Όσο και να χτυπάει δε θα το σηκώσω.

Αλλά βέβαια, έτσι επιβάλλει η κοσμιωτάτη συμπεριφορά. Το πρέπον. Άλλη στιγμή εκτός των επετείων μπορεί και να ενοχλήσεις. Jamais! Δεν είναι ευγενικό!

Πάρε με Τετάρτη, τέσσερις τα ξημερώματα. Ακόμα κι αν ενοχληθώ, θα θυμηθώ τους καλούς μου τρόπους και δε θα το δείξω.

Μικρό μου σαχλοκουδουνάκι,

που αλαλάζεις από ενθουσιασμό

μπρος σε καθετί trendy

που αποκαλείς φίλο οποιοδήποτε

έχεις χαιρετήσει πάνω από δύο φορές,

δια χειραψίας παρακαλώ,

με το νυχάκι να προεξέχει κάτι πόντους

για να μπορείς να απλώνεις με άνεση

το χρωματάκι που θα δίνει ένα τόνο χαράς

και αισιοδοξίας και θα διώχνει σα σκιάχτρο τη μιζέρια

Μικρό μου σαχλοκουδουνάκι,

που θεωρείς κορόιδο όποιον προσφέρει

χωρίς αντάλλαγμα

που ποτέ δε δείχνεις τον έρωτά σου, την αγάπη σου

που ποτέ δε θέλεις κανέναν, μόνο οι άλλοι σε θέλουν

που όλες σου οι γνώσεις είναι παπαγαλία

στο στοματάκι μιας κάργιας

που αγγίζεις την τέχνη μόνο στις βραδινές σου εξόδους

που εκθειάζεις τα δισύλλαβα στις μεγάλες πίστες

και απόλυτα χαρακτηρίζεις ψευτοκουλτουριάρικο

ό,τι σου πέφτει κομματάκι βαρύ

Μικρό μου σαχλοκουδουνάκι,

που διαλαλείς περήφανο την ελληνικότητά σου

αλλά τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς

σε εξουθένωσαν και θες άλλους τέσσερις αιώνες χαλάρωσης,

γι’ αυτό η συμπλήρωση στοιχείων σε έτοιμη φόρμα

είναι για σένα πνευματική κόπωση

Μικρό μου σαχλοκουδουνάκι,

που είσαι εκεί, όχι από επιλογή,

αλλά επειδή δε χωράς αλλού

που έχεις ανασφάλειες για το μυαλουδάκι σου

και σε χρόνο dt μεταμορφώνεσαι σε πράσινο,

γλοιώδες, κουτοπόνηρο πλασματάκι

που ό,τι δε φτάνει το χαμηλώνει, το ισοπεδώνει

για να το πατήσει και μετά να το φτύσει

Μικρό μου σαχλοκουδουνάκι,

σου στέλνω διαδικτυακά την κατάρα μου:

μην αξιωθείς ποτέ να ακούσεις Χατζηδάκι.

Δεν πρόκειται για μνημόσυνο, ούτε για βιογραφία. Τη θυμάμαι κάνα εικοσάλεπτο πριν τις βραδινές ειδήσεις του Mega  να τα χώνει ζωντανά προς πάσα κατεύθυνση, να καυτηριάζει, να σατιρίζει, να ξεσπά κι η ίδια σε ασταμάτητα γέλια «στον αέρα» (πόσο αντιτηλεοπτικό!). Πρώτη φορά στην εφηβεία μου ενδιαφέρθηκα  για τα πολιτικά, όχι για να διαμορφώσω άποψη, ούτε για να γίνω ενεργός πολίτης, αλλά για να κατευχαριστιέμαι την απόλυτη γελοιοποίηση. Κλασική προσφώνηση «φακάτοι μου κι ανάφτρες», εμμονή στις ομιλίες του Σιμήτη και στο ΙΕΚ Τάπερμαν (θυμάται κανείς;), αναφορές στον Τσόμσκι και τον Κούντερα, πολιτικός και κοινωνικός σχολιασμός στα καλιαρντά. Και Φωνή Κυρίας στην Ελευθεροτυπία, και  Μαλβιnight, όπου σε πρώτη μετάδοση ο Κραουνάκης παίζει στο πιάνο το Αυτή η νύχτα μένει κι η Μαλβίνα μέσα σε σύννεφο καπνού σιγοτραγουδά. Πέρσι το κανάλι Seven πρόβαλε εκπομπές από το αρχείο του, ανάμεσα σε αυτές και το Mea Culpa (Μπονάτσος και Κάραλη να αναρωτιούνται πού θα βρίσκονται σε δέκα χρόνια κι εγώ να ψάχνω συνέδριο μεταφυσικής για να στείλω το βιντεάκι). Έχω κρατήσει αποσπάσματα από τη στήλη της στην Ελευθεροτυπία και παραθέτω:

