Υπάρχουν στιγμές στην ζωή κάθε ανθρώπου που αντιλαμβάνεσαι τον λόγο που υπάρχεις..
Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθεις οτι αυτός ο κόσμος έχει λόγο που γυρίζει.. Εχει λόγο που κινείται , λόγο που υπάρχει ..
Σε αυτές τις στιγμες ανακαλύπτουμε όλο μας το είναι..
Απο την χειρότερη μέχρι την καλύτερη πλευρά μας..
Ζούμε τις πιο έντονες στιγμές μας και αντιμετωπίζουμε τους πιο απόκρυφους μας φόβους..
Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθουμε αν θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ή αν θέλουμε να παραμείνουμε στάσιμοι και μετέωροι μπροστά σε όλο αυτό το θαύμα που λέγεται ΖΩΗ..
Αυτές οι στιγμές που λέτε..Δεν είναι απλά στιγμές που έρχονται και φεύγουν ...Είναι αποφάσεις που μας σημαδεύουν και μας ακολουθούν σε όλο το υπόλοιπο μας..
Γεννιούνται είτε μέσα απο στεναχώρια , είτε μέσα απο χαρά είτε μας έρχονται αυθόρμητα και εντελώς αναπάντεχα ..
Εκεί ανακαλύπτουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.. ¨Η αυτό που θέλαμε να είμαστε..
Πόσοι απο εμάς τολμήσαμε να έρθουμε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό?
Ελάχιστοι..
Και ακόμα πιο λίγοι είναι αυτοί που κατάφεραν και πάλεψαν..
¨Ετσι και εγώ ..Παλεύω..
Μην με ρωτήσετε τι είναι αυτό για το οποίο παλεύω..
Ξέρω απλά οτι θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος ..
Και σε αυτό δεν φτάνει μόνο ο εαυτός μας..
Χρειάζεται κίνητρο..Ωθηση ..Και σίγουρα δύναμη..
Κίνητρα υπάρχουν καθημερινά γύρω μας.Στο δρόμο , στο μαγαζί που πίνουμε τον καφέ μας , ακόμα και στην δουλειά μας..
Καθημερινά μικρά πραγματάκια , που τις περισσότερες φορές είμαστε πολύ απασχολημένοι για να τους δώσουμε την παραμικρή σημασια ..
Υπάρχουν όμως οι άνθρωποι..Είτε οι γνωστοί καθημερινοί μας φίλοι, είτε τα "σημεία " που τους αποκαλώ εγώ..
Ανθρωποι που σε στιγματίζουν ..Ανθρωποι που ριζώνουν μέσα σου ..
Ανθρωποι με βλέμμα καθαρό, ειλικρινές και ατόφιο..
Και οι ρίζες τους φυτρώνουν ..Και αυτό που μεγαλώνει μέσα σου , δεν είναι παρά μόνο η καλοσύνη και η ελπίδα..
Ελπίδα να παλέψεις για κάτι καλύτερο..
Ενα δυνατό λαμπερό φως που σε κάνει να θέλεις να ξεδιπλώσεις όλη την ψυχή σου και να δείξεις αυτό που πραγματικά μπορείς να κάνεις ..
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που κοιτάζεις και λες οτι πρέπει να παλέψεις ..
Για αυτούς και για τον ίδιο σου τον εαυτό..
Για μια ελπίδα που αφήσαμε να αργοσβήνει στο σκοτάδι..
Μπορεί αυτή η μάχη να είναι πάνω απο τις δυνάμεις μας ..Μπορεί η μοίρα να έχει άλλα σχέδια για εμάς ..Σημασία όμως έχει να κρατήσουμε την ελπίδα αυτή ζωντανή..
Με όποιο κόστος , με όποια ταλαιπωρία, με όποια απογοήτευση..
Και αν καμιά φορά το βάζουμε κάτω..? Εεεεε άνθρωποι είμαστε όλοι..
Θα ξανασηκωθούμε ..
Οσο δυνατό και αν είναι αυτό..Οσο χαμηλοί και ανήμποροι φαινόμαστε εμείς..
Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό απο την δύναμη της ψυχής του ανθρώπου..
Και αν αυτές οι δυνάμεις ενωθούν..?Τότε πραγματικά γίνονται θαύματα ..
Γιατί ακόμα και τα θαύματα , είναι για τους ανθρώπους..
Είναι αυτές οι μικρές μαγικές στιγμές που πιστεύεις ..
Και νιώθεις οτι θα τα καταφέρεις..
Κανείς δεν κατάφερε να αγγίξει μόνος του τα ουράνια ..
Ολοι μας χρειαζόμαστε ένα χέρι να μας τραβήξει..
Και πάντα θα υπάρχει ένα χέρι απλωμένο που μας ζητάει να το τραβήξουμε..
Προσπαθώ και θέλω...
Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος ..
Γιατί πάντα θα υπάρχουν γύρω μας άτομα που θα μας κάνουν να το πιστεύουμε αυτο...
Ακόμα και αν η ζωή είναι πολύ μικρή , πάντα θα υπάρχουν γύρω μας και κυριώς μέσα μας άτομα που αγαπήσαμε και μας έκαναν να πιστεύουμε σε κάτι πολυ μεγαλύτερο και αληθινό..
Και αυτές είναι οι στιγμές που πραγματικά νιώθεις οτι ΖΕΙΣ...
Αυτά τα φώτα της πόλης που πέφτουν..
Ανελέητοι εραστές της νύχτας.Μόλις ρίξει τον πρώτο της μανδύα, νιώθεις να αγκαλιάζει την ατμόσφαιρα κάτι το ερωτικό..Κάτι μαγικό..
σιωπηλό..Αηχο.. Μα απόλυτα ερωτικό..
Πόσα μυστήρια και πόσα μυστικά κρύβονται ανάμεσά τους;
Που αρχίζει το παιχνίδι του έρωτα τους και που τελειώνει;
Σε ποιά σοκάκια αφήσαμε μόνο και παρατημένο τον δικό μας , να σιγοκλαίει έναν παλιό σκοπό , που τα χείλη ξεχάσαν τον ρυθμό του...;;
Και γιατί παρακαλώ αφήσαμε σκοτεινά τα σοκάκια της καρδιάς μας;
Που είναι το φως που κάποτε φώλιαζε στην ψυχή και καθρεπτίζονταν στα μάτια..;;
Γιατί άνθρωπε ξέχασες να ζείς...;;
Μην με ρωτήσετε γιατί τα ρωτάω όλα αυτά.
Πρόχειρες σκέψεις , πρόχειρα γραμμένες , σε πρόχειρους καιρούς...
Παρατηρώντας γύρω μου ,συλλογίζομαι για αυτήν την αρμονία που δένει την νύχτα με τα ερωτικά φλερτ της..
Που αφήσαμε τη δική μας..;
Και που, ερμητικά φυλάξαμε το διακόπτη που θα ρίξει λάμψη και μαγεία σε όλο μας το είναι.;
Δεν ανάβουν τυχαία και εύκολα οι διακόπτες ..Πόσο μαλλον αν τους έχουμε αφήσει αραχνιασμένους στο υπόγειο..
Θέλει κότσια ο έρωτας μάγκα μου...
Κότσια και τσαμπουκά...
Σίγουρα θα με ρωτήσεις και τον φόβο που τον πας..?
Ο φόβος θα ναι πάντα εκεί , δίπλα μας.. Να παραμονεύει κάθε μας βήμα..
Και τότε είναι η στιγμή που ... ή ρίχνεσαι στη μάχη ή αποχωρείς νικημένος από τον ίδιο σου τον εαυτό..
Μεγάλες μάχες αυτές.. Και σκληρός και ανελέητος ο αντίπαλος..
Γιατί το κρίμα σε τούτα τα πατήματα , είναι οτι ποτέ δεν βρήκαμε το θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα τα θέλω μας..
Ξεχασμένα τα πάθη ..Αφημένοι στα λάθη και στην συνήθεια μας..
