Εγώ... είμαι μια συναισθηματική, 

ανόητη... 

μια μπερδεμένη, 

αναποφάσιστη...

μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, 

πράγματα και καταστάσεις...

δένεται με το παρελθόν και αδυνατει να προχωρήσει... 

ντρέπομαι γι' αυτήν την εμμονή, 

γιατί βλεπω πως δεν είναι καλό...

ακόμη και τ'ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω. 

ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει...

το αρνούμαι και επιμένω ν' ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος...

Μόνο που φοβάμαι μήπως συνηθίσω έτσι, πάντα από μακριά να σ'αγαπώ.

 Ή πάλι μην ξεχάσω κι εγώ, όσα έπαψες να θυμάσαι... 

Θυμάσαι;

Ήταν κάποτε, στα παλιά τα χρόνια, μια πριγκίπισσα σαν όλες τις άλλες. Που ζούσε σε ένα κάστρο, σαν όλα τα άλλα. Και τη φιλούσε ένας δράκος, σαν όλους τους άλλους...

Τι? Πώς είπατε? Είναι βαρετό επειδή μοιάζει με όλα τα υπόλοιπα που ξέρετε..?

Όχι όχι! καθήστε να σας πω... Στη συνέχεια έχει ενδιαφέρον γιατί...

Κάποια μέρα την έσωσε ένας πρίγκιπας... εμμ... ένας πρίγκιπας.... Ε ένας πρίγκιπας σαν όλους τους άλλους!

Εντάξει εντάξει έχετε δίκιο! Δεν έχει τίποτα καινούριο! Παλιά γνώριμη ιστορία! Πριγκίπισσα- Κάστρο- Δράκος- Πρίγκιπας!

Μισό λεπτό! Ξέρω κι άλλα! Λοιπόν...

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο, ζούσε μια όμορφη πριγκίπ.....

Χμμμ... όχι!... Α! Ναι σωστά! Αυτό θα είναι ότι πρέπει...

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, τότε που ακόμα υπήρχα δράκοι και πριγκ...!

Όχι όχι! Σίγουρα όχι! Λοιπόν... Δεν χρειάζεται πανικός! Λίγο χρόνο να κοιτάξω τα παραμύθια μου χρειάζεται! Αν ερχόσασταν πάλι αύριο? Όχι αύριο δεν θα προλάβω... Τι λέτε για μεθαύριο? Ότι ώρα θέλετε!

...Τι πάει να πει τώρα? Πφφφ! Καλά θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια! Λοιπόν... Όχι πριγκίπισσες και κάστρα, όχι πρίγκιπες και δράκους...

Ή μάλλον... Όχι πριγκίπισσες σε κάστρα που τους σώζει ο πρίγκιπας από τον Δράκο. Ή ήταν Δράκος κλεισμένος σε πρίγκιπα που εσωσε η πριγκίπισσα απο το κάστρο?

Εντάξει εντάξει! Ελάτε παιδιά! Σταματάω το μουρμουριτό!

Λοιπόν...

Όλα άρχισαν μια νύχτα σκοτεινή...

Σε ένα σκοτεινό δάσος...

Με σκοτεινά πλάσματα...

Και σκοτεινές σκιές...

Ναι ενταξει το ξέρω! Οι σκιές είναι πάντα σκοτεινές! Αλλά έπρεπε κάπως να κάνω ατμόσφαιρα!

Η ιστορία μας ξεκινάει πολύ πριν απ' τις σκιές. Για την ακρίβεια αιώνες πριν... Τότε που τα πνεύματα των δέντρων ξυπνούσαν κάθε βράδυ και χόρευαν μαζί με τις πυγολαμπίδες γύρω από την ασημένια λίμνη... Και η Σελήνη τραγουδούσε για να αποκοιμήσει τους τρομαγμένους ταξιδιώτες του μονοπατιού, που χανόταν κάτω από τα φουντωμένα φύλλα. Τότε ο ύπνος τους έσταζε στα μάτια όνειρα, με αερικά και σκανταλιάρικα ξωτικά, που τους ξεπλάνευαν με ξόρκια και γητέματα, με αλήθειες και με ψέμματα... Και έτσι μαγεμένοι δεν πρόσεχαν τις νεράιδες που μάζευαν λουλούδια και αρώματα αυτή τη νύχτα. Δώρα, για την κόρη των βασιλιάδων της νεραϊδοχώρας, την Αίγλη. Έκλεινε τα 256 (21 θερινά Ηλιοστάσια σε θνητά χρόνια). Το ασημένιο δέρμα της ίδιο με της Σελήνης έλαμπε όπως χώρευε και η φωτιά πορφύρωνε τα κόκκινα μαλλιά της. Ήταν το πνεύμα της βελανιδιάς.

Όταν επέστρεψε λοιπόν στις φυλλωσιές είδε έναν ταξιδιώτη να κοιμάται. Η Αίγλη πλησίασε και ακούμπησε το πρόσωπό του. Εκείνος άνοιξε τα μάτια μα δεν μπορούσε να την δει... Μα το Φεγγάρι από ψηλά κρατάει τα νήματα από το πιο ανεξήγητο κουβάρι. Εκείνο του έρωτα... Το πέταξε λοιπόν στον ουρανό κι εκείνο άρχισε να κυλάει ξετυλίγοντας την κόκκινη κλωστή των παραμυθιών...

