Συνεχίζοντας την όμορφη συνεργασία με την σοπράνο Κατερίνα Οικονόμου, περνάμε σε ένα διήγημα που έγραψα το 2010, με τίτλο "Η θαλασσινή ηλιαχτίδα".

Από την συλλογή "Ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά", ένα σύνολο ταξιδιών στην Χώρα της Φαντασίας που ξεκίνησε το μακρινό 2003, μια περιπλάνηση η οποία συνεχίζεται και τελειωμό δεν έχει...!

Εύχομαι να σας αρέσει, εύχομαι να σας κάνει να ταξιδέψετε κι εσείς στην φαντασία σας, να γεμίσετε συναισθήματα, να δείτε θαύματα και να χτίσετε τα δικά σας!

Με φιλικούς χαιρετισμούς, 

Ευγένιος Αστέρις

Συνεχίζοντας την όμορφη συνεργασία με την σοπράνο Κατερίνα Οικονόμου, περνάμε σε ένα διήγημα που έγραψα τα Χριστούγεννα του 2014, με τίτλο "Ο γλάρος των Χριστουγέννων".

Από την συλλογή "Ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά", ένα σύνολο ταξιδιών στην Χώρα της Φαντασίας που ξεκίνησα το μακρινό 2003, μια περιπλάνηση η οποία συνεχίζεται και τελειωμό δεν έχει...!

Εύχομαι να σας αρέσει, εύχομαι να σας κάνει να ταξιδέψετε κι εσείς στην φαντασία σας, να γεμίσετε συναισθήματα, να δείτε θαύματα και να χτίσετε τα δικά σας!

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Ευγένιος Αστέρις

Μια όμορφη συνεργασία με την σοπράνο Κατερίνα Οικονόμου ξεκίνησε προσφάτως. 

Πρώτος καρπός: Η γόμα και το μολύβι, ένα διήγημα γραμμένο το 2018.

Εύχομαι να σας αρέσει!

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Ευγένιος Αστέρις

ή

"Οι πατρικές ευθύνες"

Πλήρωσα και το αγόρασα, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Μου το πούλησε ένας ασυνείδητος έμπορος ζωής, δίχως να νοιαστεί αν θα το φρόντιζα, αν θα το αγαπούσα, αν θα το προστάτευα από το κρύο και τους ανέμους. Αν ήμουν κατάλληλος ή έτοιμος να γίνω «πατέρας ενός δέντρου».

«Πότιζέ το κάπου κάπου.», μου πέταξε καθώς έφευγα. «Και βάλτο στον ήλιο.»

Κι εγώ, χαρούμενος και τρισευτυχισμένος με το νέο μου απόκτημα, γύρισα σπίτι και άρχισα να το κανακεύω και να το θαυμάζω. Τις πρώτες ημέρες το είχα συνεχώς στο νου μου, ξυπνούσα και έβγαινα αμέσως στο μπαλκόνι να το δω, να το ποτίσω, να το μετακινήσω προς  το σημείο με το περισσότερο φως, ξεχνώντας μέσα στον ενθουσιασμό μου πως ο ήλιος κινείται και πως είναι μάταιο να προσπαθείς να τον ακολουθήσεις.

Το καημένο το δεντράκι τα ανεχόταν όλα καρτερικά, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, καθώς - αφελώς σκεφτόμενος - δεν το είδα ποτέ να διαμαρτύρεται. Μα μήπως ήμουν και συνέχεια μαζί του; Αλίμονο, τα πρωινά έφευγα νωρίς και περνούσα όλη την μέρα μου στην δουλειά, με ένα σωρό άλλες έγνοιες και σκοτούρες. Κι όταν γυρνούσα τα απογεύματα, είχε ήδη νυχτώσει και - κατάκοπος καθώς ήμουν, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το χαμόγελο από την θλίψη.

Μήπως κάποια στιγμή έπαψα να το αγαπώ; Το σίγουρο είναι πως έπαψα να το σκέφτομαι, το ξέχασα για εβδομάδες απότιστο, μέχρι που κάποιος με ρώτησε πως τα πάω με το δεντράκι μου και τότε έτρεξα τρομαγμένος να το δω. Στεκόταν ακόμα στην θέση του, μα τα τέσσερα λεμονάκια με τα οποία ήταν κάποτε στολισμένο είχαν σκορπίσει στο μπαλκόνι.

Όσο κι αν κατηγόρησα τον δυνατό άνεμο και τις καιρικές συνθήκες, μέσα μου το ξέρω πως το φταίξιμο είναι δικό μου. Ήμουν υπεύθυνος γι’ αυτό το δεντράκι, ήταν καθήκον μου να το προστατεύσω από την σκληρότητα της φύσης, ήταν χρέος μου να αφουγκραστώ τα παραπονεμένα του τραγούδια τις νύχτες και να διακρίνω τις πικραμένες του ματιές τα πρωινά.

Και τώρα, απέμεινα μαζί του, το φροντίζω διπλά και τριπλά απ’ όσο συνήθιζα στις αρχές, κι ας είναι πλέον τέσσερις φορές λιγότερο όμορφο και φανταχτερό απ’ όταν το πρωτογνώρισα. Είμαι ακόμα υπεύθυνος για το δεντράκι, οι «πατρικές ευθύνες» δεν σταματούν εξαιτίας ενός μικρού ατυχήματος. Αντίθετα, πολλαπλασιάζονται, μα ευτυχώς κυριαρχεί πάντα η ελπίδα πως η επόμενη ημέρα θα είναι καλύτερη…

Ίσως να έχετε δει στα πεζοδρόμια κάτι στενές κίτρινες λωρίδες, με μια ξεχωριστή, ανάγλυφη υφή, η οποία δίνει μια παράξενη αίσθηση στο πέλμα. Ίσως να έχετε προσέξει ακόμη πως στο τέλος του πεζοδρομίου η λωρίδα αυτή αλλάζει και γεμίζει με μικρούς σβώλους, που επίσης ανιχνεύουμε ως κάτι το παράξενο.

Ομολογώ πως ποτέ μου δεν αναρωτήθηκα σοβαρά για ποιον λόγο υπάρχουν αυτές οι λωρίδες στα πεζοδρόμια. Τις θεωρούσα απλά διακοσμητικά στοιχεία και κάποιες φορές μάλιστα τις έβρισκα και ενοχλητικές, ειδικά όταν κουβαλούσα κάποια βαλίτσα ή όταν έδενα το ποδήλατό μου σε κάποιο δέντρο.

Σχετικά πρόσφατα όμως έμαθα την αλήθεια: αυτές οι λωρίδες είναι οδηγοί για τους τυφλούς. Από την αίσθηση στο πέλμα, μπορούν να καταλαβαίνουν πότε βρίσκονται σε πεζοδρόμιο και πότε τελειώνει ή αρχίζει το πεζοδρόμιο, ώστε να κινούνται με μεγαλύτερη ασφάλεια. Τι ιδιοφυής λύση! Και ακόμα, πόσο απλή! Ξοδεύουμε ίσως εκατομμύρια στις νέες τεχνολογίες, μα ίσως τελικά να μην βλάπτει να σκεφτόμαστε και λίγο πιο απλά ορισμένες φορές. Αρκεί να φέρνουμε στο κέντρο τον άνθρωπο...

