Θέλω πολύ να το μοιραστώ μαζι σας γιατι είμαι καταενθουσιασμένη!!!

Υπάρχει μια ιστοσελίδα στην οποία μπορείς να βάλεις έναν καλιτέχνη που σου αρέσει κι αυτο με τη σειρά του δημιουργεί έναν "ραδιοφωνικό σταθμό" παίζοντας τραγούδια που είναι στο ίδιο στύλ με αυτό που σου αρέσει...Δηλαδή κάθεσαι και ακούς μουσική με επιλογές δικές τους...Είναι πολύ ωραίο γιατι έτσι μπορείς να μάθεις πολλά περισσότερα για το είδος της μουσικής που σου αρέσει...Καινούργια τραγούδια και κάποιον άλλον να σου τα βάζει!!!

Δοκιμάστε το!!!

www.pandora.com

Παίζουν την τζαζ του σήμερα, ντυμένη με πανέμορφες μελωδίες που θέλεις να ακούς ξανά και ξανά. Το συγκρότημα των Koop έρχεται στην Ελλάδα με μια πλήρη ορχήστρα εννέα ατόμων, για να παρουσιάσουν ζωντανά την ονειρική και αιθέρια μουσική τους και να εγκαινιάσουν τη νέα συναυλιακή χρονιά στο Principal Club Theatre με τον καλύτερο τρόπο την Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου (Σάββατο 3 Φεβρουαρίου παίζουν στο Fuzz Club στην Αθήνα).

Έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία από τότε που εμφανίστηκαν στο μουσικό στερέωμα οι Σουηδοί Oscar Simonsson και Magnus Zingmark. Τους γνωρίσαμε με τους δύο πρώτους δίσκους τους το ''Sons of Koop'' και το ''Walz for Koop'' και αγαπήσαμε με μιας τοv τρόπο με τον οποίο πατάνε στην τζαζ για να κάνουν χορευτικό σουίνγκ, συνδυάζοντάς την με ηλεκτρονική μουσική trip-hop και ταγκό!

Η επίσκεψή τους στην Ελλάδα έρχεται με την ευκαιρία της ζωντανής παρουσίασης του τρίτου άλμπουμ τους, με τίτλο "Koop Islands". Τι μέρος είναι όμως αυτό, σε ποιο χάρτη βρίσκεται, και γιατί αυτοί οι δύο εκκεντρικοί Σουηδοί ακούγονται να είναι το πιο φρέσκο πράγμα στην μουσική σκηνή του σήμερα;

Ενώ το ''Waltz for Koop'' είχε μια ροπή προς μία μοντέρνα άποψη της jazz του '60, το "Koop Islands", πηγαίνει πολύ περισσότερο προς τα νοτιοδυτικά, τόσο ώστε να φτάσει μέχρι την Καραϊβική για έμπνευση. Εκεί βρίσκονται τα νησιά Koop, στον φανταστικό παγκόσμιο χάρτη. «Η μουσική μας δημιουργείται σε έναν κόσμο όπου όλα είναι δυνατά, λέει ο Marcus.. Ακόμη και το ταξίδι στο χρόνο. Γι' αυτό και απλώς γελάμε όταν κάποιος χαρακτηρίζει ρετρό αυτό που κάνουμε».

Κι έτσι επέστρεψαν στο swing του 1930, στην εξωτική ατμόσφαιρα των ξεχασμένων ορχηστρών και τραγουδιστών στις κρουαζιέρες προς τη Τζαμάικα του τέλους της δεκαετίας του '40. Το χαρακτηριστικό στυλ των Koop, συνδυάζεται τώρα με τον ήχο της μαρίμπας, των έξαλλων τυμπάνων και μιας συνεχούς παρουσίας blues από το Πράσινο Ακρωτήρι.

Αυτό το ταξίδι στο χρόνο και τη μουσική είναι η βάση πάνω στην οποία έγινε το "Koop Islands". Αυτό είναι το ταξίδι που θα κάνουν όσοι τους απολαύσουν στις επερχόμενες συναυλίες τους!

Μόνο να μοιραστώ μαζί σας μια υπέροχη φωνή που έρχεται απο την Πορτογαλία και πραγματικά είναι απίστευτα σαγηνευτική!!! Περιβάλεται απο πολύ ωραίες μουσικές...Κυρίως τραγουδάει παραδοσιακά τραγούδια της Πορτογαλίας...

Αξίζει να την ακούσετε...

Καλή ακρόαση...

www.mariza.com - www.mariza.org

Και εκεί που όλα θαρρείς πως έχουν διαγράψει πορεία

Έρχεται εκείνο που ποτέ δεν περίμενες πως θα αντικρίσεις έστω κι αν το ονειρευόσουν!!!

Είναι πιο πάνω από σένα!!!!

