Πρέπει να γράψω πολύ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Δεν ξέρω πόσα θα προλάβω καθώς εκείνοι είναι ήδη πίσω μου και πλησιάζουν. Τη μέρα που όλα άρχισαν, όταν τα βατόμουρα χόρεψαν τανγκό για πρώτη φορά, τη μέρα που τα βατράχια κάπνισαν για πρώτη φορά, τη μέρα που τα μάτια της έλαμψαν σαν αστρική έκρηξη υπό τη σκιά της σελήνης. Μια κίνηση αστραπιαία που είδα σε αργή κίνηση. Μια πτώση προς το άπειρο, προς τα πάνω, και πως είναι δυνατόν να πέφτεις προς τα πάνω ρώτησε. Και τότε, εκείνη την ΜΩΒ ημέρα της απάντησα – για το χώμα στις χώρες γύρω από τον Αντίποδα, τα δάκρυα των Ιαγουάρων, τα όργια των Κάδων, τις γυναίκες χωρίς βυζιά, τους άντρες που πίνανε μέχρι να μην ξημερώσει. Και έκλαψε ζητώντας μου να την γαμήσω. Το έκανα. Την επόμενη μέρα έκλαιγε σαν κοριτσάκι – όχι πολύ μικρό, όπως όλες βασικά, όπως κλαίνε πάντα. Ο ήλιος σηκώθηκε πίσω από το βουνό και δεν ήταν ροζ. Που είναι πάντα δηλαδή. Τα σύννεφα επιβιβάστηκαν στα αεροπλάνα και εγκατέλειψαν τον πλανήτη. Η πόλη μας καταδικάστηκε στην απόλυτη ηλιοφάνεια. Και οι κάτοικοι τρελάθηκαν. Γεμίσαμε ηλιακούς συλλέκτες, φωτοβολταικά τόξα. Και μονόκεροι με κανονικά τόξα που δολοφονούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, κυρίως γέρους και παιδιά. Μείναμε οι μέσοι – Μέσοι. Αυτή σταμάτησε να κλαίει και βγήκαμε για το ΜΩΒ πρωινό μας. Αυγά με λάτα στην πρίζα δια γωνίες. Ένας μονόκερος μας σημάδεψε αλλά άλλαξε γνώμη και διασκορπίστηκε σε μια λάμψη τιτανίου αφήνοντας πίσω του μια μυρωδιά από βρεγμένα σκουπίδια. Μια νότα ακούστηκε και βουλιάξαμε σε ένα κρύο υγρό που φαινόταν πως δεν θα τελειώσει ποτέ. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω. Είχα χάσει τους φακούς μου – όλα ήταν θολά. Στο πλάι μου εκείνη γυμνή να στροβιλίζεται χορεύοντας μάλλον. Άνοιξα τα αυτιά μου και άκουσα εκείνο το δολοφονικό ρυθμό. Η ρίζα της μουσικής – πρωτόγονος και σεξουαλικός – σαν τα βυζιά μιας τσιγγάνας δίπλα στις γραμμές του τραίνου που φωτογράφιζα τότε. Το τραίνο πέρασε και η τσιγγάνα χάθηκε πίσω του σε μια σκοτεινή συνωμοσία μιας μάζας μετάλλου και της γης αυτοπροσώπως. Η πόρτα κλειστή. Και πίσω στην πτώση μέσα στο υγρό που δεν τελειώνει. Γαμηθήκαμε πέφτοντας και ακούγεται πολύ κλασσικό αλλά ήταν τόσο παράξενο. Πολλοί γαμιούνται πέφτοντας αλλά λίγοι επιζούν για να το περιγράψουν. Αλλά δεν θα το κάνω καθώς έχουν φτάσει και ό,τι πρόλαβα να πω το είπα. Φεύγω, θα περάσω την πόρτα για να χαθώ στο μαύρο κλιμακοστάσιο μιας αιωνιότητας συντετριμμένης από το σφυρί της γυναίκας εκείνης.

