Γράφεις, σβήνεις. 

Ξανά και ξανά.

Μπερδεύονται οι λέξεις, είναι μισές.

Αναβοσβηνουν οι τελείες στην οθόνη. 

Χαλασμένα πορτοκαλί φανάρια μια νύχτα με ομίχλη σε έρημο δρόμο.

Γράφεις, σβήνεις.

Ξανά και ξανά.

Χάνονται τα νοήματα, κρύβονται στο χάος.

Ηχούν ρυθμικά τα πλήκτρα.

Ξεκουρδιστοι χτύποι σμπαραλιασμένου οργάνου.

Γράφεις, σβήνεις.

Ξανά και ξανά

Μένει κενή η οθόνη μα μέσα σου ξεχείλισαν οι φράσεις.

Έξι γράμματα. Ούτε καν δέκα. Ζαλίζουν, μουδιάζουν. Κοιτάς, ξανακοιτας. Τρίβεις τα μάτια μήπως είναι το θολωμα της όρασης, ξανακοιτας. Είναι εκεί. Βουητό στα αυτιά. Η ανάσα δυσκολεύει, κόμπος στο λαιμό. Χάνεσαι. Έξι γράμματα... Κρύβεται στην ανάγνωση ολη σου η ψυχή, όλες σου οι μάχες, όλα σου τα μυστικά. Εξι γράμματα, σαν να ξέφυγαν από παραμύθι.

Οι πρώτες νότες της κιθάρας πέταξαν. Αιωρηθηκαν απαλές και προσγειώθηκαν ανάλαφρες. Η φωνή ακολούθησε,  ζεστή και βαθιά, πλημμύρισε την ψυχή. 

Ένα κενό στο στομάχι, σαν όταν απογειώνεται το αεροπλάνο, κι έπειτα θέρμη. Απλώνεται μέσα σε όλο το κορμί. Ανατριχιαζει το δέρμα. Σκιρταει η καρδιά, χτυπάει δυνατά, ακούγεται ο χτύπος της μέσα στο κεφάλι συνοδεία του τραγουδιού. 

Δάκρυα ανεβαίνουν, συγκίνηση; χαρά; πόνος; Δεν ξέρω,  αλήθεια δεν ξέρω. 

Ξέρω μόνο πώς η απρόσμενη συναυλία ήρθε και συμπλήρωσε τον ήλιο που στολίζει τα δέντρα αυτό το πρωινό της Παραμονής. Έκανε το σώμα να τρέμει παρά τη ζέστη της ημέρας. Ένα δώρο πολύτιμο. 

Χρόνια πολλά και όμορφα. Γαλήνη... Η μόνη ευχή...

Κι αν νόμιζα πως είχε θρέψει η πληγή,

κι αν έλεγα πως όλα κλείστηκαν σε όμορφα κουτάκια μνήμης,

κι αν έμοιαζε πως τα αρώματα κ οι γεύσεις, οι μορφές του καθρέφτη στο ταβάνι, οι σκιές στα πεζοδρόμια είχαν ξεθωριάσει,

κι αν οι ήχοι του βιολιού, το σπάσιμο ενός γυαλιού κάτω απ'το παπούτσι, οι ανάσες στα σεντόνια είχαν σωπάσει...

Έφτασε ένα αγκάθι να τσιμπήσει για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου το ράμμα, να το κόψει και να ξεχυθούν εκατομμύρια σταγόνες σε μια νύχτα άγρυπνη.

Στη φλόγα κρυβόμαστε

Στη φλόγα χανόμαστε

Στη φλόγα βρίσκουμε τον εαυτό μας.

Στο τρίξιμο των ξύλων οι ήχοι της ψυχής μας

και μπερδεμένες στον καπνό οι αναπνοές των ονείρων μας ανεβαίνουν μέσα από μαύρες καμινάδες στα σύννεφα της νύχτας.

Αφιερωμένο...

Πέθανε πριν καν να γεννηθεί. Έτσι δεν έμαθαν ποτέ πόσο μπορούσε να ανθίσει. Σαν μια σελήνη δύο ημερών, εξαφανισμένη πίσω από μαύρα σύννεφα του στερεώματος.

Μισή αρχή μιας ιδέας. Ξεπροβάλλει κάθε χάραμα και χάνεται στο φως της μέρας...

Μικρή στιγμή... Εξατμίζεται....  

Επαναφορά και άδειασμα ξανά...

Και μένουν μετέωρα φθινοπωρινά φύλλα οι εικόνες να πετούν στο άγνωστο ...

Λευκός καμβάς η σκέψη στο τέλος της ημέρας

Ή και μαύρος, ανάλογα τη διάθεση, την κόπωση, τα γεγονότα.

Άδειος, ωστόσο, τη στιγμή αυτή...

Μέχρι που... 

Στο σκοτεινό δωμάτιο με τα μάτια κλειστά γεμίζει με εικόνες, ήχους...

Ένα κόκκινο μπουφάν

Μια λίμνη

Μια βάρκα

Ένας καφές γεμάτος νότες 

Μια γλυκιά νύχτα με θέα

Φορώ τ ακουστικά μου, μόνο για μένα η μελωδία, κρυμμένο μυστικό...

Κι ο καμβάς δεν είναι πια λευκός ... γέμισε με αναμνήσεις... κι ο πόνος στην πλάτη σαν να γλύκανε...

Καληνύχτα....

Η μυρωδιά της βρεγμένης γης κι ο αέρας να κουνάει την κουρτίνα

Πρωινό στο κρεβάτι με τηγανίτες, μέλι και ζεστό καφέ ... 

Δύο κιθάρες μαζί, αγκαλιές και γέλια...

Κάπως έτσι ήρθε το πρώτο σαββατοκύριακο του φθινοπώρου. Κι ας λαχταράει η ψυχή λίγο καλοκαίρι ακόμη, μια βουτιά και ήλιο...  Δεν σταματάει ο χρόνος... Δεν χρειάζεται κιόλας..  το μόνο που χρειάζεται είναι να γεμίζεις όσο μπορείς με νέες εικόνες κ όμορφες στιγμές.

Ήταν μια απλή κίνηση.  Το πάτημα ενός κουμπιού που σήμαινε την ολοκλήρωση και τη νέα αρχή. Εξαφανίστηκε από την οθόνη το κείμενο, τα ονόματα, οι εικόνες. Ταξίδεψαν μέσα από το ψυχρό μηχάνημα. 

Και τώρα; Τώρα τίποτα... Θα δείξει. Είτε μια απόρριψη είτε μια απάντηση που θα θέσει νέες βάσεις για το μέλλον.

Ήταν μόνο ένα κουμπί. Κάποτε ίσως δεν θα σήμαινε τίποτα. Στο μέλλον δεν θα σημαίνει κάτι. Γιατί θα έρθουν κι άλλα τέτοια πατήματα, το ξέρω. Ένα ένα θα έρθουν τα κομμάτια στη θέση τους, εκεί που θέλω το καθένα. Το κουμπί πατήθηκε, ο νέος κύκλος άνοιξε 

Πάμε ξανά

Την κιθάρα αγκαλιά

Να χαθώ σε μονοπάτια που γιατρεύουν.

Να ξεχάσω ό,τι πονάει, ο,τι με μάτωσε, ό,τι τώρα ματώνει

Πάμε ξανά

Η ζωή  μπροστά...

Όσα αγάπησα τώρα θεριεύουν

Κι ας φοβάμαι, ας πέφτω, μια δύναμη πάλι με σηκώνει.