https://www.youtube.com/watch?v=1JG7HfKjxHU

το ημερολόγιο της στάχτης

Σε ξαναείδα στο χαμόγελο εκείνης της κοπέλας...
Είχα πολλά χρόνια να σε δω.. Στα αλήθεια πότε πέρασαν τόσα χρόνια ;
Σου έμοιαζε τόσο πολύ πού για μία αιώνια στιγμή νόμιζα ότι ήσουν εσύ...
Ίσως να χρειαζόταν να κάνω αυτό το λάθος για να σε δω για μιά τελευταία φορά ...
Εκείνη ήταν τελικά απλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με συνηθισμένες επιλογές ,με συνηθισμένα θέλω, ένας κανονικός, υγιής στον τρόπο σκέψης ρεαλιστής άνθρωπος που ξέρει πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος ...
Ενώ εσύ ήσουν πάντα τόσο ιδιαίτερη !!! Δυσκολευόσουν να ζήσεις την πραγματικότητα και δυσκόλεύες και εμένα να ζήσω στην ουτοπία σου... Ολα ήταν δύσκολα μαζί σου...
Μα το πιο δύσκολο από όλα ήταν η απώλεια σου , γιατί δεν ξέρω να ζω χωρίς εσένα ...
Δεν θα βιαστώ να προσπαθήσω να σε ξεχάσω .. Αποφάσισα να σε αφήσω να σβήσεις μέσα μου λίγο λίγο , όπως σβήνει ο ήλιος αργά αργά μες στην θάλασσα το ηλιοβασίλεμα , ματώνοντας τον ορίζοντα γεμίζοντας την ψυχή με όλα τα χρώματα ... να σε πενθήσω οσο και για όσο σου αξίζει...
Θέλω για μία τελευταία φορά να ζήσω αυτή την γλυκόπικρη θλίψη του ανεκπλήρωτου , του παράλογου που λιώνει κάτω από την μπότα της λογικής, των ''θέλω'' που ζουν έξω από τα όρια του εφικτού ...
Γιατί στον δικό μου τον κόσμο ουτοπία είναι η πραγματικότητα, και πραγματικότητα είναι η ουτοπία
Και για να ζήσω σε αυτό τον κόσμο σε χρειαζόμουν τόσο μικρή μου γλυκιά μου, αγαπημένη αυταπάτη ...

Άδειασα όπως ένα μπουκάλι με κρασί ..που το ακριβό περιεχόμενό του δεν το ήπιαν σε μία γιορτή  , να τσουγκρίσουν τα ποτήρια και να πούνε ''στην υγειά μας'' . Αλλά στέγνωσε στο βρώμικο πάτωμα που χύθηκε .

 Ήταν και αυτή η σιωπή ... της έδωσα τόσες πολλές ερμηνείες  που στο τέλος έγινε ένας θόρυβος αποκρουστικός ,  ενοχλητικός που τρέλανε το μυαλό . 

Άρχισα να σβήνω τις ελπίδες μου ,  να διαγράφω τηλέφωνα , διευθύνσεις , προφίλ . Τώρα  πια δεν θα μπαίνω στην ζωή σου καλοδεχούμενος σαν αγαπημένος φίλος , σαν διεκδικητής του  έρωτα σου ... Μονάχα σαν τον κλέφτη κρυφά θα παρακολουθώ από την κλειδαρότρυπα ,  να πάρω κάτι ... λίγο φως , λίγη συντροφιά ...

 Άρχισα να μισώ τον ήχο του τηλεφώνου , τον ήχο του μηνύματος ,  γιατί ποτέ δεν ήσουνα εσύ στο τηλέφωνο , ποτέ δεν ήταν δικό σου το μήνυμα . 

  Νόμιζα πως μες στο κενό δεν υπάρχει τίποτα όμως έκανα λάθος , είναι πάντα γεμάτο με ότι λείπει . 