Πέρασα στη χώρα της Καθαρής Νύχτας. Οι σκισμένες νότες πετάνε χαρούμενες στον αέρα, τιτιβίζοντας διεφθαρμένες και σαρκοβόρες, προάγγελοι της καταστροφής. Τα τρωκτικά στα πόδια μου εξοργισμένα και ματωμένα. Φρικτά τέρατα της γραφειοκρατίας, δημόσιοι υπάλληλοι εκτελεστές ελεύθεροι στους δρόμους. Ο καιρός αλλάζει κάθε 10 λεπτά, βροχή - χιόνι - ήλιος - λιώνει. Οι μηχανές έχουν αποκτήσει τον έλεγχο του κράτους. Η ανάμνησή της μια ήμερη τραγωδία. Φιλιά και αγκαλιές, γύμνια και αποχρώσεις, αρώματα και μυρωδιές να κατρακυλάνε στο λαιμό μου σαν πέτρες με μεταλλικά καρφιά. Πολύ σύντομα, τα σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από την πόλη, φτύνοντας κόκκινα ζουμιά σαν γλίτσα, και η παρτίδα φούντωνε και φούντωνε. Παραδίπλα άκουσα εκρήξεις και φωνές, κίτρινοι καπνοί και καμμένο κρέας σε τηγάνι. Τα παράθυρα των κτιρίων είναι όλα σπασμένα, μέσα βλέπω σκελετούς να σέρνουν τα σπασμένα τους πόδια, να σέρνουν πτώματα, να τρώνε από το πάτωμα σαν σκυλιά. Περιπλανήθηκα για ώρες, προσέχοντας μην συναντήσω κάποιον εκτελεστή, σύρθηκα σε ραδιενεργά χόρτα, αναπόλησα το όπλο μου και το μαχαίρι μου, φοβήθηκα πολύ. Και μέσα σε αυτό το εξαθλιωμένο τοπίο προχώρησα, αόρατος σχεδόν, σε ένα ψόφιο κόσμο από περιττώματα και πτώματα, για να καταφέρω να βγω έξω από την πόλη, να αντικρίσω την πράσινη εξοχή, τα απολιθώματα μιας άλλης ζωής πίσω από τις κουρτίνες των μηχανών, μακρυά από τα πράσινα μάτια τους, μια αντεστραμμένη ανάμνηση του χθες.

φιλάμε κόρες οφθαλμών ως λαιμούς

και τραγουδάμε πανηγυρικούς μέσα στη νύχτα

πίνοντας από ποτήρια από ατσάλι

ρίχνοντας το κρασί στα βρώμικα ρούχα ενός μεθυσμένου

πιστεύοντας σε τίποτα

οδηγούμαστε στο πουθενά



Συντασσόμενοι και αλληλοσπαρασσόμενοι οι εχθροί

φιλάνε τους λαιμούς ως κόρες οφθαλμών

πίνοντας από ποτήρια από κρύσταλλο

φορώντας τα καθαρά ρούχα μιας ημέρας αγνής

πιστεύοντας στα πάντα

οδηγούνται στο κενό.

ο τρελός έρωτας
    οι τρελοί φίλοι
    τα τρελά κορίτσια

καπνίζουμε ιδρωμένοι σε κατάμεστα μπαρ
εσύ κι εγώ ιδρώνουμε
το ποτήρι ιδρώνει στο χέρι σου

το χέρι μου κρατάει ένα ποτήρι

    είσαι κοντά
    το ποτήρι πέφτει
    το χέρι μου κρατάει εσένα

μου μιλάει αλλά δεν ακούω τίποτα

γνώριμο τσίμπημα
μούδιασμα στο χέρι

    τσιγάρο που καίγεται γρήγορα
    ενοχλητική μουσική γεμίζει το βρώμικο δωμάτιο
    μυρωδιά από καλλυντικό απλώνεται παντού

μου λες για τη N.S.

σου λέω για τη N.S.