Πολύ πιο πάνω…

Είναι δυνατό, σαγηνευτικό και απαγορευτικό….

Σαν κάτι ταινίες που βλέπεις…γεμάτες συναισθήματα και πράγματα που κανείς δεν τολμάει να ζήσει…

Έχω γίνει λοιπόν πρωταγωνίστρια στο πιο τρελό μου όνειρο. Το ζω μέσα από την οθόνη του μυαλού μου ανήμπορη να βάλω τέλος!! Δεν θέλω να βάλω τέλος!!!!!

Είναι παράξενες αυτές οι όψεις του μυαλού….Οι αντιδράσεις σου πολλές φορές σε εκπλήσσουν

You have a vision that you always dreamed of being true. And all of sudden it’s just in front of you…It stops…Looking at you…A blink of an eye and ooopsss you see it passing by…Smiling at you, waiving at you, putting you on fire exactly the time that is so far away!!! You are now unable to reach, to touch…

You are now lost…Lost in your own senses…

So far away now underneath your mind you see it clearly…

It is mend to be…

You and your very own angel together in the land of your bravest way of life…

There!!!

Where no one can ever harm you…where no one will ever tell you what is wrong or right!! Where no one else dares to come in…Where no reality is approaching….

Your daemons are good and quiet…They love you there…You can not harm them there…No…you can’t!!! You are happy now!!!

But just a moment!!! I can still see your sorrow…Why are you still crying???

You are safe now….

- I am yes…But reality is far away!!! And true life is when you can be strong and fulfill outside your dreams!!!! Were you can have what you want beside your darkest fears!!! There is when I can say that I ‘ve been victorious!!!!!!!!

And some day I will be!!!!

I promise!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Είναι τελικά πάρα πολύ δύσκολοι μερικές φορές οι αποχωρισμοί…

Ξέρεις ότι πρέπει να προχωρήσεις μπροστά… Ξέρεις πως πρέπει να φύγεις…Για το καλό σου…

Έλα όμως που κάτι σε κρατάει.!! Βέβαια αυτό μπορεί να είναι πολλά πράγματα…

Ανασφάλεια, φόβος, συνήθεια, βόλεμα κτλ…Αλλά μπορεί να είναι και ένα τεράστιο λάθος!!!

Πότε ξέρεις λοιπόν ποιο είναι το σωστό; Μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για ένα ρίσκο ή βήμα που καλείσαι να πάρεις;

Μάλλον δεν είσαι απλά βασίζεσαι στο ένστικτο… Σ’αυτή τη δύναμη που σου δείχνει έστω και αχνά πως έτσι ίσως να είναι καλύτερα…

Μια μικρή μάχη είναι μόνο με τις σειρήνες του άγνωστου…Δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις παρακάτω…αλλά σε τραβάει!!!

Καλό ταξίδι λοιπόν και μη φοβάσαι!! Κάπου πιο κάτω είσαι εσύ!!

Πιο δυνατός πιο γεμάτος πιο ταξιδεμένος…

Μετά από ακόμη μια βαρετή και ανούσια μέρα στη δουλειά γύρισα σπίτι με απίστευτα χάλια διάθεση…Είπα θα το ξεπεράσω…Μάλλον από την δουλειά θα είναι.. Κάθισα, έβαλα μουσικούλα και περίμενα να χαμογελάσω ή έστω να ηρεμήσω…Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν έγινε και η διάθεση μάλλον χειροτερεύει.

Έτσι άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί και είπα να ξεσπάσω γράφοντας μερικές αράδες…

Έλεγα λοιπόν μια μέρα σ’ένα φίλο από μακριά πως αυτή η δίψα για κάνουμε τον εαυτό μας αισθητό στο γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο μόνο και μόνο για να νιώσουμε επιθυμητοί και ζωντανοί είναι τόσο μεγάλη και ενέχει τρομερά μεγάλες παγίδες.

Αρχικά μπορεί να μας καταστήσει έναντι στους υπόλοιπους, ψεύτες…

Πόσοι από μας μπροστά στην σειρήνα της κοινωνικής καταξίωσης δεν πιάσαμε τον εαυτό μας να προβάλει μια εικόνα τελείως ( ή και μερικώς, για να μη είμαι και απόλυτη) διαφορετική από αυτό που πραγματικά είμαστε;

Θα μου πείτε είναι αναγκαίο κακό ο συνυφασμός με κάποια κοινωνικά πρότυπα προκειμένου την ομαλή ένταξη μας στην κοινωνία.. Ναι όλοι παίζουμε έναν ρόλο σ’ αυτή την ζωή. Είναι κανόνας…

Στην προσωπική μας ζωή όμως;

