Και έμεινα εδώ τριγύρω, να περπατώ, να ζω, να αναπνέω, χωρίς να ξέρω αν σου λείπω, αν με σκέφτεσαι, αν με ονειρεύεσαι.  Έμεινα εδώ, από καημό και από έρωτα.

Έμεινα εδώ, με το χέρι απλωμένο άλλη μια φορά.

Και τις απορίες μου να παίζουν τα παιχνίδια τους.

Έχω συνηθίσει πια σου λέω. Δεν κλαίω που δε με κοιτάς, γιατί το ξέρω πως με βλέπεις. Δεν κλαίω που δε μου μιλάς, γιατί εμείς ποτέ δε μιλήσαμε. Το στόμα μας ήτανε πάντα καλά σφαλισμένο. Μα τα κορμιά και τα βλέμματα…Αχ αυτά τα μάτια σου…πόσα μου είπανε και πόσα άκουσαν.

Ο χώρος γέμιζε μόνο με την παρουσία σου. Κανείς άλλος…κανείς άλλος δεν υπήρχε στο ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί, στο live, στη συναυλία, στο δρόμο….

Ήμασταν πάντα οι δυό μας. Πετούσαμε πάνω από τα τραπέζια και την μπάντα, πάνω από τον κόσμο, πάνω….. Ήμασταν στον αέρα.

Και το τσιγάρο άναβε.

Η καύτρα, πομπός και δέκτης των λόγων μας. Όσα δεν είπαμε ποτέ, με κάτι παλιοτσίγαρα, μες το σκοτάδι, που τα ανάψαμε και τα σβήσαμε πολλές φορές, δηλώσαμε το παρόν μας. Ναυαγοί, πεταμένοι, τριγυρισμένοι σχεδόν πνιγμένοι σε θάλασσες νύχτας και αλκοόλ, βρήκαμε τρόπο να ζήσουμε, τόπο να πατήσουμε και αέρα να αναπνεύσουμε.

Για αυτό καλέ μου δε λυπάμαι…δε λυπήθηκα ποτέ, παρά μόνο τότε που αρνήθηκες με πείσμα τη μαγεία που μας τύλιγε.

Αυτό το ξάφνιασμα και χοροπηδητό του μέσα μας, που μένει ακόμη το ίδιο όπως τότε την πρώτη φορά…..στην πρώτη ματιά.

Για αυτό, ούτε ανικανοποίητο, ούτε θλίψη, ούτε πληγή από σένα δε μένει..

Ήσουν μια ομορφιά και ας με έλεγες χαρμάνι…

Οι προσβολές… δεν με πείραζαν. Τις είχα συνηθίσει. Δεν με άγγιξαν. Δεν είχε σημασία που τις ξεστόμισες εσύ. Δεν κάνανε τη διαφορά. Βλέπεις ήτανε δύσκολη χρονιά…έμαθα να δίνω τόπο, να μη μιλάω πολύ και να υπομένω.

Πέρασαν για δες τρία χρόνια από τότε….χα

Μ’ ένα χαμόγελο γλυκό….απορίας μάλλον ..πως πέρασαν έτσι…και όμως είμαστε ακόμη εδώ, το σκηνικό, η πόλη, ο κόσμος, εμείς, ίδια όλα. Απαράλλαχτα.

Πάλι,…. θα σε καλησπερίσω!

Kayah Bregovic-Bylam Roza.

Kiedyś byłam różą dla twojego serca
Kiedyś byłam różą twoją
Cierniem jestem dziś
Gdy się przyglądasz mi
Nie kobietą
Bóg mi daje
Bóg mi odbiera
Kiedyś różą byłam
Lecz nie jestem teraz

Od czasu do czasu jakbym słyszała nadal
Jak przechodzisz przez mój próg
Miły
Od czasu do czasu choć wiem że nie mam prawa
Bo nie jestem twoja już

A na moim dachu gniazdo znów ożyło
Do domu bociany wróciły
A ja śniłam znów że jak one tu
Ty wrócisz miły
Bóg mi daje
Bóg mi odbiera
Kiedyś różą byłam
Lecz nie jestem teraz

Od czasu do czasu jakbym słyszała nadal
Jak przechodzisz przez mój próg
Miły
Od czasu do czasu choć wiem że nie mam prawa
Bo nie jestem twoja już

και η ελληνική εκδοχή από Πρωτοψάλτη.....

