ένας ακόμη αριθμός.. μια ακόμη χρονιά.. στα πλαίσια της ανθρώπινης σύμβασης για να διαχειριζόμαστε αυτό που εμείς ορίσαμε ως "χρόνο" και να συμφωνούμε ως προς το μέτρο του για να μπορούμε να συνεννοούμαστε οι ανθρωποι μεταξύ μας και να συνυπάρχουμε, να συνλειτουργούμε... για να διαφέρουμε από το ζωικό βασίλειο..

ΠΑΡΌΛΑ ΑΥΤΆ..... ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ..

Υγεία να έχουμε, Αγάπη να δίνουμε και να παίρνουμε, Χαρά να μοιραζόμαστε και Λύπη,

Έμπνευση να αναζητάμε και να βρίσκουμε

Ερωτηματικά να γεννάμε

Και να μεγαλώνουμε μαζί τους..

Ό,τι επιθυμεί ο καθένας..

Με την ομπρέλα της μουσικής ανοιχτή πάντα πάνω από τα κεφάλια μας...

...από το μυαλό και τη λογική

από τη χαρά και τη λύπη

από ότι μας λείπει

από αυτο που μας καιει

και μας λεει αντίο

από ότι αγαπάμε

και μαζί του πάμε

στα χνάρια της μουσικής πάντα

ευτυχώς! 

το πρωινό ξύπνημα..

   το ξυπνημα του σωματος

                το ξυπνημα του πνευματος

    ..το ξυπνημα της χαράς

    ξύπνα, φτάσαμε...

                                  η ψυχή δεν κοιμάται ποτέ..

για τους φιλους

                   και τον εαυτό..

για την καινουρια μέρα..  την κάθε μέρα

....αχ και να ήτανε ο κόσμος πάντα "άνοιξη". Την άνοιξη όμως αυτή που (τυχερούληδες) γνωρίσαμε στα μικρά μας χρόνια - ε, στα πιο μικρά μας από τώρα- αυτή την άνοιξη!

'Οχι την ανοιξη του μια βόλτα στο Μall, στο Ikea, σε εξοχές που βρωμάνε κοψίδι...

την άλλη Ανοιξη... της γαληνης, της μυρωδιας της φυσης, των ηχων της ζωης, του ερωτα, της ποίησης!

Τί λεω τώρα!?

Καλά λέω...

Καλή Άνοιξη, καλή ζωή να έχουμε...

Μια οσμή αληθινής ανοιξης, αληθινης ζωης:

"Μα όλα για μένα σφάλασι και πάσιν άνω-κάτω, για με ξαναγεννήθηκεν η φύση των πραγμάτω." ο Ερωτόκριτος

αφιερωμένο στη.. χαρά της ζωής... 

.....που πατάω γερά, είναι μέρες που το νιώθω πως πεθαίνω!

Είπε κάποτε ένας ποιητής και είναι η αλήθεια αυτή και το υλικό της ανθρώπινης φτιαξιάς νομίζω...

Ή μήπως δεν ήταν πάντα έτσι? ή μήπως δεν είναι έτσι για όλους τους ανθρώπους???

Μήπως υπάρχουν κάποιοι που θα ισχυρίζονταν ότι ποτέ (μέχρι στιγμής) δεν έχουν νιώσει τον στίχο να μιλάει για αυτούς?

Πολλές φορές σκέφτομαι πως είναι αναπόφευκτο να το νιώθει αυτό κανείς, άλλες πάλι πιστεύω ότι φταίνε οι ορμόνες μου που φρίττουν ή διασκεδάζουν - αναλόγως!

Ε, τότε μάλλον οι γυναίκες το νιώθουν πιο συχνά - λόγω φύσης ορμονών!

Κι ο ποιητής?? ήταν άντρας βέβαια.. Έφταιγαν οι ορμόνες του, ή τα ναρκωτικά του που το ένιωθε αυτό από μέρα σε μέρα και ξανά?? όλα μαζί ίσως?

Ή τέλος πάντων υπάρχουν πιο ευαίσθητοι άνθρωποι από κάποιους άλλους που νιώθουν την αλήθεια της ανθρώπινης φτιαξιάς?

Είναι μέρες που πατάμε γερά στη θνητή μας υπόσταση επάνω και άλλες που ακροβατούμε στην κλωστίτσα μας γερά.