Σχόλιο για τη Βάσω Παπανδρέου όταν ούσα Υπουργός Δημοσίων Έργων εγκαινίαζε έργα:

«Την ίδια ώρα η Βάσω παύλα βελέντζα παράταγε τα υπουργεία της και γινόταν μια Τζίντζερ Ρότζερς στο πιο θυμαρίσιο της. Χόρευε τσάμικα στη Φλώρινα. Τα μεγάλα έργα άρχισαν… Έχει πάρει ένα μυστρί η λιόρτζω και γυρνάει σαν τον Παττακό με καούκα, ένα πράγμα. Ό,τι βρίσκει μπρος της το εγκαινιάζει. Χθες εγκαινίασε δυο λεύκες, μια αζαλέα, που είναι προστατευόμενο είδος στη Φλώρινα και τρία καμπινέδια δημόσια, τούρκικα όμως, ό,τι κάνεις δηλαδή στα όρθια».

Για το φόρεμα της Μόνικα Λεβίνσκυ:

«Αμάν πια Βαγγελίστρα μου. Αυτό δεν ήταν φόρεμα τελικά, ήταν περίπτερο. Εκτός από τους λεκέδες, πάνω στο φόρεμα της Λεβίνσκυ βρήκανε τώρα ίχνη κοκαΐνης. Αύριο, να μου το θυμηθείτε, θα βρουν και τα υπόλοιπα, ήτοι: τρεις κουταλιές πιπέρι, τέσσερις μασχαλότριχες, λιωμένη σοκολάτα, γιατί είναι και γουρούνα η Μόνικα, δυο κουταλιές μαγιονέζα, λάιτ όμως και όλο αυτό το σβήνουμε με κόκκινο κρασί.

Νοικοκυρόσογο το Λεβινσκέικο. Μα καλά, τι διάολο, δεν μπόχαγε αυτό το φουστάνι ήθελα να ‘ξερα; Σε κανένα δε μύρισε; Όλοι κρυωμένοι ήταν;»

Μεταγενέστερα στην εφημερίδα Χώρα σχόλιο για τους κανόνες του Χριστόδουλου :

«Οδηγίες προς πιστούς και η Αρχιεπισκοπή: Πώς μπαίνεις στην Εκκλησία, πότε να κάνεις το σταυρό σου. Απαγορεύεται να μιλάς με το διπλανό σου- αυτό είναι εύκολο, το θυμάμαι, ισχύει και για τα ταξί. Δύο πράγματα όμως με προβληματίζουν: το ένα είναι που δεν πρέπει να φοράω καπέλο. Δηλαδή να έχω γάμο και να εμφανιστεί σαν το λαδικό; Ακαπέλωτη; Το άλλο είναι αυτό με τα χέρια. Να μην είναι στις τσέπες και να μην είναι κολλημένα στο σώμα, γράφει η οδηγία. Δηλαδή, που να τα έχω; με το ένα θα κάνω συνέχεια σταυρό γιατί δεν θυμάμαι πότε επιτρέπεται, το έλυσα. Με το άλλο; Μπορώ να κάνω βεντάλια; Να το βάλω στο μέτωπο σαν να σκέφτομαι ή σαν να έχω πονοκέφαλο ή μήπως δεν κάνει; Μπορώ να το έχω στη μέση, ή είναι πολύ ντανιαρική η στάση για την εκκλησία;»