Τόσα χρόνια μετά τόλμησα να ανοίξω το ερμητικά κλειστό  παράθυρο , στην αρχή μπήκε ένα φρέσκο αεράκι  που με δρόσισε ,  με έκανε να νιώσω ξανά νέος ,  μα λίγο λίγο πάγωνε , μου πάγωσε την ψυχή  το σώμα , τις νύχτες . 

Ξανά έκλεισα ερμητικά την ζωή μου πάλι .

Γιατί αντιδρώ πάντα λες και  εσύ με βλέπεις   κάθε στιγμή ? .  Εγώ είμαι αρκετά λογικός και ξέρω ότι στη σκέψη σου δεν περνάω πια ούτε σαν μία μικρή ενόχληση . Γιατί κοιτάζω πάντα στην οθόνη πως θα δω κάτι , ένα σημάδι , αυτή τη μικρή πράσινη κουκίδα που την  κοίταγα για νύχτες , για ώρες ατελείωτες ? 

 Δεν σε είχα ποτέ.... Κι όμως ήσουν το μόνο που είχα.....  δεν με αγάπησες και το ήξερα , όμως με έκανες να αγαπήσω  ακόμη και εμένα... γέμισα με αγάπη  που έφτανε και περίσσευε για να καλύψει και αυτήν που δεν μου έδινες ..

Τώρα πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα ,  χωρίς την ψευδαίσθηση ότι είμαι μαζί σου ,  πώς θα ζήσω χωρίς ψευδαισθήσεις ?  πόσο φοβάμαι ! ! ! 

Πέρασε ακόμη μία μέρα και είμαι εδώ , να περιμένω να μου απαντήσεις στα μηνύματα που ποτέ δεν έστειλα .. Μοιάζω με  ναύτη στο λιμάνι ,  που περιμένει με το φυλλάδιο στο χέρι στο μικρό , άδειο φτωχικό καφενείο να μπαρκάρει στο  καράβι που ξέρει πως έχει βουλιάξει πολύ καιρό τώρα ...

Συνειδητοποιώ πως όλη η καθημερινότητά μου ήσουν εσύ .  Κοίταζα στο κινητό μου κάθε πρωί  μόλις άνοιγα τα μάτια μου , για να δω η  φατσούλα σου μέσα στον κυκλάκι αν έχει τη μικρή πράσινη κουκίδα ,  σημάδι πως έχεις ξυπνήσει . Είχαμε πει πως θα μιλάμε μόνο τα βράδια .  Οι μέρες μου δεν ήταν παρά ένα εμπόδιο που έπρεπε να περάσω , για να έρθει το βράδυ . Θεέ μου  ! Πόσες μα πόσες μα πόσες ώρες έμενα μετέωρος να κοιτάζω αυτήν την πράσινη κουκίδα  ... όλος ο κόσμος μου ήταν αυτή η μικρή , μαγική πράσινη κουκίδα ... Μέχρι να στείλεις το μήνυμα , να μου πεις πώς πέρασες την μέρα , τι θα κάνεις το βράδυ .. Και να μου πεις καληνύχτα , μόνο αυτό είχα από σένα και με αυτό είχα γεμίσει όλα μου τα κενά ... Και ποτέ μου δεν σου ζήτησα τίποτε άλλο . Εσύ με όλη τη ζωή μπροστά σου και εγώ με όλη τη ζωή πίσω μου... Και σε σεβάστηκα τόσο πολύ !  ούτε καν στα όνειρά μου δεν σε άγγιζα , ούτε καν τα μαλλιά σου δεν χάιδεψα...Το μόνο που ήθελα ήταν ένα ρόλο για να είμαι στη ζωή σου ...Και χωρίς να το καταλάβω έγινε αυτό που νομοτελειακά θα γινόταν ,  εγώ έγινα ένα βαρίδι που εσύ έπρεπε να αφήσεις πίσω και καλά θα έκανες .................