Ωστόσο, η γνώση αυτής της αλήθειας μας οδηγεί σε ένα σωρό ακόμα σκέψεις.  Βλέποντας στα πεζοδρόμια, ακριβώς πάνω σ’ αυτές τις λωρίδες, μηχανάκια, αυτοκίνητα, ποδήλατα, ακόμα και στάσεις αστικού λεωφορείου, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί ως πότε ο άνθρωπος θα παριστάνει τον τυφλό στους τυφλούς, ως πότε θα κρύβεται πίσω από φτηνές δικαιολογίες, ως πότε θα καταργεί μόνος του την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που με τόσο κόπο προσπαθούν ακόμα να διασώσουν ορισμένοι ρομαντικοί αιθεροβάμονες...

Μέσα σ’ αυτήν την τρελή καθημερινότητα, όπου όλα εξελίσσονται απίστευτα γρήγορα, το να έχεις χόμπυ μοιάζει μάλλον με περιττή πολυτέλεια. Γιατί να βάλεις στο πρόγραμμά σου κάτι που δεν σε ωφελεί άμεσα; Πολλές φορές λες ότι δεν βρίσκεις χρόνο, άλλες ότι δεν αισθάνεσαι καλά, άλλες ότι σου έτυχε κάτι ξαφνικό. Χίλιες δυο δικαιολογίες προς το μόνο πρόσωπο από το οποίο δεν θα έπρεπε να κρύβεσαι: εσένα.

Κάποιες φορές αναγκάζεσαι να τα ξεκινήσεις πάλι με το ζόρι, όπως μπορεί να συμβεί για παράδειγμα με την γυμναστική που στην συστήνει ο ορθοπεδικός για να ξαναβρείς την φόρμα σου (όπως συνέβη σε μένα σήμερα). Μόνο που τότε το χόμπυ παύει να είναι χόμπυ και θυμίζει περισσότερο θεραπευτική αγωγή παρά ψυχαγωγία. Το σημαντικότερο τότε είναι να μετατρέψεις την «θεραπεία» σε «χαρά».

Το πρόβλημα είναι πως υπάρχουν χόμπυ για τα οποία κανένας αληθινός γιατρός δεν θα σου πει ποτέ να ασχοληθείς ξανά μαζί τους. Αν όμως υπήρχε ένας γιατρός των χόμπυ, σίγουρα θα μπορούσε να σου πει «Ξέρεις, πρέπει να παίξεις ξανά κιθάρα» ή «Λυπάμαι που το λέω, αλλά πρέπει να αρχίσεις και πάλι να ζωγραφίζεις πριν να είναι πολύ αργά». Και τότε θα ακολουθούσες αναγκαστικά την συμβουλή του. Ίσως να γκρίνιαζες και λίγο αλλά θα την ακολουθούσες.

Μην περιμένεις ωστόσο να χτυπήσει μέσα σου το καμπανάκι αυτού του γιατρού για να ξεκινήσεις ξανά αυτό που άφησες μισό. Μην επιτρέψεις την επανεμφάνιση ενός χόμπυ ως θεραπευτική αγωγή. Έχεις πάντα καιρό να ξαναβρείς την χαμένη χαρά της δημιουργίας!

Διάλεξε το σημείο χωρίς να το πολυσκεφτεί. Κάποιο χωρίς πολύ κόσμο, ίσα ίσα για να είναι πιο άνετα. Στο κάτω κάτω, τι σημασία είχε; Με τέτοια ζέστη ούτε που τον ένοιαζε που θα έστηνε την ομπρέλα του. Άπλωσε την λιτή πραμάτεια του –ψάθα, σακίδιο, καπέλο- γδύθηκε, παστώθηκε με την αντηλιακή κρέμα. Πράξεις μηχανικές, καθαρά από μια παλιά συνήθεια που κανείς δεν γνωρίζει ποιος την πρωτοκαθιέρωσε.

Προχώρησε αργά αργά μέχρι το πρώτο κύμα. Το νερό ήταν κρύο, η διαφορά θερμοκρασίας αισθητή. Πήρε μια βαθιά ανάσα, αφέθηκε ελεύθερος και έπειτα... πετούσε... Ναι, πετούσε! Μέσα σε έναν παράξενο, νοτισμένο αιθέρα που έγλυφε με μικρά αρμυρά χάδια όλο του το σώμα... Λες και το σώμα του ήταν ξαφνικά ανάλαφρο σαν πούπουλο, υποβασταζόμενο από δυνατά φτερά που του χάρισε κάποιος αόρατος Δαίδαλος κι αυτός σαν άλλος Ίκαρος τα χρησιμοποιούσε ενθουσιασμένος με την προοπτική ενός εναέριου ταξιδιού.

Έκανε μια δοκιμαστική πτήση για να δει τις δυνατότητές του. Είχε πλήρη ελευθερία κινήσεων με μικρό κόπο. Μπορούσε να κινηθεί προς όποια κατεύθυνση ήθελε, να επιταχύνει, να επιβραδύνει, να παραμένει σε ένα σταθερό σημείο. Μπορούσε να κερδίζει και να χάνει ύψος από την στεριά –τον βυθό- ανά πάσα στιγμή, με μερικές απλωτές προς την μια ή την άλλη πλευρά.

Κοίταξε ψηλά τον ουρανό. Γαλανός όπως και πριν, γεμάτος με γλάρους που χαμογελούσαν με τα καμώματά του. Ένας από αυτούς ήρθε κοντά του και έκανε μαζί του μερικούς γύρους, μέχρι που τον χαιρέτισε με ένα δυνατό φτερούγισμα. Κάπου –ίσως όμως και να του φάνηκε μόνο, νόμισε πως αναγνώρισε το βλέμμα του γλάρου Ιωνάθαν.

Ήταν κάτι πραγματικά μαγικό, σαν ένα ανέλπιστο δώρο για την αρχή των διακοπών του. Ό,τι έπρεπε για να ξεχάσει τις σκοτούρες και τις έννοιες της δουλειάς του. Πετούσε και πετούσε δίχως σταματημό, σαν παιδί που δεν χορταίνει το νέο του παιχνίδι, μέχρι που σουρούπωσε, οπότε και προσγειώθηκε απαλά στα ρηχά νερά της παραλίας.

Ο ήλιος έδυσε, οι τελευταίοι παραθεριστές φύγαν. Μαζί τους και ο Ίκαρος, ψημένος ίσως από τον ήλιο μα με τα φτερά του έτοιμα να ανοίξουν ξανά με την πρώτη ευκαιρία...

Τις ώρες της μελαγχολίας μου, μου έρχονται στο νου ένα σωρό δυσάρεστες και πεσιμιστικές ιδέες. Σκέφτομαι λόγου χάρη πως η ζωή είναι μια δίχως νόημα διαδρομή και κάθε μέρα πρέπει να φάμε για να ζήσουμε, ώστε να μπορέσουμε να φάμε και την επόμενη, φτιάχνοντας έτσι έναν άχρηστο κύκλο από ακόμη πιο άχρηστα και ανούσια φαγοπότια.

Ευτυχώς αυτές οι σκέψεις ανατρέπονται από την ίδια τη ζωή και αυτό με κάνει ξανά ευτυχισμένο. Μου αρέσουν πολύ τα γεύματα όπου μαζεύεται ολόκληρη η οικογένεια, τέσσερις ψυχές που χαιρόμαστε μια υπέροχη κυριακάτικη μέρα. Κι αυτά δεν είναι πραγματικά καθόλου ανούσια, ίσα ίσα μάλιστα!

