...βαρέθηκα τις πρόβες της Δημοκρατίας σου
[πάνω μου]
...χρόνια τώρα είναι στενά
[πάνω μου]
...όλα τα κοστούμια
[πάνω μου]
...κι ένα τόσο μικρό ξηλωματάκι
[πάνω μου]
...αρκεί να αποδείξει
[πάνω μου]
...πόσο κακός ράφτης υπήρξες
...μα είμαι γυμνός
[μέσα μου]
...πάντα ήμουν γυμνός
[μέσα μου]
...τόσο γυμνός
[μέσα μου]
...ώστε αυτοανακηρύχθηκες 'ράφτης'
...ΠΑΝΩ μου
- Στείλε ΣχόλιοΣε ένα σύμπαν που διαστέλλεται συνέχεια,
μέσα στο χάος που τ' ορίζει η ασυνέπεια,
χωράει ο νούς σου...
[... χωράει ο νούς....]
Σε μία έκρηξη χιλιάδων μεγατόνων,
πίσω απ' τις άναρθρες κραυγές των πόνων,
τους ψιθύρους ακούς...
[ναι...τους ακούς...]
Σ' ουρανοξύστες αχαλίνωτου εγώισμου,
στις εκκλησίες κάθε ένδοξου Θεού,
το βλέμμα σου καρφώνεις...
[...αυτό το βλέμμα...]
Κι όμως...
[... όμως εμένα...]
που ήμουν για σένα...
πάντα εδώ, πίσω εδώ...
[για τους επόμενους, σημάδι στο κενό...]
...δεν μ' άκουσες,
...δεν κοίταξες,
...με άφησες...
...ναί, μ' άφησες,
λάφυρο...σκουριάσμενο, απ' τον καιρό...
παιχνίδι...σπασμένο, μεσ' το σωρό...
πίσω...εδώ.
σημάδι στο κενό.
2 blog or not 2 blog?
this is the question! | is this a question?
[σε φάση ανάδρομου πλανήτη]
- Στείλε Σχόλιο…ο μόνος θόρυβος είμαι εγώ,
η ανάσα μου,
τα βήματα μου,
οι σκέψεις μου…
Δεν το είχα φανταστεί ότι θα ήταν έτσι. Για την ακρίβεια, δεν είχα φανταστεί καν πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι [!] αλλά σίγουρα περίμενα κάτι πιο άνετο, πιο φωτεινό και πιο προσπελάσιμο [και σίγουρα πιο… δροσερό!]. Τελικά ισχύει πως η γοητεία του αγνώστου είναι δυνατό αφροδισιακό, ακόμη και για τύπους σαν εμένα, κατά κανόνα πολύ λιγότερο περιπετειώδεις από τον Indiana Jones σε περίοδο ερευνητικού οίστρου.
Κι αυτό, ήταν αρκετό για να με φέρει εδώ, κι ας είναι στενάχωρα, ας είναι βρώμικα και δύσοσμα, σκοτεινά και ανυπόφορα σιωπηλά.
Ξέρω πως η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει, όσο κι αν γκρινιάξω [ένα από τα ταλέντα μου], άλλωστε τα είχαμε συμφωνήσει αυτά, οπότε δεν έχω δικαιολογία.
Επίσης, δεν είμαι ο τύπος που υπαναχωρεί εύκολα, επιπλέον έχω πάντα την δυνατότητα να βαφτίζω καταστάσεις ως ‘κισμέτ’ κι ομολογώ πως είναι μια επιτυχημένη μέθοδος, όταν δεν θέλει κανείς να φανεί αδύναμος χαρακτήρας στους άλλους.
Θα προχωρήσω εμπρός, όσο εμπρός μπορεί να μου προκύψει, αρκετά παιδεύτηκα με τις στροφές έως τώρα, μια μικρή -έστω- προοπτική ευθείας μοιάζει με ευχάριστο διάλλειμα μέσα σε αυτό το χάος.
Πόση ώρα να πέρασε άραγε;
Ιδρώνω και αυτό με ενοχλεί [πάντα με ενοχλούσε]. Με δυσκολία στέκομαι όρθιος. Όσο όρθιος μπορεί να σταθεί κάποιος σε ένα άγνωστο περιβάλλον και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Η κούραση μου είναι αισθητή ακόμη και για την ξεθωριασμένη όσφρηση του πλέον γέρικου -και τεμπέλικου σκύλου. Ίσως να φταίει και η υγρασία. Είναι τόσο έντονη η παρουσία της που την νοιώθω ως τον προσωπικό μου προδότη. Με ακολουθεί σε κάθε μου βήμα, κάθε στροφή, χωρίς την παραμικρή διάθεση να κρυφτεί, έστω και για χάρη του μύθου μιας τυπικής ‘νουάρ’ κινηματογραφικής παρακολούθησης. Καμία πολυτέλεια δεν μου επιτρέπεται εδώ και προφανώς δεν υπάρχει [και μάλλον δεν φρόντισε κανείς για αυτό] κάποιο γραφείο παραπόνων για την ελλιπή αυτή ατμόσφαιρα! Κρίμα.
