Δεκέμβρης, ένας μήνας αγαπητός από πολλούς λόγω εορταστικού κλίματος και ίσως μισητός για κάποιους όταν κάνουν τον απολογισμό της χρονιάς λίγο πριν να αλλάξει ο χρόνος.

Για μένα τα τελευταία χρόνια ήταν αρκετά αδιάφορος μιας και συνήθως κάνω τον απολογισμό κάπου στον Γενάρη στα γενέθλια μου όταν σκέφτομαι τι σκατά έχω κάνει λάθος και τι σωστά μέχρι τώρα. Πράγμα λίγο άσκοπο όταν το σκέφτεσαι ψύχραιμος αλλά δεν θα το αναλύσω παραπάνω.

Έχω ζήσει Δεκέμβριο στην Ελλάδα, στην Γερμανία και στην Ολλανδία. Με νορμαλ καιρικές συνθήκες και με κρύο που σε κάνει να νομίζεις ότι δεν σου έχει μείνει ψυχή μέσα σου διότι πάγωσε.
Φέτος βρίσκομαι στο Κατάρ και είναι η πρώτη φόρα που μπαίνει Δεκέμβρης με κοντομάνικο και 27 βαθμούς.

Τον περίμενα πως και πως μιας και λίγο πριν τα Χριστούγεννα επιστρέφω στην Ελλάδα. Παρόλο που η θερμοκρασία λέει ότι είναι ο πιο ζεστός Δεκέμβρης μου, μπήκε με τον πιο ψυχρό τρόπο.

Το πρώι στο σημείο που μαζευόμαστε για να πάρουμε το λεωφορείο για την δουλειά έμαθα πως ένας συνάδελφος Γερμανός που εργάζετε επίσης στο ναυπηγείο και το κοντέινερ του είναι λίγα πιο μέτρα από το δικό μου έχασε την ζωή του χθες το βράδυ από καρδιά.

Πόσο χάλια τρόπος να ξεκινάει ο μήνας σου. Βέβαια είναι λίγο μαλακιά να παραπονιέσε όταν κάποιος έχασε την ζωή του πριν καν μπει ο μήνας αλλά σκεφτείτε το λίγο.

Είσαι σε φάση "μπήκε ο Δεκέμβρης άντε 20 μέρες υπομονή και δρόμο από δω", και μετά οι σκέψεις σου στο λεωφορείο πάνε σε "και αν ήμουν εγώ?".

Ναι οκ φυσικά γιατί να ήμουν εγώ? Και γιατί να κάνεις τέτοιες σκέψεις? Εμένα μου φαίνεται λογικό αλλά δεν είναι μόνο αυτό που μου γαμάει το κεφάλι.

Σίγουρα όταν πεθαίνεις είσαι μόνος όσοι και αν βρίσκονται δίπλα σου. Δεν είναι όμως πολύ άσχημο?

Είσαι μακριά από το σπίτι σου, ή από τον τόπο σου και την οικογένεια σου ας πούμε μιας και είναι σχετική η έννοια "σπίτι" για τον καθένα. Και πας έτσι σα τον σκύλο το μαύρο, χωρίς να έχεις δει πρόσφατα τα αγαπημένα σου άτομα, είτε την τελευταία στιγμή είτε έστω την τελευταία σου μέρα. Φεύγεις σε έναν "ξένο" τόπο μόνος και έρημος με κάποιους συναδέλφους που ίσως και να μην σε γούσταραν, να αναλαμβάνουν τον άχαρο ρόλο να στείλουν το κουφάρι σου στο σπίτι και να ανακοινώσουν στην οικογένεια σου ότι ήρθες για δουλειά αλλά τελικά θα ξεκουραστείς μια και καλή.

Με εξαίρεση τα παιδικά μου χρόνια που σαν ψυχανώμαλο παιδάκι σκεφτόμουν πως θα ήθελα να πεθάνω λίγο πριν πεθάνει ο παππούς μου για να μην αναγκαστώ να ζήσω τον θανατό του, δεν έχω ξανασκέφτεί ποτέ τον τρόπο ή τον τόπο που θα γίνει αυτό. Φυσικά και δεν θα αλλάξει κάτι αν το σκεφτείς δεν είναι και στο χέρι σου, αλλά πλέον είμαι σίγουρος πως αυτός είναι ένας τρόπος που δεν θέλω να γίνει.