Για την μητέρα-μαγείρισσα, η διαδικασία ξεκινάει από πολύ νωρίς, καθώς πρέπει να ετοιμάσει το γεύμα. Βγάζει λοιπόν τις κατσαρόλες της και τα ταψιά της, καθαρίζει τις κουτάλες της, σηκώνει τα μανίκια και ρίχνεται με τα μούτρα στη δουλειά. Εκείνες τις ώρες σκέφτεσαι πως καλύτερα να μην είσαι μπροστά της, γιατί θα την δυσκολέψεις. Όμως αναγκαστικά ξυπνάς και πηγαίνεις στην κουζίνα να την καλημερίσεις. Και με πόσο μεγάλο χαμόγελο σε υποδέχεται τότε, παρά την κούραση και τις σκοτούρες του μαγειρέματος! Και πως γίνεται πάντα, να σου ετοιμάζει ένα πεντανόστιμο πρωινό χωρίς να μένει πίσω το μαγείρεμα!

Και επειδή η ζωή είναι πάντα απρόβλεπτη και έτσι γίνεται και πιο πικάντικη άλλωστε, όλο και κάποιο υλικό θα έχει ξεφύγει από τα πέντε αόρατα ζευγάρια χέρια που χάρισε απλόχερα ο Θεός σε κάθε μητέρα. Κι έτσι, αφού καβγαδίσεις λίγο με τον αδερφό σου, ντύνεσαι και φεύγεις για το σούπερ μάρκετ. Έχουν και τα ψώνια την χάρη τους άλλωστε. Ακόμα και όταν πας στο ταμείο κρατώντας ένα μικρό λεμόνι με την τιμή κολλημένη πάνω του και όλοι σε κοιτάνε περίεργα... Δεν είναι όμορφες κάτι τέτοιες στιγμές;

Κι όταν τελικά φτάσει η ώρα του φαγητού, η μητέρα μας ξελαρυγγιάζεται να μας φωνάζει να έρθουμε στο τραπέζι. Η καημενούλα... Αυτή έχει φυσικά το δίκιο της γιατί τόσους κόπους έκανε. Μα εμείς εκείνοι την ώρα είμαστε απασχολημένοι σε δήθεν σοβαρές εργασίες, λες και πραγματικά υπάρχει κάτι πιο σοβαρό από την οικογένεια μαζεμένη. Κι όταν τελικά έρχεται και μας τραβάει με το ζόρι, πάλι όμορφα είναι γιατί μας θυμίζει σκηνές από κόμικς. Κι εκείνος ο συνωστισμός στο μπάνιο για το ποιος θα πλύνει πρώτος τα χέρια του...!

Κι έπειτα, την ώρα του φαγητού, ο πατέρας γεμίζει τα ποτήρια μας με κρασί και λέει «στην υγειά μας» και τσουγγρίζουμε και αυτό μας κάνει να νιώθουμε πιο οικογένεια. Πόσα νέα ανταλλάσσουμε τότε! Και πόσες κουβέντες κάνουμε και τι γέλια ρίχνουμε...! Κι όταν τελειώσει το φαγητό, μαζεύουμε τα πιάτα και πίνουμε ένα απολαυστικό καφεδάκι!

Είναι όμορφη η οικογενειακή ζωή και μου έλειψε τόσο καιρό που έλειπα... Ένα γεύμα ήταν αρκετό για να σβήσει από την μνήμη μου κάθε άσχημη στιγμή μοναξιάς... Κρίμα που θα κάνω καιρό να ξαναζήσω κάτι τόσο όμορφο και ξεχωριστό... Αλλά υπομονή...!

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στα Χριστούγεννα είναι η απλότητα και η γαλήνη που τα περιβάλλει. Κι ίσως αυτό να είναι και το "μαγικό πνεύμα των Χριστουγέννων", γιατί σίγουρα μας γαληνεύει και μας λιγάκι.

Κι έτσι, όσο αγχωμένοι και να είμαστε τρέχοντας πάνω κάτω σαν ζουρλαμένοι για να προλάβουμε δώρα και επισκέψεις, κατά βάθος το χαιρόμαστε! Όλοι χαιρόμαστε να μιλάμε στους άλλους, να λέμε τα νέα μας και να ανταλλάσσουμε ευχές, ακόμη και με αυτούς που είχαμε να τους δούμε ένα χρόνο... Κι αυτό είναι τόσο μαγικό και τόσο λυπηρό μαζί, γιατί όταν τελειώνουν οι γιορτές κάνουμε πάλι να τους μιλήσουμε ένα χρόνο...

Αλλά ας μην αναφέρουμε λυπηρά πράγματα...

Λοιπόν, την μέρα των Χριστουγέννων, ξυπνάμε από πολύ πρωί για να φάμε την πεντανόστιμη τηγανιά, αψηφώντας όλες τις ιατρικές συμβουλές. Και μετά περιμένουμε να έρθουν οι γείτονες να «κλέψουν» από την δικιά μας τηγανιά αλλά και να πάμε κι εμείς σ’ αυτούς για να δούμε τι σόι τηγανιά φτιάξανε. Και έχει κάτι το μαγικό αυτό το ταξίδι μέσα στις γεύσεις, γιατί είναι μια μέρα που σου ανοίγουν όλοι πρόθυμα την πόρτα τους και τσακίζονται να μοιραστούν μαζί σου το φαγητό τους. Και με την φτωχική τηγανιά σου ταίζεις ολόκληρη την γειτονιά. Δεν είναι θαύμα αυτό; Έχει όμως και κάτι το λυπηρό μέσα του αυτό το θαύμα, γιατί ξάφνου σκέφτεσαι πως οι καημένοι οι πλούσιοι έχουν του κόσμου τα φαγητά αλλά κανέναν φίλο για να τα μοιραστούν, έτσι καλά κρυμμένοι που είναι πίσω από τα πλούτη τους...

Αλλά ας μην αναφέρουμε λυπηρά πράγματα...

Ας πάμε στους δρόμους, όπου γίνεται πανικός! Όλοι είναι έξω, αγοράζουν, κοιτάζουν τα μαγαζιά, πηγαίνουν για καφέ και πορτοκαλάδα! Εκεί έξω είμαστε κι εμείς,  περπατάμε στον δρόμο φορτωμένοι με σακούλες και τσάντες γεμάτες δώρα! Ο Άγιος Βασίλης έρχεται και φέτος, είναι εδώ για μας, για τους μικρούς και τους μεγάλους! Τι κρίμα όμως που κάποια παιδιά αναγκάζονται να πουλάνε σπίρτα για να ζήσουν... Τι κρίμα που τόσα χρόνια μετά δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από το παραμύθι του Άντερσεν... Τι κρίμα να προσπερνάμε αυτά τα παιδιά αδιάφοροι, μεθυσμένοι από την δική μας υλική ευτυχία...

Αλλά ας μην αναφέρουμε λυπηρά πράγματα...

Κάπου, ψηλά, κάποιος βλέπει όλα τα δυσάρεστα και φροντίζει για όλα τα παρατημένα παιδιά Του. Και τα μάτια Του χύνουν καυτά δάκρυα που παγώνουν από το κρύο και φτάνουν σε μας σαν λεπτό, απαλό, όμορφο χιόνι... Είναι το δώρο Του προς όλους μας. Γιατί στον χιονοπόλεμο κανείς δεν ξεχωρίζει κι αυτό μας κάνει να θυμόμαστε πως αυτή τη μέρα μοιραζόμαστε όλοι μας την ίδια χαρά...