Από τις γελοίες αυτές σκέψεις φρόντισε να με βγάλει -και μάλιστα με την διαδικασία του επείγοντος, χωρίς καμία προειδοποίηση, το επόμενο σκόνταμμα. Πιο εξελιγμένο από το προηγούμενο, και το αμέσως πιο πριν. Αυτό, είχε την τιμή να συνοδεύετε από έναν οξύ πόνο που επιθυμούσε σφόδρα να γνωρίσει το αριστερό μου γόνατο – το λένε και blind date [στην κυριολεξία]. Και το γνώρισε!
Ο πόνος έφερε το σώμα μου στην θέση που οι γυμναστές ονομάζουν [εντελώς ανέμπνευστα] ‘βαθύ κάθισμα’. Οριακά βαθύ. Ελάχιστα χιλιοστά πριν το μέτωπο μου συναντήσει την σκληρή γωνία μιας χοντρής ξύλινης κορνίζας που ήταν δήθεν [;] τυχαία ακουμπισμένη στον τοίχο. Συμπωματικά λοιπόν απέφυγα ένα νέο χτύπημα, στερώντας όμως έτσι, από τον πόνο, την χαρά να καταλήξει σ’ ένα ακόλαστο όργιο και με άλλα σημεία του σώματος μου.
Άρχισα να ψηλαφώ την κορνίζα. Με τις βρώμικες άκρες των δακτύλων μου. Μεγάλη, σκαλιστή… πολύ μεγάλη, πολύ σκαλιστή!
Σαν αυτές που έχουν οι καθρέφτες σε διάφορες γνωστές ‘antiqueries’ στα καλά προάστια της Αθήνας. Λάφυρα ‘επωνύμων’ οικογενειών που χρεοκόπησαν και τα εκποίησαν φροντίζοντας να διατηρήσουν το απαράμιλλο ύφος τους μέχρι το τέλος.
[μικρός Τιτανικός, με θέση v.i.p.].
Σκέφτηκα να αγγίξω το κρύσταλλο του για να κάνω μια αφαίμαξη δροσιάς που τόσο είχα ανάγκη, μα η απογοήτευση έτρεξε βιαστικά να με προϋπαντήσει. Δεν ήταν καθρέφτης. Τα χέρια μου, τόσο βρώμικα, άρχισαν να ανιχνεύουν τον καμβά και να ψάχνουν για στοιχεία, με πάθος Ινδιάνου ιχνηλάτη [σαφώς αλκοολικού] που του υποσχέθηκαν μια φιάλη ‘νερού που καίει’ ως αντίτιμο για τις υπηρεσίες του. Να ψάχνω για οτιδήποτε μπορούσε να μου προσφέρει λίγο ‘φως’ μέσα σε αυτό τον σκοτεινό βυθό. Μάταια. Καμία βοήθεια, από πουθενά δεν είχα να προσμένω. Μοναδική μου επιλογή το ένστικτο. Αρκετές φορές στο παρελθόν χρειάστηκε να το εμπιστευθώ, αν και σε κάποιες περιπτώσεις αποδείχθηκε πανηγυρικά πως δεν ήταν η σοφότερη επιλογή. Εκ των υστέρων, δυστυχώς.
Αποφάσισα να το ρισκάρω [και πάλι!].
«…χμ,...είναι…είναι…ένα πορτρέτο; Ναι είναι! Ένα πορτρέτο».
Ένα γυναικείο πορτρέτο.
«μαμά…;»
_____________________________________________________________________
«πόση ώρα είναι μέσα αυτός;»
«…δεν ξέρω ακριβώς αλλά σίγουρα περισσότερες από έξι. Ήρθε λίγο μετά αφού ξεκίνησα την βάρδια μου»
«που τον έβαλες;»
«…εεε, στον… 4»
«στον 4!; στον 4 είπες; όχι ρε μαλάκα! Αυτός ο λαβύρινθος δεν είναι έτοιμος ακόμη! Περιμένουμε ακόμη κάποια patch, γιατί έχει παρουσιάσει προβλήματα… γαμώτο! Θα μπλέξουμε πάλι»