Τριανταφυλλάκι.

Τριανταφυλλάκι ήμουν στην καρδιά σου
τριανταφυλλάκι κλειστό
κι αν ο Θεός μου παίρνει
μου δίνει αλλού το φως

Γιατί δεν είμαι πια
δε σου κάνουν τα λουλούδια λοιπόν
μα ούτε οι άνθρωποι σου κάνουν
που λιώνουν σαν και μένα

Πέταξαν απόψε πάνω από τη στέγη μου όλα
πέταξαν τα χρόνια και πάνε
μόνο τα φιλιά σου μόνο αυτά με καίνε ακόμα
που τώρα σε άλλα χείλη θα 'ναι

Κάθε βράδυ ακούω βήματα στην πόρτα
κι είναι σαν να μπάινεις εσύ
μα ξέρω ότι είναι λάθος
να τρέξω για να δω

Πς τάχα εδώ γυρνάς
δε μας δένουν πια οι νύχτες μαζί
φαντάσματα μας δένουν
κι αισθήματα σβησμένα

Πέταξαν απόψε πάνω από τη στέγη μου όλα
πέταξαν τα χρόνια και πάνε
μόνο τα φιλιά σου μόνο αυτά με καίνε ακόμα
που τώρα σε άλλα χείλη θα 'ναι.

Τόσο μα τόσο αγαπημένο! καλή ακρόαση και καλό ταξίδι!



Κάθε μέρα ένα μυρμήγκι πήγαινε στη δουλειά του πολύ  νωρίς και ξεκίναγε αμέσως να δουλεύει.

Ήταν πολύ παραγωγικό και χαρούμενο.

Το αφεντικό του το λιοντάρι, παραξενεύτηκε που το μυρμήγκι δούλευε χωρίς εποπτεία και σκέφτηκε…

Αν το μυρμήγκι είναι τόσο παραγωγικό χωρίς εποπτεία, δεν θα ήταν ακόμη πιο παραγωγικό αν είχε κάποιον να το επιβλέπει?

Έτσι προσέλαβε μια κατσαρίδα η οποία είχε μεγάλη πείρα σε αυτή τη θέση και έγραφε και καλές αναφορές.

Η πρώτη απόφαση που πήρε η κατσαρίδα ήταν η δημιουργία ενός συστήματος ελέγχου της προέλευσης των εργαζομένων

Επίσης χρειαζόταν έναν υπάλληλο για να τη βοηθάει στη συγγραφή και δακτυλογράφηση των αναφορών της.

Για αυτό προσέλαβε μια αράχνη να τη βοηθάει με τις αναφορές και για να απαντάει στα τηλεφωνήματα.

Το λιοντάρι ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένο με τις αναφορές της κατσαρίδας και τις ζήτησε να δημιουργήσει γραφήματα που να δείχνουν το ρυθμό και τις τάσεις παραγωγής, ώστε να τις χρησιμοποιήσει στις συναντήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου.

Έτσι η κατσαρίδα έπρεπε να αγοράσει έναν νέο ηλεκτρονικό υπολογιστή και εκτυπωτή laser.

Και για αυτό προσέλαβε μια μύγα για το τμήμα της τεχνολογίας. (IT)

Το μυρμήγκι που ήταν τόσο παραγωγικό και ήρεμο μισούσε την πληθώρα της γραφειοκρατίας και των συναντήσεων που του έτρωγαν τον  περισσότερο από το χρόνο του.

Το λιοντάρι κατέληξε στο ότι θα έπρεπε να ορίσει κάποιον υπεύθυνο στο τμήμα που εργαζόταν το μυρμήγκι.

Η θέση δόθηκε στον τζίτζικα, η πρώτη απόφαση του οποίου ήταν να αγοράσει

καινούργια μοκέτα και καινούργια εργονομική πολυθρόνα για το γραφείο του.

Ο νέος υπεύθυνος του τμήματος, που χρειαζόταν επίσης έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και έναν βοηθό, τον οποίο έφερε από την προηγούμενη θέση του, για να τον βοηθήσει να δημιουργήσει ένα πλάνο εργασίας, στρατηγικού ελέγχου του προϋπολογισμού και βελτιστοποίησης του τμήματος.