Ξημέρωσε και σήμερα .Τα καλά νέα είναι πως μαθαίνεις να ζεις με την απουσία.. είναι σαν να περπατάς με ένα αγκάθι στο πόδι που δεν μπορείς να βγάλεις και πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό . Μόνο πως το αγκάθι αυτό είναι  μέσα στην ανάσα σου , στη σκέψη σου , στα μάτια σου .

Α.Π.

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

... Ήταν εκεί και απόψε όπως κάθε βράδυ..Μόνος μες στο έρημο σινεμά με τις εκατοντάδες άδειες σκονισμένες καρέκλες ... Περιμένοντας με αγωνία και ανυπομονησία την αγαπημένη του σκηνή ,  εκεί που η πρωταγωνίστρια θα γυρίσει προς την πλατεία και θα του γνέψει  να πάει προς το μέρος της...  Δεν ξέρει ποια δύναμη τον έσπρωξε απόψε να πάει ...ξεκίνησε με αργά βήματα τα οποία άρχισαν να γίνονται όλο και πιο γρήγορα ... Σκαρφάλωσε βιαστικά και αδέξια στο πλατό και άνοιξε την αγκαλιά του ...  Μα μόλις άγγιξε το πανί της οθόνης    εκείνο πάγωσε  , πέτρωσε και θρυμματίστηκε σε χίλια δύο κομμάτια ...  Έπεσε νικημένος και προδομένος στα γόνατα και έβαλε τις παλάμες του  στο πρόσωπο...  Όχι πως δεν το ήξερε από την αρχή όμως δεν ήθελε  να αποδεχτεί τον θάνατο της στερνής του  αυταπάτης , την οριστική απώλεια της , δεν ήξερε να ζήσει χωρίς αυταπάτες...  Γύρισε αργά στην θέση του και έμεινε για ώρες να κοιτάζει το θρυμματισμένο σκοτεινό πανί στην σκηνή ...  Όταν κάποια στιγμή κοίταξε γύρω του συνειδητοποίησε πως δεν ήταν πια στο σινεμά ,  πώς ήταν καθισμένος σε ένα βράχο και μπροστά του η Θάλασσά , μαύρη και ήσυχη χωρίς ούτε καν τους αιωνιους παφλασμους της ...  Ένα πεφταστέρι έσκισε τη νύχτα φωτίζοντας την για λίγα δευτερόλεπτα  , το τοίταξε αδιάφορα  ... Δεν έκανε καμιά ευχή 

Α.Π.  

Στο κατω κατω και το ηλιοβασιλεμα το λατρευω ρε φιλε..και ας με κανει πολλες φορες να ποναω μεχρι δακρυων...και ας ξερω οτι δεν θα κυλησω ποτε χρωμα μες στα χρωματα του...και ας πρεπει να περιμενω οσο χρειαστει μεχρι να το ξαναδω...γιατι ειναι παντα τοσο ομορφο..και τοσο ιδιο και τοσο διαφορετικο....

ΑΝ

Αν είχα όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα προσπαθούσα να σε αγοράσω , μα θα προσπαθούσα χωρίς ποτέ να το μάθεις ότι είμαι πλούσιος ,να κάνω όλους τους ανθρώπους γύρω σου εκατομμυριούχους και ευτυχισμένους , μήπως έτσι με δεις, τον φτωχό ζητιάνο της αγάπης σου, και με ξεχωρίσεις από το πλήθος . Θα μου πουν πολλοί ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα πλούτη μου ώστε να λάμπω εγώ πιο πολύ από τους άλλους όπως λάμπει ο ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα και έτσι να ξεχωρίσω και να με δεις . Όμως ξέρω πως όλοι προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους κάτω από τον ήλιο, αλλά ερωτεύονται κάτω από το φεγγάρι.