Δεν είναι όλα ένας κύκλος ..Μας βόλεψε να το βαφτίσουμε έτσι απο φόβο μην ξαναζωντανέψουν οι μνήμες..
Όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα...
Ακόμα και το πιο κατεστραμμένο κομμάτι μας , πάντα θα κρύβει απο κάτω του την ελπίδα μιας ευτυχίας που μέλλει κάποτε να ανθίσει...
Πατήματα...
- Στείλε ΣχόλιοΠυροτεχνήματα ακούγονται κάπου στο βάθος...
Ακριβώς στην ώρα τους , χωρίς να χάσουν ούτε ένα δευτερόλεπτο στην υποχρέωση τους για το ύστατο αντίο..
Βιαστικά και χρωματιστά ,θορυβώδη και μυστικά...Σκάνε στο σκοτάδι ζωγραφίζοντας το μαύρο φόντο..
Στιγμές χαρμόσυνες ,δευτερόλεπτα μαγείας αναθυμιάζουν μέσα σου ..
Κοιτώντας απ το παράθυρο εύχεσαι πραγματικά να ναι μια νέα χρονιά με ηρεμία και υγεία ..
Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα του γραφείου.. Δύο άγνωστα πρόσωπα , με καλούν στο δωμάτιο της ασθενούς για να κόψουμε πίτα..
-¨Ελα μαζί μας Δωράκι , μια οικογένεια είμαστε , μου είπαν , και με περίμεναν..
Αλλαγή του χρόνου σε έναν θάλαμο με 10 αγνώστους ανθρώπους , να μοιράζονται μαζί μου τα κομματάκια από τις πίτες τους... Και όμως...
Σε δευτερόλεπτα ένιωσα τόσο οικεία και τόσο ήρεμα..
Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που πολλές φορές μας προσπερνούν απαρατήρητες..
Και όμως ..
Ευχές.. Ευχές στον αέρα να πλανώνται , σαν τα χρωματιστά μπουμπουνητά του ουρανού..
Αλλά μόνο μια είναι αυτή που εδρεύει στις καρδιές αυτών των ανθρώπων..
ΥΓΕΙΑ..
Για όλους μας ,αλλά κυρίως για τον άνθρωπό τους .
Μια σκέψη και ένας φόβος καιροφυλαχτούν στην γωνία..
Αν και του χρόνου θα είναι όλοι μαζί να γιορτάζουν τέτοιες στιγμές ..
Ποιός το ξέρει αυτό όμως..
Κανένας μας..
Μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους , που παρά τους κόπους και την ταλαιπωρία τους , σε κοιτάνε κατάματα , σε σφίγγουν στην αγκαλιά τους και σου εύχονται με όλη τη δύναμη της ψυχής τους...
Καμιά φορά τα πράγματα και τις καταστάσεις , τις προσπερνάμε , θεωρώντας τα πάντα δεδομένα γύρω μας ..
Δυστυχώς ο χρόνος μας σε αυτόν τον τόπο τελειώνει πολύ πιο γρήγορα απ όσο τελικά νομίζουμε και σιγουρα δεν ξέρουμε το πότε...
Για αυτό ας εκφραστούμε..
Ας δείξουμε αυτό που πραγματικά νιωθουμε και πιστεύουμε...
Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω.. Και σίγουρα δεν συγχωρεί..
Μια ευχή δεν φτάνει απο μόνη της να αγγίξει τα ουράνια.Θέλει και ώθηση απ τις πράξεις και τα λόγια μας..
Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη...
Ποσο πραγματικα κοστιζει μια ευχη..?
Ποση διαρκεια εχει η ευτυχια και η ελπιδα..?
Ποσο μπορεις να αντεξεις την απομονωση και την σιωπη..?
Ποσα πραγματικα εχει κουραγιο και δυναμη να αντεξει μια ψυχη..?
Και ποτε νιωθεις οτι διαλυεται το ειναι σου ..?
Αυτοματα και χωρις προειδοποιηση γιατι σου γκρεμιζεται οτι ομορφο εχεις πλασει στο χαζο σου μυαλουδακι..?
