Έχω μάθει να κυνηγάω τα όνειρά μου. Αρπάζω κάθε ευκαιρία που μπορεί να με οδηγήσει στον στόχο μου, προσπαθώ ακατάπαυστα να φτάσω όσο πιο γρήγορα στον σκοπό μου, πασχίζω κάθε μέρα για να περπατήσω τον δρόμο προς την ευτυχία. Υπήρχαν στιγμές που ξαφνικά έχασα τον δρόμο, μου διέφυγε, αποπροσανατολίστηκα και χάθηκα, και τότε τι; 'Iσως λόγω συνθηκών να παραμέρισα τα όνειρά μου και να τα άφησα για ''μετά''.... Και αυτό το μετά ίσως να μην έρθει ποτέ... Αν μείνει το όνειρο στο ράφι;Τότε με ποιά μουσική θα το τιμήσω; Ποια ωδή θα συντροφεύει την θλίψη μου;

'Ολοι μας, ανεξαρτήτου φύλου, εθνικότητας, φτωχοί και πλούσιοι, απο μικροί ανυπομονούσαμε να μεγαλώσουμε για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε τα μεγάλα, τα μικρά, τα τρελά, ή τα προσγειωμένα όνειρά μας. Νιώθαμε έναν βαθύ και ακατανίκητο έρωτα για αυτά, θέλαμε να τρέξουμε με ταχύτητα φωτός κατα πάνω τους, να τα ζήσουμε, να μπούμε μέσα σε αυτά και να μείνουμε εκεί, για πάντα.

Νιώθεις οτι ένα κομμάτι σου χάνεται μαζί με αυτά, θρηνείς και σε βασανίζει ένα τεράστιο γιατί. Γιατί δεν τα κατάφερες και έμεινες πίσω. Εκεί κάπου σε συνοδεύουν τα τραγούδια... ''Το βάλς των χαμένων ονείρων'' του Μάνου Χατζιδάκι που γράφτηκε για την ταινία του Αλέκου Σακελαρίου ''Χαμένα Όνειρα'' (1961) ταιριάζει απόλυτα. Ο κάθε άνθρωπος έχει συνδέσει την μελαγχολία για τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του, με ένα τραγούδι, ή με κάποια λίστα τραγουδιών, με ένα παλιό CD, με ένα τραγούδι που σιγοψυθίριζε η μαμά μας εκείνα τα απογεύματα που κοιτούσαμε απο το παράθυρο και τα όνειρά μας κάναν παρέλαση δίπλα στα λουλούδια και στις ζαρτινιέρες, στον ήχο απο το πιατάκι του γλυκού και τα φλιτζανάκια του καφέ.

Μια μελωδιά που τριγυρνά  στο μυαλό μου τις στιγμές που νιώθω θλίψη για τα όνειρα στο ''ράφι'' είναι το κομμάτι ''comptine d'un autre été''  του  γάλλου μουσικοσυνθέτη Yann Tiersen (απο το CD Amélie Original Soundtrack, 2001). Ένα εκπληκτικό κομμάτι ''με ψυχή'', που αγκαλιάζει μοναδικά τις στενάχωρες αυτές στιγμές μου.

Το κρυμμένο μουσικό  κουτί απ' τα παιδικά μου χρόνια,η μελαγχολική μελωδία που συνόδευε την περιπλάνηση του μυαλού μου στα μελλοντικά όνειρά μου, θα 'ναι εκεί ,κρυμμένο στο συρτάρι, να μου υπενθυμιζει ότι προλαβαίνω, οτι ποτέ δεν είναι αργά, και ότι αξίζει να καταβάλλω προσπάθεια καθ' όλη την διάρκεια της ζωής μου για να φτάσω στο όνειρο....

Ένας αντιπροσωπευτικός στίχος της ελληνικής ρόκ μουσικής που ερμηνεύει ο Βασιλής Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι του ''Πορτο Ρίκο''... ''Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει''  μας παροτρύνει να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας με κάθε κόστος....