Πάντα λέω να πιω κάτι ελαφρύ και τελικά βαραίνω..

Πρωί πρωί Δευτεριάτικα, καλομηνιάτικα, καλοχειμωνιάτικα,παραμονογορτιάτικα...

Εγώ φταίω που οι αληθινές σκέψεις είναι λίγο πιο βαριές από τα παραμύθια?????

την ειλικρινή καλημέρα μου...

Κάνεις τα πάντα για να πιστεύουμε ότι υπάρχεις κι έτσι νιώθουμε κι εμείς ότι υπαρχουμε μαζί σου..

Άλλο εσύ κι άλλο εμείς?? όχι βέβαια...

Είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι και εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον... Δεν είμαστε το τσιμπούρι σου, Σκύλε - Κόσμε... Είμαστε κρίκος στην αλυσίδα σου, συστατικό του αίματός σου, πόδι στο σώμα σου... Κι αν λείψουμε δε θα χαθείς, αλλά θα μείνεις πολύ μόνος, Φίλε - Κόσμε!

ο Κόσμος της Ανθρώπινης Κοινωνίας...

============================================================

Κάνεις τα πάντα για να μας βοηθάς να υπάρχουμε, να ζούμε και να αναπνέουμε...

'Αλλο εσύ κι άλλο εμείς?? όχι βέβαια...

Είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι και εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον.. Είμαστε το τσιμπούρι στο σώμα σου, Κόσμε... κρίκος στην αλυσίδα σου, κύριο συστατικό του αίματός σου, τρίχα στο δέρμα σου.. Κι αν λείψουμε δε θα χαθείς, θα συνεχίσεις τον κύκλο σου και θα μας ξαναφτιάξεις πάλι, Γήινε Κόσμε...

Υπάρχουμε επειδή υπάρχεις και θα υπάρχεις ακόμα κι αν πάψουμε να υπάρχουμε...

Ο  Κόσμος της Φύσης..

...κανείς δεν είναι κανενός σε αυτή τη χώρα?

...κανείς δε νοιάζεται για κανέναν?

...και καλά για κανέναν, ούτε για τον εαυτό του ο καθένας?΄

...ή μήπως αυτό είναι το πρόβλημα? Ό,τι ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και μάλιστα με λάθος τρόπο?

Είμαστε θνητοί, νιώθουμε αθάνατοι και φερόμαστε σαν ανύπαρκτοι..

Φοβόμαστε το θάνατο, κολλάμε μπροστά στη ζωή και κατά τα άλλα-αυτά που μένουν δηλαδή (ποιά?!!!!?) -, τα πατάμε με μίσος στο πατητήρι της καθημερινότητάς μας... 

Ευτυχώς που υπάρχει η μουσική και οι μουσικοί,  η έκφραση και κάποιοι που ό,τι και να γίνει θα νιώθουν ένα με αυτή τη Γη, που είναι και το μόνο που έχουμε και είμαστε!

την Γήινη καλημέρα μου...

Αποφασίζω το φως, δειλά αλλά ποτέ με δειλία..

Ποτέ με δειλία..

Εύχομαι όλα να πηγαίνουν προς το καλύτερο για όλους ή τελοσπάντων για

αυτούς που τους νοιάζει..

Και για αυτούς που δεν τους νοιάζει ας κάτσουν στα αυγά τους κι ας αφήσουν

τους άλλους να προσπαθούν...

Σ' αυτή τη χώρα, πώς? (κι ελπίζω να μην γίνεται αντιληπτό αυτό ως κλισέ, κι ας ακούγεται ως τέτοιο)

Επιτρέψτε μου, να πώς:Κάθε μέρα ας γινόμαστε πρώτα καλύτεροι Εαυτοί, Άνθρωποι,Γήινοι, σύντροφοι, συνάνθρωποι.. Δύσκολο? 

'Οχι βρε παιδιά, αρκεί να μην τον ξεχνάμε ποτέ... όπως το να πίνουμε πολλά ποτήρια νερό ημερησίως! Υγρές σκέψεις, ενυδατωμένα σώματα, δροσερά αισθήματα..

Άντε καλά...

Πολλά πλανητόφιλα.. σε ένα πλανήτη ζούμε(ακόμα!)