Α.Π

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΗ ΘΕΛΩ

δεν με νοιάζει που σε θέλω... δεν σε θέλω

που για μένα δεν σε νοιάζει... δεν με νοιάζει

είμαι ο μάγος που κρατάει ένα καπέλο

και από μέσα ότι ψέμα θέλει βγάζει

πώς για σένανε δεκάρα εγώ δεν δίνω

όρκο παίρνω στο τσιγάρο μου που πίνω

και αν ζηλεύω που κοιμάσαι τώρα με άλλον

που μου θύμισες μιαν άλλη θα ' ναι μάλλον

δεν με νοιάζει που δεν σε έχω ...πάω πάσο

έτσι δεν φοβάμαι μήπως και σε χάσω

στον χυλό έχω καεί για αυτό κοιτάω

μέχρι και το γιαουρτάκι να φυσάω

και αν σου γράφω που και που κάποια στιχάκια

που μου αρέσει είναι να λέω ψεματάκια

  και αν δεν μπορώ να μην σε σκέφτομαι καθόλου

το μυαλό μου είναι που πάει κατά διαόλου

Α.Π.

ΜΕΛΑΧΡΙΝΟ

η λογική μου με κοιτά με απέχθεια στο βλέμμα

και θέλω τόσο ο θλιβερός να βγω μέσα απ'το ψέμα

μελαχρινό μου όνειρο άσε με να ξυπνήσω

να μπω μες στις αλήθειες μου και να σε λησμονήσω

εκεί έξω από τον παράδεισο λαθραία θα σε κοιτάζω

πως δεν θα σε χαρώ ποτέ το ξέρω και τρομάζω

και ετούτη η ζήλια που τρυπά το κάθε κύτταρο μου

αχ και ας πεθάνει το πρωί μαζί με το όνειρό μου

ζηλεύω τον που σε αγαπά και τον που σε αγγίζει

που μες στα μπράτσα του τα δυό άγρια σε πελαγίζει

τα χέρια που ξεχτένισαν τα μακριά μαλλιά σου

και τις φωτιές που έσβησες με τα υγρά φιλιά σου

ζηλεύω κάθε χάδι του που σε αναστενάζει

και κάθε ψέμα που έχει πει για να σε ξελογιάζει

μελαχρινάκι μου μικρό δεν θα στο ομολογήσω

πώς την φωτιά που μου άναψες ποτέ μου δεν θα σβήσω

Α.Π.

Η τελευταία πινελιά

Η πιο δύσκολη πινελιά στον πίνακα ενός ζωγράφου ,είναι η τελευταία πινελιά

.Είναι και η πιο δύσκολη απόφαση να αφήσει το πινέλο νιώθοντας σίγουρος ότι έχει βάλει την τελευταία πινελιά.

Ενα τόσο δα άγγιγμα στον καμβά μία ελάχιστη ποσότητα χρώματος , που κανένας δεν θα το προσέξει αν δεν την βάλει.

 Θα το ξέρει όμως εκείνος ,και όταν όλοι θα κοιτάνε τον πίνακα που σε άλλους θα αρέσει σε άλλους όχι ,εκείνος το μόνο που θα βλέπει θα είναι εκεινη η ελάχιστη ποσότητα χρώματος που τελικά δεν πήρε την απόφαση να βαλει.

Αυτή η μικρή κουκίδα  που θα έπρεπε να είχε ακουμπήσει το πινέλο του  βάζοντας την τελευταία πινελιά μες στον πίνακα ,θα είναι το μόνο που θα  βλέπει, θα είναι μία μεγάλη μαύρη τρύπα που θα  ρουφάει όλο το χρώμα από τον καμβά.

 Αυτό ήσουν και εσύ ....Η τελευταία πινελιά που δεν έβαλα στον καμβά της ζωής μου.