Το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι ήταν τώρα ένα θλιμμένο μέρος, όπου κανένας δε γελούσε πια και όλοι ήταν αναστατωμένοι.

Τότε ο τζίτζικας έπεισε το αφεντικό, το λιοντάρι, ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να γίνει μια έρευνα για το εργασιακό περιβάλλον του τμήματος.

Κάνοντας μια επισκόπηση των αναφορών σχετικά με το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι, το λιοντάρι παρατήρησε ότι η παραγωγικότητα είχε πέσει σε σχέση με παλιότερα.

Έτσι προσέλαβε την κουκουβάγια, μια επιφανής και πεφωτισμένη σύμβουλός, για να κάνει λογιστικό έλεγχο και να προτείνει λύσεις.

Η κουκουβάγια πέρασε τρεις μήνες στο τμήμα και κατέληξε με μια αναφορά πολλών τόμων που είχαν το εξής συμπέρασμα: το τμήμα έχει υπερβολικό αριθμό προσωπικού.

Μαντέψτε ποιον απέλυσε πρώτο το λιοντάρι.?

Το μυρμήγκι φυσικά.

Γιατί παρουσίαζε έλλειψη κινήτρων και είχε αρνητική συμπεριφορά.

Υ.Γ. το έλαβα ως mail. το πιθανότερο είναι, να το έχετε διαβάσει ορισμένοι, αλλά αξίζει τον κόπο να το παρουσιάσω, για όσους δεν είχαν την τύχη να πικρογελάσουν σήμερα το πρωί.

Πάμε μια βόλτα στα παλιά μας , επιχειρώντας άνοιγμα στα καινούρια μας…..

Αγαπημένο…

συμπάθειες πολλές…. ατελείωτες…μα …σχεδόν πάντα ελλιπείς….

Σχεδόν μικρότερες των περιστάσεων, παρά την αδημονία που η αρχική επαφή γεννά, για κάτι εξ’ ολοκλήρου διαφορετικό, για κάτι πέρα για πέρα φανταστικό.

Συμπάθεια….μόνη πάει - μόνη γυρνάει… και ενισχύει το ανικανοποίητο…. Μεγαλώνει τα κενά….... και έρχεται μια στιγμή, που χαμηλώνεις τα μάτια, ψάχνεις να βρεις κάτι ανάμεσα στα στήθια σου και βλέπεις την ψυχή σου διάφανη και άδεια… άδεια, από την πολύ συμπάθεια…

Είναι τόσο διάφανη και λεπτή ….σαν μια νεροσακούλα για μπουγέλο…τολμάς να την πιάσεις στα χέρια σου που τρέμουν?…………κι αν σου πέσει?

Κουμπώνεις το πανωφόρι , σταυρώνεις και τα χέρια σου να αγκαλιαστείς και πας.

Καρφί για το σπίτι…δεν υπάρχει τόπος να σταθείς…ούτε κουράγιο, στους άγνωρους και γνώριμους δρόμους να περπατήσεις.

Επιστρέφεις πάλι, σαν άγριο θηρίο, πληγωμένο. Γλύφεις τις πληγές σου να γειάνουν και περιμένεις. Περιμένεις να δυναμώσεις. Ξανά και ξανά, κουρασμένος, εξαντλημένος, κατάκοπος, από την πολύ συμπάθεια…

Κάπου εκεί, μεταξύ ανάρρωσης και πόνου, θυμάσαι και σιγοψιθυρίζεις τους στίχους του Καβάφη…. «και αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου……»

Και παίρνεις δύναμη,… δίνεις άλλη μια υπόσχεση στην έρμη, διάφανη νεροσακούλα σου και περιμένεις.

Ένα ευχαριστώ για τον χώρο που μου δίνει ο παράδεισος της μουσικής να σταθώ, ακόμη και να εκθέσω τη νεροσακούλα μου, επιδιδόμενη πάντα σε νέες συμπάθειες….

Υ.Γ. Σιγά μην τηρούσα την υπόσχεση που με θέλει σε γυάλα…  αφού πάλι στο δρόμο θα βγω, αφού άλλη μια φορά στη ζωή θα αφεθώ….και ας καταντήσει η ζωή μου κατά τον ποιητή, ξένη προς εμένα και ως ξένη φορτική…. Δεν μου ανήκει- Της ανήκω.

