Επιστροφή και πάλι στα λημέρια μας... μετά απο μεγάλο χρόνο αποχής μου, επέστρεψα ανανεωμένη, (πιο ψηλή όχι - χαχαχαχ) , και βέβαια διπλή... επειδη δεν ήρθατε στον γάμο, αποφάσισα να μοιραστώ κάποιες στιγμές μαζί σας και να προειδοποίησω τα μελλοντικά ζευγάρια  τί να αποφύγουνε..

λοιπον, φίλοι μου και μελλοντικά αντρόγυνα, σας αναφέρω παρακάτω κάποια 3 βασικά πράγματα που πρέπει να κάνετε και να μην κάνετε γιατί εγώ τα έπαθα...

εκτός απο την εκκλησία, το νυφικό,το κουστούμι, τις μπουμπουνιέρες, τα προσκλητήρια, τα κομμωτήρια και όλα τα υπόλοιπα, θα πρέπει να κλείσετε και μαγαζί για το τραπέζι.. γνώμη δική μου, μόλις αποφασίσετε την ημερομήνια, να πάτε αμέσως στην εκκλησία που θέλετε για να την κλείσετε, καθώς επίσης να ψάξετε αμέσως για μαγαζί... γιατί τα υπόλοιπα τα βρίσκετε.. αυτά τα δύο είναι λιγάκι ανάρπαστα... για την εκκλησία δεν είχαμε  πρόβλημα, αλλά απο κάποιους  φίλους  μου άκουσα ότι δυσκολέυτηκαν λίγο ... σε αντίθεση με το μαγαζί που μας βγήκε το λάδι...φανταστείτε ότι ψάχναμε τουλάχιστον 3 μήνες... ήταν όλα κλεισμένα... ο γάμος έγινε Σεπτέμβριο, και αρχίσαμε  να ψάχνουμε απο τον Ιούλιο... σε όσα μαγαζιά πέρναμε  τηλέφωνο, όλα μας  λέγανε ότι ήτανε κλεισμένα μέχρι και τον Δεκέμβριο...είχε φτάσει σχεδόν Σεπτέμβρης και δεν είχαμε  βρει ακόμα ... οπότε φανταστείτε το άγχος και την πίεση που είχαμε... με τα πολλά βρήκαμε  μαγαζί τελευταία στιγμή... (ευτυχώς Παναγία μου γιατί αναρωτιόμασταν  πού θα τον πάμε  όλον αυτόν τον κόσμο;;;;) ... ένα τελευταίο και σημαντικό για μένα (αυτό αφορά εσάς ωραίες μου κυριές),  είναι η φόρμα του νυφικού.. πόσο ωραία φαίνονται τα άτιμα με αυτό το φουρό, δεν λέγεται... αλλά πόσο άβολα είναι στην ουσία, το καταλαβαίνεις την ώρα του γάμου... ούτε να κάτσεις μπορείς , αλλά ούτε και να περάσεις ανάμεσα απο τα τραπέζια την ώρα που χαιρετάς...

αυτές λοιπόν είναι οι συμβουλές μου για σας που σκοπέυετε να ανεβείτε τα σκαλία της εκκλησίας...

α, ξέχασα και το πιο σημαντικό... βεβαιωθείτε ότι ο οδηγός του αυτοκινήτου που θα έρθει να σας πάρει, να γνωρίζει το σπίτι... ο δικός μας δεν το γνώριζε με αποτέλεσμα να καθυστερήσω τουλάχιστον μισή ώρα.. όλοι λέγανε πως το μετάνιωσα τελευταία στιγμή και έφυγα.. μονάχα ο γαμπρός ήταν ατάραχος και δεν το έλεγε αυτό... (γιατί άραγε;;;)

Αυξήσεις κάνει η ΔΕΗ στα τιμολόγια της, και μάλιστα 7%. Ούτε ένα ούτε δύο.. Απ΄ ότι φαίνεται έχουν βάλει σκοπό να μας ξεκάνουν. Και ο λόγος;;;.. κανείς δεν ξέρει…

 Ρε μπας και έχει βάλει στο μάτι ο καθένας από αυτούς καμιά φεράρι και θέλουν να τους την αγοράσουμε εμείς;;;;…. διόλου απίθανο…

 Πίσω στην πραγματικότητα όμως τώρα..

Μα είμαστε σοβαροί;;;.. 7% αύξηση;;;;… αύξηση εδώ, αύξηση εκεί, αύξηση παραπέρα. Δεν υποφέρονται τελικά αυτοί. Και τσακώνονται για την αύξηση των μισθωτών που είναι 3,7% συνολικά τον χρόνο;;;;; Πάμε καλά;;;;;.. Με τι θα τους πληρώσουμε;;;;… Με αέρα κοπανιστό;;;;… Αφού δεν έχει μείνει φράγκο στην τσέπη μας. Μας έχουνε γδύσει, μας έχουνε κάψει, και τους λέμε και ευχαριστώ κιόλας…Και αυτοί τρώνε με χρυσά κουτάλια και δύο μασέλες μάλιστα ο καθένας τους… άντε τώρα εσύ να προλάβεις να τους ταΐσεις… Ούτε με σφαίρες δεν προλαβαίνεις…

Αλλά και τι να κάνεις;;;.. Φωνάζεις – φωνάζεις, σου βγαίνει η φωνή χωρίς αποτέλεσμα. Από το ένα αυτί μπαίνει, από το άλλο βγαίνει.

 Και το τελικό πόρισμά;;;;..

1) ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ,

και

2) ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ…

Μόλις μου έστειλαν αυτό το mail και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, γιατί πραγματικά αισθάνθηκα τελείως βλάκας, μιας και είμαι και εγώ ένας απο τους τόσους, που χρησιμοποιούν τον συγκεκριμένο δρόμο...

... είμαι κοντά τριάντα χρονών, και απο μικρό παιδάκι θυμάμαι τον δρόμο αυτόν (και όχι μόνο αν το καλοσκεφτείτε), να είναι έτσι και να πληρώνουμε πάντα διόδια... δηλ. αν πολλαπλασιάσουμε (δεν σου βάζω τα δικά μου τριάντα χρόνια ),  τα τελευταία 5 χρόνια που είναι δηλ. 1825 ημέρες, με τα 80.000 ευρώ που αναφέρθηκαν προηγουμένως μας κάνει  146.000.000 ευρώ..... τώρα θα μου πεις ότι δεν ήταν όλα αυτά τα χρόνια τόσα πολλά τα εσοδα των συγκεκριμένων διοδίων .. καλά λοιπόν, σου βάζω σε καθημερινή βάση 50.000 ευρώ... και πάλι.. για κάνε την πράξη;;;...

οπότε έρχομαι και ρωτάω τώρα εγώ με το μικρό και ανόητο μυαλουδάκι που έχω... πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα ;;;;;..μήπως τελικά  εμείς οι  Έλληνες είμαστε  ... ό,τι φάμε ό,τι πιούμε, και ό, τι αρπάξει ο κ....ς μας.....;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

παιδιά συγνώμη για την έκφραση αλλά ειλικρινά ντρέπομαι για λογαριασμό τους... πρέπει να έχουμε και λίγο φιλότιμο ...

λοιπόν, ...

 να που είμαστε και πάλι στον πυρετό των εκλογών... ξεχάσαμε τις φωτιές, ξεχάσαμε τους νεκρούς της, ξεχάσαμε τις ευθύνες, και αρχίσαμε να μιλάμε όλοι για τις περιβόητες εκλογές.... διαφημίσεις απο δω, διαφημίσεις απο κει, εγώ θα κάνω αυτό λέει ο ένας, εγώ θα κάνω εκείνο λέει ο άλλος, και δεν συμμαζεύται το πράμα...

ναι ρε παιδιά, ... καλές οι εκλογές δεν λέω, αλλά τελικά αυτό που κατάλαβα με το λιγοστό μυαλό που έχω και εγώ σαν παιδάκι, είναι ότι όλα όσα μας τάζουνε και λένε, τελικά είναι παραμύθι.. θα... θα.... θα...

αν είμασταν στο σχολείο και έπρεπε να βαθμολογηθούν για τα προφορικά, είμαι σίγουρη ότι θα παίρνανε όλοι τους 20 και μάλιστα με τόνο.. στην πράκτική όμως, αναρωτιέμαι... πόσο να τους βάζανε;;..

διάβαζα προηγουμένως ότι θα γίνει αύξηση στο πετρέλαιο.. ωχχχ... καλή αρχή... αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα... τί άλλο θα αυξηθεί άραγε;;.. μήπως να ΄ναι το λάδι;;.. μήπως να ΄ναι τα γαλακτομικα προιόντα;;..  μήπως να ΄ναι τα κρεατικά;;;.. ή μήπως είναι τελικά το    Φ Π Α;;;;;;;;;

λένε πως ανήκουμε στην ευρωπαική ένωση, και όλα κινούνται σύμφωνα με τις δικές της αποφάσεις... αυτή αποφασίζει για την αγορά, αυτή αποφασίζει για τις τράπεζες, αυτή για όλα... και ρωτάω εγώ τώρα... αφού είμαστε σε αυτή τη ρημαδιασμένη ένωση, και καθορίζει τα πάντα και τους πάντες να κυμαίνονται στο ίδιο μήκος κύματος, γιατί δεν κάνει και αυτόν τον αναθεματισμένο μισθό του έλληνα εργαζόμενου ίσο με των άλλων κρατών;;.. ή σε αυτό το κομμάτι δεν ανήκουμε στην ευρωπαική ένωση;;;...

έχετε περάσει καθόλου τα πρωινά απο την λεωφόρο καβάλας στο ύψος του χαιδαρίου;;;... όσοι λοιπόν πέρασαν και περνάνε απο κει, είδανε ή βλέπουνε αντίστοιχα, το χάος που υπάρχει σε καθημερινή βάση απο την κίνηση... και το πιο αστείο της υπόθεσης είναι, ότι Η ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΕΚΕΙ, και δεν κάνει τίποτα....αλλά να μου πεις, τί να κάνει και αυτή η καημένη η τροχαία;;;.. μόνο τα μηχανάκια που πηγαίνουν στη δεξιά λωρίδα ξέρει να γράφει γιατί είναι άκρως επικίνδυνα για τον έλληνα...ο άλλος που περνάει με κόκκινο και σκοτώνει τα αθώα τα παιδιά δεν έιναι επικίνδυνος... αυτός που παραβιάζει στοπ και τραυματίζει τους περαστικούς δεν είναι επικίνδυνος... ο φορτηγατζής που πάει του σκοτωμού πάνω στην εθνική δεν είναι επικίνδυνος... αλλάααααααααααα, .... είπαμε .... τα μηχανάκια παιδιά να προσέχετε ... αυτά είναι που κάνουν όλη  τη ζημιά...

ευτυχώς όμως που έχουμε εκλογές σε λίγες μέρες, και όοοοοοοολλλλλλλλλλλααααααα θα τακτοποιηθούν!!!!!!!!