Εν έτει 2000 το δίδυμο Νικολακοπούλου Αντύπα επιχειρούσε να επαναλάβει την επιτυχία του Ηφαιστείου, αλλά σαν να ’λειπε η λάβα…Ο τίτλος του εγχειρήματος Υδρόγειες Σφαίρες, οι πωλήσεις λένε για χρυσό δίσκο, αυτά που ακούστηκαν στο ράδιο μετρημένα: το ομώνυμο, «Χαράματα», «Διαβατήριο». Η ίδια η Νικολακοπούλου είπε για τη συγκεκριμένη δουλειά ότι αυτό που εξέλαβε από το κοινό σαν αντίδραση ήταν …σιωπή. Προσωπικά, τη δουλειά αυτή την άκουσα πρώτη φορά πέρσι και μου άρεσε. Και αναρωτιέμαι γιατί δύο ξεχωριστά κομμάτια, το Όστρακο (έτυχε να το ακούσετε ποτέ από τον Κουρουπάκη;)και ο Δράκος πέρασαν… και δεν άγγιξαν.  Ενδεικτικά αναφέρω τους στίχους:

 Όστρακο 

Μπορεί και να’ρθω απόψε

μπορεί αν ΄ρθώ

μπορεί να φέρω αν είναι

σύννεφα

κόκκινα

φλογισμένα

Μπορεί να σπάσω απόψε

το ρόδι αυτό

στα πόδια σου.

Μπορεί να λιώσω απόψε

τον πάγο αυτό

μπορεί να κάψω χρόνια

μέσα μου

Έξοχα λυτρωμένα.

Μπορεί να σπάσω απόψε

το κύμα αυτό

στα πόδια σου.

Μπορεί να γίνω απόψε θάλασσα

μπορεί να στάξω απ’ το σφουγγάρι σου

απ’ τ’ όστρακό μου σε απάλλαξα

για να ‘μαι το μαργαριτάρι σου

κατάσαρκα

Έξοχα

λυτρωμένα

Η ομορφιά του κόσμου

αβάσταχτη

κατάσαρκα.

  Δράκος 

Εδώ λοιπόν εδώ

κεντάω τα βράδια

εδώ λοιπόν εδώ

κεντάω με χάδια

το δράκο στην κινέζική μου ρόμπα

μποτίλια η νύχτα δίπλα

μαύρη κι άδεια

κι οι δίσκοι μου κομμάτια

μες στη σόμπα

Και γύρω η μπάντα να παίζει ένα βαλς

τριγύρω η πόλη

με μια λεβάντα τους όρκους κρατάς

στο πορτοφόλι

Φώναξε, βρίσε, πάνθηρας είσαι

το ‘χουν στο αίμα να πίνουν φωτιά

οι πρώτοι  ρόλοι

Εδώ λοιπόν εδώ

εδώ που ζούσα

Εδώ λοιπόν εδώ

που δεν χωρούσα.

κρεμώντας το σταυρό μου

στο κρεβάτι

στο σώμα πριν γλιστρήσω

που αγαπούσα

στον κόσμο αυτό γυρίζοντας

την πλάτη.

 Εσείς τι λέτε; Δεν άξιζαν καλύτερη τύχη;

