαθύ ύπνο.Ο πρίγηπας κάνει τα αδύνατα δυνατά να την σώσει.Περνάει εμπόδια,σκοτώνει δράκους,παλεύει με τον Μάγο,πληγώνεται απο τα αγκάθια και καταφέρνει να την βρει.Της δίνει το φιλί της αγάπης και ....έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...

ΈΖΗΣΑΝ?

ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ?

Ή μήπως τα χρόνια πέρασαν,η πριγκίπισσα έκανε δυο-τρια κουτσούβελα,ο πρίγκηπας σταμάτησε να την κοιτάει στα μάτια και άρχισε να γλυκοκοιτάει τις παλακίδες του παλατιού,ο έρωτας χάθηκε,το πάθος εξανεμίστηκε και βρέθηκαν δύο άγνωστοι άνθρωποι με κάποιες κοινές αναμνήσεις?

Γιατί οι περισσότεροι γάμοι καταλήγουν σε διαζύγια?

Γιατί οι μεγαλύτεροι έρωτες τελειώνουν με χωρισμό?

Γιατί το πάθος νεκρώνεται?

Είμαστε εγωιστές?

Συμφεροντολόγοι?

Αχάριστοι?

Ανικανοποίητοι?

Η είμαστε πολύ αδύναμοι να αγαπήσουμε για μια ζωή?

Μεσημεράκι στην Αθήνα περίμενα υπομονετικά στην στάση.Ο ήλιος έκαιγε,το λεωφορείο αργούσε και εγώ ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου.Συγκεκριμένα σε τρείς μπάλες παγωτό που λαχταρούσα απο το πρωί να αποκτήσω στα χέρια μου..και κατ'επέκταση στο στόμα μου..

Χαμένη λοιπόν στα γευστικά ταξίδια μου,παίρνει το μάτι μου να με πλησιάζει ένας καλοντυμένος κύριος που απ'οτι κατάλαβα είχε ανοδική πορεία στην δεκαετία των πενήντα.

-Καλημέρα! μου λέει

-Καλημέρα σας! του απαντάω

-Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση?

-Εννοείται,πείτε μου!  πάντα έτοιμη να βοηθήσω έναν συνάνθρωπό μου

-Πόσα χρήματα θέλεις για να περάσεις μια νύχτα μαζί μου?

-Συγγνώμη? μπορεί να άκουσα λάθος η γυναίκα.Τόση ώρα που με βαράει ο ήλιος,μπορεί να

έπαθα καμμία παράκρουση

-Είμαι ναυτικός...Μπαρκαρισμένος οκτώ μήνες...Γύρισα χθες Έλλάδα..και μου αρέσεις.Όποτε..σε ρωτάω..πόσα χρήματα θέλεις..?Γύρω στις 3000-4000 ευρω?Είναι καλά?Όσα μου ζητήσεις..

-Καλά δεν ντρέπεστε?΄ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω εκείνη την ώρα.Είχα μείνει

 άναυδη

-Γιατί να ντρέπομαι κορίτσι μου?Μια πρόταση σου κάνω και αν δεχτείς να κλείσουμε συμφωνία.

-Όχι,ευχαριστώ. απάντησα πολύ ψύχραιμα και με ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη

-Κρίμα..πολύ κρίμα...αν αλλάξεις γνώμη..

-Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.Καλή σας μέρα. α..όλα και όλα..ο πληθυντικός..πληθυντικός!

Πως με βρίσκετε? Ευγενέστατη πάντως...

ΥΓ.Η φωτογραφία δείχνει το μέρος που ταξίδευα μαζί με το παγωτό...πριν δεχτώ την ψυχρολουσία...

Χθές εντελώς τυχαία βρέθηκα σε μάθημα πρώτων βοηθειών.Πάντα με ενδιέφερε αλλά δεν είχα κάνει κάποια κίνηση να παρακολουθήσω κάτι τέτοιο.Η ευκαιρία δόθηκε χθες και χωρίς να το καταλάβω πεσμένη στο πάτωμα έκανα στάση ανάνηψης σε ένα συμπολίτη μας που τάχα είχε λιποθυμήσει.Παρόλο που ήταν όλα εικονικά,μόνο η αίσθηση οτι βοηθάς κάποιον που σε έχει ανάγκη σου δίνει μεγάλη ικανοποίηση και σε γεμίζει δύναμη.

Μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τον πνιγό,την λιποθυμία,το κάψιμο,μεταφορά τραυματία και φυσικά τεχνητή αναπνοή.(Και για τους περίεργους,...όχι δεν έδωσα σε κανέναν το φιλί της ζωής!)

Και μετά απο τέσσερις ώρες και τον ενθουσιασμό μου στο κόκκινο ακούω την ομάδα να συζητάει για τα μαθήματα κατάδυσης που θα ξεκινούσαν το Σάββατο.Μόνο που άκουγα την λέξη με έλουζε κρύος ιδρώτας.Κατάδυση!Το μυαλό μου άρχισε να δημιουργεί εικόνες.Άνθρωποι με στολές και τεράστιες μπουκάλες,πέφτουμε απο μια μικρή βάρκα στην παγωμένη και άγρια θάλασσα.Βαθιά στο νερό,να τους κυνηγούν οι καρχαρίες,να κόβεται το σωληνάκι του οξυγόνου,να μην μπορούν να αναπνεύσουν,να χάνουν τα βατραχοπέδιλα,να μην καταφέρνουν να βγούν στην επιφάνεια,να βουλιάζει η βάρκα και να μένουν μόνοι και έρημοι τριγυρισμένοι απο τεράστια κύμματα.Ναι..ξέρω πολλές ταινίες βλέπω.

Και εκεί που έλεγα οτι δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο,μου καρφώνεται μια ιδέα στο μυαλό.Τριγύριζε στο κεφάλι μου πολύ ώρα και στο  τέλος την ξεστόμισα....

-Φωτογραφίες στον βυθό μπορούμε να τραβάμε..?

Και ήρθε η πολυπόθητη απάντηση...Εννοείται!Και βγαίνουν πεντακάθαρες και υπέροχες!

Αυτό ήταν.Όλα εξανεμίστηκαν και το μόνο που σκεφτόμουν  ήταν μια λέξη..φωτογραφίες!φωτογραφίες!φωτογραφίες!

Απίστευτο και όμως αληθινό!Ξεκινάω!Σε ένα μήνα είναι η πρώτη κανονική βουτιά στην θάλασσα!Αν δεν με φάνε οι καρχαρίες θα σας έχω πολλά νέα και φυσικά φωτογραφικό υλικό!

Άντε..γιατί κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να ξεπερνάμε τους φόβους μας! 

(Στην φωτογραφία απεικονίζεται κάποιος συνάδελφος.Και εγώ έτσι θα είμαι..?Απίστευτο!!!)

Διάβασα ένα άρθρο πριν μερικές μέρες για τις θεραπευτικές ιδιότητες του γέλιου και μου κίνησε το ενδιαφέρον.Σκέφτηκα λοιπόν να το μοιραστώ μαζί σας(συνοπτικά βέβαια.)

Λοιπόν..ξέρατε οτι..

Έχει αποδειχτεί οτι το γέλιο έχει άμεση επίδραση στο αμυντικό σύστημα του ανθρώπου.Ειδικότερα επηρεάζει το αμυντικό σύστημα με δύο τρόπους:Αυξάνει την συγκέντρωση των αντισωμάτων στο αίμα και την συγκέντρωση των λευκών αιμοσφαιρίων,που είναι απαραίτητα για την αποτελεσματική καταπολέμηση των λοιμώξεων.Δεν νικά τις ασθένειες αλλα αποτελεί ασπίδα προστασίας,καθώς ασκεί θετική επίδραση στον οργανισμό,συμβάλλοντας στην ανάρρωση του.Επιδρά μέσω δύο φάσεων:της διέγερσης και της βαθιάς χαλάρωσης.Όταν γελάμε ο αέρας κινείται στους πνεύμονες με ταχύτητα που φτάνει τα 120 χιλ.την ώρα,με αποτέλεσμα να έχουμε πιο σωστή αναπνοή.Ακόμα πιο σημαντικό είναι πως ενεργοποιείται η έκκριση των ενδογενών οπιοειδων ουσιών που είναι γνωστές και σαν "ορμόνες της ευτυχίας" οι οποίες βελτιώνουν την ψυχική διάθεση.