Εγώ που κάθομαι αυτή τη στιγμή και τα λέω όλα αυτά δεν προσπαθώ να αναλύσω ένα φαινόμενο για το οποίο έχω δει, κατανοήσει και έχω καταλήξει ως προς την ορθότητα του.. Είμαι απλά ένας από αυτούς, που όλα αυτά έχω αρχίσει να τα αντιλαμβάνομαι στον ίδιο μου τον εαυτό και στους γύρω μου και μέρα με τη μέρα συνειδητοποιώ πόσο πιο δύσκολη είναι η δημιουργία σχέσεων…

Ανιδιοτέλεια στις σχέσεις μας δεν υπάρχει πλέον…Κι αυτοί που την κατέχουν, είτε θεωρούνται ρομαντικοί είτε ανήκουν στην μερίδα των ανθρώπων οι οποίοι στάθηκαν τυχεροί και βρέθηκαν (από μικρή ηλικία ίσως) με μια παρέα που άντεξε στον χρόνο και στου καθενός την προσωπική εξέλιξη. Οι υπόλοιποι έρχονται αντιμέτωποι με την προσπάθεια εύρεσης ενός φίλου…

Στα δικά μας χρόνια όπως ο καθένας θα έλεγε, η μάχη της επιβίωσης, μας έμαθε και αν θέλετε μας επέβαλε, να είμαστε πιο σκληροί και πιο αδιάλλακτοι…

Οι περισσότεροι άνθρωποι λόγω του γεγονότος ότι πληγώθηκαν από τις ενέργειες και τις συμπεριφορές κάποιων δυσκολεύονται να αφήσουν εύκολα να ξανακερδηθεί η εμπιστοσύνη τους.

Η απάντηση του ήταν η εξής:

Ένα σημαντικό πρόβλημα που τίθεται είναι η ανικανότητα (;) του ανθρώπου να καθοριστεί, και συνεπώς να υπάρξει, εν μέρει, έξω από κάποιο, οποιοδήποτε, κοινωνικό σύνολο. Φυσικά, προκειμένου να αποφύγω κάποια παρανόηση, δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι αυτό συνεπάγεται πως είμαστε πλήρως καθορισμένοι από τον κοινωνικό μας περίγυρο. Αν δεν θέλουμε να αναιρέσουμε την ίδια την ικανότητά μας να συζητάμε και την ελπίδα πως, ίσως, δεν πρόκειται απλά για τυχαίες λέξεις και προτάσεις δίχως νόημα, θα πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας ένα βαθμό ελευθερίας. Συνεπώς, αναγκαζόμαστε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας κάτι παραπάνω από ένα απλό συνωθήλευμα των γονιδίων μας και του περιβάλλοντός μας.

Αυτή η ελευθερία, ωστόσο, δεν είναι απόλυτη – ήτοι, σε μεγάλο βαθμό, αυτό που είμαστε είναι πράγματι μία αλληλεπίδραση αυτών των παραγόντων. Αλληλεπίδραση με κάτι, το οποίο, είτε πούμε ψυχή, είτε μυαλό, είτε απλά (και κάπως ωμά) κέντρο αποφάσεων, είναι αυτό στο οποίο έγκειται η ελευθερία μας, και το οποίο τελικά είμαστε εμείς. Δηλαδή, η μοναδικότητα του ατόμου (και ας δεχτούμε για τώρα ότι κάτι τέτοιο πράγματι υπάρχει) έγκειται όχι στη μοναδικότητα του συνδυασμού γονίδια-περιβάλλον, αλλά στο πώς αυτή η μεταξύ τους αλληλεπίδραση συμβαίνει.

Υπ’ αυτή την έννοια, είναι δυνατόν να βρούμε τον εαυτό μας μέσα στους ρόλους που παίζουμε στο κοινωνικό παιχνίδι, να αντιληφθούμε αυτόν ο οποίος κρύβεται πίσω από τις πολυάριθμες μάσκες που φορούμε ανάλογα με την περίσταση. Και αυτό ενδεχομένως μπορεί να μας λυτρώσει από την αίσθηση ότι ζούμε σε ένα ψέμα, ότι είμαστε και εμείς ψεύτες ανάμεσα σε ψεύτες. Το αν θα επιλέξουμε τελικά να ζούμε με βάση αυτό που στα αλήθεια είμαστε, ή αν θα επιλέξουμε να το αφήσουμε κρυμμένο (ίσως προκειμένου να το ανακαλύψει κάποιος ο οποίος θα μπει σε μία τέτοια διαδικασία, και συνεπώς θα φέρει μία παραπάνω αξίωση να ξέρει και για αυτό) είναι μάλλον δευτερεύον, αφού μέσω της αυτογνωσίας θα έχουμε τελικά επιτύχει κάτι που ήδη, σε αυτό το σημείο, φαντάζει σαν ένα μεγάλο βήμα: να μη λέμε ψέματα στον εαυτό μας.