    χορεύουμε στη μέση του πλήθους
    χορεύουμε σε άδεια προβλήτα
    χορεύουμε σε ξέφωτο γυμνοί

[μουσική Σοπέν]

[ήχος από αυτοκίνητο - απότομο σταμάτημα από χειρόφρενο]

    έρωτες τρελοί έρωτες
    ερωτευμένων
    που ερωτεύονται για να ερωτευτούν

[χτύπημα ποτηριών - χαρούμενες φωνές]

ταξιδεύουμε πάνω σε τραγούδια
κολυμπάμε μέσα σε ποτά
πετάμε πάνω στον καπνό
πατώντας σε νότες
ισορροπώντας σε σταγόνες
αγαπώντας αγαπημένη

τα πάθη μας δεν θα δαμαστούν ποτέ

    μέχρι το τέλος της παγωμένης

        βόρειας θάλασσας ξανά φωνάζοντας

    δυνατά απαγγέλοντας ποίηση

του ποτέ ποίηση του πουθενά

    Μην κοιτάς πίσω

    σε παρακαλώ

ο έρωτας έχει μόνο παρόν.

Η Scarlett Johansson ερμηνεύει Tom Waits. Εμείς ερμηνεύουμε τα παιχνίδια του εγκεφάλου μας. Τα σουπερμάρκετ της Ελλάδας δεν γνωρίζουν τι είναι το πατέ. Που είναι εκείνες οι όμορφες στολισμένες υπάρξεις; Που είναι η Γαλλία; Stay around in my old hometown. Οι νέοι καιροί επέβαλαν νέους τρόπους προσέγγισης. Πιο επίπονους από τους παλιούς. Αλλά ποτέ δεν το είχαμε ξαναζήσει τόσο δυνατά. Αξίζει; Θα δείξει. Εκείνες, αποδεικνύονται ικανότερες, κρύβοντας τη σκέψη τους πίσω από μια κουρτίνα ΙΚΕΑ. Φωτιστικά σώματα αποδεικνύονται ανίκανα να γεμίσουν το χώρο τους. Μια τυπική κάτοψη, τόσο απλή, μπορεί να συγκεντρώνει όλη την ομορφιά του κόσμου. Δωμάτια χωρίς σαφείς διαχωρισμούς, δωμάτια χωρίς σαφείς χρήσεις. Γιατί σπούδαζα τόσα χρόνια; Για να βρεθεί ένα παλιό αθηναικό σπίτι και να μου πει: εδώ είναι ο χώρος. Όχι στο πολυτεχνείο. Η ομορφιά δεν κατασκευάζεται. Η αισθητική δεν διδάσκεται. Δεν υπάρχει βεβαιότητα. Τίποτα δεν είναι απόλυτο. Τίποτα δεν είναι αληθινό. Όλα επιτρέπονται. Και τώρα νιώθω πως έχω καταστραφεί. Είναι απίστευτα δύσκολο να βγάλω από το μυαλό μου όλη την άχρηστη γνώση που μου έδωσαν οι δάσκαλοί μου, είναι δύσκολο να φτάσω πίσω, στην απόλυτη αφαίρεση. Στο μυαλό μου φτάνει, για δεύτερη φορά τις τελευταίες ημέρες, ένα πιάτο μοσχαράκι κοκκινιστό με πατάτες τηγανητές απο μια γιαγιά σε ένα χωρίο της Χαλκιδικής, μέσα σε ένα πανέμορφο, βαλκανικής αρχιτεκτονικής, σπίτι. Πως να τα πεις όλα αυτά;

Θα της κάνω δώρο τον Δειπνοσοφιστή, αν τον βρω.

Αφιερωμένο στα πιάτα, στο συκώτι μιας κακομοίρας χήνας κάπου στη νότια Γαλλία και στα όσα σταφύλια στο Μπορντώ χρειάστηκαν για να παρασκευαστεί ένα μπουκάλι κρασί.

Je vous aime tous.

Οι αναταραχές των τελευταίων ημερών με βάζουν σε σκέψεις.

1. Είναι σαφές ότι η χώρα πάσχει από σοβαρότατα κοινωνικά προβλήματα.