Επίσης το γέλιο έχει την ιδιότητα να χαλαρώνει αυτόματα τους μυς,κυρίως των χεριών και των ποδιών.Παράλληλα ξεκουράζει και την καρδιά.Αυξάνει κατα 22% την ροή του αίματος,προλαμβάνοντας κατ'αυτόν τον τρόπο τις βλάβες στο ενδοθήλιο.Ακόμα μειώνει τα επίπεδα της αδρεναλίνης και της κορτιζόλης που προκαλούν στρες.Και βέβαια όταν γελάμε τα συναισθήματα σύγχυσης,θυμού ή λύπης εκτονώνονται κσι η αναπνοή διευκολύνεται.Δημιουργεί αλλαγές στον μεταβολισμό του οργανισμού,οι οποίες είναι ευεργετικές για την υγεία του ανθρώπου.

Δεν αρκεί να γελάμε μόνο τις στιγμές που αισθανόμαστε καλά.Το γέλιο λειτουργεί ως φάρμακο και πρέπει να παίρνουμε καθημερινές δόσεις.

Θα μου πείτε πως θα γίνει αυτό..?Θα γελάμε μόνοι μας άνευ λόγου και αιτίας..?

Να μερικοί τρόποι...

-Καθήστε και γράψτε  έναν κατάλογο με πράγματα και καταστάσεις που σας κάνουν χαρούμενους

-Παίξτε με κατοικίδια

-Αναζητήστε γελαστούς ανθρώπους να κάνετε παρέα(και όχι μουντζούφλιδες..)

-Φωτογραφήστε και βιντεοσκοπήστε σκηνές που συμμετέχετε εσείς και οι φίλοι σας.(Και μετά μπορείται ελεύθερα να γελάτε με τα χάλια σας..) 

-Αγκαλιάστε τα μωρά(και δεν εννοώ δίμετρες ξανθές με πλούσιο μπούστο..)

Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχα...κρατήστε το κεντρικό νόημα...

                                           Για να δω γελάκια στα χειλάκια σας...

Μετά απο ώρες επικοινωνίας μέσω τηλεφώνου και μερικές δεκάδες μηνύματα το πρώτο ραντεβού δώθηκε!

Στο μεγάλο δέντρο της πλατείας αριστερά απο τις κούνιες.

Από το βράδυ με είχε πιάσει το στομάχι.Σκεφτόμουν πως να κάνω τα μαλλιά μου,(σγουρά η ίσια..?Ίσια είναι πιο κυριλέ και έπειτα δεν ειναι τα φυσικά μου...ναι..αλλά ειναι πιο εντυπωσιακά,απ΄το να έχω ένα θάμνο στο κεφάλι μου!Άσε μας,σγουρά θα τα αφήσω!) Ύστερα το μεγάλο ερώτημα:Τι θα φορέσω..?Όχι κάτι καλό..(στις οκτώ το πρωί ήταν το ραντεβού) ,ούτε όμως με τα ρούχα της λαίκης.Και παπούτσια?Και τσάντα?

Σηκώθηκα πολύ πρωί με την αγωνία να χτυπάει κόκκινο.Αισθανόμουν σαν μικρό παιδί την ώρα του διαγωνίσματος που έχει κρυμμένο στο χέρι του σκονάκι.Και αναρωτιέται..να κρυφοκοιτάξω τις λύσεις?Να το κάνω τώρα?Μήπως να πετάξω το χαρτάκι στον διπλανό?Να πάω ή να μην πάω?

Τελικά ήρθα.Με είκοσι λεπτά καθυστέρηση.Πρώτη φορά αργω σε ραντεβού και πρώτη φορά είσαι στην ώρα σου(και μοναδική απο εκεί και έπειτα)

Όλου του κόσμου οι αναποδιές έγιναν εκείνο το πρωί και εγώ διασχίζω τρέχοντας την γέφυρα του τρένου για να σε προλάβω.Σου στέλνω μήνυμα..Θα με περιμένεις..?

Σε βλέπω απο μακρία.Σοβαρός με ένα τζιν παντελόνι,μια ριγωτή μπλούζα και μια μεγάλη μαύρη τσάντα.Εγώ με μια πορτοκαλί φουστίτσα,καφέ μπλούζα και ζώνη και εκείνα τα υπέροχα πεδιλάκια που μόλις χθες είχα αγοράσει(με τις πορτοκαλι και καφε χαντρίτσες!)