Ανοιγεις τα ματια μετα απο ενα αποτομο ξυπνημα που σε επαναφερει στην πραγματικοτητα..
Και η μεσα σου φωνη φωναζει..στα λεγα εγω μαλακα... Προσεχε..
Αλλα εσυ..? Δεν προσεχες τι να σε κανω εαυτε..
Ανοιγεις τα φτερα σου .. Ξεχνας ομως οτι ειναι μικρα και ατονα..
Ξεχνας.....
Μεχρι που κατακρεμνιζεσαι ... Και τοτε το μονο που σου απομενει ειναι ο πονος..
Τρομαγμενος μαζευεσαι σε μια γωνια και γλυφεις τις πληγες σου ...
Ξανα ..και ξανα... και ξανα..
Και τι καταφερα που ηξερα ..?πηρα την ικανοποιηση οτι τολμησα..?οτι παλεψα .?οτι το αντιμετωπισα χωρις φοβο..?
Και ομως ... Ο φοβος ηταν εκει.. Σε καθε βημα και σε καθε σκεψη.. Σε καθε στροφη και σε καθε στιγμη ..
Δεν ειναι καιροι για να ρισκαρεις μου ειχαν πει..
Δεν τους ακουσα..
Ακουσα μονο την ηχω μου ... Που ελεγε τολμα το .. Αφησε πισω σου τους φοβους και κοιταξε καταματα την δικη σου πραγματικοτητα..
Ωραια τα ονειρα ομως μαστορα... Εχουν γευση απ το φιλι σου...
Ωραια ακομη κ τα δακρυα... Και ας πιστεψα οτι θα μοιραστεις μαζι μου...
Ωραιο το να μοιραζεσαι...
Ενα τελευταιο τσιγαρο λεω καθε φορα.. Και καθε φορα αναβει και ενα επομενο..
Ετσι ηταν και τα ματια σου ...Γεματα φλογα και ενταση..
Επαιζα με την φωτια και το ηξερα...
Αλλα ...Παναθεμα με...Πιστευα οτι θα μας καψει και τους δυο...Μαζι ...σε ενα σωμα ...
Δεν σε συγχωρω για ολες τις φωτιες που ξεχασες...
Αλλα και δεν μπορω να σου κραταω κακια...
Γιατι ξερω ..
Απ την αρχη ηξερα... Και τολμησα...
Θα μαι παντα εδω ...
Υπαρχουν ανθρωποι για να αντεχουν και στα δυσκολα...
|
Αναποσπαστο, πλεον κομματι του εαυτου μας οι αναμνησεις και οι θυμισες που μας κατακλυζουν..
Ασυναισθητα, ξεπεταγωνται απο διαφορες γωνιες και διαφορα στενα του μυαλου, λεξεις, βλεμματα, αισθηματα κ κρυφα χτυποκαρδια..
Παραπεταμενος στα σοκακια ,ενας ερωτας καιροφυλαχθει να χτυπησει ..Να σε ξυπνησει, να σε ταρακουνησει, να σε γεμισει ζωη..
Και αποσβολωμενος κοιτας μην πιστευοντας το αναποφευκτο που απλοχερα σου χαριζεται..
Η λησμονια και η θυμιση...
Ποσο πονο κρυβουν αυτες οι λεξεις και ποση συγχρονως ευτυχια..
Παραμενεις ζωντανος με ολες σου τις αισθησεις `να χτυπουν κοκκινο..
γευση...Η γευση απο το τελευταιο φιλι που θα μεινει για παντα χαραγμενη στα χειλη ..
αφη... Το υπερτατο απαλο δειλο χαδι στην ακρη του προσωπου ..
ακοη..Ο ηχος μιας φωνης που θα σε ξυπναει τα βραδια ψυθιριζοντας σου λογια μαγεμενα..
οσφρηση.. Μια μυρωδια ξυλωδη μεθυστικη καρτεραει σε καθε πνοη του ανεμου θυμιζοντας σου αρωματα απο ενα σωμα λατρεμενο..