Πόσο εύκολο θα ήταν λοιπόν να μπορέσουμε να φτάσουμε στο σημείο το οποίο πραγματικά είμαστε απόλυτα ειλικρινής με τους άλλους και φυσικά με τους εαυτού μας; Η Αυτογνωσία είναι η εμπειρική γνώση και η συνειδητή πρόσβαση σε άγνωστες μέχρι χθες περιοχές της σκέψης, των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς μας. Δεν είναι ούτε θεωρία, ούτε μια συνθήκη που μπορεί να την πετύχει κανείς μόνος του, με μικρή προσπάθεια, χωρίς οδηγούς, και κυρίως χωρίς ισχυρή επιθυμία, πρόθεση και σκληρή δουλειά με τον εαυτό του. Αντίθετα, είναι μια βιωματική διαδικασία που συνήθως απαιτεί δέσμευση στην επιθυμία μας να γνωρίσουμε καλύτερα και βαθύτερα τον «πυρήνα» του εαυτού μας, την πολυπλοκότητα του, τις αστείρευτες δυνάμεις και τις αφανείς αδυναμίες του…

Κι όταν φτάσουμε…τελικά πόσο ειλικρινείς θα μπορούμε ή θα θέλουμε να είμαστε με τους άλλους;

Εύα: Πως και αποφάσισες να έρθεις Θεσσαλονίκη;

Μιχάλης: Η δύσκολη απόφαση ήταν να μην μείνω Αθήνα.

Εύα: Τόσο δύσκολα θα ήταν μια βδομάδα μέσα στη ζεστασιά της οικογένειας και των υπολοίπων παρευρισκομένων συγγενών και μη;

Μιχάλης: Όχι ιδιαίτερα. Αλλά η παραμονή στη σταθερότητα είναι πάντα πιο καθησυχαστική από την αλλαγή.

Εύα: Η αλλαγή καμιά φορά όμως ενέχει και μεγάλες απογοητεύσεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μιχάλης: Μα αγαπητή μου, αυτό ακριβώς είναι που υπερισχύει στην ανθρώπινη σκέψη, όταν αυτή είναι βραχυπρόθεσμη. Και αυτός είναι ο λόγος που ο άνθρωπος αποφεύγει την αλλαγή στη ζωή του.

Εύα: Ισχύει όμως και σε αρκετές περιπτώσεις πολλοί άνθρωποι να θέλουν αλλαγές και μάλιστα να παίρνουν όλα τα απαιτούμενα ρίσκα και να κάνουν όλες τις ενέργειες για να αποκτήσουν το «κάτι παραπάνω» ΑΛΛΑ!!!! Πάντα ή σχεδόν πάντα αυτά που ανακαλύπτουν στο καινούργιο τους δρόμο δεν είναι παρά πολύ ενοχλητικές λακκούβες πού όχι μόνο είναι ενοχλητικές αλλά τους καθιστούν και ανίκανους να συνεχίσουν λόγω βλάβης στα «λάστιχα» και τα λοιπά ζωτικά ή και μηχανικά αμα θες όργανα τους… Έτσι ξανά πίσω αλλά αυτή τη φορά με περισσότερη μανία αποφυγής εναλλαγών.

Μιχάλης: Σύμφωνοι. Τι είναι όμως αυτό που τους ωθεί στην αλλαγή την πρώτη φορά;

Εύα: Η αλλαγή στη ζωή σου άρα και συνεπώς και στον ίδιο σου τον εαυτό επέρχεται από το γεγονός ότι όντας «φυσιολογικός» άνθρωπος το πιο βασικό είναι να ελπίζεις στην προσωπική σου εξέλιξη…Όταν λοιπόν έχεις καταφέρει να αποκτήσεις και υλικά αλλά και πνευματικά αυτά που εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή φυσικά, θέλεις τότε πλέον τελματώνεις. Άρα το επόμενο βήμα θα είναι λογικά στην ώθηση για μια αλλαγή κατάστασης…Βέβαια αυτό είναι γενικό αλλά νομίζω ότι από εδώ ξεκινάμε αν συμφωνείς!

Μιχάλης: Αλλά αυτό δεν μπορεί να σταθεί λογικά.

