Από τον υπολογιστή του γραφείου.  Στο σπίτι των δικών μου.

Ήθελα αρχικά να ζητήσω μια συγνώμη στην Ξένια.  Επειδή κάτι πάτησα ως γνωστό και σβήστηκε η αρχή η Τέσσερα.

Και έτσι είμαστε το Πέντε.

Ήθελα αρχικά όπως το έκανα να δώσω κάποιες εξηγήσεις σε πιθανούς αναγνώστες και μη, αρχίζοντας από τον εαυτό μου.  Γιατί δεν υπάρχει αντιβίωση για τους απολογισμούς.

Από την Παρασκευή στο Μόντρεαλ.  Μια επιστροφή, ή μάλλον μια άγρια απαγωγή νύμφης που στα καταγάλανα νερά της Ελαφανήσου πριν λίγες μέρες βυθιζότανε.  Για να βρεθώ σε ένα ψυχρό αεροπλάνο, με μια υπόσχεση πως θα περάσω τις ελάχιστες στιγμές της άδειας μου.  Κοντά Τους.

Γεμάτη αντιβιώσεις, όπως το συνηθίζουν στην Δύση.  Τσάγια, και ζεστές κουβέρτες, όπως μου προτίνουν από την Ανατολή.  Δεν βγαίνω γιατί κρυώνω.  Και γράφω, γιατί μου έλειψε ο Μουσικός Σας Παράδεισος.

Ήθελα αρχικά, αν και φτάσαμε κάπου στη μέση, να πω, πως ενώ μπαίνω σχεδόν καθημερινά και διαβάζω πολλά από όσα γράφονται εδώ μέσα, από αρκετά αξιόλογα άτομα.  Δεν είμαι αρκετά σχετική για να βάζω λινκ.  Για ν'ανεβάζω κείμενα και σχόλια με μια ροή σταθερή.  Δηλαδή.  Περαστική.  Και ενώ είναι στα πολλά σχέδια μου.  Να ασχοληθώ με κάτι που αγαπώ.  Με στόχο να το παραδώσω σε ένα "άγνωστο κοινό" σε μια πιο ήπια μορφή.  Κάθε φορά.  Ξεχνιέμαι.  Η αδυνατώ λόγο χρόνου.  Ή σκέψης.  Ή διάφορα άλλα. 

Οπότε ναι.  Πριν ένα ή δυο χρόνια.  Είχα αρχίσει ένα άλλο μπλογκ.  Ήταν της μόδας δε θυμάμαι πως έκατσε ακριβώς.  Γιατί τελευταία που ακολούθησα την μόδα, βρέθηκα με ένα μωβ ζευγάρι Όλ Στάρ που δεν ταιριάζει με τίποτα δικό μου.  Πάντως ενώ το ξεκίνησα, ποτέ δεν αξιοποιήθηκα να το φέρω στα μέτρα μου.  Έκανα και τη στάση μου στον Μουσικό Παράδεισο.  Και ξεχάστηκα ξανά.

Με κεράκια.  Κόκκινο κρασί.  Μουσική.  Και σκέψεις.

Οπότε ναι.  Μπορεί να μου τη καρφώσει και να ασχοληθώ.  Όπου θα υπάρχει μια συνέχεια εκεί για όσους ενδιαφέρονται.  Δεν είμαι σίγουρη για το πότε.

Για αρχή.

Σκέφτηκα να αφιερώσω μια απίστευτη ερμηνία που είδα για πρώτη φορά πριν ένα χρόνο περίπου σε φιλικό στέκι στο Μόντρεαλ με την υπέροχη συνοδεία της αγαπημένης μου.  Σκέφτηκα να την αφιερώσω αν μετράει καθόλου μια τέτοια κίνηση.

Στο δάσος της Πεντέλης.  Που είδα να καίγεται το βράδυ πριν φύγω.  Για κάτι κάλπες.  Και κάτι κάλπικες ιδεολογίες.  Φτηνές.  Απίστευτα όσο εκείνοι που τις μοιράζουν.  Σαν στάχτες στα μάτια μας.  Με βία και ορμή.  Με καπνό μαύρο, οσμή καμένης Γης.  Καμένης Σάρκας.  Δολοφόνος.  Ποιός;  Εγώ ποιος άλλος.  Από το μπαλκόνι διακρίνω το μάυρο σύννεφο.  Και είναι νύχτα.  Το δάκρυ να σβήσει τί;  Τίποτα.  Ένα τίποτα. 

Στη τελική.  Ίσως μου κάνουν καλό κάποιες μέρες εδώ.

Θέλω να το συνεχίσω.

Για την ώρα.  Σου το αφιερωνώ.  Και γονατίζω.  Στην ανικανότητα μου.  Να κάνω κάτι για Σένα.  Την ώρα που για τις κάλπικες ιδέες τους, εσύ.  Καιγόσουν.

Το λινκ:

http://2otherside.blogspot.com/

Οι στίχοι:

IF IT BE YOUR WILL

Leonard Cohen

If it be your will

that I speak no more,

and my voice be still

as it was before;

I will speak no more,

I shall abide until

I am spoken for,

if it be your will.

If it be your will

that a voice be true,

from this broken hill

I will sing to you.

From this broken hill

I will sing to you.

From this broken hill

all your praises they shall ring

if it be your will

to let me sing.

If it be your will,

if there is a choice,

let the rivers fill,

let the hills rejoice.

Let your mercy spill

on all these burning hearts in hell.

if it be your will

to make us well.

Από τη πρόσφατη προσθήκη στην βιβλιοθήκη μου (sic) "Leonard Cohen, Stranger Music, Selected Poems and Songs"

Την φωτογραφία την βρήκα ψάχνοντας στο www.flickr.com.  Τί σου είναι η γρήγορη σύνδεση...