οραση.. ο τροπος να αποτυπωσεις καθε γωνια..Καθε σημαδι ακομα και καθε ρυτιδα απο το προσωπο που σου εχει ξυπνησει τοσα πολλα θελω ...
και τελος ..? η εκτη μας αισθηση.. Το προαισθημα οτι κατι μεγαλο εχει ξυπνησει και σιγοβραζει μεσα μας περιμενοντας την ωρα που θα ξαναζησεις τα ομορφοτερα..
Και απλα περιμενεις ...
Ελπιζοντας και πιστευοντας οτι καποτε ολα θα γινουν ετσι οπως φανταζομαστε να γινουν ..
Οι μεγαλυτερες σκεψεις μας ειναι οι κρυφες ..
Και τα μεγαλυτερα μας θελω ...Ειναι τα ονειρα που ποτε δεν τολμησαμε να ανοιξουμε τα ματια και να τα ζησουμε..
Καιρος να το πιστεψουμε και να το παλεψουμε..
- Στείλε ΣχόλιοΧιονιζει ..?
Και ομως ...Αυγουστο μηνα ...
Νιφαδες κοκκινες γεμιζουν το ειναι σου ..
Στριφογυρνωντας γυρω σου καθεσαι και κοιταζεις μη ξερωντας τι να νιωσεις ...
Φοβο..? Τρυφεροτητα..? Θαρρος ή μπορει και δειλια..
Καθεσαι ομως μαγεμενος ...Και κοιταζεις.. Και κοιταζεις..
Ωσπου στο τελος το αφηνεις να σε αγγιξει...
Σηκωνεις ψηλα το προσωπο κλεινοντας τα ματια και νιωθεις ολως περιεργως μια θερμη να σε κατακλυζει ..Την νιωθεις να κυλαει στο αιμα σου ..Να σε γεμιζει ... Να σε προβληματιζει ομως..
Περιεργο εε ? χχμμ.. Και ομως... Ειναι νιφαδες που δεν τις συναντας πολλες φορες στη ζωη σου..
Ειναι αυτες οι στιγμες που θελεις να μεινεις με τα ματια εκει..ερμητικα κλειστα ..
Απολαμβανοντας μεχρι το επαρκο οτι μπορουν να σου δωσουν ..
Ξερεις οτι το ονειρο καποτε τελειωνει αλλα τελικα τι ειναι αυτο που φοβισμενος σκεφτεσαι..?
Το αγνωστο που σε αγκαλιαζει..? Ή το τελος απο αυτο που καλα καλα δεν εχει αρχισει..?
Οι μεγαλυτερες συγκρουσεις ειναι αυτες που αντιμετωπιζει η ιδια η ψυχη μας..
Παραμενοντας με τα ματια κλειστα , αισθανεσαι σαν χαδι ολο αυτο που σε περιτριγυριζει..
Και νιωθεις τελικα την ψυχη σου να παραδιδεται..
καλο ..?κακο..? Θα φερει πονο..?
Θα αφησει σημαδια ..?
Ή θα κρατησεις την μαγεια ζωντανη ..?
Ή θα κρατησεις τις στιγμες σου ατοφιες και ζωντανες ..? Να ειναι εκει διπλα σου στις πιο απροσιτες νυχτες σου .?Να σε γεμιζουν τρυφεροτητα και ισως και λησμονια...
Και ομως .. Ειναι καλες οι θυμισες..Αυτες οι μικρες μαγισσες με τα μαγικα ραβδακια που , μολις σε δουν θλιμμενο ξεπεταγονται απο τις μικρες κρυψωνες τους και με μια μαγικη τους κινηση , σου ερχεται ενα πικρογλυκο χαμογελο στα χειλη..Σαν γευση απο γλυκο φιλι..Δειλα και ντροπαλα ..Ερωτικα και φοβισμενα ...
Μαγικα ..Και ομως ολα τοσο πραγματικα ..