Ετσι θα λένε απο δω και πέρα οι κατασκευαστές κτιρίων στα σημεία όπου σημειώθηκε η πυρκαγιά χθες 28/06/2007....γιατί να κάνουν αναδάσωση, ...με και τίποτα... η κυβέρνηση κάλεσε έκτακτη σύσκεψη στο μέγαρο Μαξίμου, για να δουν τί θα κάνουν... ο κοσμάκης κλαίει με αυτά που έγιναν, ενώ αυτοί οι καλοθελητές που έκαναν αυτά τα αίσχη για το συμφέρον τους, τρίβουν τα χεράκια τους... δουλειές με το τσουβάλι θα έχουν τώρα... το πιο αστείο όμως της υπόθεσης είναι, ότι εντάξει... δέχομαι το γεγονός ότι δεν μπορούν να βρουν τους υπέυθυνους... γιατί όμως ρε φίλε τους αφήνεις να χτίσουν εκεί όπου πριν κάποιες μέρες υπήρχε το δάσος;;;.... εκεί όπου υπήρχε η ανάσα της Αττικής;;;; ...σκέψου λιγάκι... αν δεν τους κόψεις τον πισινό όταν ανακαλύψεις ότι πάνε να χτίσουν κάτι εκεί, (γιατί για νόμιμο δεν νομίζω να είναι, οπότε θα είναι σίγουρα αυθαίρετο), ...τους δίνεις κίνητρο έτσι να καίνε ό,τι δάσος και δασάκι υπάρχει, αφού γνωρίζουν πολύ καλά, πως κανείς δεν θα τους κάνει τίποτα.. μή σου πω ότι θα τους δώσεις  και συγχαρητήρια για αυτά που θα κατασκευάσουν και θα τους λές , πωπω, μπράβο και τί ωραίο που το φτιάξατε και τί το ένα και τί το άλλο.... έτσι όμως είναι δυστυχώς τα πράγματα... για να φτάσεις κάπου πρέπει να πατήσεις πολλά πτώματα...(ή μάλλον καλύτερα, για να χτίσεις  κάτι τεράστιο και μοναδικό, πρέπει να καταπατήσεις τεράστια έκταση γης)...στην συγκεκριμένη περίπτωση τα πτώματα είναι τα δάση.. τα δικά μας δάση, το δικό μας οξυγόνο, που μας το κλέβουν με το έτσι θέλω, επειδή κάποιοι θέλουν να βγάλουν λεφτά ....

αυτή είναι λοιπόν η Ελλάδα του 2007...

ΦΩΣ-ΝΕΡΟ-ΤΗΛΕΦΩΝΟ, -ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΜΕ ΔΟΣΕΙΣ

σήμερα 4 Απριλίου, είναι η τελευταία μέρα δουλειάς για μας πριν το πάσχα... επιστρέφουμε πάλι 10 του μηνός... ευτυχώς σε αυτή τη δουλειά, έχουμε και τα καλά μας..

πήγαμε λοιπόν εχθες να ψωνίσουμε με τον Βασίλη για την μικρή μας βαφτηστίρα... καλέ, τί πάνικος ήταν αυτός;;;.. έχει τρελαθεί τελικά ο κόσμος.. κίνηση!!!! .. κίνηση να δουν τα μάτια σου... αιγάλεω - περιστέρι, το κάναμε μισή ώρα.. και είναι 10 λεπτά δρόμος.. ειδικά απο το σπίτι μου, μια λεωφόρος μας χωρίζει.. να βλέπεις να πετάγονται αυτοκίνητα απο παντού.. απο στενά, παραστενάκια, να έρχονται ανάποδα, να βγάζουνε φλας και να θέλουνε να μπούνε ντε και καλά στη διπλανή λωρίδα, χωρίς να δούνε αν κάποιος βρίσκεται δίπλα τους... ααααααααααα, πάει παιδιά, το χάσαμε τελείως το μυαλό μας... αμ το άλλο, που το βάζεις;;;;;;.. στο φανάρι για να στρίψεις αριστερά και περιμένεις κανονικά εσύ στη σειρά σου, έρχεται ο άλλος ο ξύπνιος, προσπερνάει τον πρώτο, προσπερνάει το φανάρι, και μπαστακώνεται στη μέση του διαζώματος.... βρε άχρηστε, αφού σε εκείνο το σημείο που είσαι, το φανάρι δεν πρόκειται να το δεις για να ξέρεις πότε θα ανάψει πράσινο για να ξεκινήσεις γρήγορα, αφού είσαι τόσο βιαστικός... θα πρέπει να σου κορνάρουν οι άλλοι, για να ξεκινήσεις.... και ειδικά αν έχεις δυνατά την μουσική μέσα στο καημένο το αυτοκίνητο που θα ακούσεις;;... λες και δεν μπορεί να περιμένει 3 αυτοκίνητα που ήταν στο φανάρι... αλλά η αποκορύφωση είναι το διπλοπαρκάρισμα πάνω σε κεντρικό δρόμο... πωπω, κίνηση, ... λες... ένα βήμα ανα δέκα λεπτά.. είναι πάσχα, και έχουνε βγει όλοι για ψώνια με τα αυτοκίνητά τους, σκέφτεσαι... τί να κάνουνε μωρέ οι άνθρωποι;;..περιμένουμε όλοι να πάρουμε το δώρο μπας και κάνουμε καμιά αγορά... και πριν προλάβεις να τελειώσεις την σκέψη σου, βλέπεις απο μακριά, αναμένα αλαρμ στην δεξιά πλευρά, τα αυτοκίνητα να κάνουν λίγο αριστερά, και μετά πάλι λίγο δεξιά σε εκείνο το ύψος για να μπουν στην κανονική τους πορεία..χμμμμ... κάτι θα έχει γίνει εκεί κάτω, αναλογίζεσαι... και ξαφνικά βλέπεις..... την θείτσα με το αυτοκίνητό της και τον μπάρμπα που είναι μπροστά της με το δικό του αυτοκίνητο, να μπαίνουν μέσα, να βάζουν μπρος, και να ξεκινάνε... και ως δια μαγείας, μετά απο δυο λεπτά να εξαφανίζεται αυτή η τρομερή κίνηση που υπήρχε...και αυτό γιατί ;;;;;;;... γιατί  θέλανε να σταματήσουνε μπροστά στο βίντεο κλαμπ για να πάρουνε τις αγαπημένες ταινίες τους... λες και δεν μπορούσανε να πάνε με τα πόδια μέχρι εκεί αφού ήταν δυο στενά πιο κάτω απο το σπίτι τους... αλλά, δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα.. στο λεξιλόγιό μας, δεν υπάρχει η λέξη λάθος ... όλα όσα κάνουμε είναι σωστά... σωστό είναι να βάζουμε καφάσια ή καρέκλες ή οτιδήποτε άλλο στο δρόμο κάτω απο το σπίτι μας για να παρκάρουμε μονάχα εμείς και κανείς άλλος, (διότι εκείνο το κομμάτι του δρόμου ανήκει σε σένα και μόνο σε σένα), σωστό είναι να περνάς με βαθύ πορτοκαλί, σωστό είναι να μη σταματάς στο στοπ...