"Μη φοβάσαι" ψυθίρισε "Κλείσε τα μάτια σου και θα με δεις. Ο έρωτας δεν βλέπει με τα μάτια αλλά με το μυαλό. Γι' αυτό και τον έρωτα τυφλό τον ζωγραφίζουν". Εκείνος ανάσανε τη μοιρωδιά βρόχινων φύλλων και έκλεισε τα μάτια. Τότε την είδε! Καθόταν δίπλα του με απλωμένο το χέρι στο μάγουλό του. Το νήμα του παραμυθιού άρχισε να τους τυλίγει πια όταν... "Μην τρομάζεις σε παρακαλώ..." είπε η Αίγλη μα πριν τελειώσει τη φράση της ο ταξιδιώτης της έκλεισε το στόμα λέγοντας... "Πώς να τρομάξω από σένα; Η αγάπη βλέπει μόνο αγάπη στην αγάπη."...

Και άλλα γλυκανάλατα ειπώθηκαν, από αυτά που λέμε και κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν! Όσπου στο τέλος κάνανε σ... εχμμμ...

... Ώσπου στο τέλος σμίξανε κάτω από τη Σελήνη. Και έτσι αγκαλιά κοιμήθηκαν αερικό και άνθρωπος. Μα τα παραμυθένια νήματα δεν μένουνε αιώνια... Όταν η κυρά της νύχτας μαζεύει τα πέπλα της και ο Ήλιος ξυπνάει στα μάτια, χάνονται! Και κάθε νύχτα καινούριο κουβάρι γνέθει... Έτσι όταν ο ταξιδιώτης ξύπνησε όλο αυτό του φάνηκε σαν όνειρο και γητεμένος έφυγε από το μαγεμένο δάσος. Μα πρώτα χάραξε στην βελανιδιά το όνομά του, να ξέρουν όλοι πως πέρασε κάποτε από κει. Κι όταν η Αίγλη ξύπνησε πονούσε στην καρδιά, γιατί εκεί της χάραξε για πάντα το όνομά του.

Μα είναι δυνατόν; Πονούσε στην καρδιά το πνεύμα και Ταξιδιώτης που ούτε καν το όνομά του δεν μάθαμε... Είναι αυτό καλύτερο από τον Δράκο και την πριγκίπισσα που έσωσαν το κάστρο από τον πρίγκιπα? Ή μάλλον... Ο Δράκος που έσωσε τον πρίγκιπ... Ουφφφ Κάπως έτσι τελοσπάντων!...

...Από τότε τα αερικά έγιναν σκιές και στοιχειώνουν αυτό το μαγεμένο δάσος. Και οι πυγολαμπίδες χορεύουν ακόμα γύρω από το γιασεμί...

Ο θίασος μάζεψε τα πράγματά του...

Βγάλαν τα κοστούμια...

Αφαίρεσαν το ιδιαίτερο μακιγιάζ...

Σκούπισαν τα μάτια τους στα κρυφά...

Υποκλίθηκαν, για τελευταία φορά όλοι μαζί, στο άδειο θεατρο...

Τελευταία φορά όλοι μαζί...

Τελευταία φορά...

Και έφυγαν, Ο καθένας από άλλο δρόμο.

Αδειο, δικό του δρόμο.

Μέχρι το τέλος του δρόμου...

Μέχρι το τέλος και οι ψυχές...

Άραγε θα ξαναβρεθούν;

...Μαμά?

Ξαναρχονται μαμά!

Τα βλέπω... Έρχονται!

Βγαίνουν απ' την ντουλάπα! Είναι κάτω απ' το κρεββάτι! Σκαρφαλώνουν πάνω μου μαμά! Παρ' τα μακρια! Σε παρακαλώ! Φοβάμαι σήμερα...

Μαθαίνεται ο φόβος ή υπάρχει μέσα μας?

Μαμά φοβόμουν πάντα? Ε? Φοβομουν πάντα?

Πάντα?...

"Τι σκέφτεσαι;"

"Τίποτα."

"Αποκλείεται, κάτι σκέφτεσαι."...

"Αλήθεια, τίποτα"

Κι αν αυτό το τίποτα ήταν κάτι; Κι αν εμείς μπορούσαμε να το δούμε;

Αλήθειες, ψέμματα και σκέψεις; Όλα εδώ και όλα μπροστά στα μάτια σας.

Η θεατρική ομάδα "ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ"
της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Ανδρέα Βουτσινά
παρουσιάζει την παράσταση "3ΑΝ".

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: Αρετή Τίλη, Καλλιόπη Γιατσίδου, Λιλιάνα Νίγκρο, Χρήστος Γκουτσίδης, Κατερίνα Mάγια Ανδριανού, Τζουβάρα Στέλλα, Ιωάννα Ρέτσα, Χρύσα Κατσαρίνη, Ιωάννα Σιδηροπούλου, Στέφανος Τσούμαρης, Ιουλία Χρηστίδου, Νέλσων Λούκας, Απόλλων Δρικούδης, Κωνσταντίνος Κοζικόπουλος, Αλεξία Ξυγαλά, Ζέφη Χατζόγλου, Ράνια Ευαγγελινού, Νικολέτα Παπαδοπούλου, Ελπίδα Βασιλειάδου,Γιώργος Σουλειμάν, Αγγελίνα Σοφιανοπούλου, Βαλάντης Γαργάνης.

Υπεύθυνος Ομάδας: Νίκος Καλαιτζίδης

Μέρες Παραστάσεων: 20-21-22 Μαίου,

Στοά ΑΛΑΜΑΝΗ Είσοδος: Λέοντος Σοφού 18,5ος όροφος.