2. Εδώ και χρόνια ζούμε σε μια κατασκευαζόμενα "ορθή" πόλη. Οι δύο ιστορικές γειτονίες της Αθήνας (Ψυρρή και Γκαζοχώρι) μετατρέπονται με μπαρουπόλεις. Αποτελούν την κατασκευασμένη βιτρίνα που αποπροσανατολίζει και απομακρύνει τον κόσμο από την πόλη και τα πραγματικά της προβλήματα.

3. Τα Εξάρχεια και το Κολονάκι παρέμειναν ευτυχώς δύο πραγματικές γειτονίες της Αθήνας. Εκεί μπορούμε να δούμε ένα πραγματικό πρόσωπο της πόλης.

4. Τα Εξάρχεια είναι το κέντρο της διανόησης αυτής της πόλης.

5. Τα Εξάρχεια είναι μια από τις στάσεις της νέας (πορτοκαλί) γραμμής μετρό. Λίγο καιρό πριν κατασκευαστεί ο σταθμός οι τιμές θα ανέβουν υστερικά. Κάποιοι θα βγάλουν λεφτά. Δεν πρέπει να είναι τυχαίοι. Τα ακίνητα πρέπει να αγοραστούν ΤΩΡΑ σε τιμή ευκαιρίας από τους κάποιους που θα βγάλουν λεφτά. Πως θα γίνει αυτό; Με τη γνωστή πολιτική "απαξίωσης". Πως εφαρμόζεται;

6. Τοποθετείς δύο-τρεις διμοιρίες φασιστών Ειδικών Φρουρών γύρω γύρω.

7. Τοποθετείς δύο-τρια κέντρα του ΟΚΑΝΑ.

8. Φροντίζεις προκλητικά ώστε οι διμοιρίες να μην ασχολούνται ποτέ με τους εμπόρους πρέζας που πουλάνε ανενόχλητοι δίπλα τους. (αυτό συμβαίνει καθημερινά στην Τοσίτσα. Οι τύποι αυτοί "φυλάνε" το υπουργείο πολιτισμού σαν αλητοσυμμορίες, ενώ δίπλα τους βρίσκεται μια από τις μεγαλύτερες πιάτσες ναρκωτικών της Αθήνας).

9. Με δηλώσεις του τύπου "τα Εξάρχεια πρέπει να καθαρίσουν" φροντίζεις να κάνεις τον κόσμο να πιστέψει ότι είναι βρώμικα. Άλλωστε ό,τι αμφισβητεί είναι βρώμικο για μερικούς.

10. Τελικά καταφέρνεις να δημιουργήσεις ένα εικονικό ΓΚΕΤΟ, να πανικοβάλεις τον κόσμο και να τους διώξεις λίγους λίγους, ώστε να διαμερισματάκια να αδειάσουν, και τα μαγαζάκια να φρεσκονοικιαστούν.

11. Όλα αυτά φαίνονται από τις δηλώσεις του Ειδικού Φρουρού που επικαλείται το γεγονός ότι ο μαθητής σύχναζε στα Εξάρχεια ΑΡΑ είναι κακός.

12. Ο κόσμος έχει μπερδευτεί. Έχουμε τον Κούγια που αντιστρέφει τα πράγματα και δίνει ένα συγκινητικό στίγμα στην υπόθεση: ο φτωχός μπάτσος και ο πλούσιος αναρχικός, μόνο και μόνο μπας και καταφέρει να γυρίσει την "κοινή" γνώμη. Πότε επιτέλους θα τον διαγράψουν;

13. Ο Συνασπισμός χαμογελάει με ευχαρίστηση στα λόγια του Ιερώνυμου - ο οποίος πρεμπιπτώντως μίλησε για την ΟΥΣΙΑ των πραγμάτων.

14. Η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Αστυνομικών (ή όπως αλλιώς λέγεται) χαμογελάει μετά από συνάντηση με τον Αλαβάνο.

15. Τι συμβαίνει εδώ;

16. Το ΚΚΕ αποδεικνύεται για άλλη μια φορά Σταλινικό - καθεστωτικό.