αλλά έτσι είναι...πρέπει συνεχώς να έχουμε ένα μαντρόσκυλο πάνω απο το κεφάλι μας να μας λέει τί είναι σωστό και τί λάθος... γιατί απο μόνοι μας, ... άστο ...

μετά τον διάλογο που είχα με το μέσα μου, (το στριμμένο άντερο που επιτέλους κατάφερα να το βάλω για ύπνο, ) είπα να κάνω μια επίσκεψη  στα blog των αγαπημένων φίλων .. και τί βλέπω.. τον lemonc να με προσκαλεί σε ένα παιχνίδι... βουρρρρρρρρρρρ στο ψητό λοιπόν...

Παντοτινά,Νυστάζω,Μόνος,Σκόνη,Ξημέρωμα,Ξέχασα,Πτήση,Τραγούδι,Καλοκαίρι,Ορχήστρα,

Αμήχανα,Βιτρίνα,Ξαναέλα

αυτές είναι οι 13 λέξεις που πρέπει να βάλω στην ιστορία μου μέσα.. αρχίζουμε λοιπόν...

¨Ηταν ξημέρωμα Τρίτης, όταν ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό θόρυβο...σηκώθηκα απο το κρεβάτι αναμαλλιασμένη, και βγήκα έξω στο μπαλκόνι  για να δώ τί γίνεται... ένα σύννεφο σκόνης είχε πλυμμυρίσει την ατμόσφαιρα τριγύρω... δεν έβλεπες ούτε την μυτή σου.. ε, βοήθησε λιγάκι και η τσίμπλα που δεν έλεγε να ξεκολλήσει απο το μάτι... ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται φωνές απο παντού... δεν καταλάβαινα όμως τι λέγανε.. γινόταν ένα κομφούζιο... σιγά σιγά άρχισα να διακρινω κάποιες λέξεις και να βγάζω κάποιο νόημα... είχε πέσει λέει ένα μικρό φορτηγάκι πάνω στα σακιά που είχε μέσα άμμο, για τις εργασίες της διπλανής πολυκατοικίας....ευτυχώς δεν έπαθε κανείς τιποτα...

"ε, δεν βαριέσαι" λέω, .. "αφού δεν τραυματίστηκε κανείς, μικρό το κακό.."

πήγα ξανά μέσα για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και να ετοιμαστώ.. είχα κανονίσει απο την προηγούμενη μέρα με την φιλενάδα, να πάμε να κοιτάξουμε καμια βιτρίνα... συναντιόμαστε τελικά στο μέρος που είχαμε δώσει ραντεβού...ήτανε καλοκαίρι, και όπως καταλαβαίνετε δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση στα μαγαζιά...μπαίνουμε λοιπόν σε ένα μαγαζι με τζιν.. γυναικεία - ανδρικά.... χαιρετάμε την πωλήτρια που ήδη μας γνώριζε, και άρχισε να μας δείχνει διάφορα παντελόνια... διαλέξαμε κανά δυο και κινήσαμε προς τα δοκιμαστήρια... έλα όμως ντε, που όλα τα δοκιμαστήρια, αντρικά γυναικεία ήταν όλα μαζί!!!!! με το που σκάμε μύτη προς τα κει, η κουρτίνα σε ένα ήταν μισάνοιχτη.. και βέβαια κάποιος ήταν μέσα... και φαντάζεστε βέβαια πως ήταν... ημίγυμνος.... και ένα σώμα, .... πωπω , τύφλα να χει ο καινούργιος Τζεημς Μποντ... εγώ;;;... ξέχασα και το όνομα μου.... η φίλη μου;;.. τρεις χειρότερα... ασάλευτη.. στήλη άλατος... μας πήρε χαμπάρι που λες ο τύπος, μας έσκασε ένα ωραιότατο χαμόγελο, φόρεσε το μπλουζάκι του με άνεση και βγήκε προς το μέρος μας.. πόσο αμήχανα ένιωσα εκείνη την ώρα, δεν λέγεται...τέλος πάντων... πέρασε αυτό... με τα πολλά ψωνίζουμε και αποφασίζουμε να πάμε για καφέ.. πάμε και καθόμαστε στην καφετέρεια που δούλευε ο ξάδερφος την Βαλεντίνας, ο Πέτρος... όλο γέλια και χαρές εμείς επειδή η πτήση μας ήταν σε 8 ώρες, δεν προσέξαμε τον άνθρωπο που καθότανε μόνος του ακριβώς απέναντί μας...έρχεται που λες ο ξάδερφος για να παραγγείλουμε.. λέει η κάθεμια τί θέλει, και συνεχίζουμε την κουβέντα μας ανέμελες.... μας φέρνει τα πράγματα ο Πέτρος, και μαζί με αυτά και ένα χαρτάκι...