Γενική πρόβα: 19 Μαίου

ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 21.30

ΧΟΡΗΓΟΙ: SEESAW
Κωνσταντίνος Κοζικόπουλος

Είναι σαν μια από εκείνες τις στιγμές που ανοίγεις, με αγωνία, διάπλατα το στόμα σου και προσπαθείς να ουρλιάξεις...

...αλλά δεν συμβαίνει τίποτα. Και ο μόνος ήχος που ακούς είναι υπόκωφο άδειασμα σταγόνας, που σε αποσυγκετρώνει τόσο πολύ από αυτό που θες να κάνεις!

Είναι σαν τις στιγμές που πέρνεις το ψαλίδι και ψαλιδίζεις με προσοχή την ακρη του μικρού δακτύλου σου... μόνο και μόνο για να τσεκάρεις αν υπάρχεις ακόμα και αν μπορείς να πονέσεις...

...μπορείς?...

...ΜΠΟΡΕΙΣ?...

Πόνα! Μπορείς? Πόνα... Μπορείς? Να αναπνεύσεις μπορείς? Να ζήσεις? Να γελάσεις? Να αγαπήσεις?... Αγάπα! Μπορείς? Αγάπα...

Να γαμηθείς... Μπορείς? Να κλάψεις? Μπορείς? ΜΠΟΡΕΙΣ? Γέλα! Μπορείς? Να κοιμηθείς μπορείς? Γέννα! Μπορείς? Γέννα! Μπορείς? Γέννα... ΜΠΟΡΕΙΣ? Γέννα!...

Είναι σαν να παίζεις πινκ πονκ με τον μπαλτά ενός χασάπη... Μπορεί να μην πετύχεις το μπαλάκι αλλά το χέρι σου! Σαν να κολυμπάς σε μια μεγάλη βουβή πόλη! Σαν να γαμιέσαι με σχυζοφρενείς και να γεννάς διαλυμένα, ατροφικά παιδιά!

...ΓΕΝΝΑ! ΜΠΟΡΕΙΣ?...

Τρέξε. Μπορείς?

Αγάπα. Μπορεις?

Γέλα. Μπορείς?

Γέννα. Μπορείς?

Πόνα. Μπορείς?

Κοιμήσου. Μπορείς?

Γαμήσου. μπορείς?

Πέθανε... μπορείς?...

1...

5...

10...

Δεν θυμάμαι πόσοι μήνες πέρασαν. Μάλλον είναι πολλοί. Ίσως και πάλι όχι. Πάντως ο μήνας είναι ο σωστός. Άνθρωποι ήρθαν... Άνθρωποι έφυγαν...

Τα νεύρα μου δεν είναι καλά σήμερα το βράδυ!

Η μαμά είπε "Αρρώστησε".

Οι φίλοι είπαν "Κλείστηκε πάλι".

Οι γιατροί είπαν "Οξεία Ψυχολογική αιμορραγία"...

Στο διάολο η "οξεία"! Στο διάολο η "ψυχολογική"! Στο διάολο η "αιμορραγία"!!!

Πετάξτε επιτέλους αυτό το κόκκινο σεντόνι.

Μη μου καταλογίζεται ανόητες γυναικείες νευρώσεις!

Η λογική είναι μια έμμονη ιδέα των ψυχιάτρων...

Μη μου φέρνετε χάπια!

5...

10...

20...

Σας παρακαλώ! Μην προσπαθείτε να μου γαμήσετε το μυαλό με ηλίθια στρογγυλά άσπρα χαπάκια!

Γαμώ τις ιατρικές σας συνταγές. Που πάντα δίνουν ειρωνικές αποστειρωμένες ελπίδες και τελικά το αίμα φτάνει στην πόρτα...

Γαμώ τις εξετάσεις σας. Που κρίνετε τους ανθρώπους αν μπορούν να είναι άνθρωποι...

Γαμώ τους καθηγητές μου. Που με πέρασαν από τη μηχανή του κιμά όταν ήμουν ακόμα παιδί.

Γαμώ τους άντρες. Που έκοψαν το μουνί μου στα δύο...

Γαμώ τον αδερφό μου. Που δεν με έμαθε να αγκαλιάζω...

Γαμώ τον πατέρα μου. Που άφησε τους μαλάκες να μου γαμήσουν τη ζωή...

Γαμώ τη μάνα μου. Που δεν σταμάτησε να με κατακρίνει ανελέητα από τότε που με γέννησε...

Μα πιο πολύ απ' όλους... Γαμώ εσένα Θεέ! Που γράφεις στ' αρχίδια σου τα γαμημένα "τέκνα" σου...  Σε γαμώ! Σε Γαμώ! ΣΕ ΓΑΜΩ!

20...

50...

100...

... Και έρχονταν τα καραβάνια... Και μας λέγαν παραμύθια για πράγματα και θάματα...

Για όμορφα λουλούδια...

 Για χρωματιστά φορέματα και χαλιά...

Για χρυσές πόρπες και μαργαριτάρια...

Για μάγισσες και δράκους...