Στέγνωσαν τα χρώματα, κρέμασα τον καμβά στον τοίχο ,σε άλλους αρέσει σε άλλους όχι, μα εγώ αυτό μονο  βλέπω  .Εκείνη τη μικρή μικρή κουκίδα στον πίνακα που δεν έβαλα τελικά την τελευταία πινελιά...

Α.Π.

ΤΟ ΓΙΑΠΙ

γρατζουνάω τη σιωπή

βάζω χρώμα και φως

 στο παλιό το γιαπί 

χτίστης και ξυλουργός

βάφω και ένα' ουρανό

 με αστέρια χρυσά

μόνος μες στο κενό

και έξω ο κόσμος  λυσσά

 έλα αν θες μία φορά

 δίχως πρέπει ,γυμνή

δεν προσφέρω πολλά

 μοναχά την στιγμή

την στιγμή που ο χρόνος παγώνει 

που οι μόνοι δεν είναι πια μόνοι

που κρατάει το φώς της όσο μιάς αστραπής

που χωράει   μες στο ''Αχ'' της όσα φοβάσαι να πεις

σε κοιτάω από τις γρίλιες βιαστικά να βαδίζεις

τις στιγμές που δεν ζήσαμε μαγικά μου θυμίζεις

σε ακούω να ρωτάς  ντροπαλά έναν ξένο

μήπως ξέρει εκείνος να σου δείξει πού μένω 

και αγκαλιά περπατάτε στης ζωής το ταξίδι

μη λυπάσαι για μένα ,σε συγχώρεσα ήδη

Α.Π.

ΖΩΗ  ΘΑΝΑΤΟΣ

δεν ξαναμπαίνει ποτέ στο παλιό του το δέρμα το φίδι

δεν θα επιστρέφει ποτέ  ,το φαρμάκι που μου έδωσες και ήπια , στην μαύρη καρδιά σου

 δεν θα γυρίσουν ποτέ μες στο στόμα σου οι σκληρές σου οι κουβέντες , που ξεστόμισες ήδη 

 πάνω στα χείλη σου δεν θα ξανάρθει ποτέ το κραγιόν ,στο λαιμό του που του άφησες  με τα φιλιά σου

Ούτε και εγώ σου ζητάω κάτι πίσω από όσα έχω δώσει

μόνο άφησέ με να' ρθώ και να πάρω ,του έρωτά μας το πτώμα , να το θάψω , που τον έχεις σκοτώσει

δεν θα ανθίσει ποτέ το ξερό το λουλούδι  στο στεγνό μέσα βάζο , που στον μίσχο του γέρνει

 ούτε του δέντρου η κορφή ,  πού το  ξερίζωσε η θύελλα και το γκρέμισε χάμου, ουρανό ξανά θα κοιτάξει

και δεν θα μπουν οι υποσχέσεις και οι ελπίδες στις βροχές  που το σύννεφο φέρνει

και στο λιμάνι θα γεράσει ο ναύτης , προσμένοντας χρόνια  το μπάρκο, σε πλοίο που έχει βουλιάξει

μα αν  θα πρέπει κάποιος να ζήσει προτού να πεθάνει

στον θάνατο μέσα μαζί σου , χιλιάδες φορές έχω ζήσει , και τούτο μου φτάνει

Α.Π.

ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ

 μα μέσα μου επικρατεί μία νεκρική σιγή 

 δεν χώρεσε  κανένας ήχος μέσα στήν πληγή

 γύρω από το τίποτα μου οι σκέψεις μου στήσαν χορό

 το στόμα ανοιγοκλείνουν μα να τις ακούσω δεν μπορώ

η   ζέστη και η υγρασία τρέχει απ' τους τοίχους

τις μάσκες μου όλες βγάζω πριν να μπω μέσα στους  στίχους

βουλιάζω στον βυθό τους ,   ανοιγμένο στρείδι

φτωχό χωρίς διαμάντι ,το έχω χάσει ήδη ..