"τί είναι αυτό καλέ;;".. τον ρωτάμε..

"αν δεν το ανοίξεις να το διαβάσεις, δεν πρόκειται να μάθεις"...

αρπάζουμε λοιπόν το χαρτάκι όλο περιέργεια και οι δυο, και διαβάζουμε το περιέχομένο του.. "ΚΕΡΑΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ" ... με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας, αρχίσαμε να κοιτάμε δεξιά και αριστερά... και τότε... ναι, ο τύπος που καθότανε απέναντί μας, ήταν ο τύπος απο το δοκιμαστήριο... αμαν... και τώρα;;;... τί κάνουμε;;;...

"ρε σύ", λέμε στον Πέτρο... "αυτός είναι που είχαμε δει προηγουμένως σε ένα μαγαζί ..."

 και του εξηγήσαμε το όλο σκηνικό... ξαφνικά ακούμε τον Πέτρο να φωνάζει, ....

"Παύλο, έλα να σου γνωρίσω κάποιες κοπέλες..." ...

"βρε ηλίθιο τον γνωρίζεις;;;".. του απαντήσαμε και οι δυο με μια φωνή...

"μα φυσικά... είναι γείτονας μου..." ..

έρχεται που λες ο Παύλος με τους υπέροχους κοιλιακούς, και κάθεται μαζί μας...

"να σου γνωρίσω την Ελενα και την Βαλεντίνα"..

εμείς;;;... κόκκαλο...

"χάρηκα" μας είπε,

και έτεινε το χέρι του για να μας χαιρετήσει... σαν να ξυπνάγαμε απο λήθαργο και οι δυο, τον χαιρετίσαμε και εμείς..

 "Ο Πάυλος, έίναι μέλος σε μια ορχήστρα, και ετοιμάζονται να ηχογραφήσουν το πρώτο τους τραγούδι..."

ακούστηκε να λέει ο Πέτρος... τέλος πάντων.. να μη σας τα πολυλογώ, πέρασε η ώρα ξετυλίγοντας τις ζωές μας...στο μεταξύ είχε σχολάσει και ο Πέτρος και ήρθε και αυτός στην παρέα...

"Νυστάζω,"

ξανακούστηκε η φωνή του Πέτρου να λέει,... αμαν πια... έχει μια μανία αυτός ο άνθρωπος να διακόπτει παντοτινά μα παντοτινά σας λεώ, την πιο ακατάλληλη στιγμή...

"λοιπόν, τί θα γίνει, θα φύγουμε;;...."

ακούγεται για ακόμα μια φορά...

"ναι, εντάξει, θα φύγουμε....φαγώθηκες" ...

του λέει η ξαδέρφη του στο αυτί...

"ώχου μωρε, πως κάνεις έτσι... ξανάέλα άυριο... θα είναι εδώ και πάλι για να τον δεις".

η Βαλεντίνα έβραζε απο θυμό...

"βρε άχρησε ξάδερφε, φεύγω σε λίγες ώρες για καλοκαιρινές διακοπές... πότε θα τον ξαναδώ;;;.. μετά απο ένα μήνα;;;.. κάνε ξάδερφο να δεις καλό μετά σου λένε..."

του απάντησε, ενω εγώ και ο Παύλος είχαμε ξεραθεί απο τα γέλια βλεπωντας τα δυο ξαδέρφια να τσακώνονται... ε, τελικά κάτσαμε κανα μισάωρο ακόμα, και είπαμε να ξαναβρεθούμε όταν επιστρέψουμε απο τις διακοπές... έτσι και έγινε... τώρα η Βαλεντίνα με τον Πάυλο είναι μαζί, έχουν ένα πανέμορφο μωράκι, ο Πέτρος συνεχίζει να διακόπτει πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή, ... και εγώ, .. είμαι η νταντά ...

οι δικές μου λέξεις είναι : σήμερα, άγνωστο, γιατί, υπάρχω, ψέμα, φάρος, χρώμα, αντοχή, φύλλα, βροχή, ειρωνία, μουσική, τέλος...

και με την σειρά μου, προσκαλώ για να παίξουνε τους...

haroulinda

santourman

ageras 

kifa,

altamira

gl

emaki (και πάλι :D)

stasis

dimitrapan

deos

jorge

gate

rapsodos

άντε παιδιά, καλή συνέχεια... α, και όσοι δεν έχουνε blog, πατουσίτσα μου για σένα το λέω, θα γράψετε στα σχόλια όπως πολύ σωστά διευκρίνισε το emaki μας.. φιλιααααααα....

-καλημέρα σας, καλημέρα σας, καλημέρα σας... τί κάνετε υπέροχη κυρία μου;;;... 

-ά, τώρα μάλιστα.. τα πιάσαμε τα λεφτά μας... μας δουλεύει ακόμα και το μέσα μας.. ε, τί να κάνουμε βρε Λενιώ, εδώ ... είπαμε να ξυπνήσουμε και να γράψουμε λιγουλάκι κάποιες σκέψεις... εσύ ... πωωωωωωωωωωωςςςςςςςςςς... απο δω;;;;;;...