17. Η Ντόρα και ο Σουφλιάς ετοιμάζουν την αλλαγή φρουράς. Είναι οι μόνοι που επίσης ανέφεραν ότι το πρόβλημα είναι αλλού και πρέπει να το ψάξουμε.

18. Ακόμα και μετά από όλα αυτά, η κυβέρνηση ασχολείται μόνο με τις αποζημιώσεις και καθόλου με τα βαθιά προβλήματα του τόπου μας.

19. Ο υπουργός παιδείας δηλώνει πως "οι γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά τους αυτά που ΠΡΕΠΕΙ να τους μαθαίνουν". Τι εννοεί ο κύριος; Μήπως ότι τα παιδία δεν πρέπει να μαθαίνουν να αμφισβητούν; Μήπως;

20. Οι μετανάστες;

21. Ο Ψαριανός τα έλεγε χρόνια τώρα. Είμαστε ένα κράτος υβρίδιο, ένα κράτος πείραμα, ένα προτεκτοράτο που αλλάζει χέρια κάθε 30 χρόνια.

22. Τίποτα. Μακάρι όλα αυτά να οδηγήσουν κάπου αλλού, κάπου καλύτερα.

23. Συνειδητοποιώ πως το τελευταίο καιρό δουλέυω σαν τρελός μόνο και μόνο για να πληρώνω τα έξοδά μου (νοίκια, επαγγελματικά κλπ), το φαί και το ποτό μου. Τα μαγαζιά, οι βιτρίνες και τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα δεν υπάρχουν για εμένα, και φαντάζομαι και για πολλούς άλλους. Πως μπορώ να στεναχωρηθώ όταν βλέπω να σπάει μια βιτρίνα;

24. Η βιτρίνα συμβολίζει τη γενικότερη βιτρίνα που στήνεται μπροστά μας, σιγά σιγά και μεθοδευμένα, από τις αγαπητές εναλλασώμενες οικογενειακές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

25. Καιρός δεν είναι να σπάσει;

26. ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΑΝΕ; ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ;

27.void

chapter II

Και για μια ακόμη φορά, μακρυά από κάθε προσδοκία, πέρα από κάθε φυσιολογική σκέψη, με κίτρινο λινό πουκάμισο και μαγιώ, η ζωή συνεχίζεται.

Τα μαλλία της μυρίζουν ακόμη σαμπουάν. Της αρέσουν τα χειροποίητα ζυμαρικά και το πέστο. Πίνει τζιν τόνικ. Κολυμπάει στο μαρτίνι, μαζί με άλλες 8 νότες του that feel (there is one thing you can lose, but no that feel...). Πλένει τα βρώμικά της πόδια στην πισίνα. Την φιλάς και σε φιλάει. Στον δερμάτινο καναπέ του σπιτιού σου. Στο κρεβάτι του γείτονά σου. Σου δείχνει το δρόμο για το σπίτι. Δεν λέει να μεγαλώσει. Πετάει ανάμεσα από γκρίζους και μπλε καπνούς. Φτάνει στον πάτο γιατί είναι ωραία να μην έχεις πιο χαμηλά να πέσεις. Είναι ωραία να μην μπορεί κανεις να σε ρίξει. Την φωτογραφίζεις γυμνή ένα σάββατο στο παρίσι. Πας μαζί της σε πάρτυ. Πίνετε μαζί, σε μεθάει και σε αφήνει. Βάφεται πάντα νωρίς το πρωί. Ξεβάφεται κάθε πέντε λεπτά. Μπαίνει κάθε μέρα στο μετρό και διαβάζει Τομ Ρόμπινς, χαμογελώντας με τις βλακείες του κοκκινομάλλη τρυποκάρυδου. Είναι το ροδακινάκι. Κάνει μιαμ. Χορεύει jitterbug. Ταξιδεύει για να βρει τους φίλους της στο berlin και το residents που κατά ένα περίεργο τρόπο δεν υπάρχουν πια. Μπαίνει παραξενεμένη στο urban και παραγγέλνει τζιν τόνικ. Χορεύει εκεί που κανείς δεν χορεύει. Σου ζητά να βγείτε και το παίρνει πίσω. Είναι ωραία. Είναι με κάποιον. Τραγουδάει Tom Waits. Φοράει μακρυά φούστα και ζει στα εξάρχεια. Σπουδάζει στο Πολυτεχνείο. Δουλεύει σε διαφημιστική εταιρεία. Κοιμάται στον δερμάτινο καναπέ σου. Πίνεις το κρασί της. Ανάβεις τα τσιγάρα και τις τα δίνεις. Της αφιερώνεις το ομορφότερο τραγούδι. Σε κοιτάει και φοράει το κίτρινο πουκάμισο και βουτάει στην πισίνα και κρατάει την άνοιξη στα χέρια της.

