Καλοκαίρι. Καλώς ή κακώς, όλους μας περιβάλλει μια τρελλή χαρά. Μυρωδιές από θάλασσα, αλκοόλ, μεθύσια, έρωτα, sex. Και οι περισσότεροι, μια τέτοια βραδιά είναι έξω. Σ' ένα νησί. Σ' ένα μπαρ. Σε μια παραλία. Προσπαθούν να μεθύσουν με όλο το καλοκαίρι όσα έχουν αφήσει πίσω το χειμώνα.

 Δεν ξέρω τι πραγματικά μας συμβαίνει το καλοκαίρι. Είναι ίσως η ιδέα που μας τρώει το μυαλό. "Είναι καλοκαίρι. Πρέπει να τα κάνω όλα".

Εγώ πάλι, ποτέ δεν περιμένω το καλοκαίρι για να κάνω κάτι. Εκτός από μπάνιο στη θάλασσα (που ακόμα δεν έκανα φέτος), όλα τα υπόλοιπα μπορώ να τα κάνω και το χειμώνα. Γιατί μόνο έτσι μυρίζει καλοκαίρι ο δικός μου χειμώνας. Γι' αυτό, μια τέτοια νύχτα (μόλις έχει ξημερώσει 15Αύγουστος) είμαι σπίτι. Διακοπές, δεν έχω πάει ακόμα. Δεν μπαίνω στο bloody summer trip (όπως σοφά θα έλεγε ένας φίλος). Μπαίνω σ' άλλα trips όμως. Που δεν ξέρω άμα μ' αρέσουν. Ίσως να 'χει σχέση και με την ανωμαλία του ανθρώπινου μυαλού που έγραψα σε προηγούμενο post μου.

Σήμερα ήταν μια περίεργη μέρα. Ένιωσα άρρωστη ξαφνικά. Και προτίμησα τη μοναξιά μου. Μπροστά στην τηλεόραση. Είδα ότι άχρηστο μπορούσε να προσφέρει το μαγικό κουτί. Μόλις πριν από λίγο τελείωσα μια ακόμα επανάληψη του "θρυλικού" "Sex and the City". Και είχε θέμα τα παιχνίδια που παίζουν στις σχέσεις. Μεταξύ ανδρών και γυναικών. Έλεος!

Και πέρασαν διάφορα απ' το μυαλό μου σε διάστημα δευτερολέπτων. Και ξαφνικά εμφανίζεται μ' ένα μαγικό τρόπο ένας άνδρας απ' τα παλιά. Που μένει όμως στο παρόν μου. Με τη θέληση μου και χωρίς να το θέλω. Επειδή του το επιτρέπω αλλά επειδή του το απαγορεύω παράλληλα. Μα γιατί επιτέλους, ενώ συμβαίνουν τόσα στη ζωή μου, κι ενώ μου είναι τόσο αδιάφορος μου είναι τόσο απαραίτητος ταυτόχρονα? Γιατί χαλά ότι άλλο σκέφτομαι με την παρουσία του? Η ζωή μου δεν είναι μόνο αυτά. Άντρες! Έχω πιο σημαντικά πράγματα να σκέφτομαι και να κάνω. 

Καπάκι, μου τραγουδά ο Μανώλης. Και μου φωνάζει "η ευτυχία είν' αυτό που περιμένουμε να 'ρθει". Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη "Πόση ανωμαλία κρύβει το ανθρώπινο μυαλό" .... επιτέλους?

Τις τελευταίες ημέρες το μυαλό μου κόλλησε σε μια σκέψη! Πόση ανωμαλία κρύβεται πίσω απ' το ανθρώπινο είδος? Θα μπορούσα να αραδιάσω εκατοντάδες παραδείγματα που ίσως να έδιναν μια απάντηση. Αλλά φευ!

 Σκέφτομαι.... και είναι όλα τόσο συκγεχυμένα. Θα προτιμούσα (αυτή τη στιγμή) να ήμουν ένα άβουλο πλάσμα. Που ότι του δίνουν να χαίρεται. Να λέει ευχαριστώ χωρίς γιατί και πως. Χωρίς να σκέφτεται γιατι!