Έχω χορτάσει ουρανό... Κι όμως, κάθε πρωί ξυπνάω πεινασμένος. Κι αυτό είναι ένα πρόσθετο κίνητρο για να ξεκινήσει μια νέα μέρα.

Τις ώρες της γυμναστικής, της αναμονής για αναφορά, της εκπαίδευσης, της αγγαρείας. Και βέβαια, και στον ελεύθερο χρόνο μας. Ο ουρανός είναι πάντα φίλος, πάντα κάτι έχει να σου πει, πάντα θα σου δώσει κουράγιο.

Τα πρωινά φλέγεται και σιγά σιγά χρυσίζει. Γεμίζει χρώματα, δημιουργεί εικόνες, αφηγείται ιστορίες για την νύχτα που μόλις πέρασε. Χαιρετάει τον ήλιο, του δίνει χαιρετίσματα από το φεγγάρι, και η μέρα ξεκινά με τα σύννεφα να παίζουν σαν παιδιά. Και το σούρουπο, αντίστροφα, χρυσίζει κι έπειτα φλέγεται μέχρι που απλώνεται το σκοτάδι και βγαίνουν τα άστρα.

Καθημερινά κλέβω δευτερόλεπτα και τα αφιερώνω στον ουρανό. Είναι ένα δώρο και μια ελπίδα να κοιτάς ψηλά, να μην σταματάς το βλέμμα στις κορυφές των δέντρων, να συμπληρώνεις το χάος της πεδιάδας.

Αυτές τις μέρες ίσως έκανα μια διαφορετική, σαφώς πιο πεζή και απλοϊκή, ανάγνωση του Ρίτσου:

«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό»,

«αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο».

Υ.Γ. Η ορκωμοσία έγινε, η πρώτη άδεια δόθηκε. Παρόλο το ζόρι της εκπαίδευσης, τα περνάω όμορφα γιατί κάνουμε καλή παρέα με τα παιδιά. Όλοι τις ίδιες ανησυχίες έχουμε και όλοι πάνω κάτω αρχίζουμε σιγά σιγά να καταλαβαινόμαστε και να μοιραζόμαστε πράγματα. Σταδιακά πέφτουν τα προσωπεία και ξεγυμνώνεται η αλήθεια. Κι αυτό είναι που μετράει...

Ο καιρός περνάει γρήγορα όταν περνάς καλά. Και κάπως έτσι έφτασε ο καιρός για τον στρατό.

Τέλη Ιουλίου έκοψα την αναβολή. Κάθε μέρα του Αύγουστου ένιωθα κάπως σαν να έμπαινα την επόμενη. Τότε μου φαινόταν μικρό το διάστημα από τον Αύγουστο μέχρι τον Νοέμβριο. Μα έκανα λάθος. Ήταν αρκετός καιρός για να κάνω ένα σωρό πράγματα. Ίσως έτσι να βίωσα καλύτερα και την έννοια του χρόνου. Αν βάλεις κάτω ένα τρίμηνο και πεις πως είναι ένα τρίμηνο, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, εκτιμάς την αξία του. Και αυτό μάλλον θα έπρεπε να το σκέφτομαι και για κάθε μέρα ξεχωριστά.

Κάπου στα μισά του Σεπτεμβρίου σταμάτησα να σκέφτομαι πλέον τον χρόνο. Εκείνο τον καιρό υπήρξα ευτυχισμένος όσο ποτέ άλλοτε στην ζωή μου. Ξυπνούσα ό,τι ώρα ήθελα, κοιμόμουν όσο ήθελα, έβγαινα όσο ήθελα, δεν είχα υποχρεώσεις. Με την (πρώτη) σχολή είχα ξεμπερδέψει και επιτέλους ήταν Σεπτέμβριος και δεν είχα εξεταστική. Και δουλειά δεν χρειαζόταν να βρω γιατί πολύ απλά «Ποιος θα προσλάμβανε κάποιον που σε ένα μήνα πάει στρατό;»...

Μην φανταστείτε πως είμαι τόσο τεμπέλης! Μα τεμπέλιασα αρκετά, ίσως μάλιστα να παρατεμπέλιασα, μα όπως και να ’χει, το χάρηκα!

Σήμερα είναι Σάββατο. Δευτέρα μπαίνω. Δεν έχω ξαναπάει στην Νιγρίτα Σερρών. Θα είναι κάτι καινούργιο από πολλές απόψεις και ελπίζω να είναι και κάτι όμορφο.

Σας αποχαιρετώ λοιπόν για κάποιον καιρό... Σίγουρα θα σας γράψω εντυπώσεις με την πρώτη ευκαιρία!

Να είστε όλοι πάντα καλά,

να δημιουργείτε,

να χαμογελάτε,

να αγαπάτε,

να ζείτε!

Τι μέρα η χθεσινή! Λαμπερή, ζεστή, γλυκιά, οικογενειακή, γεμάτη! Όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι μια Κυριακή άλλωστε!

Και πόσο όμορφη! Την έντυσε ο ήλιος, που χθες εμφανίστηκε και πάλι, λες και ξέχασε όλη την παγωνιά των προηγούμενων ημερών. Πως να μην είναι όμορφη λοιπόν μια μέρα στολισμένη με ηλιαχτίδες;

Βρισκόμασταν οικογενειακώς στον Βόλο. Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει αλλά όταν βρίσκεσαι σε τόπο με θάλασσα και ήλιο, δεν μπορείς να μείνεις σπίτι!

Πήραμε λοιπόν το σαραβαλάκι μας και ξεκινήσαμε για τα Καλά Νερά Πηλίου! Εκεί να δείτε κόσμο! Χαλασμός Κυρίου! Αφού τελικά βρήκαμε με το ζόρι θέση να παρκάρουμε, κάναμε μια βόλτα στην παραλία.

Στα Καλά Νερά η παραλία είναι μπροστά στον δρόμο. Κάνεις μπάνιο και δίπλα σου είναι ο δρόμος, με αυτοκίνητα, ανθρώπους, καφετέριες και εστιατόρια. Δεν είναι άσχημα όμως, ίσα ίσα που έτσι θυμίζει περισσότερο νησί.

Φυσικά εμείς καθίσαμε κυρίως στην πλευρά των μαγαζιών, μιας και δεν είχαμε προγραμματίσει τίποτα για κολύμπι! Υπήρχαν όμως και κάποιοι γενναίοι που βουτήξανε και στην συνέχεια στέκονταν βρεγμένοι να στεγνώσουν στον ήλιο. Πραγματικά τους θαύμασα αυτούς τους ανθρώπους, που ήταν μάλιστα και κάποιας ηλικίας!

Κατεβήκαμε κι εμείς στην θάλασσα μετά το καφεδάκι. Βουτήξαμε τα χέρια μας στην αρμύρα, παίξαμε με πλατιές πετρούλες, είδαμε τους ψαράδες με τα καλάμια τους, αφεθήκαμε στο κύμα... Ίσως και να κάναμε κι εμείς ένα μπάνιο, αν μετράει σαν τέτοιο εκείνο το βρέξιμο των χεριών...

Και στο τέλος, ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα μας συνόδευσε σ’ όλο τον δρόμο του γυρισμού.