Είναι κάποια πράγματα για τα οποία δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε. Ίσως; Ποια;

Les histoires d' amour finissent mal, en general.

Είναι κάποια πράγματα που περιγράφονται πολύ δύσκολα.

I don't wanna float a broom, fall in love and get married then boom

(αυτός κάπως το είπε)

Evening coming

the office girl

--Unloosing her scarf.

(κι άλλος που το έπιασε)

Εγώ δεν μπορώ να το πω. Αλλά το λένε ο Tom Waits και ο Jack Kerouac για εμένα. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ.

Μετά από περίπου 3 μήνες αρκετά πράγματα αναθεωρούνται. Ήταν όντως δύσκολο να ξαναβρεθεί ό,τι έλειπε για ένα χρόνο. Χρειάστηκαν γύρω στα 10 μπουκάλια tanqueray, πολύ τόνικ, δεκάδες λίτρα μπύρας, εκατοντάδες πακέτα τσιγάρα Καρέλια Φίλτρο, πολλοί χοροί σε άθλια αλλά και αγαπημένα μπαρ, αρκετές απώλειες μνήμης και σημαντικών αντικειμένων, γύρω στις 800 ώρες σκληρής δουλειάς. Επίσης καταναλώθηκαν 3 πορτατίφ, 5 πιάτα ΙΚΕΑ, 32 αναπτήρες BIC με ασφάλεια για τα παιδιά, 8 πληκτρολόγια, ένα παλιό γραμμόφωνο, ένας τηλεβόας, ένας βόας Αμαζονίου, 2 ιπτάμενες κατσαρίδες, μια τσάντα από δέρμα αλιγάτορα, ένα βαζάκι με άμμο από τη Σαχάρα, ένα κλεμμένο κομμάτι μάρμαρο του Παρθενώνα, 90 χαπάκια Τ4 των 100, ένα σωληνάριο fenistil, αρκετά αεροπορικά εισιτήρια, 3 κάρτες απεριορίστων διαδρομών στο μετρό της Αθήνας, 2 δελτία Αστυνομικής Ταυτότητας και 3 διαβατήρια, ένα λιβανιστήρι μαζί με ένα παπά, 15 μολύβια PENTEL εξ Ιαπωνίας, 7 ρόδα, ένα κέικ, ένα φουσκωτό στρώμα, 13 κεριά μικρά, 2 ζευγάρια σόλες από μαύρα ALLSTAR και μια σελίδα από ένα χειρόγραφο του Κέρουακ. Αν κατά τύχη είστε στα Κύθηρα και δείτε ένα μαύρο βιβλίο του Τζον ΛεΚαρέ μαζέψτε το, μπορεί να είναι δικό μου.

Notre Musique est Morte 2008.

Σε μια εποχή που έχει περάσει και ποτέ δεν θα ξαναγυρίσει με αυτή τη μορφή.

Μια φωτογραφία (πολλές φωτογραφίες) αφιερωμένη σε όσους και όσες ζήσαμε μαζί διάφορες στιγμές σε διάφορα μέρη εκείνα τα όχι αδιάφορα χρόνια.

Stat rosa pristina nomine, nomina nuda tenemus

Bernard of Morlaix