Ένα παραμύθι πήγαινε κάπως έτσι... Μια φορά κι έναν καιρό... ζούσε μια γυναίκα! Νέα, καλή και χαρούμενη που ζούσε την κάθε στιγμή ανάσας... Αλλά μια βαριά κατάρα έπεσε πάνω της... και για να ζήσει κανονικά πλέον, έπρεπε ή να πίνει αίμα ελαφιού ή να ζήσει από εκείνη τη στιγμή και μέχρι να κλείσει τα μάτια της για πάντα... με μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της... Αυτό σήμαινε ότι θα αφήνει πίσω της μια κόκκινη γραμμή... Έτσι κι έγινε! Αφού δεν ήθελε να σκοτώσει ούτε ένα ελάφι... αυτή η γυναίκα είχε μια πληγή! Το αίμα της ποτέ δεν τελείωνε. Ακόμα κι αν ένοιωθε πως θα πέσει κάτω από την εξάντληση. Περπάτησε όλη την έρημο και διέσχισε όλα τα δάση της Ασίας...Δεν σταμάτησε ποτέ! Έφτιαχνε μονοπάτι...Μόνο σε μια λίμνη στην πιο μακρινή έρημο σταμάτησε να ξαποστάσει. Και κοιμήθηκε...

...Από εκεί έρχονταν τα καραβάνια... Και μας λέγαν παραμύθια για πράγματα και θάματα...

Για δάση στοιχειωμένα...

Για ελάφια από φωτιά...

Για κόκκινες γυναίκες...

(Κλειστά φώτα. Ακούγεται ένας άντρας να σφυρίζει τη μελωδία ενός rock τραγουδιού. Ανοίγουν σιγά- σιγά τα φώτα. Βλέπουμε ένα bar.  Έξι-εφτά τραπέζια με τις καρέκλες πάνω τους, αναποδογυρισμένες. Αριστερά ένα μπαρ άδειο και ένας barman από μέσα που καθαρίζει και βάζει τασάκια πάνω. Δεξιά μια μικρή σκηνή με ένα drum set ένα ηλεκτρικό πιάνο -κλαβινόβα- , τρία μικρά ξύλινα σκαμπό, ένα-δύο αναλόγια ξύλινα κι αυτά, δύο stand για μικρόφωνα και παρτιτούρες σε διάφορα σημεία. Ανοίγει η πόρτα του bar διστακτικά και μπαίνει η Μάγια. Μια γυναίκα γύρω στα 35. Φοράει ένα μακρύ μαύρο παλτό και ένα μεγάλο κόκκινο κασκόλ. Κοιτάει γύρω  -γύρω. Βλέπει τον barman. Χαμογελάει. Κλείνει την πόρτα. Πηγαίνει και κάθεται.)

Μπορώ να κάτσω; Καλησπέρα. Ξέρω… ήρθα νωρίς. Αλλά θα τραγουδήσω σήμερα. Είμαι λίγο αγχωμένη και είπα να έρθω πιο νωρίς για να πιώ και κάτι. Μάλλον ήρθα αρκετά νωρίς. Είναι ακόμα 7. Βάλε μου ένα ποτό σε παρακαλώ. Μια vodka με λίγο πάγο, σε χαμηλό ποτήρι αν γίνεται. Σήμερα δεν ξύπνησα καλά! Δεν ξέρω γιατί. Δεν με χωρούσε το κρεβάτι. (παύση) Έχω να πιω vodka πολλά χρόνια.

(O barman της δίνει το ποτό.)

Σε ευχαριστώ. (Πίνει.)Αυτό το ποτό μου θυμίζει έναν  άνθρωπο πολύ ξεχωριστό. (Χαμογελάει.) Για μένα τουλάχιστον! Αλλά αφού θα έρθει να παίξουμε μαζί σήμερα… επιβάλλεται το ποτό. (Πίνει.) Έχει βέβαια περάσει αρκετός καιρός από τότε που τον είδα τελευταία φορά. Μόνο τη μουσική του θυμάμαι πια. Κι αυτή απλά σαν αίσθηση. Και μια ξεθωριασμένη εικόνα… Εγώ κι αυτός… Σε ένα λευκό φωτεινό δωμάτιο. Εγώ με ένα κάτασπρο φόρεμα στο πιάνο μου κι αυτός δίπλα μου, με το σαξόφωνο. Να αυτοσχεδιάζουμε νότες. Τζαζ και μπλουζ μελωδίες. Διέσεις και υφέσεις δηλαδή. Σαν τη ζωή μας… (Πίνει.) Μόνο που… Η τελευταία ύφεση στη δική μου παρτιτούρα δεν επιδέχεται αλλοίωση.  (Πίνει.) Προσπάθησα… μα χαλάει την αρμονία της παραφωνίας μου.

 (Σβήνει το τσιγάρο της απότομα. Πίνει. Σηκώνει το ποτήρι στον barman.)

Βάλε μου ακόμα ένα. Ξέρεις… Θα τραγουδήσω απόψε. Έχω βέβαια λίγο άγχος… Όχι τόσο για το τραγούδι… Πιο πολύ για την συνάντηση.  (Πίνει.) Σ’ αρέσουν τα μαλλιά μου;  Μόνο αυτά δεν άλλαξαν. Έμειναν πλούσια και μακριά όπως τότε. (Πίνει. Ανάβει τσιγάρο.) Ατίθασα… Έτσι έλεγε. «Συγνώμη δεσποινίς! Τα μαλλιά σας είναι πάντα τόσο ατίθασα, όσο η φωνή σας όταν τραγουδάτε;» Αυτό μου είπε την πρώτη φορά που μιλήσαμε. Είχε έρθει να με ακούσει… (Χαμογελάει. Πίνει. Καπνίζει.) Ή καλύτερα… Τον είχε τραβήξει ένας κοινός γνωστός. Τότε δούλευα σε ένα μπαρ με ζωντανή μουσική. Να δεις πώς το λέγανε… (παύση) Α ναι! «Ζελατίνα»! Ή μάλλον όχι! (Σκέφτεται πάλι.) Ήταν ξένο όνομα… Αγγλικό… «Summertime». Ναι. Έτσι το έλεγαν. Από το τραγούδι. Και πάντα με αυτό το τραγούδι κλείναμε.