Άλλωστε ………….. Sympathy is what we need my friend

‘Cause there’s not enough love to go ‘round

Δένω τα μάτια και τα χέρια
να μη βλέπω άλλο πια
τα σκληρά τους μαχαίρια
τη μικρή τους καρδιά.

Και κοιμούνται και ξυπνάνε
μας χτυπάνε όπου βρούν
μηχανές που περπατάνε
που δεν ξέρουν να ζουν.

Κλείνω στόμα και μύτη
τους βαρέθηκα πια
να με λένε αλήτη
και γελώντας, μαλλιά.

Τώρα μόνος σαν τσακάλι
στα βουνά τριγυρνώ
για το κλούβιο τους κεφάλι
ούτε που θα νοιαστώ.

αντέ και καλή τύχη.....

O Charlie Chaplin στην ταινία "Ο μεγάλος Δικτάτωρ" γυρισμένη το 1940, είναι η πρώτη ομιλούσα ταινία του Σαρλώ. Πεισματικά αρνιόταν, για μιάμιση περίπου δεκαετία, να ακολουθήσει την τεχνολογική εξέλιξη που επέτρεπε την ομιλία στον κινηματογράφο. Όταν τελικά ενέδωσε, το έκανε γιατί είχε πραγματικά κάτι να πει, συγκλονίζοντας όλο τον κόσμο τότε, αλλά και τις μετέπειτα γενιές που θα ερχόταν σε επαφή με το φιλμ.

Φυσικά το φιλμ απαγορεύτηκε στην Γερμανία και στις συμμαχικές της χώρες!
Η ταινία είναι το διαχρονικότερο μανιφέστο ανθρωπισμού που έγινε ποτέ!
Ο "Μεγάλος Δικτάτορας" είναι μια ταινία που σατιρίζει τα σατανικά σχέδια του Χίτλερ. Με τον Chaplin σε διπλό ρόλο, σαν δικτάτορας και σαν Εβραίος κουρέας που μοιάζει με τον πρώτο, το φιλμ παρουσιάζει τα μονοπάτια της ζωής των δύο πρωταγωνιστών έως ότου αυτά διασταυρώνονται και ο ένας παίρνει την θέση του άλλου.
Λίγο πριν τον συγκλονιστικό και διαχρονικό του λόγο, ο αλητάκος κάθεται μαζί με τον φίλο του, και ομοϊδεάτη, αξιωματικό Σουλτζ. Προκειμένου να μην αποκαλυφθεί ότι ο κουρέας έχει πάρει την θέση του δικτάτορα, ο Σουλτζ παρακινεί τον αλητάκο να μιλήσει.
-You must speak.
-I can't!
-You must! It's our only hope.
Πέρα από το νόημα που του αποδίδεται λόγω του σεναρίου, αυτή η στιχομυθία μπορεί να λειτουργήσει και σε μεταφορικό επίπεδο σαν ο Σουλτζ να είναι το κοινό που περιμένει κάποιον να του δώσει ελπίδα κατά του τυράνου, αλλά επίσης, και σαν το κινηματογραφικό κοινό που λατρεύοντας τον Chaplin περιμένει επιτέλους να ακούσει την φωνή του μη αντέχοντας άλλο την εμμονή στον βωβό κινηματογράφο.

Κυριακή πρωί και ο αγέρας ξυρίζει.....στις 11...

Είναι προγραμματισμένη η εκδήλωση.

Εκδήλωση μνήμης και τιμής στο Μεζούρλο Λάρισας. Στον τόπο μαρτυρίου περισσότεροι από 450  άνθρωποι, κομμουνιστές και μη δώσανε τη ζωή τους για μια πατρίδα ελεύθερη. Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, το ΕΑΜ και πολλοί ακόμη πατριώτες θυσίασαν τη ζωή τους στο όνομα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Το λιγότερο που οφείλουμε σε αυτούς είναι ένας φόρος τιμής

η ιστορία είναι ατελείωτη είναι πανέμορφη γιατί γράφτηκε από ανθρώπινο χέρι.Είναι ακόμη πιο όμορφη όταν ο καθένας μας συμβάλλει στη γραφή της.