   Την πικρή επίγευση ενος χωρισμού την συνοδεύει συνήθως μια στανάχωρη μελωδία (ή μπορεί και όχι). Όλοι έχουμε συνδέσει  ένα τραγούδι, ή ένα συγκεκριμένο στίχο με μια κατάσταση, ή ένα γεγονός της ζωής μας. Νά λοιπόν τι γίνεται όταν ο πόνος και όλα αυτά τα βασανιστικά συναισθήματα παίρνουν μορφή  και γίνονται μουσική, γίνονται στίχοι που μας συνοδεύουν σε όλο αυτό το μοναχικό ταξίδι του χωρισμού. Η ''απώλεια'' ενός ανθρώπου απο την καθημερινότητα μας, για τον οποιδήποτε λόγω συνδέεται άμεσα με την στεναχώρια και την θλίψη. Γενικά βιώνεις μια κατάσταση όπου δεν μπορείς να συγκεντρωθείς, δεν είσαι ευδιάθετος- ίσως και να μην μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου, και ο κόσμος να σου μοιάζει μικρός, να έχεις χάσει τον ύπνο σου ή ακόμα και το χαμόγελό σου. Αισθάνεσαι ότι κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει, κανείς δεν έχει νιώσει αυτόν τον αβάσταχτο πόνο που νιώθεις( που παρακαλάς να περάσει, γιατί όποια λογική σου έχει απομείνει σε προειδοποιεί οτι θα αρρωστήσεις αν συνεχίσεις έτσι, ή στην χειρότερη- θα χάσεις το μυαλό σου).        Ξαφνικά ακούς ένα καινούργιο τραγούδι, ή ένα τραγούδι που ακούγατε όταν είσασταν μαζί, ή ένα τραγούδι που άκουγες και σου θύμιζε το ''άλλο σου μισό'' και -μπάμ...: Kάποιες μελοποιημένες λέξεις, εκφράζουν απόλυτα αυτή την σιωπηλή έκρηξη που συμβαίνει μέσα σου. Αναβιώνεις στιγμές, και μέσα στο μυαλό σου ξεπηδούν εικόνες που κάνουν ακόμη πιο ανυπόφορο αυτόν τον πόνο, αλλά βρίσκεις παράλληλα το δικό σου προσωπικό καταφύγιο, σαν κάποιος να σε καταλαβαίνει και να είναι δίπλα σου, να σε συμπονεί και να σου συμπαραστέκεται. - ''Του μυαλού μου οι εικόνες
να `σβηναν σαν να `ταν πόρνες της στιγμής.
Να μην έχω να θυμάμαι όλα αυτά που με πονάνε, ας χαθείς.
Να μην ξέρω πια τι κάνεις, 
άλλο να μη με πικράνεις, δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω και στα λόγια να μη βάζω σ’ αγαπώ.''

Ερμηνεύει ο Θηβαίος στο τραγούδι του ''Ας χαθείς'' με στίχους του  Βασίλη Χαραλαμπόπουλου όπου αντιπροσωπεύει ένα μικρό δείγμα της δύναμης των εύστοχων στίχων της έντεχνης ελληνικής μουσικής.( παραθέτω ένα παράδειγμα,σε όλα τα είδη μουσικής και σε όλες τις γλώσσες του κόσμου τα 'καψουροτράγουδα' έχουν τιμητική θέση).

Το επόμενο στάδιο

Έφόσον έχει περάσει με επιτυχία το πρώτο στάδιο, που υποτίθεται ότι είναι και το πιο δύσκολο, έχωντας ή μή, καταπονεθεί αρκετά, και στέκεσαι στα πόδια σου ,κρατώντας λίγο αλκοόλ- με παραπανίσια κιλά, ή όψη αφυδατωμένου -είπαμε, δεν έχεις γίνει και τελείως καλά, καταβάλλεις με ό,τι ψυχική δύναμη σου έχει απομείνει μεγάλη προσπάθεια να το ξεπεράσεις και να ξαναγεννηθείς απο τις στάχτες σου. Τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σου αποδείξει ότι μια απλή νότα, μία συγχορδία,  και ένα 'πληγωμένο σ'αγαπώ', συνδιάστηκαν για ένα και μοναδικό σκοπό: να σου πούν ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει μέσα σου, και ότι ναι, μάλλον πρέπει να ζήσεις με αναμνήσεις, το έργο τελείωσε και οι ελπίδες λιγοστεύουν.

Το τέλος και τα θύματα

Αφού περιπλανήθηκες στα δύσκολα μονοπάτια του χωρισμού και βγήκες νικητής απο το χάος που επικρατούσε μέσα σου, δεν συνειδητοποίησες το πιο βασικό... Το θύμα της υπόθεσης δεν είσαι εσύ, ούτε το άλλο πρόσωπο, αλλά τα τραγούδια που σε συνόδεψαν στο ταξίδι σου αυτό, καθώς πλέον το άκουσμά τους έγινε ακατάπαυστα μισητό. Έχουν ταυτιστεί συνειδητά με το άτομο που έκλαιγες για αυτό, το άτομο που ίσως να σε πλήγωσε, και με όλη αυτή την κατάσταση που σε έκανε να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Έτσι τα λεγόμενα καψουροτράγουδα εκπλήρωσαν τον σκοπό τους και η μουσική ζωή τους έληξε άδοξα ( για σένα τουλάχιστον).