(Καπνίζει. Πίνει. Και σιγοτραγουδάει.) “Summertime, and the livin’ is easy…”

(Σταματάει απότομα. Σηκώνεται και ανεβαίνει πάνω στην σκηνή. Τραγουδάει σαν να το έλεγε σε live. Τελειώνει το τραγούδι. Ο barman χειροκροτεί. Αυτή υποκλίνεται και πάει και κάθεται στη θέση της.)

Σου άρεσε ε;  Ήταν το αγαπημένο του. Λοιπόν… στην εισαγωγή αυτού του τραγουδιού τον είδα. Είχε αδειάσει κάπως το μαγαζί και οι ματιές μας συναντήθηκαν. (Χαμογελάει. Καπνίζει. Πίνει.) Ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε. Λένε πως όταν γνωρίσεις τον Έρωτα της ζωής σου, κάτι τέτοια στοπ τα συνηθίζει ο χρόνος. Αυτό όμως που δεν λένε, είναι ότι όταν καταλάβεις πώς… αυτός είναι… ο χρόνος ξαναρχίζει να κυλάει, αλλά τρέχει γρήγορα για να αναπληρώσει το κενό… (Καπνίζει. Πίνει. Σβήνει το τσιγάρο.) ‘Ολα  έγιναν τόσο γρήγορα… έπρεπε να ξέραμε πως ο έρωτας καταβροχθίζει τον χρόνο. Εκείνο το βράδυ φύγαμε τελευταίοι  από το μαγαζί. Δεν καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα. (Πίνει.) Αλήθεια! Τι ώρα είναι? Ξέρεις εγώ θα τραγουδήσω σήμερα. Αλλά μάλλον έχουμε χρόνο. Τότε δεν είχα… Ήταν μουσικός. Έπαιζε υπέροχο σαξόφωνο. Περνούσαμε ώρες ατελείωτες παίζοντας και τραγουδώντας … (Καπνίζει. Κοιτάει τον barman. Πίνει.) Ναι. Τον αγαπούσα! Δεν το είχα πει για κανέναν αυτό. Συνήθως σε όλη μας τη ζωή αγαπάμε ένα άτομο… κι αυτό είναι η μάνα μας. Ε… εγώ αγάπησα δύο. Μείναμε μαζί ένα χρόνο. Έναν απίστευτο, ατίθασα υπέροχο χρόνο. Όλα μου φαίνονταν τόσο όμορφα. Ακόμα και ο τρόπος που έστριβε το τσιγάρο του.

(Κοιτάει το άδειο ποτήρι της. Το δίνει στον barman. Καπνίζει.)

Ακόμα ένα σε παρακαλώ. Πρέπει να ηρεμήσω πριν τραγουδήσω. Λένε πως χαλαρώνεις όταν πίνεις. Ευτυχώς δεν πίνω κάθε βράδυ. Θα είχα γίνει αλκοολική… (Πίνει. Καπνίζει. Χαμογελάει.) Σε κούρασα; Μιλάω πολλή ώρα. Πάντα έτσι έκανα… Πάντα μιλούσα εγώ. Και μ’ εκείνον! Πάντα εγώ. Αφού στο τέλος άδειασα και δεν ήξερα σχεδόν τίποτα γι’ αυτόν. (Καπνίζει. Πίνει.) Και να ήξερα δηλαδή, πλέον δεν θυμάμαι. Ξέρεις… μερικές φορές μου λείπει. Νοιώθω τα χέρια του να αγγίζουν το κορμί μου. Τα χέρια του νοιώθω. Το σώμα μου δεν το νοιώθω καθόλου. Πάντα λάτρευα τα χέρια του. (Καπνίζει. Πίνει. Χαμογελάει.) Είναι αστείο. Θυμάμαι τόσο καθαρά τα χέρια του και μερικές φορές ξεχνάω το όνομά του. Ποτέ δεν τον φώναξα με το όνομά του. Άλλωστε… (παίρνει ύφος για να πει κάτι πομπώδες.) …δεν έχουν σημασία τα ονόματα. Στον έρωτα αναβαπτίζεσαι. (παύση) Πού το διάβασα αυτό; (Παύση. Σβήνει το τσιγάρο. Πίνει.) Δεν έχει σημασία… Μπορεί να είναι τραγούδι. Μπορεί και όχι.

(Παύση. Αρχίζει και σιγοτραγουδάει το Which side are you on. Όσο πάει δυναμώνει το τραγούδι της. Κουνιέται ρυθμικά από την καρέκλα της και καταλήγει σε ένα δυνατό φινάλε. Πίνει. Ανάβει τσιγάρο.)

Μερικές φορές περπατάω στον δρόμο και τον σκέφτομαι. Και χαμογελάω μόνη μου… Και ίσως να μην είμαι η μόνη που θυμάται. Σήμερα το πρωί στο λεωφορείο, μια γυναίκα χαμογελούσε. Κρατιόταν από την χειρολαβή, κοιτούσε έξω από το παράθυρο και θυμόταν. Κατέβηκα και περπάτησα… Περαστική… Όλα είναι ένα πέρασμα. Η ζωή η ίδια. Ένα πέρασμα είναι… (Πίνει. Χαμογελάει.) Έτσι έλεγε κι εκείνος. Όλοι είμαστε ταξιδιώτες που περνάμε από σταθμούς.