Υπαρχει η μαγεια ακομη και στις μερες μας.. Δεν ειναι φαντασια ουτε ουτοπια..Απλα εμεις παψαμε να πιστευουμε στα ονειρα ..
Και ναι...Χιονιζει τον Αυγουστο ...
Kαι ετσι ξημερωσε..
Αγερας βγηκε τσαρκα...Στα σοκακια αποφασισε να αφησει τον αναστεναγμο του..
Και ετσι ξημερωσε...
Με τον ηχο της φωνης του να σιγοτραγουδιεται στις γειτονιες..
μεγαλοι εραστες αυτοι οι νυχτερινοι.. Χαμενοι στους αιωνες δεν κουραστηκαν στιγμη να αποζητουν το ταιρι τους..
Η νυχτα τον αγερα..και το αγερι την νυχτα..
ταξιδιαρικα βραδια σαν ετουτο..
Μια ανατριχιαστικη ησυχια ερχεται να σου ξεσηκωσει ολη την ηρεμια..
εε ...και εδω μπερδευεσαι..Απορεις και εσυ με ολο αυτο το μαγικο μπλεξιματακι που ηρθε απροσκαλεστα και τρυπωσε μεσα στην ψυχουλα σου και αποφασισε να σε ξημερωσει ακομα ενα βραδυ..
Και ξαφνου...Εκει που συνηθιζεις αυτο το ερωτικο διδυμο που βαλθηκε να σου θολωσει το μυαλο, τσοουυυππππ χτυπαει το κουδουνι..
Και αντικρυζεις εκπληκτος την βροχη, μουσκεμα να σε ρωταει αν μπορει να περασει..
..εε ρε γλεντια..Μαγικος χορος που ζηλευεις τα βηματα που δεν θα καταφερεις ποτε σου να μαθεις..
Ξεσαλωσε το αγερι μας...Ειδε την βροχη και φουντωσε..
Και δωστου...Γλεντι τρικουβερτο στησανε καταμεσης στο δρομο..
Τα ρυακια εγιναν ζευγαρι σε τουτο τον ερωτικο χορο και πνιξανε μεσα τους καθε καημο..
Μανολια σου μυριζει καπου στην ατμοσφαιρα..Μεσα στο σκουρο γκριζο ενα εντονο φουξ ερχεται να σου δειξει την αντιθεση των πραγματων..
Και εδω ερχεται μια μαγικη στιγμη που δεν νιωθεις μονος..
χαμενος ομως ακομη κοιταζεις, μην ξεροντας αν πρεπει να κανεις ενα βημα μπρος ή ενα πισω,ή το καλυτερο που εχεις να κανεις, ειναι το να παραμεινεις στασιμος..
Και ξαφνου βρισκεσαι μες το χορό...
Η μεσα σου ηχω φωναζει ΞΥΠΝΑ...Η ληθη και η λησμονια ομως εχουν γινει δευτερο σωμα σου..Προσκολλημενος πεισματικα σε κατι που δεν ξερεις καν τι ειναι ,
αρνεισαι να δεχτεις οτι οι καιροι αλλαζουν..Ναι ξερω...Φοβος ειναι ..Το νιωθω κ εγω αυτα τα βραδια των μεγαλων σιωπων..
Αλλα εμαθες ποτε και εσυ τι σε φοβιζει..?
Λενε πως υπαρχουν στιγμες ..που ακομα και το συμπαν συνομωτει για να αλλαξεις τα πραγματα..Ειναι αυτα..τα σημεια των καιρων που λεγαν οι παλιοι..
Δειλα δειλα απλωνεις το χερι και κανεις το πρωτο βημα..Φυσικα θα μπερδευτεις ..φυσικα θα πεσεις.. Πρεπει ομως να βρεις την δυναμη να ξανασηκωθεις..
Και καθε φορα θα σηκωνεσαι ολο και πιο δυνατος ..Καθε φορα θα εχεις και λιγη δυναμη παραπανω..Και τοτε θα νιωθεις οτι οι μανολιες απλωθηκαν στις γειτονιες και το φουξ
εχει αναρριχηθει σε καθε τοιχο..