 Δεν μπορώ. Έχω κολλήσει. Πόση ανωμαλία κρύβει τελικά το ανθρώπινο είδος?

Μέρες βαριές, χοντρές ψιχάλες
πάνω σε χάπια και μπουκάλες
δε θα γυρέψω νοσηλεία
στα σινεμά και στα βιβλία

Πάω ν' αδειάσω το τασάκι
κι αυτό το μαύρο σου σακάκι
θα το πετάξω απ' το μπαλκόνι
να βρει κανέναν που κρυώνει
κι εγώ

Να βάλω τα μεταξωτά
και να φυσάει
στα εργοστάσια μπροστά
και στα σκουπίδια πλάι

Να μπερδευτώ με τους εργάτες
να πω τον πόνο μου στις γάτες
και στη φουφού του καστανά
στάχτη να γίνεις σατανά

Έχει ψυχρούλα και μ' αρέσει
κι αν δε μου πάει θα σπάσω μέση
η αγάπη πάει με μπαστούνι
κι εγώ με γκάζια στο τακούνι

Το άσθμα μου κι ο βρυχηθμός μου
στα ραδιόφωνα του κόσμου
με τρύπια βάρκα και νοθεία
βγαίνω λοιπόν στην πειρατεία
κι εγώ

Τις προάλλες... μέσα στον πανικό μεταξύ δουλειάς και άλλων, αποφασίζω να την αράξω στον υπολογιστή. Ενημερώθηκα για διάφορα, έψαξα κι αποθήκευσα άλλα τόσα και τσούυυυπ... ανακαλύπτω τη μουσική μου χαρά για τον μήνα.

 Ο Παύλος Παυλίδης στην Κύπρο...λέει. Και παθαίνω ένα flashback. Και θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια που οι φίλοι πηγαινοέρχονται στο εξωτερικό για σπουδές, αλλά εγώ....εδώ. Να λιώνω με το Λιωμένο Παγωτό! Που είχε συμπεριληφθεί στο soundtrack της ζωής μου εκείνα τα χρόνια. Παρέα πάντα με τα Ξύλινα Σπαθιά!

 Και προσγειώνομαι στο σήμερα και παθαίνω ένα κάτι όταν συνειδητοποιώ ότι το soundtrack της ζωής μου τους τελευταίους μήνες περιλαμβάνει αλεπάλληλες και συνεχείς ακροάσεις του Σιωπή!

Να 'ναι όλα τυχαία? Μπορεί. Αλλά εγώ θα είμ' εκεί!

 Ο Παύλος Παυλίδης και οι Β-Movies θα εμφανιστούν για μία συναυλία στη Λευκωσία.

11 Απριλίου στις 22.00, Μουσική Σκηνή RED

Είμαστε σαν τα ψάρια μέσα στο νερό. Κολυμπάμε ανάμεσα σε δίχτυα. Άλλα είναι ορατά και άλλα όχι. Άλλα σε παγιδεύουν για λίγο και άλλα για όλη σου τη ζωή. Ζούμε περιτυλιγμένοι σε δίχτυα. Αλλά αυτό που επιμένουμε να ξεχνάμε είναι πως ένα μεγάλο μέρος τους το έχουμε υφάνει μόνοι μας και γι' αυτό, αντίθετα με τα ψάρια, μπορούμε να ξεφύγουμε ανά πάσα στιγμή. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Και ήρθε η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι βρέθηκα αντιμέτωπη με τον φόβο που περιτριγύριζε στο μυαλό μου τον τελευταίο χρόνο. Δε μου το 'πε ποτέ, ή τουλάχιστον όχι ακόμα. Οι πράξεις όμως της τελευταίας εβδομάδας τον πρόδωσαν.

Θυμώνω με τον ευατό μου γιατί πονάει. Προδοσία; Όχι ποτέ δεν υποσχέθηκε κάτι. Όχι τουλάχιστον κάτι ουσιαστικό. Για την ακρίβεια ποτέ δεν υλοποίησε τίποτα απ' όσα υποσχέθηκε. Γι' αυτό και δεν τον πίστεψα ποτέ

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί "κόλλησα".  