Άντε γαμήσου Δεκέμβρη, εύχομαι για κάποιους τουλάχιστον ο μήνας να μπήκε καλά.

Σου έχει τύχει κάποια στιγμή να ακούς ένα τραγούδι στο κεφάλι σου?
Αν όχι κάτι πάει στραβά με σένα, ή εγώ το θεωρώ δεδομένο.

Πρίν από δύο ημέρες στο λεωφορείο για την δουλειά και ενώ παρατηρούσα την ξέρα του Κατάρ έξω απ' το παράθυρο στο μυαλό μου έπαιζαν δυο τραγούδια. Δύο τραγούδια τα οποία τα άκουσα για πρώτη φορά μαζί και τα έχω συνδέσει σαν ένα.

Rene Aubry - Salento & La Petite Cascade.

Όποιος τα έχει ακούσει καταλαβαίνει ότι δεν πήγαινα στην δουλειά με μεγάλη χαρά και κέφι για εργασία!
Παρόλο όμως που τα τραγούδια έπαιζαν ξανά και ξανά έσπαγα το κεφάλι μου για να θυμηθώ τίτλο. Δεν θυμόμουν ούτε καλλιτέχνη ούτε τίτλο.

Κατά την διάρκεια της δουλειάς τα κομμάτια παίζαν σε λούπα ξανά και ξανά και χωρίς ίντερνετ στο διάλλειμα εκνευριζόμουν όλο και πιο πολύ που δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιά τραγούδια είναι.

Με την επιστροφή στο σπίτι χωρίς να κάνω μπάνιο ανοίγω το λαπτοπ και πατάω ράντομ λέξεις στο youtube αλλά τζίφος...

Και κάπου εκεί ο εγκέφαλος άρχισε να λειτουργεί (εργατικός άνθρωπος :D )

Αυτά τα δύο τραγούδια τα πρωτοάκουσα από το δεύτερο μέλος που μίλησα σε αυτό εδώ το site πριν από πολλάααα χρόνια κάπου στο 2007.

Ήταν ένα μέλος που μιλούσαμε καθημερινά για χρόνια και μου έστελνε διάφορα καλούδια σε mail ή msn τα παλιά τα χρόνια.(νοστάλγησες και εσύ ε?).

Με απόδοση 100 στον ΟΠΑΠ μπουκάρω στο mail μου σαν αουτσάιντερ και κάπου στον πάτο βρίσκω το mail πίσω στο 2007 να υπάρχει ακόμα με τα τραγούδια έτοιμα για download!!!

Οκ μπορεί κάποιος που το διαβάζει να μην καταλαβαίνει πόσο σημαντικό ήταν για μένα αλλά πραγματικά χέστηκα από την χαρά μου.

Στα μπάζα του πάτου υπήρχαν μέχρι και αλυσιδωτά για όσους θυμούνται, κάτι παιδιά που θα τα έσωζες από τον καρκίνο άμα έκανες share το mail στις επαφές σου, κάτι ιστορίας που αν δεν συνέχιζες θα σου πέφταν τα μαλλιά μετά από 24 ώρες και θα έρχόταν το κοριτσάκι από το The Ring μέσα από την TV σου και άλλα τέτοια. Βέβαια όλα αυτά έχουν μεταφερθεί με κάποιο τρόπο στο fb στις μέρες μας αλλά και πάλι μου φάνηκε αστείο.

Πραγματικά δοξάζω το ίντερνετ για αυτή την στιγμή. Με κάμποσα κλικ βρήκα 2 τραγούδια και κάμποσες αναμνήσεις που δεν περίμενα. Και ο πραγματικός λόγος του post είναι για να ευχαριστήσω αυτό εδώ το site που τα ξεκίνησε όλα. Και είναι πολλά, πάρα πολλά.

Υ.Γ. Ότι θυμάμαι χαίρομαι, δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό. Αν τύχει και διαβάσεις το post σε ευχαριστώ για τότε που μου έστειλες αυτά τα 2 τραγούδια, κουτσά στραβά θα τα ακούω πάντα ακόμα και αν χρειαστεί να ψάχνω στο mail μου.

Υ.Γ.2. Αυτό το blog έχει ανοίξει και έχει κλείσει αμέτρητες φορές. άλλη μια δεν πειράζει.