Συνηδητοποιώ οτι ακόμα τρέχω και είμαι λαχανιασμένη.Επιβραδύνω το βήμα μου.Ανασυγκρότηση.Βαθιά αναπνοή και πάμε.Είσαι πολυ μακριά και έχεις καρφώσει το βλέμμα σου πάνω μου.Υποθέτω οτι κατάλαβες ποια είμαι.Θα μου πεις φυσικό είναι.Ποια άλλη θα έτρεχε καταπάνω σου πρωινιάτικα με το χαμόγελο στα χείλη ?

Αισθάνομαι οτι περπατάω χαζά.Πιο θυληκά βρε παιδί μου.Κουνήσου λίγο.Σιγα μην κουνηθώ.Να με περάσει για κανένα σαχλοκούδουνο.Και αυτά τα χέρια μου..πως κρέμονται έτσι?Ε..μα τι να τα κάνω?Και αυτός ο δρόμος ατελείωτος είναι!

Επιτέλους σε έφτασα!

Άλλη μια βαθιά αναπνοή,ένα μεγάλο χαμόγελο και...

Χαίρεται!Έιμαι η Άντζη..

Πριν μερικές μέρες ρωτήθηκα πως φαντάζομαι τον τέλειο άντρα.

Και επειδή η απάντηση μου ήταν σύντομη,με πολλά κενά και παραλείψεις είπα να καταθέσω γραπτώς την άποψη μου.

Λοιπόν...

Ο τέλειος άντρας (για μένα πάντα)..

Η εξωτερική εμφάνιση δεν με ενδιέφερε ποτέ.Μπορεί να είναι ψηλός,κοντός,ξανθός,μελαχροινός,χοντρούλης,αδύνατος...φτάνει να με περνάει απαραίτητα 15 κιλά(εεε...να μην έχω και κομπλέξ) και να είναι αρκετά δυνατός ώστε να μπορεί να με σηκώνει και να με κάνει γύρω-γύρω!

Οικονομική κατάσταση δεν με ενδιαφέρει.Προτιμώ να έχουμε ένα τετραδιάκι και να υπολογίζουμε δραχμή-δραχμή που λέγαμε τα έξοδα μας,και στο τέλος του μήνα να την βγάζουμε σπιτάκι με ταινιούλες,παρά να είμαστε ευκατάστατοι και να μας λείπουν άλλα πράγματα,βασικότερα

Τώρα τα θέλω μου...

Θέλω να είναι ρομαντικός,τρυφερός,γλυκός,ευαίσθητος.Να με κοιτάει στα μάτια λες και είμαι κάτι ξεχωρίστο,μοναδικό.Να μου λέει οτι με αγαπάει και να το δείχνει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.Να είναι ζηλιάρης και ποτέ να μην χάνει το ενδιαφέρον του για μένα ή να με θεωρεί δεδομένη.Να έχει φαντασία,να μου κάνει εκπλήξεις και να μου γράφει ποιηματάκια.Να έχει πάθος,σε ότι και αν κάνει.Να αγαπάει την ζωή και να την ζει.Να του αρέσουν οι εκδρομές και να με βγάζει φωτογραφίες.Να ξεκινάει η μέρα μου μου με την "καλημέρα" του και να τελειώνει με την "καληνύχτα" του.Να ανακαλύπτει νέους τρόπους να μου κάνει έρωτα και μετά να με κοιμίζει στην αγκαλιά του.Να μου διαβάζει παραμύθια και να με ταίζει στο στόμα.Να τσακωνόμαστε έντονα και μετά να τα βρίσκουμε ακόμα πιο...έντονα.Να με πηγαίνει με το ζόρι στο γιατρό.Να μην χορταίνει να με φιλάει και κάθε φορά να είναι σαν την πρώτη.Να με κάνει να γελάω,ακόμα και όταν είμαι πολύ στεναχωρημένο.Να του αρέσουν τα παιχνίδια,τα ψώνια,το περπάτημα και το παγωτό.

Να μην με φωνάζει ποτέ με το όνομα μου.Να είμαι το λιμανάκι,κοριτσάκι,λουλουδάκι του όσα χρόνια και αν περάσουν!

Σίγουρα ξέχασα μερικά..

Τι..?Θέλω πολλά..?