Εύα: Συμφωνώ απόλυτα και όντως εγώ η ίδια φαινομενικά αναίρεσα αυτό που είπα προηγουμένως.. Λοιπόν… Υπάρχει η βασική ανάγκη για εξέλιξη αυτή που ανέφερα δηλαδή πιο πάνω (εκτός φυσικά από υπεράριθμες περιπτώσεις ηλιθίων οι οποίοι βέβαια είναι και αήττητοι άρα τζάμπα μαλακιζόμαστε!!! και οποίοι δεν έχουν αγγίξει καν την έννοια της εξέλιξης ) και υπάρχει και η ανάγκη του inner upgrade το οποίο ανάλογα με το επίπεδο εμπειριών και «γνώσεων» παίρνει θέση και σε οδηγεί…

Βέβαια σε κάθε άνθρωπο η συχνότητα των αλλαγών ποικίλει και αυτό γιατί πρωτοστατούν τόσο οι ψυχολογικοί παράγοντες, όσο και η δυνατότητα του ατόμου να προβεί σε τέτοιες ενέργειες.. Εγώ αυτό που ήθελα ίσως να σου θέσω προς απάντηση είναι ποιοι παράγοντες συντελούν τελικά και γίνεται αυτή η αποτυχημένη έκβαση της προσπάθειας που ανέφερα παραπάνω αγαπητέ Μιχάλη!

Μιχάλης: Έχω την αίσθηση πως είναι μάλλον δύσκολο να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα σχετικά με αυτό ακόμα. Διότι, πώς μπορούμε να ξέρουμε που έγκειται το λάθος σε μία τέτοια προσπάθεια, αν δεν γνωρίζουμε πρωτύτερα πώς θα ήταν μία ορθή προσπάθεια αλλαγής; Και πρώτα-πρώτα: Προκειμένου να αλλάξω, χρειάζομαι ένα κίνητρο. Ή όχι;

Εύα: Κίνητρο υπάρχει από τη φύση του σε τέτοιες περιπτώσεις…εεεε???

Μιχάλης: Ας το δεχτώ αυτό προσωρινά. Αν όμως υποθέσουμε ότι τα θέλω και τα έχω μου (ή αντίστοιχα, τα δεν θέλω και τα δεν έχω μου) ταυτίζονται, τότε τι λόγο έχω να αλλάξω; Διαισθητικά τουλάχιστον, θα έλεγα πώς αλλάζω κάτι, όταν αυτό δεν μου αρέσει, ή έστω όταν δεν με ικανοποιεί. Αν πάλι, αυτό το τελευταίο ισχύει, τότε δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι η τάση για αλλαγή είναι φυσική υπ’ αυτή την έννοια.

Εύα: Αυτό αποκλείεται να συμβαίνει όσο βρίσκεσαι ακόμα στην πορεία της ζωής σου και δεν υπάρχει περίπτωση να μην υφίσταται η τάση για εναλλαγή μόνο και μόνο επειδή υπάρχει και μια διαφορετική εικόνα κάθε μέρα που θα σου αποκαλύψει ένα καινούργιο κι αν όχι καινούργιο πιο έντονο συναίσθημα…

Μιχάλης: Σύμφωνοι, καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από νέες εμπειρίες. Ωστόσο, δεν είναι για εμένα προφανές ότι αυτό αποτελεί έναυσμα για κάποια (από εμάς προκαλούμενη) μεταβολή. Εξ΄ άλλου, συχνά συμβαίνει μία νέα εμπειρία να μην την ενσωματώνουμε ως τέτοια, δηλαδή είτε να αδυνατούμε είτε να αρνούμαστε να την αντιληφθούμε. Μήπως λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν κλειδωθεί σε ένα (για αυτούς) στατικό κόσμο;

Εύα: Φυσικά και μπορούμε να μην την δεχόμαστε ή και να την ενσωματώνουμε.. Αν δεν το κάναμε αυτό πολύ απλά θα έπρεπε να λήξουμε την κουβέντα περί εξέλιξης….

Απλά έχοντας ένα level που βέβαια έχει την σχετική του αξία κατά εμάς είναι λογικό εικόνες και συναισθήματα που ήδη τα έχουμε βιώσει αντιληφθεί και τελικώς «ξεπεράσει» να μην τα δεχόμαστε και τελικώς να αποτελούν κίνητρο για εμάς.. Είναι λίγο εγωιστική για μένα η τοποθέτηση σου. Άμα ακούσω μετά από Weckl όπως λέει κι ο Αλεξ τον ντράμερ μεταλά φίλο μου, δεν θα μου κάνει απολύτως τίποτα κι ας μου προσδώσει εκείνη τη στιγμή το συναίσθημα (όποιο) που θα μου προκαλέσει η μουσική!!! Αν παραμείνω εκεί μπορεί στην τελική να σταματήσω να ακούω και μουσική!!!!

Μιχάλης: Συνεπώς, μέσα από αυτά θα φαινόταν ότι η ευτυχία είναι αδύνατη.

Εύα: Κυνικά μιλώντας ναι!