 Κι εγώ γι’ αυτόν ένας σταθμός ήμουν. Πάντα, σταθμός ήμουν. Και ήμουν γιατί ήθελα να είμαι. Βέβαια το κακό με τους σταθμούς είναι ότι μένουν πίσω. Αλλά μ’ εκείνον νόμιζα πως δεν θα είναι έτσι… Τελικά, πάλι πίσω έμεινα.

(Παύση. Καπνίζει.) Ποτέ μην στέλνεις να σου πουν για ποιόν χτυπάει η καμπάνα. Για σένα χτυπάει. (Πίνει.) Ο ταξιδιώτης έφυγε.  Και μετά… τίποτα. Ένα τεράστιο καθόλου. Πάει καιρός τώρα πια. Μη ρωτήσεις πώς και γιατί. Δεν ξέρω. Ίσως έφυγε γιατί μπορούσε να φύγει. Ίσως πάλι… γιατί ήταν περαστικός. Ίσως… από την αρχή ήταν περαστικός. Μπορεί και να μην πέρασε ποτέ. Μπορεί απλά να ήταν μια σκιά. (Κοιτάει το τσιγάρο της. Παύση. Το σβήνει.) Ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα. Λέω να πηγαίνω. Έχω έναν τρομερό πονοκέφαλο ξαφνικά. Δεν είναι τίποτα. Με πιάνει πότε πότε. Καλύτερα να φύγω. 

(Βγάζει λεφτά. Τα αφήνει πάνω στο μπαρ. Σηκώνεται, φοράει το κασκόλ και το παλτό της.)  Καλή σου νύχτα.

(Πάει ως την πόρτα. Γυρίζει. Κοιτάει τον barman.) Α! Είμαι η Μάγια. Ή μάλλον… έτσι με φωνάζουν…

(Ανοίγει την πόρτα και αρχίζει να τραγουδάει την Ασπιρίνη. Τα φώτα κλείνουν σιγά σιγά και ακούγεται καθαρά το τραγούδι.)

Αγαπητέ (μπορεί και όχι) Άγιε Βασίλη!

Σου γράφω πάλι από ανάγκη... (Όχι! Λάθος!)

Σου γράφω... γιατί τα τελευταία 5 χρόνια, και ενώ ΗΜΟΥΝ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ, με παραμελείς.  Δηλαδή τι? Επειδή είμαι κάπως μεγάλο ΠΑΙΔΙ, δεν μου μιλάς πια? 

Ξέρω... Ξέρω... Έχεις κι εσύ το δίκιο σου! Έχεις μεγαλώσει πια! Είναι και το ελαστικό ωράριο, τα ανύπαρκτα ένσημα, η πίεση της Αγιοβασίλενας... Καταλαβαίνω!

Είναι και τα πολλά γράμματα! Έμαθα φέτος έχει πιο πολύ δουλειά!!! Άντε και αλυσίδα καταστημάτων! Ok! Τρέχεις. Τρέχουν και τα ξωτικά, (αλήθεια... τι κάνουν?) αλλά πάντα προλαβαίνεται! Κι ας ζητάνε τα πιο παράξενα πράγματα!

Μου είπε ένας φίλος, ότι φέτος πολλά παιδιά ζητάνε σπίτι. Βλέπεις είναι και η οικονομική κρίση στη μέση! Αλλά και για σένα μάλλον θα είναι δύσκολο! Και να καταφέρουν τα ξωτικά να χτίσουν πολιτεία για να ευχαριστήσεις τα παιδιά... πώς θα τα βάλεις μέσα στην κάλτσα ή δίπλα στο τζάκι ή κάτω από το δέντρο, αφού δεν έχουν σπίτι και κατ' επέκταση δεν έχουν και κάλτσες κρεμασμένες, δέντρα στολισμένα και τζάκια αναμμένα?

Είναι, λέει, και κάποια άλλα παιδιά, που μένουν στο... νοσοκομείο! Αυτά ζητούν υγεία... (Ξέρεις για την γρίπη των χοίρων έτσι? Γιατί την πνευμονία... Το AIDS... Τον ακρωτηριασμό κ. ά) Πάντως να ξέρεις... πως αν πας στην πτέρυγα με αυτά που έχουν την γρίπη... μην ξεχάσεις μαντηλάκια Dettol, μάσκα προστασίας, πλαστικά γάντια, χειρουργικό μανδύα και ένα μανταλάκι για τη μύτη! Αν δεν τα βρεις, μπορείς να πάρεις και στολή καταδύσεων!

Πάντως Άγιε... έχω να σου κάνω και κάποιες ερωτήσεις!!!  

Οι πόρνες σου στέλνουν γράμμα? Τι σου λένε? Κι εσύ τελικά τους πηγαίνεις δώρα? Τα μαστούρια ζητάνε κι από σένα "κανα πενηντάλεπτο"? Τα ΠΑΟΚια σου ζητάνε ρετσίνα ή να κάψεις το γήπεδο του Άρη? Και οι γαύροι ακόμα νομίζουν πως είσαι Ολυμπιακός, λόγω χρώματος στολής? Τρως κουραμπιέδες και μελομακάρονα? Κι αν ναι... γιατί δεν σου βάζουν τέτοια και σε έχουν ταράξει στο μπισκότο και στο γάλα? Τι έχεις να πεις για την πλαστική της Τζούλιας? Κινέζικο ή Μεσογειακή κουζίνα? Διαβάζεις εφημερίδες? Προτιμάς Beatles ή Άντζελα?