 την σκέψη  μου την βγάζω απ' τον βυθό  προτού πνιγεί

 τα γόνατα λυγίζει μες στους στίχους πέφτει και αιμορραγεί

 χίλια κομμάτια σκίζω το χαρτί και το μολύβι σπάω

στο ναρκοπέδιο της θύμησής σου απόψε λέω να μην πάω

Α.Π.

 ΣΤΗΝ ΖΥΓΑΡΙΑ

 Τα λόγια της ήταν σαν να είχαν μπει μές στο μυαλό του με ένα ποτιστήρι γεμάτο με ελπίδα και να του πότιζαν τις  έτοιμες να ξεραθούν  πιθανότητες του .

Γύρισε στο σπίτι του πολύ αναστατωμένος, έβαλε στο ποτήρι μία διπλή δόση βότκα , άναψε στα γρήγορα  ένα τσιγάρο και προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει τι του συμβαίνει .

Σηκώθηκε , άνοιξε το παλιό ντουλάπι και πήρε από το πάνω ράφι την σκονισμένη ζυγαριά της κοινής λογικής .  Είχε χρόνια να τη χρησιμοποιήσει για τέτοια θέματα , την φοβόταν .

 Στην μία πλάστιγγα άρχισε να βάζει βαρίδια που το καθένα αντιστοιχούσε σε ότι μπορούσε να προσφέρει σε μία τέτοια γυναίκα  .

Έβαλε και κάποια βαρίδια που νόμιζε ότι μπορούσε να εκτιμήσει πάνω κάτω πόσο αξία θα μπορούσαν να έχουν  για εκείνη .

 Κάποια άλλα βαρίδια που αντιστοιχούσαν  σε  πλούτη αφηρημένα  , πού ούτε και ο ίδιος μπορούσε να εκτιμήσει πόσο πολύτιμα είναι και που ίσως δεν ήθελε ούτε καν να μπει στη διαδικασία αυτή , από το φόβο πώς ίσως αποδειχθεί πως είναι πολύ φτωχός ,  δεν πήρε την απόφαση να τα βάλεις στην πλάστιγγα . 

Στην άλλη πλάστιγγα άρχισε να βάζει τα βαρίδια που αντιστοιχούσαν σε ότι έβλεπε, σε ότι ένιωθε, σε ότι έλπιζε ,σε όσα ήξερε για εκείνη . Πριν καν τελειώσει η πλάστιγγα της έγειρε με πολύ ταχύτητα και έσκασε με πάταγο  στον πάγκο , σηκώνοντας τα δικά του σταθμά στον αέρα , λες και αυτά δεν είχαν κανένα βάρος .

Την είδε ξανά την άλλη μέρα , ήταν εκεί όπως κάθε μέρα , πανέμορφη πίσω από το  ταμείο της. Χαμογέλασε και της είπε,  '' ένα πακέτο Καρέλια κασετίνα παρακαλώ''. ''3και 70'' του απάντησε εκείνη .  Της έδωσε τα κέρματα που είχε στη χούφτα του και έφυγε . Αυτό τολμούσε να της ζητήσει να του δώσει , ένα πακέτο τσιγάρα , αυτά   ήταν σίγουρος πως μπορεί να ανταποδώσει , τα 3 και 70 ευρώ .

Α.Π.

ΔΡΟΜΟΙ

Εκείνος κατέβαινε τη μεγάλη  κατηφόρα πού οδηγούσε στο κέντρο του πουθενά.

 Εκείνη ανέβαινε την ανηφόρα από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Είχε τόσο καιρό να την δει ....

Κοίταξε ο ένας τον άλλον ,  πάγωσε για λίγο ο χρόνος .

  Αυτά τα τρία μέτρα πλάτος του δρόμου που τους χώριζαν , του έμοιαζαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά .... πόσο την αγαπούσε κάποτε ... και εκείνη  τον αγαπούσε ...

'' Τι κάνεις '' ; της είπε .

