Όταν αντιπαραβάλλουμε τους όρους «ελληνική δημοτική μουσική» και «αμερικανική τζαζ μουσική», εύλογα ο νους μας τους διαχωρίζει ως δύο πολύ απομακρυσμένα, μεταξύ τους, είδη μουσικής, με βάση κριτήρια εθνικά, τεχνικά κ.ά. Όμως, όπως θα δούμε στο παρόν κείμενο, εντελώς παράδοξα η ελληνική δημοτική μουσική και η αμερικανική τζαζ μουσική διαθέτουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά.                        Για παράδειγμα, όπως είναι ευρέως γνωστό, η αμερικανική τζαζ μουσική και όλα τα υποείδη της μεταχειρίζονται για τον μουσικό αυτοσχεδιασμό τις αρχαίες ελληνικές κλίμακες, δηλαδή την ιωνική, την δώρια, την φρύγια, την λύδια, την μιξολύδια, την αιόλια και την λόκρια κλίμακα. Αυτές, λοιπόν, τις κλίμακες μεταχειρίζονται και οι αυτοσχεδιαστές της ελληνικής δημοτικής μουσικής, ως φυσική και νομοτελειακή συνέχεια της χρήσης των κλιμάκων αυτών στην αρχαία Ελλάδα.                                           Επίσης, άλλο ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό της ελληνικής δημοτικής μουσικής και της αμερικανικής τζαζ μουσικής είναι ότι το μουσικό όργανο κλαρινέττο (κοινώς κλαρίνο), λόγω της ιδιαίτερης ευελιξίας του, κατέχει εξέχουσα θέση, ως αυτοσχεδιαστικό όργανο, στα οργανικά σύνολα και των δύο εν λόγω ειδών μουσικής.                                                                                                                                                                            Παλαιότερα, στην αμερικανική τζαζ μουσική, οι κλαρινετίστες ήταν συνήθως μόνο λευκοί, γεγονός το οποίο αποδεικνύει ότι οι λευκοί «κλασικά» σπουδαγμένοι μουσικοί εκτελεστές είχαν σπουδαία συμβολή στην ανάπτυξη της αμερικανικής τζαζ μουσικής, συνεργαζόμενοι με τους έγχρωμους εκτελεστές άλλων μουσικών οργάνων.                                                                                                                                                                           Όσον αφορά, τώρα, στην ελληνική δημοτική μουσική, το κλαρίνο ήταν το πρωταρχικό και κυρίαρχο όργανο, οπότε, σε αντίθεση με την αμερικανική τζαζ μουσική, η εκτέλεση του οργάνου αυτού δεν αποτελούσε προνόμιο λίγων σπουδαγμένων μουσικών. Δηλαδή στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, πολλοί Έλληνες τσελιγκάδες, καθώς και Τούρκοι και Αιγύπτιοι κυρίαρχοι, έπαιζαν κλαρίνο, ενώ μετά την Τουρκοκρατία, στα πλαίσια της ελληνικής δημοτικής μουσικής, οι Έλληνες μουσικοί εκτελεστές συνεργάστηκαν με όσους Τούρκους και Αιγυπτίους μουσικούς εκτελεστές παρέμειναν στην απελευθερωμένη, πλέον, Ελλάδα.                                                                                                                                    Εν ολίγοις, τα κοινά χαρακτηριστικά που είδαμε ότι έχουν η ελληνική δημοτική μουσική και η αμερικανική τζαζ μουσική είναι τα εξής:         

1)     Η χρήση, και στα δύο εν λόγω είδη μουσικής, των κλιμάκων αρχαίας ελληνικής καταγωγής (ιωνική, δώρια, φρύγια, λύδια, μιξολύδια, αιόλια, λόκρια).

2)     Το κλαρινέττο (κλαρίνο) αποτελεί και στα δύο αυτά είδη μουσικής βασικό όργανο των οργανικών συνόλων, με ιδιαίτερη έφεση στην εκτέλεση αυτοσχεδιαστικών περασμάτων.

3) Και στα δύο εν λόγω είδη μουσικής, ιδιαίτερα κατά τις περιόδους ανάπτυξής τους, έχουμε ωφέλιμες φυλετικές – πολιτισμικές συνεργασίες σε επίπεδο μουσικών εκτελεστών (Έλληνες με Τούρκους και Αιγυπτίους μουσικούς εκτελεστές στην περίπτωση της ελληνικής δημοτικής μουσικής, νέγροι με λευκούς «κλασικά» σπουδαγμένους μουσικούς εκτελεστές στην περίπτωση της αμερικανικής τζαζ μουσικής).                                                                                                                                                                                                           Τελικά, έχοντας υπ’ όψιν τις ανωτέρω πληροφορίες, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας περί της σχέσης μεταξύ της ελληνικής δημοτικής μουσικής και της αμερικανικής τζαζ μουσικής. Εντελώς παράδοξα, τα δύο αυτά είδη μουσικής, όπως είδαμε, δεν μπορούμε να πούμε ότι απέχουν και τόσο πολύ μεταξύ τους, όσον αφορά τουλάχιστον κάποια βασικά χαρακτηριστικά τους.