Ήταν ένα μικρό καλοκαίρι μέσα στο φθινόπωρο. Όπως οι Αλκυονίδες μέρες τον χειμώνα. Κι ας ήταν μια μέρα μόνο, ήταν γεμάτη και γι’ αυτό καθόλου λίγη.

Οι κρύες μέρες μου άφησαν πάντως το δώρο τους, ένα γερό κρυολόγημα που με κάνει να βήχω συνεχώς. Ευτυχώς γίνομαι καλύτερα σιγά σιγά. Μέσα μου πιστεύω πως βοήθησε λίγο και ο χθεσινός ήλιος. Για να δούμε λοιπόν...!

Σκέφτομαι πως κάθε στιγμή που περνά ένας άγγελος ίσως να είναι δίπλα μου.

Ένας άγγελος που θα περπατάει μαζί μου στην ζωή και θα ζει κάθε στιγμή της, κάθε περιστατικό της μαζί μου.

Ένας άγγελος που θα περπατάει μαζί μου στον δρόμο χαιρετώντας με ένα ζεστό χαμόγελο τους αγγέλους των άλλων ανθρώπων, ακόμη κι εκείνων που μόλις έστριψα στην πιο κοντινή γωνία για να μην τους συναντήσω.

Ένας άγγελος που θα σταματάει να θαυμάσει ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα θαλασσινό τοπίο ενώ εγώ θα το προσπερνώ χωρίς να του ρίξω ούτε μια ματιά.

Ένας άγγελος που θα χαίρεται πρώτος για τις επιτυχίες μου και θα μου δίνει την πιο ζεστή και μεγάλη αγκαλιά.

Ένας άγγελος που θα μοιράζεται μαζί μου τις ανησυχίες μου και τους φόβους μου και θα μου δίνει διαρκώς κουράγιο στην διάρκεια των δοκιμασιών μου.

Ένας άγγελος που θα με παρηγορεί όταν θα είμαι στεναχωρημένος, ένας άγγελος που θα κλαίει μαζί μου όταν θα κλαίω, που θα είναι πάντα δίπλα μου, πρόθυμος να με αγκαλιάσει ακόμη κι όταν δεν θα έχω κανέναν για να του το ζητήσω.

Ένας άγγελος που θα γελάει όταν θα γελάω και που θα χαίρεται με την χαρά μου.

Ένας άγγελος που θα μεταφέρει στους αγγέλους των άλλων ανθρώπων την συμπαράστασή μου για τα πάθη τους όταν η απόσταση θα με εμποδίζει να τους δω.

Ένας άγγελος που θα θλίβεται και που πιθανότατα θα κρύβει με αποτροπιασμό το πρόσωπο του όταν θα αμαρτάνω, που θα έρχεται όμως ξανά να μου δώσει το χέρι και να με βοηθήσει να σηκωθώ για τον αγώνα μου, ψιθυρίζοντας μου κρυφά μια λέξη ελπίδας.

Τέλος, ένας άγγελος που θα ενώνει την φωνή του με την δική μου κάθε φορά που θα προσεύχομαι σε Σένα Κύριε, κάθε φορά που θα δοξολογώ και θα υμνώ το Άγιο Όνομά Σου και την Θεία Χάρη Σου.

ή

Μικρές ασήμαντες σκηνές ενός μεσημεριού

Την πρώτη υποψία της παρουσίας του, μια λεπτή δέσμη φωτός, την είδε όταν κοίταξε στον καθρέφτη. Είσοδο βρήκε από το μικρό παραθυράκι, που έτυχε να είναι ανοιχτό εκείνη την ώρα. Και ήταν τόσο ισχυρό το φως, που βγήκε αμέσως στην μικρή βεραντούλα του διαμερίσματος.

Με το που άνοιξε την μπαλκονόπορτα αισθάνθηκε το πρώτο κύμα ζεστασιάς στο παγωμένο του κορμί. Το πρόσωπό φωτίστηκε, τα μάγουλα ρόδισαν, τα μάτια τρεμόπαιξαν. Ο ήλιος ήταν εκεί, μεσημεριάτικος, ζεστός, γλυκός, ίσως όπως ακριβώς και την προηγούμενη μέρα. Μα πόσο διαφορετικό ήταν το χθες!

Τότε ο ήλιος τον ζάλιζε, τον τύφλωνε, δεν τον άφηνε να δει τίποτε από την διαδρομή. Και μέσα σε ένα αυτοκίνητο δεν έχεις πολλές επιλογές. Μάταια προσπαθούσε να τον αποφύγει, κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε ή βάζοντας το χέρι του μπροστά στο πρόσωπό του. Και ο δρόμος δεν ήταν καθόλου συνεργάσιμος, μια ευθεία μονάχα. Μια ευθεία που άλλοτε ευγνωμονείς και άλλοτε καταριέσαι.

Ενώ τώρα, τον είχε δικό του, ολόδικό του, να τον χαρεί μέσα στην ηρεμία του μεσημεριού, για όσο τουλάχιστον μπορούσε. Πήρε τα παπούτσια του και τα πέταξε στο δάπεδο. Στην συνέχεια κάθισε και ο ίδιος στο σκαλοπατάκι για να τα φορέσει. Όπως παλιά, τότε που ήταν παιδί. Πήρε το δεξί παπούτσι και το φόρεσε. Έδεσε τα κορδόνια όσο πιο αργά μπορούσε, αναλύοντας την αυτόματη ασήμαντη συνήθεια σε μικρές κινήσεις. Μια ιεροτελεστία της στιγμής. Μήπως ήταν πολύ σφιχτά; Είχε και το λύσιμο λοιπόν την τιμητική του. Και έπειτα και το αριστερό, το ίδιο αργά και τελετουργικά.

Ο ήλιος βρισκόταν πάνω του, μπροστά του, γύρω του, με τις αχτίδες του δεμένες στην σημασία των στιγμών. Κι έπειτα το τεμπέλικο τέντωμα του ανθρώπινου σώματος, το τελευταίο ζεστό χαμόγελο και το μικρό κλείσιμο του ματιού. Και στην συνέχεια το άνοιγμα της εξώπορτας, η κλήση του ασανσέρ, ο δρόμος για την δουλειά. Κι όλα αυτά μια γλυκιά ανάμηνηση, ένα μικρό ευχάριστο διάλειμα πριν την ρουτίνα ενός ακόμη μεσημεριού.

Θες από διάθεση για πειραματισμό, θες από καπρίτσιο της στιγμής, βγήκε σε τρίτο πρόσωπο. Λίγο ξαφνικό βέβαια και κάπως βιαστικό.

Τους βλέπεις συχνά όταν περπατάς στον πεζόδρομο, στην πλατεία, στην παραλία, στον δρόμο. Είναι πάντοτε εκεί είτε έχει ήλιο είτε βροχή. Και παίζουν μουσική, καταθέτουν την ψυχή τους έτσι απλά και γενναιόδωρα.

Εσύ πάλι με το που τους βλέπεις ίσως δυσφορείς λίγο, ψάχνεσαι, λογαριάζεις πότε ήταν η τελευταία φορά και κάποιες φορές τους βοηθάς να προσθέσουν άλλο ένα ψίχουλο στο καρβέλι του δείπνου τους. Μα τις περισσότερες φορές τους προσπερνάς δήθεν πως δε τους πρόσεξες, χωρίς όμως να ξεγελάσεις κανέναν. Από πότε άλλωστε μας έγινε αδιάφορη η μουσική;

Κάποιες φορές μπορεί να παίζουν φάλτσα, κάποιες άλλες αριστουργηματικά. Συνήθως έχουν μια ταλαιπωρημένη κιθάρα, ένα γερασμένο ακορντεόν ή ένα βιολί, παρόλο που υπάρχουν και αρκετοί με σαξόφωνο, τρομπέτα, φυσαρμόνικα ή φλογέρα.