 ''Τραβάω την ανηφόρα μου'' του είπε ''και από ότι βλέπω και εσύ έχεις πάρει την κατηφόρα  για τα καλά''

''Ναι'' της είπε ''τελικά δεν έπεσες και τόσο έξω για μένα''. ''Πολλές φορές να ξέρεις ότι σκεφτόμουνα τι θα σου έλεγα όταν θα σε ξανά έβλεπα  και είχα φτιάξει ολόκληρες ιστορίες για να σε εντυπωσιάσω όμως δεν θυμάμαι καμία πια . και φανταζόμουν την τέλεια στιγμή που εσύ θα έτρεχες και θα έπεφτες στην αγκαλιά μου εκαι γώ θα σε κρατούσα και θα σου έλεγα πως δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά ''...

''Θα σου πω εγώ πώς φανταζόμουν την τέλεια στιγμή όταν θα σε ξανά συναντούσα'' του απάντησε .  εμένα να μου κρατάει κάποιος το χέρι και με βοηθάει να ανέβω αυτή την ανηφόρα και εσένα η αγκαλιά σου να ήταν τόσο γεμάτη που να μη χωράει ούτε εμένα ούτε καμία'' .... 

''Να προσέχεις''  του είπε και συνέχισε να ανεβαίνει την ανηφόρα της

Α.Π.

Δεν με νοιάζει που με ξέχασες ... που σε ξέχασα με νοιάζει

παιχνίδια του μυαλού

Είχε συναίσθηση πώς βρισκόταν μέσα σε ένα βαθύ όνειρο. Ένιωθε πως το ελέγχει, πως μπορεί να ξυπνήσει όποια στιγμή ήθελε .  Η τρομακτική μαύρη σκιά που τον τραβούσε από τα πόδια προσπαθώντας να τον βγάλει από τα σκεπάσματα τον είχε παραλύσει από τον φόβο ,δεν μπορούσε να μιλήσει ή να κινήσει κάποιο μέλος του σώματος .Και ενώ ανοιγόκλεινε το στόμα του προσπαθώντας να φωνάξει βοήθεια δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη . Ξύπνα... ξύπνα... σκέφτηκε και κατάφερε να ανοίξει τα μάτια .  Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι λαχανιασμένος και ιδρωμένος, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά ,ήταν ακόμα τρομοκρατημένος .  Θεέ μου ....Τι όνειρο ήταν αυτό , μονολόγησε . Άπλωσε το χέρι για να ανάψει το πορτατίφ  στο κομοδίνο του . Μα ένιωσε κάτι να του αρπάζει το χέρι από τον καρπό .Η φριχτή μαύρη σκιά  με μία σιδερένια παγωμένη λαβή  του έσπρωξε το χέρι πίσω και με τα σκληρά βρώμικα δάχτυλα της τού έκλεισε το στόμα . Μάταια προσπαθούσε να πάρει μιά ανάσα .  Μέσα σε αβάσταχτη αγωνία ένιωθε πως πεθαίνει .  Κάποιος χτύπησε  την πόρτα φωνάζοντας ''είσαι καλά ; είσαι καλά ; '' Ο θόρυβος από τα χτυπήματα στην πόρτα τον ξύπνησε . '' Έλα εσύ είσαι Φωτεινή ; ''  ''Άνοιξε μπες μέσα ...ευτυχώς που ήρθες και με ξύπνησες γιατί έβλεπα ένα τρομακτικό εφιάλτη '' . Μέσα στο μισοσκόταδο είδε ανακουφισμένος το πόμολο της πόρτας να γυρίζει .  Και μέσα σε ανείπωτο τρόμο είδε την απόκοσμη μαύρη σκιά να τον κοιτάζει μπαίνοντας στο δωμάτιο με τα κόκκινα μάτια της και με ένα θανατηφόρο μειδίαμα στο σκοτεινό της πρόσωπο.............

Α.Π.