-να, είδα φως και μπήκα... τί λες μωρέ παλαβή τώρα;;.. εσύ δεν μου είπες να έρθω, να σου κάνω παρέα, γιατί φοβάσαι μόνη σου;;.... (ολόκληρη γαϊδούρα και φοβάσαι πανάθεμά σε..νννννναααααα..... για να μη σε ματιάσω... )

-εΪ, σε είδα... με μούντζωσες... γιατί με μούντζωσες;;.... επειδή  με ζουλεύεις ε;;;.. αααααααα, για να σου πω... κάτσε φρόνιμα... δεν ξύπνησα απο τις 7 το πρωί σαββατιάτικο για να μου σπάσεις εσύ τα νεύρα....!!!

-βρε αθεόφοβη, εγώ θα σου σπάσω τα νεύρα;;;.. ή εσύ;;.. που με έχεις να ξυπνάω όλη την εβδομάδα απο τις 6,30 το πρωί, και μου μένει ένα σαββατοκύριακο να κοιμηθώ, αλλά ακόμα και αυτες τις δυο υπέροχες μερούλες , με  ξυπνάς απο τις 7 ΤΟ ΠΡΩΙ!!!!!!! πας καλά;;;;;;;;;....  (κάτσε να γράψεις εσύ, εγώ πάω να φτιάξω καφέ και επιστρέφω)..

-μπαααααα, ήρθες κιόλας;;;... τσακ μπαμ τον έφτιαξες τον καφέ.. έτοιμο τον είχες;;.. εμ δεν πρόλαβα να γράψω και τίποτα ... ήρθες αμέσως... για λέγε...πως τον έφτιαξες;;...

-όπως πάντα .. γλυκό... ττττττιιιιιιιιιιιιιιιιι ;;;;;;;;;;;;; .. θέλεις και να πιεις κιόλας;;;.. εσύ να ανάψεις το τσιγάρο...

-καλά, ... να σου πω, ... έλα να κουτσομπολέυσουμε λιγάκι, ...

-τι θες μωρέ πάλι;;;...

-πως σου φάνηκε αυτή;;;...

-ποιά μωρε;;;..

-έλα καλέ, .... αυτή, ..... η κομμώτρια... που συναντήσαμε στο σπίτι...

-αααααααα, .... ε, τί να σου πω... ξέρω και εγώ... συμπαθητική κοπελίτσα ήτανε..

-τι λες;;.. θα ταιριάξουνε μαζί;;;..

-τί να σου πω, δεν ξέρω... μονάχα οι δυο τους το γνωρίζουνε... πάντως με αυτή που ταίριαξε σίγουρα ήταν η κυρα Φωφώ.. η μάνα του... καλέεεεεεεεε, μέσα στην τρελη χαρά ήταν η γυναίκα... πρώτη φορά την είδα έτσι.....

-καλέ ναιιιιιιιι, ... και εγώ...  λες και είχε κερδίσει τον πρώτο λαχνό ήτανε...αμ ο άλλος ;;;.. δεν ήτανε;;... μέχρι τα αυτιά είχε φτάσει το χαμόγελο..και τί αυτιά κιόλας εεεεεεεε;;;... δυο μέτρα... αχχαχαχααχ...

-χαχχχαα, ναι, ναι... πωπω κακία, βρε συ, σταμάτα ... θα μας πάρουν με τις κλωτσιες....

-πάντως, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, γλώσσα δεν έβαλε μέσα του ο άτιμος...λες και είχε φάει γλιστρίδα...

-ααααα, ναι, .. σε αυτό έχεις δίκιο... λέξη δεν είχε αρθρώσει όλη την ώρα.. και μόλις εμφανίστηκε η κοπελίτσα, σταματημό δεν είχε..

-έτσι είναι ο έρωτας καλή μου.. βάζει φτερά στην καρδιά και ρόδες στην γλώσσα... αχαχαχχαχαχχα..

-για πες μου τώρα.. τί λές για το πάσχα να κάνουμε;;...

-πάντως ότι θα κοιμάμαι αυτές τις μέρες, είναι σίγουρο....

-βρε κοιμήση, .... πάλι θα κοιμάσαι;;.. δεν βαρέθηκες;;... εγώ λέω να πάμε στην Μύκονο... να ξεφαντώσουμε λιγάκι βρε αδερφέ...

-ππππουυυυυυυυυυυυ;;;;   α, δεν πας καλά... στην Μύκονο;;;;;;.. τόσα ωραία μέρη υπάρχουν καλέ, ... γιατί στην Μύκονο...;;;;;

-αφού θα πάει και η παρέα  εκεί... γιατί να μην πάμε και εμείς;;...

-να πας μόνη σου.. εγώ δεν έρχομαι... θέλω να περάσω ήσυχα αυτές τις μέρες..

-ναι, και να κοιμάσαι με τις κότες...

-ποιες κότες καλέ;;... αφού το κοτέτσι είναι στο χωριό.... εγώ εδώ θα μείνω.. και εκτός αυτού, δεν έχουμε πια κοτέτσι... ή μάλλον κότες δεν έχουμε...

-και για αυτό σκας βρε;;.. θα δανειστούμε απο την γειτόνισσα...