Βασικό στοιχείο κάθε φορά η απομόνωση. Στέκονται μόνοι τους, κανείς δεν τους θέλει κοντά του. Για τους περισσότερους δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ακόμα μορφή ζητιανιάς.

Κι όμως, αναρωτιόμαστε ποτέ με τι κόπους μάθανε να παίζουν μουσική; Σκεφτόμαστε ποτέ πόσο θάρρος και πόση απελπισία χρειάζεται για να βγεις στον δρόμο και να κάνεις το ίδιο; Δεν χρειάζεται βέβαια να βγούμε κι εμείς στον δρόμο, αλλά ίσως το να τους βλέπουμε διαφορετικά να είναι αρκετό.

Δεν θέλω να το συνεχίσω άλλο γιατί δεν ξέρω που θα βγάλει και σε τι θα ωφελήσει, απλά θα ήθελα να τους αφιερώσω το παρακάτω ταιριαστό (νομίζω) απόσπασμα από το 1793 του Victor Hugo.

[Ο ζητιάνος Τελμάρ ενώ έχει βοηθήσει τον πρίγκιπα της περιοχής του να ξεφύγει από τους εχθρούς του]

«Όταν κατέβηκες, σε αναγνώρισα, με το φεγγάρι.»

«Κι όμως, εγώ δεν σε ξέρω.»

«Με είχες δει, μα δεν μ’ έβλεπες.»

Και ο Τελμάρ πρόσθεσε:

«Εγώ όμως σ’ έβλεπα. Ο ζητιάνος και ο διαβάτης δεν έχουν την ίδια ματιά.»

«Σε είχα συναντήσει άλλοτε;»

«Συχνά, αφού ήμουν ο ζητιάνος σου... Ήμουν ο ζητιάνος του πύργου σου. Μου ‘δινες πότε πότε ελεημοσύνη. Εκείνος που δίνει δεν κοιτάζει. Εκείνος όμως που παίρνει προσέχει. Ζητιάνος θα πει σπιούνος. Εγώ όμως, αν και συχνά θλιμμένος, προσπαθώ να μην είμαι σπιούνος. Σου άπλωνα το χέρι. Εσύ αυτό έβλεπες μονάχα και μου ‘δινες ελεημοσύνη, που χρειαζόμουν το πρωί για να μην πεθάνω το βράδυ. Ήταν φορές που έκανα εικοσιτέσσερις ώρες να φάω. Κάποτε η πεντάρα σημαίνει ζωή. Σου χρωστάω τη ζωή. Και τώρα ξοφλάω το χρέος μου.»

Ξεκίνησα τα Τετράδια Κιθάρας χωρίς να περιμένω και πολλά. Φανταζόμουν πως μάλλον θα σταματούσαν σύντομα, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος. Και από τον κόσμο, και από μένα. Ευτυχώς, τίποτα τέτοιο δεν συνέβη κι έτσι κύλησε ένας χρόνος και κάτι από την έναρξη των τετραδίων.

Νομίζω πως μέχρι τώρα έχουμε καλύψει αρκετό έδαφος και έχουμε δει αρκετά πράγματα. Ευτυχώς δεν τα μάθαμε όλα! Ευτυχώς υπάρχουν ένα σωρό ακόμη πράγματα να δούμε και έτσι η ενασχόληση με την κιθάρα θα είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα!

Όμως, αναγκαστικά θα γίνουν κάποιες αλλαγές. Τον Νοέμβριο μπαίνω φαντάρος. Άγνωστη ακόμα η ακριβής ημερομηνία, άγνωστο και το σώμα. Αυτό σημαίνει πως νέες ενότητες θα προστίθενται μάλλον τακτικά μέχρι τον Νοέμβριο και από εκεί και πέρα θα προστίθενται μεν, αλλά πιο άτακτα από ποτέ! Ίσως στον ελεύθερο χρόνο μου να γράφω κάποιες ενότητες και να τις ανεβάζω όλες μαζί. Ίσως και να μην μπορώ να κάνω ούτε και αυτό ή πάλι να έχω άφθονο ελεύθερο χρόνο. Αυτό δεν μπορώ να το προβλέψω από τώρα.

Μια λύση που σκέφτηκα και θα δοκιμάσω είναι η εξής:

Έχω αποφασίσει σχεδόν για το μεγαλύτερο μέρος της ύλης του τρίτου τετραδίου. Η ύλη θα αναρτηθεί στην σελίδα των τετραδίων και θα είναι διαθέσιμη σε οποιονδήποτε θα έχει φτάσει μέχρι και την τελευταία ενότητα. Έτσι, αν θέλει, θα μπορεί να διαβάσει μόνος του το κομμάτι που θα διάβαζε αν τα τετράδια λειτουργούσαν κανονικά. Φυσικά δεν θα έχει τις απαραίτητες επεξηγήσεις, αλλά αυτό δεν το θεωρώ μειονέκτημα γιατί αφού κάποιος φτάσει στην 40η (όταν με το καλό προστεθεί) ενότητα των τετραδίων θα μπορεί πιστευώ να διαβάσει μόνος του κάποιο κομμάτι, με την βοήθεια του midi και του δωρεάν προγράμματος PowerTab (θα προστεθεί σύντομα μια ενότητα γι’αυτό το πρόγραμμα). Όσο για την θεωρία, θα προσπαθήσω να δημιουργήσω μια ενότητα με όλη την απαραίτητη θεωρία (είχα σαν στόχο τις υπόλοιπες κλίμακες και ίσως και συγορδίες).

Το πρόβλημα της δημιουργίας των midi θα είναι βέβαια πιο σημαντικό, αλλά σ’ αυτό ελπίζω πως θα βοηθήσετε κι εσείς! Όσοι έχετε κάποιο πρόγραμμα δημιουργίας αρχείων midi (όπως το PowerTab), θα ήσασταν πρόθυμοι να ξοδέψετε 5-10 λέπτα για να γράψετε ένα midi και να το ανεβάσετε σε κάποια σελίδα για να το πάρουν και οι υπόλοιποι; Ακούω και δέχομαι ευχαρίστως προτάσεις!

Ίσως τελικά να είναι καλύτερα έτσι. Ούτως ή άλλως, ο κύριος σκοπός των τετραδίων είναι να μάθει κάποιος να διαβάζει μόνος του κομμάτια, ειδικά αν δεν μπορεί (για οποιονδήποτε λόγο) να πάει σε ωδείο ή δάσκαλο. Άλλωστε, μετά και από αυτόν τον χρόνο (με ολοκληρωμένο το τρίτο τετράδιο και ίσως και κάποιο τέταρτο) σκόπευα να ασχοληθώ με τις ενότητες του πρώτου τετραδίου και σπάνια θα πρόσθετα νέες ενότητες, κι αυτό γιατί δεν θα είχε και πολύ νόημα το να σας δεσμεύω στο διάβασμά σας. Θα σας έδινα κάποιες προτάσεις για την ύλη, αυτό όμως θα ήταν πλέον δική σας απόφαση.

Ας δούμε λοιπόν πως θα πάει αυτό το πρώτο τεστ!