Μιχάλης: Καλώς. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να τροποποιήσουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία: από μία κατάσταση στην οποία κάποιο (πεπερασμένο) ον χαρακτηρίζεται από απόλυτη και αναγκαία ταύτιση των πόθων και αναγκών του με την πραγματικότητά του, σε μία (αδύνατη, άρα ουτοπική) κατάσταση επίτευξης του τέλειου (με την έννοια του τέλους, του απώτερου σκοπού) . Εξηγούμαι: Αν λοιπόν, ο (εκάστοτε) Weckl είναι πράγματι όχι μόνο ο καλύτερος drummer, αλλά και ένας που στο παίξιμό του ενσωματώνει όλο αυτό που μπορεί να είναι ένας drummer, και τύχει να τον ακούσω να παίζει, τότε πράγματι δεν θα έχω λόγο να ξανακούσω κάποιον άλλο drummer. Αντίστοιχα για κάθε άλλο πράγμα στη ζωή – το καλύτερο φαγητό, sex, κτλ. Και, τελικά, αν βιώσω την απόλυτη Αλήθεια, δεν έχω κανένα σκοπό να αλλάξω κάτι (διότι, όπως είναι μέχρι τώρα αυτονόητο, δεν θα είχε νόημα μία περαιτέρω αλλαγή, αφού αυτή απλά θα μας απομάκρυνε από την απόλυτη ευτυχία, ή το πολύ-πολύ δεν θα άλλαζε κάτι επί της ουσίας), οπότε είμαι και ευτυχισμένος. Ευτυχία = στάση, λοιπόν. Και επειδή δεχτήκαμε ότι αυτή η κατάσταση είναι ενδογενώς ουτοπική (άρα μη επιτεύξιμη), αυτό που μας μένει ως πεπερασμένα όντα είναι να τείνουμε συνεχώς προς αυτήν, φυσικά, δίχως την ψευδαίσθηση ότι κάποτε θα φτάσουμε εκεί. Έτσι, λίγο-πολύ, θεμελιώνεις τη θέση σου, ή όχι ακριβώς;

Εύα: Πόσες φορές έχεις ερωτευτεί??????

Μιχάλης: Λυπάμαι, αλλά δεν μου έχει συμβεί ακόμα κάτι τέτοιο (παρόλο που δέχομαι ότι κάτι τέτοιο είναι, φυσικά, δυνατόν). Εσύ;

Εύα: Ρε παιδί μου, ο έρωτας κάθε φορά που τον νιώθεις (και δεν θα μπω σε βαθύτερα ζητήματα όπως το αν στην πραγματικότητα υπάρχει και τι είναι ή ακόμα και το ότι στην ουσία όπως λένε είναι αυτό που εμέις ορίζουμε άρα ερωτευόμαστε αυτό που εμείς βλέπουμε όχι αυτό που είναι κτλ κτλ) είναι σαν να έχεις βρεί κάτι το υπέρτατο…Αναπνέεις και ζεις κάθε μέρα αισθανόμενος ότι αυτό που έχεις είναι ο εκάστοτε όπως λες Weckl… Παρ’όλα αυτά κάποια στιγμή αυτό παύει να ισχύει διότι πολύ απλά η εξέλιξη και των δύο παρέκκλινε είτε αριστερά είτε δεξιά στον δρόμο…’Άρα ο Weckl είναι τώρα και για να συνεχίσει να είναι σημαίνει ότι ακόμα αυτό που παίρνεις σε φτιάχνει να στο πω έτσι…ξέρεις καμιά φορά είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι…Ανακαλύπτω κάτι καινούργιο αλλά θέλω και τον χρόνο μου να το επεξεργαστώ και μετά να το απολαύσω…Έπειτα θα βγει ένας νέος Weckl, μια νέα Μαρία Παλάμη αλλά μπορεί να βγει και ο Ζαμπέτας!!!! Απλά βγήκε γιατί τώρα είχες την ικανότητα να τον καταλάβεις ή να τον νιώσεις άμα θέλεις! Στασιμότητα παρόλα αυτά μπορεί να υπάρξει, αλλά καθαρά εν γνώσει σου και ας μην θέλεις να το παραδεχτείς…Απλά το εύρος νομίζω αλλάζει και η «υλική σύσταση» της κάθε «νέας εμπειρίας» για τον καθένα…

Μιχάλης: Εντάξει. Τότε νιώθω αναγκασμένος να σε ρωτήσω κάτι ακόμα, αν δηλαδή ο έρωτας είναι τέλειος, ή αν απλά τον βιώνουμε ως τέτοιο.

Εύα: Αν τον βιώνουμε ως τέτοιο τότε είναι!!