Αυτά προς το παρόν Άγιε!!! Όσο για δώρο... θα ήθελα να εξαφανίσεις ότι έγινε την 10ετια που μας πέρασε! Και δεν μιλάω για την βαφτιστήρα μου ή το "Στο Παρα πέντε", αλλά τον πόλεμο, τις βόμβες, την τρομοκρατία, την αστυνομοκρατία, τις... εξοστρακισμένες σφαίρες, Τη Βέρα στο δεξί και το καινούριο στήθος της Τζούλιας!

Υ.Γ.: Αυτά τα λίγα Άγιε Βασίλη μου! Στείλε κανα mail κι εσύ! (Α! φέρε μου και μια χιονόμπαλα, ένα ξυλάκι από λιωμένο παγωτό ροδάκινο και ένα κοτσάνι από χρυσαλιφούρφουρο που το φύσηξε ο αέρας!)

Και σταμάτα να πίνεις Coca-Cola!!!

Περιμένω νέα σου!

Κατερίνα- Μάγια!

Γιατί ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα θεωρούνται το πιο ρομαντικό και ταιριαστό ζευγάρι? Γιατί η παραμάνα πρέπει να είναι γριά και άσχημη?

Ο Άμλετ ήταν τελικά ένας καλλιεργημένος δούκας ή ένας ξιπασμένος ψευτοκουλτουριάρης?

Η Δυσδαιμόνα ήταν όντως αθώα ή είχε σοβαρό λόγο για να την πνίξει ο Οθέλλος?

Αν οι μύτες των 2 κορών του βασιλιά Ληρ μεγάλωναν κάθε φορά που έλεγαν ψέματα, θα γινόταν ο ίδιος κακός χαμός ή θα αποφεύγαμε 2 ώρες κλαυθμού και οδυρμού? 

Γιατί αφού ο Ριχάρδος ο 3ος μοιάζει εκπληκτικά με τον Κουασιμόδο, το χόμπι του δεν είναι να χτυπάει καμπάνες αλλά σκοτώνει τζάμπα τον κοσμάκη?

Και γιατί τόσο σκοτάδι στον Μάκμπεθ? Φώτα δεν έχουν?

Μήπως κύριε Σαίξπηρ, ο τρελός από την Δωδέκατη νύχτα είναι πιο λογικός από όλους?

...κι αν τελικά τα πράγματα ήταν αλλιώς...

Ο Ρωμαίος θα πέθαινε για την αγάπη του? Η παραμάνα θα ήταν το next top model της εποχής?

Ο Άμλετ θα είχε πολυτελές δωμάτιο στο Δαφνί?

Η Δυσδαιμόνα θα δούλευε σε καμπαρέ?

Ο Βασιλιάς Ληρ θα είχε γιο και τον Πινόκιο?

Ο Ριχάρδος θα ερωτευόταν την Εσμεράλδα αντί για τη Λαίδη Άννα?

Και στον Μακμπεθ αν ανάβανε τα φώτα, ποιος θα πλήρωνε τη ΔΕΗ?

Τις τελευταίες μέρες βήχω πιο πολύ! Θέλω να αναπνεύσω αλλά δεν γίνεται! Δεν μπορώ άλλο... Είναι βράδια που φοβάμαι πως καθώς κοιμάμαι θα σταματήσω να αναπνέω και πως ο θάνατος θα έρθει στο κρεβάτι μου και μένω ξύπνια...! 

Ο Θάνατος...

Ο θάνατος δεν είναι ένας κύριος με κοστούμε και μαύρο χαρτοφύλακα, που σου χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας, σου χαμογελάει από το ματάκι της πόρτας και μόλις του ανοίξεις σου λέει με ευγενική φωνή:

"Χαίρεται αγαπητή φίλη! Είμαι ο θάνατός σου! Ήρθα να σε πάρω.

Ετοίμασες τις βαλίτσες σου?"

Κι εσύ τότε του λες να περάσει μέσα και να περιμένει να βάλεις τα σκουλαρίκια σου για να φύγετε!

Όχι! Όχι! 

Είναι μαύρος, πικνός καπνός .

Που σε τυλίγει, σου κόβει την ανάσα, σε πνύγει και σε τυφλώνει.

Προσπαθείς να αναπνεύσεις αλλά μάταια!

Κανείς πια δεν μπορεί να σε βγάλει από εκεί μέσα. Και δεν σε ρωτάει πότε να έρθει! Γι' αυτό πάντα πρέπει να φοράς τα πιο ωραία ρούχα σου.Το καλύτερο μακιγιάζ και τα ομορφότερα κοσμήματα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει! Δεν έχει όνομα! Ή μάλλον... έχει! Πολλά! Ο καθένας τον λέει και με άλλο. Μα φυσικά! Όλοι ξέρουμε πως λένε τον θάνατό μας!

Τον δικό μου τον λένε... φυματίωση...

Πείτε το κι εσείς! Φυματίωση!

Δεν είναι πολύ μελωδικό?

Πάντως πιο μελωδικό από τον ασταμάτητο βήχα μου...

Φυματίωση... Πιο λευκό από το κόκκινο αίμα μου!