Ξημερωσε...
Και το πρωτο πραγμα που νιωθεις ειναι οι ζεστες ακτινες του ηλιου που σου χαμογελουν..
Η ζωη ειναι απιστευτα μικρη και συντομη...
Μην επιτρεψετε σε κανεναν να σας παρει το χρωμα που σας εχει αγκαλιασει..
Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.
‘Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς’ μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.
‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.’
‘Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ’ της είπα έντονα.
‘Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.’
Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.’
Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.
Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.
‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;’
Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’
Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!
Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.
‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ‘Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.’
Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄
Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ΄έπιαναν΄ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.
Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.
‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’
‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.
Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.
‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση’ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.
‘Πώς πήγε το ραντεβού;’ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
‘Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.’ της απάντησα.
Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ΄έφυγε΄ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.
Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:
‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!’
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.
Εάν ζει η μητέρα σου
………. Απόλαυσε τη στιγμή.
Εάν δεν ζει
…………………….. Να τη θυμάσαι.
Εάν έχεις μητέρα
……………. Προώθησε αυτό κείμενο.
Αμέσως θα κάνεις κάποιον να αισθανθεί κάτι για κάποια που ξέχασε, για αυτό το υπέροχο ον που αποκαλείται… ΜΗΤΕΡΑ!
Και να θυμάσαι πάντοτε:
Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί!
Ποσο περιεργο..
Μια αυρα βανιλιας και βουτυρου αιωρειται στην ατμοσφαιρα..
1ος οροφος μπαλκονι συντροφια με την υπεροχη ilio και τις μουσικες της...
Μα ...Να τη παλι η μυρωδια.. Τι να ναι αυτο που μου ομορφαινει τη μυτη ?
Λες να προσπαθει να γλυκανει το καταπικρο ειναι μου ..?
Θαρρεις και ο Θεος διαλεξε αυτον τον τροπο να με πεισει οτι υπαρχει..?
Περιεργο..
Ολα μου φαινονται περιεργα ..
Νοεμβρης μηνας στο κεντρο της Αθηνας με 25 βαθμους, αρωμα βανιλιας και ηχους απο ταγκο..
Ποσο μακρινα μου φανταζουν ομως ολα..
Τα δακρυα αποφασισαν να καθαρισουν τα ματια μου αποψε..
Και τα δαχτυλα μου να αδειασουν τα εσωψυχα τους..
Ποσο μακρινος μου φανταζεις και εσυ..Οσο σε αγαπησα τοσο σε φοβηθηκα..Και οσο μου λειπεις τοσο σε αποφευγω..
Ποσο ειρωνικη μπορει να υπαρξει καμια φορα η ιδια σου η μοιρα..
Ξεχασα να ξεχωριζω το σωστο με το λαθος..Ξεχασε το μυαλο την τεχνη του να διαλεγει το πρεπει και το οχι και το θελω και το μη..
Και απομενεις εδω..Παρεα με την βανιλια..Μην τολμωντας ουτε το ενα μα ουτε και το αλλο..
Βημα κανενα..Και παντα στασιμος..
φοβισμενη απο το περασμα των χρονων χλευαζω το "κανεις δεν ξερει τι μελλει γεννεσθαι"..Ανακαλυπτω οτι εγω ξερω..
Δεν θα σκυψω το κεφαλι..Θελω να τραγουδησω .Θελω να γελασω..
Θελω να βρεξει και να περπατησω απο κατω ..Και ας με κοιταν λοξα οι περαστικοι..
Θελω να αφησω τις σταγονες να μπλεχτουν μες τα μαλλια μου και να κατρακυλησουν στο σωμα μου..
Εχω αναγκη να νιωσω παιδι..Εχω αναγκη να παρω μια βαθια ανασα,να κλεισω τα ματια και να πω οτι ολα θα ναι καλα..
Και οταν ανοιξω τα ματια να μπορω να χαμογελασω...
Αυτος ο δρομος ησυχια δεν εχει...Χανω και τη φωνη της ilio που μοναδικη παρεα μου κραταει..