-μμμμμμμμ... μου κάνεις και πνεύμα.... ά να χαθείς... σε βαρέθηκα.... πάω να ετοιμαστώ για να πάω να ψωνίσω..εσύ κάτσε εδώ... και φρόνιμα...βρε, σύ, απάντησε μου σε κάτι... πως τα καταφέρνω και τα βγάζω πέρα μαζί σου;;...αφού μoυ σπας συνέχεια τα νέυρα...;;;

-σάμπως εσύ δεν μου τα σπας;;;.. άσπρο λέω εγώ, .. μαύρο λες εσύ... θάλασσα λέω εγώ.. βουνό λες εσύ...

-βρε τί έπαθα η γυναίκα... έχω μπλέξει με μια τρελή...

-αχαχαχχ.. ναι καλά, είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα...

-καλά, καλά, .. θα έρθεις τώρα φτιάξουμε το πάζλ;;;;.. άντε γιατί τόσες μέρες η καυμένη αμυγδαλιά απο ανθισμένη, έχει γίνει μαραμένη....

-το πάζλ;;;;;;... ναιιιιιι, ... επιτέλους... πρότεινες κάτι που αρέσει και σε μένα...

-ναι, αλλά μην κάθεσαι μονάχα να το κοιτάς... δεν πρόκειται να σου μιλήσει...

-ααααααα, ... έχε χάρη, που για τεχνικούς λόγους δεν σου έχω κάνει ακόμα έξωση...

 -αχαχχαχα.... οπότε, .... τί σημαίνει αυτό;;.;... όπου και να πας, .. πάντα θα είμαι δίπλα σου...

-αμαν...!!!! πάει.. την έκατσα την βάρκα...

είχα αρχίσει πέρσι το καλοκαίρι να γράφω ένα μυθιστόρημα, που είχε σαν θέμα έναν μεγάλο άρχοντα που ζούσε στην αρχαία αίγυπτο, για την γάτα του και για τον μάγο του... τώρα θα μου πέις, τί σχέση μπορεί να έχει η γάτα με αυτούς τους δυο... και όμως... έχει και παραέχει σχέση.. διότι στην αρχαία αίγυπτο η γάτα λατρευόταν... δεν είναι όμως αυτό που με δυσκολεύει... κουτσά στραβά κάπως τα έχω συνδιάσει μεταξύ τους... τώρα αν βγάλεις νόημα με όλα όσα έχω γράψει, ... αυτό είναι μια άλλη υπόθεση... :) ... λοιπόν, εκεί που έχω κολλήσει, είναι στην ανασκαφή... πώς διάολο κάνεις μια ανασκαφή;;.. μπορείς να μου πεις;;;... τί μηχανήματα χρειάζεσαι;;... πόσα άτομα χρειάζεσαι;;... ουφφφφφ.. τόσους μήνες έχω κολλήσει... δεν κατεβάζει καμιά ιδέα αυτό το ξερό το κεφάλι... λες και άδειασε τελείως ρε παιδί μου.. τί πράμα είναι αυτό;;;... αμαν πια... και επειδή δεν έχω την ανασκαφή, έχει μείνει στην μέση η ιστορία.. και όχι τίποτ΄ άλλο, έχω αφήσει τόσο καιρό τους δύο πρωταγωνιστές πάνω στο αεροπλάνο... μία πτήση 5 μήνες έχει κρατήσει... θα κατέβουν κάτω οι άνθρωποι και θα πηγαίνουν αλλού για αλλού... χώρια βέβαια το βουητό που θα μείνει στα αυτιά τους και την ναυτία που θα έχουν... πω, πω, πρέπει να γράψω επειγόντως για να τους κατεβάσω κάτω...

τέλος πάντων... κάτι θα βρούμε... λοιπόν, σε αφήνω... πάω να φάω μπας και μου έρθει καμιά ιδέα... άλλωστε έτσι δεν λένε;;;.. τρώγωντας έρχεται η όρεξη.. ε, πάω να κατεβάσω καμια μπουκιά, μπας και κατεβάσει η γκλάβα μου τίποτα...

επιτέλους τελείωσε ο ρωμαίος και η ιουλιέτα... τί παζλ και αυτό... μαύρο απο δω, μαύρο απο κει...ένα πόδι απο δω, ένα πόδι κει... άντε ψάξε τώρα εσύ να βρεις που ταιριάζουν αυτά τα κόκκινα κομματάκια... στο δεξί ποδαράκι ή στο αριστερό;;.. κούτσο ήθελα να τον αφήσω τον άνθρωπο ρωμαίο, αλλά... τα κατάφερα... βρήκα και τα δυο του πόδια.. αμ το πάτωμα του δωματίου;;;... αυτό που το βάζεις, που ήταν ίδιο με το ταβάνι τους, γιατί τα παιδιά μας θέλαν να ειδωθούν κάτω απο το φως των κεριών και ήταν όλα μεσα στη μαύρη μαυρίλα;;;... και δεν φτάνει που είχες όλη την μαυρίλα να φτιάξεις, έπρεπε να βρεις και τον άλλον τον ρουφιάνο που είχε χρώμα κοκκινο-καφε-μπορντό-μαύρο, ο οποίος είχε σκάσει μύτη και έπαιρνε μάτι το ανέμελο ζευγαράκι για να πάει να το πεί αμέσως στον άρχοντα Καπουλέτο... τί τύπος και αυτός... κρυμμένος πίσω στην γωνία, να έχει στήσει αυτί και να κοντεύει να πέσει κάτω μπας και καταφέρει να δει καλύτερα τί κάνει το αγαπημένο ζευγάρι.... αλλά, τον βρήκα τον άτιμο... και σκέφτομαι τώρα.. μωρέ εγώ τον βρήκα τον ρουφιάνο... οι άλλοι τον βρήκανε που δεν βλέπανε τίποτα πέρα απο την μύτη τους λόγω της φοβερά κοντινής απόστασης που είχαν μεταξύ τους και όλο αυτόν τον έρωτα που τους έλουζε;;;... μμμμ... μάλλον όχι...