Τα σύνθημα πλέον κλισέ, είναι όμως το μόνο που σου έρχεται στο μυαλό όντας στην πρώτη γραμμή, εκεί που τελειώνει η σκηνή και αρχίζει το κοινό ή εκεί που τελειώνει το κοινό και αρχίζει η σκηνή. Χρόνια θαμώνας στις συναυλίες τις Ελευθερίας (και σε προγράμματα μαγαζιών, βέβαια εκεί μιλάμε για άλλες συνθήκες! Εκεί την πρώτη θέση την καταλαμβάνει το άθλιο είδος των πρωτοτραπεζοπιστάδων που, ενώ η άλλη σπαράζει «τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει», αυτοί μιλάνε στο κινητό και φεύγουν και λίγο πιο νωρίς γιατί «έχουν αγώνα αύριο» -ΚΑΤΩ ΟΙ ΠΡΩΤΟΤΡΑΠΕΖΟΠΙΣΤΑΔΕΣ ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΤΟΥ ΜΠΑΡ- συγγνώμη για το παραλήρημα αλλά άμα σε πνίγει η αδικία!) Τι έλεγα; Α, ναι! Χρόνια θαμώνας στις συναυλίες τις Ελευθερίας, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Δηλαδή ξεκινάω να πάω στη συναυλία και ξέρω πώς θα είναι. Αυτό βέβαια το παραβλέπω μπρος στον ενθουσιασμό που μου προκαλεί μια τέτοια συναυλία. Δε μπορώ όμως να μην αναγνωρίζω την αλήθεια ή να μη θέλω περισσότερα από τη φωνή της. Εξηγούμαι.

            Στις περισσότερες αν όχι σε όλες τις εμφανίσεις βασικά τραγούδια επαναλαμβάνονται (Εδώ να μείνεις, Ξενιτιά, Βάρκα, Κόκκινο φουστάνι) ερμηνευμένα μάλιστα με την ίδια μανιέρα. Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για τραγούδια αγαπημένα, αλλά λείπει εντελώς η έκπληξη, η πρωτοτυπία. Δε ζητάω ακρότητες, ούτε θέλω να σκάσει μύτη στη σκηνή με ελικόπτερο, ούτε να θυμηθεί ξαφνικά την καλλιτεχνική αξία του Καρβέλα ερμηνεύοντας το Παραλύω. Πιο απλά πράγματα: να κάνει μια δυο εμφανίσεις (ξεφεύγοντας από τη λογική της συναυλίας) αποκλειστικά για φαν, χωρίς να ενδιαφέρεται για το πώς θα ικανοποιήσει το ευρύ κοινό με τις κλασικές επιτυχίες. Θέλω πολύ να την ακούσω να ερμηνεύει ζωντανά την Αναστασία (κι ας σπεύσουν πολλοί να το χαρακτηρίσουν ευτελές τηλεοπτικό προϊόν, κι ας γίνονται συνειρμοί με πρόσωπα και καταστάσεις, στίχοι όπως «το φιλί γυαλί που ράγισε, τα ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας» ή «δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του, ποιος καημός χωράει στα μέτρα του» ούτε ευτελείς είναι ούτε συχνοί), το Βρώμικα ξενοδοχεία ή το Όχι μαζί (ποίηση Ιωάννου),  τα Σχοινιά, Εγώ το μέλλον νοσταλγώ. Θα ‘θελα να την ακούσω να ερμηνεύει περισσότερα τραγούδια άλλων καλλιτεχνών, Ελλήνων και ξένων (το  Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια της πήγαινε πολύ, το  Τα παιδιά κάτω στον κάμπο από το αφιέρωμα στο Χατζηδάκι επίσης, καλό ήταν και το I will always love you). Θα ‘θελα να πει κομμάτια με ένα καθαρά δικό της τρόπο επιχειρώντας ακροβασίες με τη φωνή της, νομίζω τις δυνατότητες τις έχει.

            Πραγματικά δε γνωρίζω κατά πόσο συμφέρουν οικονομικά τέτοιες εμφανίσεις την εταιρεία (και ποσώς με ενδιαφέρει!)ούτε κατά πόσο η Ελευθερία θα ξεπερνούσε την όποια τυχόν καλλιτεχνική  ανασφάλεια, ούτε αν ένα τέτοιο επιχείρημα θα έφερνε αλλαγή στη διασκέδαση. Ξέρω όμως ότι θα ήταν ένα ενδιαφέρον παραστράτημα από την πεπατημένη. Ελπίζω στα καλύτερα και στα απρόβλεπτα.