Εύχομαι καλή συνέχεια σε όλους! Μακάρι να τα λέμε συχνά και μετά τον Νοέμβριο!

Ευγένιος Αστέρις

Με τα μάτια κολλημένα πίσω από το μεγάλο τζάμι του κινούμενου τραίνου, προσπαθούσα να αποφύγω τις αντανακλάσεις του γυαλιού και να εισέλθω ολοκληρωτικά στο παράξενο εκεινο ηλιοβασίλεμα. Παράξενο στην επιλογή των χρωμάτων. Αλήθεια, πως του ήρθε να ντυθεί έτσι;

Κυρίαρχο παντού ήταν το φως. Τα πάντα ήταν φως. Άλλοτε κιτρινωπό, άλλοτε χρυσαφί, κάποιες φορές πορτοκαλί και ίσως και λίγο από το γνώριμο βαθυκόκκινο. Μα οι αποχρώσεις ήταν κάπως άγνωστες, σίγουρα το καινούργιο υπήρχε διάσπαρτο παντού.

Η φύση γιόρταζε την ολοκλήρωση μιας μέρας και την αρχή μιας νύχτας. Τι όμορφη, τι γιορτινή γιορτή! Το φως έφευγε για ταξίδι, γινόταν λοιπόν να μην το γιορτάσει, να μην χορέψει όσο μπορούσε;

Τα σύννεφα ήταν σκούρα, με μια υποψία ασημιού στις ράχες τους. Συμπαγείς σκούροι όγκοι στεριάς μέσα στην θάλασσα του φωτός. Και κάποια από αυτά, ίσως τα πιο παιχνιδιάρικα, μικρά πλοιάρια, κινούμενα με την πνοή του ανέμου, αν και χωρίς πανιά.

Ήταν ένα χορευτικό παιχνίδι, μια γιορτή, μα θα μπορούσες άνετα να πιστέψεις πως είχες μπροστά σου το στιγμιότυπο ενός πολέμου, την εικόνα μιας αδιάκοπης μάχης. Κάπου κάπου το φως κατακτούσε νέα εδάφη διαπερνώντας οριστικά τα σύννεφα και άλλες φορές έχανε περιοχές, υποτασσόταν στην μαύρη απουσία χρωμάτων που έφερνε αναγκαστικά η κίνηση της γης. Μπορείς να τα βάλεις με τους νόμους της φύσης; Ούτε και το φως μπορεί.

Το τραίνο σφύριξε δυνατά και άλλαξε πορεία. Η εικόνα κρύφτηκε και μόνο ένα μικρό κομματάκι της ξεχώριζε. Ένα μικρό, με κέφι καμωμένο, κόσμημα χρυσού και ασημιού. Ίσως να μου ήταν κι αυτό αρκετό για να χορτάσω το ακόμη πεινασμένο μου βλέμμα.

Φτάνοντας στον προορισμό μου, έψαξα για το φως, μακριά από τα τεχνητά μέσα του σιδηροδρομικού σταθμού. Όλα είχαν τελειώσει, ο ήλιος είχε δύσει εδώ και ώρα και μόνο το φεγγάρι απόμενε να θυμίζει κάτι από το προηγούμενο θαύμα...

Παίρνοντας το πλοίο από την Ουρανούπολη για τις μονές του Αγίου Όρους, περικυκλωθήκαμε από γλάρους! Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο οι γλάροι ακολουθούν τα πλοία... Μήπως επειδή στα κύματά τους μπορούν να βρίσκουν πιο εύκολα τροφή, με την τόση ανακατωσούρα που προκαλούν; Ή έχουν μάθει πια πως οι επιβάτες των πλοίων θα τους δώσουν φαγητό, για να χαρούν πιο πολύ την συντροφιά τους;

Ίσως και τα δύο, ίσως τίποτα από αυτά. Μπορεί ο λόγος να είναι και απλούστερος: στους γλάρους αρέσουν τόσο τα παιχνίδια με τα κύματα και με τα πλοία και γι’ αυτό βρίσκονται εκεί. Πρέπει να είναι σίγουρα πολύ διασκεδαστικό να πετάς πίσω, μπροστά, γύρω, από ένα πλοίο που κινείται με ταχύτητα και κινδυνεύεις κάθε φορά να σε χτυπήσει. Ή ακόμη και το να σε τραβήξει πίσω ο δυνατός άνεμος και να κάνεις διάφορες τούμπες στον αέρα μέχρι την στιγμή που θα ισορροπίσεις μια ανάσα πριν το κύμα θα είναι ίσως διασκεδαστικό για έναν γλάρο.

Αυτή η προσέγγιση του γλάρου-παιδιού που παίζει πετώντας μου αρέσει πιο πολύ από την πιο πεζή του γλάρου-κυνηγού που έρχεται μόνο για το κέρδος της τροφής. Μπορεί βέβαια και να τα συνδυάζει μια χαρά και τα δύο!

Προσπάθησα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, επηρεασμένος από τον γλάρο Ιωνάθαν. Ήταν τόσο δύσκολο! Πόσες άκυρες λήψεις μέχρι να μείνω ελαφρώς ευχαριστημένος… Μα και πόσο όμορφη εκείνη η στιγμή! Φωτογράφιζα συνεχώς, κάποιες φορές χωρίς να βλέπω το αποτέλεσμα... Όταν βέβαια επέστρεψα, είδα όλες τις φωτογραφίες, ξανά και ξανά. Διάλεξα μία για να την μοιραστούμε. Δεν θα είναι το ίδιο σαν να ήσασταν εκεί, αλλά ίσως ακούσετε κάποιο μικρό φτερούγισμα! Και βέβαια, αν διαβάσετε το βιβλίο, ο κόσμος σας θα γεμίσει ξαφνικά με φτερά!

Είναι λάθος αυτό που άκουγα και νόμιζα, πως με το που φτάνεις στο Άγιο Όρος ο χρόνος σταματάει αμέσως και νιώθεις εντελώς ξαφνικά πως βρίσκεσαι σε έναν άλλον κόσμο. Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, καμιά απότομη αλλαγή. Κατεβαίνοντας από το φέρυ μποτ που πήραμε από την Ουρανούπολη δεν ένιωθα και πολύ διαφορετικά απ’ όσο ένιωθα όταν επισκεπτόμουν τις μονές των Μετεώρων.

Πόσο διαφορετικό είναι όμως το κλίμα όταν κάνεις τον πρώτο σου περίπατο και αρχίζεις να εξερευνείς τον τόπο! Πόσο ήρεμο! Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου νιώθεις αυτήν την ηρεμία... Και πρώτα απ’όλα στην θάλασσα, την ακούς να τραγουδάει ήρεμα και αργόσυρτα, με το κύμα να έρχεται απαλά στις ακτές και να γαληνεύει την ψυχή σου. Στα καθαρά γαλαζοπράσινα νερά της δεν υπάρχει τίποτε το κρυφό, όλα είναι φανερά, όλα γιορτάζουν, βυθός και ψάρια σε κοιτάζουν στα μάτια και σου χαμογελάνε.