Δεν νομίζω να υπήρξα ποτέ ... ηλίθια. Μάλλον ν' ακουμπήσω κάπου έψαχνα. Και δυστυχώς ακούμπησα σε λάθος ώμο. Ηθελημένα ίσως. Γιατί νιώθουμε πιο ασφαλής όταν ξέρουμε ότι θα πληγωθούμε.

Θυμώνω όταν νιώθω να χάνω τη μπάλα. Δεν είμαι έτσι εγώ.

Μήπως είχα ανάγκη να κολυμπήσω ανάμεσα σε δίχτυα; Που ήξερα ότι θα με πονέσουν;

Μα ξέρεις τί; ΤΟ ΠΗΡΑ ΑΠΟΦΑΣΗ!

Η ζωή είναι γεμάτη δίχτυα. Κι αν σ' ένα απ' αυτά πιαστείς? Υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις?

Ευρηματικός ο σεναριογράφος των Singles. Βρίσκω έξυπνο τον τρόπο που μεταφράζει τη φυλακή που όλοι κλεινόμαστε, τα συναισθήματα, τις ανάγκες, τα όνειρα μας.

Και δανείστηκα μια απ' τις ιδέες του απόψε. Γιατί όντως η ζωή είναι γεμάτη δίχτυα. Και μπλεκόμαστε ηθελημένα σ' αυτά τις περισσότερες φορές.

Δεν ξέρω τι ακριβώε ψάχνουμε και που θέλουμε ν' αράξουμε. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι η διαδρομή είναι δύσκολη. Κι απ' τα δίχτυα δεν μπορούμε να ξεφύγουμε εύκολα.

Γιατί ψάχνουμε πάντα να πιαστούμε στα δίχτυα που ξέρουμε ότι έχουν πιάσει κακή ψαριά?

Τελικά, τι είναι πιο τραγικό;

Να σε απαγοητεύσει απλά κάποιος;

ή να απογοητεύεσαι από αυτούς που περιμένεις να σε απογοητεύσουν;

Μια Κινέζα καθηγήτρια ανάγκασε δύο μαθήτριες της να πιουν ένα ολόκληρο μπουκάλι ποτό για να τις τιμωρήσει γιατί παραμελούσαν τα μαθήματά τους, σύμφωνα με τα τοπικά ΜΜΕ.

 Τα κορίτσια, μαθήτριες γυμνασίου μεταφέρθηκαν την Παρασκευή στο νοσοκομείο της βορειοδυτικής επαρχίας Σαανσί με έντονους εμετούς και ζάλη καθώς είχαν πιει μεγάλη ποσότητα "μπαϊτζού" - ένα πολύ δυνατό οινοπνευματώδες, που στην Κίνα αποκαλούν " λευκό ποτό". "Η καθηγήτρια βρήκε στην τσάντα των κοριτσιών ένα πιστολάκι μαλλιών και μια επιστολή, κι αποφάσισε να τις τιμωρήσει γιατί δεν συγκεντρώνονταν μόνο στα μαθήματά τους", γράφει ο τοπικός Τύπος. "Μετά από την επιμονή της καθηγήτριας τα δύο κορίτσια αναγκάσθηκαν να αδειάσουν ένα ολόκληρο μπουκάλι μπαϊτζού. Ένας συμμαθητής τους που διαμαρτυρήθηκε ξυλοκοπήθηκε από την καθηγήτρια. Τα ΜΜΕ δεν ανέφεραν εάν η καθηγήτρια θα τιμωρηθεί και με τι τρόπο.

 Πηγή: ΕΡΤ

Ότι θυμάται ο καθένας χαίρεται. Έλεος δηλαδή!

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο και αγέννητη σιωπή
πίσω απ' τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
γιατί δεν έρχεσαι...

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει
γιατί δεν έρχεσαι...
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σαν χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλού μου το βυθό
γιατί δεν έρχεσαι...

Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει
σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
ότι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
να 'ναι γιορτή την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
γιατί δεν έρχεσαι
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απ' της ψυχής μου το ιερό ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
γιατί δεν έρχεσαι
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω...

Στίχοι - Μουσική - Ερμηνεία: Αλκίνοος Ιωαννίδης