Ζήλια , ζήλια και πάλι ζήλια. Τί έγινε ρε παιδιά; γιατί τόση μικροπρέπεια; Γιατί κάποιος που προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα του πρέπει να περιτρυγιρίζεται απο 15 κοράκια που θέλουν να του γκρεμίσουν τα φτερά; Γιατί κάποιος που ζει μια όμορφη σχέση με τον συντροφό του να υπάρχει ΠΑΝΤΑ κάποιος (είτε συγγενείς, φίλος , γνωστός) να προσπαθεί να μπει ανάμεσα και να αρχίζει το γκρέμισμα; Έλεος . Υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα στην ζωή . Πέρα απο το να χώνεσαι στα πόδια του άλλου.

(Ουφ, ξέσπασα επιτέλους)

Όταν είσαι μοναχοπαίδι και παιδί χωρισμένων γονιών τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Ζεις σε έναν μοναχικό κόσμο. Στο σχολείο , στο διάλειμμα, στο σπίτι, παντού σε ακολουθεί η μοναξιά. Κάνεις το λάθος και προσπαθείς να γεμίσεις τα κενά σου με φιλίες ή σχέσεις που δεν αξίζουν.

Κάποια στιγμή μπήκες εντελώς τυχαία στην ζωή μου εσύ. Ένα άτομο που επιτέλους μπορεί να με καταλάβει και ας μην είσαι μοναχοπαίδι. Μπόρεσες να καταλάβεις τις ανησυχίες μου και να με στηρίξεις την χρονιά του χωρισμού. Κατάλαβα τότε την έννοια της φιλίας. Παρόλο που σε έβλεπα 2 φορές τον μήνα αισθανόμουν οτι επικοινωνούσαμε. Σε ένιωσα μια καλή μου φίλη.

Ήρθε η στιγμή να συνεργαστούμε. Ήσουν δίπλα μου και προσπαθούσες να  ανοίξεις αυτό το στρείδι που ήμουν εγώ. Βλεπόμασταν καθημερινά αλλά σιγά σιγά μαθαίναμε η μια την άλλη . Περπατούσες πραγματικά με τα νερά μου. Πρώτη φορά ένιωθα ότι νοιάζομαι να είσαι εσύ καλά. Να είμαι εγώ καλά.Με τον καιρό σε ένιωσα την καλύτερη μου φίλη.

Ο καιρός περνάει . Έχουμε στο παρελθόν 4 χρόνια πραγματικής φιλίας, με τις πιο απίστευτες αναμνήσεις, τις πιο δυνατές εμπειρίες.   Συνεχίζουμε την καθημερινή επαφή μόνο που τωρα γνωρίζουμε η μια την άλλη στην καθημερινότητα μας. Με τα καλά και τα κακά μας. Τις δύσκολες και τις εύκολες στιγμές. Την απλότητα και την ομορφιά της ζωής.

Ήρθε έτσι η στιγμή να σου πω ότι σε νιώθω σαν αδερφή μου. Το πιο συγκινητικό είναι ότι την ίδια στιγμή το είπες και εσύ σε εμένα.

Διακοπές στην Αθήνα. Όλοι το βιώνουμε σαν τον χειρότερο εφιάλτη . Γιατί ρε παιδιά; Είναι ωράια η Αθήνα και μάλιστα πολύ ήσυχη. Έχεις άπειρες δραστηριότητες να κάνεις, άπειρες εμπειρίες να ζήσεις . Μην μας πιάνει κατάθλιψη. Δεν λέω καλα τα νησάκια , ωραία τα βουνά , καταπληκτικό το ταξίδι στο εξωτερικό , αλλά δεν έχουμε την δυνατότητα για 3 μήνες να τα απολαύσουμε. Μπορούμε απο 4 έως 30 μέρες το πολύ. Και μετά; Γκρινιάζουμε; Παθαίνουμε κατάθλιψη; Κλεινόμαστε σπίτι μας; Όχι. Γινόμαστε τουρίστες στην ίδια μας την πόλη.