ιθικό δίδαγμα... μην βάζετε ποτέ τον αγαπημένος σας ή την αγαπημένη σας μέσα στο σπίτι το βράδυ απο το μπαλκόνι, γιατί ο ρουφιάνος ο υπηρέτης είναι κρυμμένος πίσω στην γωνία....

 υ.γ.  θα γράψω για το επόμενο παζλ μόλις το τελειώσω...

έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να κλάψεις δίχως λόγο;;.. έχεις νιώσει ποτέ οτι θέλεις να φωνάξεις με όλη σου την δύναμη αλλά δεν ξέρεις τί;;... έτσι λοιπόν νιώθω εγώ αυτή την στιγμή... ένα σώμα με άδεια ψυχή, που περιμένει ... και περιμένει τί;;;... ουτε και αυτή ξέρει... δεν ξέρω, ... ίσως είναι η κούραση που με κάνει και αισθάνομαι έτσι.. ίσως και πάλι όχι.. ίσως είναι η συνήθεια που αρχίζει και φωνάζει πως θέλει να βγει μέσα απο  το καλοστημένο καλούπι που την έχω βάλει...μα θέλω....θέλω να ξεφύγω.. θέλω να γίνω για λίγο ο εαυτός μου ... ο πραγματικός εαυτός μου... θέλω να βρω για λίγο την παλιά και μικρή Ελένη, που ήταν ανέμελη...  που σκαρφάλωνε τα κάγκελα του σχολείου της το απογευμα που έκλεινε, για να παίξει μπάλα, μπάσκετ, κρυφτό κυνηγητό μαζί με την παρέα της και.... δεν την ένοιαζε τί θα πει ο κόσμος αν κάνει αυτό ή κάνει το άλλο... έφυγαν όμως αυτά τα χρόνια... τα χρόνια της ανεμελιάς... τώρα πρέπει να κοιτάξεις τί θα φορέσεις, πως θα μιλήσεις, πως θα βαφτείς.... πρέπει να γίνεις όμορφη λένε...ε, ωραία, ... έγινες όμορφη... και τώρα ... τί;;....

Σήμερα, 26 Φεβρουαρίου του 2007, και ώρα (που δείχνει ο υπολόγιστης)  17.27 αποφάσισα να κάνω και εγώ ένα ημερολόγιο για να γράφω τις σκέψεις μου... είναι η πρώτη μου φορά, και ξέρεις, είμαι πολύ συγκινημένη.. ναι καλέ, αλήθεια λέω.. μονάχα τα χαρτομάντηλα μου λείπουν για να φυσάω την μύτη μου και να σκουπίζω το ένα και μοναδικό δάκρυ που κυλά στο μάγουλο..

λοιπόν, .... πάλι πήξιμο στη δουλειά... απο την ώρα που πάτησα το πόδι μου στο γραφείο μέχρι και την ώρα που έφυγα, δεν σταμάτησα καθόλου... μονάχα σε κάποια φάση, κατα τις 13.30 περίπου, όταν ένιωσα την φούσκα μου να διαμαρτήρεται έντονα.. φαντάσου.. ακόμα και αυτή ξέχασα... τότε λοιπόν ήταν η ώρα που αποφάσισα να σηκωθώ και να κάνω ένα μικρό διάλλειμα... σηκώνομαι που λες, ξαλαφρώνω την φούσκα μου, κάνω μια βόλτα στο γραφείο να ρωτήσω αν πεινάει κανείς για να παραγγείλουμε, και πάω πάλι πίσω στο γραφείο μου για να παραγγείλω τηλεφωνικά απο το LARTIGIANO.. γίνεται η παραγγελιά, και περιμένω με αγωνία να έρθει το φαγητό μου για να το χλαπακιάσω... "πωπω, δεν έχει έρθει ακόμα κανένας πελάτης.. τί καλά να έρθει τώρα το φαγητό μου που δεν είναι κανείς" , σκέφτομαι... και δεν προλαβαίνω να τελειώσω την σκέψη μου, και να σου το μηχανάκι του LARTIGIANO..έρχεται η κοπέλα, την πληρώνω κανονικά, μου δίνει το φαγητό και φεύγει... με λαχτάρα αρπάζω την σακούλα με το περιεχόμενο μέσα της, πάω στην κουζίνα με μεγάλες δρασκελιές και το χαμόγελο ζωγραφισμενο στα χέιλη μου και ανοίγω την σακούλα... παίρνω το ριζότο λαχανικών που παρήγγειλα με τη σαλάτα σεφ, και κινώ προς το γραφείο μου για να περιδρομιάσω... έχοντας μαζί μου και όλα τα απαραίτητα σύνεργα για την μάσα, στρογγυλοκάθομαι στη καρέκλα, αρπάζω το πηρούνι με μανία , ανοίγω το στόμα για να φάω την πρώτη μπουκιά και.... να σου ο πελάτης... "φτου σου γμτ... τώρα βρήκες;;..."  ... " α, σε διέκοψα απο το φαγητό σου;;; δεν πειράζει θα φας αργότερα.." ..  

σάμπως πρόλαβα να φάω αργότερα;;;... βόλτα το έκανα το καημένο το ριζότο λαχανικών με τη σαλάτα... απο αιγάλεω Θηβών, μεταφέρθηκε σε αιγάλεω Ορυζομύλων, πήγε αιγάλεω Αμφίσσης, και μεταααααααααααααα απο κάμποση ώρα κατέληξε στο στομάχι μου.....