Μιχάλης: Όμως υπάρχουν και πράγματα που τα βιώνουμε διαφορετικά από ότι είναι, δηλαδή σφάλουμε στην κρίση μας ως προς αυτά… π.χ. αν και οι ράγες του τραίνου φαίνεται να ενώνονται στον ορίζοντα, αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Τότε ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω πως το εννοείς αυτό… εκτός και αν εννοείς ότι, ακριβώς επειδή το είναι του έρωτα (όπως τον έχουμε ορίσει) ταυτίζεται με το βιώνειν, τότε αυτός είναι όπως ακριβώς μας φαίνεται. Αλλά δεν υπάρχει η πιθανότητα να νομίζουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι, ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαστε;

Εύα: Ναι έτσι το εννοώ…Όσο αφορά το τι νομίζουμε και τι τελικά είμαστε ειλικρινά δεν ξέρω αν έχω μια απάντηση όπου μπορεί να σε ικανοποιήσει…Αλλά νομίζω πως μπορεί να συμβεί.. Μάλλον υποβόσκει μια λανθάνουσα κατάσταση μη αντιληπτή από εμάς αλλά η οποία ταυτόχρονα δεν γίνεται αντιληπτή λόγω του γεγονότος ότι νιώθουμε το συναίσθημα…Ξέρεις έχουν βγει κατασκευάσματα που είναι μόνο μυρωδιές και μπορούν ακόμα και τα σκατά να τα κάνουν φράουλες…Άρα και τι έγινε;;; Εσύ νιώθεις ερωτευμένος; Ούτως ή άλλως το παιχνίδι πάντα με τον εαυτό σου θα παίζεται…!!!

Μιχάλης: Χα! Αν είναι όμως έτσι, τότε μου φαίνεται ότι οι λόγοι μας μάς κοροϊδεύουν, και βρήκαν μόνοι τους την απάντηση στα ερωτήματά μας. Διότι αν δεχτούμε ότι το συναίσθημα δεν είναι άξιο εμπιστοσύνης (όπως και θεωρώ ότι ισχύει), τότε δεν μπορούμε να βασίσουμε οποιαδήποτε πράξη σε αυτό. Και επιπλέον, νομίζω ότι άθελά μας πέσαμε και πάνω στην απάντηση στο αρχικό σου ερώτημα: «ποιοι παράγοντες συντελούν τελικά και γίνεται αυτή η αποτυχημένη έκβαση της προσπάθειας εξέλιξης;». Ιδού: δεν μπορούμε να βασίζουμε οποιαδήποτε προσπάθεια εξέλιξης στο συναίσθημα διότι α) αυτό είναι συχνά σφαλερό, συνεπώς μπορεί να μας οδηγεί σε λανθασμένη κατεύθυνση, β) είναι συνεχώς (και ενδογενώς) μεταβαλλόμενο, είτε κάνουμε εμείς κάτι συνειδητά είτε όχι γ) είναι μη αξιολογήσιμο / ιεραρχούμενο, αφού όλα τα συναισθήματα (όπως δέχτηκες νωρίτερα) μας δίνουν κάτι. Συνεπώς, μήπως έχει έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε το ερώτημα, «τι είναι τελικά αυτό στο οποίο μπορεί να βασιστεί κάθε προσπάθεια μας για εξέλιξη»;

Εύα: Είναι νομίζω ενδόμυχα όλα και περικλείουν και το συναίσθημα. Τελικά καθώς λέμε όλα αυτά νομίζω πως αυτό που τελικά ισχύει είναι πως όταν αποτυγχάνει κάτι έχει γίνει γιατί πολύ απλά δεν καταφέραμε να δούμε, αντιληφθούμε και μπορεί και να μην μας βόλευε να πάρουμε τον δρόμο που πραγματικά θα μας οδηγήσει στη σωστή και επιθυμητή για την εξέλιξη μας κατάσταση…Μπορεί απλά να φτάσουμε κάπου γιατί στον δρόμο μας φόβισε κάτι…γιατί εξέλιξη σημαίνει και ταυτόχρονα θυσία μιας πάγιας κατάστασης που μας κρατούσε ασφαλείς.

Μιχάλης: Και τι είναι όμως αυτό το οποίο αντικειμενικά καθορίζει τη «σωστή και επιθυμητή για την εξέλιξη μας κατάσταση»; Και στο κάτω-κάτω, τι είναι αυτό το οποίο αντικειμενικά καθορίζει ποια είναι η ορθή κατεύθυνση της εξέλιξής μας;

Από χέρι σε χέρι διαδόθηκε ο δίσκος των Nouvelle Vague στην Ελλάδα, αφού καμία δισκογραφική εταιρία δεν θεώρησε ότι υπήρχε λόγος να τον κυκλοφορήσει. Έτσι όλοι άρχισαν να αναρωτιούνται «μα ποιος διασκεύασε το Guns of Brixton έτσι;» και «ποια είναι αυτή που λέει θεϊκά το love will tear us apart;». Σιγά-σιγά το όνομα τους άρχισε να «παίζει» με μανία στα μικρά στέκια του κέντρου και στις εναλλακτικές συχνότητες του ραδιοφώνου. Η ατάκα επαναλαμβανόταν με ρυθμούς πολυβόλου:

"..«Τους λένε Nouvelle Vague και είναι Γάλλοι». Ξεκίνησαν από το Παρίσι, αλλά η χάρη τους ξεπέρασε κατά πολύ τα σύνορα της Γαλλίας. Ο Μarc Collin και ο Οlivier Libaux είναι δύο από τους πλέον πολυπράγμονες μουσικούς - παραγωγούς της γαλλικής σκηνής τα τελευταία δέκα χρόνια (με δισκογραφία σε έγκυρα labels, όπως F Communications, Output, Nave κτλ). Όταν οι πορείες τους κατέληξαν σε ένα κοινό σημείο αποφάσισαν να φτιάξουν ένα δημιουργικό και εκλεκτικό σχήμα, με στόχο να τιμήσουν τα εφηβικά ακούσματά τους. Έχοντας μεγαλώσει με τα περίφημα new wave συγκροτήματα της περιόδου 1977-1984, oι δύο μουσικοί επέλεξαν να διασκευάσουν διαχρονικές συνθέσεις punk, post punk από new wave groups, όπως Joy Division, Clash, Dead Kennedys, XTC, Cure, Tuxedomoon, Depeche Mode, Public Image Limited, Undertones, Josef K κ.α. Επειδή όμως τα συγκεκριμένα τραγούδια δεν θα είχε κανένα νόημα να διασκευαστούν με ανάλογες ενορχηστρώσεις, οι Nouvelle Vague αποφάσισαν να κρατήσουν τον μελωδικό πυρήνα κάθε σύνθεσης και να επανεκτελέσουν τα πάντα εξ αρχής, χρησιμοποιώντας, λιτές, ακουστικές ενορχηστρώσεις που παραπέμπουν στην τεχνοτροπία της bossa nova, της jazz της δεκαετίας του 50 και την pop των 60s. Στην συνέχεια έψαξαν και βρήκαν οκτώ τραγουδίστριες (έξι Γαλλίδες, μια Βραζιλιάνα και μια Νεουορκέζα) οι οποίες όμως εκτός από υπέροχες φωνές έπρεπε να πληρούν μια βασική προϋπόθεση. Να μην έχουν ακούσει ποτέ τα τραγούδια που θα ερμήνευαν, ακριβώς για να μην επηρεαστούν από το πρωτότυπο, ούτε στο ελάχιστο. Ο δίσκος δημιούργησε τεράστια αίσθηση σε όλο τον κόσμο, αφού τα κομμάτια είναι σαν να ξαναφτιάχτηκαν από την αρχή. Μοιάζει πραγματικά απίστευτο το πώς μεταμορφώνεται ο punk παιάνας των Clash, «Guns Of Brixton», με τις απαλές ακουστικές κιθάρες ή πως ο απόλυτος ερωτικός ύμνος των Joy Division- Love Will tear Us Apart, αναγκάζει κάθε φορά τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς να απαντάνε σε εκατοντάδες τηλεφωνήματα ακροατών που απαιτούν να μάθουν «ποιοι διασκευάζουν τόσο όμορφα αυτό το τραγούδι». Απ' την άλλη το Ι Just Can't Get Enough, των Depeche Mode σερβίρεται εκ νέου αναδεικνύοντας την ανέμελη δυναμική του, ενώ ακόμα και ο Martin L. Gore θα παραδεχόταν ότι η δική του εκτέλεση στο In a Manner of Speaking των Tuxedomoon δεν είναι τόσο ανατρεπτική και ταυτόχρονα τόσο απολαυστική! Tα τελευταία δύο χρόνια έχουν περιοδεύσει σε όλο τον κόσμο (από Σκανδιναβία μέχρι Τελ Αβίβ και από Τουρκία μέχρι Μεξικό), ενώ έχουν εμφανιστεί μαζί και με τους Dead Can Dance στο Hollywood Bowl του Los Angeles. Έχουν καταφέρει να κερδίσουν το κοινό και των μεγάλων φεστιβάλ (Big Chill, Primavera, Glastonbury, Overground) και των μικρών clubs (Jazz Cafe, Blue Note)..."

Αδιαμφισβητητα πρόκειται για ένα απο τα καλύτερα συγκροτήματα που κατάφεραν με τόσο πρωτοποριακό τρόπο να διασκευάσουν τραγούδια που έχουν τόσο πολύ αγαπηθεί απο χιλιάδες ανθρώπους, δινοντάς τους μια νέα διάσταση το ίδιο ανεπανάληπτη...

Το αποδείξανε περίτρανα στην συναυλία τους τον Δεκέμβρη...

Πηγή: http://www.i-ticket.gr/ κ http://www.nouvellesvagues.com/