Όλα ξεκινάνε από την στιγμή που ανάβουν τα φώτα.

Εκείνη τη στιγμή που ανάβουν τα φώτα, και βλέπεις πάνω στη σκηνή μαριονέτες. Πολλές ανθρώπινες μαριονέτες, με παγωμένο χαμόγελο στα βαμμένα τους πρόσωπα, να χορεύουν ένα φάλτσο κατατονικό μπλουζ.

Δεν σκέφτονται... Απλά χορεύουν!

Και έτσι ξεκινάνε όλα...

Δύο ερωτευμένοι, κρυφά από τους δικούς τους.

Μια παραμάνα. Ένας τρελός.

Μια πεντάμορφη κι ένα τέρας.

Μια βασίλισσα. Ένας στρατηγός.

Μια υπηρέτρια. Και ένας άντρας θολωμένος από ζήλεια, πάνω από το πτώμα της όμορφης γυναίκας του...

Όλα είναι αλήθεια και όλα είναι ψέμα.

Και η νεκρή σηκώνεται και μας κλείνει το μάτι... Και όλα γίνονται αρχή... Και η αρχή συναντά το τέλος. Και όλα ενώνονται.

Όλα είναι ένα...

...Και το ένα γίνεται τίποτα...

...και έτσι ξεκινάνε όλα...

Σε ένα μακρινό λιβάδι κάπου στην χώρα του πουθενά, ένας ποιητής τριγυρνούσε κοιτώντας τα σύννεφα. Μα φαίνεται πως παραπάτησε και του έπεσε το ανοιχτό του τετράδιο!

Ξέρετε! Είναι εκείνο το τετράδιο που κάθε ποιητής έχει. Εκείνο με τις καλλιτεχνικές μουτζούρες και τα διάφορα λόγια…

Σε εκείνο το λιβάδι λοιπόν, ζούσαν έντομα!!! Σκαθάρια, μυρμήγκια, μπάμπουρες, τζιτζίκια, πυγολαμπίδες, κάμπιες, αράχνες και φυσικά… πασχαλίτσες!

Ήταν λοιπόν μια πασχαλίτσα, η Πασχαλάιτσα, που γεννήθηκε μέσα σε μια παπαρούνα και διάβαζε τα σχέδια στους φλοιούς ων δέντρων. Μιλούσε με τις δροσοστάλες της αυγής και χόρευε τραγουδώντας δυνατά ανάμεσα στις μαργαρίτες.

Μια μέρα λοιπόν, έπεσε πάνω σε αυτό το τετράδιο… και περίεργη καθώς ήταν, άρχισε να διαβάζει:

“Η Μάγια σκεφτόταν κάθε βράδυ τον Δημήτριο! Έβγαινε στο μπαλκόνι του πύργου της και κοιτούσε το φεγγάρι τραγουδώντας στα αστέρια γι’ αυτόν. Και ο Δημήτριος ήρθε! Μα ήταν μες τις πληγές. Με πουκάμισο, που το λευκό του χρώμα κάλυπταν κόκκινες κηλίδες αίμα και χλωμός σαν το φεγγάρι.

…Όποιος δεν έχει ερωτευτεί, με τον έρωτα γελάει…

Μα αυτοί οι δύο, εμπόδια έχουν που υψώνονται ανάμεσα στα σώματά τους σαν αγκάθινα τείχη!

Άλλοτε ο γέρο- Χάροντας με το δρεπάνι, θα έσπευδε να τους ενώσει στο σκοτεινό του κάστρο. Μα μόνοι τους χτυπήσανε την μαύρη του βαριά πόρτα…”

Η Πασχαλάιτσα τότε, ένοιωσε κάτι που καμία πασχαλίτσα δεν είχε νοιώσει ποτέ στην ζωή της…

Υπήρχε κανείς εκεί έξω για να… -πώς το είπε ο ποιητής;-

…για να ερωτευτεί!...

Όταν μεγαλώσω, δεν θέλω να γίνω μεγάλη!

Δεν θέλω να διαβάζω εφημερίδα, ούτε να βλέπω ειδήσεις.

Δεν θέλω να βλέπω ποδόσφαιρο, ούτε εκπομπές μαγειρικής. 

Δεν θέλω να ψηφίζω τα ίδια και τα ίδια, ούτε να δουλεύω σε γραφείο!

Δεν θέλω να βλέπω ταινίες τρόμου, ούτε ψευτοκουλτουριάρικες αισθηματικές.

Δεν θέλω να πηγαίνω στον γιατρό, ούτε να δίνω εξετάσεις.

Δεν θέλω να παντρευτώ, ούτε να κάνω παιδιά!

Δεν θέλω να μου αρέσουνε τα αγόρια, μα ούτε και τα κορίτσια.

...

Όταν μεγαλώσω θέλω ο Άι Βασίλης να μου φέρνει δώρα και να πηγαίνω στην παιδική χαρά.

Να βλέπω τον Βασιλιά των Λιονταριών, την Άριελ και την Μουλάν.

Να ακούω τραγούδια για τα χρώματα και την Λιλιπούπολη.

Η μαμά να μου διαβάζει παραμύθια του Τριβιζά και να με κυνηγάει στην παραλία με το αντηλιακό, και ο μπαμπάς να μου παίρνει παιχνίδια και να με σκεπάζει κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ.

 ...

Τέλος πάντων.... όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω παιδί και να μένω στον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα...! Ή έστω στη χώρα το Ποτέ...!