Τοσος κοσμος που πηγαινει απο που ερχεται και που καταληγει..Σαν και εμενα και αυτοι..Χαμενοι..
Και τελικα ανακαλυπτεις ποσο μονος εισαι μεσα στους μονους..Πππφφφφ...Η μοναξια πολλαπλασιαζεται και διαιρειται σε εξαιρετικα γρηγορους ρυθμους..
Μα δεν εχεις να κερδισεις κατι σκεπτωμενος ολα αυτα..
και ποτε ρε μαγκα μου θα αποφασισεις οτι ειναι καιρος να τολμησεις..? οταν σου ανακοινωσουν τελεσιδικα οτι πεθαινεις?
Τοτε θα κλειστεις ακομη περισσοτερο σε ενα καβουκι που ειναι φτιαγμενο μονο για τα μετρα σου..
Βσιζομουν στη σκεψη πως ο χρονος τα γιατρευει ολα..
Λαθος..
Μοναχα απ εξω..
Και καταληγεις σε αυτες τις νυχτες..
Νυχτες αδειες..Μοναχικες..
Αρωματα βανιλιας που πλανωνται στον αερα,φερνουν στο μυαλο στιγμες μνημες και... ατιμες αχ ατιμες θυμισες...
Σας αγαπησα ολους εσας ξερετε εδω μεσα..
Ησασταν "διπλα μου"..
Κατα εναν περιεργο τροπο..
ilio, αλκυονη,μην σταματησετε να κανετε τον κοσμο να ταξιδευει..
cross οι μουσικες σου μου εκαναν συντροφια πολλα πολλα βραδια..
vert!! ποσες φορες εχουμε μεθυσει παρεα καθενας με το δικο του σεβντα..
συμπεθερε συνεχισε να κανεις τον κοσμο να γελαει.. το εχει αναγκη..
ixthis..! σε λατρευω .. και εσενα και τις γνωσεις σου..
αιθεροβαμων τα αφιερωματα σου ειναι καταπληκτικα..
mairoyla omikron..Συνεχισε αυτο που κανεις και μην δινεις σημασια ..Εισαι υπεροχη..
κατερινα μου γλυκια..Να προσεχεις ..
φιλλιππακο... Σε ευχαριστω ...
Domaster.. Σε αφησα για το τελος ..Μην αφησεις ποτε την μουσικη ..Και οτι εχει σχεση με αυτην..Πιοτερο απ τους ανθρωπους τα τραγουδια τους αγαπησες..
Σε ευχαριστω ..Γιατι ησουν εκει..ΚΑθε φορα που χρειαστηκα κατι.Σε ευχαριστω για τις ομορφες εκπομπες που μου αφιερωνες οταν τις ειχα αναγκη..
Συνεχισε να κανεις τον κοσμο να μερακλωνει.. να ταξιδευει..Να ελπιζει..Να αγαπαει..
Ησουν και θα εισαι ο καλυτερος ανθρωπος που εμπιστευτηκα και γνωρισα ..
Μην αλλαξεις ποτε..
Και τωρα καταληγουμε στη sapounofouska..
Ξεκιναει για εμενα ενας πολυ δυσκολος αγωνας..
Κατα εναν περιεργο τροπο νιωθω οτι σας εχω διπλα μου ..Γιατι ησασταν η μοναδικη παρεα που ειχα..
Αυστηρα προσωπικοι λογοι θα με αναγκασουν να λειψω απο το σταθμο για πολυ καιρο..
Ευχομαι πραγματικα να γυρισω ..
Σας αγαπαω... Να μου προσεχετε ολοι σας..
Και μην ξεχνατε..Να λετε καλημερα.. Καληνυχτα..Σε αγαπαω.. μου ελειψες.. Να προσεχεις..
Τα ομορφα λογια κανουν την ζωη ομορφοτερη..Και ποτε δεν ξερουμε αν θα ξαναδουμε τους ανθρωπους που αγαπαμε.
Η ζωη Ξεκιναει και τελειωνει πολυ αποτομα.. Η αγαπη ομως ειναι μονο στο δικο μας χερι..