Ελπίδα μου μόνη είναι πλέον όχι ο πατριωτισμός όχι η ελευθερία μα η αποτροπή και η υπεκφυγή της υποκρισίας. καλό Κυριακάτικο βράδυ ... σε όλους.

νικητής είναι εκείνος που δίνει τις μάχες του ακόμη και αν είναι χαμένες από χέρι...

σημασία έχει ότι αγωνίστηκε...................

Και μιλάτε. Και συνεχίζεται να βγαίνετε ατάραχοι και ψύχραιμοι στα κανάλια.

Και μείς συνεχίζουμε, αποβλακωμένοι να παίζουμε τα νούμερα του τηλεκοντρόλ.

Και τρώμε, γελάμε και κοροϊδεύουμε.

Σας φτύνουμε και σας βρίζουμε από τα σπίτια μας, από τον δερμάτινο καναπέ μας.

Μεγαλώνει όμως η ελπίδα μέσα μας, ότι ο γείτονας ακούει από τον ελλειμματικό σε μόνωση τοίχο τις κραυγές μας.

Μα που τελειώνει η μοναξιά.

Μετά από πόσα χτυπήματα και ουρλιαχτά ανοίγει η πόρτα;

Μας αρκεί σίγουρα για την ώρα μια μοδάτη, νεανική και αρκετά ανατρεπτική εκπομπή, όπου παρουσιαστές και σκηνικό, το μοντάζ και οι διάλογοι, εκφράζουν πολλά από εκείνα που θέλουμε να σας τρίψουμε στη μούρη.

Μας αρκεί το facebook και το twitter για να ξεσπάμε την οργή μας και να ελπίζουμε πως κάποιος ακόμη, φίλος ή άγνωστος βλέπει, νιώθει αφουγκράζεται,συμμετέχει και μοιράζεται την αγανάκτησή μας, το μαρτύριο μας. Κάποιος ίσως συμφωνεί ότι πρέπει να κάνουμε κάτι επιτέλους.

Πότε θα βγούμε όμως στο διάδρομο και με χαμόγελο συνωμοσίας, θα κατέβουμε μαζί τις σκάλες και θα ξεχυθούμε στο δρόμο;

Πότε θα καταλάβουμε, πως το χαζοκούτι, δεν πρόκειται ποτέ να κληρώσει τα όνειρά μας;

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν είστε τίποτα παραπάνω από μαριονέτες στα χέρια μας; Πότε θα αποφασίσουμε ότι θα παίξετε το ρόλο που θα σας υποδείξουμε εμείς; Πότε ο λόγος σας θα ναι γραμμένος από τα δικάς μας χέρια;

Που τελειώνει η μοναξιά;

Που τελειώνει ο εγκλεισμός; που τελειώνει …

Υ.Γ. συγχωρέστε το κόλλημα με τον Αναγνωστάκη, μα με έχει σημαδέψει η ποίησή του.

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Από τη συλλογή Ο στόχος (1970)

Τόσα και τόσα είπανε,

μας τάξαν και μας ψήσανε.

Μας πείσαν και πειστήκαμε

για ένα τρελό τσιμπούσι.

Κάλεσαν και τα σόγια τους,

τους φίλους, τα λαμόγια τους,

στρωθήκανε με όρεξη

και αρχίσε το γλέντι.

Εμείς, κουτοί, κοιτούσαμε,

το έργο ξαναζούσαμε

και πάντα περιμέναμε,

να κάνουν όσα είπαν.

Ήταν το μπόι μας κοντό,

ήταν και ο κόμπος στο λαιμό.

Ξεροκοτάπιαμε αρκετά,

μέχρι να πούμε, αμάν πια.

Φταίμε που τους πιστέψαμε,

φταίμε που δεν θεριέψαμε,

φταίμε που υποτάξαμε,

τη μοίρα μας στους κλέφτες.

Μα άλλο, δεν έχει πια εδώ,

τα κάναν όλα ρημαδιό,

όλα τα ισοπέδωσαν,

καιρός λοιπόν να φεύγουν.

Ας μας αδειάσουν τη γωνιά,

ας μην αφήσουν τίποτα.

Εμάς αυτό το τίποτα,

πολύ μας περισσεύει.

Μόνο αυτές τις φάτσες τους,

τις άθλιες γκριμάτσες τους,

να μην τις αντικρύσουμε,

ποτέ, ξανά, μπροστά μας.