Απο πόσα μουσεία περνάμε καθημερινά και έχουμε άγνοια για τον πολύτιμο θησαυρό που κρύβουν;Πόσες εκθέσεις και εκδηλώσεις γινονται κάθε μέρα και εμείς βαριόμαστε να πάμε; Πόσα όμορφα μέρη (Ακρόπολη, Λυκαβητός ,Λόφος Στρέφη) υπάρχουν που τα γνωρίζουν καλύτερα οι τουρίστες απο εμάς;

Όσο για νυχτερινή ζωή ; Τα κλαμπάκια στην παραλιακή να είναι καλά.

Διακοπές στην Αθήνα ; Ε , και . Δεν χάθηκε και ο κόσμος . Εμείς θα περάσουμε καλά.

Χρόνια πολλά σε όλους όσους γιορτάζουν.   

Γιατί τόση μοναξιά σε αυτή την πόλη; Περπατάς και βλέπεις ανθρώπους χαμένους στον Γολγοθά των σκέψεων τους .  Δεν ζουν το παρόν, δεν ακουν την ηχορύπανση . Είναι αλλού. Σηκώνεις τα μάτια σου και βλέπεις ότι πίσω απο κάθε κλειστό παράθυρο στέκεται ένας άνθρωπος με  χαμένη την ματιά του. Πάντα αναρωτιόμουν τι να σκέφτεται ο παππούλης ή η γιαγιάκα; .Μπορεί να κάνει την αναδρομή του στο παρελθόν,να σκέφτεται ότι οι δικοί του τον εγκατέληψαν, μια απογοήτευση για τον κόσμο που αλλάζει, μια μιζερια για το πως θα περάσει έναν ολόκληρο μήνα με μια πενιχρή σύνταξη.

Τι να σκέφτεται ένας ενήλικας την ώρα που είναι στο γραφείο , στο δρόμο, στο αυτοκίνητο. Μια απογοήτευση απο τους ανθρώπους  ή την κοινωνία, μια παραίτηση ζωής , μια ανικανοποίηση απο την σχέση ή τον εαυτό του.

Τι να σκέφτεται ο έφηβος κλεισμένος στο δωμάτιο του ή την ώρα του μαθήματος. Αυτός έχει όνειρα ότι θα αλλάξει τον κόσμο, ότι θα κάνει τον κόσμο καλύτερο , αλλά δεν ξέρει πολλές φορές και ο ίδιος τί θέλει.

Η μόνη λύση είναι να ανοίξουμε επιτέλους τα παράθυρα. Να μπει λίγος καθαρός αέρας.Μας λείπει το οξυγόνο στην ζωή μας. Τα πάντα μπορούν να λυθούν , να γίνουν όλα πιο αισιόδοξα. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ΑΕΡΑ.

Φιλιά σε όλους.

Γιατί κάθε τέλος μιας σχέσης ή μιας κατάστασης να είναι πάντα τόσο επώδυνο. Γιατί όταν θες να σταματήσεις για λίγο τον χρόνο , τότε τα δευτερόλεπτα να τρέχουν; Γιατί όλα τα ωραία πράγματα να έχουν ένα τέλος.

Όλα αυτά τα ανεξήγητα ερωτήματα , με οδήγησαν σε ένα μικρό μπούχτισμα και σαν λύση σκέφτηκα να ξεκινήσω να γράφω σε blog. Είναι η πρώτη φορά που γράφω , για αυτο συγχωρέστε τα λάθη που θα κάνω τις πρώτες μέρες. Αρχή είναι θα μάθω.

Μια τέλεια συνεργασία που είχα όλο τον χειμώνα λαμβάνει τέλος. Κρατάω , λοιπόν , τις πιο μαγικές στιγμές και εμπειρίες και προχωράω. Γιατί έτσι πάντα γίνεται. Πρέπει να προχωράμε. Αυτές οι σκέψεις όμως, πολλές φορές δεν μας αφήνουν να ηρεμίσουμε. Μένουν πάντα μέσα μας και μεστώνουν σαν το παλιό καλό κρασί.