Κι αν σηκώσεις το βλέμμα ψηλότερα θα αντικρύσεις τον ουρανό, απέραντο, καταγάλανο, κάπου κάπου με μικρά ορεξάτα για παιχνίδια συννεφάκια, και φυσικά με χίλια δυο χρώματα την ώρα της δύσης! Ποιος μπορεί άλλωστε να ζωγραφίσει καλύτερα από τον Θεό και την φύση ένα ηλιοβασίλεμα;

Και το πράσινο, τόσο πολύ, τόσο γεμάτο, τόσο αρμονικά δεμένο με τις πέτρες, ένα αληθινά όμορφα κεντημένο χαλί χρωμάτων… Αληθινό περιβόλι της Παναγίας, όπως το λένε.

Η ηρεμία του τόπου συμπληρώνεται από την ηρεμία των μοναχών. Με γαληνεμένη ψυχή, με μάτια που λάμπουν από κάποια ανεξήγητη χαρά, με το γέλιο πάντα πρόχειρο, σαν παιδιά... Και όταν μιλάνε, με πόση προθυμία σου αποκρίνονται και με πόση αγάπη σου συμπεριφέρονται!

Το μοναστήρι ήταν δίπλα στο κύμα και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάρηκα που και το παράθυρό μας ήταν σχεδόν πάνω από την θάλλασσα! Την νύχτα έμεινα ξάγρυπνος, προσπαθώντας να χορτάσω τον ήχο του κύματος και την λάμψη των αστεριών...

Συνολικά έμεινα δύο μέρες και επισκέφθηκα δύο μονές, μα φεύγοντας από την πρώτη κιόλας μονή ένιωθα πως είχα χάσει πραγματικά το μέτρημα του χρόνου και δεν μπορούσα να υπολογίσω αν είχα μείνει όντως μια μέρα ή τρεις ή και περισσότερο...

Σήμερα τελειώνει επίσημα το καλοκαίρι και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε για το φθινόπωρο. Φυσικά, το επίσημο διαφέρει από το ανεπίσημο. Φέτος το φθινόπωρο ήρθε μάλλον λίγο νωρίτερα, όπως ίσως του χρόνου να έρθει λίγο αργότερα. Εδώ πάντως μας ήρθαν ήδη τα πρωτοβρόχια. Δεν μπορώ να πω πως μούτρωσα πολύ με την αλλαγή. Φυσικά και θα προτιμούσα μια όμορφη γλυκιά μέρα, με λίγα σύννεφα και μια όμορφη ζέστη, αλλά και η βροχερή μέρα έχει την χάρη της...

Πόσο μαγικός είναι ο ήχος της βροχής! Ταξιδιάρικος, ελαφρύς, περιπετειώδης... Καθόλου μονότονος, όπως πιστεύουν μερικοί. Αν προσέξεις θα διακρίνεις πίσω του μια ολόκληρη συμφωνική. Πότε δυνατά να σε ξεκουφαίνει, έπειτα σιγανά, ίσα ίσα που να ακούγεται, έπειτα ξαφνική ησυχία... Η ώρα του σολίστα: μια σταγόνα που πέφτει απαλά από την τέντα, παγιδεύεται για λίγο στα φύλλα ενός φυτού, σε κοιτάζει στα μάτια, σου χαμογελάει και συνεχίζει ήρεμα το ταξίδι της μέχρι την στιγμή που αγγίζει την γη. Και έπειτα ξανά ολόκληρη η χορωδία των άλλων σταγόνων και η βροχή ξαναρχίζει. Πως μπορεί να είναι μονότονο ένα τέτοιο υπερθέαμα;

 Δεν είχε άδικο ο Λέο Μπουσκάλια όταν έλεγε: «Ο πιο όμορφος ήχος είναι αυτός του τρεχούμενου νερού! Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνεις απόψε επιστρέφοντας σπίτι σου είναι να ανοίξεις την βρύση σου και να την αφήσεις να τρέχει! Και να ακούσεις το νερό!»

Ακόμη και πριν από δύο μέρες, όταν βρέθηκα στην μέση μιας καλοκαιρινής μπόρας, είχα την ευκαιρία να ακούσω το νερό. Μούσκεμα τρέχαμε να σωθούμε όπου μπορούσαμε. Περνώντας κάτω από την τέντα ενός μαγαζιού ακούσαμε πιο ήρεμοι την βροχή. Ακόμη και σε εκείνη την δύσκολη μάλλον στιγμή δεν μπορείς να ξεφύγεις από την ομορφιά της. Κι ας είναι η ίδια βροχή που μόλις πριν από μια στιγμή σε έβρεχε, κι ας είναι η ίδια βροχή που μια στιγμή μετά θα σε βρέξει ξανά.

Κοιτάζω τον ουρανό που είναι και πάλι γαλανός. Η βροχή σταμάτησε και η υπόλοιπη μέρα προμηνύεται μάλλον γλυκιά. Κάπου μέσα μου το βλέπω φυσικό αυτό. Ένα τόσο όμορφο καλοκαίρι δεν θα μπορούσε να τελειώσει με μια απλή φθινοπωρινή μέρα.

«Άκου την καρδιά σου, αυτό κάνε.» έλεγε και ξανάλεγε μέσα μου μια παραπονεμένη φωνούλα. Και η αλήθεια είναι πως την είχα παραμελήσει λίγο.

Ήταν Ιούνιος. Βρισκόμουν στα γραφεία της δευτεροβάθμιας, για να καταθέσω μηχανογραφικό με το 10%. Η πρώτη σχολή μου ήταν στα τελειώματα. Δεν μου έμενε πάνω από μήνας για την ορκομωσία μου, που την περίμενα πως και πως άλλωστε. Όλα έγιναν ξαφνικά. Δεν υπολόγιζα να καταθέσω μηχανογραφικό προτού τελειώσω και με τον στρατό. Και τελικά όλα πήγαν καλά.

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το πετυχαίνεις, έτσι λένε. Κυρίως όταν παραμελείς τα όνειρά σου και ακολουθείς άλλους δρόμους. Στα 18 του κάποιος ίσως να μην έχει την απαραίτητη ωριμότητα για να σκεφτεί ψύχραιμα τι πραγματικά ζητά. Και ίσως και να μην έχει το θάρρος να ακούσει την καρδιά του. Μα η καρδιά δεν είναι κανένας εύκολος τύπος, που να τα παρατά με την πρώτη αποτυχία. Μπορείς να τιθασεύσεις το κύμα; Μπορείς να σταματήσεις τον άνεμο; Έτσι και με την καρδιά. Όσο και να νομίζεις πως έφυγαν οι βαθιές επιθυμίες, αργά ή γρήγορα ξυπνάνε, τα όνειρα επιστρέφουν και νιώθεις ξαφνικά παγιδευμένος στην άστοχη επιλογή, δυστυχισμένος που δεν ακολούθησες από την αρχή τον δρόμο που ήθελες.

Χθες έμαθα πως περνάω παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης στην Φλώρινα. Θα δείξει. Για πολλά πράγματα. Δεν είναι το ίδιο σαν να περνούσα πριν από πέντε χρόνια. Τώρα υπάρχουν πιο πολλά εμπόδια. Πως θα βγει η σχολή; Θα εργαστώ ποτέ σαν δάσκαλος; Αυτό δεν το γνωρίζω. Ίσως σε τέσσερα ή πέντε χρόνια να κορεστεί ξανά ο κλάδος. Ίσως τελικά να είναι κάτι που θα το κάνω για να αποκτήσω μια εμπειρία παραπάνω. Ίσως όμως και να ικανοποιήσω ένα βαθύ όνειρο. Ίσως... πολλά ίσως. Μα το πιο σημαντικό βήμα έγινε ήδη.